اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۷ خرداد ۱٣۹۲ -  ۲٨ می ۲۰۱٣

 «عوامل موثر در مشارکت»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم بیژن مقدم است که در آن می خوانید؛میزان مشارکت ملت ها در روند های دموکراتیک، نشانه ای از میزان توسعه یافتگی یا علاقه مندی آنان به کشور و سرنوشت خود به شمار می آید.
البته این موضوع در کشورهای مختلف دنیا که از این روند پیروی می کنند، میزان غیرهمسانی دارد؛ با این وجود - در ایران - انتخابات مهم و سرنوشت سازی پیش روست که بررسی شرایط موثر در میزان مشارکت، کاهش یا افزایش آن به شرح زیر ضروری به نظر می رسد:
۱ ـ زندگی روزمره مردم
نخستین موضوعی که می تواند در «نرخ مشارکت»، موثر واقع شود، این احساس است که انتخابات و فرد منتخب از سوی مردم در زندگی روزمره آنان چه نقشی دارد. رای دهندگان گاه به دنبال تثبیت «شرایط موجود» هستند و گاه در پی تغییر آن. در هر صورت، به دنبال فردی می گردند که بتواند این اهداف را محقق کند.
از این روی، نامزدهای حاضر در میدان رقابت انتخاباتی، می بایست با کشف «مطالبات حقیقی مردم»، برنامه های خود را به حل مشکلات آنها معطوف کرده و با ارائه صریح و شفاف دیدگاه های خود، امکان« انتخاب بهتر» را برای مردم فراهم کنند.
۲ـ احساس تاثیر رای خود
«مشارکت»، زمانی کاهش می یابد که مردم احساس کنند؛ افراد، گروه های ذی نفوذ یا کانون های قدرت، درصدند تا فردی را به آنان تحمیل کنند؛ بنابراین، رای خود را بی اثر می پندارند. خوشبختانه در انتخابات پیش رو، هیچ یک از نگرانی های یادشده وجود ندارد؛ چرا که اولا رهبر معظم انقلاب به​صراحت فرمودند: «رهبری، یک رای بیشتر ندارد. بنده حقیر مثل بقیه مردم، یک رای دارم؛ این رای هم تا وقتی که در صندوق انداخته نشود، هیچ کس از آن مطلع نخواهد بود. حالا ممکن است آن کسانی که صندوق دست آنهاست، بعد باز کنند، خط این حقیر را بشناسند، بفهمند بنده به چه کسی رای دادم؛ اما تا قبل از رای دادن، کسی مطلع نخواهد شد. این جور نیست که کسی بیاید نسبت بدهد که رهبری نظرش به فلان است، به بهمان نیست. اگر چنین نسبتی داده شد، این نسبت درست نیست.» (۱/۱/۹۲ـ سخنرانی در حرم رضوی) و این موضع، مشی همیشگی امام راحل و رهبر معظم انقلاب بوده است.
ثانیا: سازوکار برگزاری انتخابات در کشور به گونه ای طراحی شده است که در بخش اصلی آن، «مردم» حضوری واقعی دارند و حوزه ها و صندوق های رای، به وسیله خودمردم، مدیریت می شود. از سوی دیگر، درست است که مجری انتخابات، وزارت کشور و دولت است؛ اما نهادهای مستقل دیگر نظیر شورای نگهبان و نمایندگان نامزدها و... بر روند اجرای انتخابات،« نظارتی جدی» دارند که اجازه هر گونه، دخل و تصرف غیرقانونی از هر کسی سلب می شود.
لذا، نتیجه آرا همواره بر خواست و رای مردم مبتنی بوده است، نه خواست نهادها و دستگاه های دست اندرکار انتخابات. تنوع دولت ها و قدرت یافتن جریان های سیاسی مختلف در قوه مجریه، مجلس و شوراها - طی سال های پس از انقلاب - بهترین دلیل بر این مدعاست.
٣ـ نقش بیگانگان در مشارکت
انقلاب، دشمنانی کینه توز و همیشگی داشته و دارد: چه در داخل و چه خارج از کشور. فصل انتخابات که فرا می رسد، آنها بیش از روزهای دیگر، دست به کار می شوند. در گام اول، تخم یاس می پراکنند، انتخابات را غیردموکراتیک معرفی می کنند و ساز تحریم کوک می نمایند، اما نتیجه ای به دست نمی آورند. گام دوم را برای کاهش مشارکت مردم برمی دارند. در همین حین، تخریب برخی نامزدها را در دستور کار خود قرار می دهند و پس از آن که می بینند مردم راه خود را می روند و آنان جامانده های این راهند، به سوی نامزدی خاص انگشت اشاره ای می برند تا مگر با حمایت از او، کلاهی برای خود- از این نمد - بدوزند.
تجربه نشان داده که هرچه قدرت های استکباری و رسانه های آنان، بر طبل تحریم و کاهش مشارکت و حمایت از فردی کوبیده اند، اتفاقا مردم راهی دیگر را برگزیده اند و حضوری پرشورتر از خود نشان داده اند.
۴ ـ رسانه های تبلیغی
صدا و سیما به عنوان محوری ترین کانون تبلیغات رسانه ای برای انتخابات و معرفی کامل نامزدها به مردم، ثابت کرده است که با بی طرفی کامل در این عرصه حضور می یابد. برگزاری قرعه کشی جدول پخش نامزدهای ریاست جمهوری در حضور رسانه ها و نمایندگان نامزدها، پخش عادلانه تصاویر و اخبار مربوط به هر نامزد و فعالیت های انتخاباتی آنان از نشانه های مهم چنین رویکردی است. شورای نگهبان قانون اساسی نیز با احراز صلاحیت نامزدهای صالح، بدون توجه به گرایش های سیاسی آنان و ایجاد فرصت برای حضور نامزدهای متعلق به جریان های سیاسی مختلف، نشان داد نه بر اساس معیارهای رایج جناح های سیاسی که با تکیه بر قانون، تصمیم می گیرد.
کافی است به اسامی کسانی که از سوی شورای نگهبان صلاحیتشان احراز نشد، نگاهی بیندازیم، آن وقت درمی یابیم که در میان این گروه نیز، افرادی با گرایش های مختلف اصلاح طلب، مستقل، اصولگرا، دولتی و ... وجود داشته است؛ بنابراین، هم فهرست تائیدشدگان از سوی شورای نگهبان و هم اسامی ردشدگان، نشان می دهد که هیچ معیار سیاسی و جناحی در رد و قبول نامزدها - جز توجه به معیارهای قانونی و قانون اساسی- مدنظر نبوده است.
بر این اساس، انتظار می رود در چنین بستری شاهد حضور گسترده مردم در انتخابات سرنوشت ساز ۲۴ خرداد باشیم؛ از این رو با تاکید می توان گفت؛ هیچ هدفی بالاتر از تلاش برای افزایش مشارکت مردم نیست و شایسته است همه در این جهت حرکت کنیم.
البته به موازات آن ، می بایست با تبیین ویژگی های فرد اصلح، مردم را به سمت انتخاب بهترین ها سوق داد. این همان راهی است که ما را به حماسه بزرگ سال ۹۲ می رساند.

خراسان:نواقص بودجه ۹۲ در آینه عملکرد گذشته
«نواقص بودجه ۹۲ در آینه عملکرد گذشته»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی عرفانیان است که در آن می خوانید؛این روزها که توجه افکار عمومی بیشتر معطوف به انتخابات ریاست جمهوری است، بررسی لایحه بودجه ۹۲ آرام آرام به روزهای پایانی نزدیک می شود تصویب نهایی لایحه بودجه ۹۲ به عنوان سند «دخل و خرج» سالیانه کشور به دو دلیل حائز اهمیت است؛ اول این که واکاوی دلایل عدم تحقق بسیاری از اهداف برنامه های توسعه پنج ساله کشور و همچنین عقب ماندگی از برخی اهداف چشم انداز ۲۰ساله کشور نشان می دهد که ریشه بسیاری از آنها در نظام بودجه ریزی نادرست کشور است. دومین موضوعی که اهمیت تنظیم و تصویب هوشمندانه بودجه ۹۲ را گوشزد می کند، وضعیت خاص اقتصاد کشور در شرایط کنونی است. اقتصاد ایران از حیث شاخص های اقتصادی نظیر نرخ رشد اقتصادی، نرخ تورم،نرخ بیکاری، فضای کسب و کار و برخی شاخص های تولید در وضعیتی مطلوب که شایسته ایران اسلامی است به سر نمی برد. «تورم بالای ۳۲درصد» بسیاری از بنیان های خرد و کلان اقتصاد کشور را تهدید می کند و فاصله طبقاتی اقشار کم درآمد با دهک های بالای درآمدی را تا حدود زیادی افزایش داده است و از سوی دیگر تحریم های بی سابقه بین المللی با هدف تضعیف تمامی بخش های اقتصادی کشور در حال اعمال است، با توجه به این موضوع تنظیم و تصویب یک بودجه واقع بینانه متناسب با شرایط کنونی اقتصاد ایران می تواند آغازی برای خروج کشور از شرایط بغرنج اقتصادی فعلی باشد و برعکس یک بودجه با اهداف غیرواقعی و متاثر از برخی نگاه های جناحی و سیاسی می تواند شرایط را بسیار بدتر از فضای فعلی رقم بزند و مشکلات را چندین برابر کند. با بررسی آنچه به عنوان ماحصل پیشنهادات دولت و تغییرات اعمال شده از سوی مجلس در حال تصویب است چند محور اصلی به شرح ذیل قابل طرح می باشد.
۱ - پر واضح است که بی انضباطی های مالی، کسری بودجه و نهایتاً به مسلخ رفتن اعتبارات عمرانی و استفاده از آنها برای پوشش هزینه های جاری ، علاوه بر افزایش تورم فعلی منجر به افزایش پروژه های نیمه تمام عمرانی کشور و افزایش حجم سرمایه های بلوکه شده در فرآیند نارسایی مالی ناشی از «بودجه ریزی سنتی» خواهد شد که ریشه تمامی آنها غیردقیق بودن تخمین های درآمدی و عدم توجه به توان درآمدی در سال های گذشته و شرایط فعلی اقتصاد کشور می باشد. چنانچه بخواهیم در این مورد به صورت مصداقی تر بحث کنیم می توانیم به تخمین درآمد ۴۲ هزار و ۵۰۰میلیارد تومانی از طریق فروش اوراق مشارکت و سهام شرکت های دولتی در بودجه ۹۲ اشاره کنیم درحالی که عملکرد سال گذشته ما در این بخش ۵۱۵ میلیارد تومان بوده است که با توجه به درصد تحقق سال گذشته درآمدها در این بخش حداکثر ۵درصد تحقق می یابد.
۲ - شاه بیت اختلاف نظر بین دولت و مجلس در تنظیم بودجه امسال را می توان در بخش درآمدهای ناشی از هدفمندی یارانه ها دید در این بخش سر جمع درآمد هدفمندی ۵۰هزار میلیارد تومان در نظر گرفته شده است که مستلزم افزایش ۴۳ درصدی قیمت حامل های انرژی می باشد، البته نظر دولت در این بخش بالغ بر ۱۲۰هزار میلیارد تومان درآمد بود که مستلزم افزایش ۲.۵ برابری قیمت حامل های انرژی بود. حال باید دید با مصوبه مجلس که ۴۱ هزار میلیارد تومان برای پرداخت یارانه نقدی به مردم، چهار هزار میلیارد تومان برای بخش تولید و سهم دولت و پنج هزار میلیارد تومان برای حوزه سلامت هزینه خواهد شد عملاً چه مقدار یارانه به بخش تولید اختصاص خواهد یافت، آیا سر بخش تولید مثل سال قبل بی کلاه می ماند و تولید کنندگان مجبور می شوند، افزایش هزینه تمام شده را با افزایش قیمت کالاها جبران کنند یا این که ممکن است با افزایش قیمت های ایجاد شده نتوانند به تولید ادامه دهند در هر صورت مصوبه مجلس با یک علامت سوال روبه رو است که مجلس قانونی که خودش تصویب کرده مبنی بر سهم ۳۰ درصدی بخش تولید از درآمد هدفمندی را نقض کرده است.
۳ - بررسی گزارش های عملکرد بودجه در سال های گذشته نشان می دهد که معمولاً دولت ها در ۶ماهه دوم برای پوشش کسری بودجه خود از ۲ راهکار استفاده می کنند، اول - استفاده از اعتبارات عمرانی برای جبران هزینه های جاری، دوم - برداشت از منابع بانکی و صندوق توسعه ملی که هر دو راهکار منتهی به افزایش تورم و عقب افتادگی از اهداف توسعه ای کشور می شود.
