اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲ تير ۱٣۹٣ -  ۲٣ ژوئن ۲۰۱۴

«خاصیت فوتبال و ضرورت برنامه ریزی بلندمدت»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم محمد پناهی فرد است که در آن می خوانید؛جام جهانی بیستم می تواند یک جام جهانی ویژه و تاثیرگذار برای فوتبال ایران باشد، و شاید فراتر از این اصل، که قطعا می تواند تاثیراتی به مراتب بیشتر از فوتبال را در خود جای دهد. وقتی شکست...، بله وقتی شکست مقابل آرژانتین ساعت خواب را به بیداری تبدیل می کند و جوانان این مرز و بوم را برای یک نمایش تحسین برانگیز به خیابان ها سوق می دهد تا ابراز احساسات کنند، فوتبال را فراتر از یک پدیده معمولی جلوه می دهد. بله، این خاصیت فوتبال است که ورزش های دیگر از آن بی بهره اند، حتی اگر این غیرفوتبالی ها نتایج فوق تاریخی، جهانی و المپیکی رقم بزنند. والیبال، کشتی فرنگی و کشتی آزاد و نتایج تاریخی شان در دو سه سال اخیر هرگز از یادها نمی رود اما تا الان نتوانسته، تاثیراتش به اندازه فوتبال این چنین فزاینده در جامعه نفوذ داشته باشد.
نقدی به این نتایج درخشان و این رشته های دوست داشتنی نیست و هرکدامشان افتخاری ارزشمند برای ایران عزیز است اما آن چه واقعیت دارد این است که فوتبال قلب ها را به گونه ای دیگر تسخیر کرده است، با همه خوبی ها و مخصوصا با همه بدی هایش همان پول دوستی های میلیاردی بازیکنان و فسادهای مالی و... که نه با عدالت سازگار است و نه تحملش برای همه ساده. در عین حال فوتبال نشان داده یک پدیده فوق ورزشی و اجتماعی است و حتی سیاسی، فرهنگی و اقتصادی. جدا از این واقعیت غیرقابل انکار بازی با آرژانتین واقعیت های دیگری را عیان ساخت که بیش از همیشه خلاقیت ها و استعدادهای ناب ایرانی را به نمایش گذاشت.
اعتماد به نفس، مقاومت و ایستادگی در برابر ستاره هایی که هم گرانقیمت هستند و هم در بهترین لیگ های جهان بازی می کنند، آن قدر باارزش هست که رسانه های دنیا به طور فزاینده با تحلیل و یادداشت های خود به آن می پردازند و حتی کنایه ای هم به داور این بازی که یک پنالتی مسلم را برای فوتبال ایران نگرفت، می زنند. افتخارآفرینی جوانان این مرز و بوم در تمامی عرصه های بین المللی زبانزد است اما هرگز نتوانسته نقش پررنگی همچون فوتبال داشته باشد و جهانیان را این چنین به تسخیر درآورد. پس باید با نگاه ویژه تری نسبت به این پدیده نگریست.
در این میان اما نباید فراموش کرد حضور و ارائه چنین نمایش تحسین برانگیزی در ویژه ترین ویترین فوتبالی جهان، سال ها فوتبال ایران را بیمه خواهد کرد. چنین اتفاق بزرگی بعد از جام جهانی ۱۹۹٨ رخ داد. سال هایی که فوتبال ایران با علی دایی، مهدی مهدوی کیا، رحمان رضایی، خداداد عزیزی و چند بازیکن دیگر در لیگ های معتبر اروپایی قد علم کرد. ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان هم حضور داشت اما فقط حضور داشت، حضوری که هیچ کس را به وجد نیاورد و نمایش های ضعیفش در این تورنمنت بزرگ کلی حاشیه را به فوتبال ایران تزریق کرد که نتیجه اش تعلیق باورنکردنی از سوی فیفا بود. فوتبال ایران اکنون با دو نمایش حیرت انگیز در جام بیستم نگاه ها را تا به آنجا سوق داده که حتی صعود به مرحله بعد رقابت ها را ممکن کرده است.
چنین اتفاق بزرگی اگر چهارشنبه شب مقابل بوسنی رخ دهد آن وقت باید شاهد تاثیرات فوق انتظاری از پدیده فوتبال برای کشور عزیزمان باشیم. البته نباید فراموش کرد اکثر این اتفاق های خوب ماحصل یک درایت حرفه ای است که در راس فنی آن کارلوس کی روش سرمربی پرتغالی تیم ملی قرار دارد که هوش و ذکاوت این مربی هرگز برای رسیدن به این مهم قابل انکار نیست. اما این خود می تواند دارای یک اشکال بزرگ باشد.
بر کسی پوشیده نیست که حفظ چنین مربی بزرگی با مبلغ قرارداد آن چنانی مشکلاتی را به وجود آورده است. این طور به نظر می رسد بازی با بوسنی (در صورت عدم صعود) آخرین حضور این مربی روی نیمکت تیم ملی ایران است که دلیل اصلی عدم تمدید با این مربی، دستمزد بالایی است که فدراسیون فوتبال و بالطبع دولت را با چالش روبرو کرده است. از طرفی از دست دادن چنین مربی می تواند پیامد ناخوشایندی را به همراه داشته باشد.
از این رو فوتبال ایران ناخودآگاه درگیر یک برنامه ریزی کوتاه مدتی شده که با رفتن کی روش هر اتفاقی را به دنبال خواهد داشت. تزریق پول های میلیاردی بی حساب و کتاب و بی حسابرسی و مدیریت های هزینه که اکثرا با بدهی های عجیب و غریبی همراه بوده، فسادهایی که حالا دیگر کاملا علنی شده است ، شرایطی را برای فوتبال ایران به وجود آورده که مسئولان فقط به برنامه ریزی کوتاه مدت روی آورده اند.
ورود به برنامه ریزی بلند مدت زمانی موفقیت آمیز خواهد بود که شرایطی همچون والیبال و بسکتبال در فوتبال نیز حاکم شود. برنامه ای که حتی با خروج ولاسکوی بزرگ شاهد این هستیم که والیبال حتی با "کواچ" هم می تواند برزیل افسانه ای را شکست دهد و ۷ امتیاز باارزش کسب کند. شما چنین شرایطی را برای فوتبال تصور کنید، آن وقت شاهد اتفاقات بزرگ تری از این پدیده اعجاب آور خواهید بود.

کیهان:اسد ماند مالکی هم می ماند
«اسد ماند مالکی هم می ماند»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛تحولات غرب آسیا (خاورمیانه) در طول ٣۵ سال گذشته هرچند فراز و نشیب و نوسان داشته اما در یک روند کلی پیش رفته و آن روند عبارت از قدرتمند شدن کفه جبهه «مقاومت و بیداری اسلامی» با محوریت جمهوری اسلامی ایران در برابر کفه مثلث غربی- عبری و ارتجاع عرب است. آمریکا می خواست ایران، ژاندارم نیابتی غرب در منطقه باشد و ملت ایران خود را از زیر یوغ آمریکا بیرون کشید. آمریکا می خواست الگوی مقاومت قدرتمند جمهوری اسلامی تکثیر نشود و در جغرافیای ایران ایزوله بماند اما این الگو در هر دو حوزه «بیداری اسلامی» و «مقاومت اسلامی» گسترش پیدا کرد. واقعیت های ٣۵ سال اخیر بر خلاف ٣۰ سال قبل از آن- از پایان جنگ جهانی دوم و ابرقدرتی آمریکا- حاکی از این ادعاست که ایران می تواند و آمریکا نمی تواند. نهایت توانایی آمریکا و متحد عبری آن جنگ افروزی در افغانستان، عراق، سوریه، لبنان و فلسطین بود- و به این اعتبار، منطقه غرب آسیا منطقه جنگی است، بپسندیم یا نپسندیم- اما برآیند این چالش به مثابه نورافکنی در تاریکی بود که نشان داد کدخدای دهکده جهانی برهنه است. جبهه آمریکا در جنگ ها همان قدر شکست خوردند که در نبرد نرم دموکراسی و انتخابات.
هفته گذشته مجله فارین پالیسی به عنوان یک نشریه معتبر آمریکایی نوشت «شاید واشنگتن نخواهد اعتراف کند اما ایران باثبات ترین کشور خاورمیانه است. کارتر در سال ۱۹۷۹ با شاه ایران در کاخ سعدآباد تهران دیدار کرد و گفت ایران، جزیره ثبات در یکی از مناطق پرچالش جهان است. مدتی بعد موج انقلاب، ایران را فرا گرفت و پادشاهی پهلوی سرنگون شد. کارتر به خاطر پیش بینی نادرست مورد تمسخر قرار گرفت اما او اشتباه نکرده بود بلکه تنها چند دهه جلوتر از زمان خود بود(!) ایران امروز در قلب منطقه ای آشوب زده، جزیره ثبات است.» اکنون VOA رسانه رسمی دولت آمریکا با صدای بلند اعلام می کند «آمریکا می داند حرف اول را در عراق، ایران می زند و ژنرال بدون سایه ایران قاسم سلیمانی، از افغانستان تا عراق و لبنان و غزه و سوریه نفوذ دارد.» سوریه آخرین میدان برای آزمون میزان نفوذ کلمه ایران و آمریکا بود و پس از این به میل خود آمریکا، این اعتبار و نفوذ در کشور اسلامی عراق محک زده خواهد شد. داعشی ها در این میان با همه وحشی گری و ارهاب، وزنه قابل تاملی نیستند که اگر بودند از آزمون به مراتب کوچکتر در سوریه با سرشکستگی بیرون نمی آمدند. سوریه میدان آزمون آمریکا بود و نه داعش و النصره، همچنان که عراق.
فروردین ٣ سال پیش که شعله های جنگ در سوریه به تدریج زبانه کشید، مقامات آمریکایی یکی پس از دیگری پشت تریبون رفتند و از اوباما گرفته تا بایدن و کلینتون و کری و سوزان رایس و پانه تا و هیگل این ترجیع بند را از موضع بالا تکرار کردند که «Assad must go. اسد باید برود». به موازات این فرمان، طیفی از سیاستمداران همسو شامل دیوید کامرون، فرانسوا اولاند، کاترین اشتون و دیگر مقامات اتحادیه اروپا، عبدالله گل و اردوغان تکرار کردند «اسد باید برود.» آمریکا و اروپا و کشورهای مرتجع برای قطعیت بخشیدن به این آرزو، از هیچ حمایتی نسبت به تروریست ها شامل کمک مالی، اطلاعاتی، سیاسی، تبلیغاتی و تسلیحاتی دریغ نکردند. در کنفرانس های کذایی هم که در ژنو یا جاهای دیگر تحت عنوان دوستان سوریه راه انداختند، همین گزاره را تکرار کردند. به تدریج صهیونیست هایی مانند ایهود باراک وزیر دفاع نیز با تصور اینکه کار سوریه تمام است و می توان از پشت پرده بیرون آمد، آفتابی شدند و گفتند «اسد باید برود تا ایران تضعیف شود و سقوط سوریه ضربه ای جدی به ایران خواهد بود.»
