اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۶ آذر ۱٣۹٣ -  ۲۷ نوامبر ۲۰۱۴

«فقط یک جرقه لازم است»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم جعفر بلوری است که در آن می خوانید؛
۱- اگر فضا مستعد نبود، «خبر» خودسوزی «محمد بو عزیز»، جوان جویای کار تونسی، حداکثر در حد «یک خبر» ساده حوادث در رسانه های این کشور باقی می ماند و اینگونه، به بیداری اسلامی که از خاورمیانه تا آفریقا را دربر گرفته، منجر نمی شد. در واقع، نفس وقوع یک حادثه مثل خودکشی، به خودی خود هیچگاه نمی توانست چنان موجی ایجاد کند که دودمان دیکتاتوری های خاورمیانه و آفریقا را بر باد دهد، که اگر اینگونه بود، کشور سوئد، که براساس آمار سازمان بهداشت جهانی، بیشترین میزان خودکشی را به خود اختصاص داده، باید هزاران بار شاهد وقوع انقلاب و تحولات بنیادین می بود و اکنون اثری از آن باقی نمی ماند!
اگر فضا مستعد شد- مثل فضای حاکم بر تونس ۲۰۱۰- آنوقت فقط یک جرقه لازم است. فرقی هم نمی کند، شهر «سیدی بوزید» تونس باشد یا «فرگوسن» آمریکا. خودکشی یک معترض به نظام دیکتاتور و دست نشانده، در تونس همان کاری را کرد که امروز قتل یک نوجوان ۱۷ ساله سیاه پوست در آمریکا کرده است. اکنون که در حال مطالعه این وجیزه هستید، ٣۲ ایالت از ۵۰ ایالت آمریکا شاهد شورش و التهاب حاصل از قتل یک نوجوان به دست پلیس آمریکاست.
عربستان سعودی، شاید یکی از این کشورهای مستعد باشد. این کشور تقریبا تمام فاکتورهای لازم برای وقوع یک انفجار اجتماعی را داراست. دلایل و مستندات بی شماری برای این ادعا می توان برشمرد. نظام سیاسی و «دیکتاتوری خاص» حاکم بر این کشور-که با واژه ای با نام انتخابات و دموکراسی کاملا بیگانه است- وضعیت اسفناک اقلیت ها به ویژه شیعیان، نوع سیستم قضایی حاکم بر این کشور- که شباهت های عجیبی با روش به اصطلاح قضایی داعش دارد- و ... مواردی هستند که از آغاز روی کار آمدن سعودی ها یعنی سال ۱۹٣۲، بر مردم این سرزمین حاکم بوده است. ٨۲ سال خفقان، نوکری برای اجانب، دیکتاتوری، حکومت موروثی و .... زمان کمی نیست؛ همین دیروز بود که خبری منتشر شد مبنی بر اینکه، ۵ دانش آموز شیعه عربستانی به اتهام برافراشتن پرچم یا حسین(ع) بر سردر مدرسه ای در شرق این کشور، به ۲۱ سال حبس محکوم شدند. یا «فواد ابراهیم»، حقوقدان و کارشناس عربستانی در تشریح سیستم قضایی حاکم بر عربستان نوشت: «اعدام، آسان ترین حکمی است که قضات سعودی صادر می کنند.»
شاید حضور سیا در بدنه اجرایی و امنیتی رژیم آل سعود در کنار دلارها و برق شمشیر ها و... باعث به تعویق افتادن این انفجار اجتماعی شده باشد اما، خود رژیم آل سعود به خوبی بر وضعیت حاکم بر این کشور واقف است و خوب می داند «فقط یک جرقه لازم است.»
۲- آیت الله نمر باقر النمر، از علمای برجسته و رهبر شیعیان عربستان است که در سال ۲۰۱۲ به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «خیانت به پادشاه»! دستگیر و به تازگی به اعدام محکوم شده بود. اخیرا جزئیات بیشتری از حکم صادره علیه این روحانی مبارز منتشر شده است. طبق گزارش هایی که در این باره منتشر شده، قضات دادگاه های سعودی به بریدن سر این روحانی با شمشیر رای داده اند. دادستان کل عربستان نیز تقاضا کرده اعدام «نمر» به شیوه فجیع تری صورت بگیرد، بدین شکل که ابتدا سر از بدن او جدا شده و سپس پیکر بی سرش در چهارراه های اصلی شهر به نمایش همگان درآید!
بنا به دو دلیل می توان «حدس» زد، چنین حکم وحشیانه ای هرگز نمی توانست اجرایی شود.
الف- دلایلی که در شماره ۱ برشمردیم یعنی مهیا بودن فضای حاکم بر جامعه عربستان برای وقوع یک انفجار اجتماعی. اوضاع حاکم بر عربستان سعودی شبیه بشکه باروتی است که تنها نیاز به یک «جرقه» دارد. آیا اجرای چنین حکم وحشیانه ای نمی تواند در حکم این جرقه باشد؟! می تواند.
ب- رسانه ای شدن جزئیات چنین حکمی آن هم بعد از اعتراض های بی سابقه جهانی، دلیل خوب دیگری است بر اینکه، این حکم در حد همان صدور حکم باقی خواهد ماند. خبرهای موثقی هست مبنی بر اینکه اعتراض های جهانی در ۵ قاره جهان، سعودی ها را نسبت به عواقب اعدام چنین شخصیتی آگاه و در نتیجه منصرف کرد. اما ریاض برای انحراف افکار عمومی، جزئیاتی را ساخت و بعد منتشر کرد تا به خیال خود چنین وانمود کند که از این اعتراض ها وحشتی ندارد و قصد داشت به شدیدترین شکل ممکن رهبر عالی شیعیان عربستان را اعدام کند. به نظر می رسد این حکم به منزله همان مثل معروف «سنگ بزرگ نشانه نزدن است» باشد.
صدور چنین احکامی بیش از هر چیز می تواند به دلیل ترس و وحشت باشد. ترس از اعتراض ها و در نتیجه، انفجار همان بشکه باروت.
مناطق شیعه نشین عربستان و حتی سایر مناطق این کشور اما می توانند میزبان چنین انقلابی باشند. نباید فراموش کنیم منطقه ای مثل «الشرقیه» طی چند سال گذشته، بارها و بارها صحنه اعتراض های مردمی بوده، به ویژه پس از تحولاتی که از سال ۲۰۱۱ و با شروع انقلاب در کشورهای عربی آغاز شده است. اگر اخبار و تصاویر زیادی از این اعتراض ها منتشر نمی شود، به دلیل احکام وحشیانه ای است که در انتظار تهیه کنندگان چنین اخبار و گزارشاتی است. از رژیمی که تحمل نصب «یک» پرچم یاحسین(ع) را ندارد، چه انتظاری می توان داشت؟ برخی رسانه ها چندی پیش درباره این اعتراض ها، به نقل از بی بی سی عربی نوشتند، رسانه ها در عربستان به طور محدودی این اعتراض ها را پوشش می دهند و در نتیجه تقریباً «غیرممکن» است که خبرنگاران بتوانند آزادانه فعالیت کنند.
شاید عده ای بنا به دلایلی، تحلیل فوق را کمی اغراق آمیز و یا حتی دور از واقعیت تصور کنند. قابل توجه این عده اینکه، در این وجیزه، فقط به یکی از دلایلی که می تواند به «تنهایی» فروپاشی آل سعود را در پی داشته باشد اشاره کردیم. یعنی نارضایتی های گسترده مردمی. اما نباید فراموش کرد که این رژیم از درون نیز دچار پوسیدگی است، و چه بسا همین روزها با وضعیت جسمی که ملک عبدالله دارد، شاهد جنگ قدرت میان شاهزاده ها هم باشیم. خطرهایی که از بیرون خاندان آل سعود را تهدید می کند، بماند. بخوانید:
اواسط اردیبهشت ماه سال جاری خبرهایی از وجود طرح های داخلی و خارجی برای سرنگونی نظام حاکم بر عربستان منتشر شد. منشأ این خبرها یک نوار ویدئویی متعلق به حمد بن خلیفه آل ثانی، امیر سابق قطر بود که در آن صراحتا از وجود این طرح سخن به میان آمده است.
در این نوار ویدئویی امیر وقت قطر می گوید: «خاندان حاکم بر عربستان رو به زوال است» و پس از بر شمردن دلایلی چند نتیجه می گیرد «آل سعود حداکثر طی دوازده سال نابود خواهد شد.» وی دلیل این امر را نیز« وجود اختلاف شدید میان ملک عبدالله و دیگر افراد خاندان» معرفی می کند.
«حمد» همچنین از وجود هماهنگی هایی میان کشورش و برخی همسایگان برای انجام تحرکاتی علیه سعودی ها خبر داده و از کشورهایی که با ریاض همکاری دارند به عنوان «کشورهای فاقد کرامت» یاد می کند. منظور شیخ حمد، مصر و اردن است. وی در نهایت از نبود آزادی های رسانه ای در عربستان، به عنوان دلیل دیگری استفاده کرده و نتیجه می گیرد «کار سعودی ها تمام است.»

خراسان:اوپک و انتخاب بین بد و بدتر
«اوپک و انتخاب بین بد و بدتر»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛اوپک فردا حساس ترین نشست چند سال اخیر خود را برگزار خواهد کرد. حساسیت این نشست به دلیل کاهش ٣۰ درصدی قیمت نفت طی چند ماه اخیر و شرایط ویژه بازیگران دخیل در بازار نفت است. طی سال های اخیر آمریکا با افزایش تولید نفت شیل به یکی از بازیگران اصلی این بازار تبدیل شده است و برخلاف گذشته که از سلاح کاهش قیمت نفت علیه دیگر کشورها استفاده می کرد، اکنون خود به عنوان یک تولیدکننده عمده نفت، حداقل منافع کوتاه مدت در ارتباط با افزایش قیمت نفت دارد.
