عنوان : محکوم به زندانهای مادام العمر در قفسهای ممیزی و خود ممیزی...
میخواهم از سخن بجا و شایسته خانم دیویس مبنی بر؛ «...باید از فعالیت‌های فکری-آکادمیک، مدنی و هنری که به ما کمک می‌کنند سرکوب را برملا کنیم، حمایت کنیم...» در زمینه مشکلاتِ مبتلابه کشورمان سود جسته و بگویم، تا زمانی که ممیزی(سانسور) و خود ممیزی(خودسانسوری) تا اعماقِ قلوب و اذهانِ مردمانِ سرزمینمان ریشه دوانده، از حمایتها هم بوی تعفن تبعیض و دورویی به مشام رسیده، و سرکوبها آنگونه که شایسته و بایسته است، بر ملا نخواهد گردید.

و در جامعه ای مانندِ جامعه ما، که جای جای آن محکوم به زندانهای مادام العمر در قفسهای ممیزی و خود ممیزی شده اند، سخنِ زیبای خانم دیویس در بابِ «... آزادی بدون تعلیم و تربیت غیرممکن است...» نمی تواند معنایی واقعی داشته باشد.

وقتی ممیزی و خود ممیزی در اندیشه ایرانی غوغا می کند، و اگر قرار است "تعلیم و تربیت" کشورمان را بسوی آزادی سوق دهد، در سایه شیوه های تعلیم و تربیت کنونی که ریشه در ممیزی و خود ممیزی دارد، به چیزی جز استمرار استبداد نخواهیم رسید، چرا که تعلیم و تربیت در هر جایی از کشور، و هر محفل، حزب و دسته ای یکسو نگر و انحصارطلبانه است.
۷۰۵۲۷ - تاریخ انتشار : ۱٨ مهر ۱٣۹۴