برای حضور ایران در کنفرانس ژنو ۲ شرط و شروط گذاشتند و به زعم خود ایران را راه ندادند. به معنای واقعی کلمه یک جنگ جهانی فشرده در سوریه به پا کردند. اما بعد از ٣ سال برندگان و بازندگان این جنگ چه کسانی هستند؟ آیا جز این است که اوباما و کامرون و اولاند و ملک عبدالله و ارتش و استخباراتش با هم تحقیر شدند.؟ آیا غیر از این است که چند ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری سوریه، آمریکایی ها با پیش انداختن اروپایی ها، پنهانی به ایران پیغام دادند «ما ابقای بشار اسد را می پذیریم اما انتخابات برگزار نشود»؟! این جبهه مقاومت- از بشار اسد تا ایران- بود که پای انتخابات ایستادند و ۷٣ درصد سوری ها پای کار آمدند و ۹۰ درصد آنان رای دادند که «اسد باید بماند». با همین حسن ظن به ملت های منطقه و دولت های متحد جمهوری اسلامی است که رهبر معظم انقلاب با اطمینان تمام می فرمایند «ما با دخالت آمریکایی ها در مسائل داخلی عراق به شدت مخالفیم و آن را تایید نمی کنیم زیرا معتقدیم دولت و ملت عراق و مرجعیت دینی این کشور توانایی تمام کردن این فتنه را دارند و ان شاءالله آن را تمام خواهند کرد.» آمریکایی ها در سوریه گفتند اسد باید برود و کارشان به خفت و سرشکستگی کشید. به همین دلیل مقامات رسمی آمریکا رویشان نمی شود همین عبارت را صراحتاً درباره نوری مالکی نخست وزیر عراق به کار ببرند که با انتخابات اخیر ابقا شد. با این وجود همین مقامات به نحوی دیگر به جای فشار به تروریست ها- و حداقل فشار بر حامیان سعودی و عربی آنها در منطقه برای قطع حمایت از داعش- به دولت عراق فشار می آورند و با القای جنگ مذهبی ادعا می کنند که دولت مالکی به نزاع فرقه ای دامن می زند و به جای انحصارطلبی باید سایر فرقه ها را در قدرت و حاکمیت شریک کند؛ یعنی دموکراسی و قانون اساسی به نفع بعثی ها و تکفیری ها و همه سربازان جنگ نیابتی آمریکا، تعطیل!
تعبیر جنگ نیابتی ابداع ما نیست، اذعان آمریکایی هاست. توماس فریدمن تحلیلگر ارشد نیویورک تایمز اواخر آبان ۱٣۹۱ در این باره به روزنامه ملیت گفت «ما دیگر حتی به اندازه یک بند انگشت توان مداخله نظامی در بحران هایی مانند سوریه نداریم. البته می توانیم پول و سلاح بدهیم اما مداخله مستقیم نه. از این جهت کشورهایی مانند ترکیه باید به تنهایی اما با حمایت ما عمل کنند. آمریکا وارد دوره ای شده که باید کمی هم به مشکلات داخلی خود بپردازد. اکنون «بیت لحم پنسیلوانیا» برای ما مهمتر از بیت لحم خاورمیانه است. مردم آمریکا برای خدمات کمتر بهای بیشتری می پردازند و بیش از هر دوره ای می پرسند که نیروهای ما در فلان منطقه جهان چه می کنند؟... ما در عراق ضامن نارنجک را کشیدیم و خودمان را روی آن انداختیم. همه ترکش های جنگ به ما اصابت کرد. دیگر هیچ کشوری از ما نمی خواهد همان نقش را در سوریه ایفا کنیم. ما از ترکیه خواهیم خواست در حل این بحران ما را کمک کند. این اسمش التماس است و نه استفاده از ترکیه»!
برای این جنگ نیابتی فقط عربستان و قطر و ترکیه و اردن و تروریست های تکفیری نبودند که به خدمت فراخوانده شده بودند. شاید برای شما خنده دار باشد که به یاد بیاورید آقای محمد مرسی رئیس جمهور مخلوع مصر ۱۵ شهریور ۹۱ در نشست اتحادیه عرب همصدا با اوباما و مثلث غربی- عبری- عربی گفت «رئیس جمهور سوریه باید از تاریخ درس بگیرد و تا فرصت باقی است کنار برود. زمان تغییر در سوریه فرارسیده و نباید با حرف زدن درباره اصلاحات، وقت را تلف کرد.»! خنجری که ملک عبدالله و آمریکا به مرسی زدند، عبرت آموز همه محافل خوش بین به شیطان بزرگ غربی و شیطانک سعودی است. اما طنز ماجرا آنگاه بیشتر می شود که بدانیم گروهک شورای هماهنگی سبز- دوقلوی همه گروهک های آلت دست جنگ نیابتی غرب- ۲٣ اسفند ۱٣۹۰ خطاب به گروه های معارض در سوریه بیانیه صادر کرده و نوشته بود «اسد باید برود... مقاومت شما الهام بخش ماست»! آیا بین این پیوند و آن شعار «نه غزه نه لبنان» که به نیابت از سایت وزارت خارجه اسرائیل سر داده شد و نیز پیوند سازمان تروریستی منافقین با گروه های تروریستی در سوریه و برادر خواندن یکدیگر نمی توان یک رشته ارتباط مشترک با سرویس های جاسوسی سیا، ام آی سیکس و موساد پیدا کرد؟!
تنها آقای ریچارد هاس رئیس شورای روابط خارجی آمریکا نیست که گفته «باید بر اساس یک طرح سایکس پیکوی جدید، عراق و سوریه تجزیه شوند تا آمریکا بتواند از باتلاق مشکلات در منطقه خارج شود.» یواو کارنی تحلیلگر صهیونیست در همین زمینه در روزنامه گلوبز تصریح می کند «تقسیم عراق در جهت منافع اسرائیل است و راه نفوذ ایران را می بندد. آمریکا با اشغال عراق برای خود یک لانه زنبور درست کرد. هرچند صدام دشمن اسرائیل بود اما بسیار ضعیف بود. خدمت صدام مانع از شنیده شدن ایران به غرب می شد و آن روز عراق پل ارتباطی ایران با سوریه و لبنان نبود. اکنون نیز خطر اصلی برای اسرائیل، ایران است نه القاعده. برخلاف القاعده، ایران نیرویی پایدار و تهدیدی برای موجودیت اسرائیل است. آنچه اکنون در عراق در جریان است، ممکن است در نهایت در گلوی اسرائیل گیر کند.»
بر اساس این صورت بندی از تحولات منطقه، آنچه در غرب آسیا (خاورمیانه بزرگ) جریان دارد، جنگ است و نه صلح. شرایط امروز ما در مواجهه با غرب، شرایط پیروز بدر و خیبر و خندق است و نه صلح حدیبیه یا صلح امام حسن(ع). در این صورت بندی کلان، «نرمش قهرمانانه» یک تاکتیک در عداد سایر تاکتیک ها و ذیل گفتمان و استراتژی کلی مقاومت و پیشرفت است. به تعبیر روز گذشته مقتدای حکیم انقلاب «یکی از چالش های اصلی کشور، خصومت و مخالفت جدی نظام سلطه غرب با نظام اسلامی است که باید این حقیقت را فهمید و درک کرد. اگر خصومت نظام سلطه را متوجه نشویم، در تحلیل مسائل کشور دچار اشتباه خواهیم شد. کسانی که حاضر نیستند برخورد خصمانه جبهه دشمن را ببینند، همانند کسانی هستند که چشم خود را به روی دشمن می بندند.» دشمن امروز با ما از موضع خصومت تمام وارد شده و نه موضع صلح طلبی و مسالمت جویی. سیمای امروز دشمن همان است که قرآن می فرماید «قد بدت البغضاء من افواههم و ما تحفی صدورهم اکبر». اما حتی اگر دشمن، میل به مسالمت و صلح و سازش نیز نشان می داد، مجاز نبودیم به او اعتماد کنیم.
امیر مومنان(ع) در نامه ۵٣ نهج البلاغه (عهدنامه مالک) از مالک می خواهد اگر دشمن برای صلح آمادگی نشان داد بپذیرد اما حتی در آن صورت «ولکن الحذر کلّ الحذر من عدوک بعد صلحه... کاملا برحذر باش از دشمنت بعد از صلح او که همانا دشمن چه بسا نزدیک می شود تا غافلگیر کند (لِیَتَغَفَّلَ) پس حزم و هوشیاری و احتیاط را در پیش بگیر و در این باره حسن ظن را متهم کن». این نگرش، درست نقطه مقابل آن تلقی یا القایی است که می گوید آمریکا آماده حل همه مشکلات با ایران است و جمهوری اسلامی با لجاجت نمی پذیرد!

جمهوری اسلامی:داعش، جنگ نیابتی برای صهیونیست ها
«داعش، جنگ نیابتی برای صهیونیست ها»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛رژیم صهیونیستی به بهانه ربوده شدن سه اسرائیلی، جنگ گسترده ای را علیه فلسطینی ها به راه انداخته است. به اذعان منابع خبری مستقل، صهیونیست ها هم اکنون یکی از بزرگترین و گسترده ترین نظامی طی سال های اخیر را انجام می دهند. از آغاز این عملیات تاکنون بیش از ۱۰ فلسطینی شهید و ۴۲۹ نفر دیگر بازداشت شده اند.
صهیونیست ها همچنین هزار خانه فلسطینی را مورد هجوم قرار داده و با ساکنان آنها رفتار وحشیانه ای کرده اند. نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی تهدید کرده است تا زمانی که فلسطینی ها سه اسرائیلی ناپدید شده را تحویل ندهند عملیات ارتش رژیم صهیونیستی ادامه خواهد داشت. سه صهیونیست شهرک نشین روز ۲۲ خرداد در الخلیل ناپدید شدند و رژیم صهیونیستی مدعی است فلسطینی ها آنها را ربوده اند ولی صهیونیست ها هیچ مدرکی برای اثبات ادعای خود ارائه نداده اند.
جنبش حماس، ادعای جدید صهیونیست ها را دستاویزی برای آغاز دور تازه سرکوب فلسطینی ها می داند. این نکته نیز کاملاً روشن است که رژیم صهیونیستی از شرایط موجود جهانی، که نظرها را متوجه کانون های جدید بحران در منطقه کرده است و صهیونیست ها خود در به وجود آوردن این مراکز بحران نقش مستقیم داشته اند بهره برداری می کند تا سیاست های خود علیه فلسطینی ها را به اجرا در آورد.
دور تازه کشتار فلسطینی ها و بازداشت و زندانی کردن صدها فلسطینی که عمدتاًَ از اعضای جنبش حماس می باشند به بهانه واهی دست داشتن آنها در ماجرای گم شدن سه صهیونیست را باید ادامه استراتژی این رژیم در سرکوب مردم فلسطین و قلع و قمع جوانان و مبارزان ضدصهیونیست به حساب آورد.
