• یک جامعه، در تمامیّت آن، در حال نابود شدن است. یک میلیون و سیصد هزار فلسطینی، در این سرزمین که متراکم ترین جمعیت جهان را دارد، زندانی شده اند. اسراییل، بر همه ی مبادلات تجاری در اینجا نقطه ی پایان گذاشته است. او حتّی ماهیگیران را هم از فاصله گرفتن از ساحل منع کرده است. و آن ها ناچارند که در میان خیزاب های تار وتیره، به بیهودگی، قدم بزنند تا شاید مگر بتوانند ماهی یی به تور بیاندازند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۵ شهريور ۱٣٨۵ -  ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۶

{ آنچه به دید می آید و
آنچه به دیده می گذرد. }
احمد شاملو
 
چه می توانم به عنوان مقدّمه، بر فارسی شده ی مختصر این گزارش روزنامه ی انگلیسی "ایندیپندنت" بنویسم؟
هیچ.
به جز آن که فقط به خاطر یادآوری اضافه کنم که:
از تاریخ انتشار این گزارش، یعنی از هشتم سپتامبر تا به امروز، اسراییل همچنان دارد در پناه   آمریکا و متّحدانش، و در زیر نگاه های بی تفاوت جهان، به دور از هر مزاحمتی، به همه ی آنچه در اینجا می خوانیم ادامه می دهد.
و ما بد نیست اگر که اعداد و ارقامی به اندازه ی هفت روز و هفت شب دیگر، بر همه ی اعداد و ارقام این گزارش، اضافه کنیم.
تا هفت روز و هفت شب دیگرتر...
 
محمّد علی اصفهانی
۲۴ شهریور ۱۳۸۵
۱۵سپتامبر ۲۰۰۶
 
www.ghoghnoos.org
 
غزّه، یک زندان است. هیچکس حق ندارد که از آن خارج شود. و حالا همه ی ما داریم از گرسنگی می میریم...
Patrick Cockburn
Gaza, ٨ september ۲۰۰۶
The Independent
 