در نهایت به نظر می رسد دولت و مجلس باید بر سر بودجه ای که بتواند چالش های فعلی را در حوزه تحقق درآمدهای غیرنفتی، اجرای هدفمندی و جلوگیری از کاهش بودجه عمرانی برطرف کند، اجماع کنند. راهکار تحقق این هدف واقعی کردن درآمدهای بودجه، کاهش هزینه های جاری و اجرای مرحله دوم هدفمندی پس از تثبیت بازار به روشی است که علاوه بر خانوار بخش تولید نیز مورد حمایت بیشتری قرار گیرد. باید مراقب بود بودجه غیرواقعی خود تبدیل به معضل جدیدی در اقتصاد کشور نشود. بدیهی است چنان چه در بودجه شرایط خاص اقتصاد ایران و توان حقیقی کسب درآمدها در نظر گرفته نشود، همانند سال های گذشته اقتصاد درگیر خود تحریمی هایی شود که برآیند آن پایین ماندن نرخ رشد سالانه اقتصادی، کاهش بودجه عمرانی و به تبع آن افزایش تعداد پروژه های عمرانی نیمه تمام و افزایش بی نظمی های مالی ناشی از کسری بودجه های سالانه باشد.

کیهان:دوئل با دوستان و کرنش با کدخدا
«دوئل با دوستان و کرنش با کدخدا»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛۱- انتخابات دوئل نیست. در انتخابات ۲۲خرداد سال ۱٣٨٨ بالغ بر ۴۰ میلیون شهروند ایرانی (٨۵ درصد واجدین شرایط) پای صندوق های رای آمدند و حماسه ای خیره کننده برپا کردند. این یک سرمایه گذاری بزرگ ملی بود که می توانست دوستان ملت ایران را شادمان و دشمنان او را مأیوس کند. اما آن هنگام که نقشه دشمن با نقش آفرینی توأم با هیجان برخی خودی ها منطبق شد، نقض غرض صورت گرفت و فرصت بزرگ و کم نظیر ملی تبدیل به تهدید علیه امنیت و منافع ملی شد. معلوم شد مشارکت بالا شرط لازم برای حماسه اقتدار ملی هست اما کافی نیست. در واقع برخی طیف ها و سیاستمداران به اندازه مردم مسئولیت شناسی نشان ندادند و چنان بی محابا در حریم ممنوعه بی قانونی، تندروی، رفتارهای هیجانی معطوف به بی تقوایی و بی اخلاقی وارد شدند که گویا این صحنه، صحنه دوئل و نبردهای گلادیاتوری است. آمیزه لجاجت و تعصب باطل سبب شد تا دوئلیست ها غیر از بی اعتبار کردن خویش، هزینه های هنگفتی را به کشور و ملت تحمیل کنند.
انتخابات هرچند میدان یک مسابقه و رقابت کاملا گرم و جدی و پرنشاط است، اما رزمگاه گلادیاتورها که به هر قیمت یکدیگر را می خراشند و به قصد کشت همدیگر را می نوازند نیست. اگر هم میدان رزم باشد، مصاف با دشمن و به رخ کشیدن حیات و سرزندگی یک ملت در معرض تهاجم است. انتخابات عرصه یک سرمایه گذاری ملی و تعاون جمعی قاعده مند است. با تدبیر قانونگرایانه شورای نگهبان - هرچند که با فشارهای شدیدی هم مواجه شد- اکنون میدان انتخابات تا حدود زیادی از محافل قانون شکن و اخلاق گریز و عقلانیت ستیز پالوده شده و امید می رود با درایت نامزدها، این بار شاهد رقابتی سالم تر، قانونمندتر و عقلانی تر باشیم. این در واقع مطالبه مردم و رهبری است که رقبا، از ایجاد التهاب و تشنج و نفرت و سیاه نمایی و تخریب پرهیز کنند تا مجال برای بدخواهان و سیلی خوردگان از انقلاب اسلامی فراهم نشود.
در واقع این بار قرار نیست نامزدها یا طیف های سیاسی آنان چوب حراج به همه دستاوردها و سرمایه های انقلاب بزنند و به جای هزینه از خویش و عرضه کفایت و کارآمدی خود، پنجه بر چهره جمهوری اسلامی و منافع ملی بکشند. سرشکستگی فتنه گران و منحرفان ناشی از همین رفتارهای پرخطر و بی ثمر بود.
۲- اگر بخواهیم دقیق تر سخن بگوییم، رفتاری که طیف های تندروی قانون شکن و فتنه گران و منحرفان در طول ۴ سال گذشته از خود بروز دادند، نه دوئل اختیاری بلکه به مفهوم دقیق کلمه، انتحار و پیشمرگی برای اغیار بود. برخی چهره های سیاسی صاحب نام چون روی غلتک هیجان و لجاجت و تعصب باطل افتاده بودند، بی اختیار به عرصه خودزنی سیاسی پرتاب شدند، دینامیت به حیثیت خود بستند و برخی رندان خارجی و داخلی را کامروا کردند. اکنون مسئله این است که آیا دوئلیست های جراحت دیده، سر عقل می آیند و جبران مافات می کنند یا یک بار دیگر به صرافت می افتند مانند آدم های همه چیز باخته، آخرین قمار را با موجودیت و حیثیت خود انجام دهند؟! حاشیه سازی، دلسرد کردن مردم، سیاه نمایی و یأس پراکنی، و بالاخره افتادن در وادی تحریم انتخابات، تجربه نافرجامی است که پیش از این از سوی طیف های افراطی آلوده به نفاق جدید در آستانه انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی به کار بسته شد.
کارنامه جریان فتنه و حلقه انحراف در این باره بسیار تیره و تار است. حضور ۶۵ درصد واجدان حق رای در آن انتخابات (اسفندماه ۱٣۹۰) که جزو ٣ رکورد اول مشارکت مردم در ۹ دوره انتخابات مجلس بود، صرفا مایه سرافکندگی چهره هایی شد که انتخابات را تحریم کرده یا حاضر نشده بودند برای رونق آن مایه بگذارند. انتخابات ریاست جمهوری معمولا با جذابیت های بیشتری همراه است و همزمانی آن با انتخابات شوراها این احتمال را که انتخاباتی پرشور و حماسی در پیش باشد به مرز قطعیت نزدیک می کند.
٣- خط کلی عملیات روانی دشمن آن است که چالش خارجی را با چالش در سیاست داخلی و چالش اقتصادی پیوند زند. گزاره کلی در این عملیات آن است که چالش اقتصادی و معیشتی موجود به واسطه کوتاه آمدن در برابر فشار و تهدید خارجی برطرف می شود و طیف سیاسی معارض می تواند واسطه جوش دادن دو سر این تعامل باشد. به تعبیر یکی از سیاسیون «باید دم کدخدا (آمریکا) را ببینیم و با او ببندیم»! آیا واقعیت همین است؟ یعنی کرنش و نرمش در برابر غرب و مثلا استفاده از این تعبیر که با اسرائیل سر جنگ نداریم، سایه های تهدید را از سر کشور برمی دارد یا بر غلظت آن می افزاید؟ آیا عاقلانه است سیاستمداری که اگر هم اکنون به اروپا سفر کند به اعتبار حکم بی پایه صادره علیه وی بازداشت می شود، صرفا از سر هیجان بگوید زمان قبل از انقلاب کل اروپا را با ماشین خودش رانندگی کرده اما حالا مردم می ترسند سفر خارجی بروند چون بی اهانتی [بی احترامی] می شود؟! یا بگوید «خارجی ها دوره پس از جنگ به من می گفتند Eesy Man چون خیلی کم طول کشید که درهای خارج به روی ما باز شد» در حالی که همان دوره تنش زدایی مد نظر، با «گفت وگوی انتقادی» ملامت گرانه و یکطرفه از سوی غرب آغاز شد و با خروج هماهنگ سفرای اروپا از ایران در سال ۱٣۷۵ به سر آمد.
آیا تجربه تلخ اما آموزنده ای نیست که ۱۰ سال پیش همین غربی های متکبر به حضرات اجازه ندادند حتی ۵ ماشین سانتریفیوژ برای کارهای آزمایشگاهی محض فعالیت کند و در مقابل دو سال و نیم تعطیلی تمام فعالیت های اتمی ایران، به همان تعهد مبتذل خود برای فروش قطعات یدکی هواپیما(!) و قرار دادن سازمان مرده منافقین در فهرست گروه های تروریستی عمل نکردند؟ آیا برخی مقامات دولت و وزارت خارجه اصلاحات تا مرز التماس مذاکره با آمریکا پیش نرفتند و کم سابقه ترین کمک ها را به دولت وقت ایالات متحده برای اشغال افغانستان ارزانی نکردند؟ عایدی کشور جز تهدید به حمله اتمی و معرفی ایران به عنوان محور شرارت و برهنه کردن شهروندان ایرانی عازم آمریکا و اروپا در سرمای زمستان چیز دیگری هم بود؟ مسئله را به نحو دیگری هم می توان مطرح کرد. به صاحبان این تلقی خوش گمانانه باید گفت شما احتمالا دکتر محمد مصدق سکولار که می گفت بستن شرابخانه ها و اجرای احکام اسلامی به دولت من ربطی ندارد و من آمده ام فقط در ملی کردن نفت کمک کنم، نیستید اما آمریکا و انگلیس همان سیاستمدار سکولار غربگرای خوش گمان به آمریکا را تحمل نکردند و سر بزنگاه، شبیخون خود را زدند. از سوی دیگر احتمالا نمی خواهید به معمر قذافی اقتدا کنید که تنش زدایی یکطرفه را به نهایت رساند و قراردادهای پرسود و چند ده میلیاردی را به عنوان رشوه پای آمریکا و برخی دولت های اروپایی ریخت اما با این همه خوش خدمتی، نهایتا از غدر و خیانت و شبیخون غرب مصون نماند.
۴- تدبیر برای چالش اقتصادی موجود و تورم ٣۵-٣۰ درصدی که ارزش پول ملی و قدرت خرید مردم را نشانه رفته، یک اولویت مهم برای دولت جدید است. اما برای درمان این عارضه مانند هر پدیده دیگری باید ابتدا درد را شناخت که از کجا عارض شده است. به هم ریختگی اقتصادی موجود یک «اخلالگری» توأمان خارجی- داخلی است. یعنی برخلاف بحران اقتصادی در حال تصاعد آمریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان و سوئد و اسپانیا و ایتالیا و پرتغال و یونان که «درون زا» و محصول سیستم کاپیتالیستی- لیبرالیستی است، چالش اقتصادی پیش روی ما مصنوعی و تحمیلی است. به عبارت دیگر غرب آخرین تدبیرهای موجود را به کار بسته و هرچه عمیق تر در باتلاق فعلی فرو رفته و تدبیر دیگری در آستین ندارد. در مقابل، ما فرصت ها و ظرفیت های به فعلیت نرسیده فراوانی در اختیار داریم که با استفاده درست از آنها میتوان بر چالش موجود فائق آمد بلکه به یک معنا چالش تحمیلی فعلی، فرصتی مهم و به مثابه پلی است که می تواند اقتصاد نفت زده، تنبل و کم تحرک ما را تبدیل به اقتصادی پرتکاپو، چابک، خلاق، تولید محور و پر رونق کند.
اقتصاد ما اولا از تحریم های ناجوانمردانه دشمن رنج می برد- که خود همین ناجوانمردی سندی است بر بطلان خوش گمانی به دشمنان- ثانیا دستخوش جولان مفسدان و زالوصفتانی که شبیه روزگار دفاع مقدس، مقطع تنگنا را فرصت مناسبی برای اخلالگری در بازار و سودجویی ولو به قیمت در شیشه کردن خون مردم تلقی می کنند. ثالثا در معرض دستکاری و اخلالگری مافیای سیاسی- اقتصادی است که هم با بیگانگان بسته و هم می خواهد در عین شریک دزد بودن و خیانت، خود را خادم و رفیق قافله بلکه ناجی و منجی جا بزند و بنابراین به تلاطم اقتصادی نیاز دارد و از جمله بازار سکه و طلا و ارز را به هم می ریزد. رابعا این آشفتگی به واسطه سوء تدبیر برخی دولتمردان و درگیر شدن آنان به حاشیه پردازی و انحراف از مسئولیت های قانونی تشدید شده است.
