• رهبر حزب کمونیست ترکیه در گفتگو با «نامه ی مردم» می گوید جنبش اعتراضی اخیر در ترکیه جنبشی خودانگیخته بر پایه سکولاریزم (جدایی دین از حکومت) است که به سوی چپ هم گرایش دارد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۵ تير ۱٣۹۲ -  ۱۶ ژوئيه ۲۰۱٣

نامه ی مردم: دامنه‌های به‌طورِدائم گسترنده جنبشِ اعتراضی مردم ترکیه که از روز جمعه ۱۰خردادماه در “میدان تقسیم“ استانبول با ابراز نارضایتی نسبت به تصمیم دولت در تخریب یک پارک آغاز شد با سرعتی تمام شهرهای بزرگ ترکیه را نیز در خود فرو گرفت. شرکتِ به‌طورِعمده خودجوشِ قشرهای مختلف مردم و از جمله فعالان محیط زیست، دانشجویان و جوانانی جویایِ کار، کارگران و زحمتکشانی صدمه‌دیده‌ از سیاست‌های اقتصادی نولیبرالِ دولت، هنرمندان و روشنفکرانی به‌تنگ‌آمده از سیاست‌های سختگیرانه دولت اسلامگرایِ ”حزب عدالت و توسعه“، و مخالفانی رودررو با عملکردِ دولت ترکیه در رابطه با درگیری‌های خونین سوریه، به این جنبش مشخصه‌یی کارا بخشیدند. دولت ترکیه در رویایی با این جنبش توده‌ای عملاٌ ناتوانی‌های مشخصی را به نمایش گذارده است.
به دلیل شباهت‌هایی معین میان بافت جمعیتی، فرهنگی، و شرایط اجتماعی دو کشور [ایران و ترکیه]، مطالعه و درس‌گیری از تحول‌های سیاسی هفته‌های اخیر ترکیه را برای خود و همه مبارزان راه آزادی، دموکراسی، و عدالت اجتماعی میهن‌مان ضرورتی انکارنشدنی یافتیم. در تبادل نظر با نیروهای مترقی ترکیه اهمیت بسیار دارد که شرایط فرا رفتنِ سریع اعتراضی محدود به سوی جنبشی پیگیر، گسترش یابنده، و بهره‌مند از پایگاه اجتماعی‌ای وسیع، مورد توجه و تحلیل قرار گیرد.
در ادامه گفت‌و‌گوها و تبادل نظرهایی که در روزهای ۱۰ و ۱۱خردادماه و سپس در روزهای ۳۰ و ۳۱ خردادماه، در ارتباط با مشخصه‌های عمده جنبش اعتراضی در ترکیه با رفقا آیدمیر گولٌر و کمال اُکویان- رهبران برجسته حزب کمونیست ترکیه- صورت گرفت، در میانه‌های تیرماه رفیق اُکویان، دبیرکل حزب برادر، پذیرفت تا در مصاحبه‌یی با خبرنگار “نامه مردم“، جمع‌بندی‌ای در زمینه تحول‌های کنونی ارائه دهد.
باید یاد‌آور شویم که، فعالان، اعضا، و سمپات‌های حزب کمونیست ترکیه در این جنبش اعتراضی با هدف پیشبرد و تعمیق آن شرکت فعال داشته‌اند. بر اساس بیانیه اخیر حزب کمونیست ترکیه، چهارشنبه ۱۹ تیرماه، در جریان حمله پلیس و نیروهای امنیتی به تظاهرات صلح آمیز، عده‌یی از کادرها و اعضای فعال حزب، از جمله رفیق ارکان باس، عضو کمیته مرکزی، و کمیل تنرک، دبیر کمیته استانبول حزب کمونیست ترکیه و همچنین شخصیت‌های آکادمیک و هنری استانبول، پس از اینکه مورد ضرب و شتم قرار گرفتند بازداشت شده‌اند. حزب توده ایران، همبستگیِ کاملِ خود را با جنبش اعتراضی مردم ترکیه اعلام می‌دارد، و عملکردِ سرکوبگرانه دولت و دستگاه‌های انتظامی و امنیتی ترکیه را شدیداٌ محکوم می‌کند. حزب توده ایران، آزادیِ اعضا، فعالان، و کادرهای مرکزی حزب کمونیست ترکیه از بازداشتگاه‌ها را خواستار است.


