اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۷ ارديبهشت ۱٣۹۴ -  ۷ می ۲۰۱۵

«راز بی عرضگی سعودی ها»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم جعفر بلوری است که در آن می خوانید؛
۱- تعلق خاطر به وطن، داشتن عرق ملی و احترام به پرچم و... مسئله ای است که در بسیاری از کشورها، «ارزشمند» تلقی شده و حکومت ها نیز از آن به نحو احسنت و با هدف ایجاد وحدت و همدلی استفاده می کنند. چه بسا حتی برخی کشورها هزینه های سنگینی را نیز صرف ایجاد یا تقویت چنین روحیاتی بکنند.
فقدان این مهم اما، می تواند به اندازه فایده آن، مضر و حتی خطرناک باشد. وقتی مردم نیویورک در جریان تظاهرات ضد وال استریت، پرچم کشور خود را آتش می زنند، یعنی این عرق و تعلق خاطر در آنها وجود ندارد. «پرچمِ خودسوزی» پدیده ای است که غالبا در کشورهایی مثل آمریکا رخ می دهد. کشورهایی که میلیون ها نفر از ساکنانش بنا بر انگیزه های مختلف؛ مثلا مالی به آنجا مهاجرت کرده اند اما با وجود آنکه رسما شهروند آن کشور شده اند، نه تنها حاضر نیستند آن طور که برای وطنشان جانفشانی می کنند، برای این کشور مایه بگذارند بلکه حتی، ممکن است علیه کشوری که در آن زندگی می کنند نیز به سختی بشورند. یهودیان اتیوپیایی تبار ساکن تل آویو مثال تازه و زنده ای است. آنها طی یکی دو روز گذشته، تل آویو را تا مرز یک جنگ داخلی تمام عیار هم بردند، چرا که می دانستند رفتار برده واری که با آنها می شود، به خاطر این است که متولد سرزمین های اشغالی و یا کشورهای غربی نیستند! پس آنها نیز تا سر حد جنگ خیابانی شوریدند و...
۲- در یکی از تعاریف عبارت دولت-ملت(Nation State) آمده «از منظر فنی، به معنای یک دولت مستقل است (موجودیتی سیاسی در یک سرزمین) که توسط یک ملت (موجودیت فرهنگی) هدایت می شود و مشروعیت خود را از خدمت رسانی موفق به شهروندان کسب می کند.» و یا «دولتی مستقل که غالب شهروندانش در چارچوب عواملی که یک ملت را شکل می دهد، با هم متحدند؛ از قبیل زبان یا قومیت.»
دولت ها و ملت ها طبق این تعاریف با یکدیگر نوعی همپوشانی دارند؛ دولت مسئول رفاه و امنیت می شود و ملت هم به دولت مشروعیت می بخشد.
٣- جهان در طول تاریخ دیکتاتورهای زیادی به خود دیده است. هیتلر، صدام، موسیلینی و... همه این دیکتاتورها با بحران مشروعیت مواجه بودند اما با همه خباثتشان، هرگز اقدام به وارد کردن ملت یا نیروهای مسلح و ... برای مشروعیت زایی نکردند، کردند؟
عربستان اما در این بین یک استثناست. کشور ثروتمندی که تقریبا، تمام داشته هایش به دلارهای بادآورده نفتی متکی است. طبق گزارش های متعدد، این کشور با استفاده از ثروت خود اقدام به خرید یا اجاره کردن ملت و ارتش هم می کند! اکثر مهندسان و کارشناسان فرودگاه ها، پادگان ها، پالایشگاه ها، تاسیسات و بطور کلی تمام زیرساخت های اقتصادی و غیراقتصادی عربستان تحت اداره مردمی، غیر از مردم خود عربستان است. میلیاردها دلاری که وزیر دفاع این کشور با پرداخت آن، شاهزادگان و سرکردگان وهابی را برای رسیدن به پست جانشینی ولیعهد «خرید»، دلارهایی که با آن مقامات کشورهای غربی را یکی یکی «می خرد» تا از جنایات رنگارنگ این کشور عصر حجری چشم پوشی کنند یا حتی قطعنامه عجیب سازمان ملل که در بحبوحه حملات وحشیانه سعودی ها به یمن علیه انصارالله و به نفع سعودی ها صادر شد، همه و همه نشان می دهد، این کشور حتی در سیاست نیز هیچ سیاستی ندارد و ترجیح می دهد فقط بخرد! سعودی های مست از بوی نفت و پول، دچار این توهمند که، همه چیز خریدنی است، حتی مقام و جایگاه «خادمین حرمین شریفین!».
ارتشی که این کشور برای جنگ در یمن اجیر کرده مثال گویایی است. سنگال کجا عربستان کجا؟! واقعا علت اینکه برخی کشورهای آفریقایی یا آسیایی که هیچ گونه سنخیتی هم، با عربستان ندارند (چه به لحاظ جغرافیایی چه به لحاظ سیاسی) برای نبرد با پابرهنگان یمنی به سعودی ها ملحق می شوند چیست؟ «فقر» یا «وابستگی مالی»، وجه مشترک همه این کشورهاست. مصر، پاکستان، افغانستان و اخیرا سنگال، از جمله کشورهایی هستند که یا وارد جنگ یمن شده اند، یا تصمیم به ورود داشته اند اما بنا به دلایلی ورود نکرده اند. سنگال دو روز پیش اعلام کرد، ۲۱۰۰ نظامی برای جنگ با یمن به عربستان اعزام می کند!
۴- روز سه شنبه ۱۵ اردیبهشت، شماری از اعضای یک قبیله مرزنشین یمنی پس از اینکه مشاهده می کنند، ارتش اجاره ای سعودی، دو کامیون حامل مواد غذایی آنها را هدف قرار دادند، بدون نقشه و برنامه خاصی، سلاح های ساده خود را برداشته به مقر ارتش سعودی در شهر نجران عربستان یورش بردند. نظامیان وارداتی سعودی که به انواع سلاح های سبک و سنگین مجهز بودند، یا پا به فرار گذاشتند یا کشته و اسیر شدند. مقادیر نسبتا زیادی سلاح سبک و سنگین به دست یمنی ها افتاد. یک روز پیش از آن نیز خبری در رسانه ها منتشر شد مبنی بر اینکه، ارتش ساده اما با غیرت یمن، کشتی های جنگی عربستان را در دریای سرخ مجبور به عقب نشینی کرده و یکی از آنها را نیز با تمام سرنشینانش به غنیمت گرفتند. تقریبا در تمام رویارویی های جدی که در طول تاریخ بین مردم یمن با سعودی ها رخ داده، عربستان شکست خورده است. اما دلیل این همه بی عرضگی چیست؟
یکی از پاسخ های این سوال همان است که در سه بند بالا برشمردیم. ارتش اجاره ای، دولتمردان خریداری شده، ملت بی انگیزه و بعضا وارداتی و در یک کلام نبود عرق ملی و تعلق خاطر به کشور. چگونه می توان از ارتشی که فقط و فقط با انگیزه پول به این کشور آمده است انتظار داشت جان خود را برای جایی که هیچ تعلق خاطر و تعصبی نسبت به آن ندارد فدا کند؟ راز بی مصرفی ارتش عربستان در همینجاست. هیچ جای دنیا نمی توان ارتشی یافت که با وجود مسلح بودن به پیشرفته ترین سلاح ها، جرات رویارویی با چند عضو یک قبیله مرزنشین را نداشته باشد الا عربستان.
تنها هنر چنین ارتشی می شود، قتل عام زنان و کودکان آن هم از راه دور! البته محاصره صهیونیست گونه یمن، برای جلوگیری از رسیدن دارو و غذا، هنر دیگر سعودی ها است چرا که به قول حضرت آقا «ملت مبارز و انقلابی یمن نیازی به سلاح ندارد زیرا همه مراکز نظامی و پادگانها را در اختیار دارد، آنها به دلیل محاصره دارویی و غذایی و انرژی که شما ایجاد کردید نیازمند کمک های انسانی هستند ولی شما حتی اجازه ورود هلال احمر را نیز نمی دهید.» (۱۶ اردیبهشت ۹۴/دیدار با معلمان)
به اعتراف دوست و دشمن، سعودی ها با وجود داشتن پیشرفته ترین سلاح ها از نوع ممنوعه و غیرممنوعه، حمایت های قدرت های غربی و حتی سازمان ملل، نتوانستند حتی به یکی از اهداف خود در یمن برسند. بنا بر این در این جنگ شکست خوردند. سعودی ها بدانند علت این شکست علاوه بر شجاعت یمنی ها، بحران مشروعیت آنهاست و مشروعیت هم خریدنی نیست.

خراسان:تهدید نظامی آمریکا ؛جملات تکراری با کدام هدف؟
«تهدید نظامی آمریکا ؛جملات تکراری با کدام هدف؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم امیرحسین یزدان پناه است که در آن می خوانید؛رهبر انقلاب روز گذشته صریحا به تهدیدهای نظامی آمریکا علیه ایران واکنش نشان داده و مثل همیشه قاطعانه مقابل لفاظی های مقامات ارشد این کشور ایستادند. ایشان چندی پیش نیز در دیدار جمعی از فرماندهان ارتش، که بازهم همزمان با تهدید نظامی یکی دیگر از مقامات آمریکا علیه ایران بود، در دستورالعمل رسمی خطاب به قوای نظامی کشور تاکید کردند که در ٣ حوزه «تسلیحات»، «سازماندهی» و «آمادگی روحی» توانمندی های خود را روز به روز افزایش دهند. گرچه در ٣۷ سال گذشته مشابه چنین تهدیدهایی علیه ایران کم نبوده اما آن چه مهم است اول هدف آمریکایی ها از بیان این تهدید و دوم نوع واکنش ها به این چنین تهدیدهایی است.
به نظر می رسد آمریکایی ها با چاشنی کردن تحریم های اقتصادی با تهدیدهای نظامی به دنبال ارتقای کارکرد تحریم های خود علیه ملت ایران هستند؛ اتفاقی که خود آمریکایی ها از جمله اوباما و جان کری، مدتی است می گویند رخ نخواهد داد و به قول اوباما «کشوری که در برابر یک جنگ ٨ ساله مقاومت کرده و یک میلیون کشته و زخمی داده، به خاطر غرور ملی و بقای ملی خود سختی ها را تحمل می کند» و به گفته توماس فریدمن، خبرنگار نیویورک تایمز، آغاز جنگی دیگر در منطقه برای آمریکایی ها مثل پرتاب نارنجکی است که همه ترکش هایش به خود آمریکا اصابت می کند؛ مانند آن چه در عراق رخ داد.
بنابراین باید به سراغ هدف دوم آمریکا از تکرار چنین تهدیدی رفت. به نظر می رسد همین ایجاد رعب در میان کسانی که تصمیم گیران اجرایی کشور در حوزه های مختلف به خصوص سیاست خارجی هستند و قرار است آرمان های انقلاب اسلامی مردم را دنبال کنند یکی از اهداف مهم دشمن از تکرار تهدیدهاست.
