اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۹ آذر ۱٣۹۴ -  ٣۰ نوامبر ۲۰۱۵

ترکیب تیم ملی نشان می‌دهد، از المپیک قبلی تا این المپیک هیچ اتفاق موثری در وزنه‌برداری رخ نداده است، به گونه‌ای که الان و در آستانه المپیک، تنها شانس‌های مدال‌آوری ما کیانوش رستمی، بهداد سلیمی (در صورت بهبودی) و سهراب مرادی (در صورت رفع مشکل بازنشستگی‌) هستند.

مسابقات جهانی وزنه‌برداری در هوستون تگزاس، همان طور که برای ایرانی‌ها تلخ آغاز شد، تلخ هم به پایان رسید تا یکی از ضعیف‌ترین نتایج تاریخ وزنه‌برداری ایران رقم بخورد و از آن مهم‌تر در فاصله ده ماه تا مسابقات المپیک همه نگران یکی از رشته‌های مدال‌آور کاروان ایران در برزیل باشند.
به گزارش «تابناک»، تیم ملی وزنه‌برداری ایران در المپیک لندن با کسب چهار مدال نقش مهمی در کسب عنوان هفدهمی در جدول پایانی مسابقات داشت؛ عنوانی که بی‌شک، یکی از بهترین عناوین تاریخ ورزش ایران به حساب می‌آیند. درخشش چهره‌های نوظهوری مانند سجاد انوشیروانی، کیانوش رستمی و نواب نصیرشلال در کنار مدال طلای فوق‌سنگین بهداد سلیمی همه را امیدوار کرد که وزنه‌برداری ایران بعد از افول به خاطر رسوایی دوپینگ بار دیگر کمر راست کرده و قرار است، روزهای پر مدالی را برایمان به ارمغان بیاورد. اما تنها با گذشت چهار سال و در سایه اختلافات داخلی موجود در ورزش ایران، کار به جایی رسید که تیم ملی ایران در فاصله ده ماه تا مسابقات المپیک و در ضعیف‌ترین وضعیت خود با سقوط آزاد روی سکوی پانزدهمی جهان می‌ایستد.
این درست که مصدومیت بهداد سلیمی پیش از این مسابقات شوک بزرگی به کاروان ایران وارد کرد و این هم قبول که سهراب مرادی برای حضور در این مسابقات در شرایط عجیب و غریبی قرار گرفت که سرانجام از حضور در مسابقات بازماند؛ اما باز هم همه این‌ها توجیه کننده نتیجه ضعیف تیم ملی وزنه‌برداری ایران نمی‌شود. تیم ایران که در سال های ۲۰۱۱ و ۲۰۱٣ بر سکوی سوم دنیا تکیه زده بود، این بار با ایستادن بر سکوی پانزدهم به کار خود پایان داد. این یک سقوط آزاد برای وزنه‌برداری ایران است که حتما حاصل کار اختلافات درونی موجود در این رشته است؛ اختلافاتی که در سال های اخیر به شدت افزایش پیدا کرد.
تلخی این مسابقات آنجایی بیشتر شد که یک وزنه‌بردار روس موفق شد، رکورد حسین رضازاده را جابجا کند و بعد از چندین و چند سال عنوان قوی‌ترین مرد جهان از ایران گرفته شود. آن هم در دسته‌ای که ایران همواره در آن مدعی بوده و در المپیک قبلی علاوه بر مدال طلای سلیمی مدال نقره آن هم به سجاد انوشیروانی از ایران رسیده بود. بهادر مولایی که پیش از این از او به عنوان یک پدیده یاد می‌کردند، پایین‌تر از حد انتظار ظاهر شد و در پایان در رده شانزدهم دسته فوق‌سنگین قرار گرفت تا بدون کسب امتیازی برای تیم ملی کمکی به بهبود وضعیت اسفبار ایران در جدول پایانی نکند.
تیم ملی وزنه‌برداری با هفت وزنه‌بردار راهی مسابقات جهانی شد که از این جمع هفت نفره، تنها یک نفر مدال گرفت و دو نفر دیگر هم توانستند برای ایران امتیاز کسب کنند. در واقع به جز کیانوش رستمی که توانست دو نقره و یک برنز برای یاران کسب کند، سایر ملی‌پوشان پایین‌تر از حد خودشان ظاهر شدند. نواب نصیر شلال، نائب قهرمان المپیک لندن یکی از آن دست ورزشکارانی بود که نتایجش در این دوره از مسابقات جای هیچ دفاعی را باقی نگذاشت و جابر بهروزی هم پایین‌تر از حد معمول ظاهر شد. در این میان شاید تنها نکته مثبت این مسابقات برای کاروان ایران، کسب پنج سهمیه المپیک باشد که آن هم به هیچ وجه در برابر سنگینی شکست‌های در این دوره قابل قیاس نیست.
یکی از مهم‌ترین انتقادات به تیم ملی این روزها، سرمربی تیم را نشانه رفته است. حسین توکلی که در میان انتقادات و بحران‌هایی که حضور کوروش باقری در تیم ملی ایجاد کرده بود، کم‌کم از رده پایه به تیم ملی بزرگسالان رسید و حالا در تگزاس اولین تجربه مهم‌ خود را پشت ‌سر می‌گذاشت؛ تجربه‌ای که البته هیچ جای دفاعی برای او نگذاشته است.
از سوی دیگر، ترکیب تیم ملی نشان می‌دهد، از المپیک قبلی تا این المپیک هیچ اتفاق موثری در وزنه‌برداری رخ نداده است که نتیجه همان دعواها و درگیری‌های داخلی این رشته بود که حالا و در آستانه المپیک خودش را نشان می‌دهد، به گونه‌ای که الان و در آستانه المپیک، تنها شانس‌های مدال‌آوری ما کیانوش رستمی، بهداد سلیمی (در صورت بهبودی) و سهراب مرادی (در صورت رفع مشکل بازنشستگی‌) هستند؛ همان چهره‌هایی که در المپیک قبلی نیز امیدهای تیم ملی بوده‌اند.
این دوره از رقابت‌های قهرمانی جهان برای وزنه‌برداری واقعیت‌ها را نشان داد و مشخص شد، در این چند سال اخیر وزنه‌برداری روزهای خود را به بطالت گذرانده و حالا برای المپیک، ده ماه زمان دارد که باید در این فرصت کوتاه، این زمان سه ساله که به بطالت گذشته را جبران کند. پانزدهمی ایران در مسابقات جهانی در حالی رقم خورد که در رده بندی نهایی مسابقات جهانی روسیه قهرمان شد و تیم‌های بلاروس و قزاقستان در رده‌های دوم و سوم قرار گرفتند.