• الهه احمدی:بسیاری از ورزشکاران فکر می کنند حرفی که می زنند حق است اما آیا اجازه شکایت کردن دارند؟مریم طوسی:زمانی که مسابقه شروع شد ۱۰۰ هزار تماشاگر حضور داشتند و دستانم می لرزید چون چنین فضایی را تجربه نکرده بودم، اما رقیبانم چنین حالتی نداشتند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۹ آذر ۱٣۹۲ -  ۱۰ دسامبر ۲۰۱٣

اخبار روز- زنان ورزشکار ایرانی از زمان روی کار آمدن جمهوری اسلامی برای نشان دادن توانایی های خود در سطح محلی، استانی، کشوری و بین المللی نه تنها باید از سد رقبای ورزشکار بگذرند، بلکه باید برهمه دشواری هایی که مسئولان و نظام برای ورزش زنان ایجاد کرده است، غلبه کنند. مشکل زنان در این عرصه محدود به حجاب و رفتار این و یا آن مسئول نیست، منشا مشکل و موانع پیش روی زنان در صحنه ورزش کشوری و بین المللی نگاه مردسالارانه، ایدئولوزیک، بنیادگرایانه و بازدارانه نظام به حضور زنان در صحنه های مختلف و از جمله ورزش است. در گفتگویی که می خوانید برخی از این مشکلات بازتاب دارند. الهه احمدی نفرششم المپیک لندن و مریم طوسی با تجربه حضور در بازیهای آسیاسی، علیرغم همه محدودیت ها، در همین گفتگو با ایسنا به نمونه هایی از سدهایی که زنان ورزشکار را ازحضور فعالتر باز می دارد، اشاره می کنند. مشروح گفتگو با احمدی و طوسی را در این میزگرد می خوانید:
                                                                   *** 
مهمترین رویداد ورزشی در دنیا المپیک است که ایران در آخرین دوره این بازی‌ها با حضور پررنگ بانوان، افتخارآفرینی بیشتری را به دست آورد. شما به عنوان یک بانوی المپیکی زمانی که از این رقابت‌ها بازگشتید اوضاع را همانگونه دیدید که انتظار داشتید؟
الهه احمدی: راستش، وقتی از المپیک برگشتم اتفاقاتی که رخ داد دور از انتظار بود و فکر نمی کردم همه چیز خاموش، بی تحرک و کم رنگ شود. البته من مدت زیادی نتوانستم در میادین باشم و بعد از المپیک دو ماه و نیم استراحت داشتم پس از آن در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کردم که عنوان سومی تیمی را بدست آوردم و بعد از این رویداد، به مرخصی رفتم. با توجه به این که دو برادرم در تیم ملی هستند و با خانم هاشمی مربی تیم ملی هم ارتباط تنگاتنگی دارم از وضعیت تیم ملی مطلع بودم و می دانستم که چه اتفاقاتی در این مدت می افتد. واقعا ناراحت شدم که تیراندازی تا این اندازه عملکرد خوبی داشت و به خصوص در بخش بانوان بسیار پررنگ در میادین بین المللی حضور داشت اما متاسفانه این شور و نشاط همچون دور گذشته بعد از المپیک خاموش شد در صورتی که در این دوره از المپیک درخشش در کاروان ایران زیاد بود اما پس از آن تنها در حد یکسری مراسم ها و جوایزی هم داده شد که البته این اقدامات بسیار خوب است اما مطلوب تر این بود که روند حرکت متوقف نشود و کمرنگ نمی‌شد. در رشته‌های مختلف ورزشی اتفاقات زیادی افتاد به خصوص برای بانوان و در رشته تیراندازی که مشکلات زیادی اتفاق افتاد یعنی مشکل فشنگ نه تنها حل نشد بلکه وضعیت وخیم‌تر شد وبچه‌های تیراندازی باز هم مظلوم ماندند در صورتی که ما توقع داشتیم پس از المپیک با توجه به حضور دو تیرانداز زن توجه ویژه‌ای به این بخش شود.



