از : داریوش لعل ریاحی
عنوان : پاسخ
پارسای گرامی ، با نهایت احترام ، اگر می شد ، تمامی ردیف ها را چنان که مرقوم فرموده اید می کردم ، بی نقص و هماهنگ تر می شد . اما ، چه باید کرد که این شعر ِ دل نیست ، شعر ضرورت است ، شعر فریاد است . درد سترگی را می بینی ، سه هزار سال یادگار پیش نیان را تخریب می کنند ، نماد پرچممان را برای گسست اقوام و تفکیک مذاهب ، نهاد یک مذهب می کنند . اینجاست که قلم به دست می گیری تا به جای عشق و تصویر سازی از طبیعت بکر و زیبا ، به رنج انباشته گردیده در جان و نهانت ، بپردازی و برای همان روز ، این درد را به شعر در می آوری . این است که قاقیه ها رنگ می بازد و به ( ی م ) بدل می گردد . پایا باشید .
۶۷۰۴۷ - تاریخ انتشار : ۱۶ اسفند ۱٣۹٣
|