• سکوت نکنیم و ضمن معرفی و شناسایی آمران و عاملان کشتار و قتل عام کارگران ایرانی و عراقی، به همکاری و همیاری مادی و معنوی خانواده داغدار کارگران قربانی در دو سوی مرز بشتابیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲٣ آذر ۱٣۹۲ -  ۱۴ دسامبر ۲۰۱٣

اخبار روز: خبر قتل نزدیک به بیست کارگر ایرانی و عراقی در خاک عراق، کمتر از بیست و چهار ساعت بعد از وقوع این حادثه از خبرهای صفحه ی اول همه ی خبرگزاری های مهم جمهوری اسلامی حذف شده است. یادداشت زیر از آقای حسن رحمان پناه به این موضوع اختصاص دارد:

حسن رحمان پناه: بنا به گزارشات منتشره، غروب جمعه ١٣دسامبر ٢٠١٣ دو مینی بوس حامل کارگران نفت که به طرف مندلی در حال حرکت بودند در نزدیک روستای "محمود زیدان خلف" در مسیر "نفت خانه ـ مندلی" در حوالی شهر خانقین توسط افراد مسلح ناشناس هدف تیراندازی قرار گرفتند. بر اثر این تهاجم جنایتکارانه، متاسفانه ١٩ کارگر جان خود را از دست دادند و ٧ کارگر دیگر نیز مجروح شدند. در میان کارگران مقتول ١٦ نفر از آنان کارگر ایرانی بودند که در بخش تعمیر لوله نفت و در استخدام شرکت گاز ایران و ٣ نفر دیگر اهل عراق می باشند. به گفته مسئول پلیس منطقه خانقین در مصاحبه با سایت "خندان" کارگران با سلاح "بی کی سی" مورد هجوم و قتل عام قرار گرفته و اجساد آنان به پزشک قانونی منتقل شده اند. خبرگزاری های ایران از جمله "ایلنا" تلفات کارگران ایرانی در این تهاجم را ١٦ نفر و تعداد و مجروحان را ٨ نفر اعلام نموده اند. کشتار کارگران، چه توسط افراد مسلح ناشناس و چه توسط تروریست های اسلامی و چه در سوانح کار براثر ناامنی محیط کار و عدم وجود قانون کاری که از ابتدایی ترین حق و حقوق آنان، بویژه کارگران مهاجر در عراق و در بخش در حال رونق آن کردستان حمایت کند، به امری عادی و روزانه تبدیل شده است.
شامگاه سه شنبه ١٩ آذرماه نیز چهار کارگر ایرانی در دو حادثه جداگانه گازگرفتگی در "اربیل و سلیمانیه" جان خود را از دست دادند. سه تن از این کارگران که در پروژه ساختمانی "دشت بهشت" در نزدیک اربیل کار می کردند شب هنگام و بر اثر خفگی ناشی از استنشاق گاز ذغال کشته شدند. در حادثه ای مشابه نیز در منطقه سلیمانیه، یک کارگر ایرانی دیگر جان خود را از دست داد. به گزارش سایت "ئاوینه" از ابتدای سال جاری میلادی تاکنون، دستکم ٦٥ کارگر در اقلیم کردستان که اکثر آنان کارگران خارجی هستند، به علت ناامنی در محیط کار جان خود را از دست داده اند. همچنین دهها کارگر دیگر نیز بر اثر سانحه کار، معلول و ناقص العضو شدهاند. کارگران معلول، به علت بهرهمند نبودن از کمترین امکانات دارویی، خدماتی و تامین زندگی خود و خانواده که از هیچگونه بیمهای برخوردار نیستند و اکثر آنان نیز نان آور خانوده می باشند، باید تا پایان عمر به زندگی مشقت بار همراه با معلولیت ادامه دهند.