منظور شما از بی توجهی یا خاموش شدن چراغی که قرار بود روشن بماند چیست؟
الهه احمدی: من یک ورزشکارم و وظیفه ام ورزش کردن است .چون یک ورزشکار حرفه ای هستم و دیگر برنامه زندگی ام نباید مسئله و دغدغه اصلی ام باشد. من و خانم "جام بزرگ" برای ورزش خود زندگی مان را گذاشتیم .راستش انتظار داشتم که حداقل یکی از مسوولان ورزش ما را صدا می کرد و ابتدا یک تشکر خشک و خالی از ما می کرد واقعا برای من ارزش یک تشکر بسیار بیشتر از پاداش است و پس از آن از ما می خواست که مشکلات موجود در ورزش بانوان را عنوان کنیم و بگوییم که کمبودها چیست و چه راهکارهایی را پیشنهاد می کنیم یا می خواهیم چه اتفاقی در زندگی مان بیفتد. چون زندگی ما با بسیاری از مسوولان و ورزشکاران گره خورده است. باید این اتفاقات می افتاد اما من اصلا چنین چیزی را ندیدم.
مریم طوسی: من در آستانه رفتن به المپیک بودم و اگر نتوانستم ورودی بگیرم به دلیل مشکلات بود که نتوانستم به نتیجه برسم اگر تنها دوماه زودتر مربی ام را می آوردند به المپیک می رفتم . مسوولان ما ماه های آخر که نزدیک به مسابقه می شود تازه یاد این می افتند که مریم طوسی می‌تواند مدال بگیرد و می گویند پس برایش برنامه ریزی کنیم درصورتی که این طور نیست. به طور مثال باید برای المپیک ۲۰۱۶ از همان المپیک لندن برنامه ریزی شود. یا برای بازی های آسیایی تنها ۹ ماه وقت داریم در حالی که تازه شروع به برنامه ریزی کرده اند البته این موضوع را مشکل فدراسیون نمی دانم چون فدراسیون هم زیرنظر وزارت خانه است و با توجه به بودجه ای که دارد برنامه ریزی می کند. زمانی که من از مسابقات قهرمانی آسیا برگشتم به فدراسیون رفتم و گفتم که تا کنون باید دو مدال قهرمانی آسیا خارج از سالن را گرفته بودم اما این مدال ها تبدیل به مقام چهارمی با فاصله یک صدم یا دو صدم شد. این موضوع برای یک ورزشکار بسیار سخت است.
دوومیدانی رشته سختی است به طوری که حتی اگر سنگ هم از آسمان ببارد نمی‌توانیم تمرینات خود را تعطیل کنیم. مشکل دیگر این است که نمی گویم مربی خوب در ایران نیست اما به نظرم مربی مثل استاد دانشگاه می‌ماند که در هر مقطعی باید براساس علم و مدرک خود بیاید و تعلیم دهد. باید حداقل امکاناتی که رقبای من دارند در اختیار ما هم گذاشته شود. در این بین ورزشکاران زن مشکلات بیشتری نسبت به مردان دارند. به طور مثال بانوان نمی توانند هرجایی تمرین کنند. لیگ بانوان به دلیل نبودن اسپانسر و تبلیغات مشکلات بسیاری دارد.
زمانی که من از مسابقات کشورهای اسلامی بازگشتم دیدم که عکس کاروان دختران ایران را به همراه عکس من در سردر کمیته ملی المپیک نصب کرده اند وقتی چنین کاری انجام می شود نه تنها برای من بلکه برای سایر بانوان ورزشکار هم انگیزه می شود. حتی این عکس شاید هیچ ارزش مادی نداشته باشد اما از نظر معنوی فوق العاده ارزشمند است و می تواند برای بانوان در تمام رشته ها انگیزه باشد که یعنی مسوولان آن ها را می بینند و حتی می توان با انتشار یک عکس اسپانسری هم بیاد و ما از لحاظ مالی نیز حمایت شویم .

