• تیراندازی در اتاوا، حمله به دموکراسی کانادا نامیده شده است و لحظه ای که معصومیت کانادا را مشخص مینماید. اما کانادا هیچگاه معصوم نبوده است. دولت کانادا بر روی زمین های دزدیده شده از مردم بومی بنا نهاده شده است. طبقات دارا در کانادا، از طریق سلب مالکیت مردم بر سرزمین های خویش، از نیروی کار و منابع خود، چه در کانادا و چه در اکناف جهان، ثروتمند شدند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۶ آبان ۱٣۹٣ -  ۷ نوامبر ۲۰۱۴

در بیست و دوم اکتبر سربازی به نام Nathan Cirillo، در مقابل مجسمه یادبود جنگ در پارلمان کانادا در اتاوا، به قتل رسید. از آن زمان تاکنون زندگی او بعنوان سربازی از ارتش کانادا، در درون پارلمان، در مدارس، در استادیوم بازی های هاکی و با پوشش پایان ناپذیر رسانه ها، جشن گرفته میشود.
سه روز پس از مرگ Cirillo، ۵ کارگر بر اثر انفجاری در یک کارخانه صنعتی در Veolia واقع در استان اونتاریو به سختی زخمی شدند. یکی از این کارگران بعدا جان خود را از دست داد. اما جسد این کارگر به رژه گذاشته نمیشود تا جمعیتی در "بزرگراه قهرمانان" برای او تشویق سر دهد. هیچ یادبودی برای او در پارلمان نخواهد بود. انفجار در Veolia حتی به سختی در رسانه های کانادا مورد بحث قرار گرفت.
اگر قادر باشید از هیجان ناشی از مرگ Cirillo برای لحظه ای فرار کنید، آنوقت این همه توجه به کشته شدن یک سرباز، در مقابل توجهات کمی که به مرگ صدها کارگری که هر ساله کشته میشوند داده میشود، برایتان عجیب و غریب به نظر میرسد. تعداد متوسط مرگ کارگرانی که از سال ۲۰۰۰ الی ۲۰۱۲ در سر کارشان کشته شدند، ۹۷۲ تن است. یعنی تقریبا هفته ای ۴ کارگر. فقط در شب کریسمس ۲۰۰۹، چهار کارگر مهاجر ساختمانی، وقتی که داربست های محل کارشان فرو ریخت، در محل کارشان کشته شدند. در حالیکه در طول تمام سال ۲۰۱٣، و در مقایسه با این کشته شده ها، کل تعداد افسران پلیس کانادا که به هنگام انجام وظیفه در کارشان کشته شدند، ۴ نفر بود.
نمیخواهم بگویم که باید بر زندگی انسان ها فقط ارزش عددی گذاشت. اما بهرحال، این اعداد باید ما را به فکر نقادانه ای در مورد اولویت های جامعه وادارد. جامعه ای که در آن صدمه زدن به کارگران، به عنوان امری عادی پذیرفته میگردد، در حالیکه به یک صدمه ای که ندرتا به سربازان زده میشود، بعنوان یک تراژدی کشوری برخورد میشود. سیاستمداران و کارشناسان به ما میگویند که کشته شدن Cirillo قابل جلوگیری بود. آنها میگویند اگر پلیس قدرت بیشتری داشت، اگر سازمان امنیت کانادا پول بیشتری داشت و اگر چنانچه فقط نیروهای امنیتی کانادا محکم تر در هم ادغام میشدند، این حمله در اتاوا اتفاق نمی افتاد. دولت محافظه کار استیون هارپر این گونه استدلال ها را فقط به کار میگیرد تا بر امری در پارلمان بکوبد که به پلیس و سایر سازمان های امنیتی، قدرت بیشتری برای زیرنظر گرفتن و بازداشت میدهد.

