• سیاه چون دل این غربت ام
                            فشرده و تنگ
پرنده ای که می چکدش خون
                              ز سینه به سنگ
ز راه دور و فاصله مُردم،
آی آدمها!
چرا نمی شنوم جز به بانگ بد آهنگ؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۷ فروردين ۱٣۹۲ -  ۶ آوريل ۲۰۱٣

 سیاه چون دل این غربت ام
                            فشرده و تنگ
پرنده ای که می چکدش خون
                              ز سینه به سنگ
ز راه دور و فاصله مُردم،
آی آدمها!
چرا نمی شنوم جز به بانگ بد آهنگ؟

چرا قناری ی ساز ِش گلوی ِ خونینش،
دریده می شود
هر دم،
             به چنگ باشه ی جنگ

کبوتر بوده ام هماره
کبوترم هنوز
جَلدِ بام خانه ی دوست.

گریزم من از دور و می آیم از اوج،
رها زآسمان و گذر کرده از موج
با گلویی خونین و سینه ای دریده
و زخم چنگالِ شاهین بر گلویم.

آه! آنجاست!
در سایه سارِ سروی در حاشیه ی بیابان
آغوشِ دلتنگی ها
و آشیانه یِ اشگ

و به ناگاه!
غرش تُندر تفنگِ دوست.

با برفِ پَر های خونین
بر این آغوشیانه ی آرام فرود می آیم.