به نظر می‌رسد ارتباطی که بین مسوولان و ورزشکاران زن باید باشد وجود ندارد.
الهه احمدی: بله؛ واقعیت این است که ارتباط وجود ندارد شاید کسی که این مصاحبه را می خواند بگوید که مسوولان آنقدر مشغله دارند که چنین چیزی امکان پذیر نیست اما می خواهم بگویم که ملاقات یکبار در یکسال امکان پذیراست یا حداقل چنین ملاقاتی پس از یک رویداد مهم می تواند رخ دهد. چرا تنها افرادی که مدال گرفته اند می توانند با مسوولان ورزشی صحبت کنند؟ شاید این سوال ایجاد شود که چرا من به عنوان ورزشکار نیامده‌ام تا مشکلات را بگویم اما موضوع این است که انتظار داشتم یک مدیر خودش دنبال من ورزشکار بیاید. ورزشکاری که در صحنه جنگیدن برای برای کسب مدال حضور داشته است، موضوعات را بیشتر از فردی که پشت سرش بوده و مرا تشویق می کرده می داند.
مریم طوسی: ما ورزشکاران از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش بسیار دور هستیم. روسای فدراسیون ها با وزارت و کمیته ارتباط دارند اما چنین ارتباطی برای ورزشکاران وجود ندارد در حالی که حداقل می توان هر ماه یک بار با چند قهرمان حوزه بانوان به عنوان نماینده جلساتی گذاشت تا مشکلات این حوزه گفته شود.
درباره نبود امکانات در ورزش بانوان بگویید. آیا جنس این مشکلات با مردان ورزشکار متفاوت است؟
مریم طوسی مشکلات بانوان با سایر ورزشکاران متفاوت است و من هم به همین دلیل می گویم که باید این ارتباط با مسوولان وجود داشته باشد. اگر واقعا مدیران ورزشی می خواهند که در بازی های آسیایی بانوان حضور داشته باشند و نتیجه بگیرند باید به این مشکلات رسیدگی کنند یا حداقل با ورزشکاران درباره مشکلاتشان صحبت کنند.

یعنی معتقد هستید که حرف یک ورزشکار زن دیرتر از مردان ورزشکار به گوش مسوولان می‌رسد؟
الهه احمدی: درست است، من بسیار می بینم که مردان راحت تر از ورزشکاران زن صحبت می کنند یعنی به نوعی نترس‌تر حرف می زنند . شاید اینکه بعضی از رشته ها مدال آور هستند در این باره موثر است یعنی ورزشکاران چیزی در دستشان دارند که می توانند با آن صدای خود را به مسوولان برسانند. اما واقعیت این است که با این شیوه نمی شود پیشرفت کرد. اگر قرار باشد که تنها ورزشکاران مدال آور حرفشان را بزنند موفقیت تنها برای آن رشته باقی می ماند اما اگر مسوولی سراغ بانوی ورزشکاری بیاید که مدال آور نبوده اما تلاش خود را می کند تا به این مرحله برسد و حرف او را نیز بشنود، برای آن مدیر هم خوب است چون می تواند در برنامه ریزی اش زودتر به نتیجه برسد. متاسفانه فکر نمی کنم که بعد از المپیک برای بانوان ورزشکارچنین اتفاقی افتاده باشد. حداقل برای من که بالاخره کسی بودم که در المپیک کمی جلوتر بودم چنین موضوعی رخ نداد و مسوولان نخواستند بپرسند که مشکل من در المپیک چه بود یا چه تجربه ای را به دست آوردم یا اینکه مشکل بانوان چیست که به سکو نزدیک می‌شوند اما دستشان به مدال نمی رسد.

اگر مسوولی این موضوعات را از شما پیگیر می‌شد شما چه می‌گفتید؟
الهه احمدی: من حرف های زیادی را عنوان می کردم. یکی از موضوعات این است که باید حس اطمینان در بین ورزشکاران زن وجود داشته باشد. ورزشکاری که زحمت زیادی کشیده ممکن است انتقادات تندی را داشته باشد اما باید حریمی ایجاد شود که این حرف ها بر علیه ورزشکار استفاده نشود .بسیاری از ورزشکاران زن این مشکل را دارند و حس اطمینان ندارند به طوری که نمی دانند اگر حرفشان را بزنند باز هم جایگاه خود را دارند یا خیر ؟ آن ها فکر می کنند حرفی که می زنند حق است اما آیا اجازه شکایت کردن دارند ؟ اگر مسوولی حریم و فضای امنی را ایجاد کند و بانوان بتوانند مشکلات عدیده خود را مطرح کنند می تواند راه گشا باشد. می گویند که بانوان پیشرفت کرده اند اما همه این پیشرفت ها نسبت به گذشته است و ما نباید خود را با گذشته قیاس کنیم بلکه باید نسبت به آینده و رقیبان خود که بسیار از ما جلوتر هستند خود را مقایسه کنیم در این صورت بسیار عقب هستیم. اگر نگاهمان به گذشته باشد، باید با خیال راحت از کنار جاده رد شویم و این موضوع برای کسی که می خواهد در بازی های آسیایی مدال آور باشد، روش خوبی نیست بلکه باید تلاش شود و رو به جلو حرکت کرد.
مریم طوسی: من همیشه زمانی که مشکل داشتم هیچگاه نترسیده ام و مشکلم را بیان کرده ام اما واقعیت این است که ما تعداد ورزشکاران غیرحرفه ای بانوان مان بیشتر از ورزشکاران حرفه ای است اما اگر نگاه کنید می بینید که با امکانات کمی که داده اند باز هم توانسته اند نتیجه بسیار خوبی بگیرند. معتقدم که اگر بانوان ورزشکار همه مشکلات خود را بیان کنند به نتیجه می رسیم اما اگر جداگانه بخواهیم مسائل را مطرح کنیم نتیجه ای نخواهیم گرفت.


