اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۱ مرداد ۱٣۹۲ -  ۲ اوت ۲۰۱٣

طبقه‍ی کارگر همیشه و در هر سطحی از مبارزه‍ی خود علیه نظام سرمایه داری، به سازماندهی نیازمند است، و تاریخ مبارزه‍ی انقلابی طبقه‍ی کارگر بارها به اثبات رسانده است که این مبارزه، خصلتی بین المللی دارد و مستلزم تلاش هایی در سطح جهانی است. واضح است که رهایی توده های کارگر از نفرین سرمایه داری و جامعه‍ی طبقاتی، وجود چشم اندازی بین المللی از مبارزه و سازمانیابی را می طلبد که به سنت های فکری ناسیونالیستی محدود نباشد. این حقیقت تاریخی از همان دوره‍ی مارکس و انگلس، به عنوان نخستین کسانی که به تحلیل علمی از قوانین مهم جاری مبارزه‍ی طبقاتی در جامعه‍ی سرمایه داری پرداختند، آغاز گردیده و تاکنون نیز تکامل یافته است. در شرایط کنونی که نظام سرمایه داری در یکی از عمیق ترین بحران های تاریخی خود- آن هم نه فقط در حوزه‍ی اقتصاد، که همین طور در حوزه های سیاست، فلسفه و ایدئولوژی- فرورفته است، جنبه‍ی بین المللی مبارزه‍ی انقلابی و تلاش برای ایجاد یک سازمان بین المللی با درنظر داشتن همین جنبه، بیش از پیش اهمیت یافته است. البته به دلیل ابهاماتی که طی سالیان گذشته به وجود آمده، ناگزیر باید از همان ابتدا روشن کنیم که در این جا مقصود از سازمان بین المللی طبقه‍ی کارگر (یا انترناسیونال کارگری)، به طور اخص تشکیلات انقلاب سوسیالیستی است برای پایان دادن به نظام سرمایه داری، یا به بیان دیگر، حزب انقلاب جهانی. در حال حاضر عموماً فضای مساعدتری برای توسعه‍ی شرایط ذهنی انقلاب، یعنی آگاهی انقلابی و سازمانیابی طبقه‍ی کارگر، وجود دارد. به دنبال سقوط اتحاد شوروی، گروه های وابسته به سرمایه های کلان و حکومت های بورژوایی، موفق به ایجاد جوّی نامساعد- به ویژه از نظر ایدئولوژیک- در تقابل با جنبش کارگری شدند. هرچند پیامدهای این عقبنشینی، هنوز به طور کامل محو نشده، اما حملاتِ این نظام بورژواییِ بحرانزده علیه ابتدایی ترین حقوق اجتماعی طبقه‍ی کارگر، به ایجاد خشم و نفرت توده های کارگر نسبت به نظم موجود انجامیده و تاحدود زیادی آن جوّ خصمانه و تبلیغات ایدئولوژیک ضدّ مارکسیستی دیروز را خنثی کرده است. امروز این یک حقیقت روشن و غیرقابل انکار است که بحران سیاسی- اقتصادی- اجتماعی نظام سرمایه داری جهانی، به خیزش ها و طغیان هایی انفجاری منجر شده و این امر خود به تغییراتی جدّی در روحیه‍ی طبقاتی در سطح جهان- چه از نقطه نظر بورژوازی و چه پرولتاریا- انجامیده است. روشن است که این پروسه‍ی تاریخی، بورژوازی را از ترس انقلاب های نوین، به سمت واکنش تماموکمال می کشاند و به همین دلیل است که در بسیاری از کشورها، فعالیت های فاشیستی، نژادپرستانه و گرایش های ارتجاعی و واپسگرا رو به گسترش بوده اند. درس هایی که از سرتاسر ادوار تاریخی و به بهای شکست های خونین بسیاری کسب شده اند، نشان می دهند که دوره های بحران سرمایه داری، به تنهایی برای ایجاد