علاوه بر عربستان روسیه با افزایش حجم تولید خود هم اکنون با تولید روزانه ۱۰ میلیون بشکه بزرگترین تولید کننده نفت جهان است و با توجه به تحریم های غرب، با کاهش بیش از پیش قیمت نفت تحت فشار قرار خواهد گرفت. دیگر بازیگر عمده بازار نفت عربستان است که پس از روسیه بزرگترین تولید کننده نفت می باشد. هرچند شائبه همراهی این کشور با کاهش قیمت و تخفیف نرخ فروش که از آن به جنگ قیمتی تعبیر شد، در روند کاهش قیمت اثرگذار بوده اما خبرها حاکی از فشار شاهزادگان سعودی برای بازگرداندن قیمت نفت به سطوح بالاتر از قیمت فعلی است.
در این میان اوپک با ۲ چالش جدی مواجه است: نخست این که با کاهش معنادار تولید نفت بتواند قیمت را به محدوده قابل قبول ٨۵ تا ۹۰ دلار برساند. این تصمیم خالی از تبعات نخواهد بود، چرا که سهم اوپک را در بازار نفت باز هم کاهش خواهد داد و اجازه می دهد سهم سایر بازیگران بازار نفت افزایش یابد. هر چند به نظر می رسد اوپک برای فرار از قیمت پایین نفت و کسری بودجه کشورهای نفتی تن به این تصمیم بدهد. به ویژه این که روسیه نیز همراهی خود با تصمیم اوپک را رسما اعلام کرده است و وعده داده که در صورت کاهش تولید اوپک، این کشور نیز از تولید خود خواهد کاست.
با این حال چالش دوم، چالش درونی اوپک است، اگرچه عربستان منافع کوتاه مدت خود را در همراهی با کاهش تولید اوپک و افزایش قیمت نفت می بیند اما از یک سو به دلیل تولید بیش از سهمیه، بیشترین بار کاهش تولید نفت اوپک بر دوش عربستان خواهد بود.
چنان که وزیر نفت کشورمان و برخی دیگر از اعضای اوپک تاکید کرده اند که کشورهایی که بیش از سهمیه خود تولید کرده اند باید تولید نفت خود را کاهش دهند. از سوی دیگر تجربه نشان داده که عربستان به لطف تولید روزانه ۱۰ میلیون بشکه ای و پشتوانه غنی درآمدهای ارزی انباشته شده و به دلیل منافع سیاسی به ویژه برای ضربه زدن به ایران و روسیه که در شرایط تحریم نیز قرار دارند، ممکن است منافع کوتاه مدت خود را ملاک تصمیم گیری قرار ندهد. این اتفاق در شرایط حساس فعلی شکاف درون اوپک و احتمال کم خاصیت تر شدن این نهاد بین المللی را تشدید می کند.
به این ترتیب اوپک با انتخاب بین دو گزینه بد و بدتر مواجه است. انتخاب گزینه بد به معنی کاهش تولید اوپک و سپردن بیشتر بازار به غیر اوپکی هاست و انتخاب بدتر، تداوم وضعیت فعلی و کاهش درآمدهای نفتی اعضای این سازمان است. باید دید اوپک کدام گزینه را انتخاب خواهد کرد.

جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته
تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛در این هفته گرچه ماه محرم به پایان آمد ولی ماه صفر از راه رسید و همچنان غم های جانکاه اسرای کربلا و حزن بزرگ اربعین حسینی، ماتم عظمای رحلت رسول مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی(ص) و سبط گرامی ایشان، امام حسن مجتبی(ع) و شهادت ولی نعمت ما ایرانیان، حضرت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا(ع) را در خود دارد.
سی و پنج سال پیش در چنین روزهایی امام خمینی بنیانگذار بزرگ جمهوری اسلامی ایران در پنجم آذر سال ۱٣۵٨ فرمانی مبنی بر تشکیل بسیج مستضعفین را برای حفظ و صیانت از انقلاب صادر کردند. معمار انقلاب اسلامی با دوراندیشی خویش نسبت به آینده کشور و جهان اسلام و براساس شناخت عمیق از حقایق تاریخ ایران و اسلام، نسخه ای را به عنوان بازوی مستضعفین جهان ارائه کردند که الحق والانصاف در حفظ و نگهداری از مرزهای کشور در هجوم همه جانبه غرب و شرق علیه جمهوری اسلامی ایران به سرکردگی صدام، خوش درخشید و الگوی درخشان برای سایر کشورها گردید. از این رو جا دارد که در هفته بسیج از مقام شامخ شهدای بی ادعای بسیجی و سنگرسازان بی سنگری که در فراهم کردن بستر رشد و تکامل انقلاب نقش آفرینی کردند و با خون خود انقلاب را در لحظه های حساس یاری نمودند، قدردانی گردد.
در این هفته ۱۰ دور مذاکره هسته ای در وین با انقضای مهلت مقرر در سوم آذر به پایان رسید. مذاکرات ایران و گروه ۱+۵ اگرچه با تمدید گفتگوها پایان پذیرفت اما به نظر می رسد که این مذاکرات می تواند چارچوب و دورنمای توافق سیاسی و سپس توافق جامع ظرف ۷ ماه آینده بوده و به نقطه ای بی بازگشت تبدیل شود.
پرونده این دور از گفتگوهای هسته ای درحالی روز دوشنبه با تصمیم بر سر تمدید مذاکرات بسته شد که هیات مذاکره کننده ایرانی از این اراده سیاسی برخوردار بود که توافق جامع را در همین تاریخ امضاء کند ولی آمریکا و برخی عناصر خارج از محیط مذاکره که سعی کردند مذاکرات را از رسیدن به توافق جامع دور کنند. به هر حال دستاورد بزرگ این دور از مذاکرات، علاوه بر خوشبینی جمعی و جهانی برای رسیدن به توافق جامع در ۷ ماه آینده، اثبات این نکته است که جمهوری اسلامی ایران و گروه مذاکره کننده ایرانی با صداقت و تلاش شبانه روزی تلاش خود را صرف دستیابی به توافق کردند، در عین حال که به هیچ وجه حاضر نشدند از اصول و مواضع تعیین شده از سوی رهبر معظم انقلاب در مسیر مذاکرات کوتاه بیایند.
مذاکرات وین را در عین حال می توان گامی بلند و مرحله ای بی بازگشت به گذشته دانست، مرحله ای که بیشتر کشورهای عضو گروه مذاکره کننده به دلیل پیشرفت همه جانبه آن و نیز فضای تازه بین المللی، دیگر قادر به بازگشت به مراحل گذشته نیستند و تلاش می کنند به توافق جامعی که متضمن "برد - برد" طرفین است، دست یابند.
در این هفته جمهوری اسلامی ایران میزبان صدها نفر از اندیشمندان و شخصیت های دینی بود که برای شرکت در کنگره جهانی بررسی جریان های تکفیری از دیدگاه علمای اسلامی به کشورمان آمده بودند.
شرکت کنندگان در این همایش در پایان دو روز نشست در قم، به دیدار رهبر معظم انقلاب آمدند. در این دیدار حضرت آیت الله خامنه ای احیاء جریان تکفیری در سال های اخیر را مشکل تحمیلی و دست ساز استکبار برای دنیای اسلام دانستند و با اشاره به اقدامات جریان خبیث تکفیری در جهت اهداف امریکا و دولت های استعماری و رژیم صهیونیستی بویژه تلاش برای به فراموشی سپرده شدن مسئله اصلی فلسطین و مسجدالاقصی، تأکید کردند: ایجاد یک نهضت علمی، منطقی و فراگیر برای ریشه کن کردن جریان تکفیری، روشنگری نسبت به نقش سیاست های استکباری در احیای این جریان و اهتمام جدی و مطالبه عمومی درخصوص قضیه فلسطین به عنوان مسئله اصلی دنیای اسلام از مهم ترین و اولویت دارترین وظایف علمای جهان اسلام در شرایط کنونی است.
ایشان سپس به یک نکته غیرقابل انکار اشاره کرده و افزودند: جریان تکفیری و حکومت های پشتیبان آن کاملاً در جهت اهداف استکباری امریکا و دولت های استعماری اروپایی و رژیم صهیونیستی حرکت می کنند و با ظاهری اسلامی، عملاً در خدمت آنها هستند.
رهبر معظم انقلاب روشنگری نسبت به نقش سیاست های امریکا، انگلیس و رژیم صهیونیستی در احیای جریان تکفیری را یکی از وظایف بزرگ علما در کشورهای اسلامی برشمرده و افزودند: وظیفه مهم علما، اهتمام جدی به قضیه فلسطین و مسجدالاقصی و جلوگیری از مورد غفلت واقع شدن این موضوع اصلی دنیای اسلام است. ایشان با اشاره به تصمیم اخیر کابینه رژیم صهیونیستی در اعلام یهودی بودن فلسطین اشغالی، گفتند: رژیم صهیونیستی بدنبال تصرف قدس و مسجدالاقصی و تضعیف هرچه بیشتر فلسطینی ها است. همه ملت های اسلامی و همچنین علماء باید از دولت های خود مسئله را مطالبه و پیگیری کنند.
حضرت آیت الله خامنه ای همچنین مشکلات و ناکامی های دشمنان اسلام در منطقه بویژه در عراق، سوریه و لبنان را نیز یادآور شدند و گفتند: یک نمونه دیگر از ضعف دشمن، قضیه هسته ای ایران است. امریکا و کشورهای استعمارگر اروپایی دور هم جمع شدند تا جمهوری اسلامی ایران را در قضیه هسته ای به زانو در آورند اما نتوانستند و در آینده نیز نخواهند توانست.
در هفته جاری سرانجام نمایندگان مجلس در مسیر رأی اعتماد قرار گرفته و به پنجمین وزیر پیشنهادی کابینه تدبیر و امید برای تصدی وزارت علوم رأی مثبت دادند. وی با ۱۹۷ رأی موافق پس از ماه ها بلاتکلیفی، سکان وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را عهده دار شد.
رئیس جمهور پیش از این آقایان "جعفر میلی منفرد"، "رضا فرجی دانا"، "محمود نیلی احمدآبادی" و "فخرالدین احمدی دانش آشتیانی" را به عنوان وزرای پیشنهادی علوم به مجلس معرفی کرده بود که مجلس به سه نفر از آنها رأی اعتماد نداد، اما دکتر فرجی دانا پس از کسب رأی اعتماد مجلس در آبان ماه سال گذشته تنها ۱۰ ماه سکاندار این وزارتخانه شد چرا که نمایندگان مرداد ماه سال جاری رأی اعتماد خود را پس گرفتند.
