• به خط شطّ رهایی کنار دشت تف آلود
گشوده افعی پیری دهان سبز کف آلود

به گرد حجم دهانش کشیده خیزر دندان
چو خارها که بپیچد بسیم بر در زندان ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۴ خرداد ۱٣۹۱ -  ۲۴ می ۲۰۱۲

 
 مهوش ثابت از یاران ایران و نیز زندانیان سیاسی در بند نسوان زندان اوین شعر زیر را به مهدیه گلرو به پاسداشت حضور پرهزینه اش در شورای دفاع از حق تحصیل تقدیم کرده است. مهدیه گلرو فعال دانشجویی ،دانشجوی محروم از تحصیل و از اعضای شورای دفاع از حق تحصیل که یه ٣۰ ماه حبس تعزیری محکوم و ٣۰ اردیبهشت آزاد شد.

لوتوس

به خط شطّ رهایی کنار دشت تف آلود
گشوده افعی پیری دهان سبز کف آلود
به گرد حجم دهانش کشیده خیزر دندان
چو خارها که بپیچد بسیم بر در زندان
به روی نبض تأمّل نشسته خسته و خاموش
کشیده جبّه جلبک به دست حادثه بر دوش
بریده چشم امید از سپهر نیلی روشن
گرفته گوشه عزلت کشیده از همه دامن
جدا ز مادر دریا اسیر و بسته و تنها
ندیده خیز و خروشی جدا نشسته ز غوغا
که از فراز فراروسپیده سرزد و خندید
نسیم صبح بهاری سری به در زد و خندید
به قلب خسته تالاب آسمان نظری کرد
به نبض خفته بیمار جنبش دگری کرد
فتاد پولک خورشید روی برکه لرزان
جوانه زد گل سر بسته ای به ساقه رویان
سریر سبز زمّرد کشید بر طبق آب
نشست شادو شکوفا گلی به پهنه مرداب !          
زحس ساده آن گل کران کهنه جوان شد
زمین به زمزمه آمد چه چشمه ها که روان شد
به گرد او صف پروانگان به حلقه درآمد
ز راه دور پرستوی عاشق از سفر آمد
نفس گرفته دوباره به خود نموده نظاره
شکفته بر شکن آب کهکشان ستاره ...
تو روح جاری باران به دست سرد سکونی
به قلب خسته مرداب حسّ آتش و خونی
چه عاشقانه نشستی کنار برکه تنها
تو نور تازه دمیدی به عمق تیره شبها
تو راز روز نمودی تو دست شب بگشودی
چه ساده جلوه نمودی به آن نشانه که بودی
تو از زمانه گذشتی در این زمینه نشستی
سدید سّد کهن را به هر بهانه شکستی
تویی که از دل مرداب سرد و بسته شکفتی
بگوش موج خروشان حدیث حادثه گفتی
تویی که عاشق نوری ولی ز شب نگریزی
به آنچه غیر تو باشد به دشمنی نستیزی
نشسته دختر خورشید پشت پلک تو آرام
شرار شور و شعف آید از نگاه تو در کام
به رود جاری مردم نهاده چشم امیدی
طلوع صبح وطن را تو چون نشان و نویدی...
من از حریم نیستان جدا شدن نتوانم
فتاده ام اگر از پا به پا شدن نتوانم
من از طلوع بهاران به انجماد رسیدم
گلی چنان که تویی در مسیر باد ندیدم
لوتوس اگر که به ناگه روی تو از بر مرداب
چه آید از نفس شب دوباره بر سر مرداب !
غمین و ساکت و تنها نه همنفس نه قرینی
به شب اسیر ملالت چه روزهای حزینی
نه واژه ای نه بیانی نه فرصتی نه زمانی   
نه روزنی نه امیدی نه طاقتی نه توانی
نه طیب قصه شنیدن نه تاب حادثه دیدن
چو عنکبوت کبودی اسیر تار و تنیدن