از چشمِ آسمان، از دهانِ زمین
خسرو باقرپور
•
بر بوسه های بی امانِ من:
ایمان بیار... یار!
من هم شادمانی ی کودکی ام را:
بر باد داده ام
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
شنبه
۱٣ دی ۱٣۹٣ -
٣ ژانويه ۲۰۱۵
دهان گشاده ای است زمین:
که تو را با تمامِ اندوه ات،
با شادی هایِ گاه گاه ات،
و با تنهایی های هماره ات؛
قورت می دهد!
پَس...
بر بوسه های بی امانِ من:
ایمان بیار... یار!
من هم شادمانی ی کودکی ام را:
بر باد داده ام
و زخم های عمیق میان سالی را:
از یاد برده ام.َ
چشمِ گشاده ای است آسمان:
به گاهی که خوابِ مهربانی و خوبی می بینی؛
و اگر تو نیز چشم باز کرده باشی،
می بینی عمقِ بی انتهایِ زمان را؛
و زار زار گریه می کنی:
بر بی خوابی ی تیره ی آسمان.
پَس...
بر اشگ هایِ بی قرارِ من:
ایمان بیار... یار!
من تمامِ خاطره هایم را؛
از یاد برده ام
و تنها رنگِ صدایِ تو در خاطرم مانده ست؛
که از دهان زمین می شنوم؛
و از چشمِ آسمان می بینم.
آبان ۱٣۹٣
تصویر متن: Ralf Hasse
|