اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۰ اسفند ۱٣۹٣ -  ۱۱ مارس ۲۰۱۵

دستمزد در سال ٩٤ در صدر گفتمان اصلی جامعه قرار گرفته است. سپری کردن فاز تعیین حداقل دستمزدها برای کارگران و کارکنان از یک سو و دولت و کارفرماها در جبهه مقابل ساده نیست. دولت و کارفرماها تیغ ریاضت کشی اقتصادی را تیزتر کرده اند. و کارگران و کارکنان مزدبگیر با خودآگاهی بیشتر و بالاتری قصد سد تحمیل حداقل مزد در سال   ٩٤ را دارند.
معیشت و تامین حقوق برای بیش از شصت میلیون کارکنان جامعه در ایران در موقعیت کم سابقه ای قرار گرفته. ریاضت کشی اقتصادی در اشکال تعیین حداقل مزد تا مرز ٧٠٠ هزار تومان(افرایش حدود ١٥تا ١٧درصدی) بر ابعاد نا امنی معیشتی و عدم رفاه میفزاید. از نظر توده میلیونی کارگران این میزان از افزایش دستمزدها قابل قبول نیست. بخشهای زیادی از کارگران در اشکال متناوب و با شیوه های اعتراضی متفاوتی علیه این میزان از افزایش دستمزدها ایستاده اند. تشکلهای زرد و دست ساز دولت هم ظاهرا با این میزان از افرایش مزد در سال ٩٤ موافق نیستند . میگویند؛ «همه از بحران اقتصادی که دامنگیر کارفرمایان و کارگران شده باخبرند اما ادامهٔ شرایط کنونی غیرعادلانه است چون کفهٔ سنگین بحران بر گرده کارگران سنگینی می‌کند و آن‌ها دیگر مدتهاست که قادر نیستند از پس حداقل‌های زندگی روزمره خود بربیایند».
اما در واقع، سرشکن کردن بار بحران اقتصادی در سفره و مزد و معیشت کارگران، و همطراز با کارفرمایان، شگرد تشکلهای زرد از نوع خانه کارگر و تشکلهایی است که در رکاب مجلس، دولت و کارفرماها گفتمان افزایش حداقل دستمزدها را نمایندگی میکنند.
بحران اقتصادی، کمبود نقدینگی، اعتبار بانکی، مثل همیشه، بهانه های شناخته شده کارفرماهای دولتی و خصوصی درارتباط با دستمزد ها در سال٩٤ میباشد. اما برای ملیونها کارگر ومزدبگیر ، مساله مهم و گرهی در تعیین دستمزدها، نرخ تورم، قدرت خرید، تامین رفاه، بهداشت، داروی مناسب و تامین مسکن است. درارتباط با تعیین ونرخ دستمزدها اکثریت قریب به اتفاق کارگران میگویند؛«فاصله سبد هزینه بالای سه میلیون تومانی با حداقل مزد خفت بار ٦٠٨هزار تومانی باید پر شود»
اعتصاب، تجمع و راه پیمایی های اعتراضی توسط کارگران، معلمین و پرستاران در ابعاد گسترده در جریان است. علیرغم ناهماهنگی و درک های مختلف از طرح خواست و مطالبات، اما هدف مشترک و حلقه ای که ملزومات واقعی اتحاد و همبستگی را در میان کل مزدبگیران فراهم کرده است ، مبارزه با ریاضت کشی اقتصادی، معیشت و حقوق مناسب، رفاه و پر کردن فاصله عمیق حقوق و دستمزدها با هزینه های بالای سه و نیم میلیون تومان است.
صف بندی نیروهای اجتماعی جامعه، یعنی بیش از شصت میلیون کارگر و کارمند و کارکنان جامعه که در قبال کارمزدی و حقوق زندگی می کنند، در این دوره ، بیش از هر دوره ای، شفاف ابراز وجود میکند. موقعیت اجتماعی ـ طبقاتی کل مزدبگیران جامعه به وزنه ای سنگین و تعیین کننده تبدیل شده است. در این دوره، مطالبات و خواستهای کارگران در عرصه افزایش دستمزدها، مبارزه و اعتصابات مداوم برای تحقق و گرفتن حقوقهای پرداخت نشده(در بیشتر موارد حقوقهای پرداخت نشده از سه ماه تا یکسال)، ایجاد سدهای دفاعی بشکل اعتصاب برای جلوگیری از بیکارسازی های دسته جمعی، سونامی بیکاری میلیونی نیروی کارو مبارزه برسر دستمزد، صحنه سیاسی ـ اجتماعی و شکل مبارزه طبقاتی در ایران تحت حاکمیت نظام جمهوری اسلامی را تعیین خواهد کرد.