اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۴ مهر ۱٣۹۲ -  ۶ اکتبر ۲۰۱٣

* از یاد نبردن کشتار انبوه زندانیان سیاسی سال شصت و هفت از منظر اخلاق

بمناسبت بیست و پنجمین سالگرد کشتار هزاران زندانی سیاسی در زندانهای جمهوری اسلامی جمعی از کنشگران اجتماعی در شهرهای سیدنی و ملبورن از خانم دکتر شهلا طالبی , استاد رشته مردم شناسی در دالنشگاه آریزونای امریکا, دعوت کردند تا از تجربه های خود سخن بگوید.
سازمان عفوبین الملل نیز از فرصت بدست آمده استفاده کرده و از ایشان دعوت نمود تا از دیدگاههای خود در دانشگاههای کویینزلند هم سخنرانی کند و بدین ترتیب دو برنامه شکل گرفت, هجدهم سپتامبر در دانشگاه گریفیث و نوردهم سپتامبر در دانشگاه کویینزلند. مجری هر دو جلسه خانم ماری کلم بود که سالها مدیریت سازمان را در ایالت کویینزلند بعهده داشت و در طی سالهای گذشته و بخصوص دوران شکوفایی جنبش سبز با مردم ایران همدلی و همراهی چشم گیری کرده بود. او ضمن بیان تاریخچه ای, چگونگی بوجود آمدن سازمان را توضیح داد و از نقش سازمان در دوران قبل و پس از انقلاب نمونه هایی ذکر کرد و از جمله اعتراض سازمان به اعدام غیر عادلانه دکتر علی مظفریان در شیراز. جراحی که به کمک تنگدستان می شتافت و در درمان مجروحان زمان جنگ و بویژه آسیب دیدگان بمب های شیمیایی صدام حسین نقشی پر رنگ داشت, پزشکی که به سوگند حرفه ای خود همچون مسئولیت انسانی خویش پایبند بود. ماری از دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی هم حرف زد و از تلاش ناموفق رژیم برای توجیه اعدام این پزشک شریف هم نمونه هایی آورد.
در شروع برنامه در دانشگاه گریفیث, آقای سیاوش آرین با اجرای دو قطعه " سر اومد زمستون" و "غوغای ستارگان" شور و حالی به مجلس داد, هنرمندی که خود نیز تجربه های تلخی از دوران اسارت دارد. در سالن سخنرانی در دانشگاه کویینزلند تصاویر عده ای از جان باختگان سال های گذشته به چشم می خورد که برخی از آنها مورد اشاره سخنران نیز واقع شدند.
شهلا طالبی که خود ده سال را در زندانهای پیش و پس از انقلاب بهمن گذرانده است, در سال دوهزار و یازده میلادی, با نوشتن و انتشار کتاب" ارواح انقلاب" قدم بزرگی در افشای دنیای پشت دیوار ها و سیم های خاردار برداشته است, او آزاده ای است که از انسانیت و دوست داشتن سخن میگوید و نه از کینه و انتقامجویی. او از باز تولید خشونت به هر شکل و اندازه ای بیزار است و برای درست کردن دنیایی همدلتر, مهربانتر و زیباتر تکاپو میکند. او قاره ها را زیر پا میگذارد و از هر فرصتی برای نزدیک کردن فاصله انسان ها و وصل شان بهره می جوید.
او با ذکر خاطراتی, از شرایط سخت و غیر انسانی حاکم بر زندانهای دوران پادشاهی و جمهوری اسلامی سخن گفت, از کمبود فضا در درون سلول ها و خوابیدن های نوبتی زندانیان, از آزار ها و شکنجه های جسمی و روانی, و از بریدن ها و خودفروشی ها و همکاری رذیلانه با زندان بانان, و بالاخره از پریشانی های روحی و خودکشی ها, و سر انجام از جوخه های آدم کشی و شنیدن صداهای رگبار های شبانه و کابوس های پس از آن. بیشتر این مطالب دردآور را بارها شنیده بودیم و دیگر کسی در صحت آنها شکی نمیکند حتی جمعی از مسئولان بلند پایه جمهوری اسلامی, آنانی که تلاش میکنند که مسئولیت آن جنایت ها را بر گردن دیگران بیندازند و خود را تبرئه کنند. آما آنچه سخنان طالبی را متفاوت و ممتاز میکرد, نگاه اخلاقی و جهان شمول او به این جنایت ها بود.
شهلا طالبی با اشاره به این واقعیت که تفکرات انسانها زاییده محیط زیست آنها, شرایط زمانی و نیز تجارب شخصی و اجتماعی هستند از مخاطبان خود خواست که در برخورد با موضوع یادمان کشتار های سیاسی گرفتار تنگ نظری نشوند. او گفت که اگر جان آن هزاران آزاده را نگرفته بودند و به آنها حق ادامه حیات را داده بودند, به احتمال زیاد تفکرات و نظرات بسیاری از ایشان با عقاید و سلایق آنها در زمان دستگیری تفاوت های کوچک و بزرگی نشان میداد ند, همانگونه خود ما نیز امروزه با دید های متفاوت و گاها متضادی به جهان می نگریم. او گفت که انسانها حق انتخاب دارند و کسی را نباید بخاطر تفکراتش مجازات کرد و از حقوق فردی و اجتماعی محروم نمود. سخنران ستمدیده ولی گشاده رو و با احساس به یادمان آورد که هر کدام از ما می توانستیم یکی از آن هزاران جان باخته باشیم, نکته ای پر مغز و دردآور. او گفت که اخلاق انسانی به ما حکم میکند که بین قربانیان سیاسی خط کشی نکنیم و از گروه بندی های سیاسی , مذهبی و قومی بهانه ای برای عدم همدردی نسازیم, تا جهانی بهتر و عادلانه تر ساخته شود, جهانی که در آن "دیگری اندیشی" جرم نباشد.
در خاتمه سخنرانی ها, زمانی هم به پرسش و پاسخ اختصاص داده شده و آنگاه مجری برنامه خاطر نشان کرد که سازمان عفو بین الملل از نگرانی های شرکت کنندگان در جلسات حقوق بشری آگاهی کامل دارد و تمام سعی خود را میکند که هویت حاضران در اینگونه فعالیت ها را پوشیده نگاه دارد و تاکید کرد که چهره و نام هیچ فردی در گزارش های نوشتاری و یا تصویری سازمان ذکر نخواهد شد تا موجب آزار کسی از سوی دستگاه های امنیتی دولت ها خودکامه نشود.

مهران رفیعی
دوم اکتبر دوهزار و سیزده
بریزبین استرالیا