عنوان : دینی وروشنفکر؟
روشنفکردینی یک پارادوکس است.الگوی اینهاعلی شریعتی است.یک آخوندکراواتی باطرز
فکرعصربرده داری.کتاب فاطمه فاطمه است اورابخانیدتاپی به حرف من ببرید.
۶۲۵۴٨ - تاریخ انتشار : ٣۰ ارديبهشت ۱٣۹٣       

عنوان : پاسخ
جناب البرز، درود بر شما.

ته مایه دینی ذهنیت همه کسانی که خود را رها شده از پنداره های دینی می پندارند، نسبی ست. این چگونگی با انکار پدیده های پیدای دین مانند؛ خدا و اصول و فروع دین آغاز می شود که کاری آسان است. اما هرچه به پنداره های باردار و ادیدئولوژیک آن نزدیکتر می شویم، کار دشوارتر می شود. نمونه اش همان هایی ست که در یادداشت آورده ام. اما در پاسخ به پرسش شما باید بگویم (یا بنویسم) که روشنفکر رها از دین در هیچ جای جهان یافت نمی شود. نکته این است که در کشورهای پیرامونی این چگونگی بسیار چشمگیرتر است.

دین پدیده بسیار پایداری ست و تا زمانی که انسان با مرگ سروکار دارد، دین نیز به شکل های گوناگون با وی خواهد بود.
۶۲۴٨٨ - تاریخ انتشار : ۲۶ ارديبهشت ۱٣۹٣       

عنوان : سببِ عدم تحول و پیشرفت زبان را فراهم می آورد
‫آقای هرندی، در بخش ۲۱۱ نوشتار خود، از کچلهای فکلی به عنوان نمودی برای ساخته های ناساز نام برده ای. اگر مثال سبز بی رنگ را از شما به عنوان نمودی برای ساخته های ناساز‫ بپذیرم، با توجه به اینکه آرایش کچلی، به آرایش بابِ روز بسیاری از مردانِ جوان و در پاره ای موارد زنان جوان تبدیل شده، هر روز از روز قبلتر، در محیط پیرامون کچلهای فکلی زیادتری را میشود مشاهده کرد، بنابراین ‫مثال کچل فکلی شما چندان هم ساخته ناساز به نظر نمی رسد.

در بابِ «سبز بی رنگ» میتوان گفت، ‫مگر نشنیده ایم، در فلان حزب چپ، فلانی در جایگاه چپ، میانه و یا راستِ آن حزب ایستاده است. حال شاید مخترع واژه، سبز بی رنگ، مقصود نظرش رهروان میانه جنبش سبز باشد.

‫و دیگر آنکه، ‫در عصر حاضر با پیشرفت تکنیک رایانه و مهارت یافتن عدد بیشماری از هموطنان در این تکنیک، بسیاری از ایشان خوشبختانه هیچ خدا و قاعده ‫ای را بنده گی نکرده، و به جِد و جهد فراوان سرگرم گفتِ گفتهای درونی خود، که شاید در امتدادِ یک صد ساله اخیر روی هم تلنبار شده، هستند، و درست از همین زاویه است، که الفاظ و واژه های نوبنیادی چون سبز بی رنگ، روانه بازار کلمات جهتِ ارزیابی و فروش میشوند.
‫شاید کسی بتواند توجیهی برای« مثلث چارگوش»، یا «مایع خشک» هم بیابد، غرض اینکه پیله کردن خواننده یک گفتار یا نوشتار‫ به کلمات، به جای پرداختن به مفهوم جملات ادا یا نوشته شده، اسباب سردرگمی و از آن مهمتر سببِ عدم تحول و پیشرفت زبان را فراهم می آورد

‫در بخش ۲۱۳ گفتمان خود آورده ای، «...چنین پاسخهایی را تنها از روشنفکران جامعه پیرامونی با ذهنیتی دینی می توان شنید...» کاش پاسخی هم مثال زده بودی، که طی آن «روشنفکر سکولار خدانشناس» از ذهنیت دینی خود رهایی یافته است.
۶۲۴٨۲ - تاریخ انتشار : ۲۶ ارديبهشت ۱٣۹٣