اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۴ بهمن ۱٣۹٣ -  ٣ فوريه ۲۰۱۵

«مزرعه اسرائیل و مزارع حزب الله»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛واکنش عملیاتی حزب الله لبنان ده روز پس از حمله موشکی رژیم صهیونیستی به دو خودروی حزب الله در «مزرعهًْ الامل» سوریه آنقدر اهمیت داشت که آمریکایی ها به افشای نقش مشترک موساد و سیا در ترور ۷ سال پیش چهره عملیاتی حزب الله یعنی عماد مغنیه روی آوردند. آمریکا در این ماجرا ضمن آنکه خواست ضعف اطلاعاتی رژیم صهیونیستی را بپوشاند، درصدد برآمد تا موضع انفعالی آمریکا پس از عملیات ۲٨ دی ماه ارتش اسرائیل را توجیه نماید. در خصوص مجموعه ماجرا که از بازتاب های مختلفی برخوردار گردیده، نکات زیر قابل توجه می باشد:
۱- عملیات روز چهارشنبه ٨ بهمن ماه حزب الله در «مزارع شبعا» از سوی محافل مختلف از جمله منابع آمریکایی، اسرائیلی، عربی و اروپایی به «هوشمندی» تعبیر گردیده است چرا که از یک سو حمله رژیم صهیونیستی را در حد لازم پاسخ داده و هم برخلاف تیر ماه سال ۱٣٨۵ مانع شکل گیری یک جنگ بزرگ گردیده است. عملیات در مزارع شبعا که لبنانی ها آن را بخشی از خاک خود می دانند- کما اینکه دمشق آن را ادامه کفرشوبا و جبل الشیخ دانسته و بر سوری بودن آن تأکید دارد- صورت گرفته است. در واقع نیروهای رژیم صهیونیستی که به دلیل اشغال مزارع شبعا، «اشغالگر» به حساب می آیند در برابر منطق حقوقی خلع سلاح می باشند و حال آنکه حزب الله لبنان در مزرعهًْ الامل واقع در استان جنوبی و کوچک قنیطره که در تعلق آن به سوریه هیچ تردیدی وجود ندارد، مورد حمله اسرائیل قرار گرفته است و حقوق بین الملل چنین حضوری را صلح آمیز و قابل قبول به حساب می آورد و به همین دلیل حزب الله حق داشته که علیه رژیم صهیونیستی واکنش متقابل نشان دهد. جنبه دیگر عملیات هوشمندانه حزب الله این است که عملیات در یک دوره زمانی نه چندان نزدیک و نه چندان دور طراحی و اجرا گردیده است. واکنش حزب الله به فاصله ۱۰ روز، از یک طرف بعد از گسترده شدن دامنه انتظار به وقوع پیوست و از سوی دیگر تأخیر موقت، دشمن را به اشتباه انداخت و به نسبت روزهای اول پس از حمله به قنیطره، از اندازه هوشیاری یگانهای مرزی ارتش اسرائیل کم کرد. آرام آرام این جمعبندی در محافل تصمیم گیر صهیونیستی مطرح شد که حزب الله با هدف محدود نگه داشتن دامنه درگیری از کنار حمله اسرائیل به نیروهای خود در مزرعهًْ الامل عبور کرده است.
۲- وقتی عملیات رژیم صهیونیستی علیه حزب الله در منطقه قنیطره به وقوع پیوست، آمریکایی ها به نوعی ابراز نارضایتی کردند و حتی گروه زیادی از نمایندگان کنگره از مقامات ارشد مجلس نمایندگان آمریکا خواستند که مراسم سخنرانی نتانیاهو در کنگره را لغو نمایند. عملیات واکنشی حزب الله در روز ٨ بهمن ماه، آمریکایی ها را در شرایط دشوار قرار داد چرا که عدم واکنش مقامات واشنگتن، اسرائیل را در وضعیت سخت قرار می داد. واکنش آمریکا در این خصوص جالب توجه بود. آنان سه روز پس از حمله حزب الله به مزارع شبعا که طی آن تعدادی از نظامیان اسرائیلی کشته شدند، به سخن درآمدند. روزنامه «واشنگتن پست» و سپس هفته نامه «نیوزویک» به نقل از منابع اطلاعاتی آمریکا اعلام کردند که ترور «عماد مغنیه» در ۲٣ بهمن ۱٣٨۶ محصول تبادل اطلاعات میان سیا و موساد است. مقامات آمریکایی تلاش کردند تا پاسخی به اتهامات داخلی و بیرونی که از سوی خود صهیونیست ها هدایت می شود، بدهند. دولت اوباما متهم است که هم پیمانی آمریکا و اسرائیل را به فراموشی سپرده است. خود این موضوع جدای از اینکه باید راستی آزمایی شود، نشان می دهد که اسرائیل تا چه اندازه ضعیف شده است. افکار عمومی یهودیان ساکن در فلسطین طبعاً سوال می کنند که در حالی که «سردار الله دادی» در کنار «جهاد مغنیه» به مبارزه با مخالفان اسد و حزب الله مشغول بوده، مقامات آمریکایی به جز حرف زدن از هم پیمانی با تل آویو چه کار عملی کرده است. حالا مقامات حزب دمکرات و سران امنیتی و نظامی آمریکا با هل دادن یک خبر کهنه به سمت نیوزویک و واشنگتن پست، خواسته اند خودی نشان بدهند اما در عین حال اکثر رسانه های رژیم صهیونیستی درباره صحت این ادعا ابراز تردید کرده اند با این وصف عملیات مزارع شبعا ضمن آنکه یک ضربه اساسی به پرستیژ و حیثیت امنیتی رژیم صهیونیستی وارد کرد، اختلافات آمریکا و این رژیم را هم تا حد زیادی علنی کرد. شاید در طول حدود ۶۰ سال گذشته که آمریکا با تمام قدرت و بدون پرده پوشی از اسرائیل حمایت می کرده این برای اولین بار است که کنگره آمریکا به دو دسته مخالف و موافق اسرائیل تبدیل شده است.
٣- تحلیلگران نظامی عملیات شبعا را از جهاتی از عملیات مزارع الامل برتر دانسته اند. این عملیات از یک سو توام با پذیرش سریع مسئولیت بود در حالیکه سران رژیم صهیونیستی تا چند روز از پذیرش مسئولیت حمله خودداری می کردند. اعلام پذیرش مسئولیت حمله توسط حزب الله کاملا شفاف و همراه با جزئیات بود. در حالی که مقامات اسرائیلی تلاش می کردند تا با توسل به واسطه هایی نظیر روسیه بگویند که ارتش اسرائیل دقیقا نمی دانسته که چه کسانی در مزرعهًْ الامل فعال بوده اند!
نکته دیگر این است که حزب الله پیش از آنکه حمله موشکی علیه یگان نظامی اسرائیل در شبعا انجام دهد، از قصد خود برای حمله با صراحت خبر داده بود. هم بیانیه رسمی حزب الله و هم سخنان دبیرکل آن با صراحت از قریب الوقوع بودن حمله متقابل علیه رژیم صهیونیستی خبر داده بودند. این در حالی است که ارتش اسرائیل هیچ علامتی که از قصد او به حمله خبر دهد، بروز نداده بود. در نتیجه حزب الله در شرایط عدم آمادگی مورد حمله قرار گرفت و ارتش رژیم صهیونیستی در شرایط آمادگی آماج موشک های حزب الله واقع شد.
یک نکته مهم دیگر در این مقایسه این بود که وقتی رژیم صهیونیستی به مزرعهًْ الامل حمله کرد تقریبا هیچکدام از مدافعان شناخته شده این رژیم از حمله علیه حزب الله حمایت رسمی نکردند و حتی در سطوح نیمه رسمی به انتقاد نیز روی آوردند. این در حالی است که عملیات حزب الله که ۱۰ روز بعد به وقوع پیوست بلافاصله و بصورت صریح و رسمی از سوی همه اعضای جبهه مقاومت پشتیبانی شد. اعلام رسمی موضع مقامات ارشد ایران، اعلام موضع صریح جنبش مقاومت اسلامی حماس و اعلامیه صریح جنبش جهاد اسلامی فلسطین، بیانیه عبدالمالک الحوثی و راهپیمایی پرشور یمنی ها، راهپیمایی شیعیان بحرینی، راهپیمایی شیعیان در مناطق شرقی عربستان نشان داد که این تهاجم به نمایندگی از یک جبهه صورت گرفته است. بنابراین کاملا واضح است که در این مواجهه، حزب الله به برتری استراتژیک بر رژیم صهیونیستی رسیده است. بعضی از مقامات امنیتی دولت نتانیاهو طی ۴ روز گذشته بارها به این نکته اذعان کردند که حزب الله با همان منطق جنگ تابستان ۲۰۰۶، صحنه درگیری زمستان ۲۰۱۵ را مدیریت کرد اما این بار اسرائیل قادر نبود به جنگی مشابه جنگ ٣٣ روزه علیه حزب الله دست بزند و لذا از کنار حمله سهمگینی که به او شده بود، عبور کرد.
۴- حزب الله لبنان در این عملیات، جبهه داخلی لبنان را متقاعد کرد که صلاحیت آن را دارد که شرایط پیچیده را به نفع امنیت لبنان مدیریت کند. تا پیش از این بعضی از چهره های لبنانی نظیر سمیر جعجع و سعدحریری حزب الله را از پاسخ دادن به حمله ۲٨ دی ماه اسرائیل برحذر داشته و آن را مقدمه یک جنگ جدید علیه لبنان ارزیابی می کردند. حزب الله در این صحنه گفت من جنگ را به گونه ای مدیریت می کنم که هیچ آسیبی متوجه امنیت و محیط سرزمینی لبنان نشود. اینک حزب الله در مذاکرات میان خود و گروههای ۱۴ مارس با تاکید بیشتری از سلاح مقاومت دفاع خواهد کرد و این در حالی است که مخالفان حزب الله لبنان قادر نیستند سلاح حزب الله را یک «تهدید درون لبنانی» معرفی نمایند. بر این اساس می توان گفت که از سال ۱٣٨۴ و پس از ترور رفیق حریری که حزب الله با اتهامات واهی تحت فشار شدید قرار گرفت، اینک مقاومت لبنان در بهترین شرایط تاریخی خود قرار دارد. در سال ۱٣٨۵ یک دادگاه بین المللی با صحنه سازی و کمک جریان ۱۴ مارس وانمود کردند که عامل ترور حریری، حزب الله لبنان بوده و لذا زمزمه محاکمه رهبران حزب الله مطرح گردید ولی در نهایت به جایی نرسید. پس از آن دادگاه با تمرکز روی حکومت سوریه، بشار اسد و بعضی دیگر از شخصیت های سوری را به پای میز مذاکره فرا خواند و شرایط سختی را بر سوریه تحمیل کرد. تا جایی که ارتش سوریه ناچار شد، خاک لبنان- که بر اساس پیمان طایف موظف به دفاع از تمامیت ارضی لبنان در برابر حمله رژیم صهیونیستی و جنگ های خانگی شده بود- ترک گوید. این شرایط چالش هایی را برای حزب الله پدید می آورد پس از آن جنگ ٣٣ روزه در شرایط اتهام پراکنی جریان ۱۴ مارس علیه حزب الله صورت گرفت. در این جنگ حزب الله در واقع از جلو و پشت سر مورد حمله قرار داشت. پس از پایان جنگ شرایط داخلی لبنان به نفع حزب الله تغییر کرد اما با شروع بحران سوریه، حزب الله ناگزیر بود که از مردم سوریه در برابر تروریست ها دفاع کند و مانع فروپاشی این کشور شود.
این در حالی بود که در این مقطع مراکز رسمی لبنان- رئیس جمهور، نخست وزیر، اکثریت پارلمان و گروه ۱۴ مارس- علیه دولت سوریه وارد عمل شده بودند. پیروزی های حزب الله در سوریه از یک سو و شکست جریان های تروریستی از سوی دیگر فضای لبنان را بار دیگر به نفع حزب الله مساعد کرد. نفوذ تروریست ها به «عرسال» و تصرف این منطقه سنی نشین لبنان، بر حقانیت حزب الله در نبرد در خاک سوریه دلالت داشت. حمله یکشنبه ۲٨ دی ماه به حزب الله در خاک سوریه از سوی اسرائیل و سپس واکنش حزب الله و نتایج آن این پدیده را باطل کرد که جنگ حزب الله در سوریه، پای اسرائیل را در جنوب لبنان باز می کند. اقدام رژیم صهیونیستی علیه حزب الله در خاک سوریه و عدم واکنش ارتش این رژیم به حمله حزب الله از داخل خاک لبنان علیه اسرائیل ثابت کرد که تبلیغات مخالفان لبنانی حزب الله با واقعیت همخوانی ندارد.

خراسان:اهمیت عبور از بحران نفتی
«اهمیت عبور از بحران نفتی»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛عادت ۵ ساله به نفت بالای ۱۰۰ دلار باعث شده بود تا فراموش کنیم نفت در بسیاری از سال ها حدود ۵۰ تا ۶۰ دلار بوده است. اگرچه تحریم های نفتی و تاسیس صندوق توسعه ملی توفیقی اجباری برای کاهش نسبی وابستگی بودجه به نفت طی سال های اخیر ایجاد کرده بود اما همچنان درآمد نفتی سهمی بیش از یک سوم درآمدهای بودجه کشور را به خود اختصاص می داد. لذا زمانی که بازار نفت پس از سال ها نفت بالای ۱۰۰ دلار و رونق بی سابقه اکتشافات نفتی و تولید نفت چه به روش های متعارف و چه در شکل هایی نظیر نفت شیل، با مازاد عرضه نفت مواجه شد و اقتصاد همچنان کم رمق جهانی با رشد حدود ۲.۵ تا ٣ درصدی سال های اخیر نتوانست تقاضای جهانی نفت را هم پایه افزایش عرضه نفت افزایش دهد، بازار جهانی با سقوط قیمت جهانی نفت مواجه شد. در این میان قدرتهای بازار جهانی نفت با استقبال از فرصت پیش آمده، مجال برای فشار به ایران و روسیه که هر دو وابستگی بالایی به نفت دارند و به واسطه تحریم ها تحت فشار قرار داشته اند را مناسب دیدند و ترجیح دادند تا ضمن دامن زدن به طرف عرضه در بازار نفت، هرچه بیشتر رقبای سیاسی خود را تحت فشار قرار دهند.
با این حال برآوردها از بازار جهانی نفت و فرجام این سقوط بزرگ نشان می دهد، نفت ۴۰ تا ۵۰ دلاری موجود نمی تواند بیش از یک یا حداکثر ۲ سال دیگر دوام آورد و خبرهای متعدد از کاهش سرمایه گذاری شرکت های نفتی بر پروژه های پرهزینه نفت شیل و حتی نفت متعارف دریاهای عمیق (که هزینه تمام شده ای به مراتب بیش از سایر میادین نفتی موجود در جهان دارد) به تدریج اثر خود را بر کاهش تولید نفت و بر هم خوردن توازن بازار به نفع تقاضا و در نتیجه افزایش مجدد قیمت نفت خواهد داشت. چنان که برخی از این خبرها توانست روز شنبه قیمت نفت را حدود ۴ دلار افزایش دهد. با این حال و با فرض واقع بینانه تداوم روند نزولی قیمت نفت طی سال آینده، می توان سال حساسی را برای اقتصاد ایران متصور بود که در شرایط سرنوشت ساز سیاسی امروز توجه به این واقعیت منفی اقتصادی و ضرورت اداره کشور با وضعیت فعلی قیمت نفت ایجاب می کند که برخی نکات مهم در روند فعلی اداره اقتصاد کشور مدنظر قرار گیرد:
۱ - پس از آغاز تحریم های غرب از اواخر سال ۹۰، صادرات نفت ایران به کمتر از نصف رسید. با کاهش قیمت نفت به کمتر از نصف طی ماه های اخیر، باز هم درآمد نفتی کشور کاهشی چشمگیر را تجربه کرد. فاز نخست کاهش درآمد نفتی اگرچه به کمک برخی عوامل زمینه ای و سیاست های غلط اقتصادی، تاثیری عمیق بر رکود اقتصادی کشور گذاشت، اما اثرات این کاهش درآمد نفتی به تدریج کمرنگ شد. فاز دوم کاهش قیمت نفت نیز قطعا بر اقتصاد ایران اثرگذار است و آن گونه که مراکز اقتصاد جهانی پیش بینی کرده اند، رشد اقتصادی ۲ تا ٣ درصدی کشور در سال آینده را به کمتر از یک درصد خواهد رساند. با این حال تفاوت فاز دوم کاهش درآمد نفتی کشور با فاز نخست، این است که کاهش قیمت نفت برخلاف تحریم ها دوام چندانی نخواهد داشت.
۲ - آن چه اهمیت مواجهه اقتصاد کشور با کاهش درآمد نفت را دوچندان می سازد، شرایط حساس بین المللی مذاکرات هسته ای است. مذاکراتی که کارآمدی حربه های اقتصادی طرف مقابل و واکنش های اقتصاد ایران به این حربه ها، در آن نقش بارزی ایفا می کند. به ویژه این که تلاش عربستان و همراهی آمریکا با پروژه کاهش قیمت نفت، اگرچه دلایل دیگری غیر از فشار بر ایران و برخی دیگر از کشورها را هم دنبال می کند، اما قطعا انگیزه تضعیف ایران در شرایط حساس مذاکرات را نیز نباید از نظر دور داشت. در واکنش به این موضوع نحوه پاسخ اقتصاد ایران به کاهش قیمت نفت، می تواند بر تضعیف جایگاه کشور در مذاکرات هسته ای موثر باشد. چرا که کاهش قیمت نفت مانند تحریم ها موضوعی نیست که بتوان به امید مذاکره برای رفع آن دل خوش داشت (فارغ از این که تجربه سال های اخیر نشان داد امید به رفع تحریم ها صرفا از طریق مذاکره نیز واهی است). آن چه مهم است، برداشتی است که طرف های موثر بر کاهش قیمت نفت از اثرگذاری این شرایط بر اقتصاد ایران و انگیزه مردم و حاکمیت برداشت می کنند. اگر این واکنش، عبارت باشد از تضعیف شدید اقتصاد ایران، یا ضعف نشان دادن مسئولان، طرف مقابل در تداوم روند منفی در قبال مذاکرات مصمم خواهد شد و در غیر این صورت، امکان عقب نشینی طرف مقابل وجود دارد.
به این ترتیب سال ۱٣۹۴ و نحوه مواجهه اقتصاد ایران با کاهش قیمت نفت را باید به منزله مقطعی حساس در اثر گذاری بر موضوع هسته ای دانست. مقاومت اقتصاد ایران در برابر این شوک می تواند، امید به قطع وابستگی اقتصاد کشور به نفت را تقویت کند و نشان دهد، اقتصادی که با کاهش درآمد نفت به یک چهارم طی ۴ سال توانسته است از بحران مقطعی گذر کند و خودش را با رژیم نفتی جدید تطبیق دهد، قدرت فاصله گرفتن از خام فروشی نفتی و ایستادگی در برابر فشارهای اقتصادی نظیر تحریم را دارد و می تواند طرف های مقابل را در کارزار مذاکره به توافقی برد - برد، با لحاظ حقوق ملت ایران وادار کند.

