• مبارزات کارگران لوله و نورد صفا و تجمع آنها در مقابل فرمانداری شهرستان ساوه در روز ۱۴ اردیبهشت و در کنار آنها تحرک کارگران در اول مه امسال، اعتراضات معلمان و بیانیه ای ۱۷ ماده ای تشکل های کارگری نشان میدهد که طبقه کارگر در ایران گام های بزرگی به جلو برداشته است. کارگران ایران کارگران ده سال و پنج سال قبل نیستند. جهش بزرگی کرده اند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۴ ارديبهشت ۱٣۹۴ -  ۴ می ۲۰۱۵

مبارزه کارگران نورد و لوله صفا، نمونه ای از یک مبارزه توده ای و قدرتمند، پیگیر، سازمان یافته، با شعارها و مطالباتی کاملا طبقاتی و متحد کننده را به نمایش گذاشته است. این مبارزه را باید ارج گذاشت و در سراسر کشور و در تک تک کارخانه ها و مراکز کارگری بعنوان یک الگوی خوب و موثر بسط و اشاعه داد.

کارگران کارخانه نورد و لوله صفا در ساوه، روز ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۴، سه روز پس از اول مه، روز جهانی کارگر، و در پانزدهمین روز اعتصاب، در مقابل فرمانداری شهرستان ساوه تجمع کردند، شعار دادند، خواست هایشان را با صدای بلند مطرح کردند، رهبرانشان سخنرانی کردند و در مجمع عمومی خود درمورد ادامه مبارزه تصمیم گرفتند.

در گزارش اتحادیه آزاد کارگران ایران چنین آمده است:
«از ساعت ۴ بعد ازظهر روز دوشنبه ۱۴ اردیبهشت بیش از ۱۵۰ کارگر به نمایندگی از ۱۰۰۰ کارگر کارخانه نورد و لوله صفا، در مقابل فرمانداری ساوه تجمع اعتراضی برپا کردند. کارگران در این تجمع، خواهان ۴ ماه حقوق عقب افتاده و واریز ۱۷ ماه بیمه های خود شدند.

صبح آن روز کارگران پس از ۱۴ روز اعتصاب، در محل سالن آربی تجمع کردند و در مجمع عمومی خود تصمیم گرفتند جواب بی محلی مدیریت کارخانه و مسئولین ذیربط، جواب تهدید به اخراج و فشار به کارگران در جهت شکستن اعتصاب و اتحاد کارگران را بدهند. کارگران در مجمع عمومی خود به این نتیجه رسیدند که برای احقاق حق خود باید تجمعات خود را به بیرون از کارخانه در مقابل فرمانداری یا مجلس و وزارت کار ببرند در این مجمع به پیشنهاد تعدادی از کارگران، شاپور احسانی راد به عنوان یکی از سخنگویان و نمایندگان کارگران برای تحقق خواسته ها و مذاکره با مسئولین معرفی شد که مورد موافقت حاضرین قرار گرفت. به محض اطلاع مدیریت از تصمیم کارگران مبنی بر رفتن به وزارت کار و مجلس، با دستپاچگی در میان کارگران حاضر شد و قول داد که سر هر ماه بموقع حقوق کارگران را پرداخت کند اما این وعده دیگر برای کارگران کارساز نشد و کارگران تصمیم گرفتند ساعت سه و نیم دسته جمعی به فرمانداری بروند. بدنبال این تصمیم قاطع کارگران، مدیریت کارخانه از ترانسپورت خواست که حق ندارند کارگران را به فرمانداری برسانند اما با این حال جمعی از کارگران باهر وسیله ای که توا نستند خود را به فرمانداری رساندند.

کارگران بنر بزرگی را که خط اول آن، گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر، و خط دوم آن "معیشت، منزلت" و در انتهای آن کارخانه نورد و لوله صفا و نورد و پروفیل ساوه نوشته بود در محوطه فرمانداری نصب کردند و برگ نوشته هایی حاوی حقوق و مطالبات شان را نیز در دست داشتند که بر روی آنها نوشته شده بود:
معیشت، منزلت حق مسلم ماست
آیا اعتراض به سطح معیشتمان جوابش شلاق و زندان است
نه به فلاکت، نه به تورم
یک درصد تامین، نودونه درصد گرسنه گرسنه
مالیات بر ارزش افزوده، دزدی از سفره کارگران

کارگران به مدت نزدیک یک ساعت ضمن صحبت چند نفر از کارگران از مطالبات خود و چگونگی تحقق آنها با فریاد بلند دادند.