بدیهی است تحولاتی که به تازگی در میان فلسطینی ها رخ داد و جناح های فلسطینی به وحدت و یکپارچگی روی آوردند رژیم صهیونیستی را خشمگین ساخته و سردمداران این رژیم را برای انتقام گیری به شتاب واداشته است.
ارتش صهیونیستی درحالی دور تازه ای جنایات و اقدامات ضدانسانی علیه فلسطینی ها به راه انداخته که هیچ واکنش و اعتراضی در صحنه بین المللی مشاهده نمی شود و صهیونیست ها این شرایط و فرصت پدید آمده را مرهون تروریست هایی هستند که به نمایندگی از حکام مرتجع منطقه و دولتهای استعماری در منطقه بلوا و آشوب به راه انداخته اند و بیهوده نیست که بسیاری از تحلیل گران شرایط جاری در منطقه را موقعیت طلایی برای رژیم صهیونیستی دانسته اند.
نکته قابل تأمل اینکه گروه های تروریستی، که مدعی برقراری حکومت های اسلامی هستند و ادعای مبارزه با دولتهای به ادعای خود، فاسد را دارند، کمترین تهدیدی را متوجه رژیم صهیونیستی نمی کنند بلکه در بسیاری موارد گزارش شده است که این گروه ها از رژیم صهیونیستی برای اقدامات جنایتکارانه و یورش های وحشیانه خود به ویژه در سوریه و اخیراً در عراق کمک های مختلف اطلاعاتی و تسلیحاتی دریافت کرده اند.
گروه های تروریستی از قبیل "جبهه النصره" و "داعش" تاکنون حتی یک گلوله به سوی رژیم صهیونیستی شلیک نکرده اند ولی در عوض، هزاران نفر را که عمدتاً مسلمان بوده اند به شکل های وحشیانه و حیوانی قتل عام کرده اند و این رویدادها می تواند به وضوح ماهیت این گروه های تروریستی را روشن سازد و بانیان ظهور و عوامل پشتیبانی آنها را آشکار کند و نشان دهد که گروه هائی مثل داعش به نیابت از صهیونیست ها در عراق و سوریه می جنگند.
حکام مرتجع منطقه که تمامی توان و امکانات خود را در حمایت از سازمان های تروریستی در منطقه به کار گرفته اند و این گروه های تروریستی را در به وجود آوردن تکان دهنده ترین صحنه های ضدانسانی یاری می رسانند، در قبال جنایات صهیونیست ها در فلسطین اشغالی چشم فرو بسته اند و این، ماهیت این گونه رژیم ها و خائن بودن آنها را مورد تاکید قرار می دهد.
اگر خیانت این حکام خودفروخته و مزدور نبود صهیونیست ها جرأت و امکان آن را نداشتند که با آسودگی خیال و آزادی عمل کامل در فلسطین اشغالی به هر اقدامی که می خواهند علیه فلسطینی ها دست بزنند و فریاد مظلومیت و دادخواهی فلسطینی ها نیز به گوش کسی نرسد. تحریف واقعیت های منطقه و تغییر نگاه و نظر ملت های منطقه از دشمن اصلی استراتژی خبیثانه ای که صهیونیست ها آن را ترسیم کرده اند و عمال منطقه ای و آنها، یعنی حکام وابسته در شماری از کشورهای عربی مأموریت اجرای آنرا به عهده گرفته اند.
این مسئله، پدیده خطرناکی است که متأسفانه بخش قابل ملاحظه ای از کشورهای منطقه در دام آن افتاده و به راحتی فریب صحنه سازی صهیونیست ها را که هدف نهایی آن کشتار مسلمانان به دست مسلمانان می باشد، خورده اند.
با توجه به این واقعیت ها، موج تازه جنایات صهیونیست ها در سرزمین های اشغالی را باید محک و سنجشی از سوی صهیونیست ها دانست که با هدف پی بردن به میزان و نوع واکنش دنیای اسلام، پس از تحولات اخیر منطقه، صورت می گیرد و این هشدار و اعلام خطر برای مسلمانان و مجامع جهان اسلام می باشد.
صهیونیست ها که با به وجود آوردن غائله های ساختگی در منطقه از جمله در سوریه، عراق و لبنان ملت های مسلمان و امکانات مادی و نظامی آنها را مشغول کرده اند بدون سروصدا به بهره برداری و میوه چینی از کاشته خود برآمده اند و با توجه به این واقعیات، در آینده باید در انتظار تشدید اقدامات توسعه طلبانه و جنایتکارانه صهیونیست ها علیه ملت فلسطین بود.
از سوی دیگر صهیونیست ها تاکنون خود را در تحقق اهداف خود و درگیر ساختن بخشی از ملت های منطقه موفق می بینند قطعاً به این بسنده نخواهند کرد و اگر بتوانند در توسعه توطئه شوم خود و گسترش فتنه کوتاه نخواهند آمد.
بدیهی است که مجامع بین المللی و سازمان های جهانی آنچنان که پیشتر نیز نشان داده اند اراده مقابله با جنایات و توطئه های صهیونیست ها را ندارند به همین علت، رسالت اصلی بر دوش رهبران سیاسی و مذهبی و شخصیت های تأثیرگذار جهان اسلام قرار دارد. انتظار از این رهبران اینست که برای توقف نقشه شومی که علیه جهان اسلام کشیده شده است وارد عمل شوند.

رسالت:بازخوانی فتنه ٨٨
«بازخوانی فتنه ٨٨»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛پنج سال پیش در چنین روزهایی، تاریخ ایران شاهد ظهور فتنه عجیبی بود. در یک انتخابات آزاد، چهار نامزد انتخاباتی مورد تأیید شورای نگهبان، با هم رقابت کردند. از میان آنها فردی با اختلاف یازده میلیون رأی با نفر دوم، به پیروزی رسید. نفر چهارم که تعداد آراء او از تعداد آراء باطله نیز کمتر بود، همراه با نفر دوم، فتنه ای را آغاز کردند که به تعبیر قرآن، از قتل بالاتر بود.
آمریکا و غرب قبلاً در راه اندازی انقلاب های نارنجی گفته بودند اگر فردی که مورد علاقه ماست از صندوق بیرون نیاید، اقلیت را با فنون نبرد نرم به جان اکثریت خواهند انداخت تا حکومت مطلوب خود را شاهد باشند. آنها همین تز را در ایران، عملیاتی کردند و با نامزدهای معترض، با اسم رمز «تقلب» یک شورش تمام عیار را کلید زدند. مردم در بهت و ناباوری هرگز فکر نمی کردند کروبی و موسوی با آمریکایی ها همصدایی کنند. آنها تأیید شورای نگهبان را داشتند. آنها امضاء کرده بودند که به جمهوریت و اسلامیت نظام، وفادار و پایبند باشند. سوابق آنها هم این فتنه گری را تأیید نمی کرد. اما لجاجت، جاه طلبی و حق کشی، آنها را به اردوگاه فتنه برد و هر چه دلسوزان نظام به آنها نصیحت کردند، نشد که نشد. آمریکایی ها در تأیید شورش آنها بر جمهوریت نظام، اقتدار و امنیت ملی را نشانه گرفته بودند. آنها هم با این راهبرد آمریکا همراهی کردند. کسی شک ندارد پس از فتنه بود که آمریکایی ها تحریم های ظالمانه را تشدید نموده و تهدیدهای نظامی را به رخ ملت ما کشیدند. ملت طی پنج سال گذشته، رنج ها و آسیب های تحریم را علاوه بر جرم محاربه، تحمل کردند.
فتنه گران پای در راه تفرقه افکنی میان امت خمینی (ره) گذاشته بودند. آنها پای در طریق انهدام ارزش ها و آرمان های امام (ره) نهاده بودند. آنها نظام اسلامی، قانون اساسی، امنیت و نظم و آرامش مردم را هدف قرار دادند و در این راه هیچ ابایی نداشتند که خون بی گناهانی بر زمین ریخته شود. حد اقل بیست شهید شناخته شده از سوی بنیاد شهید ثبت شده که در این فتنه به دست فتنه گران به لقاء الله پیوستند. در این میان در روز قدس، روز ۱٣ آبان، روز ۱۶ آذر و بالاخره روز عاشورای سال ٨٨ هر آنچه را که امام (ره) از بذر آرمان های اسلام و انقلاب در این مملکت کاشته بود، شخم زدند. فتنه گران در تظاهرات شبانه و خیابانی، از جمهوری ایرانی و نفی اصل ولایت فقیه سخن گفتند و به امام و رهبری اهانت کردند، اما کسی نبود از آنان سئوال کند اگر با منتخب ملت، مسئله دارید، چرا تیغ بر ملت و نظام و امام می کشید؟
کروبی و موسوی وقیحانه رفتند در کنار گوگوش و سروش و منافقین و سلطنت طلب ها و بهایی ها قرار گرفتند و این رویکرد بی شرمانه را در بی بی سی و رادیو آمریکا و رسانه های کفر، الحاد و نفاق به نمایش گذاشتند. فتنه گران، وزیر ارشاد دولت اصلاحات را به لندن فرستادند تا ارکستر سمفونیک ضد انقلاب در خارج را که متشکل از فراریان رسانه های دولت اصلاحات بود، در بی بی سی رهبری کند تا آواز فتنه علیه رأی ملت و شورش بر جمهوریت، ساز ناهمساز نداشته باشد.
مردم، غمگنانه به این شرارت ها نگاه می کردند تا اینکه در قیام تاریخی ۹ دی بر سر مسئولین فریاد برآوردند؛ فتنه را با اِعمال حکم قرآن در باره محاربین، خاموش کنید. نظام و مسئولین قضائی، دست آمریکا و غرب در بروز فتنه را خوانده بودند. لذا برخورد حد اقلی را در دستور کار داشتند. سیاست جذب حد اکثری و دفع حد اقلی در حوزه سیاسی هم در دستور کار قرار گرفت. اما این رأفت اسلامی نتوانست کینه شتری سران فتنه را خاموش کند. آنها همچنان در کانون فتنه باقی ماندند و برخی هم قدری حیا کردند و از این جماعت فاصله گرفتند.
گونه شناسی رفتار و لایه شناسی شعارهای اهل فتنه در سال ٨٨ برای هر ناظر بیرونی، این تردید را باقی نمی گذارد که موضوع دعوا، اعتراض به رأی منتخب ملت نبود. معترضین در این پوشش، اصل نظام را هدف قرار داده و به دنبال براندازی بودند، و این کار را از طریق دروغ تقلب و تهمت به مسئولین، بی شرمانه جلو می بردند.
