اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٣ مهر ۱٣۹۱ -  ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۲

امسال در سومین برنامه کانون ره‌آورد به‌مناسبت ۲۴مین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ و دهه ۶۰، دو فیلم مستند "درختی که به‌خاطر می‌آورد" و "امید نام من است"، عصر روز یکشنبه ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۲ (دوم مهرماه ۱۳۹۱) در آخن به نمایش در آمد.

میزان استقبال از این برنامه همچون برنامه دیدار از نمایشگاه "امید نام من است" بیش از حد انتظار بود.

کانون ره‌آورد اول سپتامبر در شهر کلن در مراسم یادبود کشتار سال ۶۷ جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی شرکت کرد و از همه به مشارکت در این برنامه دعوت به‌عمل آورد. حرکت دوم برنامه‌ریزی بازدید از نمایشگاه "امید نام من است"، در شهر فرانکفورت و در روز ۱۶ سپتامبر بود (کلیک کنید). اتوبوس در نظر گرفته‌شده برای این بازدید پر بود از ایرانیان شهرهای آخن و کلن که علاقه‌مند به دیدار از این نمایشگاه بودند.

از نمایش دو فیلم مستند نیز دست‌کم به‌اندازه‌‌ی برنامه‌های سال‌های گذشته کانون در این رابطه استقبال شد و بدین ترتیب می‌توان گفت که مجموعه برنامه‌های کانون در ۲۴مین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی موفقیت‌آمیز بود.

این مهم نشان می‌دهد که کشتارهای دهه ۶۰ همچنان برای گروهی از ایرانیان اهمیت تاریخی خود را حفظ کرده است و یادآوری آن روزها اگرچه دشوار و سخت است اما در راه پی‌ریزی جامعه‌ای آزاد و بدون کشتار و خون‌ریزی و برای دستیابی به عدالت و حقوق بشر در همه‌ی عرصه‌ها، یادآوری چنین روزهایی ضروری است.

در برنامه نمایش دو فیلم مستند که به زبان آلمانی برگزار گردید، گروهی از شهروندان آلمانی نیز حضور داشتند تا شاهد آنچه که بر کشورمان در سال‌های نخست پس از انقلاب رفت، باشند.

شاید بتوان گفت که تأثیر نمایش این دو فیلم بر شرکت‌کنندگان بیش از برگزاری چند سخنرانی‌ و میزگرد در این رابطه بود.

در فیلم "درختی که به‌خاطر می‌آورد"، ساخته‌ی مسعود رئوف، زندانیان سیاسی دهه‌ی خونین ۶۰ در برابر دوربین به آنچه که در زندان‌ها بر آن‌ها و دوستان‌شان گذشت سخن می‌گویند و در فیلم "امید نام است" که برای نخستین بار به‌نمایش عمومی در می‌آمد، جوانان بازمانده از آن سال‌های تیره از خود و اعضای خانواده‌ی خود که آن سال‌ها را در زندان گذراندند و یا اعدام شدند صحبت می‌کنند.

در تمام مدت برنامه که بدون پیام و سخنرانی ویژه‌ای برگزار شد، سکوت حاکم بر سالن نمایش فیلم، ما را در لحظه‌های دشوار آن سال‌ها غرق و با سختی‌هایی که بازگوکنندگان خاطرات بیان می‌کردند، عجین می‌کرد.

فضا چنان بار سنگینی یافت که پیش از این در کم‌تر مراسمی از این دست سراغ داریم. هنگامی که سخنان پنج جوان ایرانی در فیلم "امید نام است" در میان ترانه‌سرود "رود"، از زبان یکی از این جوانان، به پایان رسید و نوشته‌های آخر فیلم ظاهر شد کسی در سالن دیده نمی‌شد که از این‌همه ظلم قطره اشکی بر گونه‌هایش ننشسته باشد.

در پایان برنامه، شرکت‌کنندگان در سکوت کامل در کریدور سالن بر گرد عکس‌ها و نام‌های کشته‌شدگان آن سال‌ها جمع شدند و یاد آن‌ها را گرامی داشتند.

بدین ترتیب مجموعه برنامه‌های کانون به‌مناسبت ۲۴مین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی نیز به پایان رسید.

ما وظیفه‌ی انسانی خود می‌دانیم که رسم برگزاری این سالگرد را به‌منظور طرد خشونت از تاروپود جامعه‌ی ایران همچنان حفظ کنیم تا دیگر شاهد چنین جنایت‌های دهشتناکی نباشیم. 

www.rahaward.org