از آوازهای کوروش آریایی
میرزاآقا عسگری(مانی)
•
این مزدا
که گیهان را روشن و تاریک می‌کند،
گیسوی خیس زنان را
بر پیکر سِفتشان دوست می‌دارد
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۱ شهريور ۱٣۹۱ -
۲۲ اوت ۲۰۱۲
این مزدا که درگیهان می‌نگرد،
از همامیزی دانه با خاک
سرخوش می‌شود
از فروشدِ چکه در دریا
از جایْ گرفتن دریا درچکه
از گرمای پرندگان برجوجگان
سرخوش می‌شود.
این مزدا
که گیهان را روشن و تاریک می‌کند،
گیسوی خیس زنان را
بر پیکر سِفتشان دوست می‌دارد
پیچه در بازوانِ نیرومندِ آهنگران را دوست می‌دارد.
این مزدا، به دیده می‌آید:
هرجا که خوشه‌ی انگوری درخُنکای چشمه
چشمْ براهِ باغبانِ است.
هرجا که زنی خوابگاه را تاریک می‌کند
تنْ‌براهِ شوی شیفته‌ی خویش.
هرجا که خروسی سربلند و بشکوه
زنان شیرْدوش را از فرازآمدنِ بامداد می‌آگاهاند.
هرجا که کودکی تندرست
در آغوش مادری خرسند خفته است.
این مزدا
که ابرها را
در پنجه‌ی آذرخش می‌گشاید و می‌بندد،
شادمانی دروگران را دوست می‌دارد
خِش خِش دانه‌های خوراکی را درخرمنگاه
پچ‌پچ مِهربازان درخوابگاه را دوست می‌دارد!
آواز رمه‌بانان را درسایهْ خوابِ نیمروزی
شکوه ارتشتاران را
برخرْ‌سنگ‌های پیروزی دوست می‌دارد.
این مزدا به دیده نمی‌آید:
آن‌جا که در بازوان دهگانان،
زمین را شخم می‌زند،
آن‌جا که در دهانِ آوازْخوانان
چروکِ دل‌ها را می‌پالاید
آن‌جا که در دهان پارسایان
راستی و درستی را می‌پرورد
آن‌جا که کودک را در زِهدان مادر
آرام ونرم، چون آهنگی می‌نوازد.
چه زیبا و چه مهرآفرین است این مزدا!
که گیهانْ پَروَر است
که دورْ‌دارنده‌ی ناپاکی و سرما
- آتش را-
دوست می‌دارد
آتشگاه‌های جاودانْ‌زِی را دوست می‌دارد.
این مزدا ازیرا بشکوه است که:
کُشتنِ بی‌گناهان را می‌نکوهد.
کشتنِ اسیران درجنگ
آلودن آب را و خاک را و هوا را می‌نکوهد.
بیدادگران را بر جایگاهِ داوری،
و تاریکی را بر تختِ پادشاهی می‌نکوهد.
این مزدای در ما
بیماری را
اندوه را
و اشک را نمی‌خواهد
آدمی را در دهان مرگ و
در دهان ناداری نمی‌خواهد.
ربودن رمه‌ها را برنمی‌تابد
سوزاندن خرمن‌ها را برنمی‌تابد
یورشِ تبارهای ویرانگر به ایرانزمین را برنمی‌تابد
ناراستی و دوروگ را می‌نکوهد
بدسگالان را و جادُوان را می‌نکوهد
این مزدا ازیرا بشکوه است!
ازیرا بشکوه است!
ازیرا !
برگرفته از منظومه‍ی بلند «آوازهای کوروش آریایی» انتشارات بنیاد ورهرام. استکهلم. ۲۰۱۰
|