جمهوری اسلامی:مجلس پاک
«مجلس پاک»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛یکی از آرزوهای مردم ایران این بود که نمایندگانشان در مجلس قانون گزاری افرادی سالم، آگاه، خدوم و دلسوز کشور و ملت باشند. این خواسته در دوران قبل از انقلاب هرگز برآورده نشد. رژیم شاهنشاهی اصولاً یک نظام حکومتی مردمی و منطبق با معیارها و موازین عقلی و منطقی نبود تا بتواند یک مجلس مردمی را تحمل کند. از روزی که مجلس قانون گزاری در دوران قاجاریه تاسیس شد همواره سایه سنگین استبداد بر آن حاکم بود و این وضعیت در زمان رضاخان بدتر شد و در زمان محمدرضا نیز ادامه یافت.
در دوران رضاخان، فقط «آیت الله سید حسن مدرس» در مقابل استبداد شاهی ایستاد و چون توسط سایر نمایندگان همراهی نشد، در انتخابات مجلس ششم رضاخان او را حذف کرد و سپس به خواف و کاشمر تبعید نمود و مدرس در دهم آذر ۱٣۱۶ با زبان روزه به دست دژخیمان رضاخان به شهادت رسید. استبداد رضاخانی، در دوران حاکمیت پسر او علاوه بر استبداد داخلی با استعمار خارجی نیز همراه شد و مجلس علاوه بر اینکه به وظایف نمایندگی مردم عمل نمی کرد و تابع شاه بود، نوکری آمریکا و انگلیس را نیز به کارنامه خود اضافه کرد. تصویب کاپیتولاسیون یکی از اقدامات ننگین نمایندگان مجلس در آخرین دوره قبل از انقلاب بود که بشدت مورد اعتراض امام خمینی قرار گرفت و همین امر به تبعید ایشان به ترکیه و سپس عراق انجامید و در نهایت موجب خیزش عمومی مردم و پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن ۱٣۵۷ شد.
با تاسیس نظام جمهوری اسلامی در ایران، مردم احساس کردند که فداکاری هایشان به ثمر رسیده و نهال انقلاب که با خون هزاران شهید آب یاری شده، میوه های شیرینی خواهد داد که یکی از آنها «مجلس پاک» خواهد بود. امام خمینی، رهبر انقلاب و بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی نیز با همین نگاه، اعلام کردند «مجلس، عصاره فضائل ملت» است و آن را «در راس امور» دانستند.
خوشبختانه کارنامه روشن مجلس شورای اسلامی در دوره اول، این واقعیت را نشان می دهد که مردم ایران در زمینه مجلس قانون گزاری به آرزوی خود رسیدند. تدوین و تصویب قوانین محوری و زیرساختی توسط مجلس اول و عزل ابوالحسن بنی صدر که با سوءاستفاده از عنوان اولین رئیس جمهوری اسلامی ایران به سوی خودکامگی و باز گرداندن استبداد به پیش می رفت و مقابله با سلطه طلبی قدرت های شیطانی به ویژه آمریکا و انگلیس از درخشان ترین اقدامات مجلس شورای اسلامی در دوره اول هستند. علاوه بر عملکرد نمایندگان مجلس، حتی انتخابات مجلس از نظر چگونگی تبلیغات انتخاباتی و برگزاری انتخابات نیز نمونه بود و در وضعیتی قرار داشت که مردم می توانستند به آن مباهات کنند و آرزوی دیرینه خود را در آن تجسم یافته ببینند و آن را طراز مجلسی که در شان نظام جمهوری اسلامی و ملت بزرگ و ایثارگر ایران است بدانند.
ویژگی های یک مجلس پاک و طراز جمهوری اسلامی به تدریج و در دوره های بعد، کم شد و کار به جائی رسید که مجالس هفتم، هشتم و نهم در برابر قانون شکنی ها و خودکامگی های رئیس جمهور دولت های نهم و دهم سکوت پیشه کردند و اگر گاهی سخنی گفتند، در عمل، اقدامی متناسب را برای مقابله با انحرافات دولت انجام ندادند. بخشی از این انحرافات، مفاسد اقتصادی بودند که متاسفانه حتی بعضی از نمایندگان نیز به آن آلوده شدند و مجلس را از عیار پاکی دور کردند. این آلودگی ها هر چند تمام نمایندگان را در بر نمی گیرد، ولی وجود تعداد قابل ملاحظه ای نماینده که دچار چنین مشکلی شده باشند برای نظام جمهوری اسلامی و مردمی که با ایثار و از خودگذشتگی کم نظیر خود این نظام را برپا کرده اند قابل تحمل نیست. نظام جمهوری اسلامی، مجلسی می خواهد که تمام نمایندگان آن از نظر مالی، سیاسی و فکری پاک باشند. هیچ چیز کمتر از این، برای نظام جمهوری اسلامی قابل قبول نیست.
این روزها که سخن از فهرست ۱۷۰ نفره نمایندگانی از مجلس هشتم مطرح است که از دولت سابق پول گرفته اند و معاون اول رئیس جمهور سابق اعتراف کرده است که از طریق یک سرمایه دار بیش از یک میلیارد و دویست میلیون تومان به آنها داده تا در تبلیغات انتخاباتی هزینه کنند، اذهان مردم کشور با این سوال ها درگیر است که پس تکلیف پاکی مجلس چه می شود؟ از آن ۱۷۰ نفر مجلس هشتم اکنون چند نفر در مجلس نهم حضور دارند؟ مقدار پولی که این افراد گرفته اند مهم نیست، آنچه مهم است اینست که آنها خود را با این اقدام، وام دار این و آن کردند و به جای آنکه وکیل المله باشند وکیل الدوله شدند. آیا با نمایندگانی که وام دار این و آن شده اند، می توان به جنگ استبداد و استعمار رفت؟ نتیجه این می شود که وقتی رئیس جمهور دولت دهم به مجلس می رود و با بدترین ادبیات به نمایندگان اهانت می کند، آنها در مقابل او سکوت می کنند و در عمل، خودکامگی و استبداد را تقویت می نمایند!
تاسف بالاتر اینست که این قبیل نمایندگان به جای آنکه به وظایف نمایندگی خود عمل کنند و در برابر زورگوئی ها و قلدری ها بایستند، به جان دولتی می افتند که برای احقاق حقوق ملت و خارج کردن آن از چنگ قدرت های شیطانی تلاش می کند. آنها از یکطرف مدعی ولایتمداری هستند و از طرف دیگر به توصیه های موکد ولی فقیه زمان خود که بارها با صراحت گفته اند همه باید به این دولت کمک کنند، پشت پا می زنند و تا می توانند برای عدم توفیق آن کارشکنی می کنند. این سخن، نباید به معنای مخالفت با نقد تلقی شود. ما بهیچوجه با انتقاد از دولت، شخص رئیس جمهور و اعضای کابینه مخالف نیستیم و حتی آن را ضروری می دانیم، ولی میان انتقاد و انتقام تفاوت زیادی وجود دارد و معتقدیم اولی داروست و دومی سم مهلک.
در شرایط کنونی، نقش قوه قضائیه که با صدور حکم محکومیت قطعی محمدرضا رحیمی معاون اول احمدی نژاد، به بسیاری از شایعات خاتمه داد و مردم را به عدالت گستری دستگاه قضائی امیدوار کرد، بسیار مهم است. قوه قضائیه می تواند با کشف اسامی ۱۷۰ نفر مورد اشاره محمدرضا رحیمی و اعلام آن ها، از این راز سربسته رمزگشائی کند و به شورای نگهبان در برخورد با متخلفین در انتخابات آینده کمک نماید. حساب آن دسته از نمایندگان مجلس شورای اسلامی که وام دار کسی نیستند و خود را از آفات مالی و سیاسی و فکری و فرهنگی مصون نگهداشته اند و به وظایف نمایندگی خود در نهایت آزاداندیشی و آزادگی عمل می کنند نیز از افراد آلوده جداست.
مردم ایران، قدردان آن دسته از نمایندگانی هستند که پاک مانده اند و با استمداد از همین پاکی می توانند در برابر خودکامگی ها بایستند و آزادانه سخن بگویند و به وظایف نمایندگی خود بدون وابستگی های جناحی عمل کنند. اگر مرز میان این دسته از نمایندگان با آنان که به وام دار شدن و وابستگی ها آلوده شده اند مشخص شود، مردم به وظایف خود در انتخابات مجلس دهم بگونه ای عمل خواهند کرد که به آرزوی خود در زمینه برخورداری از مجلس پاک برسند.

قدس:رابطه معکوس فقر و فرهنگ
«رابطه معکوس فقر و فرهنگ»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر امان الله قرایی است که در آن می خوانید؛همه فرهنگ شناسان و جامعه شناسان دراین موضوع اتفاق نظر دارند که هرچه سطح فرهنگ در اجتماعی بالاتر باشد فقررفتاری ، عاطفی و اقتصادیِ کمتری در آن مشاهده می شود .
ژوزف شومپیکر، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد ۱۲ اصل را باعث شکوفایی اقتصاد جامعه می داند که مساعد بودن شرایط فرهنگی، یکی از اصول مهم آن است واین در حالی است که اقتصاد دانان، فرهنگ را اصیل تر از اقتصاد تلقی می کنند و بر این اساس کشورهای ثروتمندی مانند عربستان ،کویت ،قطر ،بحرین و امارات که در آمد ارزیشان سر به فلک کشیده است، توسعه یافته نیستند، زیرا که فرهنگ مساعدی ندارند و از سویی دیگر کشورهایی که توانسته اند تغییرات فرهنگی مناسبی به وجود بیاورند در شکوفایی اقتصادشان نیز سر آمدند .
به عنوان مثال کشور یونان باوجود اینکه در اروپا واقع شده است، ولی چون فرهنگش مساعد توسعه نیست، رشد لازم را پیدا نکرده و یا مشاهده می کنیم روسیه هم در حد استعدادهایش توسعه نیافته، زیرا که فرهنگ کشاورزی در این کشورحاکم است، از این رو عناصر فرهنگی مناسب باعث تغییرات و شکوفایی اقتصادی می شوند .
مقام معظم رهبری هم در بیاناتشان همواره از اقتصاد و فرهنگ نام برده اند و این در حالی است که اقتصاد وفرهنگ مهمترین عامل توسعه یافتگی کشورهاست.
ماکس وبر در کتاب "پروتستانیزم و اصول سرمایه داری" ثابت کرده است که اگر اروپا پیشرفت کرده به دلیل فرهنگی است که بیشتر برروی کار و تلاش انسان تأکید دارد . لذا تا زمانی که فرهنگ جامعه مساعد نباشد، اقتصاد شکوفا نمی شود و از سویی دیگر زمینه های فرهنگی مساعد اسباب رشد و توسعه اقتصادی ،اجتماعی و سیاسی را به وجود می آورد .
این واقعیت در کشور ما نیز مطرح است و به همین دلیل می بینیم دارایی های فردی و یا دولتی به جای تولید، در مشاغل کاذب و یا خدماتی سرمایه گذاری می شود و اینجاست که نمی توانیم پیشرفت کنیم .در واقع مردم متمول نیز چون فرهنگ مولد ندارند و با تولید سازگار نیستند، سرمایه خود را صرف خودروهای میلیاردی ،لوستر و یا لباس مارک دار و مانند اینها می کنند که همه این مسایل نشان دهنده بیماری فرهنگی در کشور است. به عبارتی دیگر وقتی سنگ قبر را هم از چین وارد می کنیم ، یعنی بی اعتنایی به تولید و در نتیجه نباید توقع داشته باشیم که اقتصادمان شکوفا شود .
به هر حال افراد فرهنگی به نسبت دیگران عقلانی تر می اندیشند، حساب سود و زیان را در همه موارد دارند، بیش از مصرف به تولید فکر می کنند و با خلاقیت و نوآوری، فرهنگ کارآفرینی را توسعه می بخشند .

رسالت:جایگاه امام (ره) و انقلاب اسلامی در نظام بین الملل
«جایگاه امام (ره) و انقلاب اسلامی در نظام بین الملل»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛٣۶ سال از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد. ایران اسلامی همچنان محکم و استوار، هر روز قدرتمندتر و سرافرازتر از همیشه در صحنه بین الملل ظاهر می شود. اقتدار ملی ایرانیان در منطقه و جهان، مدیون فداکاری امام خمینی (ره) و انقلاب پیروزمند اسلامی است.
ما تنها ملتی هستیم که با اعتماد و اتکال به خداوند متعال، بر دهان ابرقدرت ها زدیم و زیرساخت های استقلال ملی را با برهم زدن نظم ظالمانه جهان در عصر حاضر، بنا کردیم. هر روز که از حیات افتخارآفرین انقلاب اسلامی می گذرد، جهان بیشتر با چهره نورانی امام خمینی (ره) بنیان گذار جمهوری اسلامی و آثار وجودی اش آشنا می شود. کار بزرگ او ایجاد و تنظیم زیرساخت هایی در نظام جدید حکومت در ایران بود که پس از او انقلاب تداوم یابد و رهبری همچنان در صراط مستقیم الهی بدرخشد. کار بزرگ او تأسیس حکومت بر اساس فلسفه سیاسی اسلام و حکمرانی صالحانه و عادلانه بر مبنای حکمت قرآنی بود؛ حکومتی که تندبادهای سخت و نرم دشمن، آن را نلرزاند.
آن روز که امام (ره) پرچم استقلال ایران را یک تنه بر دوش می کشید، آمریکا و رژیم صهیونیستی در اوج قدرت و رجزخوانی بودند. آن روز که او مبارزه را شروع کرد، سوسیالیسم در اوج محبوبیت بود و با لیبرال دموکراسی غرب، شرکت سهامی ای برای غارت منابع و منافع کشورها تشکیل داده بودند.
آن روز که او بیداری اسلامی ملت ها را بر بلندای تاریخ، فریاد می زد، ملت ما و ملت های مسلمان غرق در فساد و تباهی و فقر و فحشای ناشی از حکومت مستبدان و سلطه گران، به سر می بردند. اما او ایستاد و ملت ایران هم به ندای خداخواهانه او پاسخ مثبت داد و با ثبات ترین و نیرومندترین قدرت منطقه را با ریشه ۲۵۰۰ ساله از تخت به زیر کشید و بعد پنجه در پنجه قدرت ها انداخت و پیروزی های شگرفی نصیب ملت ایران کرد.امروز پس از ٣۶ سال ببینیم ما در کجا هستیم و دشمن در چه موقعیتی است؟ ایران امروز صاحب یک نظام نیرومند است که دوست و دشمن، آن را اثرگذار در منطقه و جهان می دانند. ایران امروز همانند پهلوانی می ماند که با پهلوانان منطقه ای و جهانی مبارزه کرده و پیروز از میدان، بیرون آمده است. امروز در ایران یک دولت نیرومند وجود دارد که مستظهر به پشتیبانی ملت است و هر روز یک خبر خوش از پیشرفت های علمی و فنی به جهان ارائه می دهد.
امروز شاهدیم که از رقیبان دیروز خبری نیست. از کمونیسم بین الملل در موزه ها یاد می شود. کلاه آمریکا در جهان، پشمی ندارد. رژیم صهیونیستی زیر ضربات جنگ های ٣٣ روزه، ۲۲ روزه و ۵۱ روزه دست و پا می زند و وقتی حزب الله، مقابله به مثل می کند جرأت نفس کشیدن هم ندارد. شاید بگویند اینها ادعاست. نظام بین الملل و وضعیت کنونی جهان را باید از ژنرال های دیپلماسی خارجی آمریکا که اکنون دوران کهولت و پیری را می گذرانند، شنید. چندی پیش کیسینجر به همراه جورج شولتز و مادلین آلبرایت در جمع نظامیان آمریکا، راهبرد امنیت ملی آمریکا را مورد بازخوانی قرار دادند. این سه نفر در ایام تصدی وزارت خارجه آمریکا در اوج قدرت بودند. ببینیم آنها اکنون از این قدرت و مناسبات جهانی قدرت چگونه یاد می کنند؟ کیسینجر می گوید: «پیچیدگی شرایط امروز جهان دلهره آور است. آمریکا باید بداند چه می کند و چرا؟» در حقیقت، کیسینجر اعتراف می کند فعل و قول آمریکایی ها در شرایط دلهره آور کنونی فاقد پاسخگویی به چیستی و چرایی است!
جمع بندی سخنان آن دو پیرمرد و پیرزن دیپلمات، این بود که؛
۱- نظم قدیم در حال متلاشی شدن است.
۲- ثبات جدیدی هنوز ظهور نکرده است.
٣- ما در لحظه بزرگ تغییر به یاد ماندنی در جهان زندگی
می کنیم.
۴- زمانی که در آب های ناشناخته هستید، قایق تان باید محکم باشد.
نظم قدیم را چه کسی به هم زد؟ چرا آمریکایی ها قادر به صورت بندی نظم جدید نیستند؟ علت تغییرات موجود چیست؟ لحظه بزرگ تغییر به یاد ماندنی که آنها از آن خبر می دهند، کدام است؟ چه کسی
قدرت های جهان را به سمت آب های ناشناخته و توفانی سوق داد؟
پاسخ، روشن است؛ سهم امام خمینی (ره) در پدیداری تغییرات مناسبات قدرت در جهان، تعیین کننده است. او بود که نظم نظام دوقطبی جهان را به هم ریخت. او بود که نگذاشت نظم جدیدی بر اساس اراده قدرت های جهان شکل بگیرد. او مبدع تغییرات وسیع در جغرافیای فکری و سیاسی و طبیعی کشورها در پنجاه سال اخیر بوده است. او بود که ابرقدرت ها را به واسطه توفان های سیاسی و نظامی در آب ها و خاک ها و شن های ناشناخته برد. واقعه طبس یک معجزه الهی بود. شکست ارتش آمریکا به امر الهی در طبس، یک واقعه عبرت آموز بود. امروز ناوگان آمریکا در آب های شناخته شده و ناشناخته جهان حتی به اندازه یک قایق استحکام ندارد.
هیچ قدرتی در جهان نمی تواند مسیری را که امام خمینی (ره) برای تاریخ معاصر ترسیم کرده، تغییر دهد. این افتخار برای ما ایرانیان بس است که بزرگمردی از ایران زمین قیام کرد و مسیر تاریخ بشر را در بستر قیام پیامبران و اولیای الهی (ع) هموار نمود. ما امت خمینی (ره) هستیم؛ برای مأموریت تاریخی مان در نجات بشر، شکست راه ندارد. وعده خداوند متعال، حق است و بزودی قدرت های جهان را به زیر می کشیم، کما اینکه در سه دهه اخیر، طواغیت زمان پس از شاه در منطقه به زیر کشیده شدند. بیداری اسلامی، هم یک پروژه است و هم یک پروسه. این پروژه را امام (ره) درست نوشته است و جهان طبق نقشه راه او در حال تغییر است. قدرت های جهانی ممکن است در کوتاه مدت بتوانند بیداری اسلامی را مهار کنند، اما در دراز مدت زیر ضربات توفان حرکت ملت ها له خواهند شد.

سیاست روز:این برخی ها چه کسانی هستند؟
«این برخی ها چه کسانی هستند؟»عنوان یادداشت سردبیر روزنامه سیاست رو زبه قلم محمد صفری است که در ان می خوانید؛آیا واقعاً در کشور برخی در زمره مخالفان پایان تحریم هستند و تداوم تحریم را در جهت منافع خود دنبال می کنند؟
به مخالفان خارج از کشور کاری نداریم که در اصل آنها خود عامل اصلی تحریم هایی هستند که علیه جمهوری اسلامی ایران وضع شده است و حتی خواهان افزایش تحریم ها هم هستند تا بتوانند خواسته خود را به ایران تحمیل کنند. بر آنها حرجی نیست که سیاست و هدف اصلی آنها از اعمال و افزایش تحریم همین است.
اما این که گفته می شود در داخل کشور برخی مخالف پایان تحریم هستند و تداوم تحریم منافع آنها را تأمین می کند، اگر چنین ادعایی درست باشد، باید دولت این برخی ها را با مشخصات کامل به مردم معرفی کند تا درباره آنها تصمیم بگیرند. این که در داخل کشور برخی چنین قدرتی دارند که نگذارند تحریم ها برداشته شود چند وجه دارد.
۱- این برخی مخالف پایان تحریم ها با عوامل خارجی مخالف پایان تحریم ها دستشان در یک کاسه است؟
۲- همان نکته ای که آقای ظریف وزیر امور خارجه کشورمان گفته است که، تداوم تحریم برای تامین منافع خود است؟
۳- این مخالفان پایان تحریم ها، دشمنی می کنند در قالب دوست؟!
۴- این مخالفان پایان تحریم ها که منافع شان به تداوم تحریم گره خورده است، در دستگاه هایی حضور دارند که وابسته به جایی هستند؟!
۵- این برخی مخالفان تحریم ها چطور اینقدر قدرت دارند که مانع می شوند برای پایان دادن تحریم هایی که آمریکا و غرب علیه جمهوری اسلامی ایران اعمال کرده است؟!
۶- و دست آخر این که برخی مخالفان پایان تحریم ها، در واقع مخالف روش گفت وگوهایی هستند که آمریکا در جریان مذاکرات هسته ای در پیش گرفته است.
هر یک از این موارد قابل طرح و بررسی است.
آن فردی که در داخل مخالف پایان تحریم ها به خاطر تأمین منافع خود است، یک خائن به انقلاب اسلامی و ملت است و حکم خائن هم روشن است.
اگر هم دستش با مخالفان پایان تحریم ها در خارج در یک کاسه باشد، وضعیتش وخیم تر است. همکاری با دشمنان خارجی برای ادامه تحریم ها خیانتی بزرگتر است که مستوجب کیفر است.
این که برخی مخالف تحریم ها، قدرت دارند که نمی گذارند در داخل تحریم ها پایان یابد، ضعف دولت است که نمی تواند مقابل آنها بایستد و آنها را حذف کند یا این که آنها بسیار قدرتمند هستند؟!
و اما اگر منظور آقای وزیر خارجه از آن برخی ها که مخالف پایان تحریم ها هستند، آنهایی باشند که منتقد شیوه گفت وگوهای هسته ای هستند، ماهیت آن برخی بسیار تفاوت می کند و نوع تجزیه و تحلیل و احتمالاً انتقاد از آنها هم فرق خواهد کرد. در داخل هستند تحلیلگران، کارشناسان و شخصیت هایی که مخالف و منتقد هستند، اما نه با گفت وگوهای هسته ای، بلکه مخالف توافق به هر قیمتی هستند. این منتقدان و مخالفان، رفتارهایی که از سوی طرف مقابل به ویژه آمریکایی ها علیه ایران به کار می رود، نقد می کنند و با دیدگاه ها و تحلیل های خود سعی دارند تا چهره واقعی آمریکایی ها را علیه ایران نشان دهند.
آقای ظریف اگر گفت وگوی اوباما با فرید ذکریا را خوانده باشد، متوجه می شود که، مخالفان از چه جنسی هستند.
سرتا پای سخنان رئیس جمهور آمریکا در این گفت وگو با «سی ان ان» تهدید، توهین، تحقیر و ... علیه ایران بود.
رسانه ها، کارشناسان، تحلیل گران و شخصیت های سیاسی که نسبت به چنین رفتارهای آمریکا و غرب موضع گیری می کنند و در نقدهای خود پاسخ چنین اظهاراتی را می دهند، نمی توان مخالف پایان تحریم ها دانست.
اما اگر واقعاً آقای ظریف فردی و گروهی را سراغ دارد که مخالف پایان تحریم ها به خاطر تأمین منافع خود است، اسامی آنها را اعلام کند، تا رسانه ها با افشاگری هایی که منبع موثقی چون وزیر خارجه انجام داده است، این موضوع را پیگیری خواهند کرد و همین موج رسانه ای علیه آن ها باعث خواهد شد که از خواسته های خود مبنی بر مخالفت با پایان تحریم ها کوتاه بیایند. از آقای ظریف درخواست داریم که در این زمینه شفاف سخن بگویند تا راه برای انتقاد چنین افرادی یا گروهی باز شود. اما یک نکته هم وجود دارد شاید منظور مخالفان این باشد که از فدم زدن با کری انتقاد کردند و همین انتقاد یعنی مخالف پایان تحریم؟ اما اگر اینگونه است که باید گفت شاید مواضع تند، غیر منطقی، و توهین آمیز مقامات آمریکایی از سر بند همین رفتارهایی باشد که در جریان مذاکرات دیده می شود؟ نظر شما چیست؟!