در این میان شاپور احسانی راد در سخنان کوتاهی از کارگران خواست ضمن پافشاری ویژه برای خواسته به حق ۴ ماه حقوق معوقه و واریز ۱۷ ماه بیمه ، در مقابل تعیین حداقل مزد ۷۱۲ هزار تومانی شورایعالی کار کوتاه نیایند و بر اتحاد و همبستگی کارگران وخواست بر حق کارگران برای ایجاد تشکل کارگری در کارخانه تاکید کرد که مورد استقبال پرشور کارگران قرار گرفت. کارگران پس از لحظاتی شعار دادن، خشمگینانه خواهان جوابگویی فرمانداری به مطالبات شان شدند که آقای معمارنیا معاون سیاسی فرماندار از پشت درب بسته، حاضر به جوابگویی شد که خوشایند کارگران نبود. به قول کارگران ایشان فقط سخنان مدیر کارخانه صفا را تکرار میکرد و از دستگیری رستمی، صاحب کارخانه، نبود مواد اولیه و فروش می گفت و بطور کلی کارگران را به شکستن اعتصاب و شروع به کار دعوت کرد که کارگران ضمن رد تمام ادعاهای او، بر خواسته های خود پافشاری کردند.

یکی از کارگران به او گفت من بعد از ۲۵ سال زندگی مشترک، کارم به طلاق کشیده است مسبب این وضعیت کیست؟ همه کارگران دردهایشان را فریاد میزدند و هریک از درد و رنجی که طی این شش سال گریبانشان را گرفته بود، سخن گفتند. بدنبال جواب های تکرای و کلیشه ای معاون فرماندار، کارگران به او گفتند ما برای توجیه این وضعیت و فقط صرف جوابگویی شما به اینجا نیامده ایم. ما برای حل مسئله مشخص، چگونگی پرداخت چهار ماه حقوق عقب افتاده و واریز ۱۷ ماه حق بیمه به اینجا آمده ایم و اکنون مشخص شد که این فرمانداری قادر به حل این مشکل نیست.

کارگران با دلی پر از خشم فرمانداری را ترک کردند و در پارک مقابل فرمانداری مجمع عمومی خود را بر پا کردند در این تجمع تصمیم گرفتند فردا در سالن آربی گرد هم آیند و در مجمع عمومی بزرگ خود برای رفتن به مجلس یا وزارت کار یا دیگر اقدامات مقتضی تصمیم بگیرند. ساعت هفت این تجمع با شعارهای کوبنده کارگران بر پیگیری مبارزات خود تا نیل به مطالبات به حقشان به پایان رسید».

تشکیل مجمع عمومی برای تصمیم به اعتراض در مقابل فرمانداری و باز هم تشکیل مجمع عمومی برای برگزاری مجمع بزرگ کارگران در کارخانه، نمونه ای از یک مبارزه متحد و سازمان یافته و تصمیم مشترک و هم فکری و همدلی کارگران است. کاری که در جریان هر اعتراض و اعتصابی در هر کارخانه ای به سادگی امکانپذیر است و مبارزه کارگران را یک گام موثر به جلو میراند. مجمع عمومی جایی است که هر کارگری خود را در تصمیم شریک میداند، احساس احترام میکند، درمورد سرنوشت مبارزه خود تصمیم میگیرد، نمایندگان واقعی خود را انتخاب میکند، پشت آنها را میگیرد، اعتماد بنفس پیدا میکند و توطئه ها و تفرقه های دشمنان خود را خنثی میکند. مجمع عمومی پایه و اساس هر تشکل واقعی کارگری است که باید در تک تک مراکز کارگری در جریان هر اعتصاب و تجمعی به اجرا گذاشته شود و به تشکیل مجمع عمومی منظم تکامل پیدا کند.

ابتکار بسیار مهم دیگر کارگران پلاکارد بزرگ زنده باد اول مه روز جهانی کارگر بود که در سطر دومش معیشت منزلت نوشته شده بود و امضای کارگران دو کارخانه نورد و لوله صفا و نورد و پروفیل ساوه در پای آن بود. سه روز از اول مه گذشته بود اما با اینحال کارگران بر اهمیت این روز برای اتحاد جهانی خود علیه طبقه سرمایه دار واقف بودند و از فرصت استفاده کردند و آنرا در محوطه فرمانداری نصب کردند و مثل خاری در چشم دشمنان خود کردند.

