• وقتی درمانگاه‌‌ و خدمات کافی وجود نداشته باشد، وظیفه مراقبت، غذا دادن و شستشوی بیماران مبتلا به ابولا آن هم بدون وسایل محافظتی مثل دستکش، عینک و یا ماسک به عهده زنان است که این امر آن‌ها را به شدت در مقابل این بیماری آسیب‌پذیر می‌کند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲٨ آبان ۱٣۹٣ -  ۱۹ نوامبر ۲۰۱۴

شیوع کشنده ابولا در غرب افریقا تاکنون موجب مرگ حدود ۵۰۰۰ نفر شده است. حالا دیگر این بیماری سریع‌تر از قبل در حال پیشروی است. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت گرچه هم زنان و هم مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند اما حدود ۷۵ درصد قربانیان زن هستند. مدیر اجرایی سازمان‌های غیردولتی زنان در لیبریا می‌گوید: زنان در خط مقدم‌اند؛ آن‌ها مراقبینی هستند که به خاطر مسائل قابل پیشگیری جان خود را از دست می‌دهند.

وقتی درمانگاه‌‌ و خدمات کافی وجود نداشته باشد، وظیفه مراقبت، غذا دادن و شستشوی بیماران مبتلا به ابولا آن هم بدون وسایل محافظتی مثل دستکش، عینک و یا ماسک به عهده زنان است که این امر آن‌ها را به شدت در مقابل این بیماری آسیب‌پذیر می‌کند. آن‌ها همچنین در مراسم تدفین حضور دارند که مستلزم تماس با اجساد آلوده است.

سازمان‌های محلی دست به کار می‌شوند

"این بدترین بحران در تاریخ لیبریا پس از جنگ داخلی است که ۱۴ سال طول کشید". این را یکی از فعالین سازمان‌های محلی زنان می‌گوید و ادامه می‌دهد: "همه با این ترس زندگی می‌کنند که نفر بعدی چه کسی است". برخی از کارکنان بهداشت، منطقه و محله آلوده به ابولا را جایی نزدیک به دروازه جهنم توصیف می‌کنند. موانعی برای کنترل این ویروس وجود دارند، از جمله: فقدان آموزش و دانش کافی درباره دلایل بیماری و چگونگی اشاعه آن و تعلل در درمان به دلایل مختلف از جمله ترس. به همین دلیل نقش سازمان‌های محلی بسیار پر اهمیت می‌شود. اعضای این سازمان‌ها از ساکنان همان منطقه هستند و توان برقراری ارتباط با مردم را دارند. اگر موردی گزارش نشود آن‌ها متوجه شده و می‌دانند به چه کسانی چه کمکی بکنند. آن‌ها مانند اعضای یک خانواده هستند.

در حالی که بیمارستان‌ها مملو از بیمار شده‌اند، سازمان‌های محلی برای انجام اقدامات تأثیرگذار خاصه در مناطق روستایی تنها گذاشته شده‌اند. برای مثال سازمان WONGOSOL ایستگاه‌های شستشوی دست در محلات مختلف که در قرنطینه هستند تعبیه کرده‌اند و دسترسی به امکانات اولیه بهداشتی برای خانواده‌هایی که توان خرید کلرین، صابون و ضدعفونی‌کننده‌ها را ندارند فراهم آورده‌اند.

سازمان دیگری نیز به نام WPWHDO که بیشتر در محلات شهری فعال است، مرکز مراقبتی کوچک برای افرادی ایجاد کرده که با داشتن نشانه‌های بیماری نیاز به مراقبت دارند اما برای پذیرش در بیمارستان‌ باید روزها منتظر بمانند. زنان خصوصاً زنان روستایی در این میان به امکانات دسترسی کمتری دارند و برای درمان باید به منطقه دیگری بروند. این در حالی است که ٨۰ درصد مردم لیبریا زیر خط فقر زندگی می‌کنند و حتی پول برای رفتن به دیگر مناطق را هم ندارند.

جایی برای مراقبت از مادران هم نیست

حتی زنانی که به ابولا دچار نشدند نیز در معرض خطر هستند. سیستم سلامت کشور درگیر بحران جاری است و بسیاری از بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها به دلیل کمبود دارو و کالاهای اساسی تعطیل شده‌اند. ارائه خدمات بهداشتی به مادران که تا پیش از این هم در این کشور کافی نبوده حالا به شدت دچار مشکل شده است و زنان برای بارداری و زایمان به حال خود رها شده‌اند. اکنون به غیر از مبتلایان ابولا، مادران و کودکانی هم هستند که به علت عدم توجه و مداخله جان خود را از دست می‌دهند.

نجات‌یافتگان تنها می‌مانند

اگر یک خانواده از ابولا رنج ببرد و یکی از عزیزانشان را به علت ابتلا به این بیماری از دست بدهد، مردم از آن کناره می‌گیرند و خانواده به نوعی انگ می‌خورد. این مسأله در مورد کودکانی هم که به علت بیماری بی‌سرپرست شده‌اند مصداق دارد. طبق گزارش‌های اخیر ٣۷۰۰ کودک یک یا هر دو والدین خود را به علت ابولا از دست داده‌اند. بنابراین پذیرفتن این افراد در جامعه از دیگر آموزش‌هایی است که باید ارائه شود. چطور باید جلو رفت؟

یک چیز قطعی است: اثرات اپیدمی ابولا برای مردم کشور لیبریا طولانی مدت است. در مونروویا آمبولانس‌ها هر روزه اجساد را از محله‌های مختلف جمع‌آوری می‌کنند. افرادی که باقی می‌مانند آسیب دیده‌ و فراموش شده‌اند. برای کمک به بازماندگان خصوصاً زنان باید در حوزه آموزش و سلامت سرمایه‌گذاری‌ کرد و به توانمندسازی آنان پرداخت.

مدیر بنیاد جهانی زنان در کشورهای جنوب صحرای افریقا می‌گوید: ما به جای تمرکز کردن روی راه‌حل‌های کوتاه‌مدت نیاز به تمرکز روی قدرت‌بخشی نهادهای محلی به صورت بلند مدت داریم. ما باید مطمئن شویم که در هرگونه تلاش برای تجدید حیات سیستم اقتصادی و یا آموزشی، زنان هم نفع می‌برند. مادامی که ما با فقدان زیربناها، نبود دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، عدم برابری جنسیتی و محدودیت‌های تحمیل شده خارجی مواجهیم بحران‌های بیشتری در راه خواهند بود و دوباره این زنان هستند که بیش از همه رنج خواهند برد.

www.globalfundforwomen.org

منبع:کانون زنان ایرانی