”نامه مردم“: رفیق اُکویان، با تشکر از پذیرش انجام این گفت‌وگو، در آغاز خواهش می‌کنیم درباره زمینه‌های خیزش مردمی اخیر در استانبول و دیگر شهرهای ترکیه، برای خوانندگان ”نامه مردم“ توضیح دهید.

کمال اُکویان: مردم ترکیه پیش از این، یعنی از اوایل سال ۱۳۸۱[خورشیدی]، نیز بارها خشم خود را نسبت به حزب حاکم ترکیه نشان داده‌اند. جنبش مردم، در برخی موردها، واکنشی بوده است به ”اسلامی کردن“ کشور، و در موردهای دیگر، ریشه در مسئله‌های اقتصادی داشته است. مشکل این واکنش‌ها این بود که، به بخش مشخصی از جامعه منحصر و محدود می‌شدند و تداوم هم نداشتند. یک بار دانش‌آموزان دبیرستان‌ها دست به راه‌پیمایی می‌زدند، یک بار زنان اعتراض می‌کردند، و بار دیگر کارگران در بخشی معیّن صدای اعتراض خود را بلند می‌کردند. در همه موردهای پیشین، دولت به‌شدت نگران اوضاع بود و تلاش می‌کرد که با توده‌ها رودررو نشود، و هر بار هم توانست اوضاع را آرام کند و زیر کنترل نگه دارد.
از زمانی که موضوع سوریه پیش آمد، اوضاع شروع به تغییر کرد. سیاست‌های اردوغان در ارتباط با سوریه هرگز مورد تأیید مردم نبوده است. علوی‌ها به‌شدت انتقاد داشتند و نگران اوضاع بودند، و حتّی طرفداران ”حزب عدالت و توسعه“AKP) ) هم اعتراض‌های مشخص و قاطعی داشتند. پافشاری ”حزب عدالت و توسعه“ بر دخالت در امور داخلی سوریه و حمایت از گروه‌های تروریستی- که به‌تدریج فعالیت خود را به داخل خاک ترکیه هم گسترش دادند- و خون‌ریزی، تحوّلی ریشه‌‌ای را در میان مردم عادی به‌وجود آورد.
یادمان باشد که ”حزب عدالت و توسعه“ با بهانه حفظ ثبات اقتصادی می‌خواست مردم را به سکوت وادارد، و این در حالی است که اکثریت بزرگی از مردم به بانک‌ها بدهکارند. اقدام حزب حاکم برای دخالت و درگیر شدن در کشمکشی منطقه‌‌ای، در واقع ضربه‌یی بود که خودش به خودش زد. البته عامل‌ها و علت‌های دیگری هم در کارند. ”حزب عدالت و توسعه“ آشکارا به تلاش‌اش برای ”مهندسی“ کردن جامعه افزود. اقدام‌های دولت برضد نوشیدن مشروبات الکلی هیچ ربطی به بهداشت و سلامت مردم نداشت، بلکه مداخله‌یی سازمان‌یافته در زندگی اجتماعی مردم بر مبنای اصول اسلامی بود.
از اوایل پاییز گذشته، اعتراض‌ها رو به افزایش نهاد و گسترش یافت. در آنکارا زدوخوردی میان پلیس و دانشجویان رخ داد، و اردوغان مجبور به ترک محوطه دانشگاه شد. این آغاز کار بود. در پی این رخداد، تظاهرات گسترده‌یی در مقیاسی بزرگ در همه‌جا به راه افتاد. به همین دلیل بود که حزب ما در اسفند ماه اعلام کرد که، پایانِ کار ”حزب عدالت و توسعه“ نزدیک است، و از اعضا و هواداران حزب خواست که کارهای روزمره عادی حزبی را به‌طورِموقت کنار بگذارند و به فعالیت مطابق با شرایط اضطراریِ پیش‌آمده بپردازند.
و سرانجام خیزش خردادماه آغاز شد. خراب کردن یک پارک (فضای سبز) در ”میدان تقسیم“ جرقه‌یی بود برای شعله‌ور شدن این خیزش، که خود برآمدِ بیزاری بی‌حد و حصر و جمعیِ مردم نسبت به اردوغان و حزب او بود.

