اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۹ آبان ۱٣۹۱ -  ۹ نوامبر ۲۰۱۲

احمد شایگان در ۱۵ آبا ن ۱۳۹۱(۵ نوامبر۲۰۱۲) به امانت در نیوجرسی (آمریکا) به خاک سپرده شد
روز خاکسپاری احمد شایگان برای خانواده٬ دوستان و آشنایان او به مانند فصل پاییزی محزون وغمگین می‌‌نمود. پیکرِاحمد عزیز به دلیل محدودیت‌های حاکم در ایران برای تدفین شخصیت‌های مبارز در ساعت ۱ بعد ازظهر روز دوشنبه ۱۵ آبا ن ۱۳۹۱(۵ نوامبر۲۰۱۲) در آرامگاه جورج واشنگتن در شهر پاراموس درایالت نیوجرسی (آمریکا) به امانت به خاک سپرده شد.
درآغاز مراسم یکی از افراد خانواده از شرکت حاضرین تشکر کرد. سپس با خواندن پیام های کوتاه یارانِِِ احمد و هوشنگ کشاورزصدر٬ شعری به زبان انکلیسی و دو بیت شعر خیام به فارسی پیکرِ احمد به امید آن که در آینده ای نه چندان دور در فردای آزادی ایران به کشور منتقل شده به خاک سپرده شود.
بیاد احمد عزیز زندگی‌ را جشن میگیریم و برای نیل به آزادی درایران تلاش خواهیم کرد.
یاران احمد


وداع با همرزم

خرخاکی ها در جنازه ات به سوء ظن مینگرند
شاملو

‫شاید هیچ اندوهی کشنده تر از وداع آخر نباشد و شاید نگارش هیچ وداعیه ای جانکاه تر از آن نباشد که در بدرود و رثای عزیزی باشد که سالیانی چند با او زیسته و زیر یک سقف زندگی کردن را در وجوه گونه گون و رنگارنگش تجربه کرده باشی. دردهای مشترک، جستجوی مشترک و جسته ها و یافته های مشترک
حلقه های زنجیره ی اعتماد متقابلتان شده باشد. هر چه بیشتر اسیر این بافته ی تو در توی مشترکات میشوی حضور و یا واقعیت "مرگ" جلوه ای دیگر مییابد و فراموش میشود که ما – تک تک ما – جملگی مسافران این جهاز شکسته ایم که ساحل محتوم و مُقدرمان مرگ است که از آن گریزی نیست و آنچه که میماند - به تعبیر "فروغ" - تنها صداست . تنها صداست که میماند. و این تعبیر که در باب آن اشارات فراوانی در حکمت و فرهنگ پارسی میتوان یافت، همان گوهری است که مصداقی شایسته در رثاء رفیق ما، همرزم همه ی ما احمد شایگان مییابد. و همین است که امروز از او تنها صداست که ماندگار شده است. آنچه که تاکنون از او گفته اند پژواک همین صداست که زندگی او بود.‬
زندگی پر تلاش و تکاپوی احمد در عرصه های گوناگون سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی، جلوه ای از کردار و رفتار همه ی جان های متعهد و آزاده وآزاد اندیش است که دروغ و تزویر و ریای حاکمیت های سرکوبگر را تاب نمی آورند و سر و جان درراه پیروزی و بهروزی مردم و ستیز با پلشتی می نهند. او که ایستادگی و پاکی نفس را از پدر و مادری فرهیخته آموخته بود نه در زندان آرام و قرارمیگرفت و نه در بیرون از زندان.
زندگی احمد مصداق روشن همان "موجی" بود که سکونش معنایی جز نیستی ندارد. او دائم در جستجو بود. مدام در پی یافتن و ساختن. و هم از اینرو بود که در پی هر آنچه که به گمانش درجا زدن در دایره ای "سترون" بود، از مسیر "رایج " و متعارف تن میزد و تجربه ی دیگری را به محک میکشید. فعالیت او در جبهه ملی درایران، آمریکا، و خاورمیانه، شرکت مسئولانه ی او در جنبش دانشجویی ایران، نقش فعال او در مبارزات کنفدراسیون جهانی و سپس درتشکیل و برپایی سازمان وحدت کمونیستی در ایران گوشه هایی از این تلاش سراپا عاشقانه ی او برای آزادی و رهایی بود.
احمد شایگان در سحر گاه ۴ آبان ۱۳۹۱ پس از یک بیماری طولانی چشم بیدار خود را بر جهان فرو بست و ما را تنها نهاد. قصد این بود که او را دروطنش - که بر سرش جان مینهاد - و در جوار پدر و دیگر آزادگانی که زندگی شان را وقف آزادی و استقلال ایران کرده بودند بخاک سپرده شود. اما بدلیل تضیقات و فشارهای گوناگونی که پیرامون مراسم خاکسپاری او در ایران بوجود آمد، آخرین سفر احمد به ایران میسرنشد چرا که "خر خاکی " ها به جنازه اش نیز با سوء ظن مینگریستند و مینگرند. از اینروست که احمد شایگان دراین غربت وعزلت ناخواسته که شایسته او نیست برای همیشه بخاک سپرده نمیشود. او را به "امانت" مینهیم تا در آینده ای نه چندان دور در ایرانی سر فراز، مستقل و بدون تبعیض به خاک بسپاریم.
یاران احمد


گوری در غربت

احمد شایگان، فرزند سید علی شایگان و خانواده ای است که هیچگاه از دغدغه ایران و مردم آن فارغ نبوده. این خانواده، از بزرگ تا کوچک، پیشتاز تلاش و پیکار برای
.آمیختگی فرهنگ ایران و دستاوردهای دنیای نوین اند. از سید علی شایگان تا احمد
و من به عنوان یک پناهنده سیاسی و در پایانه عمرم، ناظرم که این خانواده همیشه و همیشه منافع مردم ایران را بر مطامع و امتیازات فردی خود مرجح داشته اند.

آشکار ترین گواه نشانه سنگی است بر گوری که آرمیده در آن با تمام قلبش ایران و
مردم آن را دوست می داشت. گوری در غربت.

هوشنگ کشاورز صدر
پناهنده سیاسی ایرانی در فرانسه