خداوند در قرآن کریم در آیه ٣٣ سوره مبارکه مائده می فرماید: «سزای کسانی که با خدا و رسول او می ستیزند و برای گسترش فساد در زمین تلاش می کنند، این است که یا کشته شوند یا به دار آویخته شوند یا دست چپ و پای راستشان بریده شود و یا به دیاری دیگر تبعید شوند. این خواری دنیایی آنان است و در آخرت، عذابی بسیار بزرگ دارند.» مرحوم علامه طباطبایی (ره) در تفسیر بخشی از این آیه می فرماید: «مراد از محاربه، همانا فساد در زمین است از طریق اخلال در امنیت عمومی و راهزنی، نه مطلق محاربه با مسلمانان.» ایشان تصریح می کند: «اقدامی محاربه است که خوف عمومی جریان پیدا کند و ناامنی جای امنیت را بگیرد.» آیت الله موسوی اردبیلی که زمانی قاضی القضات نظام مقدس جمهوری اسلامی بود، در این باره می فرماید: «اخلال در امنیت عمومی، تنها از طریق کشیدن سلاح نیست، بلکه فتنه انگیزی، ایجاد تفرقه و دشمنی در میان مردم نیز مصداق آن است. بنا بر این هر چه موجب از بین رفتن نظم و اجتماع و امنیت مردم شود، مشمول حکم این آیه شریفه است. پس باید آشکارا گفت که اخلال در نظم و امنیت جامعه مصداق محاربه است، چه این عمل به قصد براندازی نظام سیاسی صورت گرفته باشد و چه به قصد دیگری.» ایشان تأکید می کند: «در تحقق جرم محاربه، آنچه اهمیت دارد برهم زدن آرامش جامعه است و نوع سلاح مورد استفاده، تأثیری در تحقق محاربه ندارد و حتی شامل سنگ اندازی هم می شود.» (فقه الحدود و التعزیرات، چاپ اول، مکتبه امیرالمومنین قم، صفحه ۷٨۷) (به نقل از سایت جهان نیوز)
این روزها برخی راه افتاده اند و این طرف و آن طرف می روند و به دنبال رفع حصر سران فتنه هستند. آنها حافظه تاریخی ملت را نادیده گرفته اند و فریادهای مردم ایران در قیام تاریخی ۹ دی را نشنیده می گیرند. آنها هشت ماه تبهکاری باند موسوی و کروبی و به خطر انداختن امنیت و آرامش مردم و کشته شدن شمار زیادی از بی گناهان را نادیده می انگارند و می گویند آنها کاری نکردند و حصر، غیر قانونی است چون آنها در هیچ دادگاهی محکوم نشده اند. پاسخ ما به این جماعت غافل این است؛ شما که تصمیم نظام در مورد کروبی و موسوی را که یک اقدام تأمینی است، برنمی تابید، فردا اگر آنها در دادگاهی محاکمه شوند و بر اساس همین فتوای آیت الله موسوی اردبیلی به جرم محاربه به اعدام محکوم شوند، آیا این حکم را هم برنمی تابید؟!
این روزها آمریکایی ها دیگر با آرای ملت، با سلاح جنگ نرم به میدان نمی آیند، آنها جنگ سخت را هم قاطی این توطئه و فتنه کرده اند. آنچه امروز در سوریه و عراق شاهدیم، تیغ برهنه آمریکایی ها بر رأی ملت است. مسئولین نظام باید هشیار باشند و از یک سوراخ، ده بار گزیده نشوند. اقدام شایسته نشست رئیس جمهور در سالگرد انتخاب وی، با رقبا، یک پیام درست و صریح داشت و آن، اینکه ادبیات رقابت و دُز رقابت را اگر خودمان تعیین نکنیم، آمریکایی ها قرائت خود را در رقابت ها به دو یا سه طرف رقابت تحمیل می کنند و از دل این تحمیل، براندازی نظام و به تعبیر فقهی، محاربه با نظام و مردم را درمی آورند. هوشمندی سیاسی و حوادث اطراف کشور حکم می کند به وحدت ملی و انسجام اسلامی همت بگماریم و نگذاریم لجاجت، گمراهی و جاه طلبی، ما را در ریل راهبردهای آمریکا در منطقه و جهان بیندازد. بازخوانی فتنه ٨٨ به ما کمک می کند خود را برای مقابله با فتنه های بعدی آمریکایی ها در منطقه و جهان، آماده کنیم.

سیاست روز:هوشیاری رسانه های داخلی در قبال تحولات منطقه
«هوشیاری رسانه های داخلی در قبال تحولات منطقه»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛از زمان آغاز تحولات عراق، کشورهای عربی و غیرعربی منطقه و کشورهای غربی فرامنطقه ای یک خط و جریان رسانه ای را پیگیری می کنند، رفتن نوری مالکی نخست وزیر عراق، طرح درگیری های قومی و مذهبی (شیعه ـ سنی) و معرفی چهره ای از اسلام که در گروهک های تروریستی تکفیری و سلفی تبلور یافته است.
این جریان و خط رسانه ای در تحولات سوریه هم پیگیری می شد و سرخط خبرهای رسانه های غربی با عناوینی چون معارضین سوریه، مخالفین بشار اسد، پیکارجویان، جنگجویان و ... اکنون همین روند در عراق دنبال می شود.
اخباری که غربی ها از تحولات و وقایع عراق تولید و مخابره می کنند باید از چند جهت مورد توجه رسانه های داخلی قرار گیرد تا در دام خبری آنها گرفتار نشد.
ترجمه و استفاده بدون تحلیل و نقد خبرهای رسانه هایی همچون رویترز فرانس پرس، بی بی سی، سی ان ان و ... همان اتفاق و هدفی است که تیم رسانه ای غرب در پی آن است. آنها خود را در تحولات عراق به عنوان منابع خبری موثق با انتشار اخباری دروغین و جهت دار مطرح می کنند.ضعف هبر رسانی ایران از اتفاقات عراق به خوبی دیده می شود.
در تحولات عراق هم عباراتی برای گروه تروریستی و تکفیری داعش به کار می رود که یادآور، اتفاقات سوریه است. عباراتی همچون دولت اسلامی عراق و شام که نامی است خود خوانده از سوی داعش، مورد استفاده رسانه های غربی است. این رسانه ها بدون اشاره به ماهیت چنین گروه های تروریستی و جنایات فجیعی که مرتکب می شوند، همواره تلاش می کنند، آنها را جلوه ای از اسلام معرفی کنند و از سوی دیگر، مهمترین هدف آنها را مبارزه با تفکر تشیع در جریان رسانه ای خود پیگیر هستند.
این سیاست علاوه بر این که کشورهای اسلامی را درگیر یک جنگ ناخواسته و تحمیل شده می سازد، اختلافات مذهبی را هم دامن می زند و باعث می شود هدف اصلی که مردم کشورهای اسلامی باید به آن توجه داشته باشند فراموش شود. دشمن اصلی اسلام چه اهل تسنن و چه تشیع، در منطقه رژیم صهیونیستی و حامی اصلی آن آمریکاست. خطر جدی جهان اسلام و حتی دنیا، رژیم اسرائیل است که اکنون با درگیری هایی که در منطقه ایجاد شده به حاشیه رفته است. این اتفاق اصلی ترین و مهمترین هدفی است که آمریکایی ها و صهیونیست ها در پی آن هستند.
درخواست آمریکا برای همکاری ایران در تحولات عراق و مبارزه با گروه داعش، که البته با مخالفت جمهوری اسلامی ایران روبرو شد، برای این مطرح می شود که پای ایران به طور مستقیم به این ماجرا باز شود.
باز شدن پای ایران به تحولات عراق به طور مستقیم، ورود یک کشور شیعه نشین به ماجرایی است که به ظاهر از سوی اهل سنت در عراق ایجاد شده در حالی که، مسلمانان اهل سنت اقدامات و جنایات گروهک تروریستی داعش را تایید نکرده و ضمن اعلام برائت از آن، به مقابله با این تروریست ها در کنار برادران اهل تشیع پرداخته اند.
اقدامات و جنایاتی که گروهک تروریستی داعش در عراق و حتی در سوریه انجام می دهند، هیچگاه در میان مسلمانان اهل سنت مورد تایید نبوده و با آموزه های آنها هم در تضاد است.
از سوی دیگر، کشورهای غربی نگرانی خود را از بازگشت برخی از این تروریست ها به کشورشان ابراز کرده اند. این ابراز نگرانی هنگامی مورد توجه قرار می گیرد که، افرادی که تبعه کشور انگلیس یا آلمان معرفی می شوند به ظاهر مسلمانانی هستند که از آن کشورها برای جهاد! به عراق یا سوریه رفته اند.
بدون شک و قطعا چنین افرادی باید آموزش های نظامی و تروریستی را دیده باشند تا بتوانند، در جنگی که به پا کرده اند، حضور یابند. این آموزش های نظامی را در کجا دیده اند؟! فرصت این آموزش های ویژه در همان کشورهای مبدا یا کشورهای ثالث ایجاد شده است.
آنها با آموزش های نظامی ویژه و با تجهیزات کامل وارد عمل می شوند و این امر نشان می دهد که حامی یا حامیانی قوی آنها را هدایت و رهبری می کنند. نگرانی کشورهای اروپایی هم از بازگشت تروریست های تبعه آنها نه به خاطر اقدامات احتمالی تروریستی که شاید در آن کشورها رخ دهد، بلکه در پشت پرده آن نگرانی، هدف اسلام هراسی و اسلام ستیزی نهفته است.
ایجاد رعب و وحشت در دل شهروندان خود از اسلام، سیاست اسلام هراسی است که سال هاست غربی ها آن را ترویج می کنند.
مردم کشورهای اروپایی هیچگاه نتوانستند چهره اسلام واقعی را ببینند و رفتار محبت آمیز همراه با مسالمت و دوستی آن را لمس کنند، هر چه بوده، چهره ای خشن، تروریست و جنایتکار در رسانه ها و فیلم های غرب به تصویر کشیده شده و این اقدامات تاثیر منفی را بر ذهن و افکار آنها گذاشته است.
اکنون با چنین وضعیتی نیازمند یک اتفاق و اتحاد رسانه ای در میان کشورهای اسلامی هستیم تا این توطئه و دسیسه بزرگ خنثی شود.
نخست رسانه های داخلی کشورمان باید درباره تحولات عراق و سوریه توجیه شوند تا در دام خبرهای رسانه های غربی نیفتند. خط دهی و جهت دهی به رسانه های داخلی و صدا و سیما با برگزاری جلسات توجیهی از سوی وزارت خانه ها و سازمان و نهادهای مربوط می تواند کمک بزرگی در این جهت باشد.
وزارت امور خارجه، وزارت اطلاعات و دیگر نهادها باید جلساتی را با مسئولان رسانه ها برگزار کنند تا خط خبری و رسانه ای کشور همسو با سیاست های نظام باشد. رهبر معظم انقلاب روز گذشته درباره تحولات عراق فرمودند، «قضایای عراق جنگ شیعه و سنی نیست.» باید بر روی همین موضوع تمرکز بیشتری داشت.