”نامه مردم“: ترکیب اجتماعی نیروهای شرکت کننده در این خیزش چگونه است؟

کمال اُکویان: نمی‌شود و نباید به ترکیب اجتماعی چنین جنبش عظیمی برخورد و دیدی مکانیکی داشت. نزدیک به ۱۰ میلیون نفر در تظاهرات در سراسر کشور شرکت کردند. آنانی که در “میدان تقسیم“ و پیرامون آن در استانبول در برابر پلیس ایستادند، در آغاز کار بیشتر از کارمندان تحصیل‌کرده و قشرهای میانه‌حال بودند. امّا پس از آنکه اعتراض‌ها گسترش یافت و عده بیشتری وارد تظاهرات اعتراضی شدند، می‌شود گفت که آنگاه بخش‌های تهی‌دست‌تر جامعه اکثریت تظاهرکنندگان را تشکیل می‌دادند. کارگران هم در میان این جمعیت بودند، امّا باید گفت که این جنبش کمابیش یک ”مقاومت مردمی“ همگانی بود.

”نامه مردم“: این خیزش و جنبش تا چه حد سازمان یافته بوده است؟ و چگونه؟

کمال اُکویان: خیزش خردادماه به‌طورِعمده خودانگیخته بود. خشونت و ددمنشیِ پلیس، و محاسبه غلط دولت، در فاصله چند ساعت مردم را به سوی ”میدان تقسیم“ کشاند. باید بگویم که، این میدان در استانبول جایی است که به‌خصوص جمعه‌ها جمعیت زیادی از مردم برای خوردن و آشامیدن و فعالیت‌های فرهنگی به آنجا می‌روند. یکی از محل‌های گذراندن روز و تجمع مورد علاقه مردم است. آن روز مردم زیادی در آنجا جمع شده بودند و همه هم عصبانی و خشمگین بودند. در روز اول، هم‌زمان با حمله بی‌وقفه پلیس به مردم، نقش گروه‌های سازمان‌یافته هم تعیین کننده بود. خیابان ”استقلال“، که خیابان اصلی منتهی به میدان است، خیابان محوری مقاومتِ مردمی بود. در همین‌جا بود که حزب ما همراه با چند گروه دیگر تلاش زیادی کرد تا خیابان را به مدت ۸ ساعت زیر کنترل خود نگه دارد. مردم عادی دیگر ترس نداشتند و خیلی زود بر خود مسلّط شدند و دست به ابتکارهای بسیار جالبی زدند. همان شب، تا صبح تظاهرات توده‌‌ای در سراسر کشور در جریان بود.

البته پس از به راه افتادن جنبش، گروه‌ها و نیروهایی از همه نوع در آن درگیر شدند. حتّیٰ هنرپیشه‌های معروف هم آمدند و سعی کردند به این جنبش تاریخی صورت دیگری بدهند. امّا این تلاش‌ها نتوانستند ماهیت و سرشتِ این جنبش را عوض کنند.

”نامه مردم“: برنامه‌های فوری و درازمدت، یا هدف‌های اعلام شده این خیزش کدامند؟

کمال اُکویان: از همان آغاز کار، مردم با صدای بلند خواستار استعفای اردوغان شدند. این خواست هنوز هم پابرجاست و یکی از هدف‌های مشخص این خیزش است. شعارهای فراوان دیگری هم در اعتراض به ”اسلامی کردن کشور“ داده شده است، و چند شعار هم برضد امپریالیسم سر داده شد. باید بگویم که، مردم بدون تردید و بی‌درنگ به شعارهای انقلابی و سوسیالیستی هم پاسخ مثبت می‌دهند. می‌توانیم بگوییم که این خیزش جنبشی خودانگیخته بر پایه سکولاریزم (جدایی دین از حکومت) است که به سوی چپ هم گرایش دارد.

