از : البرز
عنوان : با خُنَک نسیمی
تقدیم به سخن و آزادیش، که در تضاد دائم است، با پدیده ای به نام سکوت.
سخن و آزادیش، منادیان و سرناهای نشاطند. و به جای مستی، باورهای واقعی زمینی می آفرینند، باور به زندگی، به انسان و اندیشه های گوناگون ....
او می رود،
چون عزم رفتن دارد.
دیگری می ماند در سکوت،
سکوتی معنادار.
سکوتِ مدرسه خاموشش،
تبعیض به ناف سخن می ریزد،
و با تبعیض نهان،
نه می تواند قناعت بیاموزد،
و نه صبوری.
فقط عبور،
عبورهای معلق،
عبورهای موازی،
عبورهای بی ارتباط،
عبور در خواب،
خوابهای بی رویا.
دیروز، امروز، فردا،
سه زمان متفاوت،
اما مساوی و هم عرض،
در سکوتِ مدرسه خاموش.
در سکوتِ مدرسه خاموش،
سبزینه گی در سایه دیوار،
و در چسبندگی خود، رونده.
و در نبودِ دیوار، در هم می ریزد،
و در جای خالی دیوار،
با خُنَک نسیمی،
بین چاله های کوچک،
به جا مانده از دیوار،
در حرکتی پاندولی.
البرز
۶۶۲۷۵ - تاریخ انتشار : ۲۷ دی ۱٣۹٣
|