وطن امروز:هاشمی مردم و عاشورا
«هاشمی مردم و عاشورا»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم سیروس محمودیان است که در آن می خوانید؛هاشمی در خاطرات روز یکشنبه ٣۰ تیر ۱٣۷۰ مصادف با تاسوعای حسینی می نویسد: «یک نفر چینی پیش بینی کرده است که ساعت ٨ امروز زلزله ای به قدرت ٨/۶ ریشتر در تهران روی خواهد داد. آمدن ما به لتیان هم بی ارتباط با این نیست. گرچه خودم اصلا قبول ندارم فقط به خاطر بچه ها آمدم. با هلیکوپتر به سد لتیان آمدیم. هوای خوبی دارد. عصر همراه بچه ها خواستم اسکی روی آب یاد بگیرم. کمی دنبال قایق کشیده شدم، بدنم آمادگی برای چنین ورزشی ندارد. گرچه آسان است».
در این باره موارد ذیل قابل بیان است.
۱- بی شک از منظر دینی زنده نگه داشتن فرهنگ عاشورا در تفکر تشیع از جایگاه انکارناپذیری برخوردار است. در ایام محرم ملت ایران با هر مرام سیاسی- اجتماعی عملا سعی می کنند براساس فرمایشات ائمه معصوم(ع) در ماتم سالار شهیدان عزاداری کرده و با مشارکت در سوگواری حسینی از الطاف معنوی بهره مند شوند. شیعیان جهان در دهه محرم متاثر از شعور دینی نسبت به تعظیم شعائر ناب عاشورایی همت گماشته و عظمت و مجد اسلام و تشیع را به نمایش جهانی می گذارند. انصافا غم عزای حسینی به قدری سنگین است که هیچ ایرانی مسلمانی نمی تواند در روز تاسوعا به تفریح و گشت و گذارهای آنچنانی و اسکی روی آب بپردازد. در این ایام حتی در شهرهای سنی نشین نیز سنی مذهب ها به احترام امام حسین(ع) مغموم و متاثر به نظاره مراسمات عزای حسینی می نشینند و از عزاداران التماس دعا می کنند.
۲- در فرهنگ دینی شرکت در مراسمات تاسوعا و عاشورا اوج اظهار ارادت نسبت به قافله کربلاست. این ایام در فرهنگ تشیع از چنان عظمتی برخوردار است که اشتغال به امور دنیوی و حتی انجام کار منزل نیز در این دو روز دارای کراهت است. در این میان پرداختن به تفریح و گشت و گذار و اسکی روی آب آن هم در عصر تاسوعا توسط رئیس جمهور یک دولت اسلامی و خانواده اش جای خود دارد. پرداختن به تفریح و خوشگذرانی در این لحظات ارزشی که در نزد پیروان راستین ائمه اطهار(ع) از قداست غیرقابل وصفی برخوردار است عملا یک ناهنجاری اجتماعی– مذهبی به شمار می رود. شاید عدم محکوم سازی صریح جشن و پایکوبی و هلهله شادی فتنه گران در ظهر عاشورای ٨٨ ریشه در چنین تفکرات و اعتقادات نامانوس با فرهنگ ملت ایران دارد.
٣- خرافه پرستی امر بسیار مذمومی است. متاسفانه به اعتبار خاطرات هاشمی وی نیز به نوعی ناخوشایند در معرض این بلیه است. جست وجوی تصویر حضرت امام(ره) در کره ماه در اوایل انقلاب توسط هاشمی، دیدن خواب های پریشان و ارتباط دادن بی معنای آن خواب ها به حوادث آتی در جبهه های جنگ، ... یا اقدام به خارج کردن خانواده از تهران براساس پیشگویی های یک چینی درباره حتمی بودن وقوع زلزله در تهران در سال ۷۰ نمونه بارزی از این خرافه پرستی ها می تواند باشد.
۴- با پذیرش فرض محال صحت پیشگویی یک پیشگو و قبول ضرورت دفع خطر احتمالی باید متاثرانه یادآور شد اقدام یکجانبه هاشمی درباره خارج کردن اعضای خانواده از تهران برای مصون ماندن از خطر زلزله و بی توجهی نسبت به سرنوشت سایر شهروندان اوج بی مبالاتی مدیریتی و بی انصافی یک رئیس جمهور است. کاوش در تاریخ ٣۶ ساله انقلاب اسلامی و ملاحظه مصداق تاریخی درباره تمایزات و تفاوت های خاندان هاشمی با مردم عادی عمیقا مبین آن است که شأنیت اختصاصی برای فرزندان هاشمی قائل شدن ریشه در گذشته و مشخصا در نوع تلقی هاشمی درباره استفاده از بیت المال برای رفاه اعضای خانواده دارد. در سال ۷۰ در حالی که اغلب جانبازان برای کمک به عمران، آبادانی و سازندگی کشور حتی هزینه های درمان جانبازی خود را با استقراض وام بانکی تهیه می کردند هاشمی با هلیکوپتر و همراه خانواده در سد لتیان و در روز عاشورا تفریح می کرد.
۵- یک رئیس جمهور دلسوز تکلیف مدیریتی- قانونی دارد در مواقع حساس و بحرانی در کنار ملت خویش قرار گرفته و با اتخاذ تدابیر راهبردی به مدیریت بحران احتمالی و دفع خطرات پیش رو بپردازد. ملاحظه چنین رفتارهای ناموجهی از رئیس جمهور وقت فی نفسه سبب می شود آدمی در مقابل عظمت ایثار و فداکاری خانواده های معظم شهدا سر تعظیم و تکریم فرود آورد.
خانواده های فداکاری که با کمترین توقع فرزندان خویش را تقدیم انقلاب کرده و کماکان در پای آرمان های اسلامی آن جانفشانی می کنند. البته نباید فراموش کرد در دوران موشکباران تهران با وجود اصرارهای اطرافیان، امام خمینی تحت هیچ شرایطی حاضر به نقل مکان به جای امن و استفاده از پناهگاه نشدند و کمترین توقع از هاشمی که ادعای شاگردی حضرت امام را دارد سرلوحه قرار دادن رفتارهای ایشان در مواجهه با مردم عادی است که قرائن متعددی از عدم توجه هاشمی به این اصل راهبردی در مواجهه با مردم عادی حکایت دارد.
۶- در واقع تلاش ناموجه هاشمی برای نجات اعضای خانواده از یک خطر احتمالی و بی توجهی عینی به سرنوشت سایر شهروندان و اشتغال به تفریح خانوادگی در منطقه امن سد لتیان جز خودخواهی یک مدیر چه توجیه دیگری می تواند داشته باشد؟ بدیهی است از ادعا تا عمل تفاوت فاحشی وجود دارد و صرف ایراد الفاظ دهن پرکن نمی تواند موید صحت دلسوزی های اعلامی نسبت به ملت ایران باشد. بی شک عدم احساس مسوولیت عملی در برابر منافع ملی و تفاوت قائل شدن میان اعضای خانواده و سایر شهروندان به طور تصریحی صلاحیت اداری و شأنیت اجتماعی ایشان را به شکلی معنادار در تمام ابعاد زیر سوال می برد.
۷- هاشمی در متن خاطره خود مدعی است وی هیچ اعتقادی به صحت پیشگویی مرد چینی در این تاریخ نداشته و تنها از باب جلب رضایت همسر و فرزندان در روز تاسوعا به تفریح و خوشگذرانی در سد لتیان رضایت داده است. در عین حال که این توجیه عذر بدتر از گناه است باید یادآور شد چه تضمینی وجود داشته و دارد که وی کماکان تحت تاثیر اعضای خانواده منافع ملی و حقوق دیگر شهروندان را پای منافع و مصالح خانوادگی ذبح نکرده یا بیت المال را صرف جلب رضایت و راحتی آنها نکند.
٨- به طور معمول مقاطع حساس و خطرآفرین ملاک متقنی برای سنجش میزان درستی ادعاهای کسانی است که مکررا سنگ دفاع از حقوق ملت را به شکلی کاملا تبلیغی و البته منت آلود بر سینه می زنند. به طور کلی تعارضات بنیادین در حوزه رفتار اشخاص با مبانی اعتقادی– آرمانی مورد ادعای آنان ریشه در نفع طلبی های شخصی دارد. طبیعتا وجود تعارض میان عمل و گفتار اشخاص ماهیتا ادعاهای بعدی این قبیل افراد را مخدوش می کند. واضح است چنین اشخاصی مطلقا مجاز نیستند در پس حوادث فتنه ٨٨ و به شکلی خودخواسته خود را تنها مرجع فکری– سیاسی ملت انقلابی ایران معرفی کرده و در پی این معرفی مطالبات حاشیه ای شخصی– خانوادگی نامشروعی را مطرح کنند. واضح است داشتن صداقت جامع با ملت یکی از ارکان حقیقی هرگونه ادعای خدمت به ملت است.

آفرینش:درس های تیم ملی برای بعضی از...!
«درس های تیم ملی برای بعضی از...!»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛شاید مقایسه ورزش فوتبال با زندگی روزمره در نگاه اول قیاسی ناهمگون باشد، اما آثار، بازخوردها و عملکرد تیم ها در مستطیل سبز بیانگر هزاران معنا و مفهوم اجتماعی می باشد که آینه ای تمام نما از مشکلات امروز ماست. اگر از بیرون و از ابتدا ملزومات لازم برای تشکیل یک تیم و یک بازی فوتبال به قضیه نگاه کنیم، متوجه می شویم که همان مولفه هایی که ما برای داشتن یک جامعه خوب به آن نیاز داریم در این رشته ورزشی نهفته است.
برای ملموس بودن بحث، تیم ملی فوتبال کشورمان را با وضعیت جامعه درنظر می گیریم، ضمن اینکه نگاه نوشتار درقالب یک تفسیر ورزشی و کارشناسی نیست. درنگاهی گذرا به عملکرد تیم ملی کشورمان درطی یک دهه اخیر مشاهده می شود که ثبات و انسجام درونی نقطه گمشده ملی پوشان ما بوده است. به طوری که دربسیاری از مواقع حاشیه های فوتبالی الویت مربیان و بازیکنان و مدیران این عرصه قرارداشته است. علت بسیاری از این نابسامانی ها نیز عدم یک مدیریت منسجم جهت برخورد با این حاشیه سازی ها بوده و بس. چون درطی این چند سال اکثرمربیان و بازیکنان تیم ملی خود بخشی از این حاشیه ها بوده اند.
اما مشاهده شد که حضور یک مربی کاربلد و آشنا به فنون مدیریتی چگونه می تواند تیم ملی را غربال کند و بدور از نام ها و حاشیه ها بر شایسته سالاری تمرکز و جواب کارشکنی ها و اشکال تراشی ها را با عملکرد خود در میدان پاسخ دهد. وقتی شایسته ها به تیم ملی راه پیدا کنند، منطق همراهی و همدلی شکوفا می شود و دیدیم که چگونه این همدلی "امید" را در دل مردم کشور زنده کرد تا بر ایرانی بود خود ببالند و حتی ازشکست درمقابل آرژانتین احساس رضایت و خشنودی کنند.
