اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۴ فروردين ۱٣۹٣ -  ۲۴ مارس ۲۰۱۴

پدر دو فعال عقیدتی کُرد که یکی از فرزندانش اعدام شده و دیگری به اعدام محکوم شده ‌است؛ نامه‌ای خطاب به محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه ایران و محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران منتشر کرد.
نامه عبدالله احمدی پدر شهرام و بهرام احمدی دو فعال عقیدتی سیاسی کُرد، در پاسخ به محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه ایران که گفته بود: «مطلقا اعدام سیاسی نداریم.» و همچنین محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران که اخیرا گفته بود: «زندانی عقیدتی سیاسی در ایران نداریم.» نوشته شده است.
متن این نامه در اختیار کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی قرار گرفته است که در پی می‌آید.

نامه پدر یک اعدامی عقیدتی سیاسی و یک زندانی عقیدتی سیاسی کُرد در انتظار اعدام، به محمد جواد لاریجانی و محمد جواد ظریف که گفته بودند زندانی و اعدامی عقیدتی سیاسی نداریم؛ شاید با این یادآوری کاری برای فرزندم انجام دهید.

من پدر شهرام و بهرام احمدی دو فعال عقیدتی سیاسی کُرد هستم که در سال ۱۳۸۸ دستگیر شدند.
ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ١٣٨٨ ﮐﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ، ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﯾﺴﺖ به دست مامورین سپاه پاسداران دستگیر شد و ﻫﺪﻑ ﺗﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ. ﭘﺴﺮﻡ ﯾﮏ ﮐﻠﯿﻪ ﻭ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺩﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ سنندج ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ، ﻭﯼ ﺗﺤﺖ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻭﻗﺖ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻡ ﮐﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ٢۶/ ۶/۱۳۸۸ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽﻫﺎ ﻭ ﺗﻌﺬﯾﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﻫﻤﯿﻦ‌ﻃﻮﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ‌هایم ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﻨﻢ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﺪﺕ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ اطلاعات زنجان ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ﻧﺼﺮ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﻪ‌ﺳﺮ ﺑﺮﺩ. ﻧﺰﺩﯾﮏ ١٧ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺑﻮﺩ.
ﻭ ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ‌ﺟﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ، ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ٢٠٩ ﺍﻭﯾﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ٢٠ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﺗﮏ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ‌ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﮐﯿﻞ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻡ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮ. ﻫﺮ ﺟﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ. ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ٧٠ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳٨٨، ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﮐﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﺪ، ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﺮﺩﻡ؛ ﺍﻣﺎ ﻭﮐﯿﻞ ﺷﯿﺎﺩ آب‌ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﻪﯼ ٧٠ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻧﻤﯽﺭﺳﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﻭﮐﯿﻞ، ﻭﮐﯿﻞ ﻗﻼﺑﯽ ﻫﯿﭻﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮﺍﻧﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﻧﯿﺰ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺯ ﺻﺪﻭﺭ ﺣﮑﻢ، ﭘﺴﺮﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﺭﺍﺫﻝ ﻭ ﺍﻭﺑﺎﺵ ﻭ ﻣﺠﺮﻣﯿﻦ ﺣﺮﻓﻪﺍﯼ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺯﯾﺮ ١٨ ﺳﺎﻝ ﺳﻦ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻥ ٣٣ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﺩﺭ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ۴٣ ﻣﺎﻩ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۴٣ ﻣﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ، ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪﯼ ﮐﻢ، ﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪیم ﻭ ﺩﻝﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺭﻫﺒﺮﯼ، ﻗﻮﻩ ﻗﻀﺎئﯾﻪ، ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ؛ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﻢ.
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺑﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ‌هایم ﻫﻢ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻟﺤﺼﺎﺭ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩﯼ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺯﻩﯼ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯽﺩﻫﯿﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﯾﮏ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﻓﻦ ﻭﯼ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﺝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻟﺤﺼﺎﺭ ﺁﻣﺪﻡ، ﺟﻨﺎﺯﻩ ﭘﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﻭ ﮐﻔﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺎﮐﺴﭙﺎﺭﯾﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ؛ ﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺮﻡ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ، گفتن حقیقت ظلم به اهل سنت ایران بود.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﻓﻘﻂ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻣﺎ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﯼ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺪﯾﻢ. ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﺧﺒﺮ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺩﺍﺩ؛ ﻣﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﮔﯽﺍﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮﺩ. ﻓﻮﺭﺍً ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﮐﺮﺝ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺪﺗﯽ ﺁﻧ‌ﺠﺎ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻡ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ، ﺯﯾﺮ ﯾﮏ ﺗﺮﯾﻠﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺩﺭﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﺪﻧﺶ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺍﺳﻢ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻭ ﭘﺮ ﻫﺰینه الان بهتر شده است.
این ﻓﻘﻂ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. تازه بعد از این همه مصیبت در تاریخ ۱۷/۷/۱۳۹۲، پسرم شهرام را به زاندان اوین انتقال دادند و مدت ۴۰ روز در انفرادی‌های ۲۴۰ زندان اوین نگهداری شد و بعد از آن به بند ۳۵۰ انتقال داده شد و بعد از ۳ ماه به زندان رجایی‌شهر منتقل شد.
ﺁﯾﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ٧۴ ﺳﺎﻝ ﺳﻦ، ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺤﻤﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ؟ ﭘﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﯾﮏ ﻭﮐﯿﻞ ﺷﯿﺎﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ. ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺷﺮﻑ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؛ هر روز به زندانی انتقال داده می‌شود. ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ. ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻫﻢ ﻣﺮﯾﺾ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ، ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ به شما ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯿﺪ.
پسرم یکی از چندین زندانی عقیدتی سیاسی اهل سنت است که مطالبات به حق اهل سنت کُرد، بلوچ، عرب و ترکمن که خوستار آزادی مذهبی و آزادی خواندن و نوشتن و تدریس زبان این اقلیت‌های مظلوم را کرده است.
من ﻋﺒﺪﺍلله ﺍﺣﻤﺪﯼ، ﭘﺪﺭ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺷﻬﺮﺍﻡ، ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯿﺪ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺰﺩ الله ﺗﻌﺎﻟﯽ ﮔﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ.

ﻋﺒﺪالله ﺍﺣﻤﺪﯼ، ﭘﺪﺭ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ بهرام احمدی و چشم‌به‌راه ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﻓﻌﺎﻝ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽﺷﻬﺮ