اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۴ آذر ۱٣۹۱ -  ۴ دسامبر ۲۰۱۲

      مبارزات ضد استبدادی و آزادخواهانه ی مردم ما در ۱۶ آذر ۳۲ فراز انقلابی جدیدی را تجربه کرد. هنوز چند ماهی از کودتای ننگین سیا ساخته ی ۲۸ مرداد علیه دولت ملی دکتر مصدق نگذشته بود که هزاران دانشجوی مبارز در دانشکده فنی دانشگاه تهران تجمع کردند تا خشم و نفرت خود را علیه سفر ریچارد نیکسون، معاون رئیس جمهور وقت آمریکا، فریاد زنند. شاه که « جزیره ی امن » خود را در خطر دید، دستور سرکوب دانشجویان را صادر کرد. در اثر این یورش صدها نفر زخمی، تعداد زیادی دستگیر و سه دانشجو: قندچی، رضوی و بزرگ نیا در درگیری ها کشته شدند. بذر جنبش ضد استبدادی و استقلال طلبانه با خون این دانشجویان آبیاری شد. از آن پس همه ساله روز ۱۶ آذر به روز تجدید عهد با فرزانگان مبارزی پاس داشته می‌شود که به بانگ رسای مظلومیت و بی حقی همه ی آحاد مردم تبدیل شدند.
      شاه پس از این واقعه ، گارد ویژه ی سرکوب را در دانشگاه‌ ها مستقر کرد و جاسوسان خود را در همه جا برای شناسایی مخالفین به کار گماشت تا به خیال خام خود صدای آزادیخواهی و عدالت طلبی نسل بیدار و پیشروی دانشجو را در نطفه خفه کند. اما دانشجویان آگاه و مبارز نه تنها یاد یاران به خون خفته ی خود را هر ساله در ۱۶ آذر گرامی داشته اند و بر پایداری خود برای نیل به آزادی، استقلال و برابری پای فشرده اند، بلکه به مناسبت‌های گوناگون، چون راهپیمایی در مراسم خاکسپاری تختی، مراسم سالمرگ دکتر مصدق و شرکت در سازمانهای زیر زمینی اپوزیسیون، جنبش خود را زنده نگهداشتند. بی سبب نبود که بدنه ی اصلی جمعیت زندانیان سیاسی زمان شاه را دانشجویان ضد استبداد و استقلال طلب تشکیل میداد. حتی در جریان انقلاب ۵۷ سازماندهندگان اولیه ی راهپیمایی های میلیونی، دانشجویان مبارز، چپ و پیشرو بودند.
      نخستین اقدام حاکمیت فاشیستی جمهوری اسلامی همزمان با سرکوب مبارزات حق طلبانه ی زنان، ملیت های تحت ستم و سازمان های سیاسی، سرکوب دانشجویان و استادان فرهیخته و ترقی خواه تشنه ی آزادی و عدالت بود. رژیم به هدف مکتبی و اسلامی کردن محیط دانشگاه ها و تصفیه ی خونین مخالفین خود « انقلاب فرهنگی » اولش را در اردیبهشت سال ۵۸ سازمان داد و تا سال ۶۲ هزاران تن از دانشجویان و فعالین اپوزیسیون را دستگیر، تصفیه، اعدام یا از تحصیل محروم کرد و با ایجاد هیات های گزینش و سهمیه دادن به وابستگان حزب الهی خود توانست حدود یکدهه سایه تاریک اندیشی و خفقان را بر محیط دانشگاهها بگسترد.
      اما، با حرکات صنفی و رفاهی در دانشگاهها و در جریان انتخابات مجلس چهارم شورای اسلامی، انتخابات مجلس پنجم، انتخابات ریاست جمهوری دوم خرداد ۷۲ و با تضعیف پایگاه حمایتی رژیم زمینه ی فرارویی جنبش دانشجویی از مرحله صنفی به سیاسی فراهم شد. اعتراضات ۶ روزه تیر ماه ۷۸ و ده روزه خرداد ۸۲ که طی آن چند نفر جان خود را از دست دادند و حدود دو هزار دانشجو باز داشت شدند، بازتاب دهنده ی این مرحله از مبارزات صنفی ــ سیاسی دانشجویان بود.
    نقش دانشجویان پس از کودتای انتخاباتی ۲۲ خرداد ۸۸ در تظاهرات خشونت پرهیز میلیونی علیه تقلب انتخاباتی بسیار چشم گیر بود. رژیم جنایت پیشه جمهوری اسلامی با سرکوب، کشتار، تجاوز و دستگیری چند هزار دانشجو، محرمیت از تحصیل و « ستاره دار » کردن بسیاری از آن‌ها طی این تظاهرات همان هدف همیشگی به زانو در آوردن نسل پیشرو و آگاه جامعه را دنبال می کند، اما برگزاری جلسات بحث آزاد و سمینارهای گوناگون در دانشگاه‌ ها پیرامون جنبش ضد سرمایه داری « اشغال وال استریت » و اعتراض به سیاست تفکیک جنسیتی در دانشگاه‌ ها شکی باقی نمی‌گذارد که رژیم قادر نیست ریشه‌ های اعتراضات نسل متعرض دانشجو را بخشکاند.