”نامه مردم“: آیا حزب کمونیست یا هر نیروی سیاسی دیگری، انتظارِ روی‌دادن چنین خیزشی را داشت؟

کمال اُکویان: هیچ‌کس انتظار پدیده اجتماعی عظیمی در این مقیاس را نداشت. امّا همان‌طور که پیش‌تر گفتم، نشانه‌های واقعی فراوانی از ناآرامی‌ای گسترده در میان مردم دیده می‌شد. حزب ما در انتشارات‌‌اش آشکارا اعلام کرد که، امسال ”حزب عدالت و توسعه“ تاوان نظر و تفکر احمقانه خود را مبنی بر اینکه هرآنچه را دولت انجام بدهد مردم می‌پذیرند، خواهد پرداخت.

”نامه مردم“: سازمان‌های اجتماعی و سیاسی، برای مثال حزب‌های سیاسی مخالف [اپوزیسیون] از چپ، یا سندیکاها، در این خیزش چه نقشی داشته‌اند و تا چه حد؟

کمال اُکویان: هیچ نیروی سیاسی‌ای به‌تنهایی نمی‌توانست این جنبش را راهبری کند. در میان حزب‌های بورژوایی حاضر در پارلمان هم هیچ تلاشی برای هدایت این جنبش صورت نگرفت. فقط برخی از اعضای پارلمان از حزب سوسیال دموکراتِ ”جمهوری‌خواه مردم“، در این جنبش شرکت کردند و حتّیٰ مورد ضرب و شتم پلیس هم قرار گرفتند. تا جایی که به سازمان‌ها و حزب‌های چپ مربوط است، همگی از کوچک تا بزرگ، در این خیزش سهیم بودند و در آن شرکت داشتند. از آنجا که توان تشکیلاتی حزب کمونیست ترکیه بیشتر بود، و آمادگیِ حضور در چنین جنبشی را داشت (اضافه کنم که، حزب ما یکی از معدود حزب‌های ترکیه است که بر خط مشی سکولار- جدایی دین از حکومت- تأکید و اصرار دارد و با این نظر که چپ باید با اسلام سیاسی ائتلافِ سیاسی کند، مخالف است)، حزب ما توانست بسیاری از اعتراض‌ها را هدایت کند و میزان محبوبیت خود را بالا ببرد. امّا این تغییری در تصویر کلّی اوضاع نمی‌دهد. باید بگویم که، جنبش کنونی، هنوز جنبشی است بدون پیشاهنگ.
سندیکاها هم در جریان این خیزش حضوری سوال‌برانگیز داشتند. آن‌ها نتوانستند اعضای خود را بسیج کنند، نتوانستند اعتصاب عمومی را سازمان دهند، و همچنان سرگرم رقابت‌های داخلی خود بودند. یکی از پیامدهای خیزش خردادماه این بود که، جنبشی واقعی در طبقه کارگر به وجود آورد. کارگران آگاهی که به حزب ما پیوستند، از کار با سندیکاهای موجود پرهیز دارند. البته ناگفته پیداست که این خود چالشی پیشِ روی مبارزه ما خواهد بود.

