اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱٣ شهريور ۱٣۹۱ -  ٣ سپتامبر ۲۰۱۲

به مناسبت 24 امین سالگرد زندانیان سیاسی
پیش بسوی جامعه ای که در آن هیچ کس بخاطر داشتن عقاید مخالف زندانی و اعدام نگردد!

رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی در سال 2011 نزدیک به 634 نفر از زندانیان که زندانیان سیاسی را نیزدر بر می گیرد اعدام کرده است و بار دیگرمقام اول در سطح جهان را در زمینه حکم اعدام نصیب خود کرده است! از اوائل سال 2012 تا کنون طبق گزارش رسانه های جمهوری اسلامی دهها نفر در گوشه کنار کشور اعدام شده اند.
رابطه ی رژیم جمهوری اسلامی با مردم در بیش از سی سال از حکومتش در سرکوب، زندان، شکنجه، تجاوز و اعدام معنی پیدا کرده است. در سیستم قضائی جمهوری اسلامی زنان، کارگران، دانشجویان، ملیت های تحت ستم و بطور کلی همه مردم مجرم اند مگربخشی از دستگاه فاسد و سرکوبگرآن باشند.
از بدو قدرت گیری رژیم جمهوری اسلامی زمانی که اعلام کرد زنان باید حجاب این سمبل بردگی را بر سر کنند، زمانی که قوانین ارتجاعی و قرون وسطائی خود را بر زنان تحمیل کرد، زمانی که سیاست و منش مردسالارانه و پدر سالارانه خود را در خانه، محل کار و در اجتماع بر زنان تحمیل کرد، زمانی که کلیه تشکلات را غیر قانونی اعلام نمود، زمانی که حمله وحشیانه اش به کردستان را آغاز کرد، زمانی که اراذل و اوباشش را روانه حمله به میز کتاب های نیروهای انقلابی کرد، زمانی که تحت نام انقلاب فرهنگی به دانشگاهها حمله کرد، زمانی که دسته دسته جوانانی که در احزاب و سازمانهای انقلابی و مبارزمتشکل بودند را دستگیر و زندانی کرد، به مردم اعلام کرد که سرکوب بخش جدایی ناپذیر هویتش خواهد بود و این تنها وسیله برای ادامه حیات ننگینش است.
بیست و چهار سال از هولناک ترین واقعه تاریخ اخیر ایران می گذرد. در مدتی کمتر از دو ماه، هزاران نفر از زندانیان سیاسی به قتل رسیدند. پشت درهای زندان و درخفا، به دار آویخته شدند و تیرباران شدند. ابعاد جنایت عظیم بود و برای پنهان کردن آثار جرم، زندانیان را در تاریکی شب در گورهای دسته جمعی دفن کردند. تا مدت ها حتی خانواده ها را از اعدام عزیزانشان بی خبر گذاشتند و محل دفن را پنهان کردند. ولی به هر حال خبر به بیرون درز کرد و جنایت بر ملا شد. در همان زمان امپریالیستها با سکوت رضایتمدانه این کشتار را تایید کردند. نهادهای حقوق بشرشان نیز دم بر نیاوردند.
بخش بزرگی از زندانیان سیاسی زنان بودند. زنان زندانی بعنوان سمبل مقاومت در جامعه، توسط بازجویان و شکنجه گران به شدیدترین وجهی مجازات شدند تا درس عبرتی برای کل زنان شوند. شلاق و شکنجه و تجاوز جیره زنان زندانی شد که حاضر نشدند تن به بردگی جمهوری اسلامی دهند.
سردمداران رژیم جمهوری اسلامی سعی کرده اند که آثار این کشتار را از بین ببرند. تلاش کرده اند تا فراموشی خشونت باری را به مردم تحمیل کنند. خیال می کردند با حذف فیزیکی هزاران زندانی سیاسی می توانند آنان را از تاریخ حذف کنند و آرمانهائی که برای ساختن جهانی عاری از ستم و استثمار داشتند و جان عزیزشان را بخاطر آن از دست دادند را از نسل جوان پنهان کنند.
حال عده ای از بانیان این رژیم، کسانی که در سرکوب انقلاب و کشتار مبارزین نقش داشتند، کسانی که برای هر چه اسلامی نشان دادن خود قوانین نابرابر و مجازات های اسلامی را بر زنان تحمیل کردند، به هیبت "اپوزیسیون" در آمدند. طی سالها کوشیدند کشتار زندانیان سیاسی فراموش شود و آمرین و عاملین این جنایت بخشیده شوند. تمام تلاش اینان این بوده است که مبارزات مردم را به جهتی سوق دهند که کلیت نظام با کمی "تغییر" حفظ شود.

طی این سالها قادر شدیم شعار " فراموش نخواهیم کرد، نخواهیم بخشید" را هم چون حقیقتی عریان در مقابل کسانی که می خواهند این جنایات هولناک رژیم جمهوری اسلامی فراموش و بخشیده شود را، تثبیت کنیم.
خاطره مقاومت و شکست ناپذیری زندانیان سیاسی دهه 60 و تابستان 67 بخش مهمی از مبارزه برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی است. مبارزه ای که هدف نهاییش ایجاد جامعه ای است که در آن هیچ کس بخاطر عقاید مخالف زندانی و اعدام نگردد و سیستم قضائی اش در خدمت پیشروی و رها شدن کل بشریت است.

سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)
سپتامبر 2012
www.8mars.com      
zan_dem_iran@hotmail.com