البته بحث امنیت خاطر هم برای ورزشکار زن مطرح است به طوری که من به عنوان مریم طوسی امکاناتی را هرچند ناچیز گرفته‌ام اما اگر آسیبی ببینم دیگر طوسی تمام می شود یعنی هیچ امنیت خاطری ندارم.

برای بانوان تشکیلاتی در وزارت ورزش در نظر قرار گرفته شد با این حال شاید، اتفاقی که باید برای بانوان رخ نداده است. شما به عنوان یک ورزشکار زن تا چه اندازه با این موضوع موافق هستید و دلیل آن را چه می‌دانید؟
الهه احمدی: من دقیقا نمی دانم که چرا این اتفاق می افتد اما به معنای واقعی کلمه به خانم ها توجه نمی شود. حرف ورزشکاران زن را نمی‌شنوند و به کارهایی که بانوان در ورزش انجام می دهند توجه نمی کنند. شاید حتی درد یک نایب رییس خانم و معاون بانوان مانند من ورزشکار باشد که حتی به آن ها هم توجه نمی شود. شاید علتش این است که خانم ها در المپیک و جهانی نتوانسته اند آنطور که باید مدال بیاورند حتی در بسیاری مسائل مثل تیترهای ورزشی یا اخبار رسانه ها، به ندرت از عکس بانوی ورزشکاری که بر روی سکو رفته و مدال گرفته استفاده می‌شود و نمی دانم که علت این موضوع چیست.
همه جا می شنوم که می گویند ما به بانوان اهمیت می دهیم و بانوان ایران با پوشش اسلامی در میادین بین المللی حضور دارند و به آن ها توجه می شود اما چون من خود یک خانم هستم و در ورزش تلاش می کنم و گاهی هم اسمم تیتر اخبار شده می گویم که در حقیقت اینگونه نیست. شاید تلاش کرده اند اما واقعا حق بانوان ادا نشده است. اگر بانوان نمی توانند مدال بیاورند دلیلش ناتوانی آن ها نیست بلکه کمبود امکانات است. اگر خانم ها می توانستند کشتی گیر باشند مطمئن باشید می توانستند مدال بیاورند چون کشتی برای ایران است. من نمی گویم که خانم ها کشتی گیر شوند چون ما مسلمان هستیم و به این مسائل اعتقاد داریم.
آقای هاشمی رییس فدراسیون تیراندازی تنها کسی بوده که دیده ام بین ورشکار مرد و زن تفاوتی نگذاشته است و نتیجه آن را هم دیده است. در مسابقات قهرمانی آسیا که چندی پیش در ایران برگزار شد دیدید که بانوان چه مدال هایی گرفتند و حتی در برخی از رشته ها جلوتر از آقایان بودند.
حرف من این است که ملاک صحبت کردن با ورزشکاران نباید مدال باشد بلکه تداوم و تلاش آن ها مدنظر قرار گیرد و اگر مدیری می خواهد به موفقیت برسد باید با ورزشکاران هم مشورت کند. من اگر مسوول بودم یک روز در سال را می گذاشتم تا ورزشکار موفق بیاید و در فضایی امن از او می‌خواستم که هر چه می داند به من بگوید و واقعا حرف های آن ورزشکار را برای برنامه ریزی آینده خود ملاک قرار می دادم. کاش مسوولان ما وقتی برنامه خود را می نویسند یک پاک کن هم کنارش داشته باشند تا وقتی اشتباهی وجود داشت بتوانند آن را پاک کنند.

