اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۹ بهمن ۱٣۹۱ -  ۷ فوريه ۲۰۱٣

بیست و دوم بهمن، بی شک، یکی از نکبت بار ترین روزهای تاریخ ایران است. در این روز پرانتز سیاهی گشوده شد که تنها با پایان محتوم رژیم جمهوری اسلامی بسته خواهد شد. پایان محتومی که به نظر ما از طریق همبستگی و پیوستگی همه ی ایرانیان آزادی خواه و وطن دوست در مبارزه ای بدور از خشونت و با پرهیز از آشوب و افتادن به دام رژیم، امکان پذیر است.
سی و چهار سال نگون اختری و بیچارگی برای ملت و یک چنین اوضاع جهنمی که در تاریخ این مُلک سابقه ندارد، با ٢٢ بهمن ١٣۵٧ شروع شد، و انقلاب اسلامی بود که از همان لحظه های نخستین خود، حاکمیت و تسلط آخوندهای روحانی نما و از خدا بی خبر بر میهن ما را میسّر کرد.
در این روز مشروعه خواهان کینه توز و آماده ی فرصت که بیش از هفتاد سال پیش با پیروزی مشروطیت و به کرسی نشستن حاکمیت ملی به دست ملتی بیدار به عقب رانده شده بودند، متأسفانه بر مشروطیت غالب آمدند و قانون اساسی مشروطه یعنی سند افتخار و محصول مبارزه ی آزادی خواهانه و هشیارانه ی قاطبه ی ملت را گستاخانه پاره کردند.
از آن روز تا کنون دستگاه حاکمه در جمهوری اسلامی، بی اعتنا به خطرات هولناک و ویرانگری که ایران را تهدید می کند، جز بقای شوم خود و سرنوشت اعضای حاکمیت دغدغه ای ندارد؛ و با این منظور از بکار گرفتن هیچ وسیله ای برای ایجاد خوف و وحشت در دل مردم شرم نمی کند. رهبر و رئیس جمهور رژیم سفاک جمهوری اسلامی بخوبی به میزان ترس مردم از آشوب و جنگ داخلی وقوف دارند و ابعاد نگرانی و تنفر ملت نسبت به دخالت نظامی ِ خارجی را می شناسند؛ و درست به همین سبب است که «صدا و سیمای» منحوس جمهوری اسلامی بطور دائمی و شبانه روزی صحنه های دلخراش لیبی و سوریه را به نمایش می گذارد. حال آنکه می دانیم، و پیشتر نیز گفته شد، که گردانندگان دستگاه حاکمه، از رهبر گرفته تا رئیس جمهور و سایر«مقامات عالیه»، همگی و متحدأ، تنها به فکر منافع حقیرخویشند و توجهی به آینده ی ملک و ملت ندارند.
پس در چنین اوضاع نا بسامانی مردمند که باید با وجود تحمل این همه بلا و بد روزی، به فکر سرانجام وضعیت خود و میهن خویش، در جستجوی راه مبارزه ی سیاسی معقول و موثر با نظام کنونی باشند.
مبارزه ی فراگیر همه ی افراد ملت برای آنکه مردم بتوانند به حاکمیت ملی، و شکل نهادین آن یعنی دموکراسی، و بالاًخره جدائی دیانت از حاکمیت و تضمین تمامیت ارضی دست یابند.
پهنه ی گسترده ی رو درروئی ملت با دستگاه ظلم و جور و سالوس، هر فرد باوجدان، هر جوان با مروت، خواه در صفوف پاسداران و خواه در نیروی انتظامی، و بالاخره هر مادر، پدر و یا فرزند ِ برخوردار از انسانیت و مُلهَم از فرهنگ دیر پای و ماندگار ایرانی را در بر می گیرد. دست ایرانی نباید بیش از این به خون هموطن خود آغشته گردد. آینده ی ایران را نسل کنونی می سازد، و آینده نباید بر ویرانی، خونریزی و جنایت، به دستور رهبر یا هر کس دیگری که باشد، قرار گیرد.
آزادی انسان موهبتی است مادرزاد و آزادگی او ثمره ی تربیت او، از دوران کودکی تا دقایق مرگ.
بختیار آزاده بود و عاشق ایران و به همین علت در آن ایام تیره و تار و صحرای آشوب فتنه ی بهمن۵٧ سرزنش دوست را تحمل کرد و از تکفیر دشمن نهراسید. پس بی مناسبت نیست که با نقل یک نکته از آن همه که در مدت کوتاه نخست وزیری گفت و هشدار داد کلام را به پایان برسانیم. :               


"... در این سالهای سرنوشت ساز باید با منطق و خونسردی به آینده‍ی کشور توجه کنید و کینه توزی و خودخواهی را کنار بگذارید. وقت آن است که ملت ایران ثابت کند که استحقاق آزادی و دموکراسی را دارد. وقت آن است که ما به جهانیان بفهمانیم که کشور ما می تواند یک کشور آزاد، مستقل و دموکرات باشد. ما نباید به حقوق مردمی که با ما اختلاف عقیده و اختلاف سلیقه دارند تجاوز نمائیم. ما نباید کاری انجام دهیم که افراد این آب و خاک در مقابل یکدیگر قرار گیرند.
... و من به عنوان یک ایرانی مبارز که وطن خود را در خطر یافته قبول مسئولیت نمودم. باشد که دعای خیر شما و گذشت زمان مرا از بوته‍ی امتحان روسفید و سربلند بیرون آورد.


شاپور بختیار
ظهر روز ٢٦ دی ماه ١٣۵٧
بیانیه دکتر بختیار بعد از خروج شاه

ایران هرگز نخواهد مرد

نهضت مقاومت ملّی ایران
بهمن ١٣٩١