    سیاست دولت احمدی نژاد اعمال سرکوب و خفقان باز هم بیشتر در دانشگاه‌ ها بوده است. این سیاست با انتصابی کردن شیوه ی گزینش روسای دانشگاه ها، غیر قانونی خواندن انجمنهای اسلامی منتقد که تا آنزمان به شکلی قانونی فعالیت داشتند، صدور احکام بی شمار محرومیت از تحصیل، فشار خارج از دانشگاه، همچون تهدید به بازداشت و شکنجه، پیش برده می شود. ماجرای جعل نشریات دانشجویی دانشگاه امیر کبیر و دستاویز توهین به مقدسات، طرح « انقلاب فرهنگی » دوم که جانمایه آن راه اندازی دانشگاه‌ های تک جنسیتی، تفکیک جنسیتی در پاره‌ای دانشگاه‌ های کشور و حتی تفکیک شماری از دروس عمومی ــــ رشته « زیست شناسی جانوری » به پسران و « زیست شناسی گیاهی » به دختران ــــ ، باز گذاشتن دست روسای دانشگاه‌ ها برای مدیرت به شیوه مستقل و بالاخره برچیدن شوراهای صنفی دانشکده ها و تبدیل آن به یک شورا تحت نظارت و گزینش دانشگاه، همگی به هدف نابودی نهادهای مستقل دانشجویی و تضعیف جنبش آنان صورت گرفته است.
   اکنون که ۵۹ سال از به خاک افتادن قندچی، بزرگ نیا و رضوی می گذرد و در شرایطی که سیاست‌ های جنایت کارانه و بنیاد بر انداز جمهوری اسلامی برای اکثریت مردم جز فقر و فلاکت گسترده و محاصره اقتصادی ثمره ی دیگری نداشته است، آیا بازداشت۳۶۴دانشجو، ۲۵۴ مورد صدور حکم، ۳۶۴ پرونده محرومیت از تحصیل، تعطیلی ۱۳ انتشارات دانشجویی و زندانی کردن ۳۲دانشجو به خاطر فعالیت هایشان ( گزارش گزارشگر ویژه ی سازمان ملل، احمد شهید، از مارس ۲۰۰۹ تا آخر سال ۲۰۱۱ ــ از کمپین بین‌المللی حقوق بشر ایران )، نصب دوربین های مدار بسته در فضای دانشگاه‌ها( نمونه دانشگاه آزاد کرج )، ایجاد ورودی های متفاوت به هدف جدا کردن دانشجویان دختر از پسر ( نمونه دانشگاه شیراز )، پسرانه و دخترانه کردن رشته‌ های دانشگاهی ( نمونه محرمیت دختران دانشگاه اصفهان از ده رشته مهندسی و اختصاص این رشته‌ ها به پسران )، مردانه کردن کامل دانشگاه صنعت نفت در سال جاری و دهها نمونه ی دیگر نشاندهنده ی شکست برنامه ی اسلامی کردن تا کنون دانشگاه‌ ها و نیز شکست رژیم در از نفس انداختن نسل دانشجویان آگاه و مبارز نیست ؟
    دانشجویان و جنبش دانشجویی را دیگر نمی‌توان با ثبت انگشت هنگام ورود و خروج به دانشگاه یا با انواع سیستم‌ های جاسوسی و شناسایی مرعوب کرد یا به شکست کشانید. شرکت آن‌ها در تمامی جنبش های مدنی و ضد استبدادی طی بیش از سه دهه، مخصوصاً طی دهه ی گذشته، نشان داده است که تلاش‌های ضد بشری و تجاوز کارانه ی رژیم فاشیستی جمهوری اسلامی نمی تواند در عزم آن‌ها برای نیل به آزادی و برابری خللی ایجاد کند. اعتراض دانشجویان شهید دستغیب دانشگاه علوم پزشگی شیراز ( پنج‌شنبه ۲۵ آبان ) به پایین بودن کیفیت غذا، کمبود امکانات رفاهی و نامه نگاری شماری از دانشجویان دانشگاه علم و صنعت برای لغو تبعیض جنسیتی در مقطع کارشناسی ارشد و موفق شدن آن‌ها به وادار کردن رئیس دانشگاه به عقب نشینی و اعراض دانشجویان به تفکیک جنسیتی در دانشگاه پیام نور مریوان نمونه‌هایی است از بیداری همیشگی و تداوم مبارزه حق طلبانه آن‌ها و ثمره ی بیش از سه دهه تجربه و ره توشه ی پیمودن راه پر افتخاری که قندچی، بزرگ نیا و رضوی آغاز کردند.
    در پشتیبانی از جنبش های اجتماعی و در دفاع از خواست های آزادیخواهانه و برابری طلبانه همه آحاد جامعه، بخصوص دانشجویان، و با مشعل آزادیخواهی و برابری طلبی آنها به استقبال ۱۶ آذر می رویم.

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی !
هر چه گسترده باد مبارزات حق طلبانه و آزادیخواهانه ی دانشجویان!
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم !

کمیته مرکزی سازمان کارگران انقلابی ایران ( راه کارگر )
۱۵ آذر ۲۰۱۲