اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱ آبان ۱٣۹۴ -  ۲٣ اکتبر ۲۰۱۵

بخشی از فیلم محاکمه ی سال ۱٣۶۰ اعضای شورای مدیریت جامعه ی بهائی در ایران، که به زودی بعد از محاکمه همه تیرباران شدند، برای اولین بار در فیلم مستندی درباره ی نظام قضائی ایران پخش شد.

این مستند، با عنوان "عدالت انقلابی"، که به فارسی و انگلیسی در شبکه ی بی‌ بی سی موجود است، کارکرد و تأثیر «دادگاههای انقلاب» را بعد از انقلاب اسلامی سال ۱٣۵۷ در ایران بررسی میکند. این فیلم چند مصاحبه را نشان می‌دهد: مصاحبه با اعضای خانواده های بعضی از بهائیانی که محاکمه شدند، با کارشناسان مسائل ایران و حقوق بشر، و با افرادی از دو گروه دیگر که با تضییقات شدید مواجه بودند و محاکمه در دادگاه‌های انقلاب را مستقیماً تجربه کردند.   
خانم بانی دوگال، نماینده ی ارشد جامعه ی جهانی بهائی در سازمان ملل در نیویورک میگوید: «بهائیان تنها گروهی نیستند که در ایران تحت تضییقات بوده اند، اما مظالمی که بر آنها وارد شده سازمانیافته و بخشی از خط مشی رسمی دولت ایران از آغاز انقلاب اسلامی بوده است.»
خانم دوگال میگوید: «این فیلم یک نظام قضائی را نشان میدهد که تمام عناصر یک روند قانونی قابل قبول را نقض می‌کند. از دستگیری و بازداشت خودسرانه گرفته، تا محاکمه پشت درهای بسته و قضّات متعصّب و غیر منصف. همان نظامی که در گذشته بهائیان را اعدام میکرد، حال آنها را زندانی میکند.»
در تاریخ ۲۲ آذر ۱٣۶۰ هشت عضو محفل روحانی ملّی بهائیان ایران – اعضای نُه نفره ی شورای ملّی منتخبی که بخشی از ساختار اداری بهائی را در هر کشوری تشکیل میدهد – در جلسه ی خود که در منزل یک خانواده ی بهائی جمع شده بودند دستگیر شدند. ۱۴ روز بعد، در تاریخ ۶ دی ۱٣۶۰، هر هشت نفر به طور مخفیانه تیرباران شدند.
اسامی کسانی که اعدام شدند عبارتند از آقای مهدی امین امین، آقای جلال عزیزی، دکتر عزّتالله فروهی، خانم ژینوس محمودی، آقای محمود مجذوب، دکتر سیروس روشنی، دکتر قدرت الله روحانی، و آقای کامران صمیمی.
به خانواده‌های این افراد از محاکمه و اعدام خبری داده نشد. اجساد آنها را بدون تشریفات در زمینی بی آب و علف، که دولت آن را کفرآباد نام نهاده بود، مدفون کردند.
این فیلم که اخیراً بدست آمده و حال بعد از سی سال پخش میشود، دو ساعت از محاکمه ی هفت نفر از آقایان عضو محفل ملّی را نشان میدهد. هشتمین عضو دستگیر شده، خانم ژینوس محمودی، در این محاکمه دیده نمیشود اما ایشان هم با هفت عضو دیگر همزمان اعدام شدند.   
دکتر شیرین عبادی در باره ی این فیلم مستند میگوید: «آنچه را که در این فیلم دیدم میتوانم در یک جمله خلاصه کنم: محرومیت از دادرسی عادلانه». دکتر عبادی وکیل سرشناس ایرانی و برنده ی جایزه ی صلح نوبل است که در فیلم "عدالت انقلابی" با او مصاحبه میشود.
در این فیلم، هفت نفر از اعضای محفل ملّی نشان داده میشوند که همه در یک ردیف نشسته اند. تقریباً در حدود یک ساعت و ٣۰ دقیقه از این ویدئوی دو ساعته، قاضی دادگاه، که در هیچ قسمت از فیلم دیده نمیشود، اتهاماتی را علیه بهائیان مطرح می‌کند و به هفت نفر مدافع فقط ۲۶ دقیقه فرصت میدهد که صحبت کنند.
خانم مهناز پراکند، وکیل سرشناس دیگری که خودش در ایران زندانی بود، اظهار می‌کند: دفاع به این معنی نیست که نماینده ی دادستان به مدافع بگوید حالا درباره ی این موضوع، تو باید این مطلب را بگوئی.
در طول مدّت محاکمه ی هفت نفر بهائی، اتهامات بی پایه و بی اساسی علیه آنان و جامعه ی بهائی بیان می شود. مثلاً آنها به بدنام کردن جمهوری اسلامی از طریق پخش اخبار مربوط به اخراج دانش‌آموزان بهائی از مدارس به رسانه‌ها متهم می‌شوند.
دکتر پیام اخوان، استاد و مشاور حقوقی پیشین دفتر دادستانی محکمه ی بین المللی کیفری سازمان ملل متحد میگوید: گوئی که اخراج بچه‌های دبستانی از مدرسه به خاطر بهائی بودن آنها جزو اسرار حکومت است.
آقای اخوان می گوید: مسخرگی زمانی به اوج خود می‌رسد که دادستان حتی بچه‌های اخراج شده از دبستان را هم متهم به جاسوسی می‌کند.»
این فیلم مستند فقدان روند قانونی را در سیستم قضائی ایران به وضوح نشان میدهد. این فقدان به صورت عدم حضور وکیل مدافع، یا عدم شواهد واقعی علیه مدافعین، عدم وقت کافی برای پاسخ به اتهامات وارده، غرض ورزی‌های قاضی، و فشار و حتی تهدید علیه وکلائی که از متهمین دفاع میکنند، نشان داده میشود.
در مورد این هشت فرد بهائی، ویدیوی محاکمه قبل از اتمام جلسه ی دادگاه قطع می شود و معلوم نیست که آیا حکم آنها در دادگاه اعلام شد یا نه. اما، طبق رأی دادگاه، هر هشت نفر بهائی به اعدام و مصادره ی اموالشان محکوم شدند. آنها درهمان روزِ محاکمه تیرباران شدند.
خانم بانی دوگال میگوید: «این فیلم مستند اتهامات بی اساس و پوچی را که بهائیان به خاطر آن در ٣۰ سال گذشته تحت آزار و اذیت بوده‌اند را به وضوح نشان می‌دهد. حتی امروز دولت اساسی ترین حقوق شهروندی را از بهائیان سلب کرده است. آزار و اذیت روا شده علیه بهائیان هیچ توجیهی ندارد و تا به حال حتی یک مدرکِ مستند در رابطه با اتهامات وارده به آنها ارائه نشده است. زندگی چند نسل، از نوزاد شیرخوار تا کهنسال شکسته و نحیف، آسیب دیده است.»
امروز بهائیان هنوز از حق تحصیل و حق اشتغال در بخش دولتی و از حقوق بازنشستگی محرومند. آنها به طور غیرعادلانه دستگیر و زندانی میشوند. اکنون بیش از ۷۰ بهائی در ایران، صرفاً به علت باورهایشان، در زندان هستند. گورستان‌های آنها نابود می‌شود، محل کسب و کارشان مورد هجوم و حمله قرار میگیرد و بسته میشود، و در سالهای اخیر استفاده ی گسترده ی دولت از رسانه های گروهی، به عنوان وسیله ای برای بدنام کردن و افتراءزدن به بهائیان، افزایش یافته است.
دکتر اخوان میگوید: فقط بحث گذشته نیست، درباره ی واقعیت چالش‌هائی هم هست که امروز در راه رساندن ایران به فرهنگ رعایت حقوق بشر داریم.»