سخت گیری در جرایم

چرا قانون گزاران در پی مرگ غیرمنتظره یک سرباز، به اقدام فوری کشیده میشوند، در حالیکه برای متوقف کردن کشته شدن روتین کارگرانی که هر روز در کارشان تهدید به مرگ میشوند، کاری نمی کنند؟
میشود جواب داد که فقط ترس از امنیت خودشان است که قانون گزاران را هدایت میکند. مرد مسلحی که آن سرباز را در اتاوا کشت، همچنین در درون خود پارلمان هم آتش گشود. منتقدان اینگونه استدلال میکنند که امنیت در پارلمان ضعیف است. فشار دولت برای تصویب قوانین جدید ممکن است بخاطر این باشد که میخواهد پلیس و سازمان های جاسوسی، همه آن قدرتی را که لازم است داشته باشند تا پارلمان با چنین حمله ای هرگر باردیگر روبرو نشود. البته این یک پاسخ ضعیف است.
یک دلیل اینکه، اتفاقاتی که در ۲۲ اکتبر در اتاوا رخ دادند، بخش هایی از یک روند نبودند و شواهدی هم وجود ندارد که نشان دهد این اتفاقات به یک امر روتین تبدیل خواهد شد. دلیل دیگر اینکه، کارشناسان امنیتی به این نتیجه رسیده اند که بعید به نظر میرسد که حمله به پارلمان هیل را میشد متوقف کرد، حتی اگر مقامات دارای قدرت زیر نظر گرفتن بیشتر و یا دارای توانایی بازداشت آسان تر مردم، می بودند.
یک تفسیر بهتر، تلاش کنونی دولت برای چاق و چله کردن سیستم امنیتی را به مثابه اقدام دیگری جهت پروژه "ایجاد امنیت"، که محافظه کاران سال هاست به دنبال آن هستند، می بیند. پروژه "ایجاد امنیت" هارپر شامل این موارد است: دستورالعمل باصطلاح سخت گیرانه در مورد جرم، که حکم جدید یک حبس حداقل اجباری را در مقابل برخی از جرایم تحمیل میکند، "تروریست" قلمداد کردن فعالین محیط زیست و بومی ای که با توسعه پروژه تارسند مخالفت می کنند، رشد یک سیاست خارجی تجاوزکارانه که مشخصا همراه است با حمایت غیرمشروط از اسرائیل در تداوم اشغال فلسطین، و تلاش های جدیدی برای در هم تنیدن نمادهای نظامی در هسته اصلی هویت کانادا.
اتفاق کشته شدن یک سرباز که یک بار رخ داد، میتواند برای تکوین حمایت از پروژه "ایجاد امنیت" هارپر، مورد استفاده قرار بگیرد. کشته شدن سالانه صدها تن کارگر در محل کارشان، اما نمیتواند.
در واقع هشدار دادن در مورد نگرانی های جدی مربوط به محیط کار امن و انجام هر آنچه که برای حفاظت از کارگران لازم است، به معنای این است که از کارفرماها خواسته شود تا حفاظت از زندگی کارگران را بر کسب سود، مقدم دارند. دولت اما در مبارزه دامنه دار بین کارفرماها در تأمین سود، و کارگران بخاطر اینکه بتوانند زندگی کنند، جانب کارفرماها را میگیرد.
دولت هارپر قانون ضداتحادیه را تصویب کرد، کارگران را از حق اعتصاب محروم نموده و استثمار کارگران مهاجر را برای کارفرماها آسان تر می کند. محافظه کاران مالیات سرمایه داران را کاهش دادند. دولت نمیخواهد خطر کاهش سطح سود را به منظور ایجاد محیط کار امن تر، ببیند.
تیراندازی در اتاوا، حمله به دموکراسی کانادا نامیده شده است و لحظه ای که معصومیت کانادا را مشخص مینماید. اما کانادا هیچگاه معصوم نبوده است. دولت کانادا بر روی زمین های دزدیده شده از مردم بومی بنا نهاده شده است. طبقات دارا در کانادا، از طریق سلب مالکیت مردم بر سرزمین های خویش، از نیروی کار و منابع خود، چه در کانادا و چه در اکناف جهان، ثروتمند شدند. کارگران در کانادا بخاطر اینکه سودهای سرمایه داران افزایش یابد، هر روزه در مخاطره قرار داده میشوند. کارگران مهاجر که حتی فاقد حفاظت محدود شهروندی کانادا هستند، در مقابل سوء استفاده کارفرما و شرایط کاری مضر، بطور ویژه ای صدمه پذیر هستند.
حمله واقعی به دموکراسی در کانادا، سیستم سیاسی - اقتصادی ای است که اجازه میدهد تا قدرت و ثروت تنی چند، به قیمت هزینه فیزیکی و احساسی تعداد بسیاری، تأمین شود.

James Cairns از اعضاء سوسیالیسم نوین تورنتو و دانشکده فلسطین است.
منبع: New Socialist, Ideas for Radical Change 

ای میل مترجم:
parvinashrafi@hotmail.com