”نامه مردم“: موضع‌گیری دیگر حزب‌های اقلیت حاضر در مجلس چیست؟ کُردها و دیگر گروه‌های مذهبی و ملّی چه نظری درباره این جنبش مردمی دارند؟

کمال اُکویان: دولتِ تک‌حزبیِ ”حزب عدالت و توسعه“ وقتی متوجه شد که این جنبش با جنبش‌های دیگر متفاوت است، واقعاً هراسان شد. اردوغان دستور داد که بساط معترضان را هرچه زودتر برچینند، امّا در این کار موفق نشد. اگرچه فروکش نسبی‌ای در جنبش دیده می‌شود، امّا مردم در هر فرصتی که پیدا می‌کنند دوباره و به صورت جمعیتی عظیم، دست به اعتراض و تظاهرات می‌زنند. بی‌تردید می‌توان گفت که، جنبش سرکوب نشده است. حتّیٰ می‌توانیم بگوییم که، اردوغان مجبور به عقب‌نشینی شد. از لحاظ سیاسی و قانونی، طرح تخریب پارکی که در آغاز صحبتم به آن اشاره کردم، کاملاً شکست خورد. این پیروزی‌ای نمادین است. امّا تردیدی نیست که این جنبش تا پایان دادن به دولت ”حزب عدالت و توسعه“ ادامه خواهد یافت.
در میان اسلامی‌ها، گروه‌های کوچکی بودند که از خیزش خردادماه حمایت کردند. هیچ‌کس هم با آن‌ها مشکلی یا کاری نداشت. آن‌ها [گروه‌های کوچکی از اسلامی‌ها] با دیدگاه‌ها و فرهنگ سیاسی خود در آنجا حضور داشتند. امّا باید گفت که، در عمل، تأثیری در جنبش نداشتند.
جنبش کُردها هم چون درگیر مذاکره با دولت در چارچوب ”فرآیند صلح“ بود، در عمل، دست‌وپایش بسته شده بود. آنان [کُردها] بروز خیزش مردمی‌ای غیرکُرد با خصلت سکولار (غیرمذهبی) را انتظار نداشتند. رهبری آنان بارها اعلام کرده بود که، وحدت میان ترک‌ها و کُردها تنها از طریق مذهب امکان‌پذیر است. البته این را هم بگویم که، آنان وقتی دیدند مردم در تظاهرات پرچم‌های ترکیه را حمل می‌کنند، زیاد خشنود به نظر نمی‌آمدند. از آنجا که همه تظاهرکنندگان مخالفِ ”حزب عدالت و توسعه“ بودند، بسیاری از سیاستمداران کُرد اعلام کردند که هیچ برنامه‌یی برای برکناری دولت ندارند. حتّی برخی‌شان سعی کردند مردم را سرزنش کنند که ضدکُردند، در صورتی که اصلاً این‌طور نبود. البته شمار زیادی از مردم بودند که احساسات و تعصّب ملّی (ناسیونالیستی ترکیه‌‌ای) از خود نشان می‌دادند، امّا به‌جرئت می‌توانم بگویم که حتّی یک برخورد ضدکُردی یا شوونیستی در تظاهرات وجود نداشت. شمار زیادی از کُردها در مقاومت مردم شرکت کردند، امّا حضورِ حزب “پ.ک.ک“ (حزب کارگران کردستان) بسیار کم‌رنگ و ناچیز بود.


”نامه مردم“: به ارتباطِ خیزش اخیر با رخدادهای سوریه و سیاست‌های حزب “عدالت و توسعه“ پیش‌تر اشاره‌یی کردید، ممکن است در این‌باره بیشتر توضیح دهید؟

کمال اُکویان: آنچه در سوریه می‌گذرد و ناموفق بودنِ (تا کنونِ) نیروهای مخالف در سرنگون کردن بشار اسد، روحیه مردم ترکیه را هم بالا برده است. پس از سال‌ها موفقیت انتخاباتی، برای نخستین بار ”حزب عدالت و توسعه“ [در یک سیاست اصلی خود] شکست خورد. اگرچه این پیروزی به طور عمده به مردم سوریه مربوط بود، امّا به خوش‌بینی و امید مردم ترکیه نیز کمک کرد.