وطن امروز:معامله بر سر عزت ملت ایران؛ هرگز!
«معامله بر سر عزت ملت ایران؛ هرگز!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم محمد ایرانی است که در آن می خوانید؛ بر کسی پوشیده نیست قدرت و حمایت داخلی، یکی از مهم ترین ارکان قدرت نفوذ و تاثیرگذاری هر کشوری در صحنه های بین المللی محسوب می شود و دیپلمات های کشورها در مجامع بین المللی، روندها و مذاکرات با تکیه بر پشتیبانی ارکان قدرت داخلی خود به دنبال کسب حداکثر منافع هستند چرا که رقابت در عرصه بین المللی برای کسب منافع حداکثری برای کشور خود و حداقل منافع برای دیگر بازیگران است.
سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در عین حال که مانند سیاست خارجی دیگر حکومت ها کسب منافع حداکثری را برای کشور در دستور کار قرار داده اما یک تفاوت آشکار با دیگر سیاست های خارجی دارد و آن توجه به ارزش ها و اصولی است که اساسا پایه گذار انقلاب اسلامی شد و جمهوری اسلامی براساس همین ارزش ها و اصول که از ایدئولوژی اسلامی نشأت گرفته است، تعامل با دیگر کشورها در عرصه بین المللی را پیش رو قرار داده است.
این نگاه ارزشی که در دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران تبلور یافته است، به هیچ وجه نافی توجه به مبانی و اصول کلاسیک سیاست خارجی در چگونگی برخورد دیپلمات ها در چانه زنی های دیپلماتیک یا پایبندی به اصول شناخته شده در روابط بین الملل نیست چرا که اساسا چارچوب تعیینی از سوی حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، رهبر حکیم انقلاب با عنوان «عزت، حکمت و مصلحت» نقشه راه حرکت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بوده و حضرت معظم له با توجه به میزان اشراف و تحلیل درست مسائل، همواره رهنمودها و تذکرات لازم را به دستگاه دیپلماسی و دیپلمات های کشور داده اند.
دفاع از منافع ملی یک کشور از جمله دشوار ترین و حساس ترین اقدامات دیپلمات ها به عنوان نمایندگان کشورها در مجامع و مذاکرات بین المللی محسوب می شود و تردیدی نیست که ملت ایران قدردان تلاش های فرزندان خود بویژه در مذاکرات مهمی چون ۱+۵ است با این حال این ملت بزرگ ضمن درک واقعیات و تشریفاتی که معمولا در دیدارهای دوجانبه و چندجانبه بین المللی بر سر موضوعات صورت می گیرد، از نمایندگان خود انتظار دارد در عین آنکه هنجارهای دیپلماتیک را رعایت می کنند، ارکان عزتمندی و اقتدار جمهوری اسلامی ایران را بویژه در قبال کشورهایی حفظ کنند که از همان نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی، دشمنی و توطئه علیه نظام مقدس اسلامی را سرلوحه اقدامات خود قرار دادند.
از سویی بیان انتقادات درباره نحوه رفتار دیپلمات ها در مذاکرات با هدف تضعیف روحیه یا بی انگیزه کردن دیپلمات ها صورت نمی گیرد چرا که هر «عقل سلیمی» می پذیرد این دیپلمات ها برای دفاع از منافع عالی کشور در نبردی دیپلماتیک با چند کشور، در حد توان، تلاش شان را می کنند و از هیچ کوششی دریغ نمی کنند اما منتقدان حاضر به پذیرش نتیجه چانه زنی ها بدون در نظر گرفتن عزت و اقتدار نظام نیستند چرا که در همین بحث مذاکرات هسته ای شاهدیم همزمان با تشدید دیپلماسی رفت و آمد از سوی مسوولان وزارت خارجه آمریکا و دیدار با مقامات ایرانی و دیگر کشورها، کنگره آمریکا اعلام کرد به بحث تحریم های جدید علیه جمهوری اسلامی ایران توجه خواهد داشت و با وجود هشدار- البته ظاهری- باراک اوباما مبنی بر وتوی تحریم ها، براساس آنچه آن را در راستای منافع ملی ایالات متحده می بیند، اقدام کرد و اگر اکنون رای گیری در این باره را به تعویق انداخته صرفا بر این اساس است که ایران را تحت فشار برای توافق مورد نظر آنها قرار دهد چرا که نیل به نتیجه مطلوب طرفین در مذاکرات با توجه به موضع گیری های طرف آمریکایی و مانع تراشی هایی که صورت می گیرد، در هاله ای از ابهام قرار دارد.
از این رو اگر کنگره آمریکا به موضعگیری شدید تر از سوی کاخ سفید در مذاکرات اصرار دارد (با توجه به نطق هایی که برخی سناتورها علیه تیم مذاکره کننده آمریکایی می کنند و اهمال هایی که به زعم آنها در اتخاذ موضعی شدید علیه جمهوری اسلامی ایران صورت می دهند)، به خاطر این است که بر چگونگی تنظیم رفتار مذاکره کنندگان آمریکایی در دورهای مختلف مذاکرات با هماهنگی خود کاخ سفید تاثیرگذار بوده است و اگر این کار کنگره و شدت عمل آن، جنگ زرگری کنگره و دولت آمریکا نبود، تیم مذاکره کننده آمریکایی باید بارها کار را زمین گذاشته و میز مذاکره را ترک می کرد.
طبیعی است نهادهای تاثیرگذار داخلی در کشورها نسبت به منافع ملی خود حساسیت های لازم را داشته باشند و از اهرم های نظارتی برای حفظ اقتدار و پرستیژ آن کشور در مجامع بین المللی بهره گیرند، اگرنه هر تشریفاتی که در اصول دیپلماتیک کلاسیک صورت می گیرد، اگر تامین کننده منافع کشور با حفظ عزت و سربلندی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران باشد، نه تنها مذموم نیست بلکه شایسته ستایش و تقدیر است اما مثلاً در همین پیاده روی می شد بحث صدور روادید آقای ابوطالبی، سفیر دائم ایران در سازمان ملل را مطرح کرد تا آخر دیپلماسی لبخند، لااقل این اتفاقی که افتاد نمی بود که بعد از یک سال، آخر هم دولت ایران عقب بنشیند.
ملت بزرگ ایران از فرزندان خود انتظار دارد در صحنه های بین المللی با پشتوانه ملتی که بحران های کوچک و بزرگ و پرشماری را طی این ٣۶ سال از پیش رو برداشته، با اقتدار و سربلندی به دنبال تامین منافع کشور باشند و بدانند این ملت را از سختی ها، پستی ها و بلندی ها باکی نیست اما حاضر به معامله عزت خود نیستند؛ عزتی که به برکت انقلاب اسلامی- که در چنین روزهایی در سال ۵۷ انفجار نور شد- اکنون جمهوری اسلامی ایران را به یکی از تاثیرگذارترین کشورهای جهان مبدل کرده و قدرت های بزرگ را مجبور کرده مذاکره پشت مذاکره با دیپلمات های ایرانی را خواستار شوند. به نظر می رسد بازخوانی علل پیروزی انقلاب در دهه فجر برای برخی ضروری است تا این سخن حکیمانه روح خدا حضرت امام خمینی بنیانگذار نظامی که اکنون در آن مسوولیت دارند را به یاد آورند:
«ما می خواهیم به همه دنیا نشان دهیم قدرت های فائقه را هم می توان به نیروی ایمان شکست داد»

جوان:منتقدان را به اتاق های فکرتان دعوت کنید
«منتقدان را به اتاق های فکرتان دعوت کنید»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمد ابراهیمی است که در آن می خوانید؛با خود فکر می کردم آیا برخی دولتمردان جز سخنان قافیه دار گفتن، کار دیگری هم دارند...؟!
جنگ اقتصادی دشمن به آخرین حد رسیده است. روی کار آمدن دولت یازدهم همراه بود با وعده ای که رئیس جمهور محترم در طول دوران تبلیغاتی مطرح می کرد و آن چیزی نبود جز حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم از راه تعامل با دنیا، به ویژه بهبود روابط با قدرت های برتر.
اما پس از گذشت ۱٨ ماه، با مروری بر وضعیت اقتصادی کشور جز روزمرگی، فقدان نگرش سیستمی، نداشتن برنامه مدون و منسجم اقتصادی، چشم دوختن به غرب، سفرهای خارجی هیئت های دولتی و پارلمانی ایرانی، ریخت و پاش های زاید در سفرهای خارجی مسئولان و مدیران میانی با وجود تنگناهای ارزی، ثبت سفارش کالاهای لوکس و تجملاتی، افزایش قاچاق کالا، تبلیغات کالاهای خارجی، تبلیغ سفرهای خارجی، افتتاح شعبه های جدید فروش محصولات خارجی، رکود شدید و کم سابقه حاکم بر بازار، زمینگیرشدن اقتصاد، عدم جایگزینی برنامه های حداقلی در بخش هایی که مورد انتقاد دولت بود، داستان سرایی و تیترسازی از عملکرد دولت پیشین، اوضاع نابسامان بورس که دماسنج اقتصادی کشور است و... نه تنها حاصلی برای کشور نداشته بلکه موجب عدم توجه به استحکام داخلی قدرت و امید سپردن به نقطه های خیالی شده است. پافشاری بر نفت ۷۲ دلاری از سوی دولت نشان از عدم آمادگی و برنامه ریزی در فضای اقتصادی با تکیه بر مذاکرات و خوش بینی بی حد و حصر است.
مقام معظم رهبری فرمودند: «من معتقدم دل را باید به نقطه های امیدبخش حقیقی سپرد نه نقطه های خیالی، آنچه لازم است این است » اما این سخنان را مقایسه کنید با گزارش اخیر پژوهشکده پولی و بانکی که در آن صراحتاً اذعان شده « مهم ترین و موثرترین ابزار برای گشایش اقتصادی پیگیری سیاست خارجی است که بتواند تنش در روابط خارجی را کاهش و فضا را به سمت کاهش تحریم ها پیش ببرد ».
به راستی با این نوع تفکر امید گشایشی برای اقتصاد ملی وجود دارد؟ چطور ممکن است یک مقام مسئول در جمهوری اسلامی تا این حد دارای دید ساده انگارانه و سطحی باشد که تصور کند در صورت نیل به توافق هسته ای مناسبات امریکا با ما عادی و منصفانه می شود، آن هم با وجود این همه اصرار مقامات امریکایی برای نشان دادن هدف نهایی خود از پرونده هسته ای، یعنی نشانه رفتن اصل جمهوری اسلامی. چند روز قبل هوشنگ امیراحمدی، پادوی مشهور امریکا برای ایجاد رابطه با ایران، در گفت وگو با صدای امریکا گفته بود: «بین ایران و امریکا یک انقلاب فاصله است و تا انقلاب اسلامی پابرجاست، خصومت ها ادامه دارد برنامه اتمی ایران بهانه است و هدف از تحریم ها نابودی جمهوری اسلامی است.»
عقب نشینی آرام دولت مقابل فشار سیاسی امریکا خوشرو را جایگزین ابوطالبی کرد. یادمان نمی رود که آقای عراقچی در گفت وگو با مهر در واکنش به اقدام کنگره و دولت امریکا در مورد گزینه پیشنهادی تهران برای تصدی مسئولیت نمایندگی ایران در سازمان ملل گفته بود: «گزینه جایگزین برای ابوطالبی در نظر نداریم و این مسئله را از طریق مکانیزم های حقوقی پیگیری می کنیم». اعمال تحریم های جدید علیه ملت ایران بعد از توافق ژنو نشان می دهد دیوار تحریم ها ترک برنداشته بلکه اندیشه انقلابی بعضی ها است که در حال فروپاشی است...
آیا سیاست و دیپلماسی فقط لبخند و کرنش است یا قواعد و مقرراتی دارد؟! آنچه که ما در علم سیاست از آن سراغ داریم حرکات دست، پا، صورت، نشستن، تند و کند راه رفتن و... همه و همه حامل پیام است. آیا اگر این اقدامات در دولت دیگری صورت می پذیرفت آن را خلاف عرف دیپلماتیک و نزول شأن ایران نمی دانستید؟!آیا قوه مجریه و مدیران امریکایی هم منتقدان خود را بی عقل می نامند یا با آنها مشورت و ماحصل اتاق های فکرخود را در میز مذاکرات رو می کنند.
کسی شک ندارد که ۱+۵ شش کشور قدرتمند هسته ای هستند اما در این عنوان ما در کجای ۱+۵ معنا پیدا می کنیم؟! آیا منتقد بی عقل را به دادگاه می کشانند؟ چرا دولت به جای حل مسائل اصلی کشور و معضلات موجود، فرافکنی می کند؟ چقدر زیبا و پرپرستیژ است که سخنرانی هایمان مکتوب باشد، مکتوب بخوانیم تا به حاشیه نرویم. همانگونه که شما متخصص و حقوقدانید، سیاست هم متخصص و سیاستمدار می خواهد. فلسفه سیاسی، کلام سیاسی، عالم سیاسی، کارگزار سیاسی و سیاستمدار تعاریف مختص خود را دارد. امروز در درون مجلس هم به این آفت گرفتاریم.
نکته آخر اینکه، اگر انتقاد، راه بهتر نشان دادن است، مقام معظم رهبری بارها و بارها استراتژی های سیاست خارجی و چشم انداز کلان اقتصادی را در دولت های سازندگی، اصلاحات، مهرورزی و اعتدال نشان داده تا جایی که شاخص های اقتصاد مقاومتی را جزء به جزء در حرم رضوی بیان فرمودند.
مردم منتظرند دولت محترم شجاعانه به مردم پاسخ عملی دهد آیا اعتقادی به اقتصاد مقاومتی دارد؟ آیا این نسخه را عملی می داند؟ آیا تدابیری برای عملیاتی شدن آن دارد؟ اگر به آرا و اندیشه های اندیشه ورز سیاسی دولت یازدهم (دکتر سریع القلم) نگاهی عمیق داشته باشیم، پاسخ همه سوالات روشن و عیان می آید که: به توسعه نمی رسیم مگر اینکه در شبکه جهانی غرب عمل کنیم.
به نظر می رسد دولت محترم در مذاکرات هسته ای صرفاً به دنبال مذاکرات هسته ای نیست بلکه به دنبال حل مشکل اساسی با امریکا و شکستن تابوی مذاکرات و نتیجه گیری نهایی است و این ماحصل اندیشه کسانی است که در درون حاکمیت، انقلاب اسلامی را پروژه می دانند نه پروسه.
حمایت:... به قدر تشنگی باید چشید
«... به قدر تشنگی باید چشید»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم حسین شیخ الاسلام که در آن می خوانید؛این روزها در سالگرد دوران درخشان دهه فجر قرار داریم که مقارن است با یادآوری انقلاب اسلامی ایران که زلزله قرن نامیده شد. انقلابی که منشاء اثرات و خیرات بسیار و الهام بخش آزادگان و مستضعفان جهان گردید. نهال انقلاب، برخلاف خواسته دشمنان در مواجهه با تندبادهای مختلف از جمله جنگ تحمیلی، تحریم، ترور و توطئه های داخلی و خارجی سرخم نکرد و روز به روز بالنده تر و رشیدتر گردید. بررسی جوانب بالندگی و توان ایران، هر چند در این مختصر نمی گنجد اما، آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید.در کنار توانمندی های علمی، صنعتی و نظامی که به آن اشاره خواهد شد، شاید بتوان مهم ترین قدرت نظام اسلامی ایران را مردم سالاری دینی و نهادینه شدن آن در قانون اساسی دانست.
تکیه به آراء و نظر مردم، همواره مورد تاکید رهبر فقید انقلاب بود و توسط رهبر معظم انقلاب بارها تکرار شده است. موج انقلاب به واسطه اقبال مردمی به ساحل توفیق رسید و ارکان آن شکل گرفت. فلسفه قوی مردم سالاری دینی، از صدر تا ذیل حکومت اسلامی را در برگرفته است؛ به نحوی که از تعیین ولی فقیه گرفته تا نمایندگان شورایاری محلات، با واسطه و بی واسطه به وسیله ملاحظه و رای مردم انتخاب می شوند.
نظام لیبرال دموکراسی غرب و کمونیستی شرق تنها به ماده و منافع نظر دارد در حالی که در نظام مردم سالاری دینی، رای مردم و احکام الهی یکپارچه شدند و الگویی بدیعی که پس از صدر اسلام تاکنون بی نظیر است را به دنیا ارائه کرد. در نظام مردم سالار دینی، آحاد مردم با همان نیت که عبادات را به جای می آورند با همان نیت، به پای صندوق رای می روند و در فعالیت های سیاسی مشارکت می کنند.
بُعد دیگر اقتدار ایران، پایداری بر اصول اسلامی – انقلابی در عرصه بین المللی است. کافی است به ترکیب معنادار کشورهایی که در میز مذاکرات هسته ای با ما گفتگو می کنند، دقت کنیم. در یک سو ایران مقتدر و در سوی دیگر ۶ کشور ابرقدرت دنیا قرار دارند. مانند وزنه سنگینی در ترازو که در کفه دیگر آن، وزنه های کوچکتر قرار داده می شوند تا شاید موازنه به وجود آید! در یک طرف استکبار، اشغالگری، زورگویی و تحمیل است و در طرف دیگر، عدالت، انسانیت، اخلاق، مردم سالاری و دینداری است. ایران مقتدر همیشه و هرگاه که اراده کرده است در منطقه و جهان سیاستی را اعمال کند، آن را به اثبات رسانده است.
سخنان مقام معظم رهبری در خطبه های نماز جمعه بهمن ماه ۹۰ موید این مطلب است، آنجا که فرمودند: «ایران هرجا دخالت کند صریحاً اعلام می کند. برای مثال ما در ضدیت رژیم صهیونیستی دخالت کردیم که نتیجه آن هم پیروزی در جنگ های ۳۳ روزه و ۲۲ روزه شد. بعد از اینهم هر کس با رژیم صهیونیستی مخالفت کند پشتیبان او هستیم و کمکش می کنیم. اینکه حاکم جزیره بحرین اعلام می کند که ما در این کشور دخالت می کنیم حرف نادرستی است، چرا که اگر در قضیه بحرین دخالت می کردیم ماجرا جور دیگری می شد.» .
در جنگ خونین غزه، همت غرب به رهبری آمریکا، نابود کردن مقاومت فلسطین و خلع سلاح آن بود، اما برنده میدان، سیاست های جبهه مقاومت بود. کرانه باختری در حال تسلیح است، عراق، ایران را حامی اصلی خود می داند و خبر از پایان مبارزه با داعش طی چند ماه آینده می دهد، در فلسطین و لبنان سیاست های ایران پیشتاز است، در جهان غرب، پیام روشنگر رهبر انقلاب خط شکن است، در آمریکای جنوبی ردپای ایران دیده می شود و در یک کلام، تاثیر نفوذ ایران را در تمام کشورهای جهان با شدت و ضعف می توان دید.
از جنبه علمی، ایران یکی از ۱۰ کشور قدرتمند جهان محسوب می شود و نقش تعیین کننده ای را در معادلات جهانی بازی می کند. رتبه تعدادی از دانشگاه های بزرگ کشور در بین ۵۰۰ دانشگاه برتر جهان قرار دارد. در حوزه نانو، ایران در سال ۲۰۰۵ میلادی مقام ٣۵ تولید علم در این فناوری را به خود اختصاص داد و این رتبه در فاصله سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ به ترتیب به ٣۱، ۲٣، ۲۰، ۱۶ و ۱۰ ارتقاء پیدا کرد. سرعت عمل دانشمندان ایرانی در این حوزه آنقدر موثر بود که هر سال نسبت به سال قبل رتبه و جایگاه ایران را در بین کشورهای صاحب فناوری نانو ارتقاء بخشید. به زبان دیگر، ایران از سال ۲۰۰۷ به این سو، در بین کشورهای اسلامی و منطقه خاورمیانه جایگاه نخست تولید علم در حوزه فناوری نانو را در دست دارد. رتبه علمی ایران پس از انقلاب شکوهمند اسلامی، در علوم مختلف نیز بسیار برجسته است که تنها به گوشه ای از آن اشاره می کنیم.
در ریاضیات از بین ۱۰۴ کشور، در تولید علوم پلیمر از بین ۱۰۰ کشور، در تولید علم شیمی آلی و هسته ای از بین ۱۱۱ کشور، در تولید علم رشته شیمی معدنی از بین ۱۱٨ کشور، رتبه سیزدهم را به همت دانشمندان پرتلاشمان، به دست آورده ایم. ارتقاء جایگاه ایران به رتبه اول منطقه ای و رتبه پانزدهم دنیا در تولید علم در سال ۲۰۱۲ ، کسب رتبه دوم منطقه ای و نوزدهم جهانی بر اساس رکوردهای علمی ثبت شده در موسسات اطلاعات علم (ISI) در سال ۲۰۱۲ گوشه ای دیگر از توانمندی های علمی ایران است.
این واقعیات، رجزخوانی نیست، بلکه گزارش های مراکز معتبر علمی در دنیاست که می گوید سریع ترین رشد علمی در دنیا از آن ایران است. توانایی خیره کننده ایران در ورود به باشگاه فضایی و پرتاب موفقیت آمیز چندین ماهواره و موجود زنده به فضا، زاویه دیگری از اقتدار ایران اسلامی را به رخ می کشد.
در بُعد نظامی، قدرت موشک ها و پهپادهای ایرانی تا بدانجا بازدارنده است که تمام تحلیلگران نظامی، هر گونه حمله به ایران را حماقتی خنده دار توصیف می کنند.ملت و کشوری که با وجود گردبادی از مشکلات از ابتدای انقلاب تاکنون، به این درجه از پیشرفت رسیده است، یقیناً آینده ای روشن را در پیش رو دارد و مخالفت های کانون های قدرت جهانی با ما، نشان از درستی و حقانیت مسیر انقلابی است که از ۱۵ خرداد ۴۲ با رهبری حضرت امام (ره) آغاز و هدایت سکان تاکنون با قوت، به دست توانای رهبری بی همتا ادامه یافته است.

آفرینش:تولید، صنعتی یا سنتی؟
«تولید، صنعتی یا سنتی؟»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم هوشنگ عابدی است که در آن می خوانید؛ یکی از مشکلات و ابهاماتی که در دهه های اخیر، کشورمان با آن روبرو بوده و این روند، همچنان ادامه داشته و دارد، وضع تولید در بخش کشاورزی و دامداری است چرا که تاکنون مسئولان، تکلیف تولید و تولیدکنندگان در این بخش را روشن نکرده اند. درواقع آیا در بخش کشاوری ودامداری باید به سمت تولید به صورت صنعتی برویم یا همان روش سنتی سابق که اشتغال زایی زیادی هم دارد را ادامه دهیم؟ این خط مشی هیچ گاه روشن نشده است و مشکل این جاست که نه تنها به بخش صنعتی نرفته ایم بلکه تولیدات بخش سنتی را هم به تدریج نابوده کرده و می کنیم.
به این معنی که در بسیاری از مناطق و شهرهای کوچک و بخش های کشورمان، محله هایی به دامپروری و تولید مواد لبنی اختصاص داشته و سال ها و شاید قرن هاست که درصد بالایی از جمعیت آن مناطق از این راه امرار معاش می کرده و با تولیدات دامی، نیاز همان منطقه و بخش و شهر را جوابگو بوده و حتی مازاد آن را نیز صادر می کرده اند، اما در چند سال اخیر، نه تنها حمایتی از این قشر زحمتکش نمی شود بلکه با ایجاد مشکلات، به بهانه بهداشت و نظایر آن، مانع کار آنها شده و درنتیجه ی این گونه برخوردها، بسیاری از این افراد، مجبور به رها کردن این کار مفید و حیاتی شده اند و به مشاغل کاذب غیرتولیدی روی آورده اند و این در حالیست که هیچ گونه اقدام عملی برای احداث و ایجاد مکانهایی برای این قشر از تولیدکنندگان صورت نگرفته و عملا این قشر را به امان خدا رها کرده اند و نتیجه این مساله هم آن می شود که مواد لبنی اصیل و با کیفیت از بین برود و با واردات شیرخشک و روغن مصنوعی و نظایر آن در بخش لبنیات به این مرحله برسیم.
و حتی خود تولیدکنندگان در بخش دامداری محتاج و نیازمند تولیدات لبنی صنعتی شده و به این شکل، از طرفی، چه بسا افرادی شغل خود را از دست داده اند و از طرف دیگر، جایگزین آن تولیدات سالم و لبنیات طبیعی، لبنیاتی از نوع مخلوط و چه بسا مشکل دار شده که این موضوع، ابعاد منفی بسیاری را در کشورمان داشته است. اولین وجه منفی آن نیز بیکاری شاغلان بخش دامداری و... بوده و دیگر جنبه های آن، چنان که اشاره شد، تولید لبنیات با منابع بدون کیفیت و ناسالم، واردات شیر خشک و دیگر مواد لازم برای این بخش است.
تا زمانی که تصمیم جدی برای تعیین تکلیف این بخش از تولید در کشور اتخاذ نشود روز به روز این بحران، دامنه بیشتری پیدا خواهد کرد.
لذا پیشنهاد می شود به تولیدکنندگان بخش دامداری، توجه بیشتری شده و از آنها حمایتهای لازم صورت بگیرد و به قول معروف، چوب لای چرخ این زحمتکشان نگذارند تا بتوانند به تولید خود ادامه دهند. از این رو ضرورت دارد مسئولان با هماهنگی وزارتخانه ها و سازمانهای ذیربط، تکلیف تولید در بخش کشاورزی و دامداری را روشن کرده و به این صورت در ایجاد بسترهای اشتغال نیز، گام بردارند.

