اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ٣ شهريور ۱٣٨۵ -  ۲۵ اوت ۲۰۰۶

سخنگوی سازمان دانش‌آموختگان ایران اسلامی (ادوار تحکیم وحدت) با بیان اینکه صحبت از تاسیس خانه‌ تشکل‌های دانشجویی برای هماهنگی بین تشکل‌های دانشجویی مشکلی از دشواری‌ها و چالش‌های پیش روی فعالیت‌های دانشجویی حل نمی‌کند، گفت: «در زمانه‌ای که در منطق مدیران دانشگاهی دانشجوی منتقد و تشکل معترض عملا هیچ جایگاهی ندارد، سخن گفتن از تشکیل خانه‌ای برای تشکل‌های دانشجویی آن هم با کارکرد تعریف شده و هدایت شده توسط متولیان، مشکل پیش روی تشکل‌های دانشجویی مستقل و منتقد را حل نمی‌کند.»
عبدالله مومنی در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این مطلب ابراز عقیده کرد: «در شرایط کنونی، دانشجویان و تشکل‌های دانشجویی از نوع نگاه تبعیض‌آمیز متولیان و متصدیان امور دانشگاه‌ها و مدیران و تصمیم‌گیران دانشگاهی رنج می‌برند. نگاهی که نه بر پایه برابری و عدالت بلکه بر اساس نزدیکی تشکل‌ها به حاکمیت تنظیم شده است.»
مومنی تصریح کرد: «حتی اگر امکان شکل‌گیری این خانه و نهاد باشد، از آنجایی که بخشی از دانشجویان از نگاه تصمیم‌گیران از فعالیت محروم هستند و حقی برای آنها در نظر گرفته نشده، این خانه صرفا خانه‌ای است برای دانشجویان همسو و همفکر و مدافع سیاست‌های کلی حاکمیت و نظام.»
دبیر سابق تشکیلات دفتر تحکیم وحدت (طیف علامه) خاطرنشان کرد: «دانشجویان و تشکل‌های دانشجویی که در فعالیت‌های دانشجویی و کنش‌های سیاسی‌شان همراه و هم‌داستان حاکمیت هستند، خودی محسوب می‌شوند و از حقوق و امکانات و امتیازاتی برای فعالیت بهره‌مند هستند. اما تشکل‌ها و دانشجویانی که کنش‌های سیاسی و دانشجویی‌شان بر اساس معیارها و خصلت‌های آرمان‌گرایانه‌ دانشجویی است، نقد حکومت و مدیریت کلان کشور جزو خصلت‌های ذاتی دانشجویی است و اعتراض به نابرابری‌ها و اوضاع نامطلوب جزو خصلت‌های ذاتی آنهاست و به مولفه‌های دانشجویی نظیر حقیقت‌جویی، عدالت‌طلبی و آزادی‌خواهی نزدیکند غیرخودی محسوب می‌شوند و به همین دلیل بعضا از حق تحصیل محروم می‌شوند و فعالیت‌هایشان تعلیق می‌شود و فاقد امکانات برای هر نوع فعالیتی می‌شوند.»
مومنی تاکید کرد: «در شرایط موجود حل مشکلی که دانشجویان و تشکل‌های دانشجویی با آن مواجه هستند جز از طریق به رسمیت شناختن حق فعالیت آزاد و منتقدانه برای تشکل‌های دانشجویی و بی‌طرفی حاکمیت نسبت به تشکل‌های فعال در دانشگاه حل شدنی نیست.»
وی تصریح کرد: «اگر مدیران و تصمیم‌گیران به دنبال نهادی برای تمرین مدنیت، گفت‌وگو، تضارب آرا و فعالیت جمعی و مشترک دانشجویان هستند که دانشجویان در آنجا در فضایی منطقی به تمرین گفت‌وگو و تجربه‌ دموکراسی برسند، آن نهاد پارلمان دانشجویی است. پارلمان دانشجویی نهادی غیر ایدئولوژیک است و می‌تواند گرایش و سلیقه‌های دانشجویی را پوشش دهد که در آن هر جریان و سلیقه سیاسی و غیر سیاسی می‌تواند بر اساس وزن دانشجویی و میزان اقبال دانشجویان به آن بر مبنای یک مکانیسم تعریف شده و دموکراتیک نمایندگی دانشجویان را بر عهده گیرد.»
