از : منصور پویان
عنوان : بی بست مذاکرات هسته ای
توافق ایران با غرب در نشست ژنو؛ آغازگر رفع حـَصر و ممنوعیت هائی شد که مردم ایران را سخت در تنگناهای ذلـّت و محـنت می فشارد. آزادسازی بخشی از نقدینگی های توقیف شده ایران و رفع پاره ای تحریم های مرتبط با صنعت پتروشیمی و نیز ارسال و فروش قطعات یـَدکی مورد نیاز برای هواپیماها و گشایش تعاملات بانکی جهت خریداری و واردات دارو و دیگر نیازمندیهای بشر-دوستانه؛ سر-ستون های اصلی موافقت در این دور مذاکرات می باشد که با موفقیت به پایان رسید. منتها موضوعات مربوط به تحریم های بانکی و برداشتن محاصره نفتی ایران؛ همچنان لاینحل باقی مانده است. رفع تحریم ها منطبق خواهد بود با بهبود وضعیت سیاسی و اقتصادی کشور. بنابراین، زاویه نگاههای مطلق-گرا را باید وانهاد تا با گشایش فضای تعامل، تحریم ها، قدم به قدم رفع شوند و شاهد بهبود زندگی مردم و بخصوص بهبود شرایط زندگانی اقوام ایرانی و بهینه-سازی در وضعیت امنیتی و سیاسی کشور شویم.
جمهوری اسلامی قبول کرده است که غنی سازی ۲۰ را به حالت تعلیق در آورد و ساخت رآکتور آب سنگین در اراک را که زباله سوختی آن یعنی پلوتونیوم برای بمب هستهای کاربرد دارد را نیز متوقف کند.
منتها اسرائیل و عربستان مانند تندرو های داخلی از قبیل؛ مافیای کیهان تا رانت خواران و به همراهی بخشی از اپوزیسیون خارج از کشور که طرفدار تحریم و براندازی رژیم هستند؛ مخالفت خود را با انعقاد قرارداد ۱+۵ در ژنو ابراز می کنند. با وجود بینتیجه ماندن دور چهارم مذاکرات ایران و ۱+۵ در وین، فرصت نباید مانند سال ۲۰۰۵ از دست برود.
در مذاکرات اخیر «شکافهای مهمی» بین مواضع دو طرف سر باز کرد. هر چند، دستاوردهای هستهای ایران و کل دانش هسته ای قابل تعطیل نیست ولـّی در عین حال، تأثیرات منفی تحریمها؛ لزوم دستیابی به توافق نهایی را در اولویت سیاست خارجی ایران قرار داده است. در این راستا، آمریکایی ها نیز موضوع هسته ای را نباید بمثابه یک گروگانگیری گرفته و از ایران باج خواهی کنند.
۶۲۵٣۲ - تاریخ انتشار : ۲۹ ارديبهشت ۱٣۹٣
|