جایی که بیان چنین تهدیدهایی اگر با ایجاد رعب همراه شود، قوای محاسباتی را در داخل از کار می اندازد و نمی توان آن چنان که باید و شاید مقابل این لفاظی ها و گستاخی های زبانی ایستاد و مقابله به مثل کرد.
البته واکنش جدی مقامات نظامی ایران در مقابل تهدیدهایی که از سوی مقامات نظامی آمریکا مطرح می شود همواره کوبنده بوده است، مانند همین تمثیل «سرب داغ» که اخیرا سردار سلامی، جانشین فرمانده کل سپاه درباره بازدید از مراکز نظامی مطرح کرد و ... با این حال انتظار مهم و به جا این است که وقتی رئیس جمهور آمریکا، معاون اول او یا وزیرخارجه این کشور گستاخانه از تهدید نظامی، در حین مذاکرات حرف می زنند، مقامات هم رده ایرانی نیز کوبنده به این تهدیدها واکنش تهاجمی در همان سطح نشان دهند. اگر چنین نباشد و قرار باشد با آمریکا مذاکره کنیم و مقامات این کشور در حین مذاکره مدام ما را تهدید کنند، آیا افکار عمومی دنیا، به خصوص آن هایی که دل در گرو انقلاب اسلامی و ایران دارند انفعال و دوگانگی ما در برخورد با آمریکا را برداشت نخواهند کرد؟ این برداشت آیا به نفع ماست یا به ضرر ما؟
البته اینجا ممکن است یک سوال ایجاد شود و آن این که آیا مواضع تند مسئولین سیاست خارجی ما لطمه به مذاکرات نمی زند؟ پاسخ کاملاً روشن است. اتفاقاً در مذاکراتی چنین سخت اگر در برابر تهدید و تحقیر، مقابله صریح نکنیم، برای طرف مقابل برداشت ضعف و عقب نشینی شده و باعث می شود او دست به زیاده خواهی بیشتر زده و مقدمه شکست مذاکرات شود.
البته بیان این تهدیدها و هشدارهایی که برای ایران در پی دارد، به یک نکته مهم دیگر نیز اشاره می کند و آن این که این تهدیدها، هرچند غیر واقعی و با اهداف سیاسی، نشان می دهد که باید در ارتقای توان دفاعی مان هیچ شک و شبهه ای به خود راه ندهیم. حتی از این نکته مهم تر لزوم توجه جدی به حراست از سامانه های دفاعی است. جایی که این روزها بحث های جدی برسر امکان ورود بازرسان آژانس به آن، در پی توافق احتمالی هسته ای، مطرح است.
واقعیت این است که اگر آمریکایی ها می دانند تهدید نظامی ایران راه به جایی نمی برد، ناشی از توان مثال زدنی قوای دفاعی ماست که ظرف بیست و چند سال پس از جنگ تحمیلی به آن دست یافته ایم. امروز اگر تهدیدهای آمریکا را «غلط زیادی» می دانیم و این کشور توان اقدام نظامی علیه ایران را ندارد به پشتوانه ساختارهای نظامی و دفاعی ایران است و یکی از مهمترین دلایلی که آمریکایی ها را پای میز مذاکره آورده است، ناامید شدن آن ها از اقدام نظامی علیه ایران است. پس باید هم توان دفاعی خود را بیشتر و بیشتر کرد و هم پاسخ تهدید و تحقیر را با تهدید و تحقیر داد تا شرایط برای توافقی خوب آماده شود.

جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی
«تحلیل سیاسی»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛ماه رجب با مناسبت های ارزشمند و حرمت ویژه اش به نیمه رسید. در ابتدای هفته، میلاد خجسته مولود کعبه، جانشین بر حق نبی، امام المتقین، حضرت علی بن ابیطالب را داشتیم. به همین مناسبت ملت ولایتمدار ایران سالروز طلوع خورشید ولایت از افق کعبه و میلاد بزرگترین آیه کتاب آفرینش پس از رسول خاتم و راز بزرگ خلقت را گرامی داشت.
در این هفته همچنین رجبیون در پای سفره پربرکت ایام البیض، در سوگ وفات عقیله بنی هاشم و پیام رسان واقعه عاشورا، حضرت زینب سلام الله علیها نشستند. این بانوی بزرگ دانایی و خرد و اسوه صبر و ایمان در طول عمر با فضیلت خود انواع مصائب را با بزرگ منشی بسیار تحمل کرد و با شجاعت و درایت، بهترین و تاثیرگذارترین واکنش های تاریخ را از خود بجا گذاشت.
در این هفته و به مناسبت ایام شهادت معلم بزرگ انقلاب، استاد شهید مرتضی مطهری و هفته بزرگداشت مقام معلم جمعی از فرهنگیان کشور و مسئولان آموزش و پرورش با رهبر انقلاب دیدار کردند. ایشان با گرامیداشت خاطره شهید آیت الله مطهری، مهمترین ویژگی ایشان را، معلم بودن همراه با اخلاص و تلاش خستگی ناپذیر دانستند و با اشاره به نقش بی بدیل آموزش و پرورش در ساختن آینده کشور، گفتند: در آموزش و پرورش، معلم کانونی ترین و تاثیرگذارترین نقش را در شکل دهی شخصیت فکری و روحی دانش آموزان و نسل آینده کشور دارد به گونه ای که حتی پدر و مادر و محیط زندگی نیز چنین تاثیرگذاری بر دانش آموز ندارند. حضرت آیت الله خامنه ای افزودند: با توجه به جایگاه آموزش و پرورش و معلمان در آینده کشور، هرگونه هزینه در این بخش، در واقع سرمایه گذاری است.
ایشان وظیفه معلم را ایجاد جامعه انسانی برتر و والاتر دانسته و در عین حال محقق شدن رسالت واقعی معلمان را نیازمند الزاماتی دانسته و گفتند: یکی از این الزامات توجه به مسئله معیشت معلمان است. مسئولان دولتی بویژه مسئولان اقتصادی باید با وجود محدودیت ها، نگاه ویژه ای به آموزش و پرورش و معلمان داشته باشند و آن را در مسائل اولویت دار خود قرار دهند.
حضرت آیت الله خامنه ای همچنین با اشاره به تهدید نظامی دو مقام رسمی آمریکا در روزهای اخیر و همزمان با مذاکرات هسته ای، افزودند: مذاکره در زیر شبح تهدید معنایی ندارد و ملت ایران مذاکره زیر سایه تهدید را بر نمی تابد.
ایشان با اشاره مجدد به اظهارات مقامات رسمی آمریکا در روزهای اخیر که گفته بودند اگر چنین شرایطی پیش آید ما حمله نظامی می کنیم، خطاب به دولتمردان آمریکایی گفتند: اولاً غلط می کنید. ثانیاً همانطور که در زمان رئیس جمهور قبلی آمریکا هم گفتم، دوران «بزن و در رو» تمام شده است و ملت ایران کسی را که بخواهد به او تعرض کند، رها نخواهد کرد.
رهبر انقلاب اسلامی بار دیگر با تاکید بر اینکه همه مسئولان بویژه مذاکره کنندگان باید به این موضوع توجه داشته باشند، افزودند: مذاکره کنندگان هسته ای همواره باید خطوط قرمز و اساسی مد نظرشان باشد و انشاءالله از این خطوط عبور نخواهند کرد.
ایشان افزودند: آمریکاییها نیازشان به مذاکره اگر بیشتر از ما نباشد، کمتر نیست. ما تمایل داریم که مذاکرات به سرانجام برسد و تحریم ها برداشته شوند اما این بدان معنا نیست که اگر تحریم ها برداشته نشوند، ما نمی توانیم کشور را اداره کنیم.
در این هفته دور جدید مذاکرات هسته ای برای رسیدن به توافق جامع هسته ای در نیویورک به پایان رسید و معاونان وزیر امور خارجه کشورمان و هلگا اشمید معاون هماهنگ کننده اتحادیه اروپا نگارش متن پیش نویس توافق نهایی را آغاز کردند و قرار شد دور آینده گفتگوها سه شنبه آینده در وین برگزار شود. قطعاً اگر طرف مقابل در این فرصت دو ماهه، رفتار غیرمنطقی و مطالبات زیاده خواهانه از خود بروز ندهد، احتمال دستیابی به توافق بسیار زیاد است و می تواند فضای بین المللی را از بحران ساختگی و تحمیلی غربی ها پاک کند.
این هفته همچنین شاهد یکی از مهمترین رویدادهای فرهنگی کشور در عرصه کتاب بود. بیست و هشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران روز سه شنبه با حضور رئیس جمهور گشایش یافت و درهای این بوستان بزرگ فرهنگی به روی علاقمندان کتابخوانی باز شد. این نمایشگاه هر چند به علت استقبال بازدید کنندگان یک نمایشگاه بزرگ محسوب می شود اما بنظر می رسد پس از برگزاری ۲۷ دوره، هنوز با استانداردهای نمایشگاه های بین المللی فاصله دارد و در حد یک فروشگاه بزرگ عرضه کتاب فعالیت می کند و از شاخص های یک نمایشگاه تخصصی به دور است.
در صحنه بین المللی، تحولات یمن همچنان یکی از مهم ترین رویدادهای خبری هفته بود و عمده رسانه ها، بخش قابل توجهی از مطالب خود را به این مسئله اختصاص دادند.
درحالی که سازمان های حقوق بشری جنایات سعودی ها علیه مردم بی دفاع یمن را گسترده توصیف کرده و خواستار توقف آن گردیدند، مردم مبارز یمن اولین پاسخ جدی را به متجاوزان سعودی دادند. منابع خبری سعودی در این باره از اصابت چندین موشک و خمپاره به شهر مرزی «نجران» خبر دادند. براین اساس، ۱۲ موشک به نقاط مختلف شهر نجران اصابت کرد و متعاقب آن، برق شهر قطع گردید و فرودگاه این شهر تعطیل و به طور کامل تخلیه شد. این، نخستین واکنش جدی مردم یمن و انصارالله به عربستان بود و انقلابیون یمنی هشدار داده اند درصورت ادامه جنایات، سعودی ها باید منتظر ضربات شدیدتری باشند. حمله مبارزان یمنی به خاک عربستان، از یکسو قدرت نظامی انفلابیون را به اثبات رساند و از سوی دیگر، بر این نکته تاکید گذاشت که شهرهای عربستان تا چه حد در معرض خطر قرار دارند و آسیب پذیر هستند.
پاسخ مبارزان یمنی به اقدامات تجاوزکارانه عربستان ارزیابی های ریاض و حامیان آن در حمله به یمن را برهم زده و جنگ را وارد مرحله جدیدی می کند. مقامات عربستان اکنون باید متوجه این موضوع باشند که برخلاف محاسبات، آنها نه تنها به اهداف خود که اشغال زودهنگام یمن بخشی از آن بوده است، نرسیده اند بلکه اکنون امکان سرایت جنگ به داخل عربستان نیز به وجود آمده است و یمن به صورت واقعی به باتلاق عربستان و متحدانش در تجاوز به آن کشور تبدیل می شود.