در مسائل بین المللی، آزادسازی دو شهر دیگر عراق از چنگ تروریست ها، تصویب طرح صهیونیستی "دولت یهود" در کابینه این رژیم، خشونت و ناآرامی در شهر سیاه پوست نشین فرگوسن و پیامدهای انتخابات فرمایشی بحرین مهمترین رویدادهای هفته بودند که این تحولات را مورد بررسی قرار می دهیم.
در عراق، دو شهر "جلولا" و "سعدیه" در استان دیاله پس از آنکه شش ماه در اشغال تروریست های داعش بود سرانجام در هفته جاری با هماهنگی نیروهای مردمی و ارتش آزاد شدند. آزادی این دو شهر ضربه دیگری بر پیکر گروه های تکفیری بود که در چند هفته گذشته، شکست های پی در پی را متحمل شده اند. این عملیات از آنجا اهمیت خود را نشان می دهد که داعش قصد داشت از این دو شهر به عنوان گذرگاه و پایگاه لجستیکی برای حمله به بغداد از طریق بعقوبه استفاده کند. عملیات اخیر در عین اینکه با هزینه کم برای نیروهای عراقی همراه بود، تلفات سنگینی را به تروریست ها وارد کرد به گونه ای که سرکردگان این گروه به غافلگیر شدن خود اعتراف کردند.
اکنون دولت عراق بر روی آزادی موصل به عنوان مهمترین شهری که هم اکنون در اشغال داعش است تمرکز کرده است. گزارش منابع عراقی حاکی است که تروریست ها در موصل نگران حمله نیروهای عراق هستند و اضطراب بر این نیروها حاکم شده است.
اوایل این هفته، کابینه رژیم صهیونیستی، طرح صهیونیستی "دولت یهود" را تصویب کرد و مقرر شد تا این طرح روز چهارشنبه (دیروز) در کنست رژیم صهیونیستی به رأی گذاشته شود ولی اوجگیری اعتراض فلسطینی و همچنین بروز اختلاف در کابینه سبب شد تا رژیم رأی گیری در این باره را به تعویق اندازد.
جنبش حماس نسبت به پیامدهای خطرناک این طرح هشدار داده و از فلسطینی ها و همچنین مسلمانان خواسته در برابر این توطئه بایستند. طرح "دولت یهود" در راستای ایجاد یک رژیم نژادپرست در فلسطین اشغالی می باشد از جمله اینکه تمامی کسانی که در فلسطین اشغالی زندگی می کنند از جمله فلسطینی ها باید لزوماً تابع قوانین مورد نظر رژیم صهیونیستی باشند و مقررات این رژیم بر همه امور جاری خواهد بود.
گروه های فلسطینی، هدف این طرح را توطئه تازه رژیم صهیونیستی برای یهودی ساختن کل فلسطین اشغالی و وادار ساختن فلسطینی ها به کوچ تدریجی از فلسطین عنوان کرده و از مجامع بین المللی و کشورهای اسلامی خواسته اند تا در برابر آن موضع بگیرند.
تبعات گسترده و غیرقابل پیش بینی این طرح موجب شده است تا در میان صهیونیست ها نیز بر سر آْن اختلاف بروز کند از جمله، تزیبی لیونی وزیر دادگستری این رژیم و از صهیونیست های کهنه کار تهدید کرده است با آن مخالفت خواهد کرد حتی اگر به برکناری وی از کابینه نتانیاهو منجر شود.
این هفته شهر "فرگوسن" آمریکا بار دیگر متشنج شد و سیاه پوست ها اعتراضاتی گسترده را علیه تبعیض و بیعدالتی حاکم بر دستگاه قضایی آمریکا به راه انداختند. دور تازه اعتراضات پس از آن آغاز شد که هیئت منصفه در پرونده قتل "مایکل براون"، انتظارات جامعه سیاه پوست این شهر را فراهم نکرد. مایکل براون نوجوان سیاه پوست آمریکایی سه ماه قبل در تیراندازی یک افسر سفیدپوست کشته شد درحالی که مردم معتقدند جرمی مرتکب نشده بود.
گزارش ها حاکی است اعتراضات از فرگوسن فراتر رفته و بسیاری از شهرهای مهم آمریکا نیز شاهد تظاهرات علیه حکومت آمریکا بوده است. باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا با حضور در تلویزیون از مردم خواست آرامش خود را حفظ کنند ولی سیاه پوستان آمریکا که از ظلم و بیعدالتی به تنگ آمده اند اعتنایی به سخنان اوباما نکردند. حوادث اخیر آمریکا بار دیگر این واقعیت را پیش چشم جهانیان قرار می دهد که با وجود ادعاهای دولت آمریکا، تبعیض نژادی و بیعدالتی همچنان براین کشور حاکم است و حقوق سیاه پوستان به سادگی پایمال می شود.
این هفته، بحران در بحرین بار دیگر تشدید شد. برگزاری انتخابات فرمایشی و اعلام نتایج آن سبب شد تا مردم بحرین یکبار دیگر علیه رژیم آل خلیفه دست به اعتراض بزنند و از سیاست های این رژیم ابراز انزجار کنند. انتخابات مجلس بحرین درحالی صورت گرفت که گروه های سیاسی اصلی این کشور، آنرا تحریم کرده بودند. با اینحال رژیم مدعی شد شمار قابل توجهی از مردم بحرین در انتخابات مشارکت داشته اند. انقلابیون بحرینی در واکنش به این نمایش انتخاباتی، مردم را به اعتصاب و نافرمانی مدنی فرا خواندند. رژیم بحرین که ترفند خود را نیز ناکارآمد و بی نتیجه یافت صبح گاه روز دوشنبه منزل "شیخ قاسم"، روحانی مبارز بحرینی را وحشیانه مورد حمله قرار داد. حزب "الوفاق"، حمله به خانه شیخ قاسم را محکوم کرد و آنرا خط قرمز شیعیان اعلام نمود و تاکید کرد به هر قیمتی از این روحانی مبارز دفاع خواهد کرد. محافل سیاسی، موج جدید سرکوب مردم بحرین و انقلابیون توسط رژیم را انتقام گیری رژیم به دلیل حضور اندک مردم در انتخابات عنوان کرده اند.

قدس:اسراییل وقانون یهودی سازی
«اسراییل وقانون یهودی سازی»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم حسن هانی زاده است که در آن می خوانید؛کابینه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی، لایحه یهودی بودن رژیم اسراییل را برای تقدیم به کنست اسراییل آماده کرده که این لایحه قرار است بزودی در کنست «پارلمان» مورد بحث قرار گیرد.
به موجب این قانون و در صورت تصویب در کنست، رژیم صهیونیستی این حق را خواهد داشت که هر شخص غیر یهودی که امنیت اسراییل را مورد تهدید قرار دهد، از اراضی اشغالی ۱۹۴٨ اخراج کند.
قانون یهودی بودن سرزمینهای اشغالی دست رهبران افراطی رژیم صهیونیستی را برای اخراج فلسطینیان ساکن اراضی ۱۹۴٨ باز خواهد گذاشت.
بیش از یک میلیون و ٣۰۰ هزار فلسطینی در حال حاضر در اراضی اشغالی ۱۹۴٨ ساکن هستند وتابعیت اسراییلی دارند که در صورت تصویب این دو لایحه، به طور طبیعی واکنشهایی از خود نشان خواهند داد .
به موازات آن، کابینه نتانیاهو قانون دیگری با عنوان قانون «حنین الزعبی» دردست تصویب دارد که به موجب آن هر یک از اعضای عرب کنست اسراییل که از فلسطینیان ضد اسراییلی حمایت کند، از کنست اخراج خواهد شد.
خانم حنین الزعبی یک شخصیت مبارز فلسطینی عضو کنست اسراییل است که در طول سالهای گذشته نقش موثری در جریان سازی سیاسی علیه رژیم صهیونیستی به عهده داشته است . با اینکه همه دلایل حکایت ازآن دارد که این دو قانون در کنست با مخالفت اکثریت مواجه خواهد شد، اما اگر به تصویب برسد، پیامدهای حقوقی سختی برای فلسطینیان ساکن اراضی ۱۹۴٨ به دنبال خواهد داشت.
مصادره اموال واخراج فلسطینیان ساکن اراضی اشغالی ۱۹۴٨ وطرد شمار زیادی از فلسطینیان قطعاً مشکلات جدیدی برای مردم فلسطین که بیش از ۶۶ سال است در اراضی ۴٨ ساکن هستند، ایجاد خواهد کرد.
با این حال احزاب چپ کنست اسراییل بشدت با این قانون مخالفت کرده اند، زیرا آن را مقدمه ای برای فرو پاشی رژیم صهیونیستی می دانند.
روزنامه هآرتص نوشت که هدف از تصویب این قانون، باز گذاشتن دست بنیامین نتانیاهونخست وزیر رژیم غاصب برای خارج کردن رقبای سیاسی خود از عرصه قدرت است .
«زهافا گالوون» رهبر حزب میرتس وعضو پر نفوذ کنست اسراییل ،«اسحاق هرتسوگ» و«زئیف الکین» دو عضو برجسته کنست، تصویب این دو قانون را موجب فرو پاشی کامل رژیم صهیونیستی تلقی کردند. نظر سنجی موسسه های اسراییلی نشان می دهد که شخصیتهای افراطی رژیم صهیونیستی نیزموافق تصویب این دو لایحه نیستند، زیرا به انزوای تدریجی رژیم صهیونیستی منجر خواهد شد ودشمنی ها را نسبت به این رژیم تشدید می کند.به اعتقاد ناظران سیاسی، تصویب این دو لایحه به انزوای سیاسی بیشتر رژیم صهیونیستی منجر می شود، زیرا ارتباط اندکی که میان این رژیم با محیط پیرامونی خود وجود دارد، به کلی قطع می شود.