مومنی خاطرنشان کرد: «پارلمان دانشجویی می‌تواند مشکل بی‌سازمانی و بی‌سامانی تشکل‌های دانشجویی و فقدان نهادهای سازمان‌یافته را برای رهبری جمعی حرکت‌های دانشجویی حل کند. اگر قرار بر ایجاد و استقرار نهادی برای کمتر نمودن مشکلات مربوط به فعالیت‌های دانشجویی در ایران باشد، پارلمان دانشجویی دارای چنین کارکردهایی است. در غیر این صورت، توسل جستن به یک چنین مفاهیم و عنوان‌هایی بی‌توجه به ظرفیت و کارآیی یا عدم کارایی آن مساله را پیچیده‌تر می‌کند و نمی‌تواند گرهی از مشکلات پیش روی فعالیت‌های دانشجویی در ایران حل کند.»
سخنگوی سازمان ادوار تحکیم وحدت افزود: «اگر قرار بر این است که چالش‌ها و مشکلاتی که فعالان دانشجویی با آن مواجه هستند را حل کنیم و برای فعالیت‌های دانشجویانی که در بهترین دوران سنین‌شان هستند ظرفیتی در نظر بگیریم و آن را به رسمیت بشناسیم، این ظرفیت و فرصت باید در قالب نهاد جدی‌تری باشد که کارکرد خاصی هم برای آن در نظر بگیریم؛ اما اینکه محل و محملی بی‌توجه به ظرفیت آن برای تشکل‌های دانشجویی ایجاد کنیم مساله حل نمی‌شود.»
مومنی ادامه داد: «بر مبنای تعریفی که از خانه‌ تشکل‌های دانشجویی صورت گرفته است، صرفا نقش تعامل‌بخش و هماهنگ‌کنندگی برای آن در نظر گرفته شده است. ظاهرا قرار است تشکل‌های دانشجویی آنجا کنار هم بنشینند و با هم گفت‌وگو کنند و در نتیجه آن گفت‌وگوها کارهای مشترکی با هم انجام دهند. در حالی که گفت‌وگو میان گرایش‌های نزدیک به هم و همسو از نظر سیاسی و فکری مشکل را حل نمی‌کند؛ گفت‌وگو و استدلال زمانی به کار می‌آید که اختلاف سلیقه و اختلاف نظر وجود داشته باشد. پس از گفت‌وگو و فعالیت جمعی، باید اشتراکات را مشخص کنیم و بر مبنای اشتراکات فعالیت خود را پیش ببریم. زمانی که سلیقه‌ها نزدیک به هم است و کمترین اختلافی میان آنها هست و منتقدین و معترضین را به کنار و حاشیه راندیم، طبیعی است که این نهادها و خانه ها چندان نمی‌تواند مسائل و مشکلات را حل کند.»
وی افزود: «بسیاری از تشکل‌های دانشجویی و سیاسی که رویکرد اصلاح‌طلبانه به مسائل دارند و نگاهشان مبتنی بر مولفه‌های دموکراتیک در داخل جامعه و دانشگاه است، از حق فعالیت برخوردار نیستند و بعضا مورد بی‌مهری قرار می‌گیرند. در داخل دانشگاه حقشان به رسمیت شناخته نمی‌شود و امکان فعالیت مستقل ندارند و از طرف متولیان دانشگاه مجوز فعالیت به آنها داده نمی‌شود وحتی برای فعالیت‌هایشان بعضا اخراج یا با احکام انضباطی مواجه می‌شوند. به نظر می‌رسد در این شرایط خانه‌ تشکل‌های دانشجویی صرفا فرصت و ظرفیتی است برای گفت‌وگوی طیف‌ها و جریاناتی که با هم همسو هستند. امکان گفت‌وگو و تشکیل خانه‌ تشکل‌های دانشجویی برای دانشجویان منتقد و معترضی که مورد بی‌مهری هستند مطرح نیست و صرفا برای دانشجویانی است که نسبت به سیاست‌های موجود و برنامه‌ریزی‌های کلان نظام انتقاد ندارند و از موضع تایید و همراهی وارد می‌شدند.»