اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۵ تير ۱٣۹۲ -  ۶ ژوئيه ۲۰۱٣

بهار: سیدحسین موسویان، دیپلمات سابق ایرانی که اکنون در ایالات متحده به‌سر می‌برد، در مطلبی برای المونیتور به شرح چگونگی شکل‌گیری حزب اعتدال و توسعه با مشارکت رییس‌جمهوری منتخب در سال ۷٨ و نیز برنامه‌های حزب در انتخابات سال ٨٨ پرداخته است.
موسویان در این مطلب توضیح داده است که درگیری‌های سیاسی و جناح‌گرایی از ویژگی‌های صحنه سیاسی ایران پس از انقلاب، به‌خصوص در شانزده سال اخیر است. این پدیده با پیروزی اصلاح‌طلبان در انتخابات ریاست‌جمهوری (۱۹۹۷‌میلادی) تشدید شد و خاتمی هرچند خود قائل به جناح‌گرایی نبود ولی نتوانست از افتادن کامل دولت به‌دست نیروهای اصلاح‌طلب مقاومت کند. این حادثه باعث شد اصولگرایان از دورانی که اصلاح‌طلبان بر سر کار بودند خاطرات تلخی در ذهن داشته باشند. پیروزی محمود احمدی‌نژاد در انتخابات سال ۱٣٨۴ (۲۰۰۵‌میلادی)، این موج را علیه اصلاح‌طلبان برگرداند. اخراج اصلاح‌طلبان از دولت سریع و تقریبا تمام عیار بود و به این ترتیب، یک دوره هشت‌ساله دیگر از تسلط یک جناح بر کشور شروع شد. در هر دو دوره قطب‌بندی شدید سیاسی و تسلط یک جناح بر کشور، نیروهای معتدلی در بین هر دو گروه وجود داشتند. هاشمی‌رفسنجانی در ابتدای دوران ریاست‌جمهوری خاتمی نسبت به رشد جناح‌گرایی در کشور هشدار داده بود؛ به‌همین سبب بود که وی به نیروهای معتدل همفکر در هر دو جناح توصیه می‌کرد که یک جریان سیاسی تحت پرچم اعتدال یا میانه‌روی در کشور ایجاد کنند.
در‌نتیجه روزی محمود واعظی، معاون وقت وزیر خارجه، محمدباقر نوبخت، نماینده وقت مجلس، علی جنتی، معاون وزیر ارشاد و من برای عملی‌کردن این ایده با هاشمی دیدار کردیم. رفسنجانی در آن دیدار به ما گفت: «اداره کشور با یک جناح فاجعه است و در‌عوض همه نیروهای معتدل در دو جناح باید متحد شوند تا توسعه سیاسی- اقتصادی را به‌پیش برند و ستون‌های نظام را تقویت کنند.» در همین دیدار ما تصمیم گرفتیم یک حزب، یعنی حزب اعتدال و توسعه، را ایجاد کنیم. طبق توصیه رفسنجانی، بهترین گزینه برای رهبری حزب حسن روحانی بود. حزب و کمیته مرکزی آن در سال (۱۹۹۹میلادی) به رهبری روحانی شکل گرفت.
حزب در دوران خاتمی هنوز در ابتدای کار بود و در دوران احمدی‌نژاد نیز با موانع چشمگیری مواجه شد و به‌همین سبب این شیوه فکر و کمیته مرکزی آن به حاشیه رانده شد. با رهبری روحانی حزب به‌مرور پیش می‌رفت.
هاشمی‌رفسنجانی برای انتخابات‌٨٨، چهار گزینه را پیشنهاد کرد؛ علی‌اکبر ناطق‌نوری، حسن روحانی، علی‌اکبر ولایتی و علی لاریجانی، رییس وقت مجلس، این گزینه‌ها بودند. رهبران اصلاحات تصمیم گرفتند از ناطق‌نوری حمایت کنند. آن‌ها با ناطق‌نوری در منزل وی دیدار کردند و به او پیشنهاد کردند که خود در انتخابات مشارکت نخواهند کرد و از وی حمایت خواهند کرد. تلاش برای به‌میان‌آوردن نامزدهای میانه‌روی در انتخابات سال ۱٣٨٨ شکست خورد؛ به‌ویژه به این دلیل که ناطق‌نوری نسبت به شانس چنین نامزدی برای پیروزی در انتخابات بدبین بود.
در میانه یک جو تند سیاسی در انتخابات ۱٣۹۲، انتخابات بهترین فرصت را برای به‌دست‌گرفتن اداره کشور توسط اعتدالیون باز کرد؛ بنابراین عجیب نبود که رفسنجانی، خاتمی، ناطق‌نوری و حتی سیدحسن خمینی از روحانی حمایت کنند تا کشور به‌سمت جناح‌گرایی بیشتر نرود. کناره‌گیری تنها نامزد اصلاحات، یعنی محمدرضا عارف، به موفقیت روحانی کمک کرد و روحانی موفق شد با به‌دست‌آوردن بیش از پنجاه‌درصد آرا به ریاست‌جمهوری برسد. موسویان در ادامه به پیش‌بینی از آینده سیاست‌های دولت روحانی پرداخته و در همه حوزه‌های اقتصادی‌- ‌اجتماعی و سیاست خارجی به بروز نوعی اعتدال و پرهیز از تمایل به دو سوی طیف‌های سیاسی ایران اشاره کرده است.