اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۷ مهر ۱٣۹۴ -  ۹ اکتبر ۲۰۱۵

روز ۷ اکتبر به دعوت سندیکاهای مختلف بلژیک، احزاب سیاسی چپ و گروههای مختلف سیاسی ... تظاهرات بزرگی سازماندهی شده بود تا با بسیج حداکثری و در اعتراض به سیاست های ریاضت کشیِ اقتصادیِ دولت، راهپیمایی کنند. این اعتراض به شکل راهپیمایی بود و از ایستگاه قطار شمالی آغاز و بعد از عبور از چندین مرکز مالی و دولتی در شهر بروکسل، در ایستگاه قطار جنوبی به پایان رسید. بنا به گفته ی پلیس بیش از ٨۰ هزار و طبق گزارش سندیکاها بیش از ۱۰۰ هزار نفر در این راهپیمایی شرکت داشتند.
بعد از گذشت تقریبا یکسال از تظاهرات و اعتصابِ بزرگِ نوامبر ۲۰۱۴ به برنامه های دولتِ جدید در کاهش خدمات عمومی و اجتماعی، امکانات آموزشی، رفاهی و فرهنگی، افزایش بهای انرژی و سرویس حمل و نقل و ... تظاهرات ۷ اکتبر از اهمیت زیادی برخوردار بود. اولین دلیل اهمیت آن، نقش بر آب شدنِ دوباره ی وعده های دولت و سندیکاها به نیروی کارکن و اقشار دیگر در بلژیک بود. اینکه آنها چه سیاستی را در قبال نارضایتی مردم اتخاذ و اجرا نمودند، از یکسال قبل تا به امروز تأثیرات خود را به روشنی بر زندگی اقشار گوناگون مردم به جا گذاشته است. بحران های مختلفی مانند بحران پناهجویان و بیکاریِ فزاینده هم به وضعیت قبلی اضافه شده است. دومین دلیل اهمیت تظاهرات، مبارزه ی جوانان با پلیس ضدشورش بود. هرچند ابعادِ این مبارزه به نسبتِ مبارزه ی سال ۲۰۱۴ محدودتر بود؛ اما وجود و ابرازِ چنین خشمی با به کاربستِ درس¬های مبارزه¬ی سال قبل نسیم دیگری به فضای سندیکالیستی تظاهرات دمید.
امسال سندیکاها و احزاب و سازمان های مختلف با شعار مخالفت با سیاست های تصویب شده ی دولت وارد خیابان شدند و برخی از آنها خواستار بازبینیِ برنامه ها و سیاست ها بودند. از طرف سندیکاها، راهپیمایی و اعتصاب به عنوانِ اهرم فشار و قدرت نمایی در برابر دولت معرفی شده و از طرف احزاب چپ نیز، علاوه بر مورد فوق، برنامه های حزبیشان در چارچوب سیستم سرمایه داری به عنوان آلترناتیو مطرح میشد. فضای پرشور راهپیمایی امکان شنیدنِ بحث های پراکنده را نمی داد اما شعارهای مختلف، بیانگر موضع طبقاتی نیروهای مختلف بود. از شعارهایی برای درخواستِ شغل بیشتر در مقابل گسترش جرم و فساد گرفته تا شعارهایی در حمایت از اقشار ضعیف جامعه و تا افشاگری های سیاسی از دولت و نخست وزیر میشل. شعارهایی مانند: «افزایش قدرت خرید مردم با افزایش مالیات بر ثروتمندان»، «مرگ کارگران، دیگر چه می خواهید!؟»، «قدری رفاه برای مردم»، «کشور را تغییر دهیم، اینها نمی توانند کاری بکنند، اما ما می خواهیم»، «دولت میشل، گمشو! تو ما را به ستوه رسانده ای»، «چیزی باقی نمانده، به غیر از فاشیسم!» و ... شعاری که رفقای کمیته ی جوانان بلژیک با خود برده بودند: «نه به جنگ امپریالیستی، آری به جنگ طبقاتی!»، «کارگران بلژیک در برابر امپریالیسم بلژیک متحد شوید!»، «پرولتاریا چیزی برای از دست دادن ندارد به جز زنجیرهایش، اما جهانی برای فتح دارد!»، «کارگران، در برابر بحران سرمایه داری متحد شوید!»
یکی از تفاوتهای تظاهرات امسال با سال گذشته این بود که نوعی احتیاط و محافظه کاری از سوی احزاب چپ و نیروهای کارگری دیده میشد؛ که کاملا واضح بود در پی تظاهرات گسترده و مبارزه ی رزمنده ی سال ۲۰۱۴؛ موج حمله دولت، زیر ضرب بردن مبارزات رزمنده کارگران و جوانان در درگیری با پلیس، خلق افکار گسترده ی رسانه ها در متهم کردن این شکل از مبارزه، تلاش سندیکاها در مهار کارگران رزمنده همه و همه باعث شده تا این نیروها هم در تظاهرات و هم در فراخوان های خود صحبت از عدم بروز درگیری کرده و از جداکردنِ صف خود از کارگران رزمنده، آنارشیست ها یا افرادی که با پلیس درگیر شوند، خبر دهند. بعضی سندیکاها نیز بر روی سایت خود از آرام برگزار شدنِ تظاهرات و اینکه نباید با «خراب کاران» همراه شد، مطالبی عنوان کرده بودند.

با تمام این تفاسیر اما زمانی که تظاهرات کما فی سابق در انتها به سخنرانی و کنسرت موسیقی و ... ختم شد تا از این طریق اعلام شود که یک تظاهرات آرام کارگری دیگر با حضور گسترده کارگران و نیروهای سیاسی و ... ختم به خیر شد؛ بخشی از صف کارگران بندر آنتورپن و شهر گنت که مانند سال گذشته با ماسک و لباس کار در تظاهرات حاضر بودند و همچنین برخی از نیروهای آنارکوسندیکالیست، بلک بلوک، آنارشیست و بعضی از جوانان و ... صف مبارزاتی خود را در مقابل پلیس شکل دادند.