شرق: کارشکنی علیه نهاد مدنی
«کارشکنی علیه نهاد مدنی»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم احمد مسجد جامعی است که در آن می خوانید؛نهادهای مدنی به نمایندگی از مردم و در پیوند با آنها شکل می گیرند و برآمده از پیوندهای اجتماعی و جمعی هستند و از سویی دیگر، موظف به شناخت نیازهای شهروندان و پاسخگویی به آنند، درحالی که نهادهای حکومتی، هرچند مستقیم یا غیرمستقیم، برخاسته از آرای مردم اند، اما چون خود نظامی بوروکراتیک اند و در سطح کلان به مسایل می نگرند، با نهادهای مدنی تفاوت دارند. مهم ترین کاربرد نهاد مدنی، ایجاد شبکه اعتمادی بین شهروندان و حکومت گران است.
جنس شوراها، براساس تعریفشان در قانون، از نوع نهادهای مدنی است و در سطوح محلی به ایفای نقش می پردازند، در عرصه ملی از یک سو با دولت در حوزه اجرا و از سوی دیگر با مجلس در حوزه وضع قوانین و نظارت سروکار داریم. در عرصه محلی در شهرها، اجرا بر عهده شهرداری هاست و وضع مقررات و تصویب بودجه و نظارت را شورای اسلامی شهر انجام می دهد.
این دو وجه ملی و محلی براساس تصمیم اخیر دولت در شکل دهی کمیسیون هشتم، جایگاه تعریف شده و وجوه قاعده مندی برای همکاری مشترک یافته است. هرچند در ترکیب اعضا هنوز هم شوراها جز یک نماینده ندارند.
شکل گیری تاریخی نظام کلان سیاسی از مشروطیت به این سو در حول سه قوه مستقل سبب شده تا ورود عامل چهارم، یعنی شوراها- که به تعبیر قانون اساسی یکی از ارکان نظام است- در عمل پذیرفته نشود.انتخابات شورایاری در دوره سوم با مخالفت جدی دستگاه اجرایی (دولت احمدی نژاد) روبه رو شد.
حتی با وجود آنکه وزارت کشور وقت تفاهم نامه ای را با نمایندگانی از شورای سوم تهران امضا کرد که براساس آن بایستی انتخابات بعدی در چارچوب آیین نامه ای که به تصویب آن دستگاه می رسد برگزار شود، در عمل باوجود پیگیری های مکرر هرگز چنین آیین نامه ای تهیه نشد. مشکل اینجاست که در شرایط فعلی نیز فرمانداری همچنان سخنان قبل را تکرار می کند و برای اجرای مصوبات مربوطه همکاری ندارد، از سوی دیگر بحث نظارت از بیرون شورا در این دوره جدی شده است، هرچند در طول ١٢سال گذشته، شورایاری ها شکل گرفت، فعال شد و به بلوغ رسید.
مطابق بند هفت ماده ٧١ قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور «اقدام درخصوص تشکیل انجمن ها» جزو اختیارات شورای اسلامی محلی است.هرچند دولت پیشین با ارایه لایحه ای به مجلس سعی در حذف این بند از قانون شوراها داشت اما در نهایت با ورود جدی شورایاران و گفت وگوهای فردی و جمعی با نمایندگان مجلس این بحث ناکام ماند و این قاعده همچنان استوار است. پس از این ناکامی بود که وزارت کشور وقت در برابر تشکیل مجدد شورایاری ها سرسختانه ایستاد و این نقطه تاریک را در کارنامه خود ماندگار کرد.
متاسفانه در دوره جدید برخی مخالفت ها از درون شورا درباره نظارت شورا بر نهاد ذیل فعالیت خود وجود دارد. مسایلی مانند اینکه تجربه مجلس از شورا در برگزاری انتخابات بیشتر است، از چند منظر قابل نقد است؛ نخست اینکه اصولا مجلس تاکنون هیچ انتخاباتی برگزار نکرده و در این باره وظیفه ای هم ندارد.
این در حالی است که دست کم مدیریت شهری تهران با همکاری سایر دستگاه ها سه دوره برگزاری انتخابات شورایاری ها را در کارنامه خود دارد. احتمالا منظور مصاحبه شوندگان، نظارت بر انتخابات بوده است که باز هم این سخن برخلاف روال گذشته و مصوبه صریح شورا در مورخ ١٤/١٠/٩٣ است که نظارت بر عملکرد انتخابات شورایاری ها را وفق قانون، طبق ادوار گذشته می داند و همه می دانیم که در آن دوره ها هیچ نظارتی از جانب مجلس در میان نبوده است. در تجربه این انتخابات تاکنون ناظری جز شورا، انجمن های محلی و مردم وجود نداشته و تفکیک بین کارکرد های ملی و محلی رعایت شده است.
وقتی در کارنامه شورا تجربه سه دوره موفق برگزاری انتخابات وجود دارد چه نیازی به این یارگیری هاست که شایبه سیاسی بودن را به ذهن متبادر می کند و ماهیت عملکرد اجتماعی را زیر سوال می برد؟ در انتخابات دوره سوم شورایاری ها وزارت کشور برای مانع تراشی زمان برگزاری انتخابات را در ماه رمضان قرار داد؛ ماهی که تاکنون هیچ انتخاباتی جز آن مورد، در سطوح ملی و محلی در آن برگزار نشده است. علاوه بر این تهران را به دو منطقه تقسیم و روزهای انتخابات را در دو روز مختلف در دو هفته جدای از هم تعیین کرد. ولی به هر حال ستاد هماهنگی شورایاری ها در دوره سوم با پیگیری و البته تدبیر، این مهم را پیش برد .
خوشبختانه در این دوره، باوجود مخالفت خوانی فرمانداری، دولت نگاهی همدلانه دارد و این می تواند زمینه ساز تداوم موفق شورایاری ها باشد. به هر حال اینک شورای چهارم در برابر آزمونی دیگر قرار گرفته است.هرچند برگزاری انتخابات شورایاری ها ضروری است، اما حفظ جایگاه قانونی و مدنی آن ضروری تر است. مبادا شکل، فدای محتوا شود و دغدغه برگزار کنندگان انتخابات بیش از مردم، مدیران و سیاستمداران باشد.

مردم سالاری:اثیرات منطقه ای درگذشت ملک عبدالله
«تاثیرات منطقه ای درگذشت ملک عبدالله»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم دکتر امیر مدنی است که در آن می خوانید؛درگذشت ملک عبدالله پادشاه کهنسال عربستان اگرچه تغییری ساختاری در معماری قدرت آل سعود را وعده نمی دهد، با این وجود می تواند راهگشای تغییراتی در سیاست های جاری درونی و منطقه ای کشور باشد. انتصاب وزیر کشورمحمد بن نایف به سمت جانشینی ولیعهد با ملاحظه بیماری های شاه کهنسال و محافظه کار جدید ملک سلمان، و شخصیت سیاسی بی طرف و خنثی ولیعهد مقرین، نایف را که از نسل دوم «هفت سدیری» قدرتمند است، به شخصیت محوری و حاکم واقعی عربستان تبدیل می کند. ملک عبدالله با انتصاب برادر تنی خود مقرین به سمت جانشینی ولیعهد بر آن شده بود تا قدرت برادران ناتنی یعنی سدیری ها را محدود کرده، توازنی جدید را در تعادلات خانوادگی بیافریند. به باور کارشناسان با ملاحظه بیماری های چندگانه ملک سلمان، نیت ملک عبدالله آن بوده است که قدرت بزودی یا مستقیما به مقرین برسد. اما اصرار محافل قدرتمند سعودی در حمایت از پادشاهی سلمان و تعیین محمدبن نایف به سمت جانشینی ولیعهد، که هردو اصل سدیری دارند، نشانگر بازگشت محور قدرت به شاخه سدیری آل سعود و ناکامی تلاش های عبدالله است، بازگشتی که به باور برخی کارشناسان نشان از کودتای درون کاخی و درون خانوادگی-قبیلگی دارد.
ملک عبدالله از بدو پادشاهی خود در سال ۲۰۰۵، به قصد تقابل با قدرت رو به افزایش ایران و دوستداران منطقه ای اش در خاورمیانه به سیاستی مداخله جویانه در امور دیگر کشورهای عربی-اسلامی روی آورده بود. از آنجا که ساختار قدرت در عربستان مبتنی بر اقتصاد نفتی و تعادلات خانوادگی- قبیلگی و قرائت وهابی از دین اسلام است، این مداخله جویی ها تنها ازطریق حمایت از رادیکالیسم ایدئولوژیک و به کمک دلارهای نفتی میسر می شد، سیاستی که منجر به پیدایش و تحکیم گروه های تروریستی سلفی-جهادی –تکفیری در خاورمیانه و آسیای جنوب غربی و دیگر نقاط می شد.
سیاست های مداخله جویانه ملک عبدالله که با دخالت در تحولات عراق، تونس، لیبی و مصرآشکار شده بود، با لشکرکشی به بحرین و دخالتهای گسترده در سوریه به اوج می رسید. البته پس از شکست سیاست های ماجراجویانه بندربن سلطان در سوریه در حمایت گسترده از گروه های سلفی- جهادی – تکفیری که به ظهور داعش انجامید، ملک عبدالله علیرغم باور به ادامه حضور و دخالت از طریق گروه های رادیکال سلفی، با حفظ بندر بن سلطان در نهادهای امنیتی، پرونده سوریه آل سعود را در سال۲۰۱۴ به وزیر کشور وقت محمدبن نایف واگذارکرده بود. با تحویل گرفتن پرونده سوریه، نایف بر آن شده بود تا با کاهش حمایت از گروه های تروریستی روانه گشتن خیل بیشمار جهادیون سلفی تکفیری سعودی را محدود سازد و با نزدیک شدن به «ارتش آزاد سوریه» روابط را با آمریکا بهبود بخشد و در اقدام مشترک برضد داعش شرکت جوید. اگرچه کاهش حمایت از تروریسم و محدودسازی اعزام جنگجویان به سوریه به علت خروج این گروه ها از کنترل و به دلیل ترس اساسی از بازگشت این جنگجویان به عربستان بود، اما خط مشی نایف نسبت به سیاست های بندر ابن سلطان در حمایت از تروریسم دارای وخامتی کمتر بود.
به باور کارشناسان، محمدبن نایف که از نسل دوم شاهزادگان سعودی است دارای رگه هایی ازعملگرایی و پراگماتیزم می باشد و علی رغم عمل درچارچوب کلی سیاست های مبتنی بر تهدید منافع ایران، دریافته است که قدرت و نفوذ ریشه دار منطقه ای ایران فراسوی آرایش سیاسی این یا آن لحظه تاریخی، دلایل استوار تاریخی- فرهنگی- مدنیتی و ژئوپولیتیکی غیرقابل انکاری است که باید به گونه ای با آن کنار آمد. در همین راستا، مرد قدرتمند جدید، محمد بن نایف سیاست عربستان را به پذیرش نسبی نقش ایران درعراق و یمن سوق داده است.آقای نایف به گونه ای عملگرایانه با تغییرات مورد حمایت ایران درعراق (عبورازمالکی به عبادی) و در یمن( افزایش قدرت حوثی ها) کنارآمده است. ظهور ماشین آدمکشی داعش و گروه های همانند درعراق و سوریه و دیگر نقاط و یورش آنان به زهدان زایشی وهابی خود که منافع آمریکای پرزیدنت اوباما را نیز مورد تهدید قرار می دهد، نایف عملگرا را احتمالا به این نتیجه می رساند که باید به توافقات بیشتری با تهران دست یابد. در همین چارچوب سیاسی نایف احتمالا در می یابد که بدون مشارکت تهران، بحران لبنان نیز به سوی حل شدن گام برنخواهد داشت.
با سلامت لرزان شاه محافظه کار جدید و شخصیت سیاسی خنثی و بیطرف ولیعهد مقرین و حذف بندر بن سلطان تحت فشار کاخ سفید از تمامی نهادهای تصمیم گیری امنیتی، چهره شاخص معماری سیاست جدید و آینده عربستان شاهزاده محمدبن نایف از نسل دوم شاهزادگان سعودی و خط مشی غیر ایدئولوژیک و عملگرایانه وی هستند، عملگرایی ای که در انطباق با سیاست آمریکا، می تواند راهگشای تحولات منطقه ای جهت کاهش بی امنیتی و ایجاد صلح و ثبات و تثبیت بازار نفت باشد ؛ صلح و ثباتی که تلاش ها را به عرصه حیات و مبارزات مدنی متوجه ساخته و اصحاب خشونت های گوناگون را منزوی خواهد ساخت.

آرمان:شوخی و گریز
«شوخی و گریز»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دکتر احمد شیرزاد است که در آن می خوانید؛صحبت های رئیس جمهور پیشین ایران باردیگر در فضای مجازی بازتابهای زیادی داشت. با این حال این صحبت ها با آنچه در سال های گذشته بیان می شد تفاوتی اساسی دارد. در آن زمان دکتر احمدی نژاد رئیس جمهور کشور بود و پیامد صحبت هایش متوجه ملت بود اما امروز او در جایگاه سابق قرار ندارد و پیامد صحبت هایش برخلاف قبل تنها متوجه خود او و اطرافیانش خواهد بود.
این که هوگو چاوز چه اعتقاداتی داشته است بیشتر از آنکه دردی از مردم دوا کند بدل به یک شوخی سیاسی خواهد شد اما به نظر می رسد بیشتر تلاشی برای تغییر فضا باشد. در واقع به نظر می رسد اتفاقاتی که بعد از صدور حکم محمدرضا رحیمی رخ داد از دو جهت به احمدی نژاد برمی گردد. از یک سو افشای تخلف معاون اول او نمره ای منفی برای دولتی بود که سال ها ادعای پاکدستی داشت اما اصل موضوع هنگامی روی داد که احمدی

«مزرعه اسرائیل و مزارع حزب الله»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛واکنش عملیاتی حزب الله لبنان ده روز پس از حمله موشکی رژیم صهیونیستی به دو خودروی حزب الله در «مزرعهًْ الامل» سوریه آنقدر اهمیت داشت که آمریکایی ها به افشای نقش مشترک موساد و سیا در ترور ۷ سال پیش چهره عملیاتی حزب الله یعنی عماد مغنیه روی آوردند. آمریکا در این ماجرا ضمن آنکه خواست ضعف اطلاعاتی رژیم صهیونیستی را بپوشاند، درصدد برآمد تا موضع انفعالی آمریکا پس از عملیات ۲٨ دی ماه ارتش اسرائیل را توجیه نماید. در خصوص مجموعه ماجرا که از بازتاب های مختلفی برخوردار گردیده، نکات زیر قابل توجه می باشد:

۱- عملیات روز چهارشنبه ٨ بهمن ماه حزب الله در «مزارع شبعا» از سوی محافل مختلف از جمله منابع آمریکایی، اسرائیلی، عربی و اروپایی به «هوشمندی» تعبیر گردیده است چرا که از یک سو حمله رژیم صهیونیستی را در حد لازم پاسخ داده و هم برخلاف تیر ماه سال ۱٣٨۵ مانع شکل گیری یک جنگ بزرگ گردیده است. عملیات در مزارع شبعا که لبنانی ها آن را بخشی از خاک خود می دانند- کما اینکه دمشق آن را ادامه کفرشوبا و جبل الشیخ دانسته و بر سوری بودن آن تأکید دارد- صورت گرفته است. در واقع نیروهای رژیم صهیونیستی که به دلیل اشغال مزارع شبعا، «اشغالگر» به حساب می آیند در برابر منطق حقوقی خلع سلاح می باشند و حال آنکه حزب الله لبنان در مزرعهًْ الامل واقع در استان جنوبی و کوچک قنیطره که در تعلق آن به سوریه هیچ تردیدی وجود ندارد، مورد حمله اسرائیل قرار گرفته است و حقوق بین الملل چنین حضوری را صلح آمیز و قابل قبول به حساب می آورد و به همین دلیل حزب الله حق داشته که علیه رژیم صهیونیستی واکنش متقابل نشان دهد. جنبه دیگر عملیات هوشمندانه حزب الله این است که عملیات در یک دوره زمانی نه چندان نزدیک و نه چندان دور طراحی و اجرا گردیده است. واکنش حزب الله به فاصله ۱۰ روز، از یک طرف بعد از گسترده شدن دامنه انتظار به وقوع پیوست و از سوی دیگر تأخیر موقت، دشمن را به اشتباه انداخت و به نسبت روزهای اول پس از حمله به قنیطره، از اندازه هوشیاری یگانهای مرزی ارتش اسرائیل کم کرد. آرام آرام این جمعبندی در محافل تصمیم گیر صهیونیستی مطرح شد که حزب الله با هدف محدود نگه داشتن دامنه درگیری از کنار حمله اسرائیل به نیروهای خود در مزرعهًْ الامل عبور کرده است.

۲- وقتی عملیات رژیم صهیونیستی علیه حزب الله در منطقه قنیطره به وقوع پیوست، آمریکایی ها به نوعی ابراز نارضایتی کردند و حتی گروه زیادی از نمایندگان کنگره از مقامات ارشد مجلس نمایندگان آمریکا خواستند که مراسم سخنرانی نتانیاهو در کنگره را لغو نمایند. عملیات واکنشی حزب الله در روز ٨ بهمن ماه، آمریکایی ها را در شرایط دشوار قرار داد چرا که عدم واکنش مقامات واشنگتن، اسرائیل را در وضعیت سخت قرار می داد. واکنش آمریکا در این خصوص جالب توجه بود. آنان سه روز پس از حمله حزب الله به مزارع شبعا که طی آن تعدادی از نظامیان اسرائیلی کشته شدند، به سخن درآمدند. روزنامه «واشنگتن پست» و سپس هفته نامه «نیوزویک» به نقل از منابع اطلاعاتی آمریکا اعلام کردند که ترور «عماد مغنیه» در ۲٣ بهمن ۱٣٨۶ محصول تبادل اطلاعات میان سیا و موساد است. مقامات آمریکایی تلاش کردند تا پاسخی به اتهامات داخلی و بیرونی که از سوی خود صهیونیست ها هدایت می شود، بدهند. دولت اوباما متهم است که هم پیمانی آمریکا و اسرائیل را به فراموشی سپرده است. خود این موضوع جدای از اینکه باید راستی آزمایی شود، نشان می دهد که اسرائیل تا چه اندازه ضعیف شده است. افکار عمومی یهودیان ساکن در فلسطین طبعاً سوال می کنند که در حالی که «سردار الله دادی» در کنار «جهاد مغنیه» به مبارزه با مخالفان اسد و حزب الله مشغول بوده، مقامات آمریکایی به جز حرف زدن از هم پیمانی با تل آویو چه کار عملی کرده است. حالا مقامات حزب دمکرات و سران امنیتی و نظامی آمریکا با هل دادن یک خبر کهنه به سمت نیوزویک و واشنگتن پست، خواسته اند خودی نشان بدهند اما در عین حال اکثر رسانه های رژیم صهیونیستی درباره صحت این ادعا ابراز تردید کرده اند با این وصف عملیات مزارع شبعا ضمن آنکه یک ضربه اساسی به پرستیژ و حیثیت امنیتی رژیم صهیونیستی وارد کرد، اختلافات آمریکا و این رژیم را هم تا حد زیادی علنی کرد. شاید در طول حدود ۶۰ سال گذشته که آمریکا با تمام قدرت و بدون پرده پوشی از اسرائیل حمایت می کرده این برای اولین بار است که کنگره آمریکا به دو دسته مخالف و موافق اسرائیل تبدیل شده است.

٣- تحلیلگران نظامی عملیات شبعا را از جهاتی از عملیات مزارع الامل برتر دانسته اند. این عملیات از یک سو توام با پذیرش سریع مسئولیت بود در حالیکه سران رژیم صهیونیستی تا چند روز از پذیرش مسئولیت حمله خودداری می کردند. اعلام پذیرش مسئولیت حمله توسط حزب الله کاملا شفاف و همراه با جزئیات بود. در حالی که مقامات اسرائیلی تلاش می کردند تا با توسل به واسطه هایی نظیر روسیه بگویند که ارتش اسرائیل دقیقا نمی دانسته که چه کسانی در مزرعهًْ الامل فعال بوده اند!

نکته دیگر این است که حزب الله پیش از آنکه حمله موشکی علیه یگان نظامی اسرائیل در شبعا انجام دهد، از قصد خود برای حمله با صراحت خبر داده بود. هم بیانیه رسمی حزب الله و هم سخنان دبیرکل آن با صراحت از قریب الوقوع بودن حمله متقابل علیه رژیم صهیونیستی خبر داده بودند. این در حالی است که ارتش اسرائیل هیچ علامتی که از قصد او به حمله خبر دهد، بروز نداده بود. در نتیجه حزب الله در شرایط عدم آمادگی مورد حمله قرار گرفت و ارتش رژیم صهیونیستی در شرایط آمادگی آماج موشک های حزب الله واقع شد.

یک نکته مهم دیگر در این مقایسه این بود که وقتی رژیم صهیونیستی به مزرعهًْ الامل حمله کرد تقریبا هیچکدام از مدافعان شناخته شده این رژیم از حمله علیه حزب الله حمایت رسمی نکردند و حتی در سطوح نیمه رسمی به انتقاد نیز روی آوردند. این در حالی است که عملیات حزب الله که ۱۰ روز بعد به وقوع پیوست بلافاصله و بصورت صریح و رسمی از سوی همه اعضای جبهه مقاومت پشتیبانی شد. اعلام رسمی موضع مقامات ارشد ایران، اعلام موضع صریح جنبش مقاومت اسلامی حماس و اعلامیه صریح جنبش جهاد اسلامی فلسطین، بیانیه عبدالمالک الحوثی و راهپیمایی پرشور یمنی ها، راهپیمایی شیعیان بحرینی، راهپیمایی شیعیان در مناطق شرقی عربستان نشان داد که این تهاجم به نمایندگی از یک جبهه صورت گرفته است. بنابراین کاملا واضح است که در این مواجهه، حزب الله به برتری استراتژیک بر رژیم صهیونیستی رسیده است. بعضی از مقامات امنیتی دولت نتانیاهو طی ۴ روز گذشته بارها به این نکته اذعان کردند که حزب الله با همان منطق جنگ تابستان ۲۰۰۶، صحنه درگیری زمستان ۲۰۱۵ را مدیریت کرد اما این بار اسرائیل قادر نبود به جنگی مشابه جنگ ٣٣ روزه علیه حزب الله دست بزند و لذا از کنار حمله سهمگینی که به او شده بود، عبور کرد.