کارگران مهاجر ایرانی که با دستمزد کمتر از کارگران بومی، با نبود محیط مناسب مسکونی و با کمترین امکانات بهداشتی و زیستی به کارهای مخاطره آمیز و مشقت بار، در کشور عراق ناامن و جنگ زده و بخش با ثبات تر کردستان آن، تن به هر کاری می دهند، خود قربانیان دست جانیان اسلامی حاکم بر ایران هستند که به علت نبود کار و تامین زندگی خود و خانواده، ناچار به مهاجرت به کشورهای همسایه از جمله عراق غرق در جنگ و کشتار می باشند تا بلکه لقمه نانی برای ادامه زندگی در جهنم ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی دست و پا کنند. اما متاسفانه خانوادههای زیادی در ایران که امید به تامین زندگی خود توسط سرپرست خانواده در کشور عراق دارند، هر ماه چندین بار، با اجساد بی جان عزیزان خود از جمله پدر، برادر و نان آور خانواده روبرو می شوند که قربانی محیط ناامن کار و یا کشتار به دست جانیان و گروههای تروریست و آدمکش در عراق می شوند که برای رسیدن به اهداف غیرانسانی خود از هیچ جنایتی رویگردان نیستند. کارگران مهاجر ایرانی در عراق و یا در کردستان عراق، در وهله اول قربانی بیکاری، ستم، سرکوب و سیه روزی هستند که جمهوری اسلامی ٣٤ سال است بر جامعه ایران، بویژه طبقه کارگران و اقشار تهیدست و محروم این جامعه تحمیل کرده است که ناچار به ترک محل کار و زندگی خود می باشند. این کارگران مهاجر در مرحله بعد، قربانی سودپرستی و ستمی می گردند که سرمایهداران کرد و عرب در کردستان عراق و در کل عراق از نیروی کار ارزان و کم توقع آنان که به همت جمهوری اسلامی متحدشان، در اختیارشان قرار گرفته است، نهایت سوء استفاده را می برند. فقر تحمیلی جمهوری اسلامی بر گرده طبقه کارگر ایران، نیروی کار ارزان و خاموش را در اختیار طبقه سرمایهدار عراق و کردستان و دیگر کشورهای همجوار آن قرار داده که هر روز در نهایت قساوت و بی رحمی از آنان قربانی می گیرد و سرمایه داران میزبان، کمترین مسئولیتی را نیز تقبل نمی نمایند. بیشترین کاخ های مجلل و بقول خود مردم عراق و بویژه در بخش کرستان آن "محله فرعون ها، بهشت شهر، دهکده آلمانی، ایتالیایی و غیره" در قلب شهرهای سلیمانیه، اربیل، دهوک و جاهای دیگر، محصول استثمار شدید و ارزان نیروی کار طبقه کارگر، بویژه مهارت نیروی کار ارزان کارگران ایرانی است که جانیان اسلامی با تحمیل میلیون ها کارگر بیکار بر جامعه ایران، ٤٨٥ هزارتومان حق دست ماهانه کارگر شاغل با ٥ یا ٦ نفر خانواده، اگر هم کاری دست و پا کند، ٤٠ درصد تورم و ٦٠ درصد زندگی زیر خط فقر و دهها مورد ستم و اجحاف دیگر برگرده طبقه کارگر و مردم ستمدیده ایران، بهترین و بزرگترین خدمت جمهوری اسلامی به دوستان و متحدین اسلامیش در آن سوی مرزها و در خاک عراق است. همچنانکه صدور دختران کم سن و سال ایرانی به شیخ نشین های خلیج فارس و دیگر کشورهای عربی از فواید "صدور انقلاب اسلامی" به خارج از مرزهای ایران است، صدور نیروی کار ارزان طبقه کارگر به خارج از مرزهای ایران نیز که تاکنون به قیمت قربانی شدن دهها و صدها تن از کارگران منجر شده، از دیگر برکات و خدمات رژیم جمهوری اسلامی به سرمایه جهانی و منطقهای محسوب می شود.
در کشور جنگ زده عراق، هر خادم و مسئول لشکری و کشوری آن در روز روشن با دهها ماشین نیروی مسلح نظامی و گاه با هلیکوپتر در حال تردد و محافظت می باشند. اما دهها تن از شریفترین انسان های این جامعه، کارگر، تکنسین، متخصص و کسانی که کل ثروت و نعمت جامعه محصول کار و زحمت آنان است در شب هنگام و در داخل دو مینی بوس و در منطقهای جنگ زده، بدون کمترین حفاظت امنیتی به قتلگاه تروریست ها فرستاده می شوند، کسی مسئول و جوابگو نیست؟ اگر هر کدام از کارگران جانباخته ده دقیقه تا نیم ساعت دیرتر در محل کارش حاضر می شد، دهها بار مورد مواخذه و بازخواست صاحب کار و نمایندگان آن قرار می گرفت، اما در برابر کشتار آنان و خانوادههای بی سرپرست و داغدارشان، بی شک کسی جوابگو نیست و مسئولیت را برگردن قاتلین واگذار می کنند؟!
شکی نیست بزدلانی که غروب روز جمعه، بر روی کارگران بی دفاع و خسته از کار، ماشه اسلحه را کشیده و آنان را به رگبار گلوله بستند، قاتل، جنایتکار و مسبب مرگ این ١٩ انسان ستمکش و بی گناه هستند. اما به همان اندازه نیز شک و تردید نیست که سرمایهداران و دولت های حامی آنان نیز در ایران و عراق که شرایط و امکانات استثمار و مهاجرت اجباری کارگران و شرایط ناامن محیط زندگی و در نهایت کشتار و قتل عام دسته جمعی آنان را مهیا نمودهاند، مسئول و جوابگو در برابر قتل عام این کارگران و خانوادههای زجرکشیده آنان می باشند.
طبقه کارگر در ایران و عراق، بویژه فعالین و مبارزین این طبقه، لازم است و می توانند انتقام کشتار رفقا و هم طبقه ای هایشان را با اتحاد، آگاهی و مبارزه متشکل و سازمانیافته، جهت احقاق حق و حقوق فوری و بلاواسطه خود، تا به گور سپردن نظام ظالمانه و ضد انسانی سرمایهداری، دولت های مدافع و حامی آنان و گروههای تروریست و آدمکش را هرچه بیشتر با هم هماهنگ و هم صدا کنند. لازم است نسبت به کشتار کارگران شرکت نفت در عراق که گوشهای از جنایات روزانه در این کشور جنگ زده و قربانی "نظم نوین امپریالیستی" و جنگ طلبی آمریکا و رشد تروریسم اسلامی حاصل از آن است، سکوت نکنیم و ضمن معرفی و شناسایی آمران و عاملان کشتار و قتل عام کارگران ایرانی و عراقی، به همکاری و همیاری مادی و معنوی خانواده داغدار کارگران قربانی در دو سوی مرز بشتابیم.