آیا شما جلساتی را در فدراسیون های خود داشته اید؟
الهه احمدی : این اتفاق در فدراسیون تیراندازی افتاد و من به خواست آقای هاشمی بعد از المپیک جلسه ای داشتم. آقای هاشمی معمولا برای ورزشکاران خود جلسه می گذارند اما مسائل در تیراندازی مشکلاتی است که به وزارت وابسته است و آن ها باید پشت فدراسیون باشند تا ما هم از فدراسیون تیراندازی بخواهیم که این مشکلات برطرف شود.

آیا گزینه نایب رییسی بانوان ورزش توانسته است آنطور که باید در حوزه بانوان عملکرد خوبی داشته باشد یا این که حرف آخر را رییس فدراسیون می زند؟
الهه احمدی : من نمی دانم که چه برنامه ریزی هایی صورت گرفته و واقعا کار می شده یا خیر. اما در حوزه تیراندازی طرف حساب ما آقای هاشمی بودند و ما مشکلات خود را به او می گفتیم. او هم این مشکلات را برطرف می کرد. البته بسیار خوب می شد که ارتباط ما با نایب رییس بانوان بیشتر می شد و خانم اکبرآبادی آنقدر قدرت داشتند که می توانستند کاری کنند. دیگر نیازی نبود که این موضوعات را به شخص دیگری منتقل کنند ولی معمولا مشکلات کوچکتر که شخصی تر بود را با خانم اکبرآبادی در میان می گذاشتیم و آن چیزی که باید باشد وجود ندارد. باید قدرت نایب رییس بانوان در فدراسیون ها بیشتر باشد.
مریم طوسی: به نظر من حرف اصلی را در فدراسیون رییس می زند، اما نایب رییس بانوانی موفق خواهد بود که قدرت این را داشته باشد که بتواند از ورزشکارش حمایت کند. خوشحال هستم در فدراسیون دوومیدانی که فردی مانند پریسا بهزادی نایب رییس بانوان است چون او خود ورزشکار بوده و لااقل مشکلاتی که ما داریم را لمس کرده است اما در گذشته این گونه نبود، یعنی من هیچ گاه برای حل مشکلاتم پیش نایب رییس بانوان نمی رفتم چون می دانستم تاثیری ندارد و سعی می کردم مشکلاتم را با رییس فدراسیون در میان بگذارم اما حالا مشکلاتمان را به بهزادی می گوییم و تا حدی که امکانش باشد پیگیر موضوعات است. معتقدم زمانی یک نایب رییس بانوان می تواند مشکلات را حل کند که در فدراسیون با او همکاری شود.

ممکن است بگویند خوش به حال تیراندازان که نایب رییس بانوان آن ها معاون وزیر است و مشکلاتشان زودتر شنیده می شود.
الهه احمدی: این گونه نیست هیچ تفاوتی وجود نداشته است و ما همانگونه بودیم که سایر فدراسیون ها بودند.

چند جلسه با خانم اکبرآبادی داشته اید که بخواهید مشکلات خود را بگویید؟
الهه احمدی: این جلسات زیاد نیست که شاید به خاطر مشغله کاریشان بوده است. از آخرین باری که با خانم اکبرآبادی جلسه داشتیم بیشتر از یکسال گذشته است. البته چند باری به تمرینات ما سر زدند که من در اردو نبوده ام اما همان طور که گفتم مشکلاتی که مطرح می کردیم دیگر خارج از دست فدراسیون بوده و به همین دلیل حل نشده است. مشکل بزرگی که داریم نبودن فشنگ در تفنگ خفیف و تجهیزات تیراندازی است. حتی بحث تحریم‌ها در رشته تیراندازی تاثیر زیادی داشته که این مشکلات هیچ کدام حل نشده است.
مریم طوسی: یادم می آید که در دوران ورزشی تنها یک بار چنین جلسه ای بوده است.