۴- حزب الله لبنان در این عملیات، جبهه داخلی لبنان را متقاعد کرد که صلاحیت آن را دارد که شرایط پیچیده را به نفع امنیت لبنان مدیریت کند. تا پیش از این بعضی از چهره های لبنانی نظیر سمیر جعجع و سعدحریری حزب الله را از پاسخ دادن به حمله ۲٨ دی ماه اسرائیل برحذر داشته و آن را مقدمه یک جنگ جدید علیه لبنان ارزیابی می کردند. حزب الله در این صحنه گفت من جنگ را به گونه ای مدیریت می کنم که هیچ آسیبی متوجه امنیت و محیط سرزمینی لبنان نشود. اینک حزب الله در مذاکرات میان خود و گروههای ۱۴ مارس با تاکید بیشتری از سلاح مقاومت دفاع خواهد کرد و این در حالی است که مخالفان حزب الله لبنان قادر نیستند سلاح حزب الله را یک «تهدید درون لبنانی» معرفی نمایند. بر این اساس می توان گفت که از سال ۱٣٨۴ و پس از ترور رفیق حریری که حزب الله با اتهامات واهی تحت فشار شدید قرار گرفت، اینک مقاومت لبنان در بهترین شرایط تاریخی خود قرار دارد. در سال ۱٣٨۵ یک دادگاه بین المللی با صحنه سازی و کمک جریان ۱۴ مارس وانمود کردند که عامل ترور حریری، حزب الله لبنان بوده و لذا زمزمه محاکمه رهبران حزب الله مطرح گردید ولی در نهایت به جایی نرسید. پس از آن دادگاه با تمرکز روی حکومت سوریه، بشار اسد و بعضی دیگر از شخصیت های سوری را به پای میز مذاکره فرا خواند و شرایط سختی را بر سوریه تحمیل کرد. تا جایی که ارتش سوریه ناچار شد، خاک لبنان- که بر اساس پیمان طایف موظف به دفاع از تمامیت ارضی لبنان در برابر حمله رژیم صهیونیستی و جنگ های خانگی شده بود- ترک گوید. این شرایط چالش هایی را برای حزب الله پدید می آورد پس از آن جنگ ٣٣ روزه در شرایط اتهام پراکنی جریان ۱۴ مارس علیه حزب الله صورت گرفت. در این جنگ حزب الله در واقع از جلو و پشت سر مورد حمله قرار داشت. پس از پایان جنگ شرایط داخلی لبنان به نفع حزب الله تغییر کرد اما با شروع بحران سوریه، حزب الله ناگزیر بود که از مردم سوریه در برابر تروریست ها دفاع کند و مانع فروپاشی این کشور شود.

این در حالی بود که در این مقطع مراکز رسمی لبنان- رئیس جمهور، نخست وزیر، اکثریت پارلمان و گروه ۱۴ مارس- علیه دولت سوریه وارد عمل شده بودند. پیروزی های حزب الله در سوریه از یک سو و شکست جریان های تروریستی از سوی دیگر فضای لبنان را بار دیگر به نفع حزب الله مساعد کرد. نفوذ تروریست ها به «عرسال» و تصرف این منطقه سنی نشین لبنان، بر حقانیت حزب الله در نبرد در خاک سوریه دلالت داشت. حمله یکشنبه ۲٨ دی ماه به حزب الله در خاک سوریه از سوی اسرائیل و سپس واکنش حزب الله و نتایج آن این پدیده را باطل کرد که جنگ حزب الله در سوریه، پای اسرائیل را در جنوب لبنان باز می کند. اقدام رژیم صهیونیستی علیه حزب الله در خاک سوریه و عدم واکنش ارتش این رژیم به حمله حزب الله از داخل خاک لبنان علیه اسرائیل ثابت کرد که تبلیغات مخالفان لبنانی حزب الله با واقعیت همخوانی ندارد.

خراسان:اهمیت عبور از بحران نفتی

«اهمیت عبور از بحران نفتی»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛عادت ۵ ساله به نفت بالای ۱۰۰ دلار باعث شده بود تا فراموش کنیم نفت در بسیاری از سال ها حدود ۵۰ تا ۶۰ دلار بوده است. اگرچه تحریم های نفتی و تاسیس صندوق توسعه ملی توفیقی اجباری برای کاهش نسبی وابستگی بودجه به نفت طی سال های اخیر ایجاد کرده بود اما همچنان درآمد نفتی سهمی بیش از یک سوم درآمدهای بودجه کشور را به خود اختصاص می داد. لذا زمانی که بازار نفت پس از سال ها نفت بالای ۱۰۰ دلار و رونق بی سابقه اکتشافات نفتی و تولید نفت چه به روش های متعارف و چه در شکل هایی نظیر نفت شیل، با مازاد عرضه نفت مواجه شد و اقتصاد همچنان کم رمق جهانی با رشد حدود ۲.۵ تا ٣ درصدی سال های اخیر نتوانست تقاضای جهانی نفت را هم پایه افزایش عرضه نفت افزایش دهد، بازار جهانی با سقوط قیمت جهانی نفت مواجه شد. در این میان قدرتهای بازار جهانی نفت با استقبال از فرصت پیش آمده، مجال برای فشار به ایران و روسیه که هر دو وابستگی بالایی به نفت دارند و به واسطه تحریم ها تحت فشار قرار داشته اند را مناسب دیدند و ترجیح دادند تا ضمن دامن زدن به طرف عرضه در بازار نفت، هرچه بیشتر رقبای سیاسی خود را تحت فشار قرار دهند.

با این حال برآوردها از بازار جهانی نفت و فرجام این سقوط بزرگ نشان می دهد، نفت ۴۰ تا ۵۰ دلاری موجود نمی تواند بیش از یک یا حداکثر ۲ سال دیگر دوام آورد و خبرهای متعدد از کاهش سرمایه گذاری شرکت های نفتی بر پروژه های پرهزینه نفت شیل و حتی نفت متعارف دریاهای عمیق (که هزینه تمام شده ای به مراتب بیش از سایر میادین نفتی موجود در جهان دارد) به تدریج اثر خود را بر کاهش تولید نفت و بر هم خوردن توازن بازار به نفع تقاضا و در نتیجه افزایش مجدد قیمت نفت خواهد داشت. چنان که برخی از این خبرها توانست روز شنبه قیمت نفت را حدود ۴ دلار افزایش دهد. با این حال و با فرض واقع بینانه تداوم روند نزولی قیمت نفت طی سال آینده، می توان سال حساسی را برای اقتصاد ایران متصور بود که در شرایط سرنوشت ساز سیاسی امروز توجه به این واقعیت منفی اقتصادی و ضرورت اداره کشور با وضعیت فعلی قیمت نفت ایجاب می کند که برخی نکات مهم در روند فعلی اداره اقتصاد کشور مدنظر قرار گیرد:

۱ - پس از آغاز تحریم های غرب از اواخر سال ۹۰، صادرات نفت ایران به کمتر از نصف رسید. با کاهش قیمت نفت به کمتر از نصف طی ماه های اخیر، باز هم درآمد نفتی کشور کاهشی چشمگیر را تجربه کرد. فاز نخست کاهش درآمد نفتی اگرچه به کمک برخی عوامل زمینه ای و سیاست های غلط اقتصادی، تاثیری عمیق بر رکود اقتصادی کشور گذاشت، اما اثرات این کاهش درآمد نفتی به تدریج کمرنگ شد. فاز دوم کاهش قیمت نفت نیز قطعا بر اقتصاد ایران اثرگذار است و آن گونه که مراکز اقتصاد جهانی پیش بینی کرده اند، رشد اقتصادی ۲ تا ٣ درصدی کشور در سال آینده را به کمتر از یک درصد خواهد رساند. با این حال تفاوت فاز دوم کاهش درآمد نفتی کشور با فاز نخست، این است که کاهش قیمت نفت برخلاف تحریم ها دوام چندانی نخواهد داشت.

۲ - آن چه اهمیت مواجهه اقتصاد کشور با کاهش درآمد نفت را دوچندان می سازد، شرایط حساس بین المللی مذاکرات هسته ای است. مذاکراتی که کارآمدی حربه های اقتصادی طرف مقابل و واکنش های اقتصاد ایران به این حربه ها، در آن نقش بارزی ایفا می کند. به ویژه این که تلاش عربستان و همراهی آمریکا با پروژه کاهش قیمت نفت، اگرچه دلایل دیگری غیر از فشار بر ایران و برخی دیگر از کشورها را هم دنبال می کند، اما قطعا انگیزه تضعیف ایران در شرایط حساس مذاکرات را نیز نباید از نظر دور داشت. در واکنش به این موضوع نحوه پاسخ اقتصاد ایران به کاهش قیمت نفت، می تواند بر تضعیف جایگاه کشور در مذاکرات هسته ای موثر باشد. چرا که کاهش قیمت نفت مانند تحریم ها موضوعی نیست که بتوان به امید مذاکره برای رفع آن دل خوش داشت (فارغ از این که تجربه سال های اخیر نشان داد امید به رفع تحریم ها صرفا از طریق مذاکره نیز واهی است). آن چه مهم است، برداشتی است که طرف های موثر بر کاهش قیمت نفت از اثرگذاری این شرایط بر اقتصاد ایران و انگیزه مردم و حاکمیت برداشت می کنند. اگر این واکنش، عبارت باشد از تضعیف شدید اقتصاد ایران، یا ضعف نشان دادن مسئولان، طرف مقابل در تداوم روند منفی در قبال مذاکرات مصمم خواهد شد و در غیر این صورت، امکان عقب نشینی طرف مقابل وجود دارد.

به این ترتیب سال ۱٣۹۴ و نحوه مواجهه اقتصاد ایران با کاهش قیمت نفت را باید به منزله مقطعی حساس در اثر گذاری بر موضوع هسته ای دانست. مقاومت اقتصاد ایران در برابر این شوک می تواند، امید به قطع وابستگی اقتصاد کشور به نفت را تقویت کند و نشان دهد، اقتصادی که با کاهش درآمد نفت به یک چهارم طی ۴ سال توانسته است از بحران مقطعی گذر کند و خودش را با رژیم نفتی جدید تطبیق دهد، قدرت فاصله گرفتن از خام فروشی نفتی و ایستادگی در برابر فشارهای اقتصادی نظیر تحریم را دارد و می تواند طرف های مقابل را در کارزار مذاکره به توافقی برد - برد، با لحاظ حقوق ملت ایران وادار کند.

جمهوری اسلامی:مجلس پاک

«مجلس پاک»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛یکی از آرزوهای مردم ایران این بود که نمایندگانشان در مجلس قانون گزاری افرادی سالم، آگاه، خدوم و دلسوز کشور و ملت باشند. این خواسته در دوران قبل از انقلاب هرگز برآورده نشد. رژیم شاهنشاهی اصولاً یک نظام حکومتی مردمی و منطبق با معیارها و موازین عقلی و منطقی نبود تا بتواند یک مجلس مردمی را تحمل کند. از روزی که مجلس قانون گزاری در دوران قاجاریه تاسیس شد همواره سایه سنگین استبداد بر آن حاکم بود و این وضعیت در زمان رضاخان بدتر شد و در زمان محمدرضا نیز ادامه یافت.

در دوران رضاخان، فقط «آیت الله سید حسن مدرس» در مقابل استبداد شاهی ایستاد و چون توسط سایر نمایندگان همراهی نشد، در انتخابات مجلس ششم رضاخان او را حذف کرد و سپس به خواف و کاشمر تبعید نمود و مدرس در دهم آذر ۱٣۱۶ با زبان روزه به دست دژخیمان رضاخان به شهادت رسید. استبداد رضاخانی، در دوران حاکمیت پسر او علاوه بر استبداد داخلی با استعمار خارجی نیز همراه شد و مجلس علاوه بر اینکه به وظایف نمایندگی مردم عمل نمی کرد و تابع شاه بود، نوکری آمریکا و انگلیس را نیز به کارنامه خود اضافه کرد. تصویب کاپیتولاسیون یکی از اقدامات ننگین نمایندگان مجلس در آخرین دوره قبل از انقلاب بود که بشدت مورد اعتراض امام خمینی قرار گرفت و همین امر به تبعید ایشان به ترکیه و سپس عراق انجامید و در نهایت موجب خیزش عمومی مردم و پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن ۱٣۵۷ شد.

با تاسیس نظام جمهوری اسلامی در ایران، مردم احساس کردند که فداکاری هایشان به ثمر رسیده و نهال انقلاب که با خون هزاران شهید آب یاری شده، میوه های شیرینی خواهد داد که یکی از آنها «مجلس پاک» خواهد بود. امام خمینی، رهبر انقلاب و بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی نیز با همین نگاه، اعلام کردند «مجلس، عصاره فضائل ملت» است و آن را «در راس امور» دانستند.

خوشبختانه کارنامه روشن مجلس شورای اسلامی در دوره اول، این واقعیت را نشان می دهد که مردم ایران در زمینه مجلس قانون گزاری به آرزوی خود رسیدند. تدوین و تصویب قوانین محوری و زیرساختی توسط مجلس اول و عزل ابوالحسن بنی صدر که با سوءاستفاده از عنوان اولین رئیس جمهوری اسلامی ایران به سوی خودکامگی و باز گرداندن استبداد به پیش می رفت و مقابله با سلطه طلبی قدرت های شیطانی به ویژه آمریکا و انگلیس از درخشان ترین اقدامات مجلس شورای اسلامی در دوره اول هستند. علاوه بر عملکرد نمایندگان مجلس، حتی انتخابات مجلس از نظر چگونگی تبلیغات انتخاباتی و برگزاری انتخابات نیز نمونه بود و در وضعیتی قرار داشت که مردم می توانستند به آن مباهات کنند و آرزوی دیرینه خود را در آن تجسم یافته ببینند و آن را طراز مجلسی که در شان نظام جمهوری اسلامی و ملت بزرگ و ایثارگر ایران است بدانند.

ویژگی های یک مجلس پاک و طراز جمهوری اسلامی به تدریج و در دوره های بعد، کم شد و کار به جائی رسید که مجالس هفتم، هشتم و نهم در برابر قانون شکنی ها و خودکامگی های رئیس جمهور دولت های نهم و دهم سکوت پیشه کردند و اگر گاهی سخنی گفتند، در عمل، اقدامی متناسب را برای مقابله با انحرافات دولت انجام ندادند. بخشی از این انحرافات، مفاسد اقتصادی بودند که متاسفانه حتی بعضی از نمایندگان نیز به آن آلوده شدند و مجلس را از عیار پاکی دور کردند. این آلودگی ها هر چند تمام نمایندگان را در بر نمی گیرد، ولی وجود تعداد قابل ملاحظه ای نماینده که دچار چنین مشکلی شده باشند برای نظام جمهوری اسلامی و مردمی که با ایثار و از خودگذشتگی کم نظیر خود این نظام را برپا کرده اند قابل تحمل نیست. نظام جمهوری اسلامی، مجلسی می خواهد که تمام نمایندگان آن از نظر مالی، سیاسی و فکری پاک باشند. هیچ چیز کمتر از این، برای نظام جمهوری اسلامی قابل قبول نیست.

این روزها که سخن از فهرست ۱۷۰ نفره نمایندگانی از مجلس هشتم مطرح است که از دولت سابق پول گرفته اند و معاون اول رئیس جمهور سابق اعتراف کرده است که از طریق یک سرمایه دار بیش از یک میلیارد و دویست میلیون تومان به آنها داده تا در تبلیغات انتخاباتی هزینه کنند، اذهان مردم کشور با این سوال ها درگیر است که پس تکلیف پاکی مجلس چه می شود؟ از آن ۱۷۰ نفر مجلس هشتم اکنون چند نفر در مجلس نهم حضور دارند؟ مقدار پولی که این افراد گرفته اند مهم نیست، آنچه مهم است اینست که آنها خود را با این اقدام، وام دار این و آن کردند و به جای آنکه وکیل المله باشند وکیل الدوله شدند. آیا با نمایندگانی که وام دار این و آن شده اند، می توان به جنگ استبداد و استعمار رفت؟ نتیجه این می شود که وقتی رئیس جمهور دولت دهم به مجلس می رود و با بدترین ادبیات به نمایندگان اهانت می کند، آنها در مقابل او سکوت می کنند و در عمل، خودکامگی و استبداد را تقویت می نمایند!

تاسف بالاتر اینست که این قبیل نمایندگان به جای آنکه به وظایف نمایندگی خود عمل کنند و در برابر زورگوئی ها و قلدری ها بایستند، به جان دولتی می افتند که برای احقاق حقوق ملت و خارج کردن آن از چنگ قدرت های شیطانی تلاش می کند. آنها از یکطرف مدعی ولایتمداری هستند و از طرف دیگر به توصیه های موکد ولی فقیه زمان خود که بارها با صراحت گفته اند همه باید به این دولت کمک کنند، پشت پا می زنند و تا می توانند برای عدم توفیق آن کارشکنی می کنند. این سخن، نباید به معنای مخالفت با نقد تلقی شود. ما بهیچوجه با انتقاد از دولت، شخص رئیس جمهور و اعضای کابینه مخالف نیستیم و حتی آن را ضروری می دانیم، ولی میان انتقاد و انتقام تفاوت زیادی وجود دارد و معتقدیم اولی داروست و دومی سم مهلک.

در شرایط کنونی، نقش قوه قضائیه که با صدور حکم محکومیت قطعی محمدرضا رحیمی معاون اول احمدی نژاد، به بسیاری از شایعات خاتمه داد و مردم را به عدالت گستری دستگاه قضائی امیدوار کرد، بسیار مهم است. قوه قضائیه می تواند با کشف اسامی ۱۷۰ نفر مورد اشاره محمدرضا رحیمی و اعلام آن ها، از این راز سربسته رمزگشائی کند و به شورای نگهبان در برخورد با متخلفین در انتخابات آینده کمک نماید. حساب آن دسته از نمایندگان مجلس شورای اسلامی که وام دار کسی نیستند و خود را از آفات مالی و سیاسی و فکری و فرهنگی مصون نگهداشته اند و به وظایف نمایندگی خود در نهایت آزاداندیشی و آزادگی عمل می کنند نیز از افراد آلوده جداست.

مردم ایران، قدردان آن دسته از نمایندگانی هستند که پاک مانده اند و با استمداد از همین پاکی می توانند در برابر خودکامگی ها بایستند و آزادانه سخن بگویند و به وظایف نمایندگی خود بدون وابستگی های جناحی عمل کنند. اگر مرز میان این دسته از نمایندگان با آنان که به وام دار شدن و وابستگی ها آلوده شده اند مشخص شود، مردم به وظایف خود در انتخابات مجلس دهم بگونه ای عمل خواهند کرد که به آرزوی خود در زمینه برخورداری از مجلس پاک برسند.

قدس:رابطه معکوس فقر و فرهنگ

«رابطه معکوس فقر و فرهنگ»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر امان الله قرایی است که در آن می خوانید؛همه فرهنگ شناسان و جامعه شناسان دراین موضوع اتفاق نظر دارند که هرچه سطح فرهنگ در اجتماعی بالاتر باشد فقررفتاری ، عاطفی و اقتصادیِ کمتری در آن مشاهده می شود .

ژوزف شومپیکر، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد ۱۲ اصل را باعث شکوفایی اقتصاد جامعه می داند که مساعد بودن شرایط فرهنگی، یکی از اصول مهم آن است واین در حالی است که اقتصاد دانان، فرهنگ را اصیل تر از اقتصاد تلقی می کنند و بر این اساس کشورهای ثروتمندی مانند عربستان ،کویت ،قطر ،بحرین و امارات که در آمد ارزیشان سر به فلک کشیده است، توسعه یافته نیستند، زیرا که فرهنگ مساعدی ندارند و از سویی دیگر کشورهایی که توانسته اند تغییرات فرهنگی مناسبی به وجود بیاورند در شکوفایی اقتصادشان نیز سر آمدند .

به عنوان مثال کشور یونان باوجود اینکه در اروپا واقع شده است، ولی چون فرهنگش مساعد توسعه نیست، رشد لازم را پیدا نکرده و یا مشاهده می کنیم روسیه هم در حد استعدادهایش توسعه نیافته، زیرا که فرهنگ کشاورزی در این کشورحاکم است، از این رو عناصر فرهنگی مناسب باعث تغییرات و شکوفایی اقتصادی می شوند .

مقام معظم رهبری هم در بیاناتشان همواره از اقتصاد و فرهنگ نام برده اند و این در حالی است که اقتصاد وفرهنگ مهمترین عامل توسعه یافتگی کشورهاست.

ماکس وبر در کتاب "پروتستانیزم و اصول سرمایه داری" ثابت کرده است که اگر اروپا پیشرفت کرده به دلیل فرهنگی است که بیشتر برروی کار و تلاش انسان تأکید دارد . لذا تا زمانی که فرهنگ جامعه مساعد نباشد، اقتصاد شکوفا نمی شود و از سویی دیگر زمینه های فرهنگی مساعد اسباب رشد و توسعه اقتصادی ،اجتماعی و سیاسی را به وجود می آورد .

این واقعیت در کشور ما نیز مطرح است و به همین دلیل می بینیم دارایی های فردی و یا دولتی به جای تولید، در مشاغل کاذب و یا خدماتی سرمایه گذاری می شود و اینجاست که نمی توانیم پیشرفت کنیم .در واقع مردم متمول نیز چون فرهنگ مولد ندارند و با تولید سازگار نیستند، سرمایه خود را صرف خودروهای میلیاردی ،لوستر و یا لباس مارک دار و مانند اینها می کنند که همه این مسایل نشان دهنده بیماری فرهنگی در کشور است. به عبارتی دیگر وقتی سنگ قبر را هم از چین وارد می کنیم ، یعنی بی اعتنایی به تولید و در نتیجه نباید توقع داشته باشیم که اقتصادمان شکوفا شود .

به هر حال افراد فرهنگی به نسبت دیگران عقلانی تر می اندیشند، حساب سود و زیان را در همه موارد دارند، بیش از مصرف به تولید فکر می کنند و با خلاقیت و نوآوری، فرهنگ کارآفرینی را توسعه می بخشند .

رسالت:جایگاه امام (ره) و انقلاب اسلامی در نظام بین الملل

«جایگاه امام (ره) و انقلاب اسلامی در نظام بین الملل»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛٣۶ سال از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد. ایران اسلامی همچنان محکم و استوار، هر روز قدرتمندتر و سرافرازتر از همیشه در صحنه بین الملل ظاهر می شود. اقتدار ملی ایرانیان در منطقه و جهان، مدیون فداکاری امام خمینی (ره) و انقلاب پیروزمند اسلامی است.

ما تنها ملتی هستیم که با اعتماد و اتکال به خداوند متعال، بر دهان ابرقدرت ها زدیم و زیرساخت های استقلال ملی را با برهم زدن نظم ظالمانه جهان در عصر حاضر، بنا کردیم. هر روز که از حیات افتخارآفرین انقلاب اسلامی می گذرد، جهان بیشتر با چهره نورانی امام خمینی (ره) بنیان گذار جمهوری اسلامی و آثار وجودی اش آشنا می شود. کار بزرگ او ایجاد و تنظیم زیرساخت هایی در نظام جدید حکومت در ایران بود که پس از او انقلاب تداوم یابد و رهبری همچنان در صراط مستقیم الهی بدرخشد. کار بزرگ او تأسیس حکومت بر اساس فلسفه سیاسی اسلام و حکمرانی صالحانه و عادلانه بر مبنای حکمت قرآنی بود؛ حکومتی که تندبادهای سخت و نرم دشمن، آن را نلرزاند.

آن روز که امام (ره) پرچم استقلال ایران را یک تنه بر دوش می کشید، آمریکا و رژیم صهیونیستی در اوج قدرت و رجزخوانی بودند. آن روز که او مبارزه را شروع کرد، سوسیالیسم در اوج محبوبیت بود و با لیبرال دموکراسی غرب، شرکت سهامی ای برای غارت منابع و منافع کشورها تشکیل داده بودند.

