اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۵ خرداد ۱٣۹۲ -  ۵ ژوئن ۲۰۱٣

اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
به مناسبت انتخابات ریاست جمهوری
تحریم انتخابات ضروری است ولی کافی نیست ؛ ایران تشنه اعتراضات توده ای است

انتخابات در جمهوری اسلامی از آغاز همیشه بی معنا بوده و تا زمانی که ولایت فقیه هست ، همچنان بی معنا خواهد بود. در این رژیم انتخابات بیان نظر و حق حاکمیت مردم نیست ، بلکه بیش از هر چیز برای بیعت با ولی فقیه و اعلام وفاداری به اوست ؛ وظیفه اصلی انتخابات قابل هضم کردن و قابل تحمل کردن استبدادی است که نفی حق حاکمیت مردم را بنیاد نظری خود و اصلی مقدس و غیر قابل بحث اعلام می کند. مراجعه به متن قانون اساسی رژیم ، جای تردیدی باقی نمی گذارد که همه نهادهای انتخابی رژیم زیر کنترل کامل ولی فقیه قرار دارند و بدون تأیید او قادر به انجام هیچ کاری نیستند. و تجربه ۳۴ سال گذشته نشان می دهد که ولی فقیه همیشه از اختیارات نیمه خدایی خود در قانون اساسی نیز بسیار فراتر می رود و عملاً خدایی می کند. اما انتخابات کنونی حتی در میان همه نه - انتخابات های تاکنونی رژیم از همه رسواتر است و در فضایی صورت می گیرد که دستگاه ولایت هر نوع صحبت در باره انتخابات آزاد را "اسم رمز دعوت به شورش" می نامد و حتی تظاهر به آزادی انتخابات را نیز نالازم و خطرناک می بیند.
این عزم علناً اعلام شده‍ی دستگاه ولایت برای "مهندسی انتخابات" قبل از هر چیز برای نجات شخص خامنه ای است که با سیاست های ماجراجویانه ، اکثریت قاطع مردم ایران را به خاک سیاه نشانده ، کشور را به لبه‍ی پرتگاه کشانده و اکنون خود در وضعیتی افتاده که برای حفظ فرمانروایی اش جز عقب نشینی در مقابل قدرت های خارجی راهی ندارد. اما خامنه ای و متحدانش می دانند که هر عقب نشینی در سطح بین المللی می تواند مردم را جری تر سازد و به برانگیخته شدن شورش هایی در داخل کشور بیانجامد. بنابراین می کوشند اولاً همه منفذهای داخلی را که صدای مردم می تواند از انها بیرون بزند ، ببندند و ثانیاً عقب نشینی در خارج را طوری انجام بدهند که تعادل نظام ولایت فقیه به هم نریزد. آنها می توانند و در صورت لزوم می خواهند در مقابل به اصطلاح "استکبار جهانی" عقب نشینی کنند ، اما مردم ایران را خطرناک تر می دانند و نمی خواهند در برابر خواست های این مردم عقب نشینی کنند. و درست به همین دلیل است که تمام امکانات شان را برای خفه کردن صدای مردم بسیج کرده اند.
نقشه‍ی خامنه ای و متحدان او برای حفظ فرمانروایی شان هرچه باشد ، دشواری مرحله کنونی بحران ایران در این است که آنها کشور را چنان به لبه‍ی پرتگاه کشانده اند که عقب نشینی از آن دیگر در دست آنها نیست ، بلکه تا حدود زیادی در دست امریکا و متحدان آن است که تحریم های شان ، مخصوصاً در یک سال گذشته ، برای اقتصاد ایران به راستی "فلج کننده" بوده است و معلوم نیست آنها که اکنون طناب تحریم های شان را بر گردن اقتصاد ایران سفت کرده اند ، به آسانی حاضر به معامله با خامنه ای و دار و دسته او باشند. در هرحال ، هزینه فرمانروایی خامنه ای و برنامه های او از این پس برای مردم ایران بسیار کمر شکن تر از پیش خواهد بود و پیروزی او و دار و دسته اش در "مهندسی" بی سر و صدای انتخابات کنونی ، احتمالاً برای ما سرنوشتی را رقم خواهد زد که خواهران و برادران عراقی مان در آن دوازده سال تحریم های جهنمی گرفتارش شدند.
در شرایطی چنین حساس ، فریاد اعتراض مردم ایران، یعنی صاحبان واقعی کشور، به راستی کارساز خواهد بود و به احتمال زیاد، بسیاری از محاسبات و طرح های رژیم ولایت فقیه و قدرت های امپریالیستی را به هم خواهد ریخت. در شرایط مشخص کنونی ، تحریم انتخابات مسلماً ضروری است ، ولی به تنهایی کافی نیست ؛ ایران تشنه‍ی اعتراضات توده ای است ؛ ما به فریاد اعتراض مردم علیه سیاست های فلاکت گستر ولایت فقیه ، مخصوصاً در زمینه‍ی هسته ای و بین المللی نیاز داریم. اکنون که تحریم خیمه شب بازی انتخاباتی رژیم جمهوری اسلامی به یک درخواست توده ای گسترده مبدل شده با استفاده از فضای انتخابات که حساسیت توده ای مردم نسبت به مسائل سیاسی بیشتر می شود ، گردهمایی ها و تبلیغات خودِ باندهای رژیم و تیز تر شدن اختلافات آنها ، مراودات سیاسی مردم را آسان تر می سازد ، می توان اعتراضات موثری علیه سیاست های ماجراجویانه و ویرانگر رژیم سازمان داد. در شرایطی که تورم لجام گسیخته ، گسترش بی امان بیکاری و تحریم های فلج کننده ، اکثریت عظیم مردم را به خاک سیاه می نشانند ، اعتراض به سیاست هایی که این مصیبت ها را به وجود آورده اند ، می تواند به بیداری و سازمان یابی سیاسی وسیع ترین بخش های مردم کمک کند. تصادفاً طرح علنی این مسائل ، مخصوصاً در دوره انتخابات که رژیم خود ناگزیر است فضای عمومی را سیاسی تر کند و بحث هایی را تحمل کند که در دوره های عادی تحمل نمی کند ، از جهاتی آسان تر است و می تواند نیروی جنبشی لازم برای شکل گیری اعتراضات توده ای علیه "مهندسی انتخابات" و حتی "اصل ولایت فقیه" را نیز فراهم بیاورد.
البته به تجربه می دانیم که در جمهوری اسلامی روزهای انتخابات عملاً روزهای حکومت نظامی هم هست و نیروهای سرکوب رژیم در حالت بسیج کامل به سر می برند و می کوشند هر اعتراضی را در نطفه خفه کنند. اما فراموش نباید کرد که فلاکت توده ای زحمتکشان اکنون فضایی به وجود آورده که آشکارا انفجارآمیزتر از روزهای خرداد ۸۸ است و هر جرقه ای می تواند آتش شورش بزرگی را مشتعل سازد. اگر آن روزها فریاد اعتراض دلیرانه جوانان ما علیه استبداد مطلقه فقیه ، همچون "گلبانگ سربلندی" مردم ایران در چهار گوشه جهان طنین انداخت ، این بار نیز می توان با تبدیل محلات زحمتکش نشین به دژهای مقاومت در برابر این استبداد جهنمی ، ضربات کارآمدتری بر طرح ها و محاسبات آنها وارد کرد.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی! زنده باد سوسیالیسم!
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
سیزدهم خرداد ماه ۱٣۹۲ـ ٣ ژوئن ۲۰۱٣