پلیس نیز که نمیخواست وقایع «شرم آور» سال گذشته تکرار شود، به شکل کم تعداد و با فاصله از محل تجمع مستقر شده بود و با اولین نشانه های خشمِ مبارزین و جوانان عقب تر رفت و سیاست عدم درگیری با آنها را در پیش گرفت. شاید هم برای این که جوانان با پرتاب ترقه آرام شده و به خانه هایشان بازگردند. اما هر لحظه تنش حادتر شده و تعداد نسبتا بیشتری به صف معترضین پیوستند. مبارزین به سرعت با کف و سوت به سمت تونل رینگ اصلی حرکت کردند (از ایستگاه قطار جنوبی به سمت پورت د هال) و با شعارهایی مانند: «ما همه با هم هستیم!»، «پلیس برو گمشو!» و «پلیس نژادپرست!» و... به پرتاب ترقه و فشفشه های دودزا پرداختند. در حالیکه هلیکوپتر پلیس در آسمان و بالای سر جمعیت در حال گشت زنی بود، در یک لحظه تعداد بسیار زیادی پلیس ضدشورش با ماشین های آبپاش از بیرون و درون تونل و خیابان های فرعیِ اطراف رینگ در برابرشان قرار گرفتند. در محلی که سال گذشته ماشین های بسیاری توسط کارگران و جوانان به آتش کشیده شد و توسط مدیا به شدت بزرگنمایی شد، امسال یکی دو ماشین بیشتر در مسیر پارک نشده بود و جمعیت هم از تخریب آنها خودداری می کرد و عمدتا به حمله به پلیس و اشغال کردنِ خیابان مشغول بود.
یکی از جلوه های مهم مبارزینِ ۷ اکتبر، ترکیب بسیار متنوع آنها بود. هم بلژیکیهای فرانسوی و هلندی زبان، هم جوانان عرب و تُرک (عمدتا) در این مبارزه حاضر بودند. آنارشیست ها، برخی کمونیست ها، جوانان آنتی فا و البته برخی کارگرانِ بندر آنتورپن و شهر گنت و کارگران فلزکاری شارلوآ؛ دختر و پسر؛ جوان و پیر؛ ترکیب سیاسی متنوع و چهره هایی بسیار متفاوت. آنها که تجربه داشتند به سرعت نقاب زده و با شال و کلاه و ... صورت خود را می پوشاندند و دیگران متعجب به آنها نگاه می کردند. برخی در حال خُردکردنِ سنگفرش های پیاده رو بودند تا برای پرتاب به سمت پلیس از آن استفاده کنند. برخی چوب پیدا می کردند. برخی که از قبل آمادگی داشته و سازمان یافته بودند، با کوله پشتیِ پُر از امکانات در محل حاضر شده بودند و برخی دیگر در حال فیلم و عکس گرفتن بودند. فضای جالبی بود و همبستگی جمعیت حاضر فضایی متفاوت از روابط فردگرایانه ی روزمره خلق میکرد. همه در حال هشدار دادن به هم بودند، هرکس مراقب دیگری و در حال ارائه ی اندک کمکی به آنهایی بودند که جلوتر از بقیه در حال درگیری با پلیس بودند.
در مقابل هم پلیس مسلح و مجهز بود که دائما از گاز اشک آور استفاده می کرد و با ماشین آبپاش صف معترضین را به عقب می راند. در چند نوبت میزان شلیک گاز اشک آور به حدی بود که برخی از جمعیت از حال رفته و با کمک دیگران از محل درگیری فاصله گرفتند. یکی دوبار هم پلیس مجبور به عقب نشینی شد که شادی مبارزین را در پی داشت. در نهایت اما پلیس با پرتاب گاز اشک آور به صورتِ بارانی بر روی جمعیت باعث فرار و به عقب رفتن اکثریت جمعیت شد. شدت شلیک گاز به حدی بود که مبارزین در حال فرار به جمعیتِ تظاهرکنندگان سندیکایی که آرام نزدیک محل کنسرت بودند، رسید و آنها نیز از تأثیرات گاز در امان نماندند و پلیس نیز کوتاه نیامد!
اگرچه این نوع مبارزات خیابانی و رویاروییهای عکس العملی و خلق الساعه با پلیس را نمیتوان راهی برای برونرفت از شرایط موجود دانست، اما مبارزه ی انقلابی بدون رویارویی با پلیس و سیستم سرکوب و حافظ دولت سرمایه داری نیز امکان ناپذیر است. این نوع مبارزات اگرچه جایگزین مبارزه ی هدفمند و طولانی مدت نمیشود اما زمین تمرین کوچکی برای نشان دادن خشم و قدرت مردم در مقابل وضع موجود است که در خلال آن از اینکه نسل دیگری از مبارزینِ خیابانی در اروپا به صحنه آمده، باید خوشحال بود و در عین حال باید تضادهای آن را نیز به درستی تشخیص داد. ارتباط انترناسیونالیستی با مبارزینِ خیابانی که ضد پلیس و ماشینِ سرکوبِ سرمایه داری به صحنه می آیند وظیفه ای است که باید به درستی به پیش بُرد چراکه در جدال دولت ها و تخریب بشریت، مبارزه ی متحد و طولانی مدتی در پیش داریم.

زنده¬باد همبستگی انترناسیولیستی
زنده¬باد انقلاب


کمیته¬ی جوانان بلژیک
٨ اکتبر ۲۰۱۵