آن روز که او بیداری اسلامی ملت ها را بر بلندای تاریخ، فریاد می زد، ملت ما و ملت های مسلمان غرق در فساد و تباهی و فقر و فحشای ناشی از حکومت مستبدان و سلطه گران، به سر می بردند. اما او ایستاد و ملت ایران هم به ندای خداخواهانه او پاسخ مثبت داد و با ثبات ترین و نیرومندترین قدرت منطقه را با ریشه ۲۵۰۰ ساله از تخت به زیر کشید و بعد پنجه در پنجه قدرت ها انداخت و پیروزی های شگرفی نصیب ملت ایران کرد.امروز پس از ٣۶ سال ببینیم ما در کجا هستیم و دشمن در چه موقعیتی است؟ ایران امروز صاحب یک نظام نیرومند است که دوست و دشمن، آن را اثرگذار در منطقه و جهان می دانند. ایران امروز همانند پهلوانی می ماند که با پهلوانان منطقه ای و جهانی مبارزه کرده و پیروز از میدان، بیرون آمده است. امروز در ایران یک دولت نیرومند وجود دارد که مستظهر به پشتیبانی ملت است و هر روز یک خبر خوش از پیشرفت های علمی و فنی به جهان ارائه می دهد.

امروز شاهدیم که از رقیبان دیروز خبری نیست. از کمونیسم بین الملل در موزه ها یاد می شود. کلاه آمریکا در جهان، پشمی ندارد. رژیم صهیونیستی زیر ضربات جنگ های ٣٣ روزه، ۲۲ روزه و ۵۱ روزه دست و پا می زند و وقتی حزب الله، مقابله به مثل می کند جرأت نفس کشیدن هم ندارد. شاید بگویند اینها ادعاست. نظام بین الملل و وضعیت کنونی جهان را باید از ژنرال های دیپلماسی خارجی آمریکا که اکنون دوران کهولت و پیری را می گذرانند، شنید. چندی پیش کیسینجر به همراه جورج شولتز و مادلین آلبرایت در جمع نظامیان آمریکا، راهبرد امنیت ملی آمریکا را مورد بازخوانی قرار دادند. این سه نفر در ایام تصدی وزارت خارجه آمریکا در اوج قدرت بودند. ببینیم آنها اکنون از این قدرت و مناسبات جهانی قدرت چگونه یاد می کنند؟ کیسینجر می گوید: «پیچیدگی شرایط امروز جهان دلهره آور است. آمریکا باید بداند چه می کند و چرا؟» در حقیقت، کیسینجر اعتراف می کند فعل و قول آمریکایی ها در شرایط دلهره آور کنونی فاقد پاسخگویی به چیستی و چرایی است!

جمع بندی سخنان آن دو پیرمرد و پیرزن دیپلمات، این بود که؛

۱- نظم قدیم در حال متلاشی شدن است.

۲- ثبات جدیدی هنوز ظهور نکرده است.

٣- ما در لحظه بزرگ تغییر به یاد ماندنی در جهان زندگی
می کنیم.

۴- زمانی که در آب های ناشناخته هستید، قایق تان باید محکم باشد.

نظم قدیم را چه کسی به هم زد؟ چرا آمریکایی ها قادر به صورت بندی نظم جدید نیستند؟ علت تغییرات موجود چیست؟ لحظه بزرگ تغییر به یاد ماندنی که آنها از آن خبر می دهند، کدام است؟ چه کسی
قدرت های جهان را به سمت آب های ناشناخته و توفانی سوق داد؟

پاسخ، روشن است؛ سهم امام خمینی (ره) در پدیداری تغییرات مناسبات قدرت در جهان، تعیین کننده است. او بود که نظم نظام دوقطبی جهان را به هم ریخت. او بود که نگذاشت نظم جدیدی بر اساس اراده قدرت های جهان شکل بگیرد. او مبدع تغییرات وسیع در جغرافیای فکری و سیاسی و طبیعی کشورها در پنجاه سال اخیر بوده است. او بود که ابرقدرت ها را به واسطه توفان های سیاسی و نظامی در آب ها و خاک ها و شن های ناشناخته برد. واقعه طبس یک معجزه الهی بود. شکست ارتش آمریکا به امر الهی در طبس، یک واقعه عبرت آموز بود. امروز ناوگان آمریکا در آب های شناخته شده و ناشناخته جهان حتی به اندازه یک قایق استحکام ندارد.

هیچ قدرتی در جهان نمی تواند مسیری را که امام خمینی (ره) برای تاریخ معاصر ترسیم کرده، تغییر دهد. این افتخار برای ما ایرانیان بس است که بزرگمردی از ایران زمین قیام کرد و مسیر تاریخ بشر را در بستر قیام پیامبران و اولیای الهی (ع) هموار نمود. ما امت خمینی (ره) هستیم؛ برای مأموریت تاریخی مان در نجات بشر، شکست راه ندارد. وعده خداوند متعال، حق است و بزودی قدرت های جهان را به زیر می کشیم، کما اینکه در سه دهه اخیر، طواغیت زمان پس از شاه در منطقه به زیر کشیده شدند. بیداری اسلامی، هم یک پروژه است و هم یک پروسه. این پروژه را امام (ره) درست نوشته است و جهان طبق نقشه راه او در حال تغییر است. قدرت های جهانی ممکن است در کوتاه مدت بتوانند بیداری اسلامی را مهار کنند، اما در دراز مدت زیر ضربات توفان حرکت ملت ها له خواهند شد.

سیاست روز:این برخی ها چه کسانی هستند؟

«این برخی ها چه کسانی هستند؟»عنوان یادداشت سردبیر روزنامه سیاست رو زبه قلم محمد صفری است که در ان می خوانید؛آیا واقعاً در کشور برخی در زمره مخالفان پایان تحریم هستند و تداوم تحریم را در جهت منافع خود دنبال می کنند؟

به مخالفان خارج از کشور کاری نداریم که در اصل آنها خود عامل اصلی تحریم هایی هستند که علیه جمهوری اسلامی ایران وضع شده است و حتی خواهان افزایش تحریم ها هم هستند تا بتوانند خواسته خود را به ایران تحمیل کنند. بر آنها حرجی نیست که سیاست و هدف اصلی آنها از اعمال و افزایش تحریم همین است.

اما این که گفته می شود در داخل کشور برخی مخالف پایان تحریم هستند و تداوم تحریم منافع آنها را تأمین می کند، اگر چنین ادعایی درست باشد، باید دولت این برخی ها را با مشخصات کامل به مردم معرفی کند تا درباره آنها تصمیم بگیرند. این که در داخل کشور برخی چنین قدرتی دارند که نگذارند تحریم ها برداشته شود چند وجه دارد.

۱- این برخی مخالف پایان تحریم ها با عوامل خارجی مخالف پایان تحریم ها دستشان در یک کاسه است؟

۲- همان نکته ای که آقای ظریف وزیر امور خارجه کشورمان گفته است که، تداوم تحریم برای تامین منافع خود است؟

۳- این مخالفان پایان تحریم ها، دشمنی می کنند در قالب دوست؟!

۴- این مخالفان پایان تحریم ها که منافع شان به تداوم تحریم گره خورده است، در دستگاه هایی حضور دارند که وابسته به جایی هستند؟!

۵- این برخی مخالفان تحریم ها چطور اینقدر قدرت دارند که مانع می شوند برای پایان دادن تحریم هایی که آمریکا و غرب علیه جمهوری اسلامی ایران اعمال کرده است؟!

۶- و دست آخر این که برخی مخالفان پایان تحریم ها، در واقع مخالف روش گفت وگوهایی هستند که آمریکا در جریان مذاکرات هسته ای در پیش گرفته است.

هر یک از این موارد قابل طرح و بررسی است.
آن فردی که در داخل مخالف پایان تحریم ها به خاطر تأمین منافع خود است، یک خائن به انقلاب اسلامی و ملت است و حکم خائن هم روشن است.

اگر هم دستش با مخالفان پایان تحریم ها در خارج در یک کاسه باشد، وضعیتش وخیم تر است. همکاری با دشمنان خارجی برای ادامه تحریم ها خیانتی بزرگتر است که مستوجب کیفر است.

این که برخی مخالف تحریم ها، قدرت دارند که نمی گذارند در داخل تحریم ها پایان یابد، ضعف دولت است که نمی تواند مقابل آنها بایستد و آنها را حذف کند یا این که آنها بسیار قدرتمند هستند؟!

و اما اگر منظور آقای وزیر خارجه از آن برخی ها که مخالف پایان تحریم ها هستند، آنهایی باشند که منتقد شیوه گفت وگوهای هسته ای هستند، ماهیت آن برخی بسیار تفاوت می کند و نوع تجزیه و تحلیل و احتمالاً انتقاد از آنها هم فرق خواهد کرد. در داخل هستند تحلیلگران، کارشناسان و شخصیت هایی که مخالف و منتقد هستند، اما نه با گفت وگوهای هسته ای، بلکه مخالف توافق به هر قیمتی هستند. این منتقدان و مخالفان، رفتارهایی که از سوی طرف مقابل به ویژه آمریکایی ها علیه ایران به کار می رود، نقد می کنند و با دیدگاه ها و تحلیل های خود سعی دارند تا چهره واقعی آمریکایی ها را علیه ایران نشان دهند.

آقای ظریف اگر گفت وگوی اوباما با فرید ذکریا را خوانده باشد، متوجه می شود که، مخالفان از چه جنسی هستند.

سرتا پای سخنان رئیس جمهور آمریکا در این گفت وگو با «سی ان ان» تهدید، توهین، تحقیر و ... علیه ایران بود.

رسانه ها، کارشناسان، تحلیل گران و شخصیت های سیاسی که نسبت به چنین رفتارهای آمریکا و غرب موضع گیری می کنند و در نقدهای خود پاسخ چنین اظهاراتی را می دهند، نمی توان مخالف پایان تحریم ها دانست.

اما اگر واقعاً آقای ظریف فردی و گروهی را سراغ دارد که مخالف پایان تحریم ها به خاطر تأمین منافع خود است، اسامی آنها را اعلام کند، تا رسانه ها با افشاگری هایی که منبع موثقی چون وزیر خارجه انجام داده است، این موضوع را پیگیری خواهند کرد و همین موج رسانه ای علیه آن ها باعث خواهد شد که از خواسته های خود مبنی بر مخالفت با پایان تحریم ها کوتاه بیایند. از آقای ظریف درخواست داریم که در این زمینه شفاف سخن بگویند تا راه برای انتقاد چنین افرادی یا گروهی باز شود. اما یک نکته هم وجود دارد شاید منظور مخالفان این باشد که از فدم زدن با کری انتقاد کردند و همین انتقاد یعنی مخالف پایان تحریم؟ اما اگر اینگونه است که باید گفت شاید مواضع تند، غیر منطقی، و توهین آمیز مقامات آمریکایی از سر بند همین رفتارهایی باشد که در جریان مذاکرات دیده می شود؟ نظر شما چیست؟!

وطن امروز:معامله بر سر عزت ملت ایران؛ هرگز!

«معامله بر سر عزت ملت ایران؛ هرگز!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم محمد ایرانی است که در آن می خوانید؛ بر کسی پوشیده نیست قدرت و حمایت داخلی، یکی از مهم ترین ارکان قدرت نفوذ و تاثیرگذاری هر کشوری در صحنه های بین المللی محسوب می شود و دیپلمات های کشورها در مجامع بین المللی، روندها و مذاکرات با تکیه بر پشتیبانی ارکان قدرت داخلی خود به دنبال کسب حداکثر منافع هستند چرا که رقابت در عرصه بین المللی برای کسب منافع حداکثری برای کشور خود و حداقل منافع برای دیگر بازیگران است.

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در عین حال که مانند سیاست خارجی دیگر حکومت ها کسب منافع حداکثری را برای کشور در دستور کار قرار داده اما یک تفاوت آشکار با دیگر سیاست های خارجی دارد و آن توجه به ارزش ها و اصولی است که اساسا پایه گذار انقلاب اسلامی شد و جمهوری اسلامی براساس همین ارزش ها و اصول که از ایدئولوژی اسلامی نشأت گرفته است، تعامل با دیگر کشورها در عرصه بین المللی را پیش رو قرار داده است.

این نگاه ارزشی که در دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران تبلور یافته است، به هیچ وجه نافی توجه به مبانی و اصول کلاسیک سیاست خارجی در چگونگی برخورد دیپلمات ها در چانه زنی های دیپلماتیک یا پایبندی به اصول شناخته شده در روابط بین الملل نیست چرا که اساسا چارچوب تعیینی از سوی حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، رهبر حکیم انقلاب با عنوان «عزت، حکمت و مصلحت» نقشه راه حرکت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بوده و حضرت معظم له با توجه به میزان اشراف و تحلیل درست مسائل، همواره رهنمودها و تذکرات لازم را به دستگاه دیپلماسی و دیپلمات های کشور داده اند.

دفاع از منافع ملی یک کشور از جمله دشوار ترین و حساس ترین اقدامات دیپلمات ها به عنوان نمایندگان کشورها در مجامع و مذاکرات بین المللی محسوب می شود و تردیدی نیست که ملت ایران قدردان تلاش های فرزندان خود بویژه در مذاکرات مهمی چون ۱+۵ است با این حال این ملت بزرگ ضمن درک واقعیات و تشریفاتی که معمولا در دیدارهای دوجانبه و چندجانبه بین المللی بر سر موضوعات صورت می گیرد، از نمایندگان خود انتظار دارد در عین آنکه هنجارهای دیپلماتیک را رعایت می کنند، ارکان عزتمندی و اقتدار جمهوری اسلامی ایران را بویژه در قبال کشورهایی حفظ کنند که از همان نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی، دشمنی و توطئه علیه نظام مقدس اسلامی را سرلوحه اقدامات خود قرار دادند.

از سویی بیان انتقادات درباره نحوه رفتار دیپلمات ها در مذاکرات با هدف تضعیف روحیه یا بی انگیزه کردن دیپلمات ها صورت نمی گیرد چرا که هر «عقل سلیمی» می پذیرد این دیپلمات ها برای دفاع از منافع عالی کشور در نبردی دیپلماتیک با چند کشور، در حد توان، تلاش شان را می کنند و از هیچ کوششی دریغ نمی کنند اما منتقدان حاضر به پذیرش نتیجه چانه زنی ها بدون در نظر گرفتن عزت و اقتدار نظام نیستند چرا که در همین بحث مذاکرات هسته ای شاهدیم همزمان با تشدید دیپلماسی رفت و آمد از سوی مسوولان وزارت خارجه آمریکا و دیدار با مقامات ایرانی و دیگر کشورها، کنگره آمریکا اعلام کرد به بحث تحریم های جدید علیه جمهوری اسلامی ایران توجه خواهد داشت و با وجود هشدار- البته ظاهری- باراک اوباما مبنی بر وتوی تحریم ها، براساس آنچه آن را در راستای منافع ملی ایالات متحده می بیند، اقدام کرد و اگر اکنون رای گیری در این باره را به تعویق انداخته صرفا بر این اساس است که ایران را تحت فشار برای توافق مورد نظر آنها قرار دهد چرا که نیل به نتیجه مطلوب طرفین در مذاکرات با توجه به موضع گیری های طرف آمریکایی و مانع تراشی هایی که صورت می گیرد، در هاله ای از ابهام قرار دارد.

از این رو اگر کنگره آمریکا به موضعگیری شدید تر از سوی کاخ سفید در مذاکرات اصرار دارد (با توجه به نطق هایی که برخی سناتورها علیه تیم مذاکره کننده آمریکایی می کنند و اهمال هایی که به زعم آنها در اتخاذ موضعی شدید علیه جمهوری اسلامی ایران صورت می دهند)، به خاطر این است که بر چگونگی تنظیم رفتار مذاکره کنندگان آمریکایی در دورهای مختلف مذاکرات با هماهنگی خود کاخ سفید تاثیرگذار بوده است و اگر این کار کنگره و شدت عمل آن، جنگ زرگری کنگره و دولت آمریکا نبود، تیم مذاکره کننده آمریکایی باید بارها کار را زمین گذاشته و میز مذاکره را ترک می کرد.

طبیعی است نهادهای تاثیرگذار داخلی در کشورها نسبت به منافع ملی خود حساسیت های لازم را داشته باشند و از اهرم های نظارتی برای حفظ اقتدار و پرستیژ آن کشور در مجامع بین المللی بهره گیرند، اگرنه هر تشریفاتی که در اصول دیپلماتیک کلاسیک صورت می گیرد، اگر تامین کننده منافع کشور با حفظ عزت و سربلندی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران باشد، نه تنها مذموم نیست بلکه شایسته ستایش و تقدیر است اما مثلاً در همین پیاده روی می شد بحث صدور روادید آقای ابوطالبی، سفیر دائم ایران در سازمان ملل را مطرح کرد تا آخر دیپلماسی لبخند، لااقل این اتفاقی که افتاد نمی بود که بعد از یک سال، آخر هم دولت ایران عقب بنشیند.

ملت بزرگ ایران از فرزندان خود انتظار دارد در صحنه های بین المللی با پشتوانه ملتی که بحران های کوچک و بزرگ و پرشماری را طی این ٣۶ سال از پیش رو برداشته، با اقتدار و سربلندی به دنبال تامین منافع کشور باشند و بدانند این ملت را از سختی ها، پستی ها و بلندی ها باکی نیست اما حاضر به معامله عزت خود نیستند؛ عزتی که به برکت انقلاب اسلامی- که در چنین روزهایی در سال ۵۷ انفجار نور شد- اکنون جمهوری اسلامی ایران را به یکی از تاثیرگذارترین کشورهای جهان مبدل کرده و قدرت های بزرگ را مجبور کرده مذاکره پشت مذاکره با دیپلمات های ایرانی را خواستار شوند. به نظر می رسد بازخوانی علل پیروزی انقلاب در دهه فجر برای برخی ضروری است تا این سخن حکیمانه روح خدا حضرت امام خمینی بنیانگذار نظامی که اکنون در آن مسوولیت دارند را به یاد آورند:
«ما می خواهیم به همه دنیا نشان دهیم قدرت های فائقه را هم می توان به نیروی ایمان شکست داد»

جوان:منتقدان را به اتاق های فکرتان دعوت کنید

«منتقدان را به اتاق های فکرتان دعوت کنید»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمد ابراهیمی است که در آن می خوانید؛با خود فکر می کردم آیا برخی دولتمردان جز سخنان قافیه دار گفتن، کار دیگری هم دارند...؟!

جنگ اقتصادی دشمن به آخرین حد رسیده است. روی کار آمدن دولت یازدهم همراه بود با وعده ای که رئیس جمهور محترم در طول دوران تبلیغاتی مطرح می کرد و آن چیزی نبود جز حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم از راه تعامل با دنیا، به ویژه بهبود روابط با قدرت های برتر.

اما پس از گذشت ۱٨ ماه، با مروری بر وضعیت اقتصادی کشور جز روزمرگی، فقدان نگرش سیستمی، نداشتن برنامه مدون و منسجم اقتصادی، چشم دوختن به غرب، سفرهای خارجی هیئت های دولتی و پارلمانی ایرانی، ریخت و پاش های زاید در سفرهای خارجی مسئولان و مدیران میانی با وجود تنگناهای ارزی، ثبت سفارش کالاهای لوکس و تجملاتی، افزایش قاچاق کالا، تبلیغات کالاهای خارجی، تبلیغ سفرهای خارجی، افتتاح شعبه های جدید فروش محصولات خارجی، رکود شدید و کم سابقه حاکم بر بازار، زمینگیرشدن اقتصاد، عدم جایگزینی برنامه های حداقلی در بخش هایی که مورد انتقاد دولت بود، داستان سرایی و تیترسازی از عملکرد دولت پیشین، اوضاع نابسامان بورس که دماسنج اقتصادی کشور است و... نه تنها حاصلی برای کشور نداشته بلکه موجب عدم توجه به استحکام داخلی قدرت و امید سپردن به نقطه های خیالی شده است. پافشاری بر نفت ۷۲ دلاری از سوی دولت نشان از عدم آمادگی و برنامه ریزی در فضای اقتصادی با تکیه بر مذاکرات و خوش بینی بی حد و حصر است.

مقام معظم رهبری فرمودند: «من معتقدم دل را باید به نقطه های امیدبخش حقیقی سپرد نه نقطه های خیالی، آنچه لازم است این است » اما این سخنان را مقایسه کنید با گزارش اخیر پژوهشکده پولی و بانکی که در آن صراحتاً اذعان شده « مهم ترین و موثرترین ابزار برای گشایش اقتصادی پیگیری سیاست خارجی است که بتواند تنش در روابط خارجی را کاهش و فضا را به سمت کاهش تحریم ها پیش ببرد ».

به راستی با این نوع تفکر امید گشایشی برای اقتصاد ملی وجود دارد؟ چطور ممکن است یک مقام مسئول در جمهوری اسلامی تا این حد دارای دید ساده انگارانه و سطحی باشد که تصور کند در صورت نیل به توافق هسته ای مناسبات امریکا با ما عادی و منصفانه می شود، آن هم با وجود این همه اصرار مقامات امریکایی برای نشان دادن هدف نهایی خود از پرونده هسته ای، یعنی نشانه رفتن اصل جمهوری اسلامی. چند روز قبل هوشنگ امیراحمدی، پادوی مشهور امریکا برای ایجاد رابطه با ایران، در گفت وگو با صدای امریکا گفته بود: «بین ایران و امریکا یک انقلاب فاصله است و تا انقلاب اسلامی پابرجاست، خصومت ها ادامه دارد برنامه اتمی ایران بهانه است و هدف از تحریم ها نابودی جمهوری اسلامی است.»

عقب نشینی آرام دولت مقابل فشار سیاسی امریکا خوشرو را جایگزین ابوطالبی کرد. یادمان نمی رود که آقای عراقچی در گفت وگو با مهر در واکنش به اقدام کنگره و دولت امریکا در مورد گزینه پیشنهادی تهران برای تصدی مسئولیت نمایندگی ایران در سازمان ملل گفته بود: «گزینه جایگزین برای ابوطالبی در نظر نداریم و این مسئله را از طریق مکانیزم های حقوقی پیگیری می کنیم». اعمال تحریم های جدید علیه ملت ایران بعد از توافق ژنو نشان می دهد دیوار تحریم ها ترک برنداشته بلکه اندیشه انقلابی بعضی ها است که در حال فروپاشی است...

آیا سیاست و دیپلماسی فقط لبخند و کرنش است یا قواعد و مقرراتی دارد؟! آنچه که ما در علم سیاست از آن سراغ داریم حرکات دست، پا، صورت، نشستن، تند و کند راه رفتن و... همه و همه حامل پیام است. آیا اگر این اقدامات در دولت دیگری صورت می پذیرفت آن را خلاف عرف دیپلماتیک و نزول شأن ایران نمی دانستید؟!آیا قوه مجریه و مدیران امریکایی هم منتقدان خود را بی عقل می نامند یا با آنها مشورت و ماحصل اتاق های فکرخود را در میز مذاکرات رو می کنند.

کسی شک ندارد که ۱+۵ شش کشور قدرتمند هسته ای هستند اما در این عنوان ما در کجای ۱+۵ معنا پیدا می کنیم؟! آیا منتقد بی عقل را به دادگاه می کشانند؟ چرا دولت به جای حل مسائل اصلی کشور و معضلات موجود، فرافکنی می کند؟ چقدر زیبا و پرپرستیژ است که سخنرانی هایمان مکتوب باشد، مکتوب بخوانیم تا به حاشیه نرویم. همانگونه که شما متخصص و حقوقدانید، سیاست هم متخصص و سیاستمدار می خواهد. فلسفه سیاسی، کلام سیاسی، عالم سیاسی، کارگزار سیاسی و سیاستمدار تعاریف مختص خود را دارد. امروز در درون مجلس هم به این آفت گرفتاریم.

