از : امیر
عنوان : روی دیگر زبان مجهول و منفعل
آقای آقایی،
گویا شما هنوز به این نکته توجه نکرده اید که ما در ایران "جمهوری" نداریم! و آنچه که داریم حکومت ولایت فقیه است- ولایتی که هیچ مناسبتی با جمهوری ندارد. من نمی خواهم وارد این بحث شوم. یک نکته ی کوتاه بگویم و بروم سر موضوعی دیگر.
پوپولیزم انتخاباتی مبتنی بر جبر و ناآگاهی در پای صندوق رأی نتیجه اش ولایت فقیهی است که به رأی همان توده ی خوابزده هم التفاتی ندارد. باقی‌اش با شما.
اما ادبیات مبهم و ناروشن و از جمله کاربست افعال و ضمیر فاعلی مجهول که از جمله ی ابزارهای تردستی و چشم بندی نیروهای ناصادق و البته در ایران فاسد و جابر و در بهترین شرایط پنهانکار است، فقط ناشی از این عوامل نیست؛ گاه ترس از رانده شدن توسط او که دست بالا را دارد و یا گروه های، چماق که نه، چاقو و هفت تیر به دست است که آدم را دچار لکنت زبان می کند، اگر در ته دلش و علی رغم وعده های رنگارنگش، دل با مردمی که به او رأی داده اند، و با رسالت تاریخی اش نداشته باشد! این خصیصه یا مکانیزم گاه در زبان و کردار روشنفکران هم عمل می کند و خودش را نشان می دهد، مثلا با کاربست پنج بار «رهبر جمهوری اسلامی و آقای خامنه ای»، شش بار «آقای حسن روحانی و رئیس جمهور»، دو بار «مقامات جمهوری اسلامی»، یک بار «آیت الله خمینی»، چهار بار «مقامات روحانی، روحانیت و روحانیون» و بعد وقتی به کسانی که امروز به طریقی از نظر مردم و شاید اندکی هم از نظر ولی فقیه افتاده اند، به "سادگی" به «مصباح یزدی» و یا «احمدی نژاد» اشاره کند. منظورم از سادگی این نیست که چرا مصباح ضد انسان را آیت الله نگفته اید یا احمدی نژاد را «آقای...» خطاب نکرده اید!
ژورنالیسم "کت بسته" خود زندانی موقعیت متزلزل و عدم قاطعیت است در برداشت ها و تحلیل ها و در این تعزیه خوانیِ حضرات جز نظاره گری منفعل بیش نیست.
۶۲٨۴۷ - تاریخ انتشار : ۱٨ خرداد ۱٣۹٣
|