۵- فراز و فرود و نوسان در اجرای طرح ملی هدفمندسازی یارانه ها یک تجربه بزرگ پیش روی رئیس جمهور و دولت آینده است. این طرح معجزه آسا تا آن هنگام که حاشیه ها دولت را در خود غرق نکرده بود، با کمترین عوارض و بیشترین عواید ملی پیش رفت. علت روشن بود؛ دولت تبدیل به مرکز ثقل و نقطه اعتماد ملت و حاکمیت برای انجام یک پروژه بزرگ اقتصادی شده بود. اما آن هنگام که به رغم تشدید فشار دشمن، تمرکز برخی دولتمردان از مسئولیت ها و اولویت ها به سمت باندسازی، ماجراجویی، تقابل با دیگر اجزای حاکمیت و انتقال خط درگیری از جبهه دشمن به درون نظام منحرف شد و بی تقوایی و ولنگاری و معارضه طلبی غلبه کرد- که حتما دست های نفوذی در تشدید آن موثر بودند- ورق برگشت.
اگر هدف دشمن و فتنه گران سیاسی و مافیای اقتصادی، ایجاد بی ثباتی در کشور و فلج کردن معیشت مردم است، متقابلا باید روحیه مقاومت و مجاهدت و رزمندگی و تدبیر توأم با عزت و حکمت تبدیل به تابلوی راهنمای دولت جدید شود. این مفهوم حماسه اقتصادی برآمده از حماسه سیاسی است. با مفسد و محتکر و تروریست اقتصادی باید به مثابه دشمن برخورد کرد؛ قاطع و بی ملاحظه. نمی شود از پشت مفسدان درآمد. اکنون که فساد سیاسی و اقتصادی درهم تنیده، این یک وظیفه حاکمیتی متوجه سه قوه به ویژه دولت و قوه قضائیه است که پنجه بر حلقوم اخلالگران و تروریست های اقتصادی- سیاسی بفشارند. اگر عزم چنین مجاهدتی پدید آمد، بی تردید فشار تحریم اقتصادی دشمن جز مایه برکت و رونق و خلاقیت در اقتصاد کشور نخواهد بود. به شرط وحدت، همدلی، مجاهدت و خطرپذیری و وارستگی می توان از ۲ چالش خارجی و اقتصادی موجود، حماسه ساخت. قدم اول این حماسه را باید با دقت و متانت در روز جمعه (انتخابات) برداشت.

جمهوری اسلامی:غرب، دور تازه اسلام هراسی
«غرب، دور تازه اسلام هراسی»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛انتشار خبر حمله یک مهاجم ناشناس به یک نظامی فرانسوی، درحالی که افکار عمومی جامعه غرب تحت تأثیر حادثه تروریستی هفته گذشته لندن و کشته شدن یک سرباز انگلیسی قرار داشت، تردیدها درباره آغاز دور تازه ای از اسلام هراسی در غرب را به واقعیت نزدیک ساخته است.
این دو حادثه اگر در کنار حادثه مشکوک تروریستی بوستون آمریکا که ماه گذشته رخ داد و عاملان آن، دو مسلمان چچنی معرفی شدند، قرار داده شوند تردیدی نمی ماند که توطئه تازه ای بر ضد اسلام و تخریب وجهه مسلمانان به جریان افتاده است.
دو حادثه لندن و بوستون آمریکا از آن حیث اهمیت دارند که مهاجمان آن دو حادثه رسماً مسلمانان معرفی شده اند. در بوستون، آنچنانکه منابع دولتی و رسانه های خبری مدعی شدند دو مسلمان چچنی بمب هایی را در یک منطقه پرازدحام بوستون آمریکا منفجر کردند که به مرگ ٣ نفر و زخمی شدن شمار زیادی منجر شد.
در پی این حادثه مشکوک، موج حمله علیه مسلمانان به راه افتاد، مقامات آمریکایی خواستار "نظارت بیشتر" بر جامعه مسلمانان آمریکا شدند و حتی برخی نمایندگان، مسلمانان را "اهریمن" معرفی کردند.
مسئله ای که در حادثه آمریکا، بر مشکوک بودن جدی آن دلالت دارد وجود ارتباط پنج ساله عوامل معرفی شده این حادثه با "اف بی آی" بوده است که برخی رسانه ها آن را فاش کردند.
حادثه لندن نیز، با وجود تبلیغات گسترده و تلاش مقامات انگلیسی، مملو از تناقض است. نخست اینکه از ابتدای حادثه تا انتها از صحنه فیلمبرداری می شود و فرد مهاجم درحالی که "الله اکبر" می گوید و سلاح سرد خون آلود دردست دارد با فیلمبردار گفتگوی مصاحبه گونه ای انجام می دهد بدون اینکه فیلمبردار مذکور احساس تشویش و ترس نماید.
همچنین ۲۰ دقیقه طول می کشد تا پلیس به محل برسد درحالی که مهاجمان همچنان ایستاده اند و تلاشی برای فرار نمی کنند.
همزمانی این حوادث با رویدادهای تکان دهنده ای که در سوریه اتفاق می افتد و در آن، عناصری از افراط گراها دست به جنایات فجیع و تکان دهنده ای می زنند از جمله اقدام شنیع یک تروریست در بیرون کشیدن قلب یک سرباز سوری و قتل عام وحشیانه شمار دیگری از نظامیان دولتی سوریه، و نسبت دادن این جنایات به گروهی از مسلمانان، از ابعاد گسترده توطئه ای که برای مشوه جلوه دادن چهره اسلام به راه افتاده است پرده بر می دارد.
واقعیت این است که غرب پس از آنکه در پی پیروزی انقلاب اسلامی ایران و سپس فروپاشی شوروی، اسلام را به عنوان یگانه رقیب تفکر سرمایه داری و تنها سد مستحکم در مقابل طرح های استعماری خود یافت و به طرق گوناگون در صدد مقابله با آن برآمد که در این مسیر، به راه انداختن طرح "اسلام هراسی" و نشان دادن چهره ای خشن و ضدانسانی از مسلمانان، بخش مهمی از این استراتژی بوده است.
اگر با تأمل به این وقایع نگریسته شود مشخص خواهد شد که غرب زمانی بر تشدید توطئه اسلام هراسی روی می آورد که در جایی، ضربات سنگینی را از مسلمانان متحمل شده باشد. در مورد اخیر، نیز می توان به شکست توطئه های گسترده غرب در منطقه و به ویژه در سوریه اشاره کرد که انگیزه هجمه های اخیر غرب بر ضد اسلام می باشد. در سوریه، سه سال تلاش آمریکا و هم پیمانانش بر ضد حکومت این کشور که سمبل مقاومت ضد صهیونیستی در میان کشورهای عربی می باشد با شکست مفتضحانه و رسوایی مواجه شده است. از اینرو غرب تلاش می کند با تمسک به سیاست مذبوحانه و تکراری اسلام هراسی، بر شکست های خود سرپوش بگذارد و رسوایی خود را تحت الشعاع قرار دهد.
اگر کمی به گذشته باز گردیم، حوادث مشکوک انفجار برج های دو قلوی نیویورک در شهریور سال ٨۰ نیز برای همین هدف، یعنی ایجاد "اسلام هراسی" مورد استفاده قرار گرفت و آمریکا با همین حربه و ایجاد فضا علیه مسلمانان، به دو کشور اسلامی افغانستان و عراق لشکرکشی کرد. درحالی که در آن حادثه نیز دست داشتن مسلمانان مورد تردید جدی قرار داشت و هنوز با گذشت ۱۲ سال، مقامات آمریکایی سند و مدرک محکمه پسند و متقنی درباره ادعای دخالت مسلمانان در آن حادثه ارائه نداده اند.
آنچه مسلم است این است که پشت جریان پدیده "اسلام هراسی"، صهیونیست ها قرار دارند. آنها اسلام و بیداری اسلامی را دشمن اصلی اهداف شوم و برنامه های اشغال گرانه خود می دانند. شبکه صهیونیسم جهانی و شبکه های رسانه ای متعلق به این سازمان، تلاش می کنند با راه اندازی "اسلام هراسی" ملت های غرب را با خود همسو کرده و آنها را برای حرکت در مسیر تحقق اهداف خود، تحریک نمایند.
در مقابل این توطئه خطرناک، این وظیفه و رسالت سنگین بر دوش سازمان ها و مجامع اسلامی است که با اقدامات متقابل و موثر با پدیده شوم اسلام هراسی تهاجم تبلیغاتی صهیونیست ها رویارویی نموده و درصدد خنثی کردن این توطئه برآیند.

رسالت:استمرار مرام پنجاه وهفتی ها در ٨۴ و۹۲
«استمرار مرام پنجاه وهفتی ها در ٨۴ و۹۲» عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حامد حاجی حیدری است که در آن می خوانید؛بحث از مفهوم "توسعه" به منزله اصطلاحی اخلاقی و فرهنگی هم شایسته است، و هم مفید و یاریگر. هر نظریه اجتماعی به طور کلی، و هر نظریه توسعه به نحو خاص نیازمند مابعدالطبیعه ای است که علاوه بر روش بررسی موضوع توسعه، نمونه ای الگویی از انسان را در خود جای داده باشد. این موضع در مقابل، مواضع "فنی" یا "متعارف" توسعه قرار می گیرد که طی "عصر سازندگی" و "عصر اصلاحات" رایج بوده است. مرکز ثقل این رویکرد فنی به مفهوم توسعه، اندیشه "ترقی" به مفهوم طرح ریزی اروپایی جامعه است. به این معنا که در آن اساساً رویدادهای پدید آمده در سیر تاریخی اروپا از حدود قرن سیزدهم یا شانزدهم به بعد به عنوان الگو مورد توجه قرار می گیرد.
ویژگی اساسی چنین طرحی از توسعه، "گذار مداوم" است. به این معنا که شاخص های توسعه هیچ گاه پایانی ندارند و مشخص نمی کنند که دقیقاً چه میزان از توسعه کافی است. بنا بر این، رکن اساسی چنین برنامه هایی از توسعه سیاست های دوره گذار و مهار بحران های متوالی است.
به این معنا که در چنین جامعه ای مردم و دولت و سازمان های مدنی هیچ گاه احساس سیری نمی کنند یا حداقل نوع گرسنگی خود را مدام تغییر می دهند. نقطه نهایی چنین توسعه ای، گر چه در کل، نامعلوم است، اما، فی الجمله به عنوان "مدرن بودن" یا رسیدن به "غرب" تعریف می شود، اما، این هدف هدف ذاتاً متحرک و بالقوه متغیری هستند. نحوه تفکر معمول چنین طرز برداشتی از توسعه، علم تجربی و عینی است و رفته رفته جا را برای هر چه عینی و نسبی و تجربی نیست مسدود می کند و آن ها را به عنوان اموری هپروتی یا اموری که در برخی مواقع، دارای اثر عینی تسکین اعصاب هستند در نظر می گیرد. در این تلقی است که سکولاریزاسیون ذاتی فرایند مدرن سازی تلقی می شود. ویژگی های مهم این گفتمان را تنها صراحت لهجه کسی مانند عالی جناب سعید حجاریان، آن چنان که باید بازنمود می کند و به علاوه، از آن روی که آن جناب از برخی جهات یکی از حلقه های واسط روشنفکری "عصر سازندگی" و "عصر اصلاحات" محسوب می شود، گفته های او قابل توجه است:
‏‏‏"مهم ترین ویژگی های این گفتمان (گفتمان توسعه) عبارت است از":
۱. "در انتخاب اهداف باید جانب احتیاط را در پیش گرفت و از آرمان های بلندپروازانه دست برداشت. ما مکلف به رسیدن به منزل بعدی توسعه یافتگی هستیم و غایه القصوای ترقی اساساً نمی تواند موضوع برنامه ریزی قرار گیرد. اتوپیاهای ارزش گرایانه قابلیت کمی شدن و محک خوردن ندارند و لذا، نمی توان به ارزیابی برنامه هایی که مدعی نزدیک شدن به این اتوپیاها هستند پرداخت. باید گام های کوچک و سنجیده برداشت تا مضرات ناشی از خطاهای احتمالی به حداقل ممکن برسد".
۲. "ابزارهای رسیدن به اهداف نیز باید عقلانی و متناسب با اهداف انتخاب شوند. اساساً راه توسعه از طریق عمل عقلانی معطوف به اهداف هنجاری (و نه ارزشی) می گذرد. تنها از طریق مهندسی پاره پاره اجتماعی (به تعبیر پوپر) می توان در طریق ترقی قدم زد. باید بیش از آن که" هدف اندیش باشیم به "وسایل" توجه کنیم و با دقتی ریاضی به ترسیم فازهای برنامه ریزی شده و تهیه جدول های زمانی که قادر به ارزیابی و کنترل برنامه هاست بپردازیم.
