عنوان : برنده «صلح» نوبل!!!؟؟؟
براستی در دنیائی کاملن «وارونه» زندگی میکنیم. یک کلمه در مورد «حقوق بشر» که این همه جنگ و انسانکشی برایش تدارک می بینند، در این مصوبه دیده نمیشود. دولت هائی که «جنگ» می کارند، «صلح» درو میکنند و برایش «جایزه» هم میگیرند. با چنین دنیائی «ایستاده بر سر» چکار باید کرد؟ اگر هستند کسانی که در مقابل این وارونگی سر تکریم فرود آورده و برای رسیدن به پست و مقامی حقیر، در دالان های پارلمانها و دولت های اروپا و آمریکا و خدمت به منافع جنایتکارانه آنها، به دریوزگی قدرت مشغولند، و زمینه ساز تحریمهای هر چه بیشتر علیه نان و داروی مردمند، و شیفتگی به قدرت آنها را به توجیه جنگهای ویرانگرانه نیز میکشاند، نیروهای مترقی و مسئول چپ و کمونیستی و مردمی، بایستی هشیاری و فعالیت های آگاهانه خود را صد چندان کنند. بایستی ضمن افشای اشخاص و گروهها و سازمانها و احزاب و نهادهائی که به قیمت فقر و فلاکت زندگی مردم خواهان تحریمهای هر چه بیشترند، و در زمینه سازی برای جنگ و دخالت های باصطلاح «بشردوستانه»، از هر خیانت و جنایتی رویگردان نیستند، و برای رسیدن به اهداف پلید خود، دست به آلترناتیوهای مشکوک میزنند، نیروهای مردمی و انقلابی نیروهای خود را بر روی سازماندهی بر جنبشهای مردمی درون کشور متمرکز کرده، و داغ میوه چینی را بر دل توطئه گران بنشانند. تنها آلترناتیو برای فردای جامعه ایران، از درون جنبشهای درون ایران، و رهبران آنها نیز همانهایند که در زیر سر نیزه فاشیسم شیعه، بعنوان رهبران عملی و از پیوند جنبش کارگران، زنان، جوانان، دانش آموزان و دانشجویان و ملیتهای زیر سلطه و تبعیض، سر بر می آورند. هیچگونه آلترناتیوی از خارج از کشور و بالای سر مردم ایران، و در سالنهای سربسته در غرب، برای مردم ایران مشروعیتی ندارد. افشای بی امان رهبری جنایتکار سازمان مجاهدین، که خود را آشکارا به سازمانهای جاسوسی و اطلاعاتی غرب فروخته است، و میرود تا به مزدور کامل سازمان نظامی تبه کار ناتو تبدیل شود، و در بده و بستان سیاسی و اقتصادی با شرکتهای بین المللی و چند ملیتی به کارگزار آنها در فردای ایران تبدیل شود، و افشای بدون وقفه جریانات وابسته به سلطنت واژگون شده پهلوی چی ها، و رسوا کردن خیل دکتر-مهندس-پروفسورهائی که در بنگاههای سخن پراکنی سرمایه، به لیسیدن ته مانده سفره ها مشغومند تا مقامی حقیر بدست آرند، همه و همه اینها از وظایف امروزین و فوری تمامی نیروهای مترقی و ملی و چپ ایران است. سرنوشت مردم ایران، در کارخانه ها، مزارع، دانشگاهها و مدارس، بیمارستانها، خیابانها و کوچه ها و پس کوچه های شهرهای ایران، در زاهدان و تبریز و خرمشهر و سنندج و ترکمن صحرا و خرم آباد و اصفهان و اهر و آباده و........، رقم میخورد و نه در استکهلم و واشنگتن و پاریس و کلن و اوتاوا. بامید آنروز
۴٨٨٨٨ - تاریخ انتشار : ۲۶ مهر ۱٣۹۱