• آه...
ای حس ِ عاشقانه ی کمیاب!
پیراهن ِ صمیمی ِ عشقم
بر شاخسار ِ یاد ِ چه کس مانده ست؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۹ آبان ۱٣٨۵ -  ۱۰ نوامبر ۲۰۰۶

از من که در حوالی ی پائیزم
تا سایه سار ِ خاطره ی آن درخت سیب
چندین بهار، فاصله مانده ست.
 
 
دستم دراز نیست
تا آن انار ِ جنگلی ی دوردست را
بر میل ِ دیرساله ی زنبیلم
بسپارم.
 
 
وان دانه ی تمشک
از مزه ی دهان ِ من دور است، دور ِ دور.
 
 
آیا دوباره
بر من نسیم ِ صبح
در ساحل ِ صبوری ی مهتاب می وزد؟
و در حضور ِ من
بانوی آفتاب
آغوش ِ تابناک ِ نوازش را
بر خوشه های نارس ِ شالیزار
خواهد گشود؟
 
من دور مانده ام
از دختری که دامن ِ بی تابش
در روزهای بازار
حسی غریب را
با بوی ِ سرخ ِ سیب
می آمیخت.
 
 
از خانه یی که خواب ِ خوش ِ خردسالی ام
- در ظهر ِ آفتابی ی ایوانش -
فیروزه یی چو تیله ی من بود.
 
از پله های کهنه ی دکانی که سال ها
روز ِ نخست ِ مدرسه ام را
تا
بوی ِ خوش ِ مرکّب ِ چین می ُبرد.
 
 
وز شرم ِ ناسزاوار
وقتی که در خیابان
سیمای پر ابهت ِ «ناظم» را
از گوشه های چادر ِ مادر
می دیدم.
 
من دور مانده ام
از جاری ی نسیم ِ سراشیب ِ جلگه ها
از صبحگاه ِ چک چک ِ سرد ِ سفال ها
از عطر ِ نان
که اینک
در سفره ی گشوده ی ذهنم
در جستجوی ِ پونه و ریحان است.
 
 
با من پرندگان
در این غروب ِ غربت ِ غمگین
آواز ِ ناشنیده یی دارند.
 
اینجا
هر شاخه، حسرتی ست
کز آه ِ بامدادی ِ ما
می روید.
 
 
پرواز
در نیمروز ِ هلهله ی بال های ماست
در شامگاه
هر چشم، آرزوی ِ درخشان ِ آفتاب.
 
 
آه...
ای حس ِ عاشقانه ی کمیاب!
پیراهن ِ صمیمی ِ عشقم
بر شاخسار ِ یاد ِ چه کس مانده ست؟
 
 
در کوچه های ماه
آیا هنوز هم
بی تابی ی تغزل ِ این دل
رنگین ترین طنین ِ صداهاست؟