از : خواننده
عنوان : دو صد گفته، چون نیم کردار نیست
نوشته اید:
«در شرایط کنونی برآمد نیروهای اپوزیسیون، همکاری و اقدام مشترک علیه حمله نظامی و سیاست تشنج آفرینی رژیم ایران، جلب نظر نهادهای بین المللی علیه جنگ و تلاش برای شکل دادن جنبش صلح امری است مبرم و ضرور.»
بسیار سخن شایسته ای است. لطفاً خودتان پیشگام شوید. تا دیر نشده است.
من و امثال من، فرد هستیم نه سازمان. توان ما هم به این دلیل در آنچه به تلاش های تشکیلاتی بر می گردد، در مقایسه با شما کم است.
دوستان گرامی!
اعلامیه دادن خشک و خالی، آن هم به تنهایی، تأثیر چندانی ندارد. باید وارد آکسیون شد. آکسیون جمعی.
و این، نیاز به گام عملی در نزدیک شدن تمام نیرو های اپوزیسیون (چپ و میانه - سبز و غیر سبز - اصلاح طلب و انقلابی...) دارد.
فردا دیر است.
در ضمن به این نکته ی بسیار مهم و تعیین کننده هم باید توجه جدی داشته باشیم:
نباید اسراییل را با بزرگ تر از اندازه ی لازم جلوه دادن بعضی حرف های نظام، به این توهم مبتلا کرد که گویا دو کفه ی ترازو در این جنایت، هموزن هستند.
این اشتباه محاسبه، که پایه ی درستی ندارد، ناخواسته به تشجیع اسراییل در حماقت حمله به ایران کمک می کند.
باید توضیح داد که وزن این دو کفه یکی نیست. متجاوز در این میان اسراییل است. و اسراییل با قوی ترین مقاومت مردم ایران روبرو خواهد شد، و نباید گمان ببرد که خواهد توانست از صف آرایی برحق مردم علیه نظام، سوء استفاده کند و کارش را بی درد سر انجام دهد.
باید به اسراییل تفهیم کرد که در صورت تجاوز به ایران، از کرده پشیمان خواهد شد.
پشیمانش خواهیم کرد.
منتظر اقدام عملی شما و سازمان هایی هستم که شما با آن ها نزدیکی دارید.
اقدام عملی.
نه فقط صدور بیانیه.
هر کسی بلد است در خانه ی خودش صد تا بیانیه بنویسد.اما وظیفه ی یک تشکیلات، خیلی بیشتر از این است.
موفق باشید.
۴۷۵۷٨ - تاریخ انتشار : ۱ شهريور ۱٣۹۱
|