• روحانی اگر همچون دولت های قبلی نتواند برنامه ی مشخصی برای اوضاع اقتصادی و کارگران ارائه کند حتما مجبور خواهد شد نیروهای ضدشورش و یگان ویژه را دوباره در خیابان ها مستقر کند، زیرا کارگران اگر به خیابان ها بیایند با این روش ها از میدان بیرون نخواهند رفت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۰ تير ۱٣۹۲ -  ۱۱ ژوئيه ۲۰۱٣

انچه که از وضعیت کارگران و جامعه کارگری در سالهای گذشته مشهود است، اخراج هزاران کارگر در ٨ سال گذشته، بیشترین پرداخت نکردن حقوق کارگران، از بین رفتن امنیت شغلی و قرادادهای سفید امضاء، بیشترین تبعیض حقوق در بین کارگران زن، رعایت نکردن موارد ایمنی کار توسط کارفرماها، از بین بردن رابطه کارگری و کارفرمایی و سوق دادن ان به سمت اوستا و شاگردی، و بیشترین دستگیری و زندانی کردن فعالان کارگری و برخوردهای امنیتی با مسائل کارگری، حکایت از لبریز شدن کاسه صبر کارگران در مقابل بی عدالتی ها و بی توجهی ها نسبت به اوضاع معیشتی زند گی شان می باشد، زیرا کارگران انقدر در سالهای گذشته تحت فشار قرار گرفته اند، که شاید بتوان گفت که این اخرین فرصتی باشد که جامعه کارگری در اختیار دولت اینده روحانی قرار می دهد. در واقع در تمام سالهای گذشته شرایط کارگران هر روز بدتر از گذشته شده، در ۴ سال گذشته نه تنها لقمه نانی به سفره کارگران اضافه نشده، بلکه سفره کارگران کوچکتر و خالی تراز قبل شده.
اگر بخواهیم از دید کارگران عملکرد دولت احمدی نژاد را بطور واقع بینانه بررسی کنیم، در واقع هیچ دست اوردی برای جامعه کارگری و کارگران نداشته و حتی اگر اعتراض و پی گیری کارگران نبود، امروز بخش اساسی حمایتی قانون کار، هم از بین رفته بود. هر چند که احمدی نژاد با شعار پول نفت بر سر سفره مردم امد و شعار تشکل های ازاد و مستقل کارگری و مردمی را سر داد، اما در عمل با تمام امکانات از هیچ کوششی برای از بین بردن این تشکل ها دریغ نکرد، که بطور مشخص می شود به سندیکای شرکت واحد و نیشکر هفت تپه اشاره کرد.
پایداری و مقاومت فعالان سندیکایی و کارگری باعث حفظ تشکل های کارگری مستقل نو پا گردید و امیدی پایدار را در همبستگی کارگران بوجود اورد. این پایداری ها و مقاومت کارگران باعث دست اوردهای مهمی هم برای کارگران و هم جامعه کارگری بوده. کارگران یکبار دیگر قدرت اتحاد و همبستگی را بعد از سالها تجربه کردند. زیرا در این سالها کارگران با اعتراضات خود و همبستگی توانستند که لایحه ضدکارگری دولت احمدی نژاد را از مجلس برگردانند. متاسفانه در دولت گذشته ما بیشتر شاهد جنگ قدرت در بین سه قوا و حاکمیت بودیم و هر روز شاهد افشاگری مطبوعات در مورد اختلاس های مالی و کم سابقه ای بودیم که بطور نمونه یکی از مهمترین انها اختلاس ٣۰۰۰ میلیاردی می باشد. سهم ما کارگران و مزدبگیران هم از این کشمکش ها چیزی جزء تورم و بیکاری و گرانی افسار گسیخته نبود و حاصل ان هم فساد و رشوه خواری و افزایش جرم و جنایات در جامعه بود. با توجه به فضای امنیتی که در این ۴ سال گذشته بطور مستمر وجود داشته و ارائه امارهای خلاف واقع دولت احمدی نژاد در مورد تورم و بیکاری و اظهار نظرهای هیجانی و احساسی که باعث شدت گرفتن تحریم ها گردید، عملا چرخه تولید متوقف شد و باعث شرایط سخت برای کارگران گردید. لذا کارگران نه تنها از نظر معیشتی در مضیقه هستند، بلکه مجبور هستند برای درامد بیشتر حتی بیش از ۱۲ ساعت را از منزل دور باشند و یا حتی بخشی از کارگران در هفته شاید یکبار موفق به دیدار خانواده های خود شوند. که این روش تلاش برای معاش و هزینه های سرسام اور زندگی باعث گردیده که خانواده های کارگران حتی از دیدن و محبت پدر و یا مادر خود هم محروم باشند که این کاستی ها در اینده می تواند خسارات جبران ناپذیری هم به جامعه و خانواده بزند که از جمله ناهنجاری های اجتماعی از قبیل طلاق، افزایش جرم و بزهکاری است. که بطور نمونه می توان به امارهای قوه قضاییه اشاره کرد که سالانه تا ٨ میلیون پرونده در سیستم قضایی کشور به ثبت رسیده، از طرفی هم کارگران بخاطر ناتوانی در پرداخت هزینه های بهداشت و درمان مجبور شده اند که بخشی از هزینه های درمان و بهداشت را از زندگی خود حذف کنند تا بتوانند هزینه های خوراک و پوشاک و مسکن حداقلی را بپردازند. این مشکلات سالها است که در جامعه کارگری و خانواده های زحمت کشان بیداد می کند و به همین دلایل دولت روحانی باید توجه جدی به حق ازادی تشکل های مستقل کارگری و سندیکاهای کارگری داشته باشد. زیرا یکی از مهمترین راههای برون رفت از مشکلات معیشتی کارگران در برسمیت شناختن حق اعتصاب و حق ایجاد ازادانه تشکل های کارگری بدون دخالت دولت و کار فرما می باشد، که این حق سالها است از جامعه کارگری دریغ شده و هر وقت کارگران در تشکیل ازادانه تشکل های خودشان اقدام کردند با سرکوب عوامل امنیتی و اطلاعاتی روبرو شده اند. به همین دلایل کارگران دیگر استانه صبرشان به پایان رسیده چون از سالهای اویل انقلاب به امید روزهای بهتر تحمل زندگی زیرخط فقر را تجربه کرده اند و اینبار هم اگر دولت روحانی بخواهد توجه ای به این قشر زحمت کش نداشته باشند حتما با اعتراضات گسترده کارگری روبرو خواهد شد. هر چند که روحانی در مصاحبه مطبوعاتی خود مهترین دغدغه را مسائل اقتصادی عنوان کرده و از حق ازادی نهادهای مدنی و اجتماعی دفاع کرده اما اگر همچون دولت های قبلی نتواند برنامه ی مشخصی برای اوضاع اقتصادی و کارگران ارائه کند حتما مجبور خواهد شد نیروهای ضدشورش و یگان ویژه را دوباره در خیابان ها مستقر کند، زیرا کارگران اگر به خیابان ها بیایند با این روش ها از میدان بیرون نخواهند رفت.

داوود رضوی فعال سندیکایی