درطی چند سال گذشته نیز جامعه ما به سبب سوء مدیریت های اجرایی و عدم توجه به معیار شایسته سالاری، دچار معضلات و حاشیه های فراوانی گردید که کشور را از چشم اندازهای درنظر گرفته شد باز داشت. اما پس از این فرازو نشیب ها کشور با هدایت رهبری معظم انقلاب به سمت انسجام و وحدت حرکت کرد. نتیجه آن شد که تحولی سیاسی رخ داد و اکثریت مردم کشور از این اتفاق راضی و خشنود بودند، حتی آنهایی که نامزد مورد نظرشان رای نیاورده بود از همبستگی و رایحه امیدی که در دل اجتماع پیچیده بود راضی و خرسند بودند.
هرچند که انتظار مردم از دولت جدید در مورد تغییر وضعیت بجا و منطقی است، اما این نقطه اتکا و امید جامعه، عدم تکرار اشتباهات گذشته از سوی دولتمردان می باشد. همانطور که مردم از شکست تیم فوتبال به سبب بازی خوب و بدون اشتباه حمایت کردند، مسلماً از سیاسیون خود نیز حمایت خواهند کرد، اما منوط بر اینکه وحدت و یکپارچگی و انسجام کشور را در درون حفظ نموده و انرژی خود را برای تعالی وضعیت مردم صرف کنند.
شاه بیت حمایت های مردم از تیم ملی فوتبال علی رغم شکست مقابل آرژانتین، تلاش و همتی بود که درقالب یک وحدت دسته جمعی حاصل شد. علی رغم سال های پیش این بار بازیکنان تیم ملی معنای بازی گروهی و با برنامه را درک کرده و برای هدفی مشخص گام برمی داشتند. همین شد که پس از پایان بازی اشک برچشمان آنها حلقه زده بود و پیوندی عمیق با مردم ایران برقرار کرده بودند.
اما این وحدت و همتی که دربازی فوتبال شاهد آن بودیم، درعرصه سیاسی و اجتماعی ما رنگ باخته است. علت آن هدف گذاری اشتباه برخی افراد و گروه ها می باشد. هدف ملی پوشان سرفرازی برای ملت و کشور ایران بود، اما منافع شخصی و گروهی موجب به حاشیه رفتن وضعیت مردم گردیده است!.
دست کشیدن از اختلافات و دوری ازحاشیه ها تیم ملی را به تیمی مردمی و محبوب تبدیل کرده است، چقدر خوب است تا سیاسیون و خدمتگزاران ملت نیز از شور و امید که فوتبال دردل مردم ایجاد کرده الگو بگیرند و بدور از حاشیه های سیاسی دل در راه بهبود وضعیت وجایگاه ملت و کشور دهند.
فاصله ما با پیروزی بر آرژانتین تنها یک گام بود، اما شکستی که نصیبمان شد صدها گام در وحدت و همدلی بین مردم تاثیر داشت، چون ازعملکرد تیم ملی رضایت داشتند. منتظر گام های سیاسیون هستیم...

قدس:پیام ها و پیامدهای سفروزیر خارجه آمریکا به قاهره
پیام ها و پیامدهای سفروزیر خارجه آمریکا به قاهره»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم صادق مهدی شکیبایی است که در آن می خوانید؛جان کری وزیر خارجه آمریکا در سفری غیر منتظره وارد قاهره پایتخت مصر شد تا دور جدیدی از تاریخ روابط دوکشور آغاز شود.
کری در این سفر بنا دارد علاوه بر قاهره، به بغداد، پایتخت عراق که این روزها درگیر بحران امنیتی است نیز سفر کند. سفر کری به مصر و عراق همزمان پیامهایی به همراه دارد. به نظر می رسد در سطح روابط آمریکا و مصر تصمیمات جدیدی برای احیای دوباره روابط میان واشنگتن و قاهره اتخاذ شده است، به گونه ای که سطح روابط دو کشور به مرحله قبل از انقلاب ۲۵ ژانویه سال ۲۰۱۱ ارتقا یابد.
مصر دوره السیسی شباهتهای فراوانی با دوره حسنی مبارک دارد. در زمان حسنی مبارک ، نظامیان، اشراف، دولتهای غربی بویژه آمریکا و ارتجاع منطقه از جمله مهمترین مولفه های قدرت حکومت وی محسوب می شدند. این در حالی است که مردم با برپایی انقلاب، مولفه های جدیدی را پیش روی دولت برآمده از انقلاب قرار دادند که مردم مهمترین محور آن محسوب می شد.
این مولفه ها اینک برای عبدالفتاح السیسی رئیس جمهور فعلی مصر نیز تکرار شده است. نتایج انتخابات ریاست جمهوری مصر مولفه های قدرت وی را یک بار دیگر از لایه های زیرین جامعه به سطح افکار عمومی کشاند. عدم اقبال مردمی نسبت به این انتخابات نشان داد که السیسی از پایگاه رأی مردمی برخوردار نیست، بنابراین او چاره ای جز استفاده از همان مولفه های قدرت مبارک ندارد.
در چنین وضعی جان کری وزیرامور خارجه آمریکا به قاهره سفر می کند. هم او که کشورش این روزها با مشکلات عدیده ای در منطقه دست و پنجه نرم می کند. نیازمند متحد جدیدی در منطقه است که شباهتهایی با متحد سابق او داشته باشد. در همین چارچوب قاهره احتمالاً طی روزهای آینده میزبان تعدادی از مقامهای آمریکایی خواهد بود تا تلاشها برای احیای دوباره روابط به سطح سابق آغاز شود. واشنگتن این روزها بواسطه نزدیکی دولت مصر و سوریه نیاز فوری به برهم زدن این معادله دارد، بنابراین به رغم اینکه ظاهراً مواضع درخوری در قبال انتخابات ریاست جمهوری مصر نگرفت و از این حیث موجبات ناراحتی السیسی را فراهم کرد، اما بلافاصله در صدد احیای روابط تیره شده با مصر برآمد.
آمریکا به نقش مصر در مرحله آینده منطقه با هدف مقابله با چالشهایی که پیش رو دارد و منطقه خاورمیانه در آینده با آن روبه روست، نیازمند است، نقشی که می تواند مصر دست کم از طریق سعودی در آینده تحولات عراق ایفا کند. ضمن اینکه با این راهبرد از نزدیکی قاهره و مسکو جلوگیری کرده و از نفوذ رقیب جدی خود در خاورمیانه و شمال آفریقا جلوگیری خواهد کرد. علاوه براین، جغرافیای محور مقاومت نیز در پی تحولات اخیر سوریه از جایگاه بهتری برخوردار شده است، امری که واشنگتن و همپیمانان منطقه ای او را بشدت نگران کرده است.

شرق: یوزها و نشاط ملی
«یوزها و نشاط ملی»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم تقی آزادارمکی است که در آن می خوانید؛نوع واکنش جامعه به دیدار تیم ملی فوتبال در مقابل تیم ملی آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۴، تعجب بسیاری از ناظران را برانگیخت. با وجود باخت در نتیجه، جامعه به گونه ای دیگر با این پدیده مواجه شد. ریشه حضور شادی آفرین مردم در خیابان ها در بامداد روز یکشنبه را باید در سه نکته جست وجو کرد: نخست اینکه جامعه ایران، دنبال «نشاط سالم» است و بحث هایی که این روزها برای عبور از رفتارهای خشونت گرا شنیده می شود، اشاره به همین وجه بارز رفتاری ایرانیان دارد.
ظهور بداخلاقی در نتیجه رفتارهای تقابلی، میل «گذر از خشونت» را در جامعه پدید آورده و اهمیت عفو و مدارا و سازش و تفاهم، بیش از هر زمانی درک شده است. اینکه در باب آمار هشدار دهنده آسیب های اجتماعی، این همه تاکید می شود، برخاسته از لزوم توجه به «احوال جامعه» و میل به عبور از ناهنجاری ها و رسیدن به نشاط و همکاری است. فوتبال، بهانه ای بود برای بروز این شادی و رساندن پیام حضور در کنار یکدیگر در خیابان، آن هم بدون بداخلاقی و خشونت. نکته دوم اینکه مردم از دیدن یک بازی خوب و نتیجه دور از ذهن آن، واقعا به وجد آمده بودند.
سخن از اختلاف سنگین - مثلا پنج گل - در این بازی بود و تلاش غرورآفرین و بازی باتعصب ملی پوشان، جامعه را به نگاه تقدیرآمیز از آنان و بروز شادی و نشاط کشاند. نکته سوم این است که طی هشت سال سپری شده، مردم احساس مثبتی نسبت به جایگاه جهانی ایران و نوع تعامل کشورمان با دیگر کشورها نداشتند. نگرانی از تنزل اعتبار جهانی ایران، موضوعی جدی برای هم میهنان مان بود. جامعه با انتخابات داغ سال گذشته، صعود ایران به جام جهانی و اکنون، حضور درخشان در رقابت با غول های فوتبال جهان، در پی اثبات شایستگی و توانمندی خویش به جهانیان است.
در این میان، فوتبال بیش از سیاست سبب می شود ایران دیده شود و همین نکته، نشاطی ملی را رقم می زند؛ نشاطی که مشابه آن را در موفقیت های والیبال هم مشاهده می کنیم. نگارنده پس از بازی ایران و آرژانتین در خیابان های تهران، ترکیبی از شادی و تکریم و تعظیم مقابل پرچم و نام ایران را حتی در میان نوجوانان، شاهد بودم. موضوع حایزاهمیت دیگر، روبه روشدن با «جامعه پخته» است. در مجال های گذشته تاکید داشتم جامعه ایران به مرحله «فربگی امر اجتماعی» رسیده و این حوزه، در قیاس با سیاست، تحولات تکامل یافته تری را تجربه می کند. این مساله حتی بر مشارکت سیاسی مردم اثر گذاشته و آنان درست در جایی که لازم است وارد معادلات و تحولات می شوند و فضا را تغییر می دهند یا حتی وقتی، پیش بینی ها، حول محور بروز اعتراض می چرخد.
اکثریت مردم، تلاش می کنند تا با مدارا و حرکت تدریجی، فرصت را از نیروهای تندرو برای برخورد با جامعه، سلب کنند. دوره کنونی، نقطه عطف و برهه کم نظیری برای ایران است زیرا با این جامعه می توان گفت وگو کرد و مشارکت آنان را در همه امور طلبید.

مردم سالاری:دومینوی روابط دیپلماتیک
«دومینوی روابط دیپلماتیک»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم جواد گیاه شناس است که در آن می خوانید؛بعد از انتخاب حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری خرداد ماه سال گذشته تحولات قابل ملاحظه ای در روابط دیپلماتیک ایران و غرب ایجاد شد. گفت وگوهای ایران با ۱+۵ در سطوح مختلف پایه ابهام زدایی و اعتمادسازی ایران با سایر کشورها و قدرت های بزرگ از یک سو و نقش موضع گیری های فعال دیپلماتیک ایران در خصوص مهمترین تحولات ایران و جهان و همکاری های فزاینده این کشور با سایر کشورها تا حضور بسیاری از شخصیت های سیاسی و دیپلماتیک منطقه و جهان در تهران و بسترسازی گسترش روابط با کشورهای منطقه ای و جهانی زیر ساخت مناسبی را برای نقش آفرینی موثر و نوین جمهوری اسلامی ایران ایجاد نموده است.
