• کارگران زن شاغل در یکی از کارخانه ها به محققان Global Alliance گفتند آن ها مجبور شده اند برای یافتن کار به نیازهای جنسی صاحب کار پاسخ گویند. تقریبا ۸ درصد کسانی که مصاحبه شدند اظهار داشتند که آن ها مورد اشارات و سوء نیت های جنسی ناخوشایند قرار گرفته اند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۹ آذر ۱٣۹۱ -  ۱۹ دسامبر ۲۰۱۲

گزارش Global Alliance پیرامون حقوق کارگران در ۹ کارخانه کمپانی Nike در اندونزی یک بار دیگر خصلت بی رحمانه نظام موجود در کارخانه های متعلق به کمپانی های چند ملیتی را آشکار کرد.
اگر ادعای "مدیریت آشفته و متعجب" این کارخانه ها را باور کنیم، مرور شرایط کار در این کارخانه ها باید به عنوان "مترقی ترین و پیشرفته ترین شرایط کار در این کشور" در نظر گرفته شود.
در حقیقت بسیار دردناک است که دریابیم "مترقی ترین و پیشرفته ترین شرایط کار در این کشور" شامل توهین و آزار جنسی، دسترسی محدود و یا حتی عدم دسترسی به مراقبت های پزشکی ( که تا کنون به طور مستقیم منجر به مرگ حداقل دو کارگر شده است) و اضافه کاری اجباری است.چنین وضعیتی دیدگاه برخی فعالان کارگری در اندونزی که شرایط کار در کمپانی Nike را از شیوه های معمول استثمار در نظام سرمایه داری جدا نمی دانند تایید می کند.
سطح دستمزدها در صنایع تولیدی،به ویژه در صنایع نساجی، تولید لباس و کفش، پایین ترین سطح دستمزد در جنوب شرقی آسیا محسوب می شود. سطح دستمزدها حتی پایین تر از چین است. به این ترتیب قاعدتا آن ها باید از پایین ترین سطح دستمزد در جهان برخوردار باشند. دولت اندونزی به شیوه دقیقی "یک ساختار نیروی کار کم هزینه و ارزان" را در کمپانی هایش به پیش برده و آن را به سرمایه گذاران خارجی عرضه کرده است. برای مثال هزینه نیروی کار در صنعت تولید لباس در ۱۹۹٨ را مورد مقایسه قرار دهید. اگر معیار را پرداخت به دلار به ازای هر ساعت در نظر بگیریم به گونه ای که مزایا را نیز شامل شود، در مکزیک این نرخ ۱.۵۱ دلار، در گواتمالا ۱.۲٨ دلار، در چین ۰.۴٣ دلار و در اندونزی در پایین ترین سطح یعنی ۰.۱۶ دلار قرار دارد.
این هزینه کار (که البته در این سطح ناچیز و توهین آمیز به سختی می توان آن را حقیقتا "هزینه" کار در نظر گرفت) تنها از طریق اتخاذ روش های سبوعانه و بی رحمانه تثبیت شده اند. برای درک این موضوع تنها کافی است نگاه مختصری به برخی از این اقدامات بیاندازید.
کارگران زن شاغل در یکی از کارخانه ها به محققان Global Alliance گفتند آن ها مجبور شده اند برای یافتن کار به نیازهای جنسی صاحب کار پاسخ گویند. تقریبا ٨ درصد کسانی که مصاحبه شدند اظهار داشتند که آن ها مورد اشارات و سوء نیت های جنسی ناخوشایند قرار گرفته اند، ۲.۵ درصد مورد لمس و نوازش ناخواسته واقع شده اند و ٣۰ درصد نیز اظهار داشته اند که یا شاهد تجاوز جنسی بوده اند و یا خود قربانی آن بوده اند. بخش اعظم تقریبا ۴۴۰۰ نفری که در مصاحبه های طولانی در ۹ کارخانه مورد پرسش قرار گرفتند اظهار داشته اند که احساس می کنند برای دستیابی به اهداف تولید ناگزیر از اضافه کاری هستند؛ این در حالی است که اضافه کاری براساس قوانین اندونزی امری داوطلبانه است.