در عین حال این امر، یعنی تصویب این دو لایحه، به تشدید تقابل مسلمانان ویهودیان ساکن اراضی اشغالی منجر خواهد شد و ساکنان اراضی ۴٨ این حق را برای خود محفوظ می دارند که ازهویت دینی وتاریخی خود دفاع کنند. بنابراین به نظر می رسد کنست رژیم صهیونیستی در هفته آینده که این دو لایحه را در دستور کار خود قرار خواهد داد، نسبت به آن واکنش منفی نشان می دهد واز تصویب این دو لایحه خود داری خواهد کرد.

سیاست روز:اصلاح طلبانی که شدیداً به اصلاح نیاز دارند
«اصلاح طلبانی که شدیداً به اصلاح نیاز دارند»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛آنهایی که اصرار دارند فتنه را باید از یاد برد، آنهایی که عقیده دارند اصلاح طلبان همچنان خود را در چارچوب نظام می دانند و به اصول انقلاب اعتقاد دارند و آنهایی که در پی پاک کردن فتنه هایی هستند که اصلاح طلبان آنها را به پا کردند، مواضع چند روز گذشته برخی اصلاح طلبان را بخوانند و آنگاه نظر بدهند.
اصلاح طلبان با شعارهای زیبایی وارد عرصه سیاسی و اجتماعی کشور شدند، شعارهایی که ظاهری فریبنده داشت، و تنها در پی خواسته ها و امیال سیاسی و تخریبی آنها بود.
مروری بر مواضع و رفتارهای سیاسی و اعتقادی برخی اصلاح طلبان که البته تأثیر گذاری آنها در چرخه رفتارهای اصلاح طلبان بالا بوده است، ثابت می کند که آنها از زمان روی کار آمدن و به دست گرفتن مجلس و دولت اصلاحات چه برنامه ها و چه توطئه هایی علیه انقلاب اسلامی تدارک دیده بودند و اکنون هم آنها را پیگیری می کنند.
خط فکری این طیف سیاسی که اکنون بیشتر در خارج از کشور و از سوی فراریان اصلاح طلب تئوریزه می شود، در داخل هم فعال است و هر از گاهی مواردی را در برخی رسانه های آنها می توان دید که همچنان ساختار شکنی می کنند، اصول و مبانی اسلام انقلاب را قلب می کنند و در صدد تحریف و تخریب آنها بر می آیند.
نقطه فعال تر شدن این رفتارها به زمان انتخابات ریاست جمهوری در سال ۸۸ باز می گردد که باعث آن فتنه و آشوب در کشور شد. حمهوری اسلامی ایران با برگزاری انتخاباتی پر شور و باشکوه می رفت تا با حضور میلیونی مردم خود پای صندوق های رأی رکوردی تازه را ثبت کند و مشارکت ملی خود را به رخ جهان بکشد، اما فتنه ای که از سوی اصلاح طلبان آغاز شد، این پیروزی را هم برای مردم و هم برای نظام اسلامی تلخ کرد.
چندین ماه برخی شهرهای کشور آشوب بود و فتنه اما سرانجام این فتنه با سرانگشت ولایت و مردم خنثی شد، هر چند تبعات آن دامن کشور را گرفت. تحریم ها و فشارهای سیاسی و اقتصادی آز آن زمان تاکنون افزایش یافت تا شاید توطئه ای که برنامه ریزی شده بود بتواند ایران اسلامی را با مردم مقاومش به زانو در آورد اما نشد آنچه که دشمنان داخلی و خارجی می خواستند.
اکنون هم اصلاح طلبان بانگ رحیل را آغاز کرده اند تا شاید بتوانند با اقدامات تخریبی، فرافکنی، دروغ پردازی، فریب و تحریف، جایگاه خود را بازیابند تا بتوانند با قدرت طلبی های خود که سیری ندارند، فتنه و چالشی را برای نظام اسلامی مهیا کنند.
اصلاح طلبان افراطی از تخریب و تحریف مبانی اسلامی و اصولی که حضرت امام(ره) بر اساس اسلام پایه ریزی کرده است، چه سودی می برند؟! آیا تصور می کنند که می توانند افکار مردمی که برای اسلام قیام کردند، تحت تأثیر قرار دهند و آنها را همراه خود سازند؟! زهی خیال باطل!
آنها قدرت طلبانی هستند که مست قدرت بودند و اکنون بیرون از دایره قدرت قرار گرفته اند، ساز مخالف می زنند و به ساز آمریکایی می رقصند. آنها از همین هوای انقلاب نفس کشیده اند و به خاطر همین انقلاب به امیال نفسانی خود دست یافته اند و اکنون نمک خورده اند و نمکدان شکسته اند!
مرد آن است که در قدرت باشد اما مردمدار، آرمانخواه و عدالت طلب و عدالت خواه نه این که پس از چند صباحی پایین آمدن از قدرت آنها را به یک موجود ضعیف النفس بدل کند تا هر آنچه می خواهند علیه انقلاب و اسلام و مردم پیاده کنند.
به نمونه هایی از رفتارهای این آقایان توجه کنید؛ «خیلی از اصلاح طلبان بر خلاف اول انقلاب دیگر علاقه ای به آقای خمینی ندارند.» این جمله از زبان معاون مطبوعاتی دوران ریاست جمهوری اصلاحات جاری شده است.
عیسی سحر خیز که به خاطر نقش آفرینی در فتنه ۸۸ مدتی را در زندان به سر برده است در گفت وگو با یک سایت ضد انقلاب ادامه داده است؛ بحث هایی مانند خروج از حاکمیت مباحث داخلی اصلاح طلبان بود. از لحاظ تئوریک هم روی آن ها کار می شد. دیدگاه ها هم بسیار متفاوت بود. اصلا تعبیر «جبهه» اصلاحات به همین دلیل بود.
وی با تصریح بر «نگاه منتقدانه » خود به امام خمینی می گوید: من نگاه منتقدانه ای به ایشان دارم و فکر می کنم خیلی از کار ها خطا بود.
سحرخیز همچنین "تغییر قانون اساسی"، "تغییر ساختاری قوه قضائیه" و "حذف نهاد ولایت فقیه" را جزیی از خواسته های اصلاحات می داند و اضافه می کند: ما در اول انقلاب اشتباه کردیم که با خوش بینی بسیار و اولیه به آیت الله خمینی، به ولایت فقیه هم باور داشتیم.
اگر فتنه ۸۸ هزینه های زیادی برای مردم و نظام اسلامی داشته است، حداقل این حسن را هم داشته است که چنین افرادی ماهیت واقعی خود را بروز دهند آنها که خود را پیرو خط امام می نامیدند اکنون تبر برداشته و قصد دارند به ریشه آرمان های امام بزنند.
همه این تفکرات و رفتارها زمانی رونق گرفته است که انقلاب اسلامی ایران با اصولی که بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران با حمایت مردم پی ریزی کرده اکنون الگویی برای دیگر ملت های آزادی خواه شده است. ملت های کشورهای مسلمان اکنون انقلاب اسلامی مردم ایران را با رهبری حضرت امام(ره) به عنوان تنها نسخه نجات بخش خود می دانند و تبعیت از رهبری حضرت آیت الله خامنه ای را پس از امام برای خود فرض می دانند.
و اکنون نمونه ای دیگر از سوی اصلاح طلبان رونمایی شده است که نشان دهنده نوع ایدئولوژی آنها نسبت به اسلام است.
عمادالدین باقی اصلاح طلبی است که دیدگاه های خود را نسبت به اسلام و حقوق بشر در اسلام پیش از این بیان کرده است و اکنون روشن می کند که چه اهدافی در بدنه اصلاح طلبان خاصه افراطی دنبال می شود. او در تازه ترین گفتار و نوشتار خود به حمایت از اندیشه های تکفیری و سلفی «ابن تیمیه» پرداخته و از این جهت او را فردی عقلانی نامیده که با «شفاعت» و «توسل» مخالف بوده است.
ابن تیمیه شخصیتی است که باعث انحرافات در دین اسلام شده است. عقاید او اکنون در میان بسیاری از تکفیری ها و سلفی ها پیاده می شود. گروه های تروریستی از جمله داعش که اکنون دست به جنایات گسترده علیه مسلمانان سنی و شیعه می زند، عقاید ابن تیمیه خاستگاه آنها است واکنون چنین فردی مورد توجه و تجلیل عماد الدین باقی قرار می گیرد.
باقی گفته است؛ «ابن تیمیه از غول های اندیشه در جهان اسلام بوده و متفکری است عقل گرا که با توسل و شفاعت مخالف بوده و نظر فقهی خود را بیان کرده است. ابن تیمیه خشک اندیش و تکفیری نبود؛ بلکه عقل گرا و اصلاحگر دینی بود.»
این اصلاح طلب در تبعیت از ابن تیمیه که می گوید؛ هر کسی حسین (ع) را زیارت کند و او را باب الحوائج بداند گناهکار و مشرک است و فقط خداوند است که باب الحوائج است» در واقع در راستای تبلیغ و ترویج این ایدئولوژی ضد اسلامی و ضد تشیع گام بر می دارد.
اصلاح طلبان خاصه افراطی با چنین عقایدی گوری را که برای خود کنده بودند، عمیق تر می کنند تا دیگر از دل آن گور صدایی بیرون نیاید.