این در حالی است که خبر بازگشایی سفارت بریتانیا در تهران نیز نوید بخش بازگشت سیاست خارجی به عقلانیت واقع گرایانه و پرهیز از هزینه سازیهای آرمان پردازانه و نقش آفرینی فعال در تحولات دنیای روابط بین المللی می باشد. جدای از تایید یا تکذیب این خبر با بررسی کارنامه دیپلماتیک ایران در یکسال حضور دولت تدبیر و امید مولفه های جدیدی را می توان مورد مداقه و بررسی قرار داد.
در این راستا شاید بتوان مهمترین شاخص و انگاره مواضع و چنین رویکردی را در شناخت دولتمردان کنونی نظام جمهوری اسلامی از انگاره ها و مولفه های موثر نظام کنونی بین المللی جست وجو نمود. انگاره هایی که به صورت علمی و عملی از خرافه گرایی در روابط جهانی و تنش آفرینی و خود انزواسازی ایران اسلامی پرهیز و در ساختن اعتماد و روابط همه جانبه و فعال بر ویرانه های ساختمان تحریم های بین المللی، انزواسازی و تهدیدات جهانی تاکید داشته و قصد دارد تا زمینه موثر، شکوفایی افق ها و پنجره هایی جدید از نگرش های جهانی در سیاق بین المللی از ایران اسلامی را به نمایش گذارد.
این در حالیست که غرب نیز با برداشت واقع گرایانه از نحله جدید سیاست خارجی ایران بدرستی دریافته است که هیچ معادله امنیتی در منطقه بدون وجود یک ایران با ثبات قابل طرح ریزی و پی ریزی نیست و دولت جدید ایران فرصت مناسبی برای رابطه سازی و تحصیل منافع متقابل می باشد. اگر افراطیون در آن سوی روابط ایران در ایالات متحده و رژیم اشغالگر قدس با نگرش های افراطی صهیونیستی بدنبال جنگ افروزی و تسری هلال افراطی گری از سوریه تا بحرین بوده و نتیجه آن تا کنون کشتار وحشیانه قومیت ها و مذاهب و نسل کشی فزاینده در غرب آسیا بوده است از سوی دیگر بخشی از میانه رو ها در غرب نیز به خوبی دریافته اند که درک درستی از استقرار شاخص اعتدال و میانه روی در ایران می تواند استراتژی و معادله امنیتی جدید در منطقه و جهان ایجاد نماید. شاخص و پارادایم مسلطی که می تواند با بازگشایی سفارت انگلیس در تهران به یک واکنش عملی از سوی جناح معقول و منطقی غرب در رابطه با ایران در اثنای مذاکرات وین تلقی گردد. رویکردی که بی مناسبت با آغاز فرایند پیش نویس مذاکرات جامع هسته ای ایران و غرب می باشد و می تواند از این نقطه نظر پیام ها و پیامدهای قابل ملاحظه ای نیز داشته باشد.
علاوه براین اگر چه بریتانیا در صورت عادی سازی روابط دیپلماتیک و خدمات کنسولی به شهروندان اقدام به گسترش سطح مناسبات خویش با تهران می نماید، موضوع دیگری که در این میان حائز اهمیت است دومینوی روابط دیپلماتیک است که یکی پس از دیگری به نفع ایران و برپایه سیاست اعتماد متقابل و احترام همه جانبه اتفاق خواهد افتاد و به تدریج سایر بازیگران عرصه بین المللی را نیز به خود معطوف خواهد ساخت.
جدای از این، این اقدام انگلیسی ها می تواند در راستای قطب بندی جدید کشورهای ۱+۵ به ابتکار عمل مناسبی نیز دست یابند که به نوعی نشان دهنده رغبت این کشور برای فرصت سازی روابط با ایران در شرایط خلاء قدرت و عدم توجه سایر کشورها در این رابطه تلقی می گردد. این در حالیست که آلمان و فرانسه که دیر زمانی بعنوان شرکای مهم ایران مطرح بودند تا کنون ارزیابی روشنی را نسبت به ایران و تعاملات فزاینده نشان نداده و یا حتی فرانسویها با الزامات درونی خویش و دست اندازهای سیاسی در ژنو بدنبال بر هم زدن قاعده مذاکره و محور سازی دیگری در منطقه علیه ایران بودند. بنابراین این سطح از درک و تیزهوشی انگلیسی ها می تواند فرصت جدیدی را برای این کشور در گسترش روابط و مناسبات منطقه ای و جهانی با ایران ایجاد نماید.
حرکتی که در آینده این کشور را در مقابل رقبایش در موقعیت بهتری قرار می دهد. بلاشک ایجاد چنین فضایی بدون شکل دهی یک فضای اعتماد عمومی مبتنی برعقلانیت و وحدت اجزاء مختلف و متعدد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران امکان پذیر نبوده و در این راستا حمایت های مدبرانه مقام معظم رهبری، فرصت سازی مجلس شورای اسلامی و از همه مهمتر دوری از غوغاسالاری و شتاب زدگی فعالیت های دیپلماتیک و بخصوص کارآمدی ، تجربه و عقلانیت هوشمندانه دولت و مدیریت اجرایی وزارت امور خارجه می تواند نقش جدیدی را برای روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران ایجاد نماید و این پیام دکتر روحانی در مراسم تحلیف را متجلی سازد که: «تعامل سازنده براساس احترام متقابل و منافع مشترک و از موضع برابر ، مبنای روابط ما با سایر کشورها را تشکیل خواهد داد و بر این اساس، متناسب با رفتار و برخورد طرف های مقابل در جهت بهبود و ارتقای روابط حرکت خواهیم کرد.
به صراحت می گویم اگر پاسخ مناسب می خواهید، نه با زبان تحریم ،که با زبان تکریم با ایران سخن بگویید.» چنین رویکردی می تواند به تضریب اعتمادسازی و دومینوی موفق روابط دیپلماتیک ایران منتهی گردد. دومینویی که می تواند جایگاه داخلی و خارجی ایران را افزایش و در الگوسازی یک دیپلماسی موفق اسلامی - ایرانی مبتنی بر مذاکره به جای مشاجره ، احترام متقابل به جای بی احترامی و نقش آفرینی به جای خود انزواسازی اقدام نماید.

ابتکار:متولی و حرمت امامزاده
«متولی و حرمت امامزاده» عنوان یادداشت روز روزنامه ابتکار به قلم هجیر تشکری است که در آن می خوانید؛روز گذشته بررسی «طرح جامع کاداستر» در مجلس شورای اسلامی به پایان رسید. «کاداستر» به مدد تشبیه، «ثبت احوال» یا «مرکز آمار» اراضی، و سیستمی بسیار مهم و زیربنایی ست که در آن اطلاعاتِ فنی، حقوقی، مالی و... اراضی، اعم از اراضی شهری، زراعی و منابعِ طبیعی، تجمیع، ترکیب، حفظ و مدیریت می شوند. این سیستم در تعیینِ موقعیتِ هندسی و مکانِ املاک، عملیاتِ ثبتی (همچون تحدید حدود، تجمیع و افراز اراضی)، رفعِ اختلافاتِ ملکی در دعاوی حقوقی، شفافیتِ آماری، ساماندهی نظامِ مالیاتی، نظارت بر نظامِ مالکیت، قیمت و کاربری اراضی و... کاربرد دارد.
به عبارت دیگر «حدنگار (کاداستر) فهرست مرتب شد اطلاعات مربوط به قطعات زمین است که مشخصه های زمین مانند اندازه، کاربری، مشخصات رقومی[منسوب به رقم]، ثبتی و یا حقوقی به نقش بزرگ مقیاس اضافه شده است.» (بند یک ماده ی یک طرح جامع کاداستر) عجالتاً قصد ما پرداختن به زوایای مختلفِ کاداستر و مزایای بسیار آن نیست؛ بلکه موضوع، اشاره به تهیه و تدوینِ آئین نامه ی اجرایی این طرح است. بر مبنای الزامِ (ماده ی ۱۹) طرحِ یادشده، «سازمان ثبت اسناد و املاک کشور» می بایست مبادرت به تهیه ی آئین نامه ی اجرایی این طرح نماید.
این موضوع در نشستِ علنی دیروز مجلس نیز به درستی توسط یکی از نمایندگان موردِ ایراد قرار گرفت. امّا اخطارِ قانون اساسی ایشان محل اختلاف واقع گشت و با توضیحِ غیرقابلِ فهم و هضمِ رئیس جلسه ی علنی دیروز، ناوارد تشخیص داده شد. معهذا، این وظیفه به وضوح و بر مبنای تصریحِ اصل ۱٣٨ قانون اساسی خارج از صلاحیت و حدودِ اختیاراتِ سازمان ثبت اسناد و املاک کشور است. اصل یادشده مقرر می دارد: «علاوه‏ بر مواردی‏ که‏ هیأت‏وزیران‏ یا وزیری‏ مأمور تدوین‏ آئین‏نامه‏های‏ اجرایی‏ قوانین‏ می‏شود، هیأت‏وزیران‏ حق‏ دارد برای‏ انجام‏ وظایف‏ اداری‏ و تأمین‏ اجرای‏ قوانین‏ و تنظیم‏ سازمانهای‏ اداری‏ به‏ وضع..... آئین‏نامه‏ بپردازد.
هر یک‏ از وزیران‏ نیز در حدود وظایف‏ خویش‏ و مصوبات‏ هیأت‏وزیران‏ حق‏ وضع آئین‏نامه‏....‏ را دارد....» بنابراین، همانگونه که قانون ناشی از قوّه ی مقننه است، آئین نامه نیز از قوّه ی مجریه نشأت می گیرد، و تصویبِ آئین نامه عملی ست در چارچوبِ «تصمیمات اداری» که به موجبِ قانون اساسی بر عهده ی قوّه ی اجرائیه ی کشور قرار دارد.
«آئین نامه ی اجرایی» نیز (در کنار آئین نامه های «مستقل» و «تفویضی») یکی از انواعِ آئین نامه است که پس از الزامِ قانونگذار، برای اجرای قانونی خاص، توسط «دولت» تهیه و تصویب می شود. لذا، بنا بر صراحتِ اصل ۱٣٨ قانون اساسی مقاماتِ صالح اداری برای وضعِ آئین نامه ی اجرایی فقط هیأت وزیران یا هر یک از وزرا هستند، و لاغیر. حتّا از آنجا که در اصلِ یاد شده ذکری از رئیس جمهور به میان نیامده است، این مقام نیز بر اساسِ «اصل عدم صلاحیت در حقوق عمومی» حقِ وضعِ آئین نامه را ندارد، چه برسد به سازمان ثبت اسناد و املاک کشور. به علاوه، کاداستر بخشی از دولت الکترونیک است و امکانات و زیرساختهای ایجاد و اجرای آن از جمله سامانه های اطلاعاتی در قوّه ی مجریه متمرکز و موجود است نه در سازمان ثبت اسناد و املاک.
