اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ٣۰ تير ۱٣٨۵ -  ۲۱ ژوئيه ۲۰۰۶

درآمد
با فروپاشی جامعه ی اولیه و زایش جامعه ی طبقاتی، کاست مردان حاکم توانست قدرت سیاسی- اجتماعی را به کف آورده و زنان را به حاشیه ی زنده گی سیاسی- اجتماعی تبعید کنند. مردان با برانداختن حق مادر تباری، توانستند قدرت را در نهاد خانواده نیز به کف آورده و زنان را به کشت زار تولید مثل و برده ی شهوت رانی جنسی خود تبدیل کنند. مردان با قربانی کردن ایزد بانو های عشق و زیبایی در پای خدایان قاهر و جبار، زنان را از عرش باروری و آفریننده گی به فرش عیش و عشرت آفرینش مردان تبدیل کردند. و چنین بود که تاریخ سرکوب طبقاتی با تاریخ سرکوب زنان هم راه شد .
راه پیمایی تاریخی و طولانی زنان برای رهایی تا به حال فراز و نشیب های بسیاری را پشت سر نهاده و فراز و نشیب های بسیاری نیز پیش رو دارد. اکنون اما، جامعه ی بشری در آستانه ی بیداری و خیزش توده ای زنان قرار گرفته است. زنان در مقیاس توده ای از غرب تا شرق از جنوب تا شمال به میدان آمده اند و فرهنگ و مناسبات پدر- مرد سالار را به چالش کشیده اند. این پیکاری است که پیروزی در آن در گرو صف مستقل جنبش زنان و هم پیوندی جنبش زنان با دیگر جنبش های دموکراتیک و طبقاتی است .
اسلام سیاسی و زنان در ایران
یا روسری یا تو سری این اولین اصل مقدس جنبش ارتجاعی اسلام سیاسی در حوزه ی   نفوذ و قدرت خود است. در واقع زنان هر جا اسلام سیاسی نفوذ یا قدرتی به کف آورده است، آماج اولین حملات این نیروی ضد بشری قرار گرفته اند. پیکرهای به خون تپیده ی زنان و دختران در ایران، افغانستان، عراق، الجزایر و... خود گواه زنده ی این مدعا است. اما زنان با خواست های دموکراتیک و مقاومت مدنی هر روزه ی خود علیه ضد ارزش های مقدس اسلام سیاسی از اولین فعالان پرشور و پی گیر ارزش های عرفی، حقوق مدنی و آزادی های سیاسی در این جوامع بوده اند .
  بیست و هشت سال پیش، دو هفته پس از شکست انقلاب ضد سلطنتی مردم ایران و پیروزی روحانیت و اسلام سیاسی، خمینی طی فرمانی   خواهان شرعی کردن قانون حمایت خانواده شد و ده روز پس از آن نیز درست شب پیش از هشت مارس فرمان حجاب اجباری را صادر کرد. و چنین بود که در روز هشت مارس گاو گند چاله دهانانه حزبُ الاهی با شعارهای : یا روسری یا تو سری و مرگ بر عروسک های غربی به صف زنان آزادی خواه و برابری طلب حمله ور شدند؛ زنانی که یک صدا فریاد می زدند : ما انقلاب نکردیم که به عقب برگردیم.   در حقیقت این زنان با شعار خود درآن بحبوحه ی مستی بسیاری از نخبه گان و توده ی مردم، عنصر وا پس گرایانه ی اسلام سیاسی را فریاد زدند. اینان در انقلاب   آزاده گی و سرافرازی را تجربه کردند و از انقلاب دست یافتن به آزاده گی و سرافرازی   بیش تر را انتظار داشتند . اما حاکمان اسلامی   می خواستند زنان را برده ی گوش به فرمان مردان و سرشار از حس شرم ساری از پیکر فریبنده و فریبای خود کنند. در راستای تحقق   این خواست بود که حاکمان اسلامی کوشیدند تمام هنجار ها و ارزش های منحط مناسبات و فرهنگ پدر- مرد سالار را به قانون تبدیل کنند، تا بتوانند زنان خاطی را با اتکا به این قوانین تبعیض آمیز و ضد زن تحت پی گرد قانونی قرار دهند و به راحتی سرکوب نمایند. با تحمیل حجاب اسلامی نیز کوشیدند زنان را از جسم خود شرم سار و بیزار گردانند. خمینی در سال شست اعلام کرد: یکی از بزرگ ترین دست آورد های انقلاب اسلامی بازگشت حجاب بوده است. اگر انقلاب اسلامی هیچ دست آوردی هم بجز حجاب زنان نداشت، همین خودش برای انقلاب کافی بود.   حجاب اسلامی، نماد توهین آمیز نوعی فرهنگ پوشش است؛ فرهنگی که زن در آن یار گرمابه و گلستان شیطان   است. فرهنگی که زن در آن مایه تباهی اخلاق جامعه و جامعه ی اخلاقی است. فرهنگی که در آن به گفته   ی حاج ملا هادی سبزواری فیلسوف اسلامی : خداوند صورت انسان به این حیوانات پوشانده است تا مردان از مصاحبت با آنان متنفر نشوند و در نکاح با آنان رغبت بورزند.   حجاب اسلامی، نوعی پوشش فرهنگی است؛ پوششی که نماد شرم ساری از جلوه ی تن و تمنا های جنسی خویش است؛ پوششی که نماد اسارت و متعلقه ی ابوی و اخوی بودن است. و سرانجام آن که حاکمان اسلامی کوشیدند با سازمان دهی رسمی و دولتی آپارتاید جنسی، عرصه های عمومی   زند گی   اجتماعی را زنانه -   مردانه گردانند و با این جدا سازی های توهین آمیز و تبعیض آمیز توانستند زنان را به ساکنان درجه دوم ( حکومت شونده گان در ایران اعم   از زن و مرد دارای حقوق شهروندی نیستند تا بتوان آنان را   شهروند درجه یک و دو محسوب کرد؛ بل آنان ساکنان ایران اند)   دارالحکومه ی اسلامی تبدیل کنند .