”نامه مردم“: موضع‌گیریِ گروه‌های اسلامگرا در ناآرامی‌های اخیر چیست؟ آیا سعی بر این دارند تا از آب گل‌آلود ماهی بگیرند؟

کمال اُکویان: اسلام سیاسی در ترکیه همیشه هوادارِ آمریکا بوده است، این بدان معناست که [اسلامِ سیاسی] همیشه با کل سیستم درآمیخته بوده است. گروه‌های به‌اصطلاح رادیکالِ آن‌ها پایگاه اجتماعی جدّی و گسترده‌ای ندارند، به‌جز “حزب‌الله ترکیه“ که به‌طورِ‌عمده در منطقه‌های کُردنشین فعالیت می‌کند، و قدرت دارد، و ایدئولوژی‌اش هم سنّی‌گری افراطی است. در نظر داشته باشید که، در طول دوره حاکمیت ”حزب عدالت و توسعه“، بسیاری از گروه‌های مذهبی بودجه‌های کلانی به‌دست آوردند، به صاحبان کسب‌وکار بزرگ تبدیل شدند، و از قدرت حاکم سود بردند. بنابراین، باید گفت که در میان راستگراهای ترکیه، نیروی ستیزه‌جوی اصلی هنوز حزب راست‌افراطی فاشیستی، یعنی: ”حرکت ملی“ (MHP)، است و نه بنیادگرایی اسلامی‌ای که در رخدادهای اخیر در ترکیه شرکت نکرد. این بدان معناست که، اردوغان برای مقابله با مردم به‌طورِعمده به نیروی پلیس باید تکیه می‌کرد، چرا که تلاش‌های او برای جلب و برانگیختن هوادارانش برضد تظاهرکنندگان، هم از لحاظ کمّی و هم از لحاظ کیفی، شکست خورد. فقط شمار اندکی از تحریک‌کنندگانی که پول خوبی به آنان داده شده بود به صحنه آمدند. حتّی در محله‌های خیلی محافظه‌کار هم حرکت‌های اعتراضی بزرگ و گسترده‌یی صورت گرفت بی‌آنکه اصلاً با [واکنشِ] هواداران اردوغان روبه‌رو شود.

”نامه مردم“: تأثیر کلّی رخدادهای اخیر بر مردم ترکیه چه بوده است؟ اگر ممکن است درباره تأثیر رخدادهای اخیر بر نقشه سیاسی ترکیه توضیح بدهید.

کمال اُکویان: موازنه سیاسی در ترکیه به‌طورِ‌ریشه‌‌ای و تاریخی تغییر کرده است. مردم ترکیه که به مطیع و آرام بودن معروف بودند، نشان دادند که چنین نیست. در این میان، نیروهای چپ عرصه عمل و محبوبیت زیادی به دست آوردند. به‌ویژه برای حزب کمونیست ترکیه که تا کنون چنین بوده است. هیچ سیاستمداری نمی‌تواند بدون در نظر گرفتن واکنشِ مردم گامی بردارد. اعتماد به‌نَفسِ مردم در جریان این رخدادها بازسازی شد و قوَت گرفت. یادتان باشد که، در مدت نزدیک به ۸ روز، در بخش‌های اصلی استانبول هیچ قدرت دولتی حضور نداشت. واقعاً می‌گویم، مطلقاً هیچ! و هیچ جرم و جنایتی هم صورت نگرفت، هیچ مشکلی پیش نیامد، مردم به یکدیگر احترام می‌گذاشتند، و همبستگی در میان مردم در حدّ بسیار بالایی بود. اوضاع به‌کلی تغییر کرده است و دیگر مثل سابق نخواهد بود.

”نامه مردم“: تأثیرِ متقابلِ رخدادها و خیزش‌های مردمی در ایران و ترکیه برهم‌دیگر را چقدر مهم می‌بینید؟ معترضان ترک چه نظری درباره جنبش مردم (یا جنبش سبز) در ایران دارند؟

کمال اُکویان: در چشم مردم ترکیه، ایران دو چهره دارد. یکی حاکمیت اسلامی است که بیشتر مردم با آن آشنایی دارند و آن را مذموم و محکوم می‌شمارند، و حتّی از آن بیزارند. این گرایش را به‌ویژه در میان مردمی که در جنبش اخیر ترکیه شرکت داشتند می‌توان دید. آنان درباره واقعیتِ آنچه در ایران می‌گذرد هیچ تردید و توهّمی ندارند. از آنجا که جنبش ترکیه خصلت سکولار (غیرمذهبی) دارد، در آن برای ملّاها و سیاست‌های ضدمردمی‌شان جایی وجود ندارد.
از سوی دیگر، بخش‌هائی از مردم ترکیه با موضع‌گیریِ ایران برضد ایالات متحد آمریکا همراهی و همدلی عمیقی دارند. البته ما می‌دانیم که این امری ظاهری است و توهّمی بیش نیست، ولی واقعیت در ترکیه همان است که گفتم. از آنجا که مردم عادی با تجربه خود می‌آموزند و تصمیم می‌گیرند، بسیاری از مردم ترکیه وقتی محفل‌های حاکم در ایران را با اردوغان مقایسه می‌کنند، به آن‌ها به دیده احترام نگاه می‌کنند، که امری طبیعی است. علاوه‌براین، از آنجا که ایران از رژیم سوریه حمایت می‌کند، این هم موجب گرایش حمایت‌آمیز مردم نسبت به ایران شده است. همان‌طور که گفتم، رویکرد مردم [ترکیه] دو جنبه یا دو چهره دارد: در سیاست داخلی، مردم به‌خوبی می‌دانند در ایران چه می‌گذرد، امّا در امور منطقه‌‌ای، با موضع رژیم ایران همدلی می‌کنند.
حزب کمونیست ترکیه، برای جلب حمایتِ [مردم ترکیه] از مبارزه مردم ایران در راه دستیابی به آزادی و برضد رژیم ارتجاعی آن کشور و بی‌اینکه برای تجاوز یا دخالت امپریالیستی بهانه‌یی داده شود، تمام تلاش خود را به‌کار می‌برد. طرفِ اعتمادِ ما حزب توده ایران و کمونیست‌های ایرانی‌اند، که تحلیل‌ها و موضع‌گیری‌های آن‌ها را دنبال می‌کنیم. مبارزه با بنیادگرایی، لیبرالیسم، و توهّم‌هایی که درباره محور ضدامپریالیستی ایران- روسیه- چین دامن زده می‌شود، مبارزه‌ ایدئولوژیکی بزرگی است.

”نامه مردم“: آینده سمت‌وسوی رخدادها در ترکیه را چگونه می‌بینید؟

کمال اُکویان: سرمایه‌داری آمریکا و اروپا، شامل بورژوازی ترکیه، تلاش دارد این جنبش مردمی را با به‌وجود آوردن گزینه‌یی بدون اردوغان، از راه خود منحرف کند. نوعثمانی‌گرایی، که الگوی ”حزب عدالت و توسعه“ بوده است، در سوریه و اینک در مصر شکست خورده است. امروز این الگو در درون ترکیه هم در حال شکست خوردن است. برای همین هم آن‌ها [سرمایه‌داری آمریکا، اروپا، و بورژوازی ترکیه] در تلاشند تا گزینه تازه‌یی به وجود آورند و جنبش مردم را به بیراهه بکشانند و عقیم بگذارند. حزب کمونیست ترکیه از سویی فعالیت‌اش را برای خلاص شدن از شرّ ”حزب عدالت و توسعه“ متمرکز خواهد کرد، و در عین حال نیز تلاش خواهد کرد تا همراه با دیگر نیروهای سیاسی، هرچه زودتر گزینه مردمی‌ای را در پیشگاه مردم قرار دهد. ما اجازه نخواهیم داد تا با لائیسیته‌ (غیرمذهبی‌گراییِ) بورژوایی یا دولتی از رده ”توسعه و عدالت“ اما بدونِ اردوغان، دوباره مردم را فریب دهند. اینک زمان آن فرارسیده است که مبارزه را تا پیروزی نهایی ادامه دهیم.

"نامه مردم"، شماره ۹۲۵، ۲۴ تیرماه ۱٣۹۲