حتّا با فرضِ فقدانِ این ظرفیت، ایجادِ بانکِ اطلاعاتِ اراضی و سایرِ تمهیداتِ مربوط به طرحِ کاداستر کاری ست اجرایی و می بایست توسط قوّه ی مجریه صورت گیرد.
بدیهی ست که جامعه ی حقوقی ایران، از پارلمان به عنوانِ نهادِ قانونگذاری و متولی قانون در کشور انتظار داشته باشد که بیش و پیش از سایرِ نهادها حریم و حرمتِ قانون را پاس بدارد.

آرمان:دروازه ای رو به فرانسه
«دروازه ای رو به فرانسه»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمانه به قلم دکتر علی بیگدلی است که در آن می خوانید؛
قرار است یک هیات پارلمانی از مجلس ملی فرانسه به ریاست معاون کمیسیون سیاست خارجی مجلس ملی فرانسه به ایران سفر کند و قرار است دیدارهایی نیز با رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس و رئیس گروه دوستی پارلمانی ایران و فرانسه و چند تن از مقامات وزارت خارجه داشته باشد.
اینکه اعضای کمیسیون روابط خارجی مجلس ایران چنین مراوداتی را با کمیسیون های مشابه در دیگر کشورها داشته باشد اقدامی بسیار مثبت و در راستای منافع ملی ایران است. چرا که اولا مجلس هر کشور و به تبع آن نمایندگان و هیات های پارلمانی معرفی شده از سوی مجلس اختیارات گسترده ای دارند و در بسیاری امور اختیارات آنها از دولتمردان و مسئولان سیاست خارجی کشور هم بیشتر است. ثانیا اگر یک قرارداد دولتی بین ایران و کشوری دیگر منعقد شود باید این قرارداد به تایید مجلس برسد.
از سویی دیگر سفر هیات های پارلمانی بین کشورهایی که می خواهند روابط بین دو کشور را به سطح مطلوبی برسانند، همواره مقدمه برقراری روابط نزدیک تر و گسترده تر بوده و این مسئله به یک رسم در دنیا تبدیل شده است. نکته مهم دیگری که درباره سفر هیات فرانسوی به ایران مطرح است اینکه در سال های گذشته ایران با فرانسه حداقل مشکلات را داشته اند و عموما سطح رابطه دو کشور در سطح مناسبی بوده است.
البته به خاطر علاقه و عقبه ای که رئیس جمهور فرانسه به یهودیان ساکن سرزمین های اشغالی دارد گاه وی در عصبانیت مطالبی را علیه ایران مطرح کرده است اما او که در این مدت نتوانسته به خوبی در مسئولیت خود انجام وظیفه کند و به خاطر اشکالات متعدد ضعیف ترین رئیس جمهور فرانسه بعد از انقلاب کبیر به شمار می رود حالا امیدوار است از طریق رابطه دیپلماتیک با کشور ثروتمند ایران کمی از مشکلات خود را حل و فصل نماید. نمونه تلاش های فرانسه برای برقراری رابطه تجاری- بازرگانی با ایران را می توان در سفر هیات ۱۴۰ نفره تجار فرانسوی به تهران برای انجام مذاکره با تجار بخش خصوصی و فعالان اقتصادی در بهمن ماه سال گذشته دانست که البته با مخالفت های آیپک روبه رو شد. آیپک یک موسسه قدرتمند در کنگره آمریکاست که در تعیین خط مشی سیاسی این کشور نیز نقشی اساسی ایفا می کند و اعلام کرده بود که مشکل ما با ایران فقط درباره مسائل هسته ای نیست و تلاش زیادی کردند تا از سفر این هیات فرانسوی به ایران جلوگیری کنند.
نکته دیگری که در سفر این هیات به ایران وجود دارد نقش مهم فرانسه در اتحادیه اروپاست. این کشور به نوعی برای بسیاری از کشورهای دیگر این اتحادیه حکم رهبر و تعیین کننده خط مشی را دارد و رابطه خوب با فرانسه می تواند حتی در مذاکرات ایران و ۱+۵ نیز موثر باشد. به عبارتی این سفر قدمی دیگر در راه شکسته شدن دوران دوری جامعه بین الملل از ایران و مقدمه ای بر روابط گسترده ایران با کشورهای جهان است.

دنیای اقتصاد:چرا توافق درباره نرخ سود سپرده پایدار نخواهد بود؟
«چرا توافق درباره نرخ سود سپرده پایدار نخواهد بود؟»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم ایمان نوربخش است که در آن می خوانید؛فرض کنید در یک جامعه خیالی تنها دو فروشنده برای یک کالای خاص وجود دارد و هر دو فروشنده به لحاظ سهم بازار و توان عرضه کالا در موضعی مشابه قرار داشته باشند. اگر این دو فروشنده قصد داشته باشند تا سود خودشان را به حداکثر برسانند، می توانند با کنار گذاشتن رقابت و توافق با یکدیگر قیمت کالا و میزان تولید آن را در حدی نگه دارند تا سود آنها حداکثر شود. در این حالت امکان رسیدن به توافق برای طرفین راحت تر است؛ چرا که اگر یکی از طرفین بخواهد برای افزایش سهم خودش از بازار و جذب مشتری، قیمت کالای خود را کاهش دهد و توافق را زیر پا بگذارد، طرف دیگر نیز می تواند همین کار را تکرار کند و عملا با کاهش قیمت کالا هر دو متضرر می شوند.
بنابراین به نفع هر دو طرف خواهد بود که به توافق انجام شده احترام بگذارند و قیمت کالای خود را بالا نگاه دارند. حال اگر فروشنده سومی وارد رقابت شود و بخواهد برای تصاحب سهمی از بازار همان کالا را با قیمت پایین تری عرضه کند، امکان توافق کمتر خواهد شد؛ چراکه فروشنده هایی که جدیدا وارد بازار می شوند سهم کمتری از بازار داشته و انگیزه آنها برای زیر پا گذاشتن این توافق به منظور کسب درآمد و جلب مشتری بیشتر، افزایش خواهد یافت.
بنابر تئوری مشهور بازی ها (Game Theory) به لحاظ ریاضی قابل اثبات است که هر چقدر در یک رقابت اقتصادی، تعداد بازیگران بیشتر و تفاوت بین آنها از لحاظ سهم بازار بیشتر باشد، امکان تبانی و توافق بین بازیگران روی یک قیمت کمتر خواهد بود. این واقعیت به لحاظ تجربی نیز در بازارهای مختلف تجربه شده است.
حال ببینیم در بازار سپرده های بانکی بر اساس این تحلیل چه اتفاقی می افتد. زمانی تعداد کل بانک های کشور از انگشتان یک دست تجاوز نمی کرد و دولت مالک همه آنها بود.
بانک مرکزی به راحتی می توانست با یک بخشنامه نرخ سود سپرده ها و تسهیلات را تعیین و ابلاغ کند. در ابتدای دهه ٨۰ بانک های خصوصی وارد این بازار شدند، در چند سال اول تعداد آنها کم بود و تمام آنها از لحاظ حجم فعالیت، سرمایه و سهم بازار موقعیتی مشابه داشتند؛ بنابراین باز هم امکان توافق بانک های خصوصی در آن زمان بر سر نرخ سود سپرده ها و تسهیلات میسر بود. اکنون پس از گذشت بیش از ۱٣ سال از تاسیس اولین بانک خصوصی شمار بانک های غیر دولتی به همراه بانک های دولتی و موسسات مالی و اعتباری مجاز بیش از ٣۰ عدد است. برخی از این بانک ها به تازگی وارد بازار رقابت شده اند و طبیعتا نیاز به جذب منابع برای توسعه فعالیت های خود دارند.
از طرف دیگر بانک مرکزی میزان حداقل سرمایه لازم برای بانک ها را به میزان چهار میلیارد ریال تعیین کرده است. یک بانک تازه تاسیس با این حجم سرمایه برای آنکه فعالیتش برای سهامداران توجیه اقتصادی داشته باشد، باید بتواند حداقل ٨ تا ۹ برابر میزان سرمایه خودش منابع سپرده ای جذب کند. برای جذب چنین حجمی از سپرده در غیاب ابزارهای نوین مالی و نبود یک بازار بین بانکی، چاره ای جز تاسیس شعب بیشتر و افزایش نرخ سود سپرده برای جلب مشتریان نیست.
در عین حال بانک های رقیب که طی این سال ها با سرمایه گذاری بالا و هزینه فراوان توانسته اند سپرده جذب کنند، برای جلوگیری از فرار سپرده ها و از دست ندادن مشتریان خود مجبورند نرخ سود سپرده های خود را افزایش دهند. در چنین شرایطی جای تعجب نیست که چرا توافق بین بانک ها مبنی بر ثابت نگه داشتن سقف نرخ سود سپرده، عملا توسط خود آنها زیر پا گذاشته می شود. دلیل آن هم این است که هم تعداد بازیگران در بازار جذب منابع بانکی و هم اختلاف بین آنها از لحاظ سهم بازار، میزان سرمایه و میزان دارایی بسیار زیاد است؛ بنابراین همان گونه که عملا بخشنامه های بانک مرکزی در هشت سال گذشته مبنی بر کاهش نرخ سود تسهیلات بانکی اجرا نشد، «توصیه» بانک مرکزی مبنی بر اعطای سود یکسان توسط بانک ها به سپرده های بانکی اجرا نخواهد شد.
اصولا در هیچ بازاری که جنبه رقابتی دارد و تعداد عرضه کنندگان یک محصول بیشتر از انگشتان دست است، شما نمی توانید با بخشنامه و دستور قیمت ها را کاهش دهید. هر چه قدر رقابت بین عرضه کنندگان یک خدمت یا کالا بیشتر شود، هم کیفیت آن کالا افزایش پیدا می کند و هم کارآیی بنگاه هایی که در آن بازار رقابت می کنند افزایش می یابد و در نهایت این مشتریان هستند که از این رقابت منتفع می شوند. بازار خدمات بانکی هم از این امر مستثنی نیست و تجربه هشت سال گذشته نیز به خوبی این موضوع را نشان می دهد. ریشه بسیاری از مشکلات کنونی سیستم بانکی از جمله حجم بالای معوقات بانکی، افزایش بی رویه شعب بانک ها، صف طویل متقاضیان تسهیلات بانکی و ... را باید در همین عدم تعادل نرخ های سود بانکی جست وجو کرد.
بانک مرکزی باید به جای کنترل نرخ های سود از طریق بخشنامه، از ابزارهای مالی که در بسیاری از کشورها سال ها است مورد استفاده قرار گرفته از جمله راه اندازی بازار متمرکز منابع بین بانکی استفاده کند. تجربه نشان داده که در شرایطی که بانک مرکزی بخواهد به صورت دستوری نرخ های سود را کنترل کند، در نهایت این مردم و مشتریان بانک ها هستند که متضرر شده و باید هزینه آن را پرداخت کنند.
 
منبع خبر :جام جم آنلاین