اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۰ ارديبهشت ۱٣۹۲ -  ٣۰ آوريل ۲۰۱٣

برداران و خواهران عزیز، روز اول ماه مه، (١١ اردیبهشت ) روزجهانی کارگراست. ما روز کارگر ٩٢ را به شما خواهران و برادران عزیز شادباش می گوییم. درود و سپاس ما برکارگران نساجی شیکاگو که در روز اول ماه مه ١٨٨٦ به خاطر کاهش ساعت کار کشته و اعدام شدند، و به همه مبارزان جنبش کارگری که تا کنون درراه بهبود وارتقا سطح زندگی کارگران و برای آزادی و دمکراسی و عدالت اجتماعی پیکار نموده و در این راه متحمل درد و رنج وزندان شدهاند باد. درود ویژه ما بر آنهایی که جان عزیزشان را در این راه از دست دادهاند و بر کسانی که هم اکنون برای حفظ و گسترش دست آوردهای جنبش کارگری درمقابل تهاجم لجام گسیخته دولتهای سرمایه داری ونئو لیبرالیسم ورژیم های استبدادی، همچنان پایداری وپیکار می کنند باد
خواهرن وبرادران کارگر، درسال ١٨٨٦، زمانی که کارگران نساج شهرشیکاگو برای اعتراض به طولانی بودن مدت کار روزانه و درخواست کاهش ساعت کار به ٨ ساعت شدند، این خواست آنها از نظر کارفرمایان ودولت حامی آنان چنان گستاخانه تلقی شد که تظاهرات آنها توسط مامورین پلیس به خون کشیده شد وبرای زهر چشم گرفتن ازکارگران، چهارنفر ازرهبران کارگران پس ازمحکومیت به اعدام دربیداد گاه سرمایه داری اعدام شدند. اما با اینحال کارگران مرعوب نشدند و ٣ سال بعد در سال ١٨٨٩، در کنگره کارگری جهانی که در پاریس تشکیل شده بود روز اول ماه مه هر سال به عنوان روزجهانی کارگر انتخاب گردید.
درروز اول ماه مه همان سال کارگران دراروپا و آمریکا به رغم اعلام حکومت نظامی درتعدادی ازشهرهای بزرگ اروپا در روز اول ماه مه به خیابان آمدند و در پارهای از کشورها بر گزاری نخستین روز کارگر با اعتصابات کارگری همراه شد.بدین شکل جنبش ٨ ساعت کار وروزجهانی کارگرشکل گرفت.
درآنزمان کارگران هنوز به شکل برده وار کار می کردند و از هیچ گونه حق و حقوقی برخوردار نبودند، اما پس بوجود آمدن جنبش ٨ ساعت کاروگسترش اتحادیه ها واحزاب کارگری، کارگران درنقاط مختلف جهان توانستند ساعات کار را به زیرهشت ساعت تقلیل، ویک رشته امتیازات رفاهی گسترده دیگر بدست آورند که درآغاز کار تصور آن برای خود کارگران نیز نا ممکن بود. هم اکنون نیز که حقوق سندیکایی کارگران تحت تهاجم قرار دارد، این اتحادیه ها و احزاب کارگری هستند که در کشورهای مختلف علیه تعرض صاحبان سرمایه به حقوق کارگران وعلیه بیداد وستم واستثمار مبارزه می کنند وهم اینان هستند که بارها از مبارزات کارگران ایران در راه کسب حقوق سندیکا یی شان حمایت نموده و همبستگی شان را درعمل به ما نشان دادهاند.
اما اگر کارگران در بسیاری از کشورهای جهان بخاطر داشتن حقوق سندیکایی، حق اعتصاب و تشکل و وجود احزاب واتحادیه های کارگری می توانند علیه تعرض سرمایه داران علیه حقوق کارگران مقاومت نمایند، اما درایران حکومت فعالیت سازمانهای کارگری واقعی را بر نمی تابد، بهمین جهت مبارزه کارگران علیه تعرض حکومت وکارفرمایان درایران بسی دشوارتر از کشورهایی است که فعالیت سازمانهای کارگری درآنها پذیرفته شده است
درکشور ما نیز پس از تشکیل نخستین سازمانهای کارگری در اوایل صده گذشته، که همزمان است با دوران انقلاب مشروطیت، روزجهانی کارگر به اشکال مختلف تا کنون برگزار گردیده. وسازمانهای کارگری درمراسم هایی که به این مناسبت برگزار می شود مطالبات کارگران و جامعه را ازدیدگاه سازمانهای کارگری طرح ودنبال نمودهاند.
درکشور ما همواره بزرگداشت روز کارگر با مخالفت حکومتها روبرو بوده وآنها کوشش کردهاند، مانع برگزاری روز کارگر شوند. جلوگیری ازمراسم روز کارگر در ٣سال گذشته که با بازداشت ومجازات سازمانگران مراسم همراه بوده است، نزدیک ترین نمونه رفتارحکومتها ی استبدادی دراین زمینه است. دست آوردهای طبقه کارگر ایران نیز مانند سایر کشورها محصول مبارزات کارگران و سازمانهای کارگری وهمبستگی کارگران است. طبقه کارگر ایران با پیکار ازهیچ به چیزها یی که هنوز دارد و مورد دستبرد حکومت قرار گرفته رسیده است. این همبستگی را که تجلی روز کارگر است پاس بداریم.