٣. "ما مأمور رساندن کلیت بشریت به اهداف غایی خلقت نیستیم و قرار نیست جای خدا را بگیریم. مفاهیم کشداری مانند سعادت و رستگاری امور شخصی هستند که در قاموس هر فرد معنای متفاوتی می دهند و لذا، نمی توانند هدف توسعه باشند. باید به اهداف با افق کوتاه که عموماً تحت عنوان کلی رفاه اجتماعی قابل جمع اند بسنده کرد و فکر برپایی یک بهشت زمینی آن هم از طریق آمرانه را از ذهن بیرون کرد. همه کسانی که می خواستند چنین بهشت هایی بسازند جز دوزخ برای مردم خود به ارمغان نیاورده اند. برد اراده بشر آن قدر نیست که عالمی و آدمی را از نو بسازد".
۴. "جهان، کل به هم پیوسته ای است و ابناء بشر جملگی در یک قایق به سر می برند؛ سوراخ کردن آن با نیت حذف اردوی مخالف به مصلحت هیچ کس نیست. دنیا را نباید ثنوی دید. مفهوم ستیز را باید به رقابت بدل کرد. ورای منافع عاجل این گروه و آن گروه و این کشور و آن کشور، ارزش های عموم بشری هم داریم که باید به آن ها متعهد بود. شرکت در تقسیم کار بین المللی و حرکت از موضع مزیت های نسبی داخلی، شرط ناگزیر توسعه است و لذا، باید در مفاهیم سنتی استقلال و وابستگی تجدید نظر کرد و به جای آن" همبستگی و تنوعات آن را نشاند. مشکل توسعه نیافتگی را در وهله اول باید در عوامل داخلی (به عنوان مبنا) جست و جو کرد و دست از "تئوری توطئه" برای تبیین علل عقب ماندگی برداشت.
۵. "این گفتمان به شدت ضد تاریخ گرایی است. این که تاریخ دارای جهت خاصی است که باید با آن هم نوا شد تا به توسعه رسید، یا نتایج محتومی بر روندهای تاریخی مترتب است، یا با کشف قانونمندی ها و تمایلات تاریخی می توان نظامی اخلاقی بنا کرد و فلسفه تاریخ ما را به بنای دستگاهی از ارزش ها رهنمون می شود، توهماتی است که از تعصبات ایدئولوژیک برمی خیزد و فاقد دقت علمی و توان آزمون پذیری است و در نتیجه، قضایایی بی معناست".
ماهیت گذارآلود مداومی که در فرآیند مدرن شدن وجود دارد، و ما نیز در تجربه خود از "عصر سازندگی" و "عصر اصلاحات" تجربه کرده ایم (همواره مصرف کرده ایم و باز هم احساس نیاز بیشتری نموده ایم)، باعث می شود که انکار این که هنوز جایگاه تثبیت شده ای در زندگی داریم، بیشتر از نوعی خودفریبی نباشد.
در واقع، ما خود را و این که دقیقاً چگونه باید باشیم را در این زندگی گم کرده ایم و هی می دویم و هیچ گاه نمی رسیم. مشخص نیست که مصرف روزانه نوشابه خانواده می تواند هدف قطعی در مورد میزان بسندگی رفاه زندگی محسوب شود، یا خوردن یک وعده پیتزا در روز. در واقع، هر چه به بازار آمد، ما مصرف کنندگان قهار آن خواهیم بود و اتفاقاً داشتن چنین روحیه ای برای توسعه صنایع مصرفی، از "ایران خودرو" گرفته تا "چی توز" و "اشی مشی" حیاتی است.
اگر هویت شامل تصویر زندگی و ارزش ها و مفاهیم اساسی و اولویت ها و ابزارها و ارتباط ها باشد، آن گاه، بحران های اساسی زندگی ما آن بحران هایی نیست که پرسش در آن صرفاً این است که آیا فرد یا گروه می خواهد یا نمی خواهد در حفظ یا کسب معیار مورد قبول یا مسلمی موفق شود و زندگی خود را بر اساس آن پیش برد، بلکه آن بحران هایی است که در آن ها اهداف یا معیارها و خود راه حل ها در معرض شکاکیت همه جانبه قرار گیرد.
شکاکیتی که در فلسفه دکتر عبدالکریم سروش تبلور یافت و اقبال فراگیری نیز پیدا کرد، بازتاب بحران هویتی بوده است که گسترش فرایند مدرنیزاسیون، دانش تجربی، استانداردهای رفاهی، از دست رفتن ملاک های متعالی و معطوف شدن توجه ها به معیارهای این جهانی، مصلحت اندیشی های مهارگسیخته رفسنجانیستی و... پدید آورده است. در این بحران عمیق که بحران های زنجیره ای در حوزه مدنی، سیاسی و اقتصادی را موجب شده است و ام المسائل امروز ماست، دیگر هیچ ترمزی باقی نمانده است؛ فساد سیاسی و اقتصادی بیداد می کند و هر تصمیم سیاسی هر قدر هم که قاطع باشد تا رسیدن به عمل، هم چون آبی است که در آبکش حمل شود.
سیاست روز:گفتمان انقلاب طلایی که مس نمی شود
«گفتمان انقلاب طلایی که مس نمی شود»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم ایرج فتح اللهی است که در آن می خوانید؛سال ۱۳۸۴ و انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری ایران اسلامی برای بسیاری از کسانی که این دوره را تجربه کردند سال خاصی بود. در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری، پس از تایید شورای نگهبان، آقایان احمدی نژاد، قالیباف، کروبی، لاریجانی، معین، مهرعلیزاده و هاشمی رفسنجانی، برای حضور در کسوت ریاست جمهوری خود و البته مرام فکری و عقبه اجرایی خویش را به محضر ملت شریف ایران ارائه کردند.
در این میان آقایان کروبی و معین سبد رای خود را از میان اصلاح طلبان پر می دانستند و آقایان لاریجانی و هاشمی رفسنجانی نیز به مدد نام آشنا بودن در عرصه های مختلف دارای عقبه مناسبی برای جلب آرای عمومی بودند. اما در این میان محمود احمدی نژاد که اتفاقا به جهت سوابق کاری آنچنان پرونده درخشان قابل اتکا و تبلیغی نداشت و شواهد حاکی از آن بود که خیلی نمی توان بر او امید داشت برای جلب آرای مردم، گفتمانی جدید را مطرح کرد که سال های سال گویی گرد فراموشی و یا کم توجهی به خود گرفته بود؛ طرح مباحثی همچون عدالت اجتماعی و رسیدگی به طبقه محروم جامعه و احیای گفتمان حضرت امام و ترجیح کوخ نشینی بر کاخ نشینی و همسفرگی با ضعفا و ... از جمله مواردی بود که می توان در فحوای سخنان آن دوره محمود احمدی نژاد جست. او به نوعی پارادایم جدیدی در آن برهه از تاریخ انقلاب ایجاد نمود که اتفاقا این پارادایم غالب شد و موج شدیدی ایجاد کرد و سیاست مردان سنتی و حتی بسیاری از کارشناسان زبده را متحیر خود کرد. او که نه عقبه بازار و مذهبیون سنتی را داشت و نه دندان برای آرای نخبگان و اصلاح طلبان تیز کرده بود، در عین ناباوری بسیاری، در مرحله اول در رقابت با آقای هاشمی رفسنجانی توانست با آرایی کمتر از رقیب اصلی به مرحله دوم نهمین انتخابات ریاست جمهوری برسد و در این مرحله با انگیزش بیشتر مردم برای رای به گفتمان تازه نفس انقلاب، از رقیب خود پیشی گرفت و در عین عدم باور بسیاری از استخوان خرد کرده های سیاست، کسوت ریاست جمهوری را بر تن کرد.
با آغاز ریاست جمهوری احمدی نژاد بسیاری از این خرسند بودند که فردی پاک دست بر مسند بالاترین جایگاه اجرایی کشور تکیه زده و به سرعت بسیاری از مشکلات از این کشوری که سال های آخرین دهه سوم استقرار انقلابش را تجربه می کرد رخت برخواهد بست؛
مردمی که از مشکلات اقتصادی پیش آمده در سال های دولت سازندگی و خرد شدن کمر برخی ضعفا برای طی مسیر سازندگی به ستوه آمده بودند و سال های دولت اصلاحات بر آنها خوابشان را پریشان کرده بود که پس از سال ها مشکلات اقتصادی دوران سازندگی بیم آن می رود که انقلابی که جلوه گری خویش را از فرهنگی بودن خویش یافته بود به قهقرا برود.
اما مرور زمان این نکته را مسجل نمود که در فرآیند اجرا، علاوه بر نیت صحیح و خیرخواهانه، توانمندی مدیریت کشور و مواجهه با نامهربانی های ارباب رانت و ویژه خواری و فرصت طلبان و چاپلوسان و نان به نرخ روز خوران به توانمندی های فراتر از آنچه احمدی نژاد و یاران صدیق کم تعدادش دارا بودند نیازمند است. در حقیقت روزی که احمدی نژاد تحزب را نکوهش می کرد شاید خوب بود به این نکته توجه می کرد که اگر یک حزب در چارچوب اخلاق و دین فعالیت جدی داشته باشد و با کادرسازی توان تیم اجرایی خود را گسترده و وسیع کند، و مطالباتش نه به خاطر منویات حزبی و بلکه برای رضای خدا و رشد و ترقی کشور و خدمت بی منت به مردم باشد، نه تنها نکوهیده نیست بلکه بسیار هم اجر و قرب دارد و خیر دنیا و آخرت در آن مستتر خواهد بود.
به هر تقدیر هر چه از دولت احمدی نژاد بیشتر گذشت کم توشگی و کم بضاعتی او و یارانش نمود پیدا کرد و در این میان عصبیت های ایجاد شده موجب شد که حتی برخی دلسوزان نظام و مردم از اطراف او به قهر و یا ترس دور شوند.
در دوره دهم انتخابات ریاست جمهوری هم مردم اقبالشان به احمدی نژاد بیش از سایر رقبا بود و البته نگاهی منصفانه حاکی از آن است که سبد آرای احمدی نژاد مالامال از آرایی بود که به قهر از فضای روانی وهم برانگیز ایجاد شده توسط یاران آقایان میرحسین موسوی و کروبی بود. در حقیقت با آنکه بسیاری به عملکرد احمدی نژاد و کابینه اش در سال های ۸۴ تا ۸۸ انتقاد داشتند رای به او دادند تا مبادا انقلاب در فتنه ای گرفتار آید که رهبران جنبش سبز و فتنه گران در سر داشتند.
حالا و پس از حدود ۸ سال از دولت احمدی نژاد بسیاری بر طبل نقد جدی بر او و یارانش می کوبند. در اینجا قصد نقد عملکرد دولت آقای احمدی نژاد را نداریم، اما نکته مهمی که تاکید می شود نباید با غفلت از آن گذشت، اینکه احمدی نژاد و یارانش چه موفق و چه ناموفق در اجرای مطالبات مردم از رئیس جمهور دولت های نهم و دهم، مردم با احیای دوباره گفتمان فراموش شده و یا به محاق رفته انقلاب آرای خود را به او دادند تا شاید قطار انقلاب در ریل صحیح خویش ادامه مسیر یابد؛ مسیری که به گمان بسیاری دلسوزان وجوه اقتصادی و فرهنگی آن در دولت های سازندگی و اصلاحات به انحراف کشیده شده بود.
حالا و پس از ۸ سال دوباره مردم در آزمونی قرار است میزان پایمردی خویش بر انقلاب را به سنگ جهانیان محک زنند. غریبگانی که ناآشنایند و به هزار حیله و نیرنگ سعی دارند تا مردم را از انقلاب خسته و جدا کنند و در این میان کلاهی را که سال های سال بر سر کشورها و ملت های متعددی گذاشته اند بر سر ایران اسلامی بگذارند و کوس ناتوانی و رخوت انقلاب خمینی کبیر را بکوبند و البته از این نمد برای خود کلاهی نوین تر بسازند.
حالا دوباره و برای یازدهمین دولت، هشت نامزد ریاست جمهوری با افکار، آرا و عقاید مختلف آمده اند تا جلب اعتماد کنند. در این میان آیا باید به دلیل ضعف های دولت های نهم و دهم با گفتمان انقلاب اسلامی خداحافظی کرد یا بخردانه بر این باور بود که ما رای را به فرد نداده ایم که ضعف و رخوت او در عملکرد، ما را از مرام او دلچرکین کند، بلکه به اندیشه و مرام و اعتقادی داده ایم که با ضعف افراد و مجریان به قهقرا نمی رود و طلایی است که با ضعف من و تو و دیگران مس نمی شود.
چه خوب است پایان بخش این نوشتار سخن حکیمانه روز گذشته رهبر انقلاب باشد که فرمودند:
«مردم باید کسی را ترجیح دهند که زمینه ساز عزت برای آینده انقلاب و کشور باشد و توانایی حل مشکلات و ایستادگی قدرتمندانه در مقابل جبهه معاندان و الگو کردن جمهوری اسلامی در چشم مستضعفان جهان را داشته باشد.»

