جنایت و مکافات
یادِ "مخمل"، گربه ی پدرم
اسماعیل خویی
•
بی آن که خورده باشدشان،
کُشته بود کبوترهایم را.
شاید دمی دچارِ جنونی چون هاری گشته بود؛
و یا، چه می دانم،
بیماری ای فراتر از هاری...
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
يکشنبه
۲٨ تير ۱٣۹۴ -
۱۹ ژوئيه ۲۰۱۵
یادِ "مخمل"، گربه ی پدرم
بی آن که خورده باشدشان،
کُشته بود کبوترهایم را.
شاید دمی دچارِ جنونی چون هاری گشته بود؛
و یا، چه می دانم،
بیماری ای فراتر از هاری...
و، هر چه بود، آن پلیدِ جنایتکار
از سرپناهِ خانه فراری گشته بود.
باری،
یک روز، بامداد،
در خانه،
دیدم نشسته بر سرِ دیواری.
آرام خم شدم،
یک ریگ از درونِ باغچه برداشتم
و آن را به چلّه ی فلاخنکِ* خود گذاشتم؛
و، بی درنگ،
با کشیدنِ کش ها،
آن ریگ را
دُرُست بر هدف ام،
در میانِ آن دو چشمِ هراسنده،
کاشتم.
آری،
هنوز، از پسِ بیش از شصت سال،
هی باز از سرِ دیوار فرو می افتد
بی نوا "مخمل"،
گُربه ی پدرم:
می افتد و زجا بر می خیزد
و، گِردِ خویش،
گِردِ شراره ای که من افروختم در مغزِ او،
و در مداری از ناچاری،
پروانه وار می چرخد:
می چرخد و می افتد و باز از جا بر می خیزد
و در همان مدار می چرخد:
می چرخد و می افتد و بر می خیزد و
دیوانه وار می چرخد:
می چرخد :
می چرخد و ... جهان،
به گِردِ سرم،
در غبار می چرخد،
بی اختیار می چرخد:
می چرخد:
و، همچنان که من
از ترس
می کشم هوار، می چرخد:
می چرخد...
می چرخد...
می چرخد...
دوازدهم اردیبهشت ۱٣۹۴،
بیدرکجای لندن
*آنچه من"فلاخنک"اش نامیده ام همان است که، در خراسان، به کودکی ی من، "پَلَخمان"نام داشت: و جنگ افزارَکی بود که از دوشاخه ای چوبی ساخته می شد که دو پاره کِش، از دوسو، چلّه ی چرمی اش را بدان می پیوست.
کودکانِ شرور می توانستند، با گذاشتنِ ریگی در چله ی پلخمان، پرنده ای را بزنند یا شیشه ای از پنجره ی همسایه ی توانگری را بشکنند: و کیفرش را نیز، البته، بکشند: کتکِ جانانه ای از پدر یا مادرِ خود یا از مردِ همسایه.
من یکی، به جانِ دوست، پرنده نمی زدم؛ امّا شیشه، چرا، می شکستم. دروغ چرا؟ به گفته ی مش قاسم:-
-"تا قبر ، آه، آه،آه!"
|