• بخشی از دلیل این که Vio.Me چنین توجه و حمایت قدرتمندی را به خود جلب کرد این است که آن نخستین پروژه صنعتی تحت کنترل کارگری در یونان پای دربند ریاضت است. و کارگران به اقدام خویش بمثابه الگوی آن چه می توان برای نجات یونان از بحران انجام داد می نگرند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۲ اسفند ۱٣۹۱ -  ۲ مارس ۲۰۱٣

دوشنبه گذشته، برای حضور در کنسرت Thanassis Papakonstantinou، یکی از بهترین و پیشرو ترین موسیقی دانان فولکلور، پنج هزار نفر به استادیوم لوانوفیو در تسالونیکی، دومین شهر بزرگ یونان، سرازیر شدند. استادیوم جای سوزن انداختن نداشت. تمام بلیط ها فروخته شده بود و بیش از هزار نفر پشت درهای استادیوم ماندند و نتوانستند برای شنیدن کنسرت وارد شوند.
در دوشنبه های دیگر، چنین اجراهایی آن چنان جالب توجه نخواهد بود، تنها یک واقعه ی دیگری است در پایتخت تپنده فرهنگی و آموزشی یونان. اما روز دوشنبه، ۱۱ فوریه، این هزاران تن فقط برای موسیقی آن جا نبودند، آن ها برای همبستگی با کارگران Vio.Me حضور پیدا کرده بودند.
Vio.Me یک کارخانه مصالح ساختمانی است که نظیر بسیاری از کسب و کارهای دیگر در کشور، براثر بحران اقتصادی جاری تخریب و نابود شده و کارگران اش از می ۲۰۱۱ تاکنون حقوق دریافت نکرده اند. مالکان کارخانه را رها کرده اند، وبه نظر می رسد کارکنان آن، نخستین کاندیداهای پیوستن به ۲۷ درصد از جمعیت یونان باشند که هم اکنون بیکارند. اما کارگران Vio.Me راه مبارزه را برگزیدند.
آن ها اقدام به تشکیل مجمع عمومی کردند و طی مجموعه ای از نشست ها این تصمیم را اتخاذ کردند که آن ها می خواهند کارخانه به کارش ادامه دهد و در این مسیر از دمکراسی کارگری وکنترل افقی استفاده شود. آن ها تحرکات تازه ای را در جامعه ی اطرافشان آغاز کردند، و طی مبارزه با مالکان غایب، همپیمانانی یافتند، این امید شعله ور شد که با اشغال کارخانه و در اختیار گرفتن مالکیت آن می توان زندگی را از نو به کارخانه بازگرداند. همان طور که مبارزات بالا می گرفت، اذهان را در سراسر یونان و حتی سراسر جهان به خود جلب کرد.
کنسرت روز دوشنبه جهت جلب کمک های مالی، به دنبال راهپیمایی بزرگ در مرکز شهر تسالونیکی، برگزار شد و نشان داد تا چه سطح وسیعی مبارزات آن ها برای احیای کارخانه، شهر را برانگیخته است. آن در حکم نقطه اوج بیست ماه اقدام شدید و خستگی ناپذیر بود، آن در معنای یک جشن عمومی بود: آن ها می دانستند که روز بعد در ۱۲ فوریه، آن ها دوباره از نو کارخانه را راه اندازی خواهند کرد.
روز بعد، صدها تن از حامیان به سوی کارخانه راهپیمایی کردند. کارگران آن جا بودند، آماده و منتظر، و در برابر دوربین های تلویزیون و تشویق و تحسین عمومی، ماشین ها را به کار انداختند.
بخشی از دلیل این که Vio.Me چنین توجه و حمایت قدرتمندی را به خود جلب کرد این است که آن نخستین پروژه صنعتی تحت کنترل کارگری در یونان پای دربند ریاضت است. و کارگران به اقدام خویش بمثابه الگوی آن چه می توان برای نجات یونان از بحران انجام داد می نگرند:
" با صعود میزان بیکاری به ٣۰ درصد – خسته و بیمار از وعده های سرخرمن و مالیات های بیشتر – و با حقوق های پرداخت نشده از می ۲۰۱۱ ، کارگران Vio.Me .... عزم اشان را برای این که طعمه شرایط بیکاری دائمی نشوند ، و به جای آن، کارخانه را در دستان خویش گرفته و خودشان تولید را آغاز کنند ، اعلام می نمایند."
کارخانه اکنون یک هفته است که راه اندازی شده، اما درست مانند تمام تعاونی های تحت کنترل کارگری، گام و مرحله نخست بسیار جدی است، این همان مرحله ای است که مستلزم بیشترین سرمایه گذاری است و به کارگیری دمکراسی کارگری و فرایند تولید افقی با کار و زحمت درحال تعبیه و تمرین است.
شما می توانید بیشتر بیاموزید، بیانیه های همبستگی و یا موارد اهدایی خود را به www.viome.org ارسال نمایید.