آفرینش:دفاع از حقوق شهری مردم برعهده کیست؟
«دفاع از حقوق شهری مردم برعهده کیست؟»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمید رضا عسگری است که در آن می خوانید؛درهرکشوری مردم از حقوق شهروندی مشخصی برخوردارند که خدمات رفاهی بخش اعظمی ازآنها را تشکیل می دهد. افراد جامعه با سپردن امور حقوق شهروندی خود به نمایندگان شورای شهر و شهرداری ها، درپی آن هستند که از بیشترین رفاه و خدمات شهری برخوردار شوند. البته نکته قابل اهمیت اینجاست که مردم به طور گسترده با مستقرشدن درشهرها خصوصاً پایتخت و مراکز استان ها مجبورند هزینه های فراوانی را برای زندگی و بهره مندی از مزایا وخدمات شهری بپردازند.
اساس کار به این صورت است که نمایندگان مردم در شوراهای شهر، رابط مستقیم میان مردم و نیازهایشان با عوامل اجرایی یعنی شهرداری ها و نهادهای شهری هستند و با تعیین میزان منابع مالی مورد نیاز برای ارائه خدمات، هزینه هایی را برای مردم مشخص می کنند .
بخش اعظم منبع درآمد شورای شهر برای گسترش خدمات به شهروندان ازطریق اخذ عوارض عمومی و اختصاصی است که شامل عوارض توأم با مالیات وصولی، عوارض بر ساختمان ها و اراضی،عوارض بر ارتباطات و حمل و نقل، عوارض بر پروانه های کسب، فروش، کارخانجات، تفریحات و... می باشد. اما دو نکته دراین رابطه قابل ذکراست:
    ۱- عدم تناسب این عوارض ها با خدمات ارائه شده از سوی شهرداری.
    ۲- عملکرد و نظارت غیر اصولی شورای شهر درحمایت از حقوق شهروندان.
درمورد عدم تناسب عوارض ها باید اشاره کرد که درآیین نامه مالی این ارگان چند ماده مشخص در نحوه اخذ و افزایش میزان مبالغ عوارض ها آمده است که باید رعایت شود.
    – "وضع عوارض جدید متناسب با تولیدات و درآمدهای اهالی باشد"
    – "اثرات تبعی وضع عوارض بر اقتصاد محل درنظر گرفته شود"
    – "جلوگیری از وضع عوارض مضاعف".
اگر نگاهی به عوارض های مختلف یادشده داشته باشیم، شاهدیم که نحوه تعیین آنها به هیچ وجه متناسب با سطح درآمدها، تولیدات،وضعیت اقتصاد و کیفیت خدمات ارائه شده نیست. به عنوان مشت نمونه خروار؛ تهیه یک پروانه ساخت به حدی هزینه آور و مراحل بورکراسی آن طولانی است که مالکان را بعضاً ازنوسازی بازمی دارد.
اشکال تراشی ها و گرفتاری کارآفرینان در هزارتوی مراحل کسب پروانه از دیگر مسائلی است که حتی مسیر تولید را با مشکل مواجه ساخته است. امروز اخذ انواع و اقسام عوارض سنگین ازتولیدکنندگان وکارخانجات باعث شده بسیاری از آنها تاب تحمل فشاراین هزینه ها را نداشته باشند و بعضاً از امر تولید دست بکشند.
جلوگیری از وضع عوارض مضاعف یکی دیگر از معیارهای تعیین عوارض شهری است. اما متاسفانه شاهدیم که عوارض ها بدون هیچ منعی هر روز و دلبخواه افزایش می یابند. انگار اصلا مهم نیست این مبالغ که برجامعه تحمیل می شود، ممکن است آثار منفی بر روند زندگی اقشارمختلف بگذارد و خود عاملی برای گسترش تورم ، بیکاری و گرانی در سطح جامعه باشد.
جدای از این ضعف ها، انتقاد اصلی ما برنهاد شورای شهر است که وظیفه نظارت بر حقوق شهروندان را برعهده دارد. مدام شاهدیم که انواع هزینه های شهری برمردم تحمیل می شود و نمایندگان شورای شهر واکنشی از خود نشان نمی دهند!.
تصویب تمام آیین نامه های پیشنهادی شهرداری برعهده شورای شهراست، پس چرا نمایندگان شورا وضعیت مالی اهالی شهر، اوضاع کسب و کار، وضعیت معیشتی و زندگی شهری مردم را در تعیین وتصویب این موارد مدنظر قرار نمی دهد؟!
اگر قرار باشد که مسولان در شورای شهر و شهرداری با هماهنگی یکدیگر مدام اقدام به افزایش هزینه ها نمایند، پس نقش مردم درتعیین تکلیف حقوقشان چه می شود؟ چه کسانی مسول دفاع از حقوق شهروندی مردم خواهند بود؟

حمایت:تحولات سوریه ؛ جلوه ای از رابطه قدرت و حقوق در جامعه جهانی
«تحولات سوریه ؛ جلوه ای از رابطه قدرت و حقوق در جامعه جهانی»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛همانگونه که مخاطبان ارجمند اطلاع دارند تحولات سوریه در روزهای اخیر با نکته های جدیدی روبه رو شده که از منظر عدالت خواهان سراسر جهان قابل توجه است. نبردهای شدید برای پاک سازی شهر راهبردی القصیر از دست تروریست ها ادامه دارد و گویا اکثریت این شهر از سیطره تررویست ها خارج شده است و به این ترتیب نمی توانند از راه مرزهای شمالی لبنان سلاح و امکانات دریافت کنند.
حزب الله لبنان در روزهای اخیر به طور رسمی اعلام کرد که در نبردهای القصیر به کمک ارتش سوریه آمده است تا اجازه ندهد که از این منفذ تروریست ها امنیت لبنان را مخدوش کنند. در قبال موضع گیری علنی حزب الله لبنان، آمریکا و دولت های غربی متحد آمریکا موضع گیری منفی داشته اند و عرب های حامی جریان صهیونیستی و تضعیف کننده جبهه مقاومت نیز علیه حزب الله موضع گیری کرده اند آن گونه که حتی برخی از مقام های رژیم روسیاه و دیکتاتوری بحرین نیز اظهارات اخیر حزب الله لبنان را اعلام جنگ دانسته یا دولتمردان ترکیه ادعا کرده اند که حزب الله با این موضع گیری و اقدام ،خط خود را از اسلام جدا کرده است! در همین زمینه اتحادیه اروپا جلسه ای تنظیم کرده است تا برای ارسال سلاح به صورت علنی برای تروریست ها در سوریه تصمیم بگیرد و حزب الله را در ردیف لیست خود خوانده تروریست ها قرار دهد.در این میان، نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز اعلام کرده است که اگر ارتش سوریه در القصیر پیروز شود ممکن است دوباره به سوریه حمله کند زیرا نمی خواهد راه کمک به حزب الله از سوریه باز باشد.
النهایه از جمله تحولات جدید مربوط به سوریه برگزاری اجلاس مخالفان نظام سوریه در ترکیه است که در ظاهر دست آورد چندانی نداشته اند و نتوانسته اند شکاف های گسترده بین خود را مرتفع کنند و بعید است که بتوانند در اجلاس بین المللی آتی مربوط به سوریه که قرار است با حضور نمایندگان دولت سوریه در ژنو سوئیس برگزار شود ،حضور یک پارچه ای داشته باشند. مجموعه این تحولات از منظر دغدغه های ستون به سوی عدالت، حاوی نکته های متعدد تحلیلی است .
در یادداشت امروز فقط به چند نکته اشاره می شود، امید است حساسیت هایمان برای توجه به سختی های مسیر عدالت خواهی در عرصه جهانی افزایش یابد.اولین نکته قابل توجه این که، ماه هاست در سوریه غربی ها و عرب های مزدور آنان و برخی از دیگر همراهان غربی مثل ترکیه، افراد خشونت طلب و تروریست را از سراسر جهان گردآوری کرده و وارد سوریه نموده اند تا با انواع سلاح ها و امکانات در اختیار آنان دولتی قانونی ساقط شود. در این دوره نسبتا طولانی، تروریست ها هر کاری از دستشان بر آمده کرده اند: از بمب گذاری های کورکورانه علیه مردم غیر نظامی گرفته تا سر بریدن روستاییان بی گناه یا قتل عام کردن زنان و کودکان یا حمله و تخریب اماکن فرهنگی دینی مختلف . این اواخروحشی گری های جدیدی نیز کردند که جا داشت فوری تمام مجامع جهانی در مقابل آن موضع بگیرند و ابراز انزجار کنند و آن خوردن قلب یک سرباز سوری توسط یک تروریست در مقابل دوربین فیلمبرداری بود. همه این جنایات در حالی صورت گرفت که نهادهای حقوقی بین المللی یا در سکوت فرو رفته یا بیشتر به دولت سوریه ایراد گرفته اند تا تروریست ها.
نکته دوم این که ماه هاست برخی دولت های غربی و یارانشان در میان عرب های خودباخته و ترکیه، هم علنی انواع کمک های مالی و تسلیحاتی را به مخالفان دولت سوریه و تروریست ها می کنند و هم ده ها نشست و برنامه برای حمایت از آنان برگزار می کنند. هیچ گاه نهادهای رسمی حقوقی بین المللی به این دولت های مداخله گر در سوریه نگفته اند که چرا معیارهای قطعی حقوق بین الملل و اصول منشور ملل متحد را نقض می کنید؟انگار قانون جنگل بر جامعه جهانی حاکم است که با زور و اسلحه می شود دولتی را ساقط کرد و اگر نشد به این هدف رسید و مرتب تبلیغ کرد که دولت مزبور مشروعیت ندارد. در چنین وضعی چرا نباید دولت قانونی سوریه به طور رسمی از دولت های دیگر جهان خصوصا دولت های همفکر و هم رای در خط مبارزه با سیطره طلبی جهانی بخواهد که به سوریه کمک کنند؟
چرا فرانسه می تواند در کشور مالی وارد شود و دبیر کل سازمان ملل ورود فرانسه را برای اجرای قرارداد دوجانبه دولت قانونی مالی با فرانسه برای سرکوب تروریسم و تامین حاکمیت قانون توجیه کند ولی در سوریه اگر مبارزان حزب الله به عنوان یک گروه مقاومت لبنانی به میدان آمدند، داد همه مدعیان بد عمل نظم و امنیت جهانی بلند می شود؟
چرا نباید رژیم صهیونیستی شفاف دریابد که فقط این رژیم نیست که می تواند به خاک سوریه حمله کند و در سایه انفعال و بی تحرکی مجامع حقوقی بین المللی از هیچ کمکی به تروریست ها دریغ نورزد، بلکه جبهه مقاومت نیز به راحتی می تواند خواب را از چشمان غاصبان سرزمین فلسطین برباید.
نکته آخر این که، نباید به عنوان مسلمان و پایبند به مبانی دینی فراموش کنیم که در منطق دینی، قدرت نامشروع موجد حق نیست و اگر حاکمی از راه نادرست و نقض حقوق مردم بخواهد بر کشوری حکومت کند حکمرانی او غاصبانه و ظالمانه تلقی می شود، لذا همه چیز با حق و عدالت باید سنجیده شود نه این که هر که زور داشت و قدرت ، بر حق است و می تواند حرف خود را پیش ببرد.
این منطق غیر الهی و غیر انسانی است که امروزه در عرصه جهانی ده ها مشکل را برای جامعه بشری ایجاد کرده و همین منطق باعث شده است که ماه ها سوریه را از مسیر آرامش دور سازد ، انگار با توپ و تفنگ و بمب گذاری می شود مبنای مشروعیت برای تروریست ها درست کرد.
امید است به زودی خبرهای خوب دریافتی از سوریه با پیروزی نهایی ملت این کشور ، یکایک عدالت خواهان در جهان را بر دفاع از مواضع بر حق خود استوار تر سازد و مداخله گران در سوریه بخصوص رژیم منحوس صهیونیستی بیش از پیش منزوی و مطرود شوند.

تهران امروز:انتخابات و اخلاق انتخاباتی
«انتخابات و اخلاق انتخاباتی»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم حجت الاسلام والمسلمین سیدمهدی طباطبایی است که در آن می خوانید؛در روایات داریم وقتی سه عارضه در میان مردم رایج شود جامعه به آلودگی کشیده می شود. یکی «غاسق اذا وقب» است یعنی وقتی فردی جامعه رابا گفته های ناهنجار خود به تاریکی بکشاند و مردم نتوانند خوب فکر کنند. دوم وقتی است که مردم را به احساسات دور از عقل و منطق بکشاند و سوم زمانی است که به تخریب دیگران بکوشند که اینها باعث تخریب و آلوده شدن جامعه می شود. این چند نکته را به دلیل روزهای حساسی که در پیش رو داریم عرض کردم.