و حفظ دستاوردهای انقلابی در جنبش پرولتری کفایت نمی کنند. تعمیق بحران سرمایه داری در حوزه های مختلفِ اقتصادی، سیاسی و ایدئولوژیک، تنها می تواند به بلوغ شرایط عینی مبارزه‍ی انقلابی طبقه‍ی کارگر یاری رساند. در اهمیت این عامل کوچکترین تردیدی نیست، اما این موضوع به تنهایی برای دست یافتن به جهش هایی روبهجلو در مبارزه‍ی انقلابی کافی نیست. مبارزه علیه سرمایه داری تنها زمانی می تواند موفقیتآمیز باشد که شرایط ذهنی انقلاب به موازات بلوغ شرایط عینی انقلاب پیش برود. پیشرفت در شرایط ذهنی انقلاب، نمی تواند محصول مستقیم و بلاواسطه‍ی شورش های خودانگیخته در جنبش های توده ای، آن طور که امروز در سراسر جهانی نظاره می کنیم، باشد. ارتقای سطح آگاهی انقلابی و سازمانیابی طبقه‍ی کارگر تنها می تواند محصول فعالیت سازمانی مصمم، جدی و بابرنامه در درون طبقه‍ی کارگر و بر پایه‍ی بخش پیشتاز این طبقه باشد. برای تقویت عوامل مثبت و خنثی نمودن عوامل منفی در این مسیر، باید شرایط فعلی را از این زاویه نیز مورد بررسی قرار دهیم. در شرایط کنونی، ما شاهد صدور فراخوان های متعددی از سوی محافل و گروه های مختلف برای سازماندهی در مسیر این هدف بوده ایم، ولی وقتی بحث به نوعِ سازمان و سبک کار سازمانی مورد نیاز می رسد، آن گاه می بینیم که تمامی این محافل و گروه ها کم و بیش به نوعی سردرگمی دچارند. از سوی دیگر، شمار کسانی که به شکلی کلّی بر نیاز طبقه‍ی کارگر به مبارزه و سازماندهی در سطح بینالمللی پافشاری دارند، رو به رشد است. اما هنوز بسیار اندکاند کسانی که برای رفع این نیاز، به این سوال های مشخصی پاسخ می دهند که: «چه باید کرد» و «چگونه». بنابراین موضوع تدارک برای بین الملل کارگری از سوی بسیاری از نیروهای چپ به آینده ای نامعلوم، که عملاً معنایی جز «هرگز» و «هیچ وقت» ندارد، موکول می شود و در بهترین حالت، در سطح ادّعا باقی می ماند.
یکی از ارکان مهمّ پروژه‍ی بین المللی «احیای مارکسیستی»، ادامه‍ی تلاش های گذشته برای ایجاد اتحاد اصولی میان گرایش های مارکسیستی انقلابی در سطح جهان بر حول موازین انقلابی و یک پلاتفرم، ضمن اتحاد عمل گسترده و ویژه با سایر نیروهای مترقی چپ است؛ ما فعالان پروژه‍ی احیای مارکسیستی برای بحث و تبادل نظر با سایر گرایش ها قصد برگزاری سمیناری در شهر آخن را داریم. بدین وسیله از همه‍ی افراد مستقل، سازمان ها و احزاب اپوزیسیون چپ و کارگری و مارکسیستی که خواهان شرکت و سازماندهی این سمینار هستند، دعوت می کنیم که در این راستا با هم هماهنگی های لازم را جهت برگزاری این سمینار انجام دهیم؛ این سمینار تنها زمانی به نتایج مطلوب دست خواهد یافت که همه‍ی دوستان و رفقایی که خواهان بُرون رفت از بحران کنونی نیروهای چپ و انقلابی هستند، با هم این اقدام را انجام دهند. به امید همکاری همه‍ی دوستان و رفقا جهت سازماندهی و شرکت در این سمینار.

همکاران پروژه‍ی احیای مارکسیستی
دهم مردادماه ۱۳۹۲
(اول اوت ۲۰۱۳)