غزّه، در حال مردن است. اینجا، در ساحل مدیترانه، تراژدی بزرگی دارد شکل می گیرد. تراژدی بزرگی که جهان، به حساب نمی آوردش.
یک جامعه، در تمامیّت آن، در حال نابود شدن است. یک میلیون و سیصد هزار فلسطینی، در این سرزمین که متراکم ترین جمعیت جهان را دارد، زندانی شده اند.
اسراییل، بر همه ی مبادلات تجاری در اینجا نقطه ی پایان گذاشته است. او حتّی ماهیگیران را هم از فاصله گرفتن از ساحل منع کرده است. و آن ها ناچارند که در میان خیزاب های تار وتیره، به بیهودگی، قدم بزنند تا شاید مگر بتوانند ماهی یی به تور بیاندازند.
بسیاری از مردم عادّی در تهاجم های هر روزه ی اسراییل کشته می شوند. تهاجم از هوا و از زمین.
از ۲۵ ماه ژوئن [تا هنگام تهیّه ی این مطلب: هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، به وسیله ی اسراییل، در غزّه:
۲۶۲ نفر به قتل رسیده اند؛ و ۱۲۰۰ نفر، لت و پار شده اند که ۶۰ نفر شان دست ها و پاهاشان، قطع شده است.
این را دکتر جمعه السّقا، مدیر بیمارستان شفا، در شهر غزّه، برای ما تعریف می کند. بیمارستانی که دارو هایش دارند به سرعت تمام می شوند.
در میان کشته شدگان، شصت و چهار کود ک دیده می شوند وبیست و شش زن (...)
۲۵ ژوئن، روزی است که جنگاوران فلسطینی با استفاده از تونلی برای خروج از نوار غزّه، سرباز "گیلاد شالیت" را دستگیر کردند و دو سرباز دیگر را به قتل رساندند. [سربازانی را که در جنگ با مردم فلسطین، و برای نسل کشی فلسطینیان، در آن سرزمین فلسطینی حضور داشتند و بخشی از انجام وظیفه ی نسل کشی را بر عهده گرفته بودند.]
و در پی این واقعه است که آنطور که روزنامه نگار اسراییلی Gideon Levy در روزنامه ی اسراییلی " هاآرتص" نوشته است، ارتش اسراییل "در سراسر غزّه افسار، پاره کرد (اصطلاح دیگری برای تشریح این حرکت اسراییل پیدا نمی شود) [مطلب داخل پرانتز، از خود متن است؛ و ضمناً کلام آمده در ترجمه، معادل has been rampaging through Gaza آورده شده است]، و افسارگسیخته، کشت، ویران ساخت، بمباران کرد، و بدون نگاه کردن به زیر پا همه چیز را لگدمال ساخت."
غزّه، به صورت تقریباً تمام عیار، باز به اشغال در آمد. به حدّی که از آن زمان تا به حال، گروه های ارتش اسراییل و تانک هاشان هر طور که دلشان بخواهد به آنجا وارد می شوند و از آنجا خارج می شوند.
در بخش شمالی "شجاعیه"، در هفته ی پیش [هفته ی پیش از هشتم سپتامبر دو هزار و شش] سرباز های اسراییلی وارد بسیاری از خانه ها شدند و آن ها را تحت اشغال خود در آوردند و به مدّت پنج روز در آن خانه ها باقی ماندند.
وقتی آن ها از آن خانه ها خارج شدند که:
ـ بیست ودو فلسطینی، کشته شده بودند؛
ـ سه خانه، ویران شده بودند؛
ـ و کشتزار های زیتون، مرکبّات، و بادام، به وسیله ی بولدوزر ها، با خاک یکسان شده بودند.
فواد الطّوبی، کشاورز شصت و یک ساله یی که در آنجا مزرعه یی دارد، چنین حکایت می کند:
"آن ها، بیست و دو کندوی مرا، و همینطور چهار گوسفند مرا از بین بردند."
او، سرشار از اندوه، مزرعه یی را به ما نشان می دهد:
ـ خاک هایی قهوه یی و شن آلود که به وسیله ی بولدوزر ها زیر و رو شده اند؛
ـ باقی مانده ی تنه های درختان بریده شده؛
ـ شاخه های شکسته، با برگ های پژمرده. فرو افتاده برزمین. انباشته بر روی هم.
ـ و در فاصله یی بسیار نزدیک، یک اتوموبیل ِ واژگون شده و ایستاده روی سر، در میان توده های درهم انباشته شده ی بلوک های بتونی یی که روزی خانه یی کوچک بودند.
پسر او، باهر الطّوبی، حکایت می کند که چه طور سربازان اسراییلی، او و خانواده اش را در یکی از اتاق های خانه ی آن ها، به مدّت پنج روز، زندانی کرده بودند. و این که چه طور آن ها توانستند که با نوشیدن آب یک تنگ ماهی، زنده بمانند.
"تیر اندازانِ پنهان شده، در کنار پنجره موضع گرفته بودند و بر روی هرکسی که به خانه نزدیک می شد آتش می گشودند.
"آن ها یکی از همسایگان ما را، به نام فتحی ابوقمبوز، که پنجاه و شش ساله بود، کشتند. درست در وقتی که بیرون آمده بود تا اندکی آب نوشیدنی پیدا کند."
بعضی وقت ها اتّفاق می افتد که سربازان قبل از ویران کردن یک خانه به اهالی آن اطّلاع می دهند:
صدایی که فلسطینی ها بیش از همه چیز از آن می ترسند، یک صدای ناشناس، بر روی تلفن های دستی، به آن ها می گوید که شما نیمساعت وقت دارید تا خانه را پیش از آنکه با بمب یا موشک ویران شود ترک کنید.
امکان هیچ تماس دوطرفه یی وجود ندارد.
امّا، این فقط تعدّی مستقیم اسراییل نیست که غزّه را ویران می کند.
مطابق یک گزارش کوچک که بانک جهانی در ماه گذشته [اوت ۲۰۰۶] منتشر کرده است:
کرانه ی باختری رود اردن، و نوار غزّه، دست به گریبان "یک سال، رکود اقتصادی بی سابقه هستند. منابع حیاتی، در سال ۲۰۰۶، در خطر نابودی تا حدّ یک سوّم قرار دارند؛ و فقر، حدّ اقل، نزدیک به دو سوّم مردم این مناطق را در بر خواهد گرفت."
در این گزارش، سطح فقر، معادل روزانه فقط دو دلار برای هر نفر در نظر گرفته شده است.
(...)
دکتر ماجد ابو رمضان، چشم پزشک پیشین که فعلاً شهردار غزّه است می گوید:
"از سال ۱۹۴۸ـ وقتی که پناهندگان فلسطینی به سمت غزّه روانه شدند ـ تا به حال، امسال بدترین سال ماست.
"غزّه، یک زندان است. نه مردم و نه مواد قابل فروش حق ندارند ار آن خارج شوند. مردم، از هم اکنون دارند گرسنگی را تحمّل می کنند. آن ها سعی می کنند تا بتوانند با نان و فلفل و چند گوجه فرنگی و خیاری که خودشان می کارند زندگی کنند."
امکان های ناچیزی که مردم غزّه برای گذران زندگی خود و به دست آوردن اندکی پول داشته اند از میان رفته اند.
دکتر ابو رمضان می گوید:
"اسراییلی ها هفتاد درصد از کشتزار های مرکّبات ما را برای ایجادمناطق امنیّتی، ویران کرده اند."
میخک و توت فرنگی، دو مادّه ی اصلی صادراتی غزّه، یا به دور انداخته شده اند و یا رها شده اند تا بپوسند.
پنجاه و پنج درصد منابع تولید الکتریسیته را اسراییل در یک حمله ی هوایی، ویران کرده است...
در دو ماه اخیر [تا تاریخ نگارش این مقاله، یعنی تا هفتم یا هشتم سپتامبر]، حمله ی اسراییل، جامعه یی را نشانه گرفته است که پیشاپیش، آن را اتّحادیّه ی اروپا با حذف کمک های اروپا به مردم فلسطین، به زیر ضرب گرفته است. به خاطر آن که مردم فلسطین به حماس رأی داده اند.
اسراییل، همچنان، فلسطینیان را از درآمد های مربوط به معادلات تجاری محروم نگاه داشته است.
و تحت فشار آمریکا، بانکهای عَرَبی خارجی، از پردا خت ذخیره های دولت فلسطین، به این دولت، دریغ می کنند.
دوسوّم مردم، بی کارند؛ و آن یک سوّم هم که بیشترشان برای دولت کار می کنند حقوقشان را دریافت نمی کنند.
غزّه، امروز، فقیرترین سرزمین مدیترانه است.
درآمد سالانه ی یک نفر، فقط معادل هفتصد دلار است؛ در حالی که درآمد سرانه ی هر نفر در اسراییل، معادل است با بیست هزار دلار.
محاصره ی اسراییلی، و بایکوت اروپایی، مجازات جمعی همه ی مردم غزّه است.
(...)
اینچنین که اینک غزّه را ویران می کنند، دیگر امکان هیچ صلحی در خاورمیانه برای نسل های بعدی باقی نخواهد ماند.
و بهای این همه:
زندگی آدمیان است.
 
