شکنجه‌زارِ امید


اسماعیل خویی


• خلیجِ فارس و دریاچه‌ی خزر
دو اشکدان‌اند از گریسته‌هایت :
فقط دو انگشتانه
از اشک‌های تو ، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۰ فروردين ۱٣۹٣ -  ۹ آوريل ۲۰۱۴


 خلیجِ فارس و دریاچه‌ی خزر

دو اشکدان‌اند از گریسته‌هایت :

فقط دو انگشتانه

از اشک‌های تو ،

         مادرجان !

و آه‌هایت نیز خاک بر سرت می‌ریزند :

به شکل‌های نمادینِ گردبادهای دمان

             در کویرِ نمک یا کویرِ لوت ،

که شکل‌های نمادینِ لال‌ماندگی‌اند

و رنج‌های فرا واژه‌ی تو

         در گذر بی‌گزاره ی صدها هزاره.

                      به گُمزاره‌ی سکوت .



آخ!

اگر ارس را می‌شد به زنده‌رود بریزی ،

و اب هایت را با خاکِ خود درآمیزی ،

شاید

توانِ آن‌هم می‌بودت

که، در نمادِ سپیدارهای سرافراز وسروهای جوان ،

                      برخیزی ؛

و ، با کمندهای فراوان و خودفزای خویشتن

                از ریسمانِ بالیدن ،

                         سرشاخه‌های نورسِ خود را

به آسمانِ پُر از گلمیخِ اخترانِ همیشه‌جوان در آویزی .

ولی،

چو مرده‌ریگِ تو از پورِ زال نیز سیستان و بلوچستانی بیش نیست ،

چرا

مرا

ـ مرا که می‌باید خونسرد بنگرم به تو

                زین زیجِ تازه‌ساز به سردابه‌ی خِرَد ـ

رها نمی‌کند این غمشگفتخشمادرد

که، پس ، چراست

و از کجاست که

    این‌گونه غمشگفتخشمادرد انگیز

تمامِ دامنه‌ی دامنِ تو

         هیچزاره‌ی پوچستانی بیش نیست ؟!

چرا

مرا

نمی‌رماند این غمشگفتخشمادرد

             از شکنجه‌زارِ امید :

مرا که دیر، دیر، دیگر دیری‌ست

         بر این چندراهه چشم به راه‌ام :

و هیچگاه نمی‌لرزاند ،

         امّا ،

          پرده‌های گوشِ هوشِ گوش به زنگ‌ام را

نسیمِ پچ‌پچه‌ی هیچ‌گونه ندا یا نوید ؟۱

ها؟

چرا

چرا

نمی‌رماندم این غمشگفتخشمادرد

             از این واحه‌وارِ چشم به راهی،

                         این شکنجه‌زارِ امید ؟



٨ تیر ۱٣۹۲، بیدرکجای آتلانتا

---------------------------------------------------------------------------