روزهای انتخابات ریاست جمهوری روزهای بسیار حساسی است. برترین انتخاب مردم انتخاب رئیس جمهور است که در رأس قوه اجرایی قرار دارد و شاید بسیاری از مصالح کشور و مفاسد کشور از مقام ریاست جمهوری نشأت می گیرد و قوای دیگر هم هر کدام وظایفی دارند که اگر به نحو احسن انجام دهند بسیاری از مشکلات جامعه به وجود نمی آید.
مثلا این روزها کار قوه قضائیه شده است رسیدگی به جرم های خرد و دزدی و این جور چیزها، در حالی که نباید اینگونه باشد. چون اگر قوه مجریه(دولت) کارهای اجرایی را به موقع انجام دهد دیگر کمیت جرم کاهش پیدا خواهد کرد. به عنوان مثال اگر فردی از نظر مالی مشکل نداشته باشد دزدی نمی کند.
افرادی که کارهایشان در اداره ها به موقع انجام شود دیگر رشوه به کسی نمی دهند. اگر کارها طبق قوانین کشور و به وقتش انجام شود جرمی اتفاق نمی افتد. البته این جدا از افرادی است که در اثر تربیت ناصحیح خانوادگی یا در اثر عادت های غلط و بیماری های مردم آزاری و... ممکن است مجرم شوند ولی اگر جامعه به راه رشد و ثواب برود این افراد خود به خود شناخته شده و گوشه گیر می شوند.
پس هر وقت در جامعه ای فساد، سرقت، نا امنی، تجاوز و تعدی به حقوق دیگران و... زیاد شد نشانه این است که آن کشور به خوبی اداره نمی شود. البته که مردم باید دقت کنند که تحت تاثیر شعارهای هیجانی و احساسی برخی کاندیداها قرار نگیرند. احساسات و هیجانات درک را از آدم می گیرد و در دستورات دینی داریم که هر جا هیاهو و سر و صدا و هیجانات هست مواظب خودتان باشید مبادا عقل تان مخدوش و فهم تان ناتوان شود، به عبارت امروزی و در شرایط کنونی یعنی نتوانید در انتخاب تان خوب درک کنید.
کاندیداها هم باید یک نکته مهم را مدنظر داشته باشند که احساسات مردم را به خاطر مطرح کردن خودشان و انتقاد از دیگران تحریک نکنند. چراکه با این کار آرامش جامعه را به هم می زنند. اگر فردی بخواهد با احساسات مردم بازی کرد و در پی انتقاد از دیگران باشد و با این کار مردم را تحریک به رأی دادن به خودش بکند لیاقت ریاست جمهوری را ندارد.
مردم دقت کنند که رئیس جمهور کارنامه اجرایی داشته باشد. در پست های مهم مشارکت کرده و کارنامه خوبی ارائه کرده باشد.

وطن امروز:یادمان نرود
«یادمان نرود»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مهدی محمدی است که در آن می خوانید؛برای تحلیل آرایش انتخاباتی در حال حاضر فرض بر این است که این نکته را در نظر بگیریم که بزرگ ترین پروژه دشمن خارجی برای مرحله ما قبل انتخابات ایران خنثی شده است. این نکته ای است که بحث درباره آن مغفول مانده است. به یاد بیاوریم که طرف خارجی یک ماه پیش زمانی که هنوز معلوم نبود چه کسانی ثبت نام خواهند کرد و به طریق اولی نمی دانستیم صلاحیت چه کسانی احراز می شود یا نمی شود، چگونه شرایط را تحلیل می کرد؟ آن روز در محیط فتنه و ضدانقلاب این تئوری رواج داشت که وقتی هاشمی رفسنجانی وارد صحنه شد زد و خوردی بزرگ میان وی و نظام و همچنین میان او و احمدی نژاد رخ خواهد داد، احمدی نژاد سعی می کند علاوه بر هاشمی با کاندیداهای اصولگرایان هم وارد منازعه شود و در این منازعات اسرار نظام افشا شده و اعتبار ساختار و نهادهای نظام به چالش کشیده خواهد شد و در نهایت در حالی که احمدی نژاد اعتباری برای نظام باقی نگذاشته، هاشمی یا هر کسی که کاندیدای نهایی اصلاح طلبان باشد، نان این دعوای بزرگ را خواهد خورد و علاوه بر اینکه موفق می شود مردم را به صحنه بکشاند و دوباره فرآیند انتخابات را در کشور کارناوالیزه کند، در شرایطی اداره کشور را به دست خواهد گرفت که اعتبار اصولگرایی و خط مقاومت به طور کامل از بین رفته و گفتمان سازش، اجتماعی شده است.
در این تحلیل، چند نکته اساسی است:
اول اینکه خارجی ها باور داشتند – و به منابع و مرتبطان شان می گفتند- بخش بزرگی از بار پیروزی هاشمی رفسنجانی را احمدی نژاد به دوش خواهد کشید.
دوم، این امر مفروض گرفته می شد که مردم در ایران آماده شورش علیه وضع موجود هستند و مشکل فقط این است که باید به اندازه کافی تحریک شوند که آن هم با زمین گذاشتن کار از سوی احمدی نژاد، تشدید پی در پی تحریم ها در شب انتخابات، فعال تر شدن اتاق عملیات روانی رسانه هایی مانند بی بی سی و در نهایت نقد رادیکال وضع موجود از سوی هاشمی، رخ خواهد داد.
سوم، تیم احمدی نژاد فکرش را هم نمی کرد هاشمی رد صلاحیت شود. در واقع شاید بیش از همه احمدی نژاد و فرقه انحراف است که از این موضوع ناراحت و بلکه خشمگین شده است. اساس بازی احمدی نژاد در مرحله پس از ردصلاحیت ها بر این استوار شده بود که کل نظام را در سبد هاشمی بنشاند و از پرتگاه پایین بیندازد. اکنون اما آنچه رخ داده این است که احمدی نژاد با وضعی مواجه شده که آن را پیش بینی نکرده بود و لذا برای آن برنامه هم نداشت. این برنامه ریزی به طور کامل شکست خورده است. مشایی رد صلاحیت شد اما همزمان با هاشمی و نه به گونه ای که احمدی نژاد بتواند نظام را متهم به بی عدالتی کند.
واکنش مردم به رد صلاحیت همزمان هاشمی و مشایی نشان داد همه آن تحلیل هایی که می گفت با رد همزمان کاندیدای فتنه و انحراف، فضا امنیتی خواهد شد، اشتباه بوده است. واکنشی که جامعه ایرانی به این مساله نشان داد ترکیبی بود از بی اعتنایی و رضایت تلویحی. اولا مردم به هیچ وجه حس نکردند این اقدام، بر ضد منافع آنها بوده است، بنابراین دلیلی نداشت به آن واکنش منفی نشان دهند. از طرف دیگر اکنون مهم ترین مساله مردم این است که چه چیزی مشکل آنها را حل می کند. جامعه به هیچ وجه علاقه ای به ایجاد مشکل جدید برای خود ندارد.
اکنون جمع بندی جامعه به هیچ وجه این نیست که ایجاد ناآرامی حتی اندکی به حل مشکلاتش کمک می کند. برعکس، تخمین ها نشان می دهد یکی از درس هایی که مردم ایران از فتنه ٨٨ آموخته اند این است که تا جایی که به زندگی روزمره آنها مربوط می شود، بدترین کار ناآرام کردن فضاست. نوع واکنشی که مردم ایران به ردصلاحیت همزمان مشایی و هاشمی نشان دادند شاخصی بود از اولویت هایی که اکنون مردم ایران برای خود تعیین کرده اند.
از همه اینها مهم تر، جامعه ایرانی این درک را دارد که هاشمی یا مشایی و احمدی نژاد ارزش آن را ندارند که برای آنها هزینه ای پرداخته شود. اینها هرگز کاری نکرده اند که جامعه متقاعد شود باید در راه آنها فداکاری کرد. فداکاری فقط در راه هدفی مقدس یا نفعی چنان بزرگ انجام می شود که به هزینه اش بیارزد. چنین چیزی درباره این دو نفر مصداق ندارد.به لحاظ جامعه شناسی سیاسی، هاشمی نماینده گروهی در جامعه ایران است که نفع اقتصادی خود را مهم تر از هر چیز دیگر می داند و لذا وارد بازی های رادیکال بویژه اگر ضمانتی برای موفقیت آن نباشد یا یک نفر قیمتش را پیش پیش نپرداخته باشد، نمی شود. مشایی هم اساسا نماینده هیچ گروهی از جامعه نیست بلکه نماینده یک توهم است که وقتی پای عملیات سیاسی واقعی در کار باشد کاری از آن بر نمی آید.

مردم سالاری:جایگاه بعدی جریان انحرافی کجاست؟
«جایگاه بعدی جریان انحرافی کجاست؟»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم جواد قربانی است که در آن می خوانید؛ «جریان انحرافی» واژه جدیدی است که حدود سه سال پیش وارد ادبیات سیاسی ایران شد. مشخصا پس از بست نشینی ۱۱ روزه احمدی نژاد، و ریزش در میان هواداران وی، همان هواداران سابق سعی نمودند تا با استفاده بیشتر از این اصطلاح، زاویه گرفتن از احمدی نژاد را توجیه کنند. آنها با خط کشیدن میان احمدی نژاد و یاران وی، سعی کردند تا احمدی نژاد را همچنان وارسته نشان دهند که در چنگال عده ای فرصت طلب گرفتار شده است. بنابراین از احمدی نژاد منهای حلقه انحرافی سخن گفتند.
طی این سه سال بارها شنیده شد که یاران احمدی نژاد برای ریاست جمهوری دندان تیز کرده اند تا همچنان در راس قدرت باقی بمانند. تمام این مدت بخش عمده ای از توان سیاسی کشور مشغول دعوای میان ایشان شد که مشخصا مجلس به نمایندگی از جناح مخالف دولت در مقابل آن ایستاد و نتیجه، اطاله مسائل کشور در این مدت بود. در ماه های منتهی به انتخابات ریاست جمهوری با هر چه بیشتر مطرح شدن نام اسفندیار رحیم مشایی به عنوان نامزد دولت برای ورود به صحنه انتخابات، این درگیری ها به اوج خود رسید و با بیشتر شدن زمزمه ها مبنی بر رد صلاحیت مشایی، شایع می شد که دولت دست به تحرکاتی خواهد زد و حتی تهدیدات شدید اللحنی هم کرده است. اما با اعلام نامزد های نهایی، که مشایی در بین آنها نبود، نه تنها شاهد حرکتی از جانب دولت نیستیم، بلکه دولت در چنان آرامشی به سر می برد که در طول سه سال گذشته کمتر شاهد آن بوده ایم!
آنچه هم که در برنامه های تبلیغاتی کاندیداهای اصولگرا تا این لحظه ملاحظه شده است، کمترین هجمه به دولت های احمدی نژاد بوده است. اگر انتقادی هم مطرح شده، کلی، تلویحی و مبهم بوده است. از طرف دیگر، دولت هر چه بیشتر نسبت به یکی از کاندیداها سمپاتی نشان می دهد. حتی برخی از وزیران و معاونان وزرا در نشست های تبلیغاتی وی شرکت می کنند و ابائی از قرار گرفتن در مقابل دوربین ها در چنین نشست هایی ندارند. به این نشانه ها باید یک اصطلاح جدید را نیز اضافه کرد که تا پیش از این به گوش نخورده بود: «اصولگرایان آرمان گرا».
آنچه که از شواهد و قرائن برمی آید، برخلاف آنچه که مدت هاست که گفته می شود، احمدی نژاد را باید تا پایان دوره اش تحمل کرد تا برای همیشه از گود سیاست خارج شود، او و تیمش همچنان در این گود حضور خواهند داشت، هرچند حضوری دگرگونه.
با نگاهی به سابقه سی ساله سیاست در جمهوری اسلامی، می توان نشانه هایی را یافت که خبر از واقعه ای، امروز جدید، اما در نوع خود تکراری می دهد. اگر چه در اوان انقلاب تصور می شد، با حذف گروه های رقیب، گروه های باقی مانده مکتبی یک دست و قابل جمع شدن در یک حزب هستند، اما اختلافات چنان بالا گرفت که کمتر از یک دهه بعد، دو جناح چپ و راست از درون حزب جمهوری اسلامی سر برآوردند. همچنین مجمع روحانیون مبارز از بدنه جامعه روحانیت مبارز منشعب شد، تا به عنوان اپوزیسیون داخل نظام در سیاست ایران نقش بازی کند. با گذشت چند سال، جناح چپ به جریان اصلاح طلب موسوم شد و راست ها خود را اصولگرا خواندند. اما تضاد میان این دو به حدی رسید که در دهه ٨۰ عملا رو در روی هم صف آرایی کردند. این صف آرایی هزینه های زیادی برای نظام در پی داشت و حمل بر این شد که اصلاح طلبان، اپوزیسیونی قابل اطمینان نیستند. با توجه به اقبالی که این جریان در میان عامه مردم داشته است، این عدم کنترل پذیری محض، همواره خطر بالقوه ای فرض شده است. بنابراین به نظر می رسد که اصولگرایان ترجیح می دهند، در عین آنکه قدرت را در دست دارند، جناحی همسوتر، قابل اطمینان تر و تحت کنترل تر به عنوان اپوزیسیون داخلی در صحنه سیاست حضور داشته باشد.
سه سال گذشته فرصت خوبی بوده است تا جریان انحرافی خود را به عنوان گروهی غیر همسو، معترض و حتی متجدد نشان دهد و اکنون که در آستانه پایین آمدن از پله قدرت هستند، تحت عنوان حزب، گروه، جریان یا هر اسم دیگری به عنوان اپوزیسیون در صحنه سیاست کشور باقی خواهند ماند. البته این پیام و اعلام خطری جدی برای اصلاح طلبان نیز هست؛ از این پس فضا برای این جریان تنگ تر از سابق نیز خواهد شد، زیرا دیگر نیازی به تحمل آنها به عنوان اپوزیسیون نخواهد بود. هماهنگی بیشتر نیروهای متمایل با جریان انحرافی با یکی از کاندیداها می تواند در روزهای آینده میزان تطبیق این تحلیل به واقعیت را نشان دهد، فقط باید کمی صبر کرد و با دقت بیشتری رفتار انتخاباتی اصولگرایان را نگریست.

شرق:هم صدایی علیه نام جعلی
«هم صدایی علیه نام جعلی»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم مصطفی هاشمی طبا است که در آن می خوانید؛رفتار سطحی و لجوجانه مسوولان فوتبال امارات متحده عربی در نامگذاری لیگ فوتبال این کشور به نام موهوم «خلیج ع ر ب ی»، بار دیگر نشان داد که این کشورها از هر فرصتی برای تقابل با ایران و نفی حقایق تاریخی بهره می برند و آنچه تحت عنوان تعامل با آنها مطرح می شود، نوعی توجیه به شمار می رود. وقتی رییس یک دولت باافتخار اعلام کند برای نخستین بار پس از انقلاب در سطح رییس جمهور، به این کشور سفر کرده یا در یکی دیگر از کشورهای عربی در زیر تابلوی خلیج ع ر ب ی می نشیند، باید بداند که دیپلماسی، تنها سفر کردن نیست. باید بداند یک کشور می تواند بدون یک سفر رسمی دیپلماتیک، سطحی قوی از خود در روابط بین الملل بر جای بگذارد که کشورهای کوچک -که تا چند سال پیش، اصلا روی نقشه دیده نمی شدند- نتوانند برای منافع ملی ما، خطرساز شوند.
رییس دولت باید بداند حتما دلیلی وجود داشته که روسای جمهور پیش از او، با آنکه از نظر نگرش سیاست خارجی، به ارتباط با همه کشورها معتقد بودند، هیچ گاه به چنین کشوری سفر نکرده اند. به هر حال این مساله بیش از آنکه ریشه در امری ورزشی داشته باشد، حاکی از موضع گیری سیاسی است. اعراب نشان داده اند هرگاه شرایط دیپلماسی ما، در نقطه اوج قرار نداشته است، از این وضعیت نهایت سوء استفاده را می کنند و منافع ملی ما را تهدید می کنند. این اشکالات در دستگاه دیپلماسی و دیپلماسی ورزشی ما، کجا با اصل «عزت» که در جمهوری اسلامی یک اصل نهادینه شده است، سازگاری دارد؟ امارات در دوران جنگ تحمیلی، کمک های قابل توجهی به صدام داشت تا جوانان ما را به شهادت برساند و خانه های هموطنان مان را روی سرشان خراب کند.
در عین حال باید با بازگرداندن دیپلماسی کشور به شرایط مساعد و عزتمند، کشورهای کوچک عرب منطقه را بار دیگر متوجه جایگاه بی بدیل ایران و ایرانی کنیم. برخی کشورهای منطقه، عامل قدرت های فرامنطقه ای هستند پس بهتر است به جای تحمل محدودیت ها و قرار گرفتن در شرایطی که این کشورهای کوچک احساس کنند برای واردات و گذران امور کشور به آنها نیاز داریم، با همان قدرت های فرامنطقه ای وارد مذاکره شویم. همچنین به جز مراودات رسمی که به ناچار در حوزه کنفدراسیون فوتبال آسیا یا «فیفا» با این کشور داریم، فدراسیون فوتبال و دستگاه ورزش را از هرگونه دیدار، مراوده غیررسمی یا بازی دوستانه برحذر داریم. بازیکنان فوتبال ما نیز بارها ثابت کرده اند به عنوان نمایندگان مردم کشورمان، به منافع ملی و اصول ایرانی و اسلامی ما تا چه اندازه حساس هستند. بر این اساس باید از هرگونه حضور در لیگ کشور مذکور خودداری کنند .می توانیم با کمک رسانه های داخلی و اصحاب رسانه در کشورمان که افرادی نخبه و توانا هستند، به تقبیح این عمل کشور عربی مذکور بپردازیم و به شکل یکصدا از مجامع جهانی بخواهیم یک بار برای همیشه تکلیف جعل نام بزرگ خلیج فارس را روشن کنند.
در عین حال به نظر نمی رسد با توجه به نفوذ اعراب در کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا، آنها به شکایت رسمی ما در این خصوص پاسخی بدهند . با این حال کمپین های جمعی در همه بخش ها علیه هرگونه استفاده از نام جعلی برای خلیج فارس، باید از حالت مقطعی و انفعالی خارج شده و همانند یک دستورالعمل، توسط بخش های رسمی و غیررسمی و مردمی در ایران پیگیری شود.

بهار:خزان در بهار
«خزان در بهار»عنوان سرمقاله روزنامه بهار به قلم بهروز گرانپایه است که در آن می خوانید؛ستاره اقبال احمدی نژاد افول کرده است. دیگر کسی به او تَشبُّه نمی جوید. سهل است، همه از او فاصله می گیرند. روزگاری در همین نزدیکی، احمدی نژاد «بِرَند» شده بود. خواهرش با نام او به عضویت شورای شهر تهران می رسید و دوستانش ذیل نام و عنوان او «هویت یابی» می کردند و حزب تشکیل می دادند تا از مواهب قدرت نصیبی ببرند. اما امروز، در بهار ۹۲ نه تنها از «هاله نور» خبری نیست، بلکه نامزد منتسب به وی نیز ناگزیر است با «چراغ خاموش» حرکت کند تا از اثرات بدنامی همسویی و همفکری دور بماند.
این امر نتیجه چیست؟ درافتادن با کانون هایی در ساختار قدرت، گفتارهای انتقادی علیه نهادهای نظامی، مقابله و مشاجره با دیگر قوای حکومت یا ادعای دفاع از حقوق محرومان؟ اگر چنین بود که باید وضعیت دیگری رقم می خورد و بر روند محبوبیت افزوده می شد و تصویری از قهرمانی ملی و مردمی از وی در افکارعمومی شکل می بست؛ اما واقعیت آن سان که به نظر می رسد مسیر متفاوتی را در پیش گرفته است. احمدی نژاد از روز تنفیذ حکم ریاست جمهوری اش در دور دوم، با رفتاری نمادین کوشید تا هم هویتی مستقل از خود نشان دهد، هم با تکنیک «فاصله گذاری» در نمایش (که در آن بازیگر می خواهد به تماشاگر بگوید من دارم «نقش» بازی می کنم و خودم «شخصیت» دیگری دارم) می خواست به نوعی «فاصله داشتن با قدرت را به جامعه اعلام کند، رویکردی که در قهر ۱۱ روزه هم تکرار شد؛ اما چرا این راهبرد افاقه نکرد و شفا نداد؟ ورود او به کاخ ریاست جمهوری با بعضی بداخلاقی ها در قبال رقبا توام بود و در دور دوم نیز ادامه فعالیتش در مقام ریاست جمهوری با پرسش ها و ابهام های جدی درباره میزان آرا درهم آمیخت.
انتقادهای بسیاری به وی شد و موج نارضایتی شدیدی برانگیخت. احمدی نژاد اما، هیچ گاه نه از خود انتقاد کرد، نه صادقانه و شفاف در این موارد با مردم سخن گفت. صرف نظر از جنبه اخلاقی که بازنده ای بزرگ بود، وی در میدان اقتصاد نیز دستاوردی موثر و سازنده به مردم و کشور عرضه نکرد. آمارسازی در زمینه شاخص های اساسی میزان سرمایه گذاری، تولید، اشتغال و تورم و در حالی که مردم عوارض سوءمدیریت و ناکارآمدی دولت را با پوست و خون و البته جیب خود احساس می کردند، منجر شد تا اقشار مختلف با او فاصله بگیرند. قطعا نیازی نیست تا تاثیر به شدت منفی گفتارها و رفتارهای وی در مجامع جهانی را که شأن و اعتبار ملت بزرگ ایران را در عرصه بین المللی تخفیف می داد، یادآوری کنیم.
شیوه افشاگری و روکردن سند نیز که با تعبیر بگم بگم و از مناظره های تلویزیونی به شیوه ای سخیف آغاز شده بود و پنداشتی از اقتدار را برای احمدی نژاد در بین بخش هایی از مردم ایجادکرده بود با حوادثی که بعدتر اتفاق افتاد رنگ باخت و آن چه گذشت، او را در کمای نسبتا عمیقِ انفعال فروبرد.
احمدی نژاد پیش از خاتمه رسمی دوره دوم ریاست جمهوری اش اینک زودهنگام پدیده ای پایان یافته است؛ دیگر کسی برای او تره خرد نمی کند. در باغچه خانه اش در نارمک هم دیگر ریحان نمی روید؛ چنان که نوشته اند خانه اش را کوبیده اند و آقای شمقدری الان فقط از علف های هرز در آنجا می تواند فیلم بگیرد. «بهار» احمدی نژاد هم برگ و بار سبزی که نشان طراوت و تازگی باشد ندارد. برگ های آن ریخته است و از خزان زودرس خبر می دهند.
احمدی نژاد اما به هرحال، نماینده یک گروه و جریان کوچک اجتماعی است که می کوشد در آینده سیاسی ایران سهم و نقش داشته باشد. نمی توان انتظار داشت که برای استمرار حضور در عرصه سیاست و قدرت کشور به آسانی و راحتی میدان را خالی کنند. کسانی که تصور مدیریت جهانی از خود دارند و می پندارند در قلوب توده های مردم نفوذ و رسوخ دارند، بدیهی است که با هدف حفظ و تقویت جریان خود راه های تازه بجویند و روزنه های جدید را بیازمایند. آن چه خنده دار می کند تصور کسانی است که شاید هنوز می پندارند: این توان در این جریان وجود دارد که غول خود را از سوراخ چراغ جادو بیرون می آورد و زمام امور را دوباره به دست می گیرد. این افراد می گویند درصد اندکی از رانت های انباشت شده هشت سال اخیر هم می تواند «بکند آنچه مسیحا می کرد». نتایج انتخابات - فارغ از همه جنبه های دیگر و با این احتمال که امکان استفاده از مواد نیروزا برای آن ها وجود نخواهد داشت- حداقل، وزن اجتماعی جریان احمدی نژاد را نشان خواهد داد.

ابتکار: این سه نفر و آن سه رئیس جمهور
«این سه نفر و آن سه رئیس جمهور»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛امسال از مناظره های دو طرفه کاندیداهای ریاست جمهوری در تلویزیون خبری نیست و قرار است بازار رقابت مدعیان هشت گانه کرسی ریاست جمهوری با برنامه های تلویزیونی نامزد ها و آنچه که کمپین هر کدام از نامزدها و رسانه ملی تدارک دیده اند، داغ شود. در دومین شب از آغاز رقابت ها تریبون تلویزیون وطنی به سعید جلیلی، علی اکبر ولایتی و محمدرضا عارف رسید. هر کدام از این سه نامزد انتخابات یازدهم را با کمی اغماض، می توان مینیاتور و کوچک شده سه رئیس جمهور پیشین کشور دانست.