٭ اسراییل، تجاوز خود به غزّه را، و محاصره و بستن این سرزمین را، بعد از دستگیری سرباز "گیلدا شالیت" در ۲۵ ژوئن، با نام "باران های تابستانی"، آغاز کرده است.
 
٭ یک میلیون و سیصد هزار ساکنان غزّه ـ که سی و سه در صدشان را ساکنان اردوگاه های پناهندگی تشکیل می دهند ـ در حال حاضر [هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، هفتاد و چهار روز است که مورد حملات اسراییل قرار دارند.
 
٭ از ۲۵ ژوئن تا امروز [هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، بیش از دویست و شصت فلسطینی که شصت و چهار نفر آن ها کودک، و بیست و شش نفر آن ها زن بوده اند، به وسیله ی اسراییل کشته شده اند.
از هر پنج کشته، یک کشته، کودک است.
یک سرباز اسراییلی کشته و ۲۶ سرباز اسراییلی، زخمی شده اند.
 
٭ تا این تاریخ [هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، هزار و دویست فلسطینی، مجروح شده اند؛ و اعضای بدن شصت نفر آن ها قطع شده است.
یک سوّم قربانیانی که به بیمارستان منتقل شده اند، اطفال بوده اند.
 
٭ تا این تاریخ [هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، هواپیما های جنگی اسراییل، بیش از دویست و پنجاه حمله بر فراز غزّه انجام داده اند. دو سانترال الکتریسیته، و دو وزارتخانه ی امور خارجه، و انفورماسیون را بمباران کرده اند.
 
٭ تا این تاریخ [هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، حدّ اقل، صد و بیست ساختمان فلسطینی، از جمله خانه، آتلیه، و محلّ نگاهداری گیاهان، ویران، و صد وشصت تای دیگر هم درب و داغان شده اند.
 
٭ سازمان ملل، از بمباران های اسراییل که تا این تاریخ [هفتم یا هشتم سپتامبر ۲۰۰۶]، یک میلیارد و هشتصد میلیون دلار خسارت بر شبکه ی الکتریک وارد آورده اند، و نیز بیش از یک میلیون نفر را از دسترسی منظّم به آب آشامیدنی محروم کرده اند، انتقاد کرده است!
 
٭ سازمان حقوق بشری B’Tselem اعلام کرده است که فقط در ظرف یک ماه اوت، نوزده کودک فلسطینی به وسیله ی نیروهای اسراییلی کشته شده اند؛ درحالی که برطبق شواهد، پنجاه و سه درصد این کودکان، در برابر تجاوزگری اسراییل، حتّی هیچ عکس العمل اعتراضی یی هم انجام نداده بودند....
 
[و حکایت، همچنان ادامه دارد...]