نکته آخر اینکه، اگر انتقاد، راه بهتر نشان دادن است، مقام معظم رهبری بارها و بارها استراتژی های سیاست خارجی و چشم انداز کلان اقتصادی را در دولت های سازندگی، اصلاحات، مهرورزی و اعتدال نشان داده تا جایی که شاخص های اقتصاد مقاومتی را جزء به جزء در حرم رضوی بیان فرمودند.

مردم منتظرند دولت محترم شجاعانه به مردم پاسخ عملی دهد آیا اعتقادی به اقتصاد مقاومتی دارد؟ آیا این نسخه را عملی می داند؟ آیا تدابیری برای عملیاتی شدن آن دارد؟ اگر به آرا و اندیشه های اندیشه ورز سیاسی دولت یازدهم (دکتر سریع القلم) نگاهی عمیق داشته باشیم، پاسخ همه سوالات روشن و عیان می آید که: به توسعه نمی رسیم مگر اینکه در شبکه جهانی غرب عمل کنیم.

به نظر می رسد دولت محترم در مذاکرات هسته ای صرفاً به دنبال مذاکرات هسته ای نیست بلکه به دنبال حل مشکل اساسی با امریکا و شکستن تابوی مذاکرات و نتیجه گیری نهایی است و این ماحصل اندیشه کسانی است که در درون حاکمیت، انقلاب اسلامی را پروژه می دانند نه پروسه.

حمایت:... به قدر تشنگی باید چشید

«... به قدر تشنگی باید چشید»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم حسین شیخ الاسلام که در آن می خوانید؛این روزها در سالگرد دوران درخشان دهه فجر قرار داریم که مقارن است با یادآوری انقلاب اسلامی ایران که زلزله قرن نامیده شد. انقلابی که منشاء اثرات و خیرات بسیار و الهام بخش آزادگان و مستضعفان جهان گردید. نهال انقلاب، برخلاف خواسته دشمنان در مواجهه با تندبادهای مختلف از جمله جنگ تحمیلی، تحریم، ترور و توطئه های داخلی و خارجی سرخم نکرد و روز به روز بالنده تر و رشیدتر گردید. بررسی جوانب بالندگی و توان ایران، هر چند در این مختصر نمی گنجد اما، آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید.در کنار توانمندی های علمی، صنعتی و نظامی که به آن اشاره خواهد شد، شاید بتوان مهم ترین قدرت نظام اسلامی ایران را مردم سالاری دینی و نهادینه شدن آن در قانون اساسی دانست.

تکیه به آراء و نظر مردم، همواره مورد تاکید رهبر فقید انقلاب بود و توسط رهبر معظم انقلاب بارها تکرار شده است. موج انقلاب به واسطه اقبال مردمی به ساحل توفیق رسید و ارکان آن شکل گرفت. فلسفه قوی مردم سالاری دینی، از صدر تا ذیل حکومت اسلامی را در برگرفته است؛ به نحوی که از تعیین ولی فقیه گرفته تا نمایندگان شورایاری محلات، با واسطه و بی واسطه به وسیله ملاحظه و رای مردم انتخاب می شوند.

نظام لیبرال دموکراسی غرب و کمونیستی شرق تنها به ماده و منافع نظر دارد در حالی که در نظام مردم سالاری دینی، رای مردم و احکام الهی یکپارچه شدند و الگویی بدیعی که پس از صدر اسلام تاکنون بی نظیر است را به دنیا ارائه کرد. در نظام مردم سالار دینی، آحاد مردم با همان نیت که عبادات را به جای می آورند با همان نیت، به پای صندوق رای می روند و در فعالیت های سیاسی مشارکت می کنند.

بُعد دیگر اقتدار ایران، پایداری بر اصول اسلامی – انقلابی در عرصه بین المللی است. کافی است به ترکیب معنادار کشورهایی که در میز مذاکرات هسته ای با ما گفتگو می کنند، دقت کنیم. در یک سو ایران مقتدر و در سوی دیگر ۶ کشور ابرقدرت دنیا قرار دارند. مانند وزنه سنگینی در ترازو که در کفه دیگر آن، وزنه های کوچکتر قرار داده می شوند تا شاید موازنه به وجود آید! در یک طرف استکبار، اشغالگری، زورگویی و تحمیل است و در طرف دیگر، عدالت، انسانیت، اخلاق، مردم سالاری و دینداری است. ایران مقتدر همیشه و هرگاه که اراده کرده است در منطقه و جهان سیاستی را اعمال کند، آن را به اثبات رسانده است.

سخنان مقام معظم رهبری در خطبه های نماز جمعه بهمن ماه ۹۰ موید این مطلب است، آنجا که فرمودند: «ایران هرجا دخالت کند صریحاً اعلام می کند. برای مثال ما در ضدیت رژیم صهیونیستی دخالت کردیم که نتیجه آن هم پیروزی در جنگ های ۳۳ روزه و ۲۲ روزه شد. بعد از اینهم هر کس با رژیم صهیونیستی مخالفت کند پشتیبان او هستیم و کمکش می کنیم. اینکه حاکم جزیره بحرین اعلام می کند که ما در این کشور دخالت می کنیم حرف نادرستی است، چرا که اگر در قضیه بحرین دخالت می کردیم ماجرا جور دیگری می شد.» .

در جنگ خونین غزه، همت غرب به رهبری آمریکا، نابود کردن مقاومت فلسطین و خلع سلاح آن بود، اما برنده میدان، سیاست های جبهه مقاومت بود. کرانه باختری در حال تسلیح است، عراق، ایران را حامی اصلی خود می داند و خبر از پایان مبارزه با داعش طی چند ماه آینده می دهد، در فلسطین و لبنان سیاست های ایران پیشتاز است، در جهان غرب، پیام روشنگر رهبر انقلاب خط شکن است، در آمریکای جنوبی ردپای ایران دیده می شود و در یک کلام، تاثیر نفوذ ایران را در تمام کشورهای جهان با شدت و ضعف می توان دید.

از جنبه علمی، ایران یکی از ۱۰ کشور قدرتمند جهان محسوب می شود و نقش تعیین کننده ای را در معادلات جهانی بازی می کند. رتبه تعدادی از دانشگاه های بزرگ کشور در بین ۵۰۰ دانشگاه برتر جهان قرار دارد. در حوزه نانو، ایران در سال ۲۰۰۵ میلادی مقام ٣۵ تولید علم در این فناوری را به خود اختصاص داد و این رتبه در فاصله سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ به ترتیب به ٣۱، ۲٣، ۲۰، ۱۶ و ۱۰ ارتقاء پیدا کرد. سرعت عمل دانشمندان ایرانی در این حوزه آنقدر موثر بود که هر سال نسبت به سال قبل رتبه و جایگاه ایران را در بین کشورهای صاحب فناوری نانو ارتقاء بخشید. به زبان دیگر، ایران از سال ۲۰۰۷ به این سو، در بین کشورهای اسلامی و منطقه خاورمیانه جایگاه نخست تولید علم در حوزه فناوری نانو را در دست دارد. رتبه علمی ایران پس از انقلاب شکوهمند اسلامی، در علوم مختلف نیز بسیار برجسته است که تنها به گوشه ای از آن اشاره می کنیم.

در ریاضیات از بین ۱۰۴ کشور، در تولید علوم پلیمر از بین ۱۰۰ کشور، در تولید علم شیمی آلی و هسته ای از بین ۱۱۱ کشور، در تولید علم رشته شیمی معدنی از بین ۱۱٨ کشور، رتبه سیزدهم را به همت دانشمندان پرتلاشمان، به دست آورده ایم. ارتقاء جایگاه ایران به رتبه اول منطقه ای و رتبه پانزدهم دنیا در تولید علم در سال ۲۰۱۲ ، کسب رتبه دوم منطقه ای و نوزدهم جهانی بر اساس رکوردهای علمی ثبت شده در موسسات اطلاعات علم (ISI) در سال ۲۰۱۲ گوشه ای دیگر از توانمندی های علمی ایران است.

این واقعیات، رجزخوانی نیست، بلکه گزارش های مراکز معتبر علمی در دنیاست که می گوید سریع ترین رشد علمی در دنیا از آن ایران است. توانایی خیره کننده ایران در ورود به باشگاه فضایی و پرتاب موفقیت آمیز چندین ماهواره و موجود زنده به فضا، زاویه دیگری از اقتدار ایران اسلامی را به رخ می کشد.

در بُعد نظامی، قدرت موشک ها و پهپادهای ایرانی تا بدانجا بازدارنده است که تمام تحلیلگران نظامی، هر گونه حمله به ایران را حماقتی خنده دار توصیف می کنند.ملت و کشوری که با وجود گردبادی از مشکلات از ابتدای انقلاب تاکنون، به این درجه از پیشرفت رسیده است، یقیناً آینده ای روشن را در پیش رو دارد و مخالفت های کانون های قدرت جهانی با ما، نشان از درستی و حقانیت مسیر انقلابی است که از ۱۵ خرداد ۴۲ با رهبری حضرت امام (ره) آغاز و هدایت سکان تاکنون با قوت، به دست توانای رهبری بی همتا ادامه یافته است.

آفرینش:تولید، صنعتی یا سنتی؟

«تولید، صنعتی یا سنتی؟»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم هوشنگ عابدی است که در آن می خوانید؛ یکی از مشکلات و ابهاماتی که در دهه های اخیر، کشورمان با آن روبرو بوده و این روند، همچنان ادامه داشته و دارد، وضع تولید در بخش کشاورزی و دامداری است چرا که تاکنون مسئولان، تکلیف تولید و تولیدکنندگان در این بخش را روشن نکرده اند. درواقع آیا در بخش کشاوری ودامداری باید به سمت تولید به صورت صنعتی برویم یا همان روش سنتی سابق که اشتغال زایی زیادی هم دارد را ادامه دهیم؟ این خط مشی هیچ گاه روشن نشده است و مشکل این جاست که نه تنها به بخش صنعتی نرفته ایم بلکه تولیدات بخش سنتی را هم به تدریج نابوده کرده و می کنیم.

به این معنی که در بسیاری از مناطق و شهرهای کوچک و بخش های کشورمان، محله هایی به دامپروری و تولید مواد لبنی اختصاص داشته و سال ها و شاید قرن هاست که درصد بالایی از جمعیت آن مناطق از این راه امرار معاش می کرده و با تولیدات دامی، نیاز همان منطقه و بخش و شهر را جوابگو بوده و حتی مازاد آن را نیز صادر می کرده اند، اما در چند سال اخیر، نه تنها حمایتی از این قشر زحمتکش نمی شود بلکه با ایجاد مشکلات، به بهانه بهداشت و نظایر آن، مانع کار آنها شده و درنتیجه ی این گونه برخوردها، بسیاری از این افراد، مجبور به رها کردن این کار مفید و حیاتی شده اند و به مشاغل کاذب غیرتولیدی روی آورده اند و این در حالیست که هیچ گونه اقدام عملی برای احداث و ایجاد مکانهایی برای این قشر از تولیدکنندگان صورت نگرفته و عملا این قشر را به امان خدا رها کرده اند و نتیجه این مساله هم آن می شود که مواد لبنی اصیل و با کیفیت از بین برود و با واردات شیرخشک و روغن مصنوعی و نظایر آن در بخش لبنیات به این مرحله برسیم.

و حتی خود تولیدکنندگان در بخش دامداری محتاج و نیازمند تولیدات لبنی صنعتی شده و به این شکل، از طرفی، چه بسا افرادی شغل خود را از دست داده اند و از طرف دیگر، جایگزین آن تولیدات سالم و لبنیات طبیعی، لبنیاتی از نوع مخلوط و چه بسا مشکل دار شده که این موضوع، ابعاد منفی بسیاری را در کشورمان داشته است. اولین وجه منفی آن نیز بیکاری شاغلان بخش دامداری و... بوده و دیگر جنبه های آن، چنان که اشاره شد، تولید لبنیات با منابع بدون کیفیت و ناسالم، واردات شیر خشک و دیگر مواد لازم برای این بخش است.

تا زمانی که تصمیم جدی برای تعیین تکلیف این بخش از تولید در کشور اتخاذ نشود روز به روز این بحران، دامنه بیشتری پیدا خواهد کرد.

لذا پیشنهاد می شود به تولیدکنندگان بخش دامداری، توجه بیشتری شده و از آنها حمایتهای لازم صورت بگیرد و به قول معروف، چوب لای چرخ این زحمتکشان نگذارند تا بتوانند به تولید خود ادامه دهند. از این رو ضرورت دارد مسئولان با هماهنگی وزارتخانه ها و سازمانهای ذیربط، تکلیف تولید در بخش کشاورزی و دامداری را روشن کرده و به این صورت در ایجاد بسترهای اشتغال نیز، گام بردارند.

شرق: کارشکنی علیه نهاد مدنی

«کارشکنی علیه نهاد مدنی»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم احمد مسجد جامعی است که در آن می خوانید؛نهادهای مدنی به نمایندگی از مردم و در پیوند با آنها شکل می گیرند و برآمده از پیوندهای اجتماعی و جمعی هستند و از سویی دیگر، موظف به شناخت نیازهای شهروندان و پاسخگویی به آنند، درحالی که نهادهای حکومتی، هرچند مستقیم یا غیرمستقیم، برخاسته از آرای مردم اند، اما چون خود نظامی بوروکراتیک اند و در سطح کلان به مسایل می نگرند، با نهادهای مدنی تفاوت دارند. مهم ترین کاربرد نهاد مدنی، ایجاد شبکه اعتمادی بین شهروندان و حکومت گران است.

جنس شوراها، براساس تعریفشان در قانون، از نوع نهادهای مدنی است و در سطوح محلی به ایفای نقش می پردازند، در عرصه ملی از یک سو با دولت در حوزه اجرا و از سوی دیگر با مجلس در حوزه وضع قوانین و نظارت سروکار داریم. در عرصه محلی در شهرها، اجرا بر عهده شهرداری هاست و وضع مقررات و تصویب بودجه و نظارت را شورای اسلامی شهر انجام می دهد.

این دو وجه ملی و محلی براساس تصمیم اخیر دولت در شکل دهی کمیسیون هشتم، جایگاه تعریف شده و وجوه قاعده مندی برای همکاری مشترک یافته است. هرچند در ترکیب اعضا هنوز هم شوراها جز یک نماینده ندارند.

شکل گیری تاریخی نظام کلان سیاسی از مشروطیت به این سو در حول سه قوه مستقل سبب شده تا ورود عامل چهارم، یعنی شوراها- که به تعبیر قانون اساسی یکی از ارکان نظام است- در عمل پذیرفته نشود.انتخابات شورایاری در دوره سوم با مخالفت جدی دستگاه اجرایی (دولت احمدی نژاد) روبه رو شد.

حتی با وجود آنکه وزارت کشور وقت تفاهم نامه ای را با نمایندگانی از شورای سوم تهران امضا کرد که براساس آن بایستی انتخابات بعدی در چارچوب آیین نامه ای که به تصویب آن دستگاه می رسد برگزار شود، در عمل باوجود پیگیری های مکرر هرگز چنین آیین نامه ای تهیه نشد. مشکل اینجاست که در شرایط فعلی نیز فرمانداری همچنان سخنان قبل را تکرار می کند و برای اجرای مصوبات مربوطه همکاری ندارد، از سوی دیگر بحث نظارت از بیرون شورا در این دوره جدی شده است، هرچند در طول ١٢سال گذشته، شورایاری ها شکل گرفت، فعال شد و به بلوغ رسید.

مطابق بند هفت ماده ٧١ قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور «اقدام درخصوص تشکیل انجمن ها» جزو اختیارات شورای اسلامی محلی است.هرچند دولت پیشین با ارایه لایحه ای به مجلس سعی در حذف این بند از قانون شوراها داشت اما در نهایت با ورود جدی شورایاران و گفت وگوهای فردی و جمعی با نمایندگان مجلس این بحث ناکام ماند و این قاعده همچنان استوار است. پس از این ناکامی بود که وزارت کشور وقت در برابر تشکیل مجدد شورایاری ها سرسختانه ایستاد و این نقطه تاریک را در کارنامه خود ماندگار کرد.

متاسفانه در دوره جدید برخی مخالفت ها از درون شورا درباره نظارت شورا بر نهاد ذیل فعالیت خود وجود دارد. مسایلی مانند اینکه تجربه مجلس از شورا در برگزاری انتخابات بیشتر است، از چند منظر قابل نقد است؛ نخست اینکه اصولا مجلس تاکنون هیچ انتخاباتی برگزار نکرده و در این باره وظیفه ای هم ندارد.

این در حالی است که دست کم مدیریت شهری تهران با همکاری سایر دستگاه ها سه دوره برگزاری انتخابات شورایاری ها را در کارنامه خود دارد. احتمالا منظور مصاحبه شوندگان، نظارت بر انتخابات بوده است که باز هم این سخن برخلاف روال گذشته و مصوبه صریح شورا در مورخ ١٤/١٠/٩٣ است که نظارت بر عملکرد انتخابات شورایاری ها را وفق قانون، طبق ادوار گذشته می داند و همه می دانیم که در آن دوره ها هیچ نظارتی از جانب مجلس در میان نبوده است. در تجربه این انتخابات تاکنون ناظری جز شورا، انجمن های محلی و مردم وجود نداشته و تفکیک بین کارکرد های ملی و محلی رعایت شده است.

وقتی در کارنامه شورا تجربه سه دوره موفق برگزاری انتخابات وجود دارد چه نیازی به این یارگیری هاست که شایبه سیاسی بودن را به ذهن متبادر می کند و ماهیت عملکرد اجتماعی را زیر سوال می برد؟ در انتخابات دوره سوم شورایاری ها وزارت کشور برای مانع تراشی زمان برگزاری انتخابات را در ماه رمضان قرار داد؛ ماهی که تاکنون هیچ انتخاباتی جز آن مورد، در سطوح ملی و محلی در آن برگزار نشده است. علاوه بر این تهران را به دو منطقه تقسیم و روزهای انتخابات را در دو روز مختلف در دو هفته جدای از هم تعیین کرد. ولی به هر حال ستاد هماهنگی شورایاری ها در دوره سوم با پیگیری و البته تدبیر، این مهم را پیش برد .

خوشبختانه در این دوره، باوجود مخالفت خوانی فرمانداری، دولت نگاهی همدلانه دارد و این می تواند زمینه ساز تداوم موفق شورایاری ها باشد. به هر حال اینک شورای چهارم در برابر آزمونی دیگر قرار گرفته است.هرچند برگزاری انتخابات شورایاری ها ضروری است، اما حفظ جایگاه قانونی و مدنی آن ضروری تر است. مبادا شکل، فدای محتوا شود و دغدغه برگزار کنندگان انتخابات بیش از مردم، مدیران و سیاستمداران باشد.

مردم سالاری:اثیرات منطقه ای درگذشت ملک عبدالله

«تاثیرات منطقه ای درگذشت ملک عبدالله»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم دکتر امیر مدنی است که در آن می خوانید؛درگذشت ملک عبدالله پادشاه کهنسال عربستان اگرچه تغییری ساختاری در معماری قدرت آل سعود را وعده نمی دهد، با این وجود می تواند راهگشای تغییراتی در سیاست های جاری درونی و منطقه ای کشور باشد. انتصاب وزیر کشورمحمد بن نایف به سمت جانشینی ولیعهد با ملاحظه بیماری های شاه کهنسال و محافظه کار جدید ملک سلمان، و شخصیت سیاسی بی طرف و خنثی ولیعهد مقرین، نایف را که از نسل دوم «هفت سدیری» قدرتمند است، به شخصیت محوری و حاکم واقعی عربستان تبدیل می کند. ملک عبدالله با انتصاب برادر تنی خود مقرین به سمت جانشینی ولیعهد بر آن شده بود تا قدرت برادران ناتنی یعنی سدیری ها را محدود کرده، توازنی جدید را در تعادلات خانوادگی بیافریند. به باور کارشناسان با ملاحظه بیماری های چندگانه ملک سلمان، نیت ملک عبدالله آن بوده است که قدرت بزودی یا مستقیما به مقرین برسد. اما اصرار محافل قدرتمند سعودی در حمایت از پادشاهی سلمان و تعیین محمدبن نایف به سمت جانشینی ولیعهد، که هردو اصل سدیری دارند، نشانگر بازگشت محور قدرت به شاخه سدیری آل سعود و ناکامی تلاش های عبدالله است، بازگشتی که به باور برخی کارشناسان نشان از کودتای درون کاخی و درون خانوادگی-قبیلگی دارد.

ملک عبدالله از بدو پادشاهی خود در سال ۲۰۰۵، به قصد تقابل با قدرت رو به افزایش ایران و دوستداران منطقه ای اش در خاورمیانه به سیاستی مداخله جویانه در امور دیگر کشورهای عربی-اسلامی روی آورده بود. از آنجا که ساختار قدرت در عربستان مبتنی بر اقتصاد نفتی و تعادلات خانوادگی- قبیلگی و قرائت وهابی از دین اسلام است، این مداخله جویی ها تنها ازطریق حمایت از رادیکالیسم ایدئولوژیک و به کمک دلارهای نفتی میسر می شد، سیاستی که منجر به پیدایش و تحکیم گروه های تروریستی سلفی-جهادی –تکفیری در خاورمیانه و آسیای جنوب غربی و دیگر نقاط می شد.

سیاست های مداخله جویانه ملک عبدالله که با دخالت در تحولات عراق، تونس، لیبی و مصرآشکار شده بود، با لشکرکشی به بحرین و دخالتهای گسترده در سوریه به اوج می رسید. البته پس از شکست سیاست های ماجراجویانه بندربن سلطان در سوریه در حمایت گسترده از گروه های سلفی- جهادی – تکفیری که به ظهور داعش انجامید، ملک عبدالله علیرغم باور به ادامه حضور و دخالت از طریق گروه های رادیکال سلفی، با حفظ بندر بن سلطان در نهادهای امنیتی، پرونده سوریه آل سعود را در سال۲۰۱۴ به وزیر کشور وقت محمدبن نایف واگذارکرده بود. با تحویل گرفتن پرونده سوریه، نایف بر آن شده بود تا با کاهش حمایت از گروه های تروریستی روانه گشتن خیل بیشمار جهادیون سلفی تکفیری سعودی را محدود سازد و با نزدیک شدن به «ارتش آزاد سوریه» روابط را با آمریکا بهبود بخشد و در اقدام مشترک برضد داعش شرکت جوید. اگرچه کاهش حمایت از تروریسم و محدودسازی اعزام جنگجویان به سوریه به علت خروج این گروه ها از کنترل و به دلیل ترس اساسی از بازگشت این جنگجویان به عربستان بود، اما خط مشی نایف نسبت به سیاست های بندر ابن سلطان در حمایت از تروریسم دارای وخامتی کمتر بود.