علی اکبر ولایتی اگرچه این روزها از هاشمی رفسنجانی دوری می کند، اما به گواه تاریخ او دانش آموخته مکتب دیپلماسی هاشمی در دهه های ۶۰ و ۷۰ است. او پای ثابت اما آرام و بی حاشیه جلسات و برنامه های هیات دولت در هشت سال ریاست جمهوری هاشمی بود و چه در پیگیری دیپلماسی ایران در زمان جنگ و چه در دوران اجرای قطعنامه ۵۹٨ و چه بعدها در جریان تلاش برای احیای روابط ایران با جهان مجری دیدگاه ها و برنامه های هاشمی بود. اکنون با گذشت دو دهه از آن همکاری اگر هاشمی کنونی را دارای دو وجه اصولگرا و اصلاح طلب بدانیم می توان ولایتی را چکیده ی تخفیف یافته بخش اصولگرای شخصیت سیاسی هاشمی و دولت او در آن سال ها دانست.
محمدرضا عارف اهل یزد و همشهری سید محمد خاتمی است و تا همین چند سال پیش او را همفکرترین فرد به خاتمی می دانستند. او از سال ۷۶ تا ٨۴ چه به عنوان وزیر و چه در قامت معاون اول، همه ٨ سال ریاست جمهوری خاتمی، آرام و بی حاشیه، عضو ناگسستنی کابینه بود.
خاتمی هرچند مبدع جریان اصلاحات محسوب می شود، اما به لحاظ منش شخصی و مشی سیاسی رگه هایی از اصولگرایی را نیز در خود دارد. این مشی کمرنگ اصولگرایی خاتمی بیشتر در مواجهه با تندروی های هم قطاران اصلاح طلبش در دوران دولتمداری و پس از آن، رخ نموده است. با این فرض، می توان عارف را نماینده همان رگه های اصولگرایی کمرنگ خاتمی اصلاح طلب دانست و به مانند نسبت ولایتی با هاشمی، عارف هم بخش کمرنگی از شخصیت خاتمی به عنوان دومین رئیس جمهور دو دهه گذشته کشور را در انتخابات پیش رو نمایندگی می کند.
سعید جلیلی جوان است و کمتر شناخته شده؛ درست مانند احمدی نژاد سال ۱٣٨۴.
طرفداران جلیلی او را نماینده گفتمان سوم تیر نامیده اند. گفتمانی که ماحصل آن برکشیده شدن محمود احمدی نژاد به قدرت و شکل گیری دولت نهم بود. سوم تیری ها اگرچه در میانه راه مدعی شده اند که راهشان از احمدی نژاد جدا شده است، اما همچنان انتخاب سال ٨۴ و حتی سال ٨٨ خود را درست می دانند و فقط معتقدند که در میانه راه، تفکری انحرافی، احمدی نژادشان را از آنان قاپیده است. هم جلیلی و هم حامیان او چه در عمل و چه در گفتار اصرار دارند که جلیلی را ادامه احمدی نژاد قبل از ظهور جریان به اصطلاح انحرافی و نزدیکترین فرد به خوبی های! او معرفی کنند. به بیانی دیگر او هم چکیده اصولگرایانه ای از احمدی نژاد است و چه بخواهد و چه نخواهد آن سلوک را در این رقابت نمایندگی می کند.
در برنامه های تلویزیونی این سه نفر و آنچه که تاکنون با مردم مطرح کرده اند، هم خواسته یا ناخواسته، همین رگه های پیدا و پنهان نمایندگی روسای دولت های گذشته به چشم آمده است. ساعت ٨ شب سعید جلیلی از طریق شبکه یک سیما چشم در چشم مخاطبان صحبت کرد. ساعتی بعد برنامه گفت وگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما میزبان علی اکبر ولایتی بود و بر اساس برنامه قرار بود که همزمان از دیدگاههای محمدرضا عارف از طریق شبکه جام جم برای ایرانیان خارج از کشو ررونمایی شود.
سعید جلیلی در دومین حضور تلویزیونی خود همان سعید جلیلی شب اول بود با همان ادبیات و متانت و گفتار و البته با همان دستپاچگی. مانند شب اول این بار هم دایره واژگان محدود او و عدم انسجام در تشریح برنامه ها بیش از هرچیز مشهود بود. او باز هم با کلی گویی از لزوم بازتعریف ساختارسازمانی دولت برای تبدیل تهدیدها به فرصت ها و استفاده حداکثری از ظرفیت ها سخن گفت و بر لزوم عملیاتی شدن راهبرد استقرارعمل صالح در نظام اداری و حکومتی به عنوان راهی برای دست یافتن آحاد جامعه به «حیات طیبه» سخن گفت.
جلیلی اما بیشتر از این که گفته هایش به چشم بیاید، نگفته هایش برای مخاطب به چشم آمده و سوال برانگیز شده است. جلیلی تاکنون موضع خود را در خصوص عملکرد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی دولت های گذشته به ویژه دولت دهم و رئیس جمهور کنونی مشخص نکرده است. اگرچه به تصریح همگان، غم نان، تامین معیشت مردم و کنترل تورم افسارگسیخته حرف اول مطالبات مردم از نامزدهای ریاست جمهوری است این نامزد کمتر شناخته شده اما تاکنون به عمد یا به ضعف، دست خود را رو نکرده است و با سخن گفتن در خلاء و به دور از واقعیت های ملموس از کنار حجم وسیع ابهام های موجود در این باره گذشته است و به قولی انگار نه انگار که برای ریاست جمهوری ایران در سال ۱٣۹۲ سخن می گوید. شاید راز این کلی گفتن ها و بسیاری نگفتن ها را باید در همان نسبت بین او و دو دولت گذشته جستجو کرد.
ولایتی که در این گفت وگوی ویژه خبری همان مدل کت و شلوار و پیراهن یقه دیپلمات معروف دولتمردان مُکلای ایران در دهه های ۶۰ و ۷۰ را برتن داشت، از همان ابتدا اصرار داشت که خود را همانند سه دهه پیش سرحال و شاداب نشان دهد. ولایتی اگرچه خوب و پر انرژی شروع کرد و سعی داشت با بیان خاطراتی دیپلماتیک، سرپا بودن حافظه خود را به رخ بکشد، اما هرجا که پای آمار و ارقام و اعداد به میان می آمد حافظه اش یاری نمی کرد و گذشت سال های عمر به او و به مخاطبان یادآوری می شد.
ولایتی در این گفت وگو هرجا که گریز به دهه های ۶۰ و ۷۰ می زد سعی داشت که کمتر به نقش و حضور هاشمی اشاره کند اما با این وجود، چه در برنامه های اقتصادی خود برای چهار سال آینده و چه در ارائه رویکرد خود در خصوص دیپلماسی و کشورداری همان راهبردها و الگوهایی را مطرح می کرد که ۲۰ سال پیش هاشمی و مردان اقتصادی او برای ایران پس از جنگ پیاده سازی کرده بودند. حتی هرجا هم که وارد مصادیق شد نیز اقدام های عمل شده هاشمی در اوایل دهه ۷۰ را به عنوان برنامه برای دهه ۹۰ کشور روی میز می گذاشت؛ از آن جمله است، احیای راه ابریشم، سوآپ نفت و مبادله گاز و احیای روابط اقتصادی با همسایگان و...
محمدرضا عارف هم ساعت ۱۰.٣۰ شب دوشنبه قرار بود از طریق تلویزیون جام جم با ایرانیان خارج از کشور گفت وگو کند. عارف اگرچه سال ها با خاتمی نشست و برخاست داشته است اما در جذب مخاطب و نشاندن مردم پای سخنانش انگار که قرار نیست هیچ شباهتی به او داشته باشد و از جاذبه کلام و کاریزما و مرام او چیزی به ارث نبرده است. یکشنبه شب بر نقیصه فردی تنها کاندیدای منسوب به اصلاح طلبان، بروز نقص فنی در پخش برنامه «انتخاب ایرانی» هم اضافه شد. قطع ناگهانی برنامه در میانه راه که ظاهرا به دلیل قطع شدن صدا به وجود آمد، باعث شد تا هم کار در دومین شب کارزار تلویریونی برای عارف و طرفداران او سخت شود و هم نتوان از لابلای سخنانش برای ایرانیان خارج از کشور، او را تحلیل نمود.

دنیای اقتصاد:شاخص حضور در بازار جهانی؛ جایگاه ایران در منطقه
«شاخص حضور در بازار جهانی؛ جایگاه ایران در منطقه»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکترجعفر خیرخواهان است که در آن می خوانید؛داده های منتشره سازمان تجارت جهانی برای سال ۲۰۱۲ نشان می دهد صادرات کالایی ایران با افتی ۲۷ درصدی نسبت به سال ۲۰۱۱ به ۹۷ میلیارد دلار کاهش یافته است.
در نتیجه سهم ایران از ۷/۰ درصد کل صادرات کالایی جهان (که در سال ۲۰۱۱ حدود ۱۵ هزار میلیارد دلار بوده است) به ۶/۰ درصد تنزل یافته است. در خلال همین یک سال کشور همسایه؛ عراق با رشد ۱٣ درصدی صادرات توانسته است خود را بالا کشیده و ۹۴ میلیارد دلار صادرات داشته باشد و در کنار ایران جای گیرد. عربستان سعودی با ٣٨۶ میلیارد دلار صادرات، بزرگ ترین صادرکننده منطقه خاورمیانه است و سهمی ۶/۲ درصدی از صادرات جهان را دارد.
کشورهای بعدی در منطقه امارات متحده عربی، ترکیه، قطر و کویت به ترتیب ٣۰۰ میلیارد دلار، ۱۵٣ میلیارد دلار، ۱۲۹ میلیارد دلار و ۱۲۱ میلیارد دلار با سهم های ۲ درصدی، ۱ درصدی، ۹/۰ درصدی و ٨/۰درصدی هستند. با توجه به اینکه ایران یک درصد جمعیت و مساحت کره زمین را در اختیار دارد، انتظار طبیعی این است که میزان صادرات ایران دست کم ۱ درصد از کل صادرات جهان باشد؛ یعنی دقیقا برابر با مقدار صادرات ترکیه که جمعیتی به اندازه ایران دارد.
علاوه بر این هنگامی که به صادرات خدمات تجاری (شامل حمل و نقل، گردشگری، خدمات فنی و مهندسی، مالی و غیر آن) نگاه می کنیم وضعیت مشابهی و شاید نامناسب تری را می بینیم. به طور دقیق تر اینکه از حدود ۴ هزار میلیارد دلار صادرات خدمات تجاری جهان، تنها حدود ۱۰ میلیارد دلار آن به ایران تعلق می گیرد که سهمی ۲۵/۰ درصدی می شود.
اما ترکیه در این مورد هم با کسب ۴۲ میلیارد دلار درآمد ارزی از صادرات خدمات تجاری باز هم توانسته است سهم یک درصدی خویش را حفظ کند. نیمی از این درآمد ترکیه ناشی از ورود گردشگران خارجی است که سالانه بیش از ٣۰ میلیون گردشگر خارجی را پذیرا می شود. اما ایران با جاذبه های گردشگری به مراتب بیشتر و متنوع تر به زحمت توانسته است یک تا دو میلیون گردشگر را جذب کند.
نتیجه اینکه ایران نسبت به ترکیه از سه جهت نیاز به تقویت حضور خود در بازار جهانی دارد. یکی اینکه صادرات کالایی ایران با احتساب فروش نفت حدود ۶۰ درصد صادرات ترکیه است. دوم اینکه عمده این صادرات یعنی بیش از ٨۰ درصد صادرات ایران مواد خام و اولیه مثل نفت است در حالی که صادرات ترکیه چنین وابستگی به منابع خام ندارد. و سوم اینکه در زمینه گردشگری، حمل ونقل و خدمات فنی و مهندسی در یک چهارم سطح این کشور قرار داریم. این اعداد هشداردهنده به خوبی گواهی می دهد که همسایگان ریز و درشت ما توانسته اند جایگاه مناسبی در اقتصاد جهانی برای خود دست وپا کنند.
اما چرا صادرات مهم است؟ چون هیچ کشوری در جهان بدون اتکا به بازارهای خارجی و حضور و رقابت در عرصه جهانی موفق به توسعه یافتگی نشده است. رویکرد توسعه بر پایه جانشینی واردات که در داخل ایران به شکل خودکفایی و استقلال تبلیغ می شد به رانت جویی، فساد و عقب ماندگی منجر می شود و به همین دلیل تا حدود زیادی کنار گذاشته شده است. اگر ایران می خواهد از دام عقب ماندگی رهایی یابد و شکاف درآمدی و فناوری خود را با جهان کاهش دهد چاره ای به جز افزایش صادرات و متنوع کردن آن و جذب سرمایه گذاری خارجی ندارد.
منبع: جام جم آنلاین