اما روی پلاکاردهای دیگری که در دست کارگران بود نیز جملات مهمی نقش بسته بود که هر کدام خواسته مهم و یا حقیقت تلخی را بیان میکرد:
«معیشت، منزلت حق مسلم ماست». این شعار معلمان در سال ۸۵ در مقابل مجلس اسلامی بود.
«آیا اعتراض به سطح معیشتمان جوابش شلاق و زندان است» و این اعتراضی به احکام شلاق و زندان علیه رهبران و فعالین کارگری در سنندج و تهران تا بافق و چادرملو، و اهواز و تبریز و دیگر نقاط کشور بود.
«نه به فلاکت، نه به تورم» و «یک درصد تامین، نودونه درصد گرسنه گرسنه» و «مالیات بر ارزش افزوده، دزدی از سفره کارگران»، افشای جوهر و ماهیت نظام ظالمانه سرمایه داری بود.

رهبران و فعالین کارگران سخنرانی کردند و بر خواست های بحق کارگران یعنی خواست پرداخت فوری دستمزدهای معوقه و پرداخت فوری بیمه کارگران تاکید کردند اما در عین حال تاکید کردند که کارگران در مقابل حداقل مزد ۷۱۲ هزار تومانی شورایعالی کار نباید کوتاه بیایند و بر اتحاد و همبستگی کارگران وخواست بر حق کارگران برای ایجاد تشکل کارگری در کارخانه تاکید کردند. و کارگران شعار دادند:
کارگر، اتحاد انحاد
معیشت، منزلت، حق مسلم ماست
حقوق معوقه، پرداخت باید گردد
بیمه کارگر، پرداخت باید گردد
کارگر میمیرد، ذلت نمی پذیرد
سرمایه دار حیا کن، مملکتو رها کن
سرمایه دار حیا کن، کارگرو رها کن

این مجموعه، از تشکیل مجمع عمومی تا پلاکارد اول مه و پلاکاردهای دیگر، سخنرانی ها و شعارها و تصمیم آخر آنها برای بحث در مجمع عمومی کارخانه برای رفتن به مقابل مجلس و وزارت کار، نشان میدهد که چگونه کارگران با آگاهی بر منافع خود و با سماجت و شجاعت و با اتحاد و بشکلی سازمان یافته مبارزه خود را ارتقا میدهند و راه مقابل کل طبقه کارگر در سراسر کشور میگذارند.

اما در عین حال یک نقطه ضعف در کل مبارزات کارگران کارخانه های لوله و نورد صفا و نورد و پروفیل ساوه به چشم میخورد و آن عدم حضور همسران و اعضای خانواده های کارگران در تجمعات اعتراضی آنها است. در این مورد نقش همسران کارگران دستگیر شده در معدن سنگ آهن بافق باید سرمشق کارگران لوله و نورد صفا قرار گیرد. حضور همسران کارگران در تجمعات کارگران این ظرفیت را دارد که مردم شهری را به گرد کارگران متحد کند. مبارزه را بسیار اجتماعی تر، قدرتمندتر و رسانه ای تر کند. به مبارزه کارگران ابعادی بمراتب قدرتمندتر بدهد و امکان سرکوب کارگران را به شدت پایین بیاورد. همسران کارگران کارخانه کنتورسازی ایران در شهرستان البرز در استان قزوین که در روز ١٣ اسفند به درون کارخانه رفتند تا در تجمع کارگران کارخانه شرکت کنند، نیز نمونه دیگری است که باید ارج گذاشته شود و به عنوان تجربه ای گرانبها در همه جا و در کارخانه های لوله و نورد صفا و نورد و پروفیل ساوه عملی شود.

مبارزات کارگران لوله و نورد صفا و تجمع آنها در مقابل فرمانداری شهرستان ساوه در روز ۱۴ اردیبهشت و در کنار آنها تحرک کارگران در اول مه امسال، اعتراضات معلمان و بیانیه ای ۱۷ ماده ای تشکل های کارگری نشان میدهد که طبقه کارگر در ایران گام های بزرگی به جلو برداشته است. کارگران ایران کارگران ده سال و پنج سال قبل نیستند. جهش بزرگی کرده اند و میروند تا متشکل تر، قدرتمندتر، با مطالبات سراسری خود و با کل نیروی خود از جمله نزدیکترین نیروی طبقاتی خود یعنی همسران و اعضای خانواده هایشان به میدان بیایند.