خواهران وبرداران کارگر، امسال در آستانه اول ماه مه ، ( ١١ اردیبهشت ) روزجهانی کارگر، وضع زندگی وشرایط کاری ما بدتر ازهمیشه است. همه ما اینرا خوب میدانیم ودرک می کنیم، که وضع ما ن هرساله بدترمی شود وبقول ضرب المثل معروف سال به سال دریغ ازپارسال. الان هم با این سرعتی که قیمتها وتورم درپیش گرفته و هروز هم سرعتش بیشترمی شود، حکایت زندگی ما شده روز به روز دریغ از دیروز. پس از آنهمه وعده پشت وعده که به ما دادند، امروز وضع ما به صورتی درآمده که هر شب را با کابوس نان فردایمان به صبح رسانیم.
قیمیت ها ازگوشت ومرغ وشیرگرفته تا نان واجاره مسکن نسبت به پارسال دوبرابرگردیده.کاسبها وکارخانه داران هم البته اکثرا ازاین وضع ناراضی اند وگله وشکایت خاص خودشان را دارند، اما هزینه زندگی مثل ما فغانشان را درنیاورده، چون آنهایی که هنوز بخاطر واردات بی حساب و کتاب ورشکست واز میدان بدرنرفتهاند، قیمت محصولاتشان را افزایش می دهند و درآمدشان را بالا می برند. دولت نیز قیمت تمام کالاها و خدمات موسسات دولتی را فزایش داده است، اما ما ازچنین امکانی محرومیم ووقتی هم که اعتراض می کنیم ومی گوییم با این چندرغاز که به حقوق ما اضافه کردهاید وهنوز یک ما از سال نگذشته دو برابر آن گرانی درست کردهاید، وچند ماه حقوق حقوق معوقه هم همیشه از شما طلبکاریم، نمی توانیم حتی کرایه خانه مان را بدهیم، می گویند اگر حقوق تان را زیاد کنیم کارخانه ها ورشکسته می شوند. ولی نمی گویند که تکلیف ما در این میان چیست؟ تاوان تقصیروخیانت مسولین را ما تا کی باید با تنگدستی مان بپردازیم؟ حالا هم دست بردار نیستند، نه می توانند کارواشتغال ایجاد کنند وتورم را پایین بیاورند ونه حاضرند جایشان را به کسانی که می توانند گرهای ازکار مردم بگشایند بدهند.
خواهران وبرادران عزیز، گفتن اینکه، قراردادی های موقت وسفید امضا، دادن حق بی قید وشرط اخراج کارگر به کارفرما و حمایت دستگاه حاکم، امنیت شغلی، خانوادگی واجتماعی ما را از بین برده چون سرنوشت زندگی ما را تماما درید قدرت کارفرما قرارداده واوهر وقت که بخواهد می تواند با اخراج ما بنیاد زندگی ما را متززل نماید، اینکه حقوق سندیکایی ما را پایمال می کنند، رهبران وفعالین تشکل هایمان را اخراج وزندانی می کنند، قانون کار را از بین بردهاند، بیشترین هزینه گران شده درمان و دارو را خودمان باید بدهیم، کودکانمان را مجبوریم به جای مدرسه روانه بازار کار کنیم و... دروقتی که می بینیم کنترل بحران ها از دست حکومت در رفته و اوضاع با سرعت در حال بدتر شدن و بهم خوردن است، مشکلی از ما را حل نمیکند. حکومت نمی تواند مشکل ما را حل کند. ما خودمان باید تدبیری برای رهایی از این وضعیت بیندیشیم. کسی جزخود ما به فکر ما نیست. ماندن در وضع فعلی وضع ما را بدتر می کند. باید برخیزیم.
الان زمان گسترش اعتصابات واعتراضات، زمان تشکیل نهادهای سندیکایی، زمان تحکیم همبستگی ودوری جستن ازتفرقه و اختلاف دردرون جنبش کارگری ومیان جنبش های اجتماعی مختلف وجنبش سراسری است. اینکه مجلس لایحه ضد کارگری اصلاح قانون کار را به رغم تمایلش برای دولت پس می فرستد، اینکه شورای عالی کار راه را برای تجدید نظر درافزایش دستمزد باز می گزارد وعلی لاریجانی یکماه و نیم پس ازتصویب ٢٥ درصدی دستمزداز افزایش دستمزد کارگران متناسب با تورم صحبت می کند، عقب نشینی درمقابل کارگران است. این عقب نشینی ولو اینکه موقتی وتاکتیکی وبرای وقت خریدن و کاهش فشار اجتماعی و جلوگیری از شعله ورشدن آتش خشم کارگران در شرایط به شدت بحرانی کنونی اتخاذ شده با شد، معنی دیگری جز اینکه وضع حکومت خراب است، اعتراضات موثرواقع شده ورژیم بیمناک آینده خودش است ندارد.
امروز اگر دستهای از فعالین سندیکایی را به زندان بر میگردانند وعده دیگری از آنان را با تهدید از سازمانگری مراسم روز کارگر بر حذر می دارند، و اگر حتی حاضر به دادن مجوز راهپیمایی به تشکلهای وابسته به حکومت نیستند، به سبب نگرانی از تبدیل روز کارگر ٩٢ به یک روز اعتراضی گسترده توسط کارگران است. استفاده ازامتیاز وتهدید، هردودرخدمت جلوگیری از گسترش اعتراضات شما ست.
در چنین شرایطی بهجای بسنده کردن به این امتیازات کوچک باید آنها را برای گرفتن امتیازات بیشتر تبدیل به پرچم کرد وحول آنها نیروبه صحنه آورد. فرصت های این چنینی بسیار نادرند، اگر آز آنها خوب استفاده شود میشود همه چیز را دگرگون کرد. سرنوشت حال و آینده جنبش ما درچنین بزنگاه هایی است که رقم می خورد.

زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر
زنده باد همبستگی جنبش کارگری
انجمن کارگری دمکراسی خواه
١٠ اردیبهشت ١٣٩٢