فکر نمی کنید که این ارتباطات باید بیشتر باشد؟
مریم طوسی:‌ یقینا اینگونه است و اگر این ارتباط وجود نداشته باشد چطور می توانند مشکلات بانوان را برطرف کنند؟ همیشه گفته ام که اگر خانواده ام از من حمایت نمی کردند نمی توانستم ورزش حرفه ایم را ادامه دهم اما بسیاری را دیده ام که در دوومیدانی استعداد بوده اند اما حتی پول رفت و آمد هم نداشته اند و به همین دلیل ورزش را کنار گذاشتند. به نظر من حمایت ها تنها نباید برای ورزشکار حرفه ای باشد که مدال آور هستند اگر حمایتی نباشد چطور یک ورزشکار می تواند حرفه ای شود و مدال بگیرد؟
الهه احمدی: صحبت من هم همین است که اگر قرار است توجهی از سوی مسوولان باشد نباید تنها به مدال آوری ورزشکاران توجه شود، چنین چیزی امکان ندارد که از جان و زندگی خود هزینه کنیم تا تنها بتوانیم حرف خود را به مسوولان برسانیم، حداقل این موضوع باید برای بانوان وجود داشته باشد.
مریم طوسی: باورکنید نمی خواهم شعار دهم اما همیشه این گونه بود که دختر ایرانی یک سمبل است و وقتی به مسابقات برون مرزی می رود، یعنی این که بانوان به مسابقات برون مرزی اعزام می شوند. من تمام سختی های تمرین را به جان خریدم و زمانی که اولین مدال خود را گرفتم می خواستم ثابت کنم که ورزشکار زن ایرانی می تواند با همه سختی ها بر روی سکوهای قهرمانی بایستد. شرایط و امکانات ما با شرایط رقیبانمان در کشورهای دیگر قابل قیاس نیست. خاطرم هست در سال ۲۰۰۹ فدراسیون ما را یک ماه و ۲۰ روز به مالزی فرستاد تا تمرین کنیم. حتی مالزی از نظر امکانات در دوومیدانی سطحش پایین است اما من در همین مدت کوتاه تمرین، توانستم دوثانیه رکورد ایران را بهبود ببخشم و دلیل آن آرامشی بود که در اردو داشتم.

