جانِ خرّمِ نوروز
اسماعیل خویی
•
با دست های چابک و نقش آفرین شان،
که بادهای شمیم افشان است،
مشّاطگانِ سرخوشِ فروردین
برخاستند؛
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
يکشنبه
۷ ارديبهشت ۱٣۹٣ -
۲۷ آوريل ۲۰۱۴
با دست های چابک و نقش آفرین شان،
که بادهای شمیم افشان است،
مشّاطگانِ سرخوشِ فروردین
برخاستند؛
و، در سرور و شورِ جشن های گلستانی،
پیراهنِ نشاطِ عروسانِ شوخ وشنگِ بهاری را
با دُگمه های سبزِ جوانه*
و پولکانِ رنگ رنگِ شکوفه
آراستند؛
و کوچه باغ های همه ساله را
از مُردگانِ رنگ
و افسُردگانِ بو
وز هر چه پیر و پاری و پیراری
پیراستند.
هی،
من!
تو کز تراکمِ خاکسترینِ آن همه بهمن
در مُردگانِ رنگ،
و افسُردگانِ آن همه بو
در نهادِ آن همه دی
نیمه جان شده بودی!
نوروز برتو خوش باد!
برخیز!
آبی به رو بزن!
بیدار شو!
هُشیار شو!
بشنو:
قُمری ست این :
قُمری ست باز که بر بامِ خانه می خواند
آوازِ آشنایش را،
که، مثلِ شعرِ عشق،
در هر زمان،
وز هر زبان که می شنوی، نا مکرّر است.**
آری.
و باز بنگر
که هر چه های دیگر نیز،
هر یک، همانچه ای ست که بوده ست ،
امّا،
در دیدار،
هر بار،
انگار
یک چیز دیگر است.
دیر آمدی،
منا!
دیر آمدی به خطّه ی باور
در این همیشه هیچه ی پهناور
که"دیدن" است نام اش و
فهمیدن است وپذیرفتن
و آرامشِ زلال سرانجام اش.
پیر آمدی،
منا!
امّا هنوز نیز همانی که بوده ای:
و جانِ بی قرارت را
از پُرسش ولجاج نپالوده ای.
با این همه،
این بار،
یک همین بار،
باور بدار
که مُرغک خوب می داند
کز بهرِ چیست که او یک ترانه ی تکراری را
هر ساله باز می خواند.
گوش ات اگر برای شنیدن آماده ست،
بشنو:
پیغامِ قُمری اک، چو دل اش، ساده ست.
او از تو می پُرسد:
-"آیا من آن منِ پارینه ام
یا،
نه،
تو از گلوی دیگری است، امسال،
که بشنوی ترانه ی دیرینه ام؟!"
پاسخ، هر آنچه باشد،
باری،
این نیز هست
که هر چه مردنی ست می میرد؛
و هر چه ماندنی ست می ماند؛
و جای هیچ غمی نیست.
هی،
من!
چو جانِ خُرّمِ نوروز،
بادت دلی لبالب شادی:
چندان که هیچ جایی،
در آن، برای هیچ غمی نیست.
دوم فرودین ۹٣،
بیدرکجای لندن
*اخوان جان یاد باد.
**"یک قصّه بیش نیست غمِ عشق و این عجب
کز هر زبان که می شنوم نا مکرّر است!"
حافظ
|