اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۹ تير ۱٣۹۲ -  ۲۰ ژوئيه ۲۰۱٣

درست ٣۰ سال پیش، نخستین فرزندش ولی الله رودگریان در جریان موج وسیع اعدام های جمهوری اسلامی به شهادت رسید. پیکارگری دلبسته کمونیسم که در وصیت نامه اش نوشته بود:
"پدر، مادر، اعضای خانواده گرامیم. با سلام های خالصانه و گرم،
در آخرین لحظات زندگیم که راهش را خودم انتخاب کرده بودم هیچگونه ناراحتی نداشته و به شرافتم سوگند که دوستتان داشته و از شما می خواهم که در اندوه از دست دادن من اشکی نریخته و صبروشکیبایی را پیشه سازید. خدمت تمامی اقوام، دوستان و آشنایان دور و نزدیک سلام و مراتب احترام مرا برسانید. خدمت خانواده مینو [ستوده پیما] همسرم هم سلام برسانید. در خاتمه بار دیگر از همه شما می خواهم که ناراحت نبوده و در غم و شادی های همدیگر شریک واقعی باشید.
فرزند کوچک شما ولی الله رودگریان ۱۰/۲/۱٣۶۲"

هزاران پیام آخرین از این دست، در سپیده دم اعدام ها به سوی خانواده ها به پرواز درآمد و در فضای مبارزه کارگران و زحمتکشانی که کمونیست هایی چون ولی الله رودگریان خود را به آنان متعلق می دانستند پژواکی ماندگار یافت و رژیم سرمایه و خرافات و دار هرگز نتوانست این پیام ها را از خاطره ها بزداید. این پیام ها از جمله در دل مادران و پدران داغدار جوانه زد، یادها هرگز به فراموشی سپرده نشد بدین امید که سرانجام در شرایط مناسب مبارزه طبقاتی شعله ها برافروزد و ستم هایی را از ریشه برکند که رژیم جمهوری اسلامی را برپا نگه داشته است.

با کمال تاسف مطلع شدیم که مادر: مهین عبدی رودگریان که فرزندی محبوب و تاثیرگذار چون پیکارگر شهید ولی الله رودگریان را در دامان خویش پرورده بود، اخیرا در شهر آمل چشم از جهان فروبسته است. او از جمله مادرانی بود که رنج از دست دادن یکی از بهترین فرزندان این سرزمین را سی سال با خود داشت و روزی را انتظار می کشید که بنیاد مناسباتی که به برپایی رژیم جمهوری اسلامی انجامیده واژگون شود و آرمان های آزادی و برابری که فرزندش جان خود را در راه آن نهاد به بار بنشیند. او از جمله مادرانی بود که به گفته "مادران میدان مه" (آرژانتین)، شاهد دو زایش بودند: یک بار شاهد زایش فرزند خود بودند و بار دوم توسط فرزندان خود زاده شدند و چشم شان بر واقعیات جهان و مبارزه برای تغییر آن گشوده شد.
رفیق شهید ولی الله رودگریان در ۱۲ اردیبهشت ۱٣۶۲ در زندان اوین به جوخه اعدام سپرده شد. شهادت رفیق انگیزه ای شد تا مادرش نیز مانند بسیاری دیگر از مادران انقلابیون و کمونیست های ایران پرچم مبارزه با رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را به نوبه خود برافراشته نگه دارد.
او تا زمانی که قوای جسمی اش اجازه می داد همواره پای ثابت برگزاری مراسم خاوران در آستانه هر نوروز بود. او در تشکل خانواده های شهدای آمل نقشی فعال داشت و سال ها در مراسم یادبود شهیدان از گرایش های مختلف شرکت می کرد و در مقابل تهدیدات رژیم سر فرود نمی آورد.
رنج و کوشش زنان مبارزی چون او جویباری ست که به رود خروشان مبارزه توده های ستمدیده می پیوندد و در آفرینش دنیایی فارغ از ستم سرمایه و جهل و خرافات نقش ایفا می کند.
در فقدان این مادر مبارز با مادران خاوران، اعضای خانواده و همه کسانی که به حق با رژیم جمهوری اسلامی درستیزند، جنایت هایش را فراموش نمی کنند و او را نمی بخشند همدردی می کنیم و یادش را گرامی می داریم.

از طرف جمع آرشیو و یادمان شهدای پیکار
تراب حق شناس
۲٨ تیر ۱٣۹۲