فکر می کنید جلسه مسوولان ورزش با بانوان باید چگونه باشد که بتوان به نتیجه رسید ؟
الهه احمدی: من فکر می کنم این سوالی است که باید بعدها از ما پرسیده شود نه حالا که هیچ وقت هیچ جلسه ای نداشته ایم. من هیچگاه رییس و دبیر کمیته ملی المپیک را ندیدم که با ما صحبت کنند یا هیچ وقت وزیر ورزش را ندیدم. من خانم اکبرآبادی را به عنوان معاون بانوان وزارت ورزش ندیدم بلکه به عنوان نایب رییس فدراسیون تیراندازی دیده ام. یعنی هیچ مسوولی را ندیده ام که با او چندین جلسه ای داشته باشیم و موضوعات را مطرح کنیم تا پس از آن پیش خود تحلیل کنم که چه راه حل هایی را می توان مطرح کرد تا مشکل بانوان برطرف شود.
مریم طوسی: زمانی که دکتر گودرزی برای پست وزارت ورزش تعیین شد چند روز قبل از رای اعتماد در مجلس، از طرف دانشکده به ما اعلام کردند که "جلسه ای در دانشکده است و اگر تمایل داری شرکت کن" زمانی که به این جلسه رفتم دیدم تمام ورزشکاران مطرح و پیشکسوت حضور دارند و مشکلاتشان را مطرح می کنند. دکتر گودرزی هم به صحبت ها گوش می داد. من چون تا کنون با چنین جلسه ای برخورد نداشتم زمانی که گفتند تو صحبتی داری ابتدا گفتم خیر اما در پایان جلسه دکتر گودرزی تاکید کرد که بانوان حقشان ضایع نشود و یک ورزشکار به عنوان نماینده در این نشست صحبت کند که در نهایت من را معرفی کردند، من از وزیر ورزش خواستم نگاه ویژه ای به بانوان داشته باشد و تفاوتی بین ورزشکارن مرد و زن قائل نشود تا اوضاع مثل گذشته نباشد و بودجه جداگانه ای به بانوان اختصاص داده شود. واقعیت این است که بانوان مانند مردان مدال آوری می کنند، به طور مثال در مسابقات کشورهای اسلامی، دو دختر از دوومیدانی به این رقابت ها اعزام شدند و با سه مدال بازگشتند. بانوان به سختی تمرین می کنند و حتی شرایطشان سخت تر از مردان است، به همین دلیل نباید تفاوتی بین ورزشکاران مرد و زن وجود داشته باشد.
الهه احمدی: من شنیده ام که احسان حدادی برای تمریناتش خود هزینه می کند اما واقعا قبل از این که مدال المپیک را بگیرد در مسابقات زیادی شرکت کرده بود و کمیته ملی المپیک هم در برهه ای بهترین امکانات را برای او مهیا کرد. این پشتیبانی ها پس از المپیک پکن آغاز شد و او توانست در لندن نتیجه بگیرد اما اگر قرار بود که این اتفاقات درفاصله کوتاه مانده تا المپیک اتفاق بیفتد چند سال دیگر طول می کشید تا این قهرمان به مدال برسد؟ موضوع این است که باید این مسئله برای بانوان هم رخ دهد و چنین اقدامی از یک مدیر شجاع بر می آید که بر روی ورزشکاران زن سرمایه گذاری کند، بدون آن که در کوتاه مدت انتظار مدال آوری داشته باشد.
شاید سال های بعد این موفقیت به اسم این مدیر نوشته نشود اما باید شاهد این اتفاق در ورزش باشیم. نبودن حمایت های لازم باعث می شود که استعدادهای موجود در ورزش هدر روند، درحالی که هر چقدر تعداد ورزشکاران حرفه ای زیاد باشد از یک سو تعداد قهرمانان بیشتر می شود و از سوی دیگر رکوردهایشان به هم نزدیک خواهد بود. به طور مثال در چین و در رشته تیراندازی بانوان برای رفتن به انتخابی تیم ملی سختی بسیاری می کشند. یعنی آنقدر تعداد ورزشکارانشان در ماده های تخصصی زیاد است که مربیان تیم ملی با دستی باز کسی را انتخاب می کنند که بهترین رکورد را دارد و می تواند مدال بیاورد.
موضوع این است که کشوری مانند چین پنجاه سال پیش این برنامه ریزی را کرده است. البته فکر نکنید پنجاه سال زمان بسیار زیادی است چون در یک چشم بهم زدن تمام می شود. من حالا ۱۲سال است که تیراندازی می کنم و خودم باورم نمی شود که از زمان ورودم به این رشته ۱۲ سال گذشته است! گاهی به پدرم می گویم که این سال ها چقدر زود گذشت. به هر حال چین این کار را کرده و نتیجه اش این است که در المپیک مدال های طلا را درو می کند.