به باور کارشناسان، محمدبن نایف که از نسل دوم شاهزادگان سعودی است دارای رگه هایی ازعملگرایی و پراگماتیزم می باشد و علی رغم عمل درچارچوب کلی سیاست های مبتنی بر تهدید منافع ایران، دریافته است که قدرت و نفوذ ریشه دار منطقه ای ایران فراسوی آرایش سیاسی این یا آن لحظه تاریخی، دلایل استوار تاریخی- فرهنگی- مدنیتی و ژئوپولیتیکی غیرقابل انکاری است که باید به گونه ای با آن کنار آمد. در همین راستا، مرد قدرتمند جدید، محمد بن نایف سیاست عربستان را به پذیرش نسبی نقش ایران درعراق و یمن سوق داده است.آقای نایف به گونه ای عملگرایانه با تغییرات مورد حمایت ایران درعراق (عبورازمالکی به عبادی) و در یمن( افزایش قدرت حوثی ها) کنارآمده است. ظهور ماشین آدمکشی داعش و گروه های همانند درعراق و سوریه و دیگر نقاط و یورش آنان به زهدان زایشی وهابی خود که منافع آمریکای پرزیدنت اوباما را نیز مورد تهدید قرار می دهد، نایف عملگرا را احتمالا به این نتیجه می رساند که باید به توافقات بیشتری با تهران دست یابد. در همین چارچوب سیاسی نایف احتمالا در می یابد که بدون مشارکت تهران، بحران لبنان نیز به سوی حل شدن گام برنخواهد داشت.

با سلامت لرزان شاه محافظه کار جدید و شخصیت سیاسی خنثی و بیطرف ولیعهد مقرین و حذف بندر بن سلطان تحت فشار کاخ سفید از تمامی نهادهای تصمیم گیری امنیتی، چهره شاخص معماری سیاست جدید و آینده عربستان شاهزاده محمدبن نایف از نسل دوم شاهزادگان سعودی و خط مشی غیر ایدئولوژیک و عملگرایانه وی هستند، عملگرایی ای که در انطباق با سیاست آمریکا، می تواند راهگشای تحولات منطقه ای جهت کاهش بی امنیتی و ایجاد صلح و ثبات و تثبیت بازار نفت باشد ؛ صلح و ثباتی که تلاش ها را به عرصه حیات و مبارزات مدنی متوجه ساخته و اصحاب خشونت های گوناگون را منزوی خواهد ساخت.

آرمان:شوخی و گریز

«شوخی و گریز»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دکتر احمد شیرزاد است که در آن می خوانید؛صحبت های رئیس جمهور پیشین ایران باردیگر در فضای مجازی بازتابهای زیادی داشت. با این حال این صحبت ها با آنچه در سال های گذشته بیان می شد تفاوتی اساسی دارد. در آن زمان دکتر احمدی نژاد رئیس جمهور کشور بود و پیامد صحبت هایش متوجه ملت بود اما امروز او در جایگاه سابق قرار ندارد و پیامد صحبت هایش برخلاف قبل تنها متوجه خود او و اطرافیانش خواهد بود.

این که هوگو چاوز چه اعتقاداتی داشته است بیشتر از آنکه دردی از مردم دوا کند بدل به یک شوخی سیاسی خواهد شد اما به نظر می رسد بیشتر تلاشی برای تغییر فضا باشد. در واقع به نظر می رسد اتفاقاتی که بعد از صدور حکم محمدرضا رحیمی رخ داد از دو جهت به احمدی نژاد برمی گردد. از یک سو افشای تخلف معاون اول او نمره ای منفی برای دولتی بود که سال ها ادعای پاکدستی داشت اما اصل موضوع هنگامی روی داد که احمدی نژاد از عضو ارشد کابینه خود اعلام برائت کرد.

البته نمی توان عدم حمایت وی از فردی که مرتکب تخلف شده را مورد انتقاد قرار داد بلکه باید وی را از این منظر تحسین هم کرد اما به نظر می رسد کنش و واکنش احمدی نژاد و رحیمی، نقطه پایانی باشد بر حیات جریان احمدی نژاد و دیگر هیچ راه بازگشتی برای آن ها باقی نگذارد. آقای احمدی نژاد در آن زمان که بر سریر قدرت بود و همه نهادهای کشور از وی حمایت می کردند، به جوانمردی و اینکه از نیروهای خود تمام قد دفاع می کند معروف شده بود.

نکته قابل توجه دیگر اینکه اظهارات رحیمی در مورد احمدی نژاد به همان مسائلی برمی گردد که اصلاح طلبان در کارزار انتخاباتی سال ٨٨ عنوان می کردند. به نظر می رسد اتفاقاتی که در روزهای اخیر بر سر موضوع محکومیت محمدرضا رحیمی رخ داده، شکست سنگین دیگری برای مجموعه اصولگرایان است بخصوص آنجا که آقای رحیمی از منابع مالی هنگفتی سخن به میان آورده که در اختیار ۱۷۰کاندیدای اصولگرای مجلس هشتم قرار داده است.

این ها مسائلی است که باید مشخص و روشن شود. تک تک جملاتی که آقای رحیمی در آن نامه گفته یا دروغ است که باید مشخص شود و یا سرنخهایی است که باید انتهایش آشکار شود. نباید از کنار این مسئله به راحتی گذاشت.

ابتکار: احمدی نژاد، منهای رحیم و رحیمی!

«احمدی نژاد، منهای رحیم و رحیمی!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛تقریبا دیگر کمتر کسی در میل محمود احمدی نژاد برای بازگشت به قدرت تردید دارد. او دو روز پیش سایت رسمی خود را با تبلیغات فراوان و عکسی با لبخندی بزرگ راه اندازی کرد.همزمان صفحات شخصی او در گوگل پلاس و اینستاگرام راه اندازی شد. احمدی نژاد که انگار نتوانسته بیشتر از دو سال دوری از سیاست و تریبون را تحمل کند، این روزها تلاش می کند که بیشتر از هر زمانی در انظار، جلسات عمومی، فضای مجازی و رسانه ها حاضر باشد. از این رو با انتشار یادداشت هایی در سایت تازه تاسیس خود و صفحاتی که در شبکه های مجازی راه اندازی کرده درباره مراحل تحقق جامعه اسلامی، سیاست ورزی یا حقیقت ورزی امام(ره) و کمال و تعالی انسان نظریه پردازی می کند. همزمان درباره ماجرای فساد اقتصادی و حکم زندان معاون اولش بیانیه می دهد و از او و اقداماتش برائت می جوید و به راحتی گذشته خود را کتمان می کند. همچنان به ارائه راهکار برای مدیریت جهان علاقمند است و درباره مسائل کلان سیاسی، اقتصادی، دیپلماسی و امور بین المللی نیز طرح و برنامه ارائه می کند. پایگاه اطلاع رسانی اش هم پر شده است از تیترهای عامه پسند و پوپولیستی که در هشت سال گذشته بارها از او شنیده ایم؛ «ما سینه و گلوی خود را برای نیزه های شما آماده کرده ایم»،« سکوت را ادامه می دهیم، اما ماه همیشه زیر ابر پنهان نمی ماند»، «چرا اینقدر ملت خود را تحقیر می کنیم؟» و...

همه شواهد مجازی نشان می دهد که احمدی نژاد به اتفاق یارانش هم به بهارستان سال ۱٣۹۴چشم دوخته است و هم به پاستور سال ۱٣۹۶. نکته مهم اما این است که یاران رئیس دولت سابق در دوران جدید سیاست ورزی و قدرت طلبی او چه کسان و چه طیف هایی هستند. در سالهای پایانی دولت نهم به تدریج گردو غبارهای موجود در جناح اصوگرا حول ریاست جمهوری احمدی نژاد فرو نشست و جنگ قدرتِ طیف های داخلی این جناح برندگان و بازندگان خود را شناخت. دگردیسی تدریجی احمدی نژاد در چهارساله دولت نهم باعث شد تا از اوایل سال ٨۷ به بعد جمعی از اعضای کابینه و اطرافیان رییس جمهور، مشی اصولگرایی سنتی خود را بر حضور در قدرت وماندن در کنار رییس دولت ترجیح دهند و کناره بگیرند یا برکنار شوند. گروهی دیگر هم پا به پای رییس جدید خود از شالکه اصلی جناح سنتی خود فاصله گرفتند و به اصطلاح جبهه جدیدی را شکل دادند. عده ای هم کجدار و مریز، کار خود را پیش بردند وطی سالهای بعد هم دستی به جام قدرت داشتند و هم دستی به زلف باند...

در این دوران و تا سالهای بعد، تقریبا سه ضلع مشخص و متمایز از طیف های سیاسی اصولگرا حول محمود احمدی نژاد ماندگار شدند و مابقی یا طرد شده یا خود فرار را بر قرار ترجیح دادند. مهم ترین ضلع مثلث احمدی نژادی ها، از سالهای میانی دولت نهم تا پایان دولت دهم، حلقه اسفندیار رحیم مشایی و نزدیکان او بود. احمدی نژاد از همان ابتدای دولت دهم و در روزگاری که انگار دگریسی ش کامل شده بود، بیشتر از این که رویکردی مستقل اتخاذ کند یا برآیند تفکر جریانات سیاسی اصولگرا باشد، اصرار داشت که حلقه رحیم مشایی را نمایندگی کند. این حلقه که بعدها از سوی منتقدین جریان انحرافی نام گرفت تا انتخابات ریاست جمهوری سال ۱٣۹۲ و واپسین روزهای دولت دهم، همه کاره پاستور و احمدی نژاد بود. پس از ترک قدرت هم سلسله جلسات اولیه یاران رییس دولت سابق عمدتا با محوریت این حلقه تشکیل می شد. اما از اواخر بهار امسال در تصمیمی جدید و به ظاهر عجیب به ناگهان اسفندیار رحیم مشایی غیب شده است. او که زمانی یار غار رییس دولت بود و فقط «سری از هم سوا بودند»، اکنون نه در کنار احمدی نژاد دیده می شود ونه اصلا خبری از او در سطح رسانه و افکار عمومی به گوش می رسد. مشخص نیست این غیبت، تصمیمی استراتژیک و عقیدتی از سوی احمدی نژاد است یا اقدامی تاکتیکی و موقتی برای جنگ قدرت پیش رو. اما درهرحال شواهد نشان می دهد که احمدی نژاد حداقل در ظاهر امر در روزها و سالهای آینده می خواهد جنگ قدرت جدید را بدون اصلی ترین یار خود کلید بزند. اما در هرحال به نظر می رسد بدنه اصلی حامیان او در دروان جدید همچنان همان مریدان اسفندیار خواهند بود.

طیف و ضلع دوم یاران محمود احمدی نژاد اما همان کجدار مریزهایی بودند که در طول پنج سال پایانی دولت محمود هم جام قدرت اسفندیارنشان را می خواستند و هم زلف جناح پیشین خود را رها نمی کردند. شاید بتوان محمدرضا رحیمی را برجسته ترین چهره این ضلع از مثلث اطرافیان احمدی نژاد دانست. رحیمی ۱۷ خرداد ٨۵در کسوت رئیس دیوان محاسبات و در حضور احمدی نژاد به نقل از یک سوری ناشناس! گفته بود: « اگر بنا بود بعد از پیامبر خاتم، پیامبری بیاید، آن احمدی نژاد بود.» سالهای بعد به تدریج رفاقت محمدرضا و محمود اوج گرفت و احمدی نژاد ٣ سال و سه ماه بعد، در پاییز سال ٨٨ او را به سمت معاون اول رییس جمهور برگزید. تابستان سال ۹۰ و در روزهایی که زمزمه تخلفات اقتصادی رحیمی در اوج بود و رسانه ها از احضار او به دادگاه خبر می دادند، احمدی نژاد هشدار داد: «کابینه خط قرمزی است.» اکنون ٨ سال و ٨ ماه بعد از سخنان رحیمی و ۵سال و ۵ ماه بعد از صدور حکم معاون اولی او و ٣ سال و ۷ ماه پس از خظ قرمز اعلام شدن رحیمی دیگر نه رحیمی رفیقش را پیامبرگونه می داند و نه احمدی نژاد معاونش را شایسته و متعهد و نه هیچکدام خط قرمز آن یکی است. در حالی که محمدرضا رحیمی خود را برای رفتن به زندان آماده می کند، محمود احمدی نژاد در اندیشه بهارستان و پاستور است.

طیف سوم یاران احمدی نژاد اما کسانی هستند که نیم نگاهی به موسسه ای در قم و نیم نگاهی به نارمک دارند. به طور مشخص غلامحسین الهام و اکثریتی از طرفداران جبهه پایداری را می توان در این ضلع از یاران دیروز و امروز رییس دولت سابق قرار داد. آنها اگرچه به ظاهر از ضلع اصلی مثلث یاران احمدی نژاد تنفر دارند، اما از دیگر جاذبه های این چهره سیاسی شده و به خصوص قابلیت های احتمالی او برای بازگرداندن آنها به قدرت نمی توانند دل بکنند. این طیف در موسم هرانتخاباتی اصرار دارد که حساب دخل و خرج سیاسی و قدرت طلبی خود را از جناح سنتی اصولگرا جدا کند و احتمالا در انتخابات مجلس دهم و ریاست جمهوری دوازدهم آنها تنها راه پیش روی خود را در این می بینند که بار دیگر تخم مرغ های خود را در سبد احمدی نژاد بگذارند. ظاهرا این جریان امیدوار است که دوره دوم دگردیسی محمود احمدی نژاد شروع شده باشد و او به خویشتن خویش و همانی که در سال ۱٣٨۴ بود بازگردد.
ژاد از عضو ارشد کابینه خود اعلام برائت کرد.

البته نمی توان عدم حمایت وی از فردی که مرتکب تخلف شده را مورد انتقاد قرار داد بلکه باید وی را از این منظر تحسین هم کرد اما به نظر می رسد کنش و واکنش احمدی نژاد و رحیمی، نقطه پایانی باشد بر حیات جریان احمدی نژاد و دیگر هیچ راه بازگشتی برای آن ها باقی نگذارد. آقای احمدی نژاد در آن زمان که بر سریر قدرت بود و همه نهادهای کشور از وی حمایت می کردند، به جوانمردی و اینکه از نیروهای خود تمام قد دفاع می کند معروف شده بود.

نکته قابل توجه دیگر اینکه اظهارات رحیمی در مورد احمدی نژاد به همان مسائلی برمی گردد که اصلاح طلبان در کارزار انتخاباتی سال ٨٨ عنوان می کردند. به نظر می رسد اتفاقاتی که در روزهای اخیر بر سر موضوع محکومیت محمدرضا رحیمی رخ داده، شکست سنگین دیگری برای مجموعه اصولگرایان است بخصوص آنجا که آقای رحیمی از منابع مالی هنگفتی سخن به میان آورده که در اختیار ۱۷۰کاندیدای اصولگرای مجلس هشتم قرار داده است.

این ها مسائلی است که باید مشخص و روشن شود. تک تک جملاتی که آقای رحیمی در آن نامه گفته یا دروغ است که باید مشخص شود و یا سرنخهایی است که باید انتهایش آشکار شود. نباید از کنار این مسئله به راحتی گذاشت.

ابتکار: احمدی نژاد، منهای رحیم و رحیمی!

«احمدی نژاد، منهای رحیم و رحیمی!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛تقریبا دیگر کمتر کسی در میل محمود احمدی نژاد برای بازگشت به قدرت تردید دارد. او دو روز پیش سایت رسمی خود را با تبلیغات فراوان و عکسی با لبخندی بزرگ راه اندازی کرد.همزمان صفحات شخصی او در گوگل پلاس و اینستاگرام راه اندازی شد. احمدی نژاد که انگار نتوانسته بیشتر از دو سال دوری از سیاست و تریبون را تحمل کند، این روزها تلاش می کند که بیشتر از هر زمانی در انظار، جلسات عمومی، فضای مجازی و رسانه ها حاضر باشد. از این رو با انتشار یادداشت هایی در سایت تازه تاسیس خود و صفحاتی که در شبکه های مجازی راه اندازی کرده درباره مراحل تحقق جامعه اسلامی، سیاست ورزی یا حقیقت ورزی امام(ره) و کمال و تعالی انسان نظریه پردازی می کند. همزمان درباره ماجرای فساد اقتصادی و حکم زندان معاون اولش بیانیه می دهد و از او و اقداماتش برائت می جوید و به راحتی گذشته خود را کتمان می کند. همچنان به ارائه راهکار برای مدیریت جهان علاقمند است و درباره مسائل کلان سیاسی، اقتصادی، دیپلماسی و امور بین المللی نیز طرح و برنامه ارائه می کند. پایگاه اطلاع رسانی اش هم پر شده است از تیترهای عامه پسند و پوپولیستی که در هشت سال گذشته بارها از او شنیده ایم؛ «ما سینه و گلوی خود را برای نیزه های شما آماده کرده ایم»،« سکوت را ادامه می دهیم، اما ماه همیشه زیر ابر پنهان نمی ماند»، «چرا اینقدر ملت خود را تحقیر می کنیم؟» و...

همه شواهد مجازی نشان می دهد که احمدی نژاد به اتفاق یارانش هم به بهارستان سال ۱٣۹۴چشم دوخته است و هم به پاستور سال ۱٣۹۶. نکته مهم اما این است که یاران رئیس دولت سابق در دوران جدید سیاست ورزی و قدرت طلبی او چه کسان و چه طیف هایی هستند. در سالهای پایانی دولت نهم به تدریج گردو غبارهای موجود در جناح اصوگرا حول ریاست جمهوری احمدی نژاد فرو نشست و جنگ قدرتِ طیف های داخلی این جناح برندگان و بازندگان خود را شناخت. دگردیسی تدریجی احمدی نژاد در چهارساله دولت نهم باعث شد تا از اوایل سال ٨۷ به بعد جمعی از اعضای کابینه و اطرافیان رییس جمهور، مشی اصولگرایی سنتی خود را بر حضور در قدرت وماندن در کنار رییس دولت ترجیح دهند و کناره بگیرند یا برکنار شوند. گروهی دیگر هم پا به پای رییس جدید خود از شالکه اصلی جناح سنتی خود فاصله گرفتند و به اصطلاح جبهه جدیدی را شکل دادند. عده ای هم کجدار و مریز، کار خود را پیش بردند وطی سالهای بعد هم دستی به جام قدرت داشتند و هم دستی به زلف باند...

در این دوران و تا سالهای بعد، تقریبا سه ضلع مشخص و متمایز از طیف های سیاسی اصولگرا حول محمود احمدی نژاد ماندگار شدند و مابقی یا طرد شده یا خود فرار را بر قرار ترجیح دادند. مهم ترین ضلع مثلث احمدی نژادی ها، از سالهای میانی دولت نهم تا پایان دولت دهم، حلقه اسفندیار رحیم مشایی و نزدیکان او بود. احمدی نژاد از همان ابتدای دولت دهم و در روزگاری که انگار دگریسی ش کامل شده بود، بیشتر از این که رویکردی مستقل اتخاذ کند یا برآیند تفکر جریانات سیاسی اصولگرا باشد، اصرار داشت که حلقه رحیم مشایی را نمایندگی کند. این حلقه که بعدها از سوی منتقدین جریان انحرافی نام گرفت تا انتخابات ریاست جمهوری سال ۱٣۹۲ و واپسین روزهای دولت دهم، همه کاره پاستور و احمدی نژاد بود. پس از ترک قدرت هم سلسله جلسات اولیه یاران رییس دولت سابق عمدتا با محوریت این حلقه تشکیل می شد. اما از اواخر بهار امسال در تصمیمی جدید و به ظاهر عجیب به ناگهان اسفندیار رحیم مشایی غیب شده است. او که زمانی یار غار رییس دولت بود و فقط «سری از هم سوا بودند»، اکنون نه در کنار احمدی نژاد دیده می شود ونه اصلا خبری از او در سطح رسانه و افکار عمومی به گوش می رسد. مشخص نیست این غیبت، تصمیمی استراتژیک و عقیدتی از سوی احمدی نژاد است یا اقدامی تاکتیکی و موقتی برای جنگ قدرت پیش رو. اما درهرحال شواهد نشان می دهد که احمدی نژاد حداقل در ظاهر امر در روزها و سالهای آینده می خواهد جنگ قدرت جدید را بدون اصلی ترین یار خود کلید بزند. اما در هرحال به نظر می رسد بدنه اصلی حامیان او در دروان جدید همچنان همان مریدان اسفندیار خواهند بود.

طیف و ضلع دوم یاران محمود احمدی نژاد اما همان کجدار مریزهایی بودند که در طول پنج سال پایانی دولت محمود هم جام قدرت اسفندیارنشان را می خواستند و هم زلف جناح پیشین خود را رها نمی کردند. شاید بتوان محمدرضا رحیمی را برجسته ترین چهره این ضلع از مثلث اطرافیان احمدی نژاد دانست. رحیمی ۱۷ خرداد ٨۵در کسوت رئیس دیوان محاسبات و در حضور احمدی نژاد به نقل از یک سوری ناشناس! گفته بود: « اگر بنا بود بعد از پیامبر خاتم، پیامبری بیاید، آن احمدی نژاد بود.» سالهای بعد به تدریج رفاقت محمدرضا و محمود اوج گرفت و احمدی نژاد ٣ سال و سه ماه بعد، در پاییز سال ٨٨ او را به سمت معاون اول رییس جمهور برگزید. تابستان سال ۹۰ و در روزهایی که زمزمه تخلفات اقتصادی رحیمی در اوج بود و رسانه ها از احضار او به دادگاه خبر می دادند، احمدی نژاد هشدار داد: «کابینه خط قرمزی است.» اکنون ٨ سال و ٨ ماه بعد از سخنان رحیمی و ۵سال و ۵ ماه بعد از صدور حکم معاون اولی او و ٣ سال و ۷ ماه پس از خظ قرمز اعلام شدن رحیمی دیگر نه رحیمی رفیقش را پیامبرگونه می داند و نه احمدی نژاد معاونش را شایسته و متعهد و نه هیچکدام خط قرمز آن یکی است. در حالی که محمدرضا رحیمی خود را برای رفتن به زندان آماده می کند، محمود احمدی نژاد در اندیشه بهارستان و پاستور است.
طیف سوم یاران احمدی نژاد اما کسانی هستند که نیم نگاهی به موسسه ای در قم و نیم نگاهی به نارمک دارند. به طور مشخص غلامحسین الهام و اکثریتی از طرفداران جبهه پایداری را می توان در این ضلع از یاران دیروز و امروز رییس دولت سابق قرار داد. آنها اگرچه به ظاهر از ضلع اصلی مثلث یاران احمدی نژاد تنفر دارند، اما از دیگر جاذبه های این چهره سیاسی شده و به خصوص قابلیت های احتمالی او برای بازگرداندن آنها به قدرت نمی توانند دل بکنند. این طیف در موسم هرانتخاباتی اصرار دارد که حساب دخل و خرج سیاسی و قدرت طلبی خود را از جناح سنتی اصولگرا جدا کند و احتمالا در انتخابات مجلس دهم و ریاست جمهوری دوازدهم آنها تنها راه پیش روی خود را در این می بینند که بار دیگر تخم مرغ های خود را در سبد احمدی نژاد بگذارند. ظاهرا این جریان امیدوار است که دوره دوم دگردیسی محمود احمدی نژاد شروع شده باشد و او به خویشتن خویش و همانی که در سال ۱٣٨۴ بود بازگردد.
 
جام جم آنلاین