اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۶ مهر ۱٣۹۲ -  ۲٨ سپتامبر ۲۰۱٣

منوچهر خدایی، مسئول اجرایی سازمان معلمان ایران: انتخابات ۲۴ خرداد و تحولاتی که پیرامون آن شکل گرفت. موجب صف بندی های جدید گروه های سیاسی و اجتماعی در کشور شد. این رویداد نشان داد گروه هایی که به گرایش های اصلاح طلبی نزدیکی داشتند از تجربیات تلخ هشت سال گذشته ، درس گرفته اند. بنابراین سعی نمودند اختلافات قبلی را کنار گذاشته، و با محوریت خاتمی و هاشمی همگرایی و ائتلاف را به عنوان یک راهبرد در دستور کار خویش قرار دادند.
در چنین شرایطی، تشکل های عمده ی فرهنگیان (سازمان معلمان، کانون صنفی، انجمن اسلامی معلمان ومجمع فرهنگیان ایران اسلامی) با توجه به خواست مشترک یعنی مطالبات متراکمی که در راس آنها دغدغه های معیشتی، بازیابی منزلت و موقعیت اجتماعی معلمان، لغو احکام محکومیت فعالان صنفی– مدنی فرهنگیان و برچیده شدن فضای امنیتی از آموزش وپرورش قرار دارد. پس از سالها گام بزرگی به جلو برداشتند و با نشان دادن بلوغ سیاسی و اجتماعی همدیگر را باور نموده، با تشکیل جلسات متعدد هم اندیشی وگفتگو، تصمیم گرفتند به طور یکپارچه از نامزدی دکتر حسن روحانی پشتیبانی و حمایت به عمل آورند. این رخداد نقطه ی آغاز "وحدت" تشکل های مذکور با یکدیگر بود که تاکنون دستاوردهای مثبتی به همراه داشته، و پس از آن در موضوع حمایت از وزارت دکتر نجفی تداوم پیدا کرد سپس در دیدار با دکتر فانی جهت تبادل نظر در باره ی برنامه های ایشان در خصوص معلمان وآموزش وپرورش تعمیق یافت.

پرسش : وحدت یا تکثر در تشکل ها کدام مطلوب تر است ؟
یک سئوال در ذهن بسیاری از فرهنگیان نقش بسته، که علت متعدد بودن تشکل های معلمان چیست و آیا امکان یکی شدن آنها وجود دارد؟
باید گفت صرف وحدت یا چند صدایی در تشکل گرایی به خودی خود دارای بار ارزشی مثبت یا منفی نیست بلکه "ماهیت فعالیت " تشکل ها تعیین کننده است. (عدم وابستگی، مردمی بودن و مطالبه محوری) هر صنف می تواند دارای یک یا چند تشکل باشد که هرکدام از این حالت ها نقاط قوت و ضعف خود را دارد. در این خصوص نظرات مختلف و گاه متضادی بیان شده است بعضی ها بر این باورند اگر یک "صنف " دارای یک تشکل باشد وحدت و یکپارچی آنها بیشتر و توان و نیرویشان متمرکز خواهد بود. در این حالت معمولا چندگانکی در تصمیم گیری منتفی است، پس با قدرت و انسجام بیشتری می توان خواسته ها را پیش برد.
مخالفین این نظر معتقدند، وقتی فقط یک "تشکل " نماینده ی یک صنف باشد. میزان نفوذ پذیری حکومت نسبت به آن افزایش یافته و می تواند آن را از درون استحاله نموده و به یک موجود بی خاصیت تبدیل نمایند .(مثل خانه کارگر)
منطقی است تشکل های متعدد در یک صنف (مانند معلمان) موجودیت یکدیگر را به رسمیت بشناسند و با تشکیل جلسات مشترک و از طریق گفتگو و مذاکره حول محور "منا فع مشترک " متحد شوند این کار میسر وشدنی است. زیرا در فعالیت صنفی هیچ تشکلی رقیب دیگری نیست و جای همدیگر را تنگ نمی کنند. به عبارتی نهادهای صنفی ،کارکرد حزبی ندارند تا برای به دست آوردن قدرت رقابت کنند ولاجرم پیروزی و موفقیت یکی به شکست دیگری منجر شود و یا در سهم خواهی دچار مشکل شوند. براین اساس تعدد و تنوع در تشکل های صنفی موجب می شود افراد با گرایشات مختلف و سلایق متفاوت جذب آنها شوند و دستیابی به اهداف و منافع مشترک آسانتر خواهد بود .

نتیجه: تشکل گرایی بخشی از پویش ترقی خواهانه ی تأسیس و تحکیم "جامعه مدنی " است. تشکل، خواسته ها و مطالبات را از حالت فردی وارد هرم جمعی می کند وتصمیم گیری بر مبنای "خرد جمعی " را میسر می سازد.
از آنجا که فرهنگیان به دلایلی مانند جمعیت زیاد، داشتن سلیقه های گوناگون فکری و فرهنگی، دارای تعدد در تشکل و نهاد های مدنی هستند برای نشان دادن همسویی در رسیدن به هدف، می توانند فارغ از تمایلات سیاسی، جناحی وگروهی، حول خواسته ها و مطالبات صنفی– مدنی متحد شوند زیرا تجربه کشورهای دیگر نشان داده است .که بین اتحاد و قدرت یک صنف رابطه مستقیم وجود دارد. نگارنده پیشنهاد می کند تشکل های معلمان در آستانه ی پنج اکتبر" روز جهانی معلم " برای به حداکثر رساندن ظرفیت و قدرت خویش دست به تشکیل "اتحادیه سراسری " بزنند تا با انسجام بیشتر وموثرتر بتوانند بر تحقق مطالبات و احقاق حقوق خویش پافشاری نمایند.