با توجه به موضوعاتی که مطرح کردید فکر می کنید در فرصت باقی مانده تا بازی های آسیایی اینچئون که البته فرصت زیادی هم نمانده و همچنین برای المپیک ۲۰۱۶ ریو مسوولان باید چه کار کنند؟
الهه احمدی :خنده دار است که بخواهیم یکی، دو راهکار قشنگ را بگوییم و همه چیز حل شود! چون خانم ها در المپیک لندن این همه شگفتی آفریدند. من آنجا بودم و می دانم که دختران ایران چه کار کردند. حتی کشورهای دیگر از عملکرد بانوان ایرانی ذوق زده می شدند اما پس از این بازی ها چه کار کردیم؟ چه اتفاقاتی در کشتی و وزنه برداری افتاد؟ چه اتفاقات بدی در ورزش بانوان رخ داد؟ دیگر چه چیزی می توانم به مسوولان ورزش بگویم؟ مطمئنا آن ها خود می دانند که باید چه کار بکنند. تنها می توانم یک راهکار خوب برای بازی های چهار سال آینده بدهم و آن این است که بانوان ورزشکار را رها نکنند. استعدادها را شناسایی و برایشان سرمایه گذاری کنند. شاید باید مدیریت بحران انجام بدهند.
مریم طوسی : گذشته که تمام شده است اما از امروز به بعد باید امکاناتی که نیاز داریم را در اختیارمان قرار دهند. دو ماه مانده به مسابقات امکانات دیگر به درد ورزشکار نمی خورد. زمانی که من از مسابقات کشورهای اسلامی بازگشتم، به فدراسیون گفتم که حالا دیگر مهمترین رودیداد برایم بازی های آسیایی است و دوست دارم که جزو سه نفر برتر در ماده خود باشم. اگر حداقل امکانات رقیبانم را داشته باشم می توانم نتیجه بگیرم. گفتم اگر واقعا نمی توانند در ایران امکاناتی که لازم است را فراهم کنند حداقل چند ماهی ما را به اردوهای برون مرزی بفرستند. برای مسابقات قهرمانی آسیا هم اصرار داشتم که من را به مسابقه ای اعزام کنند تا استرس زمان مسابقه را نداشته باشم. باید بگویم که در این مسابقات تنها به استرسم باختم، نه به رکورد! امسال دیگر نباید این مشکلات وجود داشته باشد.
باورتان نمی شود زمانی که اولین بار به بازی های آسیایی رفتم، هنگام ورود به استادیوم تا نیم ساعت در و دیوار را نگاه می کردم. زمانی که مسابقه شروع شد ۱۰۰ هزار تماشاگر حضور داشتند و دستانم می لرزید چون چنین فضایی را تجربه نکرده بودم، اما رقیبانم چنین حالتی نداشتند. در ایران چون تبلیغاتی نیست، تماشاگری هم وجود ندارد و شاید تنها مادرهای دوومیدانی کاران حضور داشته باشند. پدرم در حسرت مانده که مسابقه من را ببیند و این موضوع بسیار بد است در صورتی که آقایان که مسوول برگزاری مسابقات هستند در مسابقات حضور دارند اما پدر من نمی تواند بیاید. وقتی بانوان با پوشش در مسابقات حضور پیدا می کنند چه مشکلی وجود دارد؟ وقتی ما با این پوشش در رقابتهای برون مرزی حاضر می شویم، آیا مردی حضور ندارد؟

درباره پوشش بانوان ورزشکار به نظر می رسد که موضوع حل شده یعنی بانوان با پوشش تمرین می کنند، در داخل کشور مسابقه می دهند و در بیشتر رشته ها هم به مسابقات برون مرزی اعزام می شوند اما از یک سو مسابقات بانوان تماشاگر ندارد و از سوی دیگر گاهی در رقابت های برون مرزی به دلیل پوشش نمی گذارند بانوان مسابقه دهند، مانند اتفاقی که برای تیم ملی کاراته بانوان افتاد.
الهه احمدی: درباره تیراندازی چنین مشکلاتی نداریم اما به نظر می رسد که به صورت کامل این موضوع برطرف نشده است. فکر می کنم ابتدا باید در بحث حجاب کار بزرگی انجام دهیم یعنی حجاب تمامی رشته ها را برای خودمان حل کنیم و چند قانون بگذاریم و زمانی که موضوع برای خودمان حل شد آن وقت رایزنی های بین المللی را انجام دهیم و بحث حضور بانوان با پوشش اسلامی را تایید کنیم، زمانی هم که این موضوع مورد تایید گرفت دیگر پرونده اش را بایگانی کنیم و همیشه درگیر این موضوع نباشیم.
چه اشکالی دارد که خانواده ورزشکاران بتوانند بیایند و مسابقه آن ها را نگاه کنند، خانواده ای که این همه زحمت کشیده است. وقتی که بانوی ورزشکاری با پوشش اسلامی به مسابقات بین المللی می رود مردها می آیند و مسابقه اش را می بینند، مگر آن ها مرد نیستند؟ یا این که اگر قرار است یک زن مسلمان حجاب داشته باشد، تنها باید داخل کشور باشد و خارج کشور این موضوع مطرح نیست؟
مریم طوسی: اگر موضوع تماشاگر حل شود، اسپانسرها جلو می آیند و ورزش بانوان حمایت می شود. کسی می آید برای ورزش بانوان تبلیغات کند که تبلیغاتش دیده شود.به همین دلیل می گویم که از دیدن عکسم در سردر آکادمی خوشحال شدم نه به دلیل این که عکس خودم بود بلکه خوشحال شدم که عکس یک بانوی ورزشکار دیده می شود. چه مشکلی وجود دارد اگر عکس یک ورزشکار زن همچون ورزشکار مرد بر روی بیلبورد برود؟