رویارویی زنان و اسلام سیاسی در ایران
بیست و هشت سال پیش زنان آگاه در ایران با شرکت در راه پیمایی روز زن،   توانستند نخستین سنگر مقاومت را در برابر یورش اسلام سیاسی ایجاد کنند . زنان   آگاه و پیش رو با فریاد های هشدار دهنده   و طرح خواست های دموکراتیک خویش نخستین جبهه ی پیکار دموکراتیک را در برابر اسلام سیاسی گشودند. آنان هم چنین در راستای نقد قوانین شرعی و الاهی تحمیل شده بر جامعه به نقد الا هیات اسارت بار و ضد زن پرداختند. زنان با نقد و نفی ارزش ها و هنجارهای   منحط پدر- مردسالار نا قوس مرگ دوره ی تاریخ مذکر   جامعه ی ایران را به صدا درآوردند. و این سرآغاز با شکوه و درخشان رویارویی زنان در برابر اسلام سیاسی بود .
اسلام گرایان سیاسی   برای استقرار و تداوم قدرت اسارت   بار خویش بر زنان   تمام ظرفیت های فعال و نهفته در فرهنگ دینی را بسیج کردند؛ زنان نیز برای در هم شکستن زنجیرهای اسارت بار خویش تمام این ظرفیت ها را به چالش کشیدند . زنان با گشودن زنجیر سیاه زلف ها و خود آرایی و جلوه گری پیکر خود حجاب اسلامی را از دیده ها پنهان کردند. زنان به رغم حضور جراحان وزارت ارشاد آشکارا به بیان پاره هایی از وجود فریبا و فریبنده ی خویش پرداختند و در حفره های ادبیات زیر زمینی نغمه ها و آوا های زنانه را فریاد زدند.   زنان گوش تمامی کوچه - پس- کوچه ها و کوه و کوه پایه ها و پارک و خیابان ها را سرشار از زمزمه های عاشقانه کردند. زنان با ایجاد محافل و شبکه های ارتقا   آگاهی و حضور فعال در عرصه ی پیکار های دموکراتیک   و طبقاتی توانستند سیمای تاریخ ساز خود را در جنبش زنان آشکارا فریاد بزنند.   اکنون پس از گذشت بیست و هشت سال از رویارویی اسلام سیاسی و   زنان به جرات می توان گفت هر چند هنوز اسلام گرایان سیاسی از مسند قدرت به زیر کشیده نشده اند اما زنان با پیکار رهایی بخش خویش در تمامی عرصه های حیات اجتماعی و با نقد و نفی بی امان باورها، ارزش ها و هنجارهای الا هیات فرهنگی و فرهنگ الا هیاتی توانسته اند ریشه ها و منابع تغذیه و تولید و باز تولید گفتمان الا هیات سیاسی را در ایران بخشکانند و مهم تر آن که توانستند عرصه ی خانواده را از پرورش و تولید و باز تولید قیصر ها و الله کرم ها و زهرا خانم ها باز دارند. اسلام گرایان سیاسی امروزه در ایران دیگر نمی توانند با باورها، ارزش ها و هنجار های اسلامی برای خود ذره ای مشروعیت دست و پا کنند .
حال آن که امروزه در جامعه ی ما حمایت فعال و هم دلانه از خواست های دموکراتیک و رهایی بخش زنان اکنون به معیاری اساسی در وفا داری و پای بندی به حقوق انسانی و آزادی های دموکراتیک تبدیل شده است .
 
parsanikjoo@yahoo.com