این هفته مجلس عراق در اقدامی شایسته و در راستای حفظ تمامیت ارضی این کشور، طرح آمریکا را درباره عراق رد کرد و آنرا اقدامی از سوی واشنگتن علیه حاکمیت ملی عراق و در جهت تقسیم این کشور خواند. هفته گذشته طرحی به کنگره ارائه شد که براساس آن، دولت آمریکا مجاز خواهد بود که به گروه های کرد و سنی که از آن تحت عنوان «دو کشور» یاد شده است به طور جداگانه کمک های مالی و تسلیحاتی تحویل دهد. نکته قابل تامل این است که این کمک ها بدون هماهنگی با دولت مرکزی خواهد بود.
این طرح بلافاصله با مخالفت شخصیت های مذهبی و سیاسی و اکثریت قریب به اتفاق گروه های سیاسی عراق مواجه شد به گونه ای که موجب گردید آمریکایی ها در یک عقب نشینی اعلام کنند که این مسئله فعلاً یک پیشنهاد است. نمایندگان مجلس عراق در نکوهش اقدام توطئه آمیز آمریکا، آنرا تفرقه افکنانه خوانده و تاکید کردند اگر آمریکا صداقت دارد و به دنبال ثبات در عراق است به تعهداتش با دولت مرکزی عمل کند.
گروه های عراقی همچنین تحقق طرح آمریکا را سرآغاز اختلافات شدید و فرو رفتن این کشور در بحرانی جدید از خشونت و خونریزی دانستند.
این هفته دستگاه قضایی مصر با صدور حکمی حسنی مبارک، دیکتاتور سابق این کشور و خانواده اش را مشمول برخورداری از تمامی مزایای ریاست جمهوری اعلام کرد. این تصمیم درحالی گرفته شده است که همچنان پرونده های قتل و فساد دیکتاتور سابق مصر گشوده است و درحال رسیدگی در دادگاه می باشد. براساس این حکم، مبارک و خانواده اش از تمامی مزایا و حقوق ماهانه دوره ریاست جمهوری بهره مند می شوند. این حکم با سالروز تولد ٨۷ سالگی دیکتاتور سابق مصر همزمان بود که به همین مناسبت نیز گروهی از طرفداران مبارک در سایه همراهی نیروهای امنیتی، تولد وی را جشن گرفتند. این اقدام پاداشی است که ژنرال سیسی به دیکتاتور سابق مصر تقدیم می کند چرا که مبارک هفته گذشته از مردم مصر و طرفدارانش خواست از ژنرال سیسی حمایت کنند.
دعوت مبارک از طرفدارانش برای حمایت از ژنرال سیسی به این دلیل صورت گرفته است که موقعیت ژنرال کودتاچی متزلزل است و وی و سایر همدستانش که کودتای دو سال قبل را انجام دادند از طرف مردم مصر تحت فشار قرار دارند. ملت مصر کودتاچیان را با وجود گذشت دو سال و برگزاری انتخابات نمایشی به رسمیت نشناخته اند و به هر مناسبتی با حضور در خیابان ها بر عدم مشروعیت کودتا و پیگیری اهداف انقلاب بهمن ۱٣٨۹ تاکید می گذارند. مردم مصر، ژنرال سیسی را عامل استکبار می دانند که در تلاش است شرایط گذشته را باز گرداند و مصر را به دوران حاکمیت مبارک بکشاند.

رسالت:آرامش جامعه را تدبیر کنیم
«آرامش جامعه را تدبیر کنیم»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛روسای جمهور به اقتضای شغل و سمت خود مجبورند روزی بیش از یک سخنرانی یا مصاحبه و یا پیام داشته باشند. این سخنان و پیام ها هر کدام ممکن است در حوزه ای خاص باشد، مثلاً سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، علمی، حتی ادبی و فلسفی! واقعاً سطح دانش یک رئیس جمهور چه قدر باید باشد که خود به تنهایی این پیام ها و سخنان را طراحی کند؟ طبیعی است که این امکان پذیر نیست. در هر دوره از ریاست جمهوری، عده ای دست اندرکار تهیه متن سخنرانی یا پیشنهاد چند محور سخنرانی به رئیس جمهور هستند که اصطلاحاً می توان آن را «اتاق فکر» ریاست جمهوری نامید. اگر طراحی پیام ها درست باشد، موجب اقتدار رئیس جمهور و اتقان موضع گیری های وی و نهایتاً تقویت اتحاد و انسجام ملی و گره گشایی در مشکلات کشور می شود و اگر خدای ناکرده مشاوران و مصاحبان رئیس جمهور در کسوت اتاق فکر این نهاد بخواهند در مناسبات قوا با رئیس جمهور و مناسبات رئیس جمهور با مردم و نخبگان، اخلال به وجود آورند، محصولی جز شکاف قوا و آسیب زدن به وحدت ملی نخواهد داشت.
رئیس جمهور باید به طور صریح و شفاف، مخاطب خود را معلوم کند و از چندپهلوگویی و ابهام آفرینی در طراحی پیام های خود بپرهیزد تا تکلیف دوست و دشمن معلوم شود و هر مخاطبی پاسخ خود را به روشنی بگیرد. به این جملات دقت کنید و ببینید مخاطب رئیس جمهور در این سخنان کیست؟
- چند نفر در این کشور، خودشان را متولی اخلاق نپندارند. (۱)
- سوء ظن ها را کنار بگذاریم، هر کسی را به بهانه ای کنار نگذاریم. (۲)
- ما به همه سوء ظن داریم، یک قانون عام درست کردیم به نام سوء ظن. چه قدر بد است که می نویسند این آقا نماز هم نمی خواند. (٣)
- تجمیع قدرت در یک جا، فساد است. (۴)
- ما آبروی مردم را معامله می کنیم، اسمش را می گذاریم دقت نظر. این دقت نظر نیست، این از بین بردن آبروی مردم است. (۵)
- چه طور همه را کنار می زنیم، یکی را به دلیل قومیت، یکی را به دلیل مذهب، یکی را به دلیل اعتقاد سیاسی. نمی شود به هر بهانه ای نخبه ها را کنار بگذاریم. (۶)
- صاحبان فرهنگ ما نیاز به ارشاد و گشت ارشاد ندارند. (۷)
- چرا عده ای حضور زن را تهدید احساس می کنند؟ (٨)
- اگر در جامعه ای دهان ها بسته و قلم ها شکسته شود، اعتماد عمومی از بین می رود. (۹)
- برخی ناراحت هستند تحریم ها برداشته شود. (۱۰)
- برخی دانشگاه و دانشجو را تهدید می دانند. (۱۱)
ده ها سئوال در ذهن مردم در مواجهه با این سخنان پدید می آید و از هم می پرسند مرجع ضمایر بیانات ابهام گونه و دوپهلوی ریاست محترم جمهور چیست؛
۱- چه کسانی خود را متولی اخلاق در جامعه می دانند؟ هر چه در رسانه های دیداری و شنیداری جستجو می کنند کسی را پیدا نمی کنند.
۲- چه کسانی سوء ظن دارند و هر کسی را به بهانه ای کنار می گذارند؟ این روزها اگر کسی از کار برکنار می شود توسط دولت است. دولت تدبیر هزاران مدیر و نخبه را به دلیل اینکه در جناح خود نیست، از کار برکنار کرده است. آیا رئیس جمهور به خودانتقادی روی آورده است؟ این حرف، خوب است، اما چرا دیگری را متهم می کند؟
٣- چه کسی یک قانون عام درست کرده به نام سوء ظن؟ مخاطب این سخن رئیس جمهور، مجلس است. قانون را مجلس وضع
می کند. مجلس، کی و کجا قانون سوء ظن را تصویب کرده است؟
۴- می فرماید تجمیع قدرت در یک جا، فساد است. اکنون قدرت اصلی در کشور با اختیارات وسیعی که دارد، رئیس جمهور است. آیا این باعث فساد وی می شود؟
۵- چه کسی روی آبروی مردم، معامله می کند؟
۶- چه کسی نخبه ها را کنار گذاشته، چه کسی همه را کنار زده است؟ آدرسش را بدهید تا مردم تکلیف خود را با او بدانند.
۷- چه کسی گفته است صاحبان فرهنگ نیاز به ارشاد و گشت ارشاد دارند؟ که مورد مذمت رئیس جمهور قرار گرفته است.
٨- چه کسی یا کسانی حضور زن را در جامعه تهدید می دانند؟ حتی در عربستان قبل از ظهور اسلام که دختران را زنده به گور می کردند، نمی گفتند حضور زن تهدید است. چرا نسبتی به کسی می دهیم که مصداق خارجی ندارد؟
۹- چه کسی می خواهد قلم ها را بشکند و دهان ها را ببندد؟ این اصلاً ممکن است؟ حتی یک نفر را در این کشور سراغ نداریم که به این سخن، تفوه کرده باشد.
۱۰- آیا برخی ناراحت هستند تحریم ها برداشته شود؟ کدام انسان علاقه مند به کشور است که به این ظلم رضایت دهد جز منافقین و...؟
۱۱- رئیس جمهور می گوید برخی دانشگاه و دانشجو را تهدید می دانند. امروز یکی از افتخارات کشور، تعداد دانشجویان و مراکز آموزش عالی است. پیشرفت های کشور مربوط به این قشر فرهیخته است. دانشجو و دانشگاه فرصت عظیمی برای انقلاب و اقتدار نظام پدید آورده است. کیست که آنان را تهدید می داند؟! چه قدر باید جستجو کنیم تا این فرد یا افراد را کشف کنیم و...؟
طراحان پیام های سخنرانی آقای رئیس جمهور باید به این سئوالات پاسخ دهند. آنها باید بگویند چه فایده ای برای طراحی این پیام های دوپهلو و مبهم، مترتب است که هر از چندی مردم از زبان رئیس جمهور، آن را می شنوند؟ سئوال جدی تر اینکه آیا با این بیانات، حل چه مشکلی را می خواهیم تدبیر کنیم و چه امید و آرامشی را در جامعه پدید آوریم؟ جامعه ما بیش از هر چیز، امروز به آرامش نیاز دارد. هر نوع حاشیه سازی، آرامش جامعه را به هم می زند. رفاه مردم و پیشرفت کشور در بستر آرامش جامعه شکل می گیرد. اگر رئیس جمهور محترم در طراحی پیام های خود در حوزه اقتصاد، سیاست داخلی و خارجی، فرهنگی و... به این مهم اهتمام داشته باشد، بهانه را از کسانی که می خواهند آرامش جامعه را از بین ببرند، می گیرد. بی شک پدیداری آرامش روانی جامعه، تدبیر می خواهد. این تدبیر باید در طراحی پیام های رئیس جمهور دیده شود و در جامعه، امیدآفرین باشد. هیچ چیز نباید در سال همدلی وهمزبانی دولت و ملت، آرامش جامعه را به مخاطره افکند.
پی نوشت ها:
۱- سخنرانی رئیس جمهور در اجتماع بزرگ مردم زنجان - ٣۰ مهر ۹٣
۲- " " " در مراسم کتاب سال - ۱۹ بهمن ۹٣
٣- " " " در جشنواره بین المللی فارابی - ۱۱ بهمن ۹٣
۴- " " " در همایش ملی ارتقاء سلامت اداری - ۷ آذر ۹٣
۵- " " " در مراسم آغاز سال تحصیلی دانشگاه ها - ۱۵ مهر ۹٣
۶- " " " در مراسم تجلیل از استادان - ۲٨ اردیبهشت ۹٣
۷- " " " در نمایشگاه بین المللی کتاب - ۹ اردیبهشت ۹٣
٨- " " " در همایش ملی زنان - ٣۱ فروردین ۹٣
۹- " " " در اختتامیه جشنواره مطبوعات - ۱۷ اسفند ۹۲
۱۰- " " " در دیدار اعضای هیئت مدیره کانون وکلای دادگستری - ۱٣ اسفند ۹۲
۱۱- " " " در دانشگاه شهید بهشتی - ۱۵ بهمن ۹۲

قدس:پاسخ دیپلماتیک به متجاوز نمی دهیم
«پاسخ دیپلماتیک به متجاوز نمی دهیم»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم محمد اسماعیل کوثری است ه در آن می خوانید؛بیانات روز گذشته مقام معظم رهبری یک بار دیگر نشان داد که ملت ایران با قاطعیت در مقابل هرگونه زیاده خواهی دشمنان و بویژه آمریکایی ها ایستاده و بر خلاف ادعای غرب، ...
این تحریمها نیست که ایران را به پای میز مذاکره کشانده است. در ماه های گذشته، رهبر معظم انقلاب چند بار به طور صریح موضع خود را نسبت به مذاکرات هسته ای بیان کرده اند تا برای هر کس اگر ابهامی باقی مانده، رفع شود و همه چیز شفاف شود.
تا پیش از این برخی افراد، آگاهانه یا نا آگاهانه تحلیلهای مختلفی را ارایه می کردند و حتی کار را به آنجا کشاندند که عده ای از پایان آمریکا ستیزی سخن گفته و تصور کردند با این مذاکرات همه آرمانها پایان یافته و می توان دوره جدیدی را در دنیایی آغاز کرد که رنگ و بوی اصیل انقلاب اسلامی از آن رفته باشد.
برای عده ای که کعبه آمالشان در آمریکا قرار دارد، اینها تحلیلهایی است که به اندک بهانه ای فوری نمایش داده می شود و نیت قلبی شان را دوباره آشکار می کند. این عده تصور می کنند، مذاکره به معنای باختن همه چیز و ذوب شدن در تفکر غربی است، غافل از آن که انقلاب اسلامی اساساً تا وقتی زنده است که به شعارهای اصلی خود پایبند باشد وگرنه بسیاری از انقلابها بوده اند که پس از مدتی از نیت اصلی خود فاصله گرفته و دیگر نامی از آنها باقی نمانده است. رهبر معظم انقلاب اسلامی همواره در سخنان خود این تأکید را دارند که انقلاب از مسیر اصلی خود که همان استکبار ستیزی و حمایت از مظلومان و البته ساخت قدرت درونی مسلمانان است، فاصله نگیرد و به همین دلیل است که تأکید می کنند، اگر کسی هوس تجاوز به ایران را داشته باشد، باید بداند زمان دور زدن و فرار کردن تمام شده و جمهوری اسلامی ایران کشوری نیست که پاسخ متجاوز را با اما و اگر های دیپلماتیک بدهد.
ایران امروز نه تنها از آرمانهای خود فاصله نگرفته است، بلکه قدرتمندتر نیز شده و اجازه نمی دهد کسی فکر تجاوز به آن را داشته باشد و اگر کسی این کار را انجام دهد، باید بداند که تمام منافع خود در کشورش و در همه جهان را به خطر انداخته است.
همچنین گروه مذاکره کننده ایرانی هم باید با عزت و به پشتوانه ایمان معنوی و باور ملت ایران در برابر زورگویی احتمالی و ایجاد فضای ارعاب و تهدید بایستد و اجازه ندهد طرف مقابل اراده نادرست خود را بر ملت ایران تحمیل کند. این نکته ای است که رهبر انقلاب بارها بر آن تأکید کرده اند و امروز تکلیف همگان در این باره مشخص است. ملت ایران ذلت و تهدید را نمی پذیرد و رهبر انقلاب هم بر این نکته تأکید دارند که تیم مذاکره کننده باید با این پیش زمینه ذهنی وارد مذاکره شود، بویژه آنکه طرف مقابل هم اگر نه بیشتر از ایران، ولی حداقل به اندازه ما به این مذاکرات احتیاج دارد، با این تفاوت که ما مذاکره را برای شفاف سازی بیشتر برای دنیا انجام می دهیم، اما آنها به دنبال حفظ وجهه خود هستند.
از سوی دیگر آمریکایی ها باید بدانند برخلاف آنچه برخی از مقامهای آنها تصور یا بیان کرده اند، بازرسی ها از کشورمان بدون محدودیت و مادام العمر نخواهد بود. خطوط قرمز بازرسی ها و حفظ مسایل امنیتی کشور کاملاً مشخص است و تیم مذاکره کننده هم حق ندارد این خطوط را زیر پا بگذارد. این موضوعی است که رهبر انقلاب به صراحت اعلام کرده اند و دیگر کسی نمی تواند به بهانه مذاکره، امتیاز خاصی به طرف مقابل بدهد. واقعیت امروز این است که طرف آمریکایی دیگر آن هیمنه سابق را ندارد و مردم ما هم به مراتب از سالها قبل قدرتمند تر و استوارتر هستند.

سیاست روز:افغانستان و چارچوب های ناامنی های جدید
«افغانستان و چارچوب های ناامنی های جدید»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم قاسم غفوری است که ر آن می خوانید؛افغانستان سرزمینی است که در طول چند دهه اخیر روی آرامش ندیده است. ازجنگ های داخلی گرفته تا جنگ با شوروی سابق، از تسلط طالبان گرفته تا ورود نیروهای غربی از سال ۲۰۰۱ تاکنون، افغانستان سرزمین خون و آتش بوده است. بحران های داخلی و مداخله خارجی بر آتش نابسامانی های این کشور افزوده به گونه ای که بسیاری از ناظران سیاسی آینده ای مبهم را برای این کشور پیش بینی می کند.
دولت جدید افغانستان به ریاست جمهوری اشرق غنی و ریاست اجرایی عبد الله عبد الله در حالی شش ماه از فعالیت خود را سپری می کند که اوضاع امنیتی این کشور پا به پای شرایط اقتصادی آن در بحران به سر می برد. به عنوان مثال به گروگان گرفته شدن ۳۱ نفر در حالی که دولت در آزاد سازی آنها ناتوان بوده است. در منطقه بدخشان نیز تحرکات و ناامنی ها شد یافته است به گونه ای که اشرف غنی برای بررسی اوضاع مجبور شد تا به این منطقه سفر نماید. در جلال آباد نیز انفجاری تروریستی ۱۰۰ زخمی و ده ها زخمی بر جای گذاشت که یادآور روزهای خونین افغانستان بود.
در کنار این مسائل ناکارآمدی دولت در مبارزه با تولید مواد مخدر و هشدار درباره افزایش آن را نیز باید مورد توجه داشت. نکته بسیار مهمی که در تحولات اخیر افغانستان به چشم می خورد نقش داعش است. بسیاری از ناامنی ها و کشتارهای دسته جمعی نظیر آنچه در جلال آباد روی داد، گروهی که خود را از داعش نامیده، مسئولیت را پذیرا شده و بر تشدید این حملات تاکید کرده است. جالب توجه آنکه طالبان عملیات جلال آباد را محکوم و بر عدم ارتباط با داعش تاکید کرده است. حال این سئوال مطرح می شود که در کشوری مانند افغانستان که محور القاعده به عنوان بزرگترین گروه تروریستی است، داعش چگونه نفوذ کرده و اعلام موجودیت می کند؟
برخی ناظران سیاسی با اشاره به بیعت برخی گروه های القاعده در افغانستان با سران داعش، بر این عقیده اند که آمدن آنها بر افغانستان برگرفته از تعامل درونی گروه های تروریستی است هر چند که این عامل را می توان یکی ازگزینه ها دانست اما مولفه ای مهم تر در این باب وجود دارد که محافل رسانه ای و سیاسی غربی با برجسته سازی بحران های داخلی افغانستان و نزدیکی القاعده و داعش به دنبال پنهان سازی آن می باشند و آن نقش کشورهای غربی در شرایط کنونی افغانستان در این منطقه است. نخستین نکته آنکه نیروهای خارجی ۱۴ سال است که در افغانستان به بهانه تامین امنیت حضور دارند و حتی به دنبال تمدید ۱۰ ساله آن طی توافقنامه امنیتی با کابل می باشند.
آمارها نشان می دهد که آنها نه تنها مبارزه ای با تروریست ها نداشته اند بلکه حتی در بسیاری از مناطق با آنها همراه و شریک بوده اند که عملکرد ارتش انگلیس در هلمند و همراهی آن با طالبان در تولید مواد مخدر و یا اقدامات آمریکایی ها در مکانی مانند بگرام برای غارت ثروت های این منطقه با پوشش طالبان از آن جمله است.
این اصلی فراگیر است که هر جا ناامنی باشد گروه های تروریستی و شبه نظامی نیز شکل می گیرند. لذا عدم کارکرد مثبت نیروهای خارجی در افغانستان را می توان زمینه ساز ورود داعش به این منطقه دانست. البته برخی ناظران سیاسی و امنیتی بر این عقیده اند که برجسته شدن نام داعش در افغانستان و پاکستان اقدامی از سوی غرب برای توجیه حضور بلندمدت در افغانستان است.
آنها با کمرنگ سازی نام القاعده سعی دارند تا خود را پیروز عرصه مبارزه با القاعده معرفی نمایند و در عین حال با ادعای مبارزه با داعش حضور بلندمدت در افغانستان و حتی گسترش آن به پاکستان و کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز را توجیه نمایند.
دومین نکته در باب ورود داعش به شرق و حتی آسیای مرکزی و قفقاز آنکه، عدم صداقت ائتلاف آمریکایی مبارزه با داعش در سوریه و عراق زمینه ساز گسترش داعش و گروه های شبه نظامی در سایر نقاط جهان شده است. اسناد نشان می دهد که آمریکایی ها رسما اقدام به ارسال سلاح برای داعش نموده وحتی با بمباران مواضع ارتش و نیروهای مردمی عراق و سوریه به حمایت از این گروه ها می پردازند.
مسلما وقتی کشورهای غربی نقش حامی و هدایت گر تروریسم را ایفا می کنند گسترش حوزه فعالیت آنها به سایر نقاط جهان امری طبیعی است چراکه غرب به تروریسم به عنوان پیاده نظامی می نگرد که می تواند تحقق بخش اهداف بر زمین مانده آن باشد. نکته بسیار مهم دیگری که در باب حضور داعش و تروریسم در افغانستان می توان مطرح ساخت رویکردهای منطقه ای سران افغانستان است. کشورهایی مانند افغانستان و پاکستان بر دوستی با کشوری به نام عربستان تاکید دارند وحتی به حمایت از آن در کشتار مردم یمن می پردازند که این کشور منشاء و محور حمایت از تروریسم است. کارنامه عربستان نشان می دهد که ریاض هیچ اراده ای برای مبارزه با تروریسم ندارد و حتی آن را مولفه قدرت خود می داند.
رویکرد تعاملی و حمایتی برخی کشورهای منطقه از سیاست های عربستان که بیشتر برای دریافت کمک های مالی از آن کشور می باشد موجب گستاخ تر شدن آن گردیده که پیامدهای منفی برای کل منطقه حتی متحدانش داشته است که نمود آن را در چالش های امنیتی ایجاد شده برای افغانستان و پاکستان با گسترش فعالیت گروه های تروریستی می توان مشاهده کرد. مسئله ای که کشورهای منطقه با دوری از ریاض و مقابله با آن می توانند به آنها پیروز گردیده و ثبات و امنیتی را برای خود و منطقه رقم زنند.
به هر تقدیر می توان گفت که هر چند چالشهای درونی به ویژه در حوزه اقتصادی و امنیتی زمینه ساز بروز پدیده تروریسم و از جمله داعش در افغانستان گردیده اما محور اصلی آن سیاست های سلطه طلبانه غرب در منطقه و بهره گیری آن از تروریسم به عنوان پیاده نظام و البته تحرکات متحدان غرب نظیر عربستان است که برای رسیدن به اهداف خود تمام منطقه را قربانی می سازند که افغانستان و پاکستان نیز از جمله این قربانیان می باشند.

وطن امروز:توافق ردای یوسف نیست ...
«توافق ردای یوسف نیست ...»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که در آن می خوانید؛ «عاقبت ایران و ۱+۵ در زمینه هسته ای توافق می کنند یا نه؟» چندی است میان افکارعمومی حتی رسانه های مدعی حمایت از دولت، جای خود را به گزاره دیگری داده است؛ «بر فرض توافق هم خیلی نمی توان از آن انتظار معجزه داشت». آن اوایل که گزاره اول مجال قیل و قال بیشتری داشت، حدس زده می شد که ناظر بر اشتیاق یک سوی میز مذاکره بر صرف توافق، حتماً توافقی حاصل می شود لیکن مستند بر زیاده خواهی، سیری ناپذیری و عدم وفای به عهد مشهود سوی دیگر میز مذاکره، پا به پای حدس حصول توافق، این گمانه هم مطرح بود که اساساً توافقی شکل نخواهد گرفت. ما اما همان روزها مکرر در «وطن امروز» نوشتیم که بسی مهم تر از دمیدن در سوال «توافق می شود یا نه؟» این است که دیپلمات های خود را تشویق کنیم به بستن یک «توافق خوب» مبتنی بر حفظ منافع ملی، عزت ملی، غرور ملی و اقتدار ملی؛ یعنی توافقی که داده هایش با ستانده هایش بخواند.
برای ما آنچه اصل بود، فراتر از توافق یا عدم توافق، حفظ منفعت ملت بود. هنوز هم همه حرف ما به دست اندرکاران مربوط این است که تا راه باز است و جاده دراز، بروید و یک «توافق خوب» برای مردم بیاورید. توافق خوب از نظر ما فقط این نیست که تو بروی یک توافق جلوی مردم بگذاری که در آن صنعت هسته ای کاملاً یا حتی نسبتاً حفظ شده باشد. ما از آنجا که مثل آحاد مردم، مثل آحاد منتقدان و صد البته مثل آحاد جماعتی که به هر دلیل رأی به رئیس فعلی قوه مجریه داده اند، شغلی غیر از «دلالی تحریم» داریم، توافقی را توافق خوب می دانیم که هم بر اساس آنچه مرقوم می دارند و هم بر اساس اساسی ترین واقعیت های موجود، لرزه سفت و سخت بر ساختمان تحریم بیندازد.
پس دغدغه ما فقط بسط دانش هسته ای، حفظ صنعت هسته ای و افزودن بر پیشرفت های علمی و عملی در بحث هسته ای نیست، بلکه به جد دغدغه یعنی آرزو داریم در خلال یک توافق خوب، سایه بی رحم و ظالمانه تحریم از سر ملت ما برداشته شود. به اذعان دوست و اعتراف دشمن، بخش اعظم تحریم های این سالیان، نتیجه خوش رقصی جنایت گونه سران فتنه در سال ٨٨ و یکی ـ دو سال بعد از آن است. «تقلب» اشتباه است که فکر کنیم فقط «اسم رمز آشوب» بوده، این تهمت زشت، بسی بالاتر از این حرف ها «اسم رمز تحریم های جدید» نیز هست و دقیقاً از همین زاویه، همان دشمن جلاد تحریم که می خواهد سر به بدن ملت ایران و انقلاب اسلامی خمینی نباشد، از اصحاب فتنه به عنوان دوست و متحد خود یاد می کند.
حال به مطلع یادداشت بازگردیم و بررسی کنیم که چرا گزاره «توافق می شود یا نه؟» جای خود را به این گزاره داده است: «برفرض توافق هم خیلی نمی توان از آن انتظار معجزه داشت»؟! واقعیت آن است آنچه افکارعمومی را به این گزاره دوم رسانده، هم مشاهده هر روزه بدعهدی ها و خباثت های لاینقطع ۱+۵ بویژه رژیم منفور آمریکا بوده و هم مشاهده سلسله وار بی تدبیری های دولت. مردم این روزها از خود می پرسند «واقعاً انتظار چه معجزه ای را می توان از توافق با رژیمی داشت که مهم ترین حامی داعش است؟»... یکی مثل سردار سلیمانی با داعش می جنگد که یکی مثل آقای ظریف از دل مذاکره با مهم ترین حامی داعش، مثلاً چه توافقی را برای ملت به ارمغان بیاورد و چه گلی به سر مملکت بزند؟!... به راستی با وجود این اوباما، این جان کری، این وندی شرمن، این نتانیاهو و این همه دروغ و دغل و بدعهدی و حرف متناقض و اتخاذ مواضع بسیار خصم آلود تر از قبل، گیرم هم که توافق بشود؛ اولاً تا یک ساعت آیا دوام خواهد داشت؟! ثانیاً بر فرض دوام، کدام گره را می خواهد بگشاید؟! این همه البته تنها یک روی سکه پرسش های ملت است. روی دیگر سکه، سوالات افکار عمومی را فهرست وار در ادامه می نویسم:
- برفرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی درباره مسکن مهر از ابتدای این دولت تا همین الان، صدجور حرف متضاد زده می شود، لیکن هیچ کار درست و درمانی صورت نمی گیرد، توافق می خواهد مثلاً چه معجزه ای کند؟!
- بر فرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی درباره یارانه ها، هیچ سیاست منسجم و کارآمدی مشاهده نمی شود و حرف وزیر اقتصاد، حرف سخنگوی دولت را نقض می کند و حرف مسوولی دیگر، هر دو حرف قبلی را، توافق می خواهد مثلاً چه معجزه ای کند؟!
- برفرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی درباره معضل ریزگردها، سرکار خانم سبزپوش معتقد است همین هست که هست و مردم باید با این معضل کنار بیایند، توافق می خواهد مثلا چه معجزه ای کند؟!
ـ بر فرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی شعار افزایش احترام به پاسپورت ایرانی، یک روز خلاصه در ماجرای تاسفبار سفیر دائم ایران در سازمان ملل می شود و دگر روز محدود به آنچه در فرودگاه عربستان گذشت، توافق می خواهد مثلا چه معجزه ای کند؟!
ـ بر فرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی این آمار اقتصادی، آن آمار اقتصادی را نقض می کند و تورم و گرانی در روز روشن، «شیب ملایم» خوانده می شود، توافق می خواهد مثلا چه معجزه ای کند؟!
ـ بر فرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی در سیاست خارجه و درباره یک گزاره برگ، رئیس جمهور یک چیز می گوید، وزیر امور خارجه یک چیز دیگر می گوید، آقایان عراقچی و صالحی هم برای خودشان یک چیز دیگر، توافق می خواهد مثلا چه معجزه ای کند؟!
ـ بر فرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی درباره شعار انتخاباتی «افزایش اعتبار پول ملی» هیچ کار مشخصی انجام نمی گیرد و هیچ پاسخی هم از سوی آقایان داده نمی شود، توافق می خواهد مثلا چه معجزه ای کند؟!
ـ بر فرض توافق شود، توافق هم دوام داشته باشد و بخش قابل توجهی از تحریم ها هم رفع شود؛ وقتی مسوولان به جای ارائه کارنامه در حوزه کاری خود، مرتب حرف غیر و غیرضرور می زنند و آنچه را که باید بگویند نمی گویند توافق می خواهد مثلا چه معجزه ای بکند؟!
... و عاقبت یک چیزی، بلکه یک چیزهایی هست که صرف نظر از آحاد مردم و جماعت منتقد، حتی فلان روزنامه مثلا اصلاح طلب هم بر می دارد در سرمقاله خود می نویسد: «بر فرض توافق هم خیلی نمی توان از آن انتظار معجزه داشت». آری! دولت باید نگاه خود را درست کند والا توافق با کدخدایی که دیگر نیست، علاج هیچ مشکلی نیست. آمریکا اگر خیلی حلال مشکل بود، مشکلات کاخ سفید با سیاهان آمریکایی را درست می کرد، بلکه پرزیدنت مودب و باهوش مجبور نشود در اظهارنظری زشت و عاری از ادب، سیاهپوستان آمریکا را «دزد» خطاب کند! من واقعا بنا ندارم در این یادداشت معضلات و گرفتاری های آمریکا را یکی یکی فهرست کنم اما خوب است آقایان توضیح دهند که توافق با مهم ترین حامی داعش، چه گلی می خواهد به سر مردم غیور ما بزند؟! دیروز در دیدار با معلمان، «حضرت آقا» ضمن بیان آنکه حل مشکل اقتصادی وابسته به رفع تحریم نیست، بازهم تاکید کردند نیاز آمریکا به مذاکره با ما، از نیاز ما به مذاکره با آنها بیشتر است. کاش بفهمند این موضع حکیمانه را! امروز در منطقه غرب آسیا، در این جغرافیای مقاومت، بعد از رژیم حرامزاده اسرائیل، منفورترین رژیم، رژیم آمریکاست. هرچقدر مردم منطقه، قاسم سلیمانی و سیدحسن نصرالله را محبوب می شمرند، از اعماق دل نفرت دارند از اوباما و جان کری.
اگر ایستادگی جمهوری اسلامی کنار مردم مظلوم فلسطین و علیه دشمن صهیونیستی موجب محبوبیت ایران نزد ملل منطقه شده است، ایستادگی کاخ سفید کنار صدها کلاهک اتمی اسرائیل، جز این برای آمریکا سودی نداشته که بغض و کینه ملت ها را نسبت به خود انباشته تر کند. امروز هم ایستادگی ملت ایران کنار ملت مظلوم یمن، باعث فخر و اعتلای دوچندان نام جمهوری اسلامی شده است، همچنان که ایستادگی آمریکا کنار بمب افکن های سعودی، خشم جهانیان را از کاخ سفید مضاعف کرده است. خب! چه نظامی به مذاکره با چه نظامی احتیاج بیشتری دارد؟! اصلا صرف نظر از توافق، خود همین نشستن پای میز مذاکره، احتیاج کدام سوی میز است؟! برای کسانی که بنا به هر دلیل نمی توانند «توافق خوب» برای مردم شان بیاورند، کارهای دیگری غیر از دیپلماسی هم هست! «توافق» یوسف پیامبر نیست که روی زلیخای فرتوت بی تدبیری، ردایی به معجزه بیندازد.

حمایت:مذاکره تحمیلی!
«مذاکره تحمیلی!»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم دکتر محمدحسن قدیری ابیانه است که در آن می خوانید؛مذاکرات هسته ای در حالی به گام های نهایی خود نزدیک می شود که «جان کری» وزیر خارجه آمریکا و «جو بایدن» معاون رئیس جمهور این کشور طی روزهای اخیر با لحن توهین آمیزی جمهوری اسلامی ایران را تهدید نظامی کردند تا در دقیقه ۹۰ زیاده خواهی های خود در مذاکرات را به پیش بکشند و تحت تاثیر فضای فشار و تهدید سناریوی امتیازگیری از کشورمان را عملی نمایند ولی از این ترفند و دسیسه، طرفی نخواهند بست.بکارگیری ادبیات تهدیدآمیز، ناشی از خودبرتربینی مقامات ایالات متحده در مواجهه با مقامات کشورمان است. این ادبیات تهدیدآمیز حتی از سوی اوباما رئیس جمهور آمریکا، سه روز پس از مکالمه تلفنی با رئیس جمهور کشورمان، تکرار شد.در قاموس آمریکا، مذاکره یعنی به تسلیم کشاندن طرف مقابل و تحمیل نظرات خویش به کشورها. آنچه برای آنها مهم نیست، حق، حقیقت و حقوق ملت هاست. اما به طور طبیعی یک کشور از حقوق خود نمی گذرد و از آن دفاع می کند.
لذا برای تحمیل نظرات ضرورت پیدا می کند که آمریکا حربه تحریم و تهدید نظامی را به کار گرفته و با ایجاد رعب و وحشت در طرف مقابل، خسارت عدم تسلیم را بالاتر از ضرر تسلیم جلوه دهد. لذا همیشه در طول تاریخ، آمریکایی ها از این حربه استفاده کرده و گاه، برای ترغیب طرف های خارجی به تطمیع مذاکره کنندگان می پردازد. نفوذ در کشورها و حاکم کردن دست نشاندگان خویش نیز از راه های مهمی است که استکبار همیشه از آن بهره جسته است. با پیروزی انقلاب اسلامی، تمام اهرم های فشار علیه ایران برداشته شد. البته آنان همواره سعی کردند که تهدید و تحریم را در کشور، اِعمال و مردم و مسئولین را بترسانند.
همه این قدرت ها از صدام در جنگ تحمیلی حمایت کردند اما نتوانستند ترس را بر ملت ما تحمیل کنند. در زمانی که جاسوسان آمریکا در سفارت این کشور دستگیر شدند، آمریکا بالاترین حجم تهدید علیه ایران را مطرح نمود اما با بیان عبارت «آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند» از زبان حضرت امام(ره)، آرامش بر ملت ما حاکم شد. در جریان عملیات طبس نیز که تمام توان نظامی و تکنولوژیک آمریکا پشتوانه آن بود، طوفان شن، این توطئه را نیز در هم شکست. در حال حاضر نیز آمریکا بر اساس مشی مرسوم خود در مذاکرات، کماکان از حربه تهدید استفاده می کند.
در دور قبلی مذاکرات هسته ای در لوزان، آمریکا اعلام کرد یک بمب قوی سنگرشکن را که قادر است تاسیسات فردو را منهدم کند، آزمایش نموده است؛ هر چند که مستندات این آزمایش اصلاً به نمایش درنیامد. هدف از اعلام چنین خبری، ایجاد رعب در دل مذاکره کنندگان ایرانی بود.
همچنین وزیر دفاع آمریکا چندی پیش اعلام کرده بود که آمادگی کامل برای تهاجم نظامی به ایران و انهدام تاسیسات هسته ای را دارد تا به زعم خود بر این ترس بیافزاید. اما، چنین ترفندهایی نتوانسته است مردم و رهبری نظام را بترساند. نکته قابل تامل در این میان این است که پذیرش پروتکل الحاقی دست غرب را در ورود به مراکز نظامی ما باز می گذارد تا اطلاعات مورد نیاز برای جنگ احتمالی آینده، جمع آوری گردد. بنابراین پذیرش پروتکل الحاقی بدترین بخش توافق احتمالی است.
البته موضوع پروتکل الحاقی طبق قوانین بین المللی باید به تایید مجلس شورای اسلامی برسد و طبیعی است که مجلس با چنین تصمیمی موافقت نخواهد کرد. آنگاه غرب تلاش خواهد نمود تا با افزایش تهدید نظامی و تطمیع، نمایندگان ما را مرعوب و یا به طمع بیندازد تا چنین پروتکلی به تصویب آنان برسد. یعنی باز هم تشدید تحریم و مانور برحمله نظامی. ممکن است عده ای بگویند، تصویب پروتکل الحاقی به رفراندوم و انتخاب عمومی گذاشته شود.
در آن صورت، تهدیدات نظامی و اقتصادی بازهم شدید تر خواهد شد تا مردم را از عاقبت آن بترسانند و نمایندگان را وادار کنند تا به تصویب آن رای بدهند.ناگفته پیداست در مرحله ای از مذاکرات، تهدید به تحریم و فشار اقتصادی، سیاسی و بین المللی و از جمله تهدید به اقدام نظامی، بخشی از سیاست آمریکا است. هر چند این گونه تهدیدات قادر است بسیاری از دولت ها را ترسانده و به تسلیم وادار کند، اما گرفتاری آمریکا این است که در کشور ما، نظام ولایی حاکم است و توانمندی جمهوری اسلامی بیرون از محاسبات دشمن است.
بر اساس بررسی های یک مرکز پژوهشی در آمریکا، مردم ایران به رهبرشان اعتماد توأم با اعتقاد دارند. به قول «کاندولیزا رایس» وزیر خارجه اسبق ایالات متحده، «رهبر ایران می تواند نقشه هایی را که بهترین ذهن ها با صرف بیشترین بودجه ها در زمانی بسیار طولانی کشیده و مجریانی ماهر اجرای آن را به عهده گرفته اند را با یک سخنرانی یک ساعته خنثی کند.» آمریکایی ها باید لحن خود را در مقابل ملت ایران تغییر دهند. زیرا این تهدیدات نمی تواند موجب عقبگرد ملت ایران شود. مسئولین ما نیز باید مراقب باشند و بدانند که آمریکایی ها دیگر آن ابرقدرت سابق نیستند و ما کشوری هستیم که مراحل سخت را در طول ٣۶ سال پس از پیروزی انقلاب با توکل به خدا گذرانده ایم.
بنابراین، لازم است مذاکره کنندگان فرمایشات روز گذشته رهبر انقلاب در جمع معلمان را نصب العین خود قرار دهند و «خطوط قرمز و اصلی را به دقت رعایت کرده، از عظمت و هیبت ملت ایران دفاع کنند و زیر بار هیچ تحمیل، زور، تحقیر و تهدیدی نروند.» چراکه اساسا ملت بزرگ ایران هیچ گونه مذاکره تحمیلی را تحمل نمی کند و در یک دهه گذشته این ادعا را در صحنه عمل و مقاومت به اثبات رسانده است.

شرق:مخالفت به چه بهایی؟
«مخالفت به چه بهایی؟»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم صادق زیباکلام است که در آن می خوانید؛اینکه یک جریان سیاسی، با توافق هسته ای با غرب مخالف باشد، طبیعی ترین حقوق سیاسی آنهاست و دست کم نگارنده به شکل قرص و محکم و با همه وجود به این اصل باور دارم که این حق از هیچ شهروندی نباید گرفته شود که نسبت به توافق هسته ای و چارچوب کلی توافق با ایالات متحده بر سر برنامه هسته ای ایران اظهارنظر کند؛ از انتقاد سازنده گرفته تا کمک فکری یا مخالفت بنیادی با اساس و تار و پود آن. اینکه آیا این حق پیش از دولت روحانی وجود داشته یا نه، نمی تواند امروز ملاک قرار گیرد.
اینکه کسانی که امروز بیشترین مخالفت ها را با توافق هسته ای ابراز می کنند، در دوران هشت ساله مدیریتشان کمترین اطلاع رسانی ای درخصوص مذاکرات انجام نمی دادند و احدی در کشور نمی دانست واقعا آنها چه می کنند و چه گام هایی برمی دارند و هیچ گونه نظردهی و نظرخواهی و نقد برنامه های هسته ای را برنمی تابیدند، اما امروز مخالفت با برنامه های هسته ای دولت یازدهم را حق مسلم و طبیعی خود می دانند، به هیچ روی نباید مانع از آن شود که دولت یا شورای عالی امنیت ملی مخالفتی با اظهارنظر آنها داشته و از این کار ممانعت به عمل آورد. اما سوال اساسی آن است که این مخالفت به کدام انگیزه و در کدامین چارچوب صورت می گیرد؟ پرسش بعدی این است که آیا در مخالفت با توافق هسته ای، ملاک و معیاری به نام مصالح و منافع ملی باید لحاظ شود یا خیر؟ ممکن است برخی خوانندگان یا برخی مخالفان بیانیه لوزان، در اینجا احساس کنند که به «بهانه» منافع ملی، قرار است جلو مخالفت آنها گرفته شود.
حاشا و کلا! پای منافع ملی را به میان کشیدن به هیچ روی مستمسک و عذر و بهانه به منظور جلوگیری از حق اظهارنظر و مخالفت مخالفان لوزان نیست. اینکه چرا پای منافع ملی را به میان می کشیم، به واسطه آن است که در مواردی انسان واقعا دچار این ظن و تردید می شود که آیا مخالفت به واسطه منافع ملی و خیر و صلاح کشور صورت می گیرد یا آنکه با انگیزه های سیاسی، جناحی و حتی انتخاباتی، این روش در پیش گرفته شده است؟ این تردید از آنجا قوت می گیرد که مخالفان توافق هسته ای به عنوان یک رویه کلی، از زمان توافق ژنو و تفاهم سوئیس در فروردین تا به امروز، همواره به گفته های آمریکایی ها و اسرائیلی ها استناد کرده اند تا به گفته های اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای خودمان. برای مثال اگر جان کری، اوباما یا وندی شرمن، بنا بر دلایل و مصلحت هایی که در خاک آمریکا دارند، سخنی گفته یا اظهارنظری کرده اند -که اصل آن حسب توافق لوزان قابل بحث است- یا آن اظهارنظر نیاز به توضیحات تکمیلی دارد که بالطبع، گوینده آنها را نگفته است، بلافاصله مخالفان توافق، آن گفته را در بوق و کرنا می کنند و بر سر تیم مذاکره کننده و دولت می کوبند. در نقطه مقابل این رویه، هرگز به آنچه وزیر خارجه و معاونان ایشان می گویند استناد نمی کنند. به بیان ساده تر، حرف آمریکایی ها و اسرائیلی ها برای آنان حجت است اما سخن ظریف یا عراقچی را اساسا نه می خواهند بشنوند، نه حاضرند بپذیرند. برای مثال، حسب پذیرش پروتکل الحاقی، آژانس از حق بازرسی های دائمی برخوردار است، چه در مورد ایران و چه هر کشور دیگری. این وضعیت، هم امروز برقرار است، هم در دوران احمدی نژاد بوده است.
جان کری اما شاید جهت خوشایند مخالفان توافق در میان اعراب و اسرائیل، این موضوع را به گونه ای بیان می کند که گویی این دستاورد بزرگ دولت اوباماست. مخالفان تفاهم هسته ای در ایران، به جای روایت اصل موضوع، آن را به گونه ای مطرح می کنند که تیم مذاکره کننده گویی امتیاز مهمی به غربی ها هدیه کرده است! این نوع رفتارها و نقل قول ها یک بار یا دوبار ظرف ماه های گذشته اتفاق نیفتاده است. متأسفانه همه هم وغم مخالفان توافق هسته ای به ویژه ظرف یک ماه گذشته این بوده که بر اساس نقل قول از غربی ها، به مردم ایران این گونه القا کنند که همه امتیازات را ما داده ایم و توافق هیچ دستاوردی نداشته است. تفاوت رفتار سیاسی ما با آمریکا را در اینجا به خوبی می توان مشاهده کرد.
هیچ یک از مخالفان توافق در آمریکا به گفته های ظریف یا عراقچی یا سخنگوی وزارت خارجه ایران استناد نمی کنند اما حتی نفس کشیدن مخالفان توافق هسته ای در ایران هم به استناد روایت آمریکایی هاست. معلوم نیست وقتی رفتار فریبکارانه آمریکا بر این دوستان آشکار است آمریکا چرا سخنان آنان درخصوص مناقشه هسته ای بی هیچ کم وکاستی برای عده ای در ایران مرجع، منبع و مستند شده است؟! هفته های بسیار حساس و سرنوشت سازی پیش روست. طبیعی است همه مخالفان جمهوری اسلامی ایران، از رهبران برخی کشورهای عربی گرفته تا رژیم اسرائیل، سلطنت طلب ها تا جمهوری خواهان تندرو آمریکا، که به چیزی کمتر از تضعیف ایران رضایت نمی دهند، همه تلاش خود را به کار خواهند گرفت تا این توافق صورت نگیرد. طبیعی است آنان ترجیح می دهند، تحریم ها، دردسر ها و فضاسازی ها علیه ایران قطع نشود و حتی کاهش هم پیدا نکند.
طبیعی است آنان ترجیح می دهند حتی سایه شوم برخورد نظامی بر سر ایران همچنان مستدام باشد و در یک کلام، ایران و ایرانی روی خوش نبینند. درک اینکه چرا کسانی که به چیزی کمتر از این وضعیت رضایت نمی دهند، این همه از توافق هسته ای آزرده و پریشان خاطرند، خیلی پیچیده نیست اما آنچه که قابل درک نیست، درک این واقعیت تلخ است که آیا برای برخی از چهره ها و شخصیت های سیاسی، مصالح و منافع جناحی و انتخاباتی آنقدر اهمیت دارد که منافع ملی را به پای آن قربانی کنند؟

آفرینش:یک قانون و هزاران تفسیر به رأی
«یک قانون و هزاران تفسیر به رأی»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛ همواره تلاش شده تا بر اساس آموزه های دینی، مجازات های اسلامی، قوانین مدنی و محاکم قضایی، رفتار و ساختار جامعه و نهادهای حکومتی را درچارچوب های تعیین شده قرار دهیم تا نظم اجتماعی کشور حفظ شود و زمینه رشد افراد و گروه ها در عرصه های مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، هنری و... فراهم گردد. مشخص کردن اهداف و حدود اختیارات برای عملکرد جامعه، وظیفه اصلی این قوانین و چارچوب های مدون است، تا تعالی مورد نظر محقق شود. اما این تعیین اهداف به منزله تعیین خط قرمز سلیقه ای نیست و نباید توقع داشت که همه مردم برای رسیدن به این اهداف و اقناع فکری و روحی خود، به صورت دست جمع با نگرشی ثابت به مسائل نگاه و یکدست زندگی کنند!. البته براساس اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تضارب آرا و اختلاف سلیقه، نه تنها جرم نیست بلکه بر اساس نظر بنیان گذار انقلاب اسلامی و قانون گذران، تنوع فکری موجب پویایی و پیشرفت جامعه در زمینه های مختلف می گردد.
رهبرمعظم انقلاب نیز بارها در بیانات خود در زمینه قضاوت و هدایت ها متعصبانه هشدار داده اند و تاکید داشتند که نباید براساس ظاهر و یا عقیده شخصی کسی را مورد اتهام قرار داد. متاسفانه این مدل صحیح رفتاری در طی چند سال گذشته در نهادهای فرهنگی ما دچار تحریف شده و پایه ها و اختیاراتی که قانون برای مردم تعیین کرده است، مورد بی توجهی قرار می گیرد. درعوض نگرش، تفکر، سلایق و علایق شخصی وگروهی برخی گرایشات جایگزین آنها شده که بسیاری از خواسته های مردم و گروه های مختلف را نادیده می گیرند.
شاید گفته شود که این نگرش ها نیز خود در زمره اختلاف سلیقه ها قرار می گیرند و قرار نیست همه یکدست فکرکنند؛ و ماهم می پذیریم. اما با چه توجیهی می توان قبول کرد که دستگاه های اجرایی که حوزه فعالیت، اختیارات و عملکردشان براساس قانون اساسی مشخص و مدون است، تحت تاثیر این سلایق و احتمالا تهدیدات برخی گرایشات قرار گیرند و قدرت عمل قانونی خود را به برخی ملاحظات و مصلحت اندیشی های بی مورد، محدود کنند. آن روز که دولت تدبیر وامید وعده می داد که همه آزادند درچارچوب قانون قلم بزنند، موسیقی بنوازند و فیلم بسازند و...، جامعه خرسند از این شادباش بود که دیگر شاهد تعطیلی کنسرت ها نخواهیم بود و کتابی در بخش ممیزی خاک نمی خورد و جلوی اکران فیلمی گرفته نمی شود.
تمام این خواسته ها مشمول آن دسته از فعالیت هایی می شود که به طور قانونی مراحل اخذ مجوزها، پالایش محتوا و ممیزی های اولیه را گذرانده اند، و امروز به سبب همان سلیقه های تحمیلی، با مشکل مواجه شده اند. قصد و نیت ما پرداختن به نوع نگرش خاص و یا افراطی گروه های مورد نظر نیست، بلکه روی سخن ما با آن دسته از دستگاه ها و نهادهایی است که متولی فرهنگ عمومی جامعه هستند. انتقاد ما برآنها از این حیث است که چرا در مقابل حقی که قانون به آنها داده و اختیاراتی که در کف دارند، در مقابل این روش های غلط و سلیقه ای ایستادگی نمی کنند و خود از جمله اولین کسانی هستند که در مقابل این برخوردها جا خالی می کنند!. دولت تدبیر و امید اگر به این موضوع که منتخب مردم است ایمان و باور دارد، باید نهادهای ذی ربط دولت نیز بر این مسئله تاکید داشته باشند و خود را در مقابل مردم مسئول بدانند، نه اینکه تامین کننده خواسته های غیرقانونی و غیرعمومی عده ای خاص باشند.

مردم سالاری:ریاکاری سیاسی
«ریاکاری سیاسی»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم احسان کیانی است که ر آن می خوانید؛شاید تطبیق برخی مبانی عقیدتی و دینی به کنش ورزی های سیاسی، مسأله ای کلیشه ای به نظر آید که از فرط تکرار، تأثیر خود را از دست داده ولی ازقضا مقصود این یادداشت، تطبیق اخلاق بر سیاست و موعظه گری های مرسوم خطیبان نیست. بلکه با معیار سیاست و خط کش اخلاق سیاسی به بررسی رخدادهای اخیر می پردازیم. بی شک بسیاری از ما واژه «استاندارد دوگانه» را بسیار شنیده ایم. معنای این عبارت این که کسانی که خود به رفتار سیاسی مشخصی مبادرت می ورزند، نمی توانند رقیب را به اتهام آن رفتار، مورد شماتت قرار دهند.
مثلاً ایالات متحده که از مرتجع ترین و استبدادی ترین رژیم های سیاسی منطقه خاورمیانه حمایت می کند، حق ندارد دولت های رقیب خود را به دیکتاتوری و نقض حقوق بشر متهم کند، و برخی دولت های اروپایی که کارنامه واضحی در حمایت از تروریسم فرقه ای در منطقه خاورمیانه دارند و نتیجه روشنش را امروز در سوریه و عراق می بینند؛ حق ندارند دولت های مخالف شان را به حمایت از تروریسم متهم کنند. در زمینه مسائل داخلی نیز همین گونه است. اصولگرایانی که هر نقد و تفسیر متفاوتی نسبت به فضای سیاسی؛ اقتصادی و اجتماعی کشور را با سخت ترین شکل ممکن پاسخ داده و از توقیف و محدودیت های رسانه ای برای اصلاح طلبان استقبال می کنند، حق ندارند هنگام توقیف نشریات منسوب به خود، ناله آزادی بیان سر دهند و دولتمردان را به دیکتاتوری متهم کنند.
کسانی که روزگاری از افشاگری های بی بنیاد رییس جمهور محبوب شان حمایت کرده و آن را مصداق مبارزه با فساد قلمداد می کردند؛ به چه حقی امروز سخنان دولتمردان درباره فسادهای دولت پیشین را مصداق سیاه نمایی می دانند؟ کسانی که در دوره خود اجازه کوچک ترین نقدی نسبت به روند مذاکرات هسته ای تیم مورد حمایت شان را نمی دادند، اکنون به کدامین حق، تیم مذاکره کننده هسته ای را چنین بی محابا مورد انتقاد قرار می دهند؟ کسانی که نتیجه هشت سال حکومت داری و سیاسی کاری آن ها، چیزی جز افزایش تورم، بی کاری، بی آبی و هزاران معضل دیگر نبوده به چه حقی، امروز دولتی را که وارث این همه ویرانی است؛ به کم کاری متهم می کنند؟
ظرف دو روز گذشته شاهد بودیم رسانه های رادیکال اصولگرا پس از استقبال جنجالی تعدادی از افراد در دانشگاه امیرکبیر از آقای هاشمی رفسنجانی، از آن به عنوان استقبال انقلابی یاد نموده و به تمجید از عملکرد معترضان به ایشان پرداختند. اگر سخن بر سر آزادی و دموکراسی است، ما نیز بدان پایبندیم و فضای آزادی بیان و انتقاد به هر یک از مسئولان نظام را مغتنم می شماریم. ولی چرا هر گاه دانشجویان اصلاح طلب و دگراندیش به برگزاری میتینگ و جلسات سخنرانی می پردازند، مصداق آشوب افکنی و هرج ومرج طلبی قلمداد می شوند ولی نوبت به جوانان اصولگرا که می رسد، عمل شان انقلابی و تحسین برانگیز تلقی می شود؟ ای کاش این فضای آزاد نسبت به انتقاد به مسئولان و فعالان سیاسی برای همه گروه ها وجود داشت. فراموش نکرده ایم دانشجویان معترض به حضور رییس جمهور وقت در روز دانشجوی سال ۱٣٨۵ در همین دانشگاه امیرکبیر با چه احکامی روبرو شدند.
نمی توان از جنبش دانشجویی و فعالیت آزادانه دانشجویان در زمین سیاست سخن گفت ولی آن را محدود به هم فکران و دوستان خویش ببینیم. نمی توان دست یک گروه دانشجویی را برای هر اقدامی باز گذاشت ولی وقتی یک گروه دیگر پس از سال ها، اقدام به اقتتاح و آغاز فعالیت هایش نمود، از نگرانی و هشدار نسبت به اغتشاش و آشوب سخن بگوییم. این ریاکاری و دورویی از کسانی که ادعای مسلمانی شان گوش فلک را کَر کرده، بیشتر عجیب می نماید. اما این برادران در همین دنیا در انتظار عقوبت دنیوی این ریاکاری سیاسی باشند. عقوبتی که نمونه آن را در شکست سنگین شان در یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری مشاهده کردند. زمانی که دروغ هایشان بر مردم آشکار شود و هیچ قدرتی یارای جلب نظر جامعه بدان ها را نداشته باشد.

ابتکار:مبارزه ساختاری با فساد اداری و اقتصادی در دانشگاه ها
«مبارزه ساختاری با فساد اداری و اقتصادی در دانشگاه ها » عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم فواد شمس است که ر آن می خوانید؛دانشگاه در تاریخ معاصر ایران همواره نماد یک نوع فرهیختگی آمیخته با پاکی بوده است. جایی که قرار بود نخبگان جامعه در آن پرورش پیدا کنند. در کنار آن دانشگاه مبدا تحولات اجتماعی و سیاسی کشور بوده است.
متاسفانه در دوران دولت گذشته انواع و اقسام مفاسد اداری و اقتصادی در دانشگاه رخ داد که تازه در چند وقت اخیر از برخی از نمونه های آن رو نمایی شده است.
یک نمونه بارز این فساد ها در جریان بورسیه های غیرقانونی رو نمایی شد که بازتاب بسیار گسترده ای در سطح جامعه داشت. اکنون خبر از یک رقم دیگر از این مفاسد اقتصادی به گوش می رسد.
این بار خبر فساد ٣٢میلیاردی وزارت علوم احمدی نژادتوسط مسوول وقت صندوق رفاه دانشجویی به صدر اخبار رسید.
دانشجویان ایرانی قطعا با نام صندوق رفاه آشنایی کافی دارند. بسیاری از دانشجویان ایرانی می دانند که برای گرفتن یک وام چند صد هزار تومانی باید چه فرایند اداری پیچیده وسختی را طی کنند. از آن طرف همواره وقتی دانشجویان نسبت به عدم وجود امکانات رفاهی در دانشگاه ها و خوابگاه ها اعتراض می کردند با این سخن مسئولان وقت مواجه می شدند که صندوق رفاه دانشجویی بودجه ندارد. صندوق خالی است. حالا رمز این خالی بودن صندوق برای بسیاری بهتر روشن شده است. وقتی تنها در یک بازه ی زمانی ۱۰ ماهه ٣۲ میلیارد تومان از این صندوق اختلاس شده است باید عمق فاجعه را دریابیم.
جریان این فساد به این شکل بوده است که گویا در بحث سرمایه گذاری صندوق رفاه در دوره دولت گذشته کنترل لازم صورت نگرفته و برخی از قراردادها واقعی نبوده است. یعنی علی رغم اینکه ضمانت بانکی گرفته شده، اما برخی از شرکت ها صوری بوده اند و اکنون این شرکت ها دیگر حضور واقعی ندارند بنابراین بازگشت سرمایه با مشکل مواجه شده است.پیگیری از یک سال و نیم گذشته شروع شده و پرونده در مراکز قضایی به جریان افتاده است. مراکز قضایی رای پیگیری این پرونده را به نفع صندوق رفاه اعلام کرده اند.شاید این رو زها که همه سخن از فساد های هزار میلیاردی می کنند. رقم ٣۲ میلیارد تومان چندان به چشم نیایید ، اما همین خبر نشانه ای از آن است که دامنه فساد مالی دولت قبل تا خود ساختمان وزارت علوم در شهرک غرب نیز گسترش پیدا کرده بود.
نکته قابل تامل این است که پیگیری این فساد در دوران وزارت وفرجی دانا آغاز شده بود. اما با استیضاح این وزیر دولت روحانی بسیاری از پرونده های فساد که شاخص ترین آن مسئله بورسیه های غیر قانونی بود تعطیل شد. حال سوال این است که چرا عده ای نمی خواهند مسئولان امروز وزارت علوم نسبت به فساد های دوران گذشته در دولت احمدی نژاد رسیدگی لازم را انجام دهند؟
به نظر می رسد فساد دامنه دار در وزارت علوم ضربه جبران ناپذیری به ساختار دانشگاهی ایران زده است. در حالی که هنوز جریان بورسیه های غیر قانونی به سرانجام مشخصی نرسیده است این جریان فساد ٣۲ میلیاردی خبرساز می شود. به هر روی گویا فضا به سمتی است که به جای برخورد با مدیران فاسد دولت گذشته برخی بر این نظر هستند که باید با پیگیری کنندگان این فساد ها برخورد شود. در چنین شرایطی به نظر می رسد باید یک عزم جدی برای برخورد با این دست مفاساد اداری واقتصادی خصوصا در محیط های فرهنگی و علمی همچون دانشگاه ها وجود داشته باشد

دنیای اقتصاد:پیام سیاست پولی جدید
«پیام سیاست پولی جدید»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر حمید زمان زاده است که در آن می خوانید؛سرانجام تکلیف نرخ سود بانکی روشن شد و براساس مصوبه شورای پول و اعتبار نرخ سود سپرده یکساله به ۲۰ درصد، نرخ سود تسهیلات عقود مبادله ای به ۲۱ درصد و نرخ سود مورد انتظار تسهیلات در قالب عقود مشارکتی به ۲۴ درصد کاهش یافت. یکی از نگرانی های کارشناسی این بود که شورای پول و اعتبار صرفا به کاهش نرخ سود به صورت دستوری اکتفا کند.
در نتیجه آن نه تنها گشایش اعتباری حاصل نمی شد، بلکه از مسیر کاهش عرضه منابع مالی و تشدید مازاد تقاضا در سیستم بانکی، دسترسی تولیدکنندگان به منابع مالی سخت تر و تنگنای اعتباری موجود تشدید نیز می شد؛ اما از مهم ترین محورهای این بسته منهای کاهش نرخ های سود، تقویت عرضه منابع نظام بانکی در راستای پاسخگویی به تقاضا است. براساس ماده ٣ مصوبه شورا، بانک مرکزی از طریق اعطای خطوط اعتباری به بانک ها و سپرده گذاری در بازار بین بانکی در نرخ هایی متناسب با سقف تعیین شده، در جهت کاهش تنگنا های اعتباری بازار پول و ایجاد تعادل در نرخ سود، اقدام خواهد کرد.
همچنین براساس ماده ۴، نسبت سپرده قانونی برای انواع سپرده ها در بانک ها و موسسات اعتباری با نیم درصد کاهش، معادل ۱٣درصد تعیین شده است. اجرای مواد ٣و۴مصوبه تضمین می کند که دسترسی تولیدکنندگان به منابع مالی همراه با کاهش نرخ سود، افزایش یابد. بنابراین مصوبه اخیر شورای پول و اعتبار یک بسته تسهیل اعتباری سازگار و تمام عیار است که انتظار می رود در سایه این بسته اعتباری آهنگ رشد اقتصادی از مسیر کاهش هزینه های تامین مالی تولید و تسهیل دسترسی تولیدکنندگان به منابع مالی تقویت شود و چرخ تولید تندتر بچرخد.
اما تحریک رشد اقتصادی با تسهیل اعتباری، مخاطرات مربوط به خود را نیز دارد که باید مورد توجه ویژه مقامات پولی قرار گیرد. تسهیل اعتباری نه تنها می تواند روند جاری انقباض ملایم پولی را متوقف کند، بلکه می تواند این روند را معکوس کرده و به انبساط پولی منتهی شود که نتیجه نهایی آن در تناقض با اهداف تورمی دولت قرار گرفته و تحریک رشد را با هزینه تحریک تورم محقق می سازد. بنابراین مساله بسیار مهم رصد مداوم بازار پول و کنترل رشد نقدینگی به نحوی است که این اطمینان حاصل شود که تسهیل اعتباری به انبساط پولی منجر نخواهد شد. تداوم کنترل نقدینگی همزمان با تسهیل اعتباری اگرچه ماموریت دشوار سیاست گذار پولی است، اما برای دستیابی به اهداف تورمی ضرورتی انکارناپذیر است.
نکته مهم دیگر بسته اعتباری، انعطاف پذیری بیشتر تعیین نرخ سود بانکی است. این مصوبه راه تجدیدنظر در نرخ سود بانکی را در بازه های زمانی سه ماهه هموار می کند؛ در حالی که پیش از این نرخ های سود در بازه های زمانی یکساله مورد تجدیدنظر قرار می گرفت. کوتاه تر شدن بازه زمانی تجدیدنظر در نرخ سود بانکی نه تنها این امکان را برای سیاست گذار پولی فراهم می کند تا با انعطاف بیشتری نسبت به تغییر نرخ سود متناسب با تحولات اقتصادی – سیاسی آتی اقدام کند، بلکه درصورت بروز خطا در تعیین نرخ سود، هزینه های آن را کاهش می دهد و فرصت تجدیدنظر سریع تر را فراهم می آورد.
 
جام جم آنلاین