وطن امروز:درباره اعلام رشد اقتصادی
«درباره اعلام رشد اقتصادی»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم دکتر آلبرت بغزیان است که در آن می خوانید؛ رشد اقتصاد در ۴ بخش نفت، کشاورزی، خدمات بازرگانی و صنعت و معدن محاسبه می شود و هر یک از اینها یک رشدی دارد که مجموعه آن «تولید ملی» می شود. این رشد ممکن است اسمی باشد یعنی به فرض اگر ۲۵ درصد افزایش قیمت داشته باشیم و تولید بدون رشد به اندازه سال گذشته باشد به دلیل این افزایش قیمت با رشد ۲۵ درصد مواجه می شویم ولی وقتی تورم از آن کسر شود، به آن رشد واقعی می گویند. به فرض صحت رشد ۶/۴ درصدی بهار، باید ببینیم این رشد مربوط به کدام بخش هاست. با توجه به اقتصاد نفتی کشور معمولا بخش نفت عامل رشد اقتصادی بوده و ممکن است صنعت یا دیگر بخش ها رشد نداشته و حتی رشدشان منفی باشد اما رشد نفت همه آنها را جبران می کند. ارزیابی و تحلیل این رشد و مبنای آن بسیار مهم است که معمولا سهم نفت در اقتصاد ما بیشتر است. در دنیا آنچه باعث رشد اقتصادی پایدار می شود، بخش صنعت است. در ایران کشاورزی فصلی بوده و به دلیل مکانیزه نبودن، ۴ فصل نیست و نفت نیز به دلیل تحریم ها نمی تواند ملاک خوبی باشد. به نظر می رسد امسال همین رشد محدود به خاطر مجوزهای بخش صنعت و رشد قیمت کالا ها بوده ولی سوال مهم اینجاست: «اگر رشدی وجود داشته، چرا قابل لمس نیست؟!»
باید گفت زمانی این اتفاق رخ می دهد که قیمت ها نیز کاهش یابد؛ بدان معنا که عرضه تولید و صنعت بالا رفته و با افزایش بهره وری و کاهش قیمت، رشد پایدار ایجاد کند در غیر این صورت نفت جور دیگر بخش ها را می کشد. مثالی می زنم؛ فرض کنید با رونق تولید خودرو، کاهش قیمت صورت گرفته و به مردم رسیده است. اگر خودرو پارسال تولید شده و قیمتش همانی باشد که الان هست، پس کمکی به رشد اقتصادی نکرده است. نکته دیگری که وجود دارد، این است که همیشه ارقام نرخ رشد اقتصادی با ۲ سال تاخیر طی سنوات گذشته استخراج می شد و این ارقام بیشتر برآورد محسوب شده و نهایی نیست و روش های مختلفی برای نرخ رشد از جمله روش تولید، مخارج و ارزش افزوده و درآمد وجود دارد و اینطور نیست که بتوان به سرعت آمار تولید و فروش کارخانه را اعلام و جمع بندی کرد. ارائه آمار یک یا ۲ سال طول می کشد و اگر اکنون با این سرعت که هنوز تولید به بازار فروش نرسیده محاسبه شده خیلی عالی است. البته به نظر اگر رشد اقتصادی مثبت هم نشده باشد منفی نیز نشده و رشد منفی جبران شده است و باید از این به بعد منتظر رشد باشیم.
یکی دیگر از دلایل ارائه آمار رشد به صورت ٣ماهه، انتظارات مردم از مباحث و شعار های دولت درباره سیاست ها، تثبیت بازار و خروج از رکود است و معمولا منافع سیاسی ارائه چنین آمارهایی بیشتر از منافع اقتصادی آن است چون وقتی در تولید، رشدی وجود داشته باشد نفعش به جامعه می رسد و نیاز به گفتن نیست و از طرفی ارائه چنین آمارهایی منعطف کننده فضای کسب و کار خواهد بود و رغبت برای سرمایه گذاران را فراهم می کند و ریسک سرمایه گذاری کاهش یافته و موجب اطمینان بخشی فعالیت های اقتصادی می شود. برای اطمینان خاطر از وجود رشد باید تا آخر سال وضعیت را بسنجیم که میانگین رونق بخش ها می تواند معیار باشد. در حالی که کشور رکود و تورم را با هم دارد نسخه آن سیاست های انگیزشی طرف تقاضاست که دولت برای خرید هزینه کند بدون اینکه قیمت ها دست بخورد ولی رکود کنونی ناشی از هزینه هاست یعنی با افزایش نرخ ارز، کاهش تولید وجود داشته که با افزایش بهره وری و کاهش هزینه تولید می تواند جبران شود.
اکنون ظرفیت تولید خودرو به حد سال های قبل رسیده اما قیمت خودرو کاهش ندارد و نشان می دهد خودروساز برای بهره وری کاری نکرده است، زیرا همان موقع نیز ارز همین نرخ را داشت و در صورتی که رشد را در دوره بعد داشته باشیم، می تواند تداعی کننده آینده بهتر باشد. اگر هم قیمت ها کاهش یابد- نه اینکه رشد آن متوقف شود- نه تنها از رکود خارج شده بلکه رونق هم رخ داده است. زمانی که سمت تولید و عرضه تحریک می شود سمت تقاضا و مصرف نیز باید به همین صورت باشد البته اکنون تصور این است که سمت تقاضا توانایی خرید ندارد و در صورتی که آخر سال تولیدی داخل انبارها کاهش یابد نشان می دهد تولید رشد داشته است همچنین باید رابطه میان اشتغال و رشد اقتصادی وجود داشته باشد.
در گذشته رشد اقتصادی به دلیل اینکه ناشی از تولید نفت بود باز هم مشکل بیکاری حل نشد زیرا نفت، سرمایه بر است و صنعت، نیروبر؛ کشاورزی نیز معمولا مشاغل پایداری ندارد در عین حال باید توجه داشت اشتغال دیرتر از رشد اقتصادی خود را نشان می دهد. در مجموع می توان گفت در صورتی که طرف عرضه و تقاضا تحریک شود و مردم قدرت خرید داشته باشند و تولید از جانب بهره وری تقویت و انبارها نیز خالی شود، می توان تاثیر مثبت رشد اقتصادی را در کشور لمس کرد.

حمایت:وزارتی برای جهادعلمی
«وزارتی برای جهادعلمی»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم حسین مظفر است که در آن می خوانید؛روز گذشته وکلای ملت در مجلس شورای اسلامی به وزیر پیشنهادی دولت اعتماد و با ۱۹۷ رای موافق، مسئولیت وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را به محمد فرهادی سپردند. رای دیروز مجلس سرشار از مفاهیم عالی و پرمضمون فرهنگ انقلابی است، چرا که وزیر پیشنهادی بر مولفه هایی تاکید داشت که پیش از این، در سخنان سایر نامزدهای تصدی وزارت علوم یا تبلور نداشت و یا کمتر دیده می شد. تاکید فرهادی بر مفاهیم کلیدی مانند کوشش جهادی برای دستیابی به قله های دانش، توجه ویژه به سخنان امام (ره) درباره اهمیت دانشگاه، عنایت به علم به عنوان عامل اقتدار علمی، ارتقای کیفیت آموزش عالی، حمایت از تبدیل علم به فناوری های مفید و تجاری، تحول و ارتقای علوم انسانی، تاسیس اتاق های نظریه پردازی، تقویت کرسی های آزاداندیشی، تنظیم سند تحول آموزش عالی کشور، توسعه پایدار براساس اقتصاد مقاومتی با ایفای نقش دانشگاه از ایده تا بازار، حرکت به سوی الگوی ایرانی- اسلامی دانشگاه، توسعه پایدار علم و فناوری و توجه به مسائل فرهنگی دانشگاه، پژوهش های قرآنی، فرهنگ عفاف و حجاب و همچنین تعامل فعال با مراکز علمی و دانشگاهی معتبر جهانی از طریق دیپلماسی علم و فناوری، موارد ممتازی بودند که در برنامه های دیگر گزینه های پیشنهادی وزارت علوم، بروز و ظهور کمتری داشتند. از مواردی که خوشبختانه در برنامه فرهادی به آن اشاره شده، توجه به پژوهش های قرآنی و فرهنگ و عفاف است که انتظار است تمام مسئولین و وزرا به آن اهتمام داشته باشند.
پژوهش های قرآنی، بنیان و پایه تمام فعالیت های علمی در دانشگاه هاست؛ اصالتاً هر علمی اگر با معنویت همراه نباشد، نه تنها مفید نیست، بلکه ویرانگر خواهد بود. ترکیب علم و معنویت، معجونی است که از دوره رسالت پیامبر اعظم(ص) تا به امروز همواره شفا بخش بوده و هر گاه علم از دین و آموزه های قرآنی فاصله گرفت، در دره های هولناک جنایت و استثمار سقوط کرد. تربیت دینی دانشجویان بر مقیاس مفاهیم قرآنی یکی از اهدافی است که بر عهده دانشگاه است به نحوی که دانشجو هم متدین و هم با باورهای ملی پرورش یابد. گاهی مشاهده می شود که بر اثر سخنان استادی، یک دانشجو از اینکه ایرانی است احساس حقارت می کند و این عین بی انصافی است.
اغراق نیست که بگوییم ایران در دنیای اسلام، عزیزترین است. جوان جویای علم ایرانی علاوه بر موقعیت درخشان سیاسی، دارای مواریث تاریخی و افتخارات فرهنگی است و بزرگترین خیانت به جوانان، ناامید کردن آنان از آینده سیاسی، اقتصادی، علمی و فرهنگی است. نکته دیگری که وزیر علوم در صحن علنی مجلس به آن اشاره داشت، کوشش جهادی برای دستیابی به قله های دانش است. در این رابطه باید به دو اصل اشاره کرد.
اول اینکه تقویت روحیه خودباوری و «ما می توانیم» از ضروریات حرکت جهادی است و مع الاسف در طول سالیان متمادی تلاش ها بر این بود که به ایرانی، «نمی توانیم» تلقین شود. با وجود تزریق روحیه خودباوری پس از پیروزی انقلاب، اما همچنان ریشه فرهنگ غلط «ما نمی توانیم» قلع و قمع نشده و عده ای هم در زمینه های گوناگون، نگاه به بیگانگان و پیشرفت های علمی، سیاسی، نظامی و مادّی آنان دارند. باید این نکته را هم تذکر دادکه «ما می توانیم» به معنای اِبا داشتن از فراگیری علم و دانش از دیگران و صاحبان پیشرفت های علمی نیست، اما آنچه که باید مورد عنایت قرار بگیرد، آموختن دانش،
بدون یادگیری ارزش ها و جهت گیری های غلط است. دومین اصل نیز این است که دانشگاه های ما باید بدون شک، پژوهش و تحقیق را با توجه به نیازهای کشور هدفدار کنند. به عبارت دیگر باید دید که کشور واقعاً به چه چیزی احتیاج دارد و نیاز پژوهشی کشور در چه زمینه ای است. اتّکا به آماری نظیر تعداد مقالات چاپ شده در مجله «آی اس آی» کافی نیست و دانشگاه های ما نباید به دنبال تهیه مقالاتی باشند که هیچ خلأیی از نیازمندی های پژوهشی کشور را پر نمی کنند.
هدف گذاری حرکت علمی کشور باید با رویکرد افزایش دانش جهانی و از طریق تولید فرآورده های جدید و ناشناخته دانش بشری، در چارچوب ارزش های انسانی تعیین گردد. بنابراین هدفدار کردن تحقیق علمی، باید با توجه به نیازها و بخش های حیاتی کشور صورت بگیرد که در حال حاضر این زنجیره مفقود است و انتظار می رود که آقای فرهادی با روحیه جهادی که در وی سراغ داریم به این نیاز قدیمی کشور، به صورت ویژه بپردازد.
نکته دیگر اینکه شاید اگر به جلسه رای اعتماد وزرای پیشنهادی قبلی از زاویه خوش بینی بیشتر نگاه کنیم، تمام گزینه های قبلی رئیس جمهور هم به موارد فوق عنایت داشته اند اما نقطه روشن مواضع وزیر جدید که قلب نمایندگان را قرص و محکم کرد تا با خیالی آسوده به وی رای اعتماد دهند، تاکید بر مرزبندی شفاف با فتنه و فتنه گران بود.
فرهادی با شجاعت تمام اعلام کرد: فصل الخطاب سخنان رهبر انقلاب و فتنه خط قرمز است. همانطور که بعضی از نمایندگان به درستی به آن اشاره کردند از جرائم بزرگ فتنه گران، امیدوار کردن دشمن به ایجاد و استفاده از شکاف های اجتماعی بود. فتنه آمریکایی – اسرائیلی و پیاده نظام داخلی آن، کشور را به سمت مرزهای خطرناکی پیش بردند که اگر عنایت خداوند و حضور گسترده مردم نبود، شاید اکنون شاهد وضعیتی متفاوت از زمان حال بودیم.
گاهی شنیده می شود که می گویند وزرای پیشنهادی قبلی به لحاظ وزن علمی از وزیر فعلی قوی تر بوده و از گذشته خود درباره همراهی با فتنه گران نیز اعلام برائت کرده اند که این سخن نادرستی است به عنوان حسن ختام، نوشته را با تاکید به یادماندنی رهبر فقید انقلاب درباره جایگاه رفیع و حیاتی دانشگاه در کشور به پایان می بریم: «شما فکر این باشید که کارتان خوب و پیش خدا آبرومند باشد. وقتی در این فکر بودید، خدا هم شما را همراهی می‏ کند و مشکلاتتان را اصلاح می ‏نماید که اگر دانشگاه اصلاح شد، کشور اصلاح می‏شود.»

جوان:بازیگران و آینده مذاکرات
«بازیگران و آینده مذاکرات»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمدجواد اخوان است که در آن می خوانید؛
رسانه های دنیا در حالی سوم آذرماه ۱٣۹٣ را به پایان رساندند که خبر تمدید مذاکرات ایران و ۱+۵ را مخابره کردند و این چنین در برنامه اقدام مشترک نتیجه یک سال مذاکره مداوم روشن شد. با این حال با توجه به تداوم مذاکرات، هنوز جای این پرسش هست که بالاخره نتیجه نهایی روند کنونی چه خواهد بود؟
هرچند پاسخ به این سوال مهم مجالی فراخ تر از این نوشتار را می طلبد اما با نگاهی به بازیگران موجود و مطلوبیت ها و سناریوی مدنظر هرکدام می توان به ذکر نکاتی هرچند اجمالی پرداخت:
۱- ایالات متحده امریکا به عنوان بازیگر اصلی طرف غربی در شرایط ویژه ای از حیث شرایط داخلی به سر می برد. از طرفی نتایج انتخابات میاندوره ای کنگره که وزن رقبای جمهوریخواه اوباما را در حاکمیت این کشور ارتقا داد و از سویی در پیش بودن سال های پایانی دوره ریاست جمهوری اوباما، عملاً بر روند مذاکرات سایه ای بزرگ انداخته است. هر چند در مسئله استعفای چاک هیگل اینگونه عنوان شد که او به دلیل اختلاف در موضوع سوریه کنار رفته است، اما بعید نیست که اختلاف او و مافوقش در حوزه مسئله ایران نیز بوده باشد.
با توجه به وضعیت کنونی برخی تحلیلگران، تأثیر مستقیم رویکرد جمهوریخواهان را بر مذاکرات پیش بینی می کنند که این می تواند به معنای تند شدن هرچه بیشتر ادبیات سران کاخ سفید در آینده نزدیک و پایان دوره به ظاهر تعاملگرایی باشد.
۲- طرف اروپایی مذاکرات نیز در چند صباح اخیر نشان داده است که نمی خواهد یا نمی تواند کنشگری فوق العاده ای در روند مذاکرات ایفا کند؛ به جز معدود اقدامات مبهم که عمدتاً از سوی فرانسه در برخی ادوار مذاکره بروز یافته که آن را نیز می توان در چارچوب تقسیم نقش استراتژی «پلیس خوب، پلیس بد» تبیین کرد.
٣- بازیگر روس و چینی البته اخیراً بازی متفاوتی از خود بروز داده اند. تحولات اخیر عرصه منطقه و بین الملل که به تزاید تقابل قطب های شرقی جدید قدرت در مقابل غرب انجامیده، تأثیراتی هرچند اندک را بر مسیر مذاکرات تا کنون گذاشته است. تمایل روس ها برای همکاری های مشترک اقتصادی و تجاری و نیز گفت وگوی معنادار میان رئیس جمهور کشورمان و پوتین بلافاصله بعد از اعلام تمدید مذاکرات، همه حکایت از آن دارد که میان ایران و طرف های شرقی ۱+۵ فرصت های بیشتری برای همکاری و نزدیکی مواضع وجود خواهد داشت.
۴- در خصوص بازیگران منطقه ای بحث های تأمل برانگیزی وجود داشته و دارد. به جز رژیم صهیونیستی که به روشنی تأثیرات مستقیمی از طریق لابی های صهیونیستی روی سیاست خارجی کشورهای غربی دارد، باقی کشورها اعم از عرب و غیر عرب نقشی حاشیه ای داشته اند. هرچند برخی رسانه ها و طرف های غربی تلاش کردند متحدان منطقه ای خود اعم از کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس و ترک ها را فعال کرده و عملاً با اعطای امتیازاتی آنها را در بازی کردن در نقش های خود حفظ کنند. سناریوهایی همچون کاهش سیاسی قیمت نفت و. . . عملاً مقوم های فشار بر جمهوری اسلامی ایران است که بر اساس تقسیم کار انجام گرفته، متحدان عرب امریکا پیمانکاری آن را بر عهده گرفته اند.
رژیم صهیونیستی نیز آنگونه که پیداست مطامع بی حد و حصری در تشدید فشار علیه نظام اسلامی و محور مقاومت دارد. رصد فضای سیاسی اجتماعی داخل سرزمین های اشغالی حاکی از آن است که روند قدرت افزایی جریان های راستگرای افراطی در این محیط در حال افزایش روز افزون است و نتیجتاً می توان حدس زد که شاهد فشارها و تلاش های بیشتر صهیونیست ها علیه ایران اسلامی و پرونده هسته ای آن خواهیم بود.
۵- در مقابل اینها جمهوری اسلامی ایران، نیز در یک سال گذشته در قالب ابتکار نرمش قهرمانانه بازی قابل قبولی از خود بروز داده است و وحدت و یکپارچگی دولت و ملت در استقامت بر حقوق هسته ای ایران، عملاً نشان داد منافع ملی ورای چندگانگی های جناحی و حزبی تعریف می شود. با توجه به تمایل ملت ایران در حراست از حقوق و عزت ملی خود و نیز اشتیاق زائدالوصفی که در جامعه ایرانی در خصوص پیشرفت های علمی و فناوری مشاهده می شود، مواضع و رویکرد طرف ایرانی در آینده بر اساس تداوم مدل های جاری ارزیابی می شود.
با توجه به آنچه گفته شد می توان به اجمال مسیر آینده مذاکرات در محورهای ذیل برآورد نمود:
- تند شدن ادبیات و تشدید فشارهای زیاده خواهانه طرف امریکایی لابی های صهیونیستی
- انفعال طرف اروپایی و تبدیل شدن آنها به بازگیری خنثی
- تزاید انگیزه ها در داخل محیط ملی ایران برای راه حل های اقتصادی جایگزین همچون اقتصاد مقاومتی و الگوی پیشرفت درونزا
- ایجاد همکاری های بیشتر میان رقبای جدید غرب همچون روسیه و چین با جمهوری اسلامی ایران.
این نوشتار را با سخنی از رهبر معظم انقلاب در سال گذشته به پایان می بریم که فرمودند: «این مذاکره ای که امروز دارد انجام می گیرد با شش کشور - که امریکا هم جزو این شش کشور است - فقط در مورد مسائل هسته ای است و لاغیر. بنده هم اوّلِ امسال در مشهد مقدّس در سخنرانی گفتم [که] مذاکره در موضوعات خاص اشکالی ندارد؛ منتها گفتم من اعتماد ندارم، خوش بین نیستم به مذاکره، لکن می خواهند مذاکره کنند، بکنند؛ ما هم به اذن الله ضرری نمی کنیم.
یک تجربه ای در اختیار ملّت ایران است - که حالا من مختصراً عرض خواهم کرد - این تجربه ظرفیت فکری ملّت ما را بالا خواهد برد؛مثل تجربه ای که در سال ۸۲ و ۸۳ در زمینه تعلیق غنی سازی انجام گرفت، که آن وقت تعلیق غنی سازی را در مذاکرات با همین اروپایی ها، جمهوری اسلامی برای یک مدّتی پذیرفت. خب ما دو سال عقب افتادیم، لکن به نفع ما تمام شد. چرا؟چون فهمیدیم که با تعلیق غنی سازی، امید همکاری از طرف شرکای غربی مطلقاً وجود ندارد.
اگر ما آن تعلیق اختیاری را - که البتّه به نحوی تحمیل شده بود، لکن ما قبول کردیم، مسئولان ما قبول کردند - آن روز قبول نکرده بودیم، ممکن بود کسانی بگویند خب یک ذرّه شما عقب نشینی می کردید، همه مشکلات حل می شد، پرونده هسته ای ایران عادی می شد. آن تعلیق غنی سازی این فایده را برای ما داشت که معلوم شد با عقب نشینی، با تعلیق غنی سازی، با عقب افتادن کار، با تعطیل کردن بسیاری از کارها مشکل حل نمی شود؛ طرف مقابل دنبال مطلب دیگری است؛ این را ما فهمیدیم، لذا بعدازآن شروع کردیم غنی سازی را آغاز کردن. امروز وضعیت جمهوری اسلامی با سال ۸۲، زمین تا آسمان فرق کرده؛ آن روز ما چانه می زدیم سرِ دو، سه سانتریفیوژ، [ درحالی که] امروز چندین هزار سانتریفیوژ مشغول کارند. جوان های ما، دانشمندان ما، محقّقین ما، مسئولان ما همّت کردند، کارها را پیش بردند.
بنابراین از مذاکراتی هم که امروز در جریان است، ما ضرری نخواهیم کرد. البتّه بنده همچنان که گفتم خوش بین نیستم؛ من فکر نمی کنم [از] این مذاکرات آن نتیجه ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به دست بیاید، لکن تجربه ای است و پشتوانه تجربی ملّت ایران را افزایش خواهد داد و تقویت خواهد کرد؛ ایرادی ندارد امّا لازم است ملّت بیدار باشد. ما از مسئولان خودمان که دارند در جبهه دیپلماسی فعّالیت می کنند، کار می کنند، قرص و محکم حمایت می کنیم، امّا ملّت باید بیدار باشد، بداند چه اتّفاقی دارد می افتد [تا] بعضی از تبلیغاتچی های مواجب بگیر دشمن و بعضی از تبلیغاتچی های بی مزدومواجب - از روی ساده لوحی - نتوانند افکار عمومی را گمراه کنند.»

آفرینش:عطش جامعه را سیراب کنیم
«عطش جامعه را سیراب کنیم»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در ان می خوانید؛حرکت جوامع به سمت توسعه و پیشرفت رخداد میمونی است که موجب رشد و تعالی بشرگردیده است. این حرکت به سوی جلو مسلماً خطاها و اشتباهاتی نیز داشته و حسن آن این است که ما می توانیم تجارب و چالش هایی را که جوامع دیگر دراین راه با آن مواجه شد ه اند را شناسایی و آنها را مدیریت کنیم. اما خطای دیگری که اغلب جوامع درحال توسعه ازجمله جامعه ما درطی این مسیر با آن مواجه می شویم، گزینشی عمل کردن در عرصه مختلف و خصوصاً درحیطه فرهنگ می باشد.
به عنوان مثال ما سبک زندگی را طوری شکل داده ایم که مردم به سمت زندگی مرفه و مدرن حرکت می کنند. گسترش فستفودها، استفاده ازفناوری های روزدنیا درعرصه آی تی و ارتباطات، آشنایی جامعه با شبکه های اجتماعی، تردد برندهای بزرگ خودروسازی جهان درخیابان ها و...، همگی نشان از گراییدن جامعه به سمت یک سبک زندگی رایج در سایر کشورهای پیشرفته می باشد.
اما ضعف کار زمانی هویدا می شود که ما صرفاً جامعه را درحیطه های مصرف گرایی، آزاد گذاشته ایم و در بسیاری از موارد دیگر بستر مناسبی برای حرکت آنها فراهم نکرده ایم. دربسیاری از عرصه های اجتماعی، فرهنگی و آموزشی، نتوانسته ایم به دستاوردها و پیشرفت های جوامع توسعه یافته دست یابیم. این مهم به خاطر گزینشی و بعضاً افراطی عمل کردن ما در عرصه های یادشده می باشد. جامعه ما در بسیاری از عرصه ها هم پای جهان امروز درحال حرکت است و آگاهی از نوع رفتارها و عملکردها در جوامع توسعه یافته، موجب عطش جامعه امروز ما گردیده است.
جامعه ای که اکثریت آن را جوانانی تشکیل می دهند که اغلب دانشجو و آشنا به فناوری های ارتباطی و یاحداقل اینترنت هستند. نمی توان ازآنها خواست تا توقعشان را درعرصه هایی همچون فرهنگ و آموزش، درسطح تعیین شده ما نگاه دارند و بر سبک و سیاقی که پدرشان درجوانی داشته اند حرکت کنند. چنین چیزی امکان پذیر نیست!.
دراتفاق اخیر درگذشت یکی از خوانندگان کشور، ما میزان علایق جوانان در سراسر کشور به موسیقی را مشاهده کردیم و این حضور گسترده خود را به شکل یک عطش مغفول مانده نشان داد. جدای حضور ده ها هزار نفر در سراسر کشور، ما شاهد میلیون ها پیام و ابراز همدردی در شبکه های اجتماعی بودیم و این نشان از نیازها و نوع خواسته های جوانان از فرهنگ کشورشان می باشد.
برخی معتقدند توجه به عرصه موسیقی و برگزاری کنسرت ها در سراسرکشور موجب انحطاط اخلاق و فرهنگ می گردد!. درحالی که درقضیه اخیر سراسر دنیا به عینه دیدند که مردم ایران درفضایی باز درحمایت از یک هنرمند کشورشان حضوری گسترده داشتند و این امتیاز غیرقابل انکاری برای نظام است که چهره مشروع و آزاد خود را به غرب و دشمنان نشان دهد. توجه به خواسته های جوانان درعرصه فرهنگ و آموزش به هیچ عنوان به منزله ازدست رفتن ارزش ها و اخلاقیات تلقی نمی گردد.
بلکه حرکت و ایستادگی برخلاف خواسته های جامعه موجب بروز معضلات اجتماعی از جنس فسادهای اخلاقی، فرهنگی و جبهه گیری های ناخواسته خواهد شد.
مسلماً هیچ جامعه ای خواهان گسترش فساد و بداخلاقی نیست، لذا باید به مردم اعتماد کرد و زمینه فراهم سازی خواسته های معقول و به روزآنها را مدنظر قرار داد، تا شاهد جامعه ای متعادل و توسعه یافته از همه جهات اجتماعی باشیم. نمی توان از مردم خواست تا درعرصه های سیاسی دربالاترین سطح شعور دموکراسی حضور داشته باشند، و در عرصه هایی همچون فرهنگ و آموزش مطابق الگوهای خاص و سلیقه ای رفتار کنند.
باید عطش جامعه را درحوزه های مختلف شناسایی و مدنظر قرار داد، تا خدای ناکرده این علایق با الگوسازی های غلط از سوی دشمنان، دچار فساد و انحراف نشوند.

ابتکار:آنچه وزیر علوم باید بداند
«آنچه وزیر علوم باید بداند»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم جواد حیدریان است که در آن می خوانید؛«برهان خُلف» یا روش اثبات غیر مستقیم علی مطهری در نطق مخالفت با وزیر پیشنهادی حسن روحانی برای وزارت علوم بی شک، نقطه عطف رای گیری متفاوت روز گذشته بهارستان نبود. روزی که موافقان جبهه پایداری برگه های رای خود را در برابر دوربین نشان دادند و البته خط و نشان کشیدند که رای موافقشان مشروط به بیرون نرفتن وزیر از خطوط قرمز تعیین شده است! آنچه مهم است اما به سرانجام رسیدن سرنوشت وزارتخانه علوم، تحقیقات و فناوری است. وزارتخانه بی صاحبی که حالا کلید قفل بسته اش به دست محمد فرهادی افتاده تا سال پر چالش یکی از کلیدی ترین و جریان ساز ترین وزارتخانه های کشور را به فصل امن اعتماد برساند و کابوس دانشگاه و دانشگاهیان را به پایان ببرد.
فرهادی بی شک استراتژی رای اعتماد مجلس را دید اما او حالا در مقام وزیر تنها با زینهار و هشدار باش جریان خاصی که به نظر می رسد قدرت تصمیم گیری مجلس را در تصرف دارد و اعضای آن با هر کنش مطلوب خود، جشن شادمانی می گیرند و به سلامتی هم درود می فرستند، مواجه نیست. او بی شک باید استقلال خود و دانشگاه را حفظ کند و در برابر خواسته سیاسی گروه های فشار و جریانات مخالف تحولات اجتماعی در ایران گردن کج نکند و از بیم کارت قرمز آنها هراسی به خود راه ندهد و دل قوی دارد. او بی شک باید نگهبان گفتمان دانشگاه باشد.
گفتمان آزادی خواه و عدالت طلبی که تاریخی درازسال دارد. فرهادی حالا وزیر علوم است که متولی نهادهای علمی و اندیشه پرور کشور و دارای جایگاه گفتمانی و البته محل زیست آوانگارد ترین و نخبه ترین و البته تازه ترین نسل های ایرانی است. دانشگاه رستنگاه جریان های نوگرای علمی، اجتماعی و تفکرهای متعالی خواه و دموکراسی طلب جامعه است، اندیشه گاهی که البته آبشخور اصلی جریانات تحول خواه در طول تاریخ سیاسی – اجتماعی ایران بوده است.
حالا باید این رای اعتماد مجلس را به فال نیک گرفت و امیدوار بود دانشگاه از برزخ یکسال گذشته خارج شده و به روزگار جدیدی گام نهاده تا بتواند از پس دیوارهای بی اعتمادی دوباره به ریل تعادل برگردد و مسیر عادی خود را از سر گیرد.
مشی اعتدال و استراتژی مدیریتی دولت روحانی البته ثابت کرده برای خود مرام و مسلک تعریف شده ای دارد که نه می خواهد و نه می تواند خارج از این خطوط تعادلی حرکت کند. با این حال اما دانشگاه و وزارت علوم آنطور که از سماجت مجلس در رای گیری های پیشین بر می آید محل برخورد و بزنگاه اصلی دو اندیشه سیاسی رسمی و موجود در کشور است. یکی بینش محافظه کارانه با نام بخشی از جریان اصولگرایی که دانشگاه را بی روحیه و خنثی می خواهد و دیگری اندیشه تحول خواهانه با نام جریان اصلاح طلبی است که از بطن دانشگاه برخاسته است.
اگرچه قطار دولت روحانی سعی دارد بی آنکه به هر کدام از این جریانات دور یا نزدیک شود در مسیر تکاملی خود حرکت کند اما دانشگاه تا بوده به سمت مسیر تحول خواهی میل بیشتری داشته است اگرچه حرکت موازی کاری و نهادسازی سازمان یافته طی سالیان اخیر تلاش کرده برای جریان محافظه کار ایرانی رد پایی در دانشگاه ایجاد کند و البته زمینه های محدودیت را هم فراهم آورد اما هرگز در عالم واقعیت موفق نبوده است و دانشگاه همیشه بستری برای طرح ایده های اصلاح گرایانه برای برون رفت جامعه از بن بست های علمی، تکنولوژیکی، سیاسی و اجتماعی بوده است. وزیر حالا آنچه را که نباید فراموش کند، خواست دانشگاهیان و دانشجویان است؛ گفتمان زنده دانشگاهی!

مردم سالاری:زیر پوست شهر
«زیر پوست شهر»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم احسان کیانی است که در آن می خوانید؛در روزها و ماه های گذشته که مطبوعات، خبرگزاری ها و شبکه های تلویزیونی؛ روزبه روز و اخیراً لحظه به لحظه منتظر خبری بودند تا بدانند چه سرانجامی در انتظار مذاکرات هسته ای است؛ خبرهای دیگری در جریان بود که یا در حاشیه این مسائل یا در حداکثر در صفحات حوادث جای می گرفتند. اخباری که شنیدنش هر شهروند ایرانی و هر مقام مسئولی را بیش از پیش نگران می کند که ما به کجا می رویم که این گونه اخبار را می شنویم و ساده از آن می گذریم. از اسیدپاشی به چند زن و دختر جوان در اصفهان و شبیه سازی این فاجعه با آب پاشی پسران مزاحم به دختران در تهران گرفته تا قتل یک معلّم در کلاس درس توسط دانش آموز دبیرستانی در بروجرد. نکته تأسف بارتر آن که اگر توجّهی هم به این حوادث می شد از زاویه برچسب زنی ها و سوءاستفاده های سیاسی است. همچون منتسب کردن اسیدپاشی ها به فریضه امر به معروف و نهی از منکر. اما ای کاش به جای آن که خود را به غفلت بزنیم اندکی بیشتر و عمیق تر به ریشه های این فجایع بنگریم.
آن چه فاجعه بارتر از وقوع این حوادث می باشد؛ بی توجّهی و بی اعتنایی بخش هایی از جامعه و همچنین مسئولان نسبت به این گونه رخدادهاست. گویی که رگ های مسئولیت پذیری و حساسیت مان خشکیده است. هرگز اجتماعی نخواهیم یافت که امنیتی مطلق بر آن حکم فرما باشد و هیچ جرم و جنایتی در آن به وقوع نپیوندد ولی آنچه جامعه ای را به سوی فروپاشی می برد، نه ناهنجاری ها و بزهکاری های اجتماعی که عادی شدن وقوع آن ها در آن جامعه است. همچنین نکته نگران کننده تر کاهش شدید سنّ ورود جوانان و نوجوانان به ناهنجاری های اجتماعی و اخلاقی همچون اعتیاد، سرقت، قتل و روابط نامشروع است. در این میان سیاست بازان و فرصت طلبان به سرعت واکنش های احساسی و مقطعی بروز می دهند. در این سو عدّه ای به بهانه سیاه نمایی با انتشار این اخبار مخالفت و آن ها را نتیجه تهاجم فرهنگی دانسته و به سرعت گریبان دولت مردان فرهنگی را می گیرند و در آن سو نیز برخی با حمله به بنیان های دینی جامعه، تغییرات رادیکال سیاسی و سکولاریسم فرهنگی را راه جلوگیری از بحران ها تجویز می کنند.
اما هر دو به یک اندازه از ریشه واقعی این بحران ها دور هستند. این مسائل ریشه های عمیق اجتماعی و اقتصادی دارد که همواره از نظرها پنهان می ماند زیرا پیگیری این مسائل، راهبردهای بلندمدّت و کارشناسی شده ای می طلبد که از طاقت و حوصله فعالان اجتماعی و مسئولان سیاسی ای که تنها به نتایج کوتاه مدّت و سریع الحصول می اندیشند، خارج است.
به راستی آیا هرگز فکر کرده ایم چرا تشییع پیکر هنرمندی که در میان هم صنفانش گمنام تر و کم تجربه تر از بقیه بود باید با حضور گسترده جوانان برگزار شود؟ آیا هیچ اندیشیده ایم که اعتراضات و التهابات سیاسی سال های پیش، بیش از آن که ریشه های سیاسی داشته باشد، نتیجه بحران های فروخفته اجتماعی بود که سال ها روی هم انباشته شده بود؟ این بحران ها و ناهنجاری ها دلایل و انگیزه های اجتماعی و هم چنین اقتصادی دارد که شاید بیش از همه در مساله جمعیت زیاد نسل جوان کشور ریشه دارد. جوانانی که در سال های دفاع و جهاد زاده شدند. کودکی شان در سختی ها و رنج های دوران بازسازی پس از جنگ سپری شد. نوجوانی شان در ایامی گذشت که کشور در التهابات سیاسی جریان های چپ و راست می سوخت و جوانی شان مصادف با استقرار دولتی بود که بیش از همه شعارهای مطلوب آن ها مبنی بر حل مسائل اساسی شان یعنی اشتغال و ازدواج را می داد ولی درنهایت کمترین بهره را برای آنان به ارمغان آورد. ای کاش دولتمردان و مسئولان دولتی و حکومتی بیش از این به حل این مسائل بیاندیشند. زیر پوست شهر، بحران هایی خفته که روزبه روز بیشتر از آن ها غفلت می کنیم. کمی به خود بیاییم.

دنیای اقتصاد:تجربیات مبارزه با فساد
«تجربیات مبارزه با فساد»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر محمد نظری زاده است که در آن می خوانید؛داستان غم انگیز گسترش فساد اداری و اقتصادی در بسیاری از سازمان ها و ادارات کشور نیاز به تکرار ندارد. هر از چند گاهی هم دلواپسان واقعی این مملکت اشاراتی به این مساله داشته اند، ولی متاسفانه هنوز هیچ برنامه جدی و همه جانبه ای برای مبارزه با این پدیده به اجرا در نیامده است. باید اذعان کرد که بسیاری از کشور های دنیا در طول تاریخ خود در مقاطعی با گسترش رشوه گیری، خویشاوندسالاری و رانت خواری که از مهم ترین مصادیق فساد اداری و مالی هستند، روبه رو بوده اند؛ بنابراین توجه به تجربیات موفق و ناموفق دیگران می تواند راهکارهای مناسبی را پیش روی ما قرار دهد. در اینجا تلاش می شود تا با بررسی نمونه های واقعی از مبارزه با فساد اداری به ویژه در برخی از شهرداری های دنیا، تجربیات قابل استفاده را استخراج کند.
برای مبارزه با فساد اداری باید این موضوع در کل جامعه جا بیفتد که رشوه گیری یک روال معمول نیست. به عنوان مثال باید از طرف مدیران سازمان ها و نهاد های حکومتی و دولتی یک سیگنال بسیار قوی ارسال شود که بنا داریم موضوع رشوه گیری را به طور جدی رسیدگی کنیم. همزمان، باید توجه داشت که فرهنگ رشوه گیری همواره این گونه به عموم القا می کند که «ماهی بزرگ همیشه آزاد خواهد بود»؛ بنابراین شاید اولین قدم اساسی این باشد که ماهی بزرگ را سرخ کنیم!
به عنوان مثال در سال ۱۹۹٨ وقتی رئیس جمهور کلمبیا تصمیم گرفت یک مبارزه جدی و واقعی با رشوه گیری را آغاز کند، یک تیم با اختیارات کافی برای این موضوع تشکیل داد و این تیم اختیار یافت تا شهردارانی را که حتی مظنون به دخالت و مشارکت در رشوه گیری ها هستند، فورا معلق کند. ماهی های بزرگ در ماهی تابه افتاده و بالا و پایین می پریدند، اما همین اقدام اولیه یک سیگنال بسیار قوی برای همه ارسال کرد. رئیس جمهور نیکاراگوئه نیز در کشورش با تشکیل تیم مشابهی حتی پا را فراتر گذاشت و اجازه داد تا تیم مبارزه با رشوه گیری تمامی توصیه نامه های اختصاصی معاونان ریاست جمهوری و وزرا را کنترل کنند.
از طرف دیگر بانک جهانی در گزارش سال ۲۰۱۱ خود اشاره ای دارد که در کشورهایی که برای مبارزه با رشوه گیری اقدام کرده اند یک اصل دیگر نیز، قابل ملاحظه بوده است: «میوه های پایین تر و رسیده تر را زودتر بچینید!» تغییرات موثر الزاما در ابتدا به دنبال اهداف سخت تر نمی روند، بلکه در بسیاری از مواقع موفقیت های در دسترس تر که قابل ملاحظه هم باشند، در اولویت خواهند بود.
در نهایت باید گفت که برای تغییر فرهنگ سازمانی در جهت مبارزه با فساد اداری به تزریق خون تازه به سازمان ها نیز نیاز داریم. کاری که شهردار شهر لاپاز در بولیوی انجام داد و نیروهای جوان و با انگیزه را به نیروهای موجود اضافه کرد تا چشم ها و گوش های حساس به پدیده رشوه گیری را به تدریج جایگزین افرادی کند که رشوه گیری برایشان